Ponad 2 letni romans - Netkobiety.pl

czytaj miedzy wierszami
"nie planuję z Tobą przyszłości, na początku myślałem, ze jesteś fajniejsza choć sex był super to jednak reszta mi się opatrzyła. Jak będę Cię chciał znów pobzykać to się spotkamy"

własnie wypełnia to co powiedział wcześniej, tzn potrzebuje chwilowej odskoczni, pobzykać

nie, ogarnij się i będzie dobrze

Spłyciłeś wszystko do seksu. Nigdy nie poczułam się jako odskocznia, jako ktoś od bzykania.
Myślę, że w takiej sytuacji nie spędza się z człowiekiem praktycznie całego wolnego czasu, bo gdyby tak było, to seks byłby na każdym spotkaniu i trwałoby ono max 2 godziny, a nie jak to często bywa 6-7h.
Komu dla samego bzykania chciałoby się poświęcać cały swój czas, angażować się emocjonalnie i tak ryzykować tym, co boi się stracić?
Mi osobiście dla samego seksu nie chciałoby się utrzymywać takiego kontaktu, a jeśli pojawiłyby się uczucia, to bym kopnęła w dupę i tyle. Dużo ludzi jest na świecie

Ty z kolei jesteś chyba jeszcze na etapie wmawiania sobie bajek i idealizowania romansu i tych wszystkich ,emocji w relacji.
Z punktu widzenia (tego ?) faceta ( bo też jeszcze dawniej byłem w podobnej  do  jego sytuacji z resztą  niektóre kobiety też mają tak samo)
chciało by się - ponieważ romans to nie tylko seks, a seks to też mnóstwo emocji cała otoczka, jest bardzo istotna, może nie dla wszystkich i nie zawsze, dla mnie była w każdym bądź razie.

Wytłumaczenie jakie on Ci podał jest jak najbardziej sensowne. Dla niego istotne jest wiele rzeczy, a nie tylko uczucie, którym darzy Ciebie. Rodzina, dzieci, stabilność, którą ma, na pewno też pieniądze, bo rozwój oznaczałby poważne konsekwencje finansowe. Moim zdaniem kobiety często nie doceniają wagi, jaką dla mężczyzn ma kariera i zdobyty w życiu majątek. Wziął na jedną stronę wagi plusy bycia z Tobą, na drugą minusy związane z zakończeniem obecnego związku i mu się skalkulowało, że nie warto odchodzić.

Ludzie generalnie za duże znaczenie nadają uczuciu zakochania w życiu jako czegoś nadrzędnego wobec innych rzeczy i myślę, żę Ty poszłaś tą drogą. Zakochanie to stan emocjonalny, chemiczny w mózgu, istotny, fajny, potrzebny w życiu, ale jest tylko życia elementem, a nie jego sensem. I wypala się z czasem. Zgadzam się z Roxan, że im dłuższy romans, tym mniejsza szansa na związek. A no i romans daje pewne emocje, których związek z Tobą mógłby już nie dawać.

Historia jakich wiele. Na miejscu Twoim i wszystkich innych Kobietek wyryłbym sobie w głowie zdanie: żonaci od żon (przeważnie) nie odchodzą. To powinien być element edukacji w szkole zamiast albo obok religii I drugie: to są skutki picia wódki Tak się kończy uczestniczenie w zdradzie. Na przyszłość, jak poznasz żonatego, z którym zaiskrzy to postaw mu warunek - najpierw odchodzi, potem związek z Tobą.

