Jak odpuścić i sobie i rodzicom? - Netkobiety.pl

Ani kop ani głaskanie nie jest dobre
Najlepsza jest konstruktywna krytyka tak na prawdę. Twoje wypowiedzi są kulturalne i w punkt, bym powiedziała, tak jak piszesz o tych przekonaniach, to masz jak najbardziej rację

"Babka powiedziała mi, że to nie jest problem. Problemem jest strata członka rodziny, strata nogi czy coś. Nie egzamin."- wiesz, niby taka prawda, ale to trochę jak w powiedzeniu "kropla drąży skałę". Jedna kropla na skałę wpływu mieć nie będzie, ale jak będzie kapać latami, to pojawią się wyżłobienia. Tak samo jeden niewinny niezdany egzamin nikomu nic złego nie zrobi, ale jeśli latami czujesz ciągłą presję, codzienny stres, wieczne lęki to po kilku latach jesteś psychiczny wrak człowieka: lękliwy, przestraszony.
Tak samo można powiedzieć, że to tylko egzamin, jak się go nie zda teraz to się zda innym razem. Tylko jak się tego egzaminu nie zda to powtarza się cały rok studiów. Studia się o rok wydłużają, bo nie można iść dalej nie mają wszystkiego zaliczonego. I wydłuża się wtedy cały czas studiowania. Znam chłopaka, który nie zdał 2 razy i z 5,5 roku studiów zrobiło mu się 7,5. I zamiast zacząć pracę w wieku lat 25 to zaczął w wieku lat 27 (wcześniej tylko dorabiał sobie, na tyle, ile mu czas pozwalał, czyli jak większość osób). A potem ktoś - jak niektórzy wyżej- powiedzą, żeby zejść z utrzymania rodziców i się usamodzielnić. A nie da się, póki się tych głupich egzaminów nie pozalicza, bo są kierunki studiów, gdzie nawet jak nie pracujesz to nie wyrabiasz z robotą (bo godzinowo masz więcej niż ludzie na etacie w pracy, sama pamiętam, że pierwsze lata na studiach to wracałam, jadłam obiad i siadałam do nauki i tak do wieczora), więc można co najwyżej dorabiać sobie np. raz w tygodniu w jakiejś pracy dorywczej, ale nie utrzymasz się za to. Dlatego mnie śmieszą niektóre wypowiedzi tu, bo z jednej strony "masz za dobrze, egzaminy to nic takiego" a potem "idź się sama utrzymaj". A to jedno drugiemu przeczy. Dla mnie to jasne jak słońce, dla ludzi w mojej sytuacji też, ale nie wszyscy to jak widać rozumieją. Wiem, że są kierunki, na których można bez problemu pracować, a egzaminy są łatwe i wystarczy przysiąść do nauki kilka dni przed, ale są kierunki, na których 2 miesiące się czegoś uczysz i ledwo na 3 wyrobisz. Dlatego mnie egzaminy stresują, bo chciałabym to skończyć i się w końcu sama utrzymywać, a nie tylko dorabiać
Są też przypadki, że studenci nie wytrzymują presji i popełniają samobójstwa. Nie jest to bardzo częste, ale ja o takich przypadkach słyszałam. A to niby tylko egzamin...a dla niektórych coś ważnego. I też można powiedzieć, że "a rozpieszczony był i za dobrze miał, bo dzieci w Afryce nie mają co jeść", ale ktoś stracił przez ten "niewinny" egzamin dziecko/brata/siostrę/chłopaka. W Anglii nawet nie tak dawno była nagłośniona sytuacja, że studentka nie zdała jakiegoś przedmiotu. Powiedziała rodzinie, że idzie na zakupy. Okazało się, że skoczyła z mostu. Co ciekawsze- prowadzący się pomylili i ona to zdała, tylko źle w rubryczkę wpisali, ale co z tego, jeśli rodzice stracili córkę? W Polsce też są takie przypadki. Słyszałam o studencie medycyny, który wyskoczył przez okno (on chyba akurat przeżył), o studencie z politechniki, którego współlokator znalazł martwego w pokoju, bo też przedawkował leki, kogoś innego wyłowili z rzeki...