Jednego czego możesz być niemal pewna Autorko to to, że wasz romans nie zbliżył tego faceta do Ciebie, a oddalił go od żony i rodziny w jakimś stopniu i na jakimś poziomie - on już nie będzie taki sam jak kiedyś - po za wygodą którą ceni sobie bardzo.Jest na to olbrzymie,bardzo wysokie prawdopodobieństwo, oraz na to że przenigdy nie dowiesz się całej absolutnej prawdy o tym co on czuje,co jego łączy z Tobą, jakie miał myśli ,jakie ma intencje i motywy - poznasz fragmenciki, a w tym wiele kłamstw i wiary w nie "niezłomnej" i słyszałaś tylko słowa, widziałaś jakieś gesty,cała  reszta rozgrywa się w Twojej głowie z wszystkimi tymi interpretacjami, projekcjami, życzeniami,tego co chcesz widzieć,słyszeć i w co chcesz wierzyć za wszelką cenę.

Trzeba wrócić do rzeczywistości, bo odleciałaś w kosmos.

Z pewnością facet nie jest potworem,jego obawy i dylematy pewnie istniały i miały znaczenie,były jednak wygodną wymówką w skutkach i to takie niby szczere i uczciwe,ale ojcem roku też raczej nie był,chyba że dzieciom, z poczucia winy i obowiązku, przeznaczył a im to wystarczało, może 15-20 minut dziennie uwagi troski  z rana i z wieczora,jakieś tam weekendy no i te święta nieszczęsne - mnóstwo iluzji.Komu poświęcał swoje oddanie czas i myślenie, a kto jest na to bardziej pazerny i chciwy,komu się więcej należy?
Dla Ciebie przeznaczone były miedzy innymi te wszystkie  płaczliwe rozterki,użalanie się, rozpaczanie, dramy i ukojenie tych wszystkich ukrywanych uczuć przed rodziną w ramionach Twych przez 6-7 godzin często.

Aż musiałam się tu dla Ciebie zalogować.

Jak masz czas, to poczytaj tutejsze wątki w temacie -Zdrada. Szybko dojdziesz do wniosków, że romanse mają wiele wspólnych mianowników. Twój w żadnym stopniu nie rózni się od pozostałych. Zacznij tak myśleć, a masz szansę by otworzyć oczy.

Schemat jest zwykle ten sam:
1. Zonaty i dzieciaty z żoną zołzą. Są bo dzieci/kredyty etc.
2. Pół biedy jak kochanka ma męża. Choć i taki układ zwykle dla kobiet jest dramatem.
3. Kochanek zabiega o kochanke długo i prawi takie komplementy, że nogi się uginają.
4. Miłość zakazana smakuje wybornie.
5. Jak kochanka domaga się nie należnego, romans powszednieje, emocje opadaja. Ale nadal fajnie mieć kogoś na boku.

Twój k to nikt inny jak oszust kłamiący Ciebie i żonę. Dobrze, że nie sprzedał ci kłamstwa żebyś czekała aż jego dzieci podrosną To mnie zawsze bawi.

Masz idealny czas z racji wirusa by się w początkowej fazie otrząsnąć z tej ułudy. Nie dopisuj sobie żadnej ideologii. Bo zapewniam Cię, że jakbyś pogadała z jego żoną, to miała byś zgoła inny obraz ich związku.

Mają małe dzieci, jest rutyna, może mniej seksu, choć ten na pewno jest. Nie wierz, że nie ma. I facet, nie mówie, że się Tobą na początku nie zauroczył, poszedł w bok. Jak ktoś wyżej napisał - jest mu wygodnie. W domu ma gniazdko, a na boku kochanke. Swoja drogą, jak mogłaś poświęcic swoje życie towarzyskie dla niego? On to wie, że Ty jesteś zakochana więc trwa przy Tobie i mami Cię nic nie wartymi chwilami.

Ciesz się, że romans się nie wydał. Bo wiesz, że kochanek zrobiłby z Ciebie najgorszą, a sam się zawinął z prędkością światła? Bądz stanął by z walizką jakby go żona z domu wyrzuciła. Ale po paru miesiącach jej urabiania spakował by rzeczy i tyle byś go widziała.

Kochanka się nie kalkuluje. Jak jest bogaty, to mysiałby się dzielić. A jak jest zwykłym Kowalskim, to alimenty plus nowa rodzina...No pomyśl sama.

Jeśli mogę spytać, to ile masz lat? Ile on?

A mnie ciekawi jeszcze jedna rzecz, mianowicie: czy poruszaliście temat, co byłoby, gdyby Wasz romans się wydał? Czy Twój ukochany deklarował, że wtedy odszedłby od żony, i przestał się męczyć w nieudanym związku? Bo jeśli nie, to zapewne, zrobiłby z Ciebie tę najgorszą, która szantażem i groźbami trzymała biedactwo na łańcuchu.

Zawsze powtarza się dokładnie ten sam schemat, ze wszystkimi etapami i szczegółami. Za każdym razem też osoba, będąca na miejscu Autorki MUSI się solidnie sparzyć na takiej relacji, żeby dopiero się z niej wycofać. Dopóki silne emocje, nowości i oraz ciągłe poszukiwania wszelkich formy odskoczni będą przeważać, to zawsze będzie miało to podobny przebieg: na początku taplanie się w emocjach a potem twarde zderzenie z rzeczywistością połączone z koniecznością stawania przed wyborem: "miłość" czy stałość i powrót do spokojnej przystani.

Według mnie, temu człowiekowi jest dość wygodnie tak żyć,  ma dom i pełna rodzinę z drugiej strony kiedy jest źle, ramię w które może się schować - odreagować.  Niestety tylko Ty tracisz czas bo jesteś uzależniona od niego psychicznie i fizycznie. Jeżeli On nie potrafi podjąć decyzji spróbuj mu pomóc inkognito wysyłając zdjęcia do żony.  Wtedy sprawdzisz czy przyjdzie do Ciebie czy będzie ją prosił o wybaczenie. Wtedy będziesz mieć jeszcze czas by odratować swoje życie i poznać kogoś kto będzie Ci szczęrze oddany bo póki co jesteś tylko drugą obcją

Nie rozumiem czego oczekuje autorka. Ona ma przynajmniej jasno postawioną sprawę i nie jest zwodzona jak większość kochanek - facet mówi, że swojej rodziny dla niej nie zostawi, powiedział też dlaczego taka a nie inna decyzja. Chyba jaśniej się już nie da. A to, że ona ma jakieś nadzieje mimo przejrzystości sytuacji ze strony kochanka, to już jej zmartwienie. To ona marnuje swój czas, emocje i młodość - na własne życzenie. Właściwie to ona nawet nie jest kochanką, tylko kumpelą, którą czasem kumpel bzyknie.

Kochanki czy kochankowie (tu nie ma jakiejś większej różnicy) wiedzą tyle co usłyszą i wyobrażą na podstawie zachowania zdradzającej osoby, czyli zaangażowania w romans i podjętego ryzyka. No przecież gdyby kochał żonę, to nie poświęcałby kochance tyle czasu, uwagi, czułości itd. Dopiero po czasie przychodzi refleksja, że gdyby kochał kochankę, to by do tej 'złej' żony nie wracał. Nie mówiąc o sypianiu z nią tylko po to by niczego nie domyśliła.
Osoba, która tak lawiruje nie kocha nikogo prócz siebie. Dlatego zawsze będzie kalkulować. Bez skrupułów.