"I wiesz co, to był ogromnie nieprofesjonalny tekst z jej strony, ale przez te lata, które minęły od tamtej wizyty zaliczyłam stratę 3 członków rodziny, śmierć dziecka, ataki nerwicy takie, że nie byłam w stanie zostać sama w domu i faktycznie uważam, że wtedy przeżywałam coś, co tak naprawdę miało minimalne znaczenie w moim życiu, bo studia i tak skończyłam, a tamten stres tylko mnie niszczył, a ja nic z tym nie robiłam"- nie no, to prawda. Może tekst był nieprofesjonalny, ale coś w tym jest. Ja rok temu o tej porze umierałam ze zmęczenia, tyle miałam zaliczeń. Dzień w dzień. Wróciłam na weekend do domu rodzinnego (jakoś przed sesją) i miałam ogromny ból, że muszę wracać i będą mnie znowu męczyć. Aż pisze do mnie znajoma, że siostra i ojciec naszej wspólnej koleżanki zginęli dzień wcześniej w wypadku. Nagle wszystkie te problemy wydały się mi takie błahe, zobaczyłam, że studia to nie wszystko
Ja przecież też byłam na wielu pogrzebach w rodzinie, więc wiem, z czym to się je
Ale każdy ma swoje jakieś problemy i dla każdego w danej chwili ważne jest co innego i takie umniejszanie i segregowanie problemów jak dla mnie jest po prostu...nie na miejscu, bo nie wiemy, co druga osoba ma w głowie, co przeżyła, co czuje. Tutaj niektóre osoby hejtując mnie też nie myślą w ogóle, że może ich tekst mnie może urazić czy zasmucić

A z tymi przekonaniami masz jak najbardziej rację. Mój dobry znajomy też to u mnie ostatnio zauważył. Powiedział, że to dysonans poznawczy (czy coś takiego), że właśnie mi wtłoczyli do głowy (rodzina, środowisko), że prawdziwa rodzina to minimum 2+1, że mężczyźni chcą dzieci, że zostawią kobietę, która dziecka nie chce, moja mama w kółko powtarza, że życie bez dziecka nie jest szczęśliwe, a w moim wieku już była mężatką. A ja nie wiem, czy chcę dzieci, czy mam wtłoczone do głowy, że tak trzeba, że to wypada. Mój znajomy mówi, że właśnie biję się z myślami, bo co innego mi wtłoczono, a co innego wychodzi mi z głowy i te myśli spotkały się po drodze i się ze sobą gryzą. I to już od 2 lat. To niby pierdoła, ale mam lat ile mam i w tym wieku to już nie nastolatki i różowe okulary, tylko jak jakiś facet się chce spotykać to raczej chce wiedzieć, czy to coś na stałe czy nie, czy chce dzieci, czy nie. A ja nie wiem. Gdyby mnie ktoś teraz zapytał to bym powiedziała "Teraz na pewno nie, może za kilka lat się zmieni, ale głowy za to nie dam" i to taki facet sobie o mnie pomyśli?

Ja mam tupet? A to niby dlaczego? To BB jest wobec mnie wręcz agresywna. Ja zwracam tylko uwagę, że takie odzywki są nie na miejscu, żeby powiedzieć, że absurdalne i obrzydliwe, a to, że używam dość brutalnych stwierdzeń, to cóż...wymaga tego sytuacja, bo jak mówi się delikatnie, to nie trafia. Zaręczam Ci, że też mnie w życiu mało co zaskakuje, ale po jej wypowiedziach też miałam lekki szok

Może i miałam za dobrze w życiu, ale Ty też. Miałaś wodę? Miałaś jedzenie? Nie spałaś pod mostem? To też miałaś za dobrze. W tyłkach nam się poprzewracało od dobrobytu, bo kiedyś to latali za mamutami, a teraz wystarczy iść do Biedry za rogiem...

Nie mieszkam u rodziców od kilku lat. Przeprowadziłam się na studia kilkaset kilometrów od domu rodzinnego i zjeżdżam tylko jak mam chwilę wolnego
A skąd wiesz, że za 10 lat będę przejadała ich pieniądze? Zostały mi jeszcze tylko 2 lata studiów, potem dostanę dyplom i w końcu będę mogła iść na swoje, a nie będę miała nawet 30stki, więc nie wiem, skąd takie wnioski wyprzedzające o dekadę, gdzie wtedy prawdopodobnie będę miała już awans i całkiem dobrą kasę. Tylko za tą całkiem dobrą kasę w przyszłości muszę teraz trochę pocierpieć i zdaję sobie z tego sprawę

Ja jestem pasożyt, okej, a Ty się za pasożyta nie uważasz?