Romans rządzi się innymi prawami dlatego osoby, które pierwszy raz w niego wchodzą zachowują się trochę jak dziecko we mgle. Tych emocji, adrenaliny itd. nie da się porównać do normalnej relacji/związku bo one są iluzją, wręcz bym powiedziała, że 'mutacją' wszelkich uczuć. Dlatego tak wiele osób nie potrafi potem z nikim ułożyć życia, bo "to nie to".
Trudno jednak osobom, które w to wsiąkły jakoś to wytłumaczyć bo one wiedzą a raczej 'czują' swoje.
Mnie żadna znajomość/związek/rozstanie tak emocjonalnie nie przeorały, jak romans z żonatym, który był ogólnie bardzo krótki bo trwał zaledwie kilka msc. ale ciągnęło się to za mną bardzo długo.
Ta 'mutacja' moim zdaniem wynika z 2 rzeczy. Po pierwsze, to nie jest związek tylko jego iluzja, nie ważne ile byśmy czasu spędzali i ile gadali. Samo ukrywanie nie jest "normalne" choć dostarcza mega adrenaliny i nakręca. Po drugie, w normalnej relacji jeśli się kocha, to nie wraca do innej/innego. Nie mówiąc, że z nim sypia. W normalnych relacjach nawet kontakt z ex jest problemem, a nie spędzanie świąt wakacji itd. z inną osobą. To nie ma nic wspólnego ze związkiem, miłością itd. Stąd niemal każdy wdający w romans z kimś zajętym kończy depresją, nerwicą czy innymi problemami.
A jeśli z romansu jest związek to moim zdaniem tylko wtedy kiedy decyzja jest podejmowana w miarę szybko by tym romansem z jego czarnymi stronami nie zżyć czyli zakochuję się, dystansuję od partnera i układam życie z inną/innym. A nie że sobie żyję rok, dwa... na dwa fronty albo w takim dziwnym zawieszeniu będąc drugim/drugą.

Tak, czekam na termin sprawy rozwodowej

Tak, ale nie do końca. Myślę, że motywacje nie są przynajmniej początkowo tak jednoznacznie. Każdy z nas chce kochać i być kochanym. Z tym się też wiążą emocje, adrenalina itd. Ja bym nie myliła podejścia osób, które pierwszy raz w to wchodzą z recydywistami. Ci drudzy wiedzą po co na co i jak w tym się poruszać. Co pierwsi nie. Dlatego najczęściej początkowo traktują taki romans jak kolejną relację, która się rozwija i dąży do związku. Możemy się oburzać ale prawda taka, że gro związków zaczyna od zdrad, może niekoniecznie małżeńskich ale jednak.
Stąd moja teza, że romanse które trwają stosunkowo krótko (jako romans tu rozumiem relacje w której co najmniej jedna osoba jest zajęta) mają szansę na przerodzenie w związek. Wypaczenie pojawia się kiedy sytuacja trwa zbyt długo i zaczyna życie na dwa fronty. Ani kochanek/kochanka ani zdradzający po czymś takim nie wychodzi bez szwanku. Myślę, że taką granicą jest pół roku max rok. Romans ze zdradą w tle to bagno. Dużo gorsze niż rozstanie.
Nie ma opcji by psychika nie ucierpiała. Dlatego potem albo terapia albo recydywa.

Aleś mnie rozbawił, przy drugim zdaniu oplułem monitor herbatą ze śmiechu, fajnie, że są ludzie z takim poczuciem humoru

Życzę powodzenia, jakkolwiek to brzmi.

A jak się potoczyła historia rogacza z ukochaną?

--------------
Jeśli posługujesz się cytatem, rób to, proszę, w sposób, który nie będzie budził wątpliwości, które słowa są Twojego autorstwa, a które pochodzą z czyjejś wypowiedzi. W tym celu możesz użyć tagów 'quote' lub posłużyć się cudzysłowem. Tym razem Twoje posty edytowałam, ale w przyszłości proszę o stosowanie się do tej zasady.
Z góry dziękuję i pozdrawiam, Olinka

Tia.. i ta wrażliwość, kiedy wraca od kochanki mówiąc, że musiał tyle pracować i nie ma siły zajmować dziećmi.