I powtarzam po raz tysięczny
Ja nie zwalam całej winy na rodziców. Oni chcieli dla mnie jak najlepiej. Kocham ich i dałabym się za nich pokroić. Oni tylko mieli inną osobowość niż ja, inny tok myślenia i sądzili, że robią dobrze, a przez to, że mnie nie słuchali to mam o to do nich żal
I wiecie, wy problemu nie widzicie, ale to, co ja opisuję to są normalne mechanizmy psychologiczne. Przecież ja to biorę nie z powietrza, tylko właśnie od różnych psychologów, do których mnie wysyłacie

Zgadza się. Zwłaszcza, że ludzie już zwykle pracują, gdy robią magisterkę. A jednak zarobki są ważniejsze od jakiegoś papierka zwykle.

Sam na 3 roku studiów zaliczyłem dziekankę. A potem na 5 roku zaliczyłem wszystko ale nie oddałem pracy magisterskiej. Jakieś nie chciało mi się, ważniejsza była praca. Magisterkę obroniłem dopiero 2 lata później. Więc w moim wypadku całość zajęła 8 lat.

I jakoś żyję, nikt nigdy nie pytał się mnie o studia. Jeśli jest się dobrym w tym, co się robi, to nikogo nie będzie interesować ile czasu się studiowało. Znaczenie będą mieć skille.

Wiesz, ja też tak sobie mówię "To nie było warte stresu, przeżyłam, w sumie to nie było tak źle", po czym przychodzi kolejny ciężki przedmiot i znowu nieprzespane noce i tak w kółko. Wydaje mi się po prostu, że człowiek stresuje się akurat tym, co przeżywa, co jest dla niego ważne. Gdy w przyszłości człowiek pójdzie do pracy to zaś powie, że to jest stresujące, jak mu się urodzi dziecko to powie, że wychowanie jest stresujące. Zależy od etapu życia tak mi się wydaje. Nie znam zbyt wiele osób, co się niczym w życiu nie martwią. Albo dostają prędzej czy później w tyłek
Ja wiem, że jeszcze tylko 2 lata. Pociesza mnie to. Mam już plany na przyszłość, wyobrażam sobie, jak będę mogła gdzieś wreszcie jechać na wakacje (bo ostatnie 3 lata nigdzie nie byłam), jak zapiszę się na jakieś fajne zajęcia, jak w w końcu będę niezależna. Po prostu nie mogę się tego doczekać. Wiem też, że te moje rozkminy dotyczące przeszłości to wynik tego, że nie żyję teraz tak, jakbym chciała (bo chciałabym się już usamodzielnić, a czuję się tak, jakby prócz miejsca zamieszkania niż od 10 lat się nie zmieniło). Po prostu czuję się tak, jakbym stała w miejscu od wielu lat i wiem, że żaden psycholog tu nie pomoże, tylko zmiana sytuacji, a niestety nie przeskoczę nagle studiów i nie przerzucę się na sam koniec tego. Muszę czekać

Nieeee, przecież ja nie mówię, że miałam źle. Uważam, że miałam super życie! Wyjątek to liceum, gdzie 3 lata walczyłam z głęboką depresją i praktycznie nie pamiętam, co się wtedy działo (bo mózg ma tendencje do usuwania traumatycznych przeżyć), ale miałam wiele wspaniałych okresów w życiu. Życie do końca podstawówki wspominam wręcz z utęsknieniem: dużo się bawiłam, nie czułam się samotna (mimo że nie miałam za bardzo znajomych), bo potrafiłam się bawić sama lub z siostrą, pamiętam, jak razem tworzyłyśmy swój własny świat. Ogólnie wspominam tamten czas z utęsknieniem. Gimnazjum było gorsze, bo w wyniku okresu dojrzewania miałam chęć przynależności do grupy, już zabawy solo lalkami nie wystarczały, próbowałam walczyć sama ze sobą, zmieniać się na siłę. Jednak w szkole miałam fajnych nauczycieli, średnia z paskiem, znajomi nie byli super, ale nie byli źli. Potem liceum i zaczęło się nie najgorzej, ale od 2 klasy LO nie pamiętam, co się działo, ale do dzisiaj czuję ogromny strach przechodząc w mieście rodzinnym koło budynku szkoły, dlatego go na ogół unikam. Wiesz, nauczyciela miałam jednego czy dwóch normalnych, reszta była wręcz straszna i to do tego stopnia, że straciłam szacunek wtedy do tego zawodu. Normalnie panował mobbing w stosunku do uczniów. Trafiłam też do klasy, gdzie ludzie podobierali się w grupki. Było kilka dziewczyn trzymających się razem, one się zapraszały na 18stki, a ja ani razu zaproszona nie byłam. Reszta klasy trzymała się na boku (byliśmy małą klasą) i nie mogłam się przenieść do innej klasy, bo dyrektor nie pozwalał nikomu
Ale jednak teraz, w przypadku silnego stresu często wracam wspomnieniami do lat młodości. Mam w mieszkaniu studenckim kilka pamiątek z tamtego czasu, dysk ze zdjęciami i jak mi źle to to wszystko przeglądam, to mi pomaga psychicznie