Nie spodziewałam się, że odzew będzie aż tak duży, choć zdaję sobie sprawę, że takie tematy są dość kontrowersyjne.
Odniosę się ogólnie do tego co mi piszecie.
Ciężko powiedzieć, że wiem lepiej, jak wygląda ich małżeństwo, niż sama żona. Ja wiem tyle co mi on powie, tyle co czasem do niego zadzwoni, tyle co czasem napisze. Zdaje sobie sprawę z tego, że to nie jest cała prawda i medal ma dwie strony, ale to co widzę i słyszę nie daje mi dobrego obrazu.
Czy czułość tam jest? Czy się kochają? Czy ze sobą sypiają? Twierdzi, że nie. Jak jest? Tego się nie dowiem. Jestem świadoma swojej pozycji..
Nie uważam też, że mnie zwodzi, bo sprawa jest postawiona jasno, ale mam problem z zaakceptowaniem tego i odejściem.
Wiem, że jestem głupia i naiwna, ale gdzieś w środku mam nadzieję, że jednak decyzję zmieni, gdzie rozum wie, że tak nie będzie.
Z jednej strony chciałabym się z tego wyplątać, chciałabym zacząć układać sobie życie, zacząć budować je na nowo, ale z drugiej ogarnia mnie panika, że go może przy mnie nie być.
Tak jak mówicie... To jest koncentrat wszystkich pozytywnych emocji. Czuję się przy nim bardzo dobrze, od strony emocjonalnej jest moim ideałem. Właśnie takiego kogoś szukałam całe życie, tylko, że bez żony.. I tu wszystko leci na łeb na szyję.
Nie umiem się w tym odnaleźć, nie umiem sobie nawet wyobrazić końca. Inaczej by było gdybyśmy się żarli i mieli siebie dość, wtedy łatwiej byłoby mi przełknąć smak rozczarowania i smutku, bo przecież było źle, więc nie ma sensu.. Ale jest tak dobrze, że racjonalne argumenty nie docierają. Ściana, mur, różowe okulary i, jak ćma do światła...
Czuje się strasznie pogubiona, a nawet nie mam z kim o tym porozmawiać.
I ja wiem, że ja sama sobie ten los zgotowałam, tylko co dalej?

Nie myśl w ogóle w ten sposób, że on się rozmyśli. Dobrze, że sama w to nie wierzysz. Wielu ci tutaj napisało, że sobie miłość do niego wyidealizowałaś. A to niestety klasyczny romans.

On się odezwie, bądz tego pewna. Jak się w domu z żoną atmosfera oczyści. Życzę byś miała wtedy dużo siły by powiedzieć - nie.

Dowiedziałam się od niej, po tym jak jm "wrócił" do mnie, ona postanowiła mnie o ich romansie po prostu poinformować.

Zasadnicze pytanie ile masz lat???czy chcesz mieć dzieci??

Czy chce mieć dzieci? Myślę, że tak. Choć nie na ten moment.
Jestem tuż przed 30.

Nie widzę tu nadawania  cech  wyjątkowości,  szczerze  mówiąc. To już  ponad  2 lata, spotykają się nie tylko na seks, autorka  zna zapewne jego wady  również.
Z jego strony widzę  jest szczerość do bólu.
Więc  nie wyciągajcie  tych sztampowych  różowych okularów,  emocji  seksu jako głównego motywu, bo to trochę kulą  w płot.
Nie ma sensu też by obwiniala się o stan tamtego małżeństwa,  bo moim zdaniem wszelkie  romanse  wydobywają  tylko stan faktyczny, tak jakby wyciągamy na wierzch ukrytą  chorobę. Piszę  to jako zona która  ma doświadczenia takie jak New Life.
Natomiast  ten mężczyzna  podjął  decyzję  jaką  podjął. I na Twoim miejscu nie robilabym  żadnych łzawych scen zrywania, tylko stopniowo uwalbiala swoją  głowę  dla innych.
Głowę  właśnie , bo wchodzenie w układy z innymi którzy nie do końca Ci odpowiadają  to jest właśnie  strata czasu,  a nie czas z kochankiem.Wiem że  jest  taka drogą uwalniania się  z niechcianych relacji  uczuciowych przez ich dewaluację i zmieszanie z błotem,  może  i skuteczna,  ale moim zdaniem coś  odbierając sobie.
To mniej więcej  tak, jakby nie było Cię stać  na sukienkę  za 3000 tyś, więc wmawiasz  sobie  że jest brzydka. A tak naprawdę  to przede wszystkim,  nie możesz  jej mieć. Może i okazałoby się niewygodna w noszeniu, ale nie jest brzydka, jest dla Ciebie  idealną, tylko że nie będziesz  jej mieć na własność.
Więc  nie ulegaj  namówił by pluć  na ten  romans  i to, co Ci dał, bo raczej odkrylas  czego szukasz w mężczyźnie,  to żadne  zmarnowane  lata.
Chcesz rodziny: szukaj podobnego,  ale wolnego. Nie na siłę,  zrób  na to miejsce w głowie najpierw.