Więc ja nie twierdzę, że miałam źle. Twierdzę, że miałam bardzo dobrze, tylko przez pewne niedociągnięcia utknęłam w miejscu, dlatego notorycznie wracam myślami do przeszłości, bo podświadomie się zastanawiam, co mogłam zrobić inaczej, żeby być teraz w innym i lepszym miejscu. Jakoś nie mogę się po prostu pogodzić z moją obecną sytuacją. Nie jestem teraz ze swojego życia zadowolona. Może kiedyś będę, ale teraz nie jestem

Tak, tylko bez tego "papierka" nie możesz pracować w zawodzie- i to jest ten problem. Owszem, mam starszych znajomych, którzy piszą mgr i pracują, ale pisanie magisterki to już jest najprostsza rzecz na studiach, dlatego to robią.

Ja wiem, że nikogo nie interesuje, ile się studiowało
Tylko ma to po prostu wpływ na moją psychikę. Mam 2 lata opóźnienia i jak sobie myślę, że mój rocznik skończył i może już normalnie pracować to mi się płakać chce, bo im zazdroszczę

Tak, tylko to taki typ osobowości. Mój typ osobowości ma tak, że wszystko dogłębnie analizuje. Wszystko jest rozłożone na czynniki pierwsze, każdy detal. Nie da się tego pozbyć. To tak, jakby introwertykowi powiedzieć, że ma zostać ekstrawertykiem, łazić na imprezy i przebywać w tłumach ludzi i robić to z wielką chęcią
Nie da się
Psychologowie zakwalifikowali taki typ, nazwali go nawet. To cecha charakteru. Nie da się tego pozbyć. Czasami to jest uciążliwe, a czasami bardzo przydatne

To rozmyślanie o tym, co było- to chyba tak jak mówię- nie jestem do końca zadowolona ze swojego życia. Znaczy niby jestem, ale czuję brak czegoś, nawet nie wiem, czego

I boję się też o przyszłość. Boję się, że będę się czuć bardzo samotna. Np. teraz studiuję i mam znajomych, spotykam się z nimi nierzadko i czuję, że nie jestem samotna. Jednak po studiach po pierwsze ludzie porozjeżdżają się do miejscowości rodzinnych, po drugie ja też się zamierzam wyprowadzić do jednego z większych miast w Polsce, w pogoni za pracą, ale nie będę tam znała nikogo. I studia to takie przedłużenie szkoły, ludzie się jeszcze jakoś trzymają, ale po studiach ludzie się powoli statkują, żenią, rozmnażają i znajomości schodzą daleko daleko w tyle. Ja już teraz widzę tą tendencję wśród moich znajomych: jedna znajoma latami nie mogła znaleźć sobie chłopaka, jak znalazła, to w ciągu pół roku było wesele. Kilka miesięcy nie mogłam się doprosić, żeby się do niej dodzwonić i pogadać, bo mówiła, że wiecznie zajęta, zniknęła jak tylko męża poznała. Inna znajoma aż urwała ze mną kontakt (po 2,5 roku intensywnej znajomości), bo nie spodobałam się jej nowemu chłopakowi
A wiem, że będzie z wiekiem tylko gorzej. Ja chłopaka nie mam. Może by było fajnie z kimś się znowu spotykać, choćby na krótko, ale zawsze coś, jednak no nikogo nie mam. Nie mam też jakiejś bliższej paczki znajomych, z którymi mogłabym np. gdzieś wyjeżdżać. Nie lubię na wakacje wyjeżdżać sama, więc od 3 lat nigdzie nie byłam, bo moi znajomi z uczelni to ludzie, którzy nie lubią się nigdzie ruszać. Oni by chodzili tylko po imprezach i to w klubach, czego ja zaś nie lubię, ale żeby wyjechać gdzieś, pozwiedzać zabytki to mowy nie ma
I żałuję, że nie mam żadnej bliższej koleżanki singielki, która miałaby podobne zainteresowania
Fakt też jest taki, że mi trochę to singielstwo też na mózg pada. Ogólnie jestem introwertyczką, zbyt długie przebywanie wśród ludzi mnie męczy, lubię usiąść w parku sama z książką, ale jednak jak się jest samemu zbyt długo to też człowiek dziczeje i widzę to po sobie, że jak za długo jestem sama to mam takie rozkminy jak w tym wątku. Z ostatnim chłopakiem spotykałam się 1,5 roku temu. Krótko, bo 3 miesiące, gdyż odkryłam, że on ma osobowość narcystyczną, był strasznie zapatrzony w siebie, nie podobało mi się to, no ale na samym początku spotykaliśmy się na oglądanie filmów, przytulasy, spacery itp. i przyznam, że wtedy kompletnie zapomniałam o przeszłości. Ani razu przez te 3 miesiące do tego nie wróciłam. Miałam takie poczucie, że komuś się podobam, że jak wrócę w piątek po południu z zajęć to będę miała z kim obejrzeć film, czułam wtedy tą fizyczną bliskość. I tak samo było w przypadkach wcześniej, gdy mi się ktoś spodobał. Wtedy automatem odcinałam się od przeszłości.
Teraz mam poczucie, że mi życie przez palce przelatuje, że nie korzystam z niego jako młoda osoba i zamiast właśnie być zakochana, planować ślub, to ja tylko w wiecznym stresie

Moja Droga, pora zacząć szukać bogatego męża, i przejść spod opieki i utrzymania rodziców na opiekę i utrzymanie męża. I nauczyć się przymykać oko na jego ewentualne romanse z kobietami, które będą mu może czymś imponować. I naprawdę nie piszę tego złośliwie. Męża który zapewni Ci spokój, wycieczki w miłe, relaksujące miejsca Z tej prostej przyczyny, że z powyższego wynika, że jesteś nieprzystosowana do realnego życia, które raczej nie głaszcze po głowie.

Wydaje Ci się, że w jakiejkolwiek pracy po jakichkolwiek innych studiach będzie miło, lekko i przyjemnie? Nie, nie będzie. A w życiu coś robić trzeba...

No oczywiście, że można, ale czy to będziemy wtedy my?
Było takie powiedzenie, z którego ludzie się śmiali "Nie byłabym sobą gdybym była inna" i to brzmi głupio, ale czy nie ma w tym ziarenka prawdy?
Oczywiście, że można zmieniać się na siłę, ale po co? Nie lepiej ulepszać to, co mamy?
Szczególnie, że ta nadmierna analiza to jest coś, czego wiele osób nie ma. Mam znajomego, starszego sporo ode mnie, z tym samym typem osobowości i on na to mówi "To taka nasza supermoc", bo potrafimy coś, czego inni nie mają, bo o ile to nadmierne analizowanie wszystkiego jest udręką, ale czasami ratuje tyłek
I owszem, można spróbować to zmienić, ale wtedy nie będziemy sobą tylko będziemy udawali kogoś, kim nie jesteśmy.
Myślisz, że nie próbowałam tego zmienić? Większą część okresu dojrzewania spędziłam na próbie zmiany mojego charakteru, mojej osobowości, bo tego nie lubiłam. Do niedawna na studiach też tak robiłam. Jednak ten mój znajomy pracuje ze mną nad tym od kilku miesięcy i tłumaczy mi, że to moja osobowość i nie mogę się jej pozbywać, bo jeśli to zrobię, to to będzie tylko zakładanie sztucznych masek, a nie ja i życie w cieniu cudzych przekonań. I tu mu niestety przyznać rację, bo od kiedy nie staram się udawać kogoś innego tylko mówię wprost, jaka jestem, to jest mi lżej na sercu. Przyjmowanie masek jest ciężkie, na prawdę. Męczyło mnie to latami
Bo o ile coś jest wadą to lepiej to ulepszać. Miałam wady, których się pozbyłam, bo