Czy istnieje coś takiego jak szczerość wybiórcza?
Jak mężczyznę, który przez 2 lata oszukuje i zdradza swoją żonę możemy nazwać szczerym?
Jego czyny i postępowanie jest dostateczną weryfikacją jego "szczerości do bólu". I o ile on okłamuje swoją żonę, o tyle może również okłamywać Autorkę wątku, romans wcale nie jest gwarancją na prawdomówność w stosunku do kochanki. Co więcej, w 99% przypadków okazuje się, że obrotny kochać łże jak pies, zarówno żonie, jak i kochance.

Jest wiele prawdy w tym co napisałaś teraz Elu, i z tym się zgadzam.
Jednak trudno mi przełknąć nazywanie kogoś, kto ma pozamałżeński romans od 2 lat - szczerym do bólu.
Jakby nie było - to swoim postępowaniem on wystawia najlepsze świadectwo swojej szczerości.

Przez jakiś czas kontynuowałam jeszcze znajomość z żonatym, aczkolwiek już nie na płaszczyźnie seksualnej. Zastanawiałam się o co chodzi - no bo żona po sypnięciu się postanowiła wybaczyć, a jednak on nie zamierzał rezygnować z romansu. Co najwyżej ograniczyć ilość spotkań.

Z rozmów wynikało, że on uważał, że nie robi źle romansując, no bo przecież nie zostawi tej żony, dba o nią i o swoją rodzinę.

Jaka jest zatem rola kochanki? Gdzie ona stoi w tej sytuacji? Czy godząc się na romans krzywdzi żonę, czy bardziej siebie? Bo zakładając, że nie o sam seks jej chodzi, tylko w dalszej perspektywie o tzw "normalne życie" to tkwiąc w takiej relacji - sama sobie robi źle.

Dla tego konkretnego "mojego" faceta, aktem nielojalności wobec żony byłoby jej opuszczenie, a nie bzykanie na boku. Choć ja nie usłyszałam nigdy - spotykajmy się tylko dla seksu. Ja słyszałam że jestem kobietą jego życia, ale... i tu wystpywał się rój "ale" z dzieckiem na czele.

Romans mnie osobiście zrył psyche niesamowicie. W życiu prezentuję raczej postawę - "nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło" - muszę jeszcze tylko ogarnąć jakie "dobre" dla mnie z romansu wyjdzie.

Dlaczego analizujesz co jest w jego związku, a nie myslisz o sobie? Masz nadzieję, że skoro nie jest super u niego to zostawi żone i bedzie z tobą? Na pewno nie i wiele razy tu już pisano do ciebie na ten temat. Nie licz na to, ze jesli ona do niego nie dzwoni gdy jesteście ze sobą to o nim nie myśli i on jest jej obojętny. Czasem kobieta po prostu odpuszcza, bo sama musi zadbać o siebie. To jak z rozbitkiem na oceanie; gdy nie ma wody pitnej to w końcu pije morską, choć wie że go to zabija a przynajmniej w niczym nie pomaga. Wiele kobiet wygrało swoje małżeństwo (oczywiscie jesli mysleć w tych kategoriach), gdy zwyczajnie przeczekały szał uniesień swojego mężą i pozwoliły mu, aby zobaczył swoją kochankę właśnie z podobnej strony jak żonę. Wtedy często wcale nie wydaje mu się taka fajna i taka bardziej interesująca od żony, wręcz przeciwnie.

I mimo tego wszystkiego, wybrał żonę a nie ciebie. Oczywiście, słowo dzieci to taka przyjemna zasłona dymna, która pozwala nadal bujać w obłokach, ale po zejściu na ziemię okazuje się, że byłaś i jesteś numero duo. Spędzacie kilka dni razem a żona się nie odzywa - gdzie wtedy jest ten kochający ojciec, który z rozsądku zostaje przy rodzinie? Nie martwi się wtedy o dzieci? Żona oczywiście nie potrzebuje seksu, śpią w osobnych łóżkach i rozmawiają tylko o kredycie i sprawach dzieci. Ty jesteś i od seksu i od emocji, czyli ta najważniejsza, ale mimo tej wspaniałości nie chce się z tobą związać "na poważnie". Na dobrą sprawę, to mimo tego robienia koło pióra żonie, ona jest tą wygraną. Ty nie zyskujesz absolutnie nic, oprócz jakiejś otoczki w którą sama usilnie wierzysz, ale wierzyć sobie można we wszystko. Latka lecą, ludzie dookoła zakładają rodziny a ty tkwisz w swojej bajeczce i co najlepsze -to nie facet nawija ci makaron na uszy, sama go sobie nawijasz.
A może zaproponujesz mu, że weźmiecie dzieci, wam we dwójkę będzie łatwiej się nimi zająć niż zostawiać je samotnej kobiecie? Ona stanie na nogi, będzie je odwiedzała 2 razy w tygodniu i co drugi weekend, ty od razu zobaczysz jak wygląda rodzicielstwo a pan nie będzie musiał ich porzucać?

Koleżanko jesteś po drugiej stronie lustra. Może nie będę obiektywny bo to mnie dotknęło ale właśnie przez takich jak Ty rozwalają się rodziny.

Moja poznała "kolegę" i od ponad roku mieli romans a dziś już z nim nawet jest. Mamy dwójkę 4,5 letnich dzieci. Sielskie życie prawda.

Czytając tyle różnych wątków o zdradach i romansach, nigdy chyba jeszcze nie dało się zauważyć w reakcji kochanki/nka choć odrobiny refleksji nad zachowaniem swojego, zajętego oczywiście, lubego.
W szczególności tego, co mówi na temat sytuacji panującej w domu i relacji z żoną/mężem. Pewnie zresztą nigdy się takich refleksji nie dostrzeże. Najgorsze i najtrudniejsze w tym wszystkim, to zdolność przewidzenia, że prędzej czy później, istnieje spora szansa, że zajęty partner wróci do bezpiecznej przystani, w postaci domu i małżonka, choćby nie wiem jak źle im się układało. W takich przypadkach facet może z całą pewnością obdarzać Cię uczuciem, wręcz uwielbiać spędzać z Tobą czas, jednak ostatecznie to i tak zostaje przy żonie, bo nie chce burzyć tego co i tak wcześniej zbudował. Potrafi skutecznie przewartościować wszytko w swoim życiu i jak okropnie by się nie zachował, to zawsze wybierze tą opcję, gdzie jest więcej do stracenia. Dla Ciebie oczywiście najcenniejszym aspektem jest relacja z nim a raczej nieustające emocje, jakie Ci daje. On może mieć jedno i drugie, ale postawiony przed wyborem dokona oczywistego wyboru, co własnie zrobił.
O to, czy nie brzydzi Cię zwyczajnie ktoś, kto oszukuje przez 2 lata inną osobę lub wraca do innej kobiety, po spotkaniu z Tobą, nie pytam, bo w KAŻDYM romansie kochanka zachowuje się podobnie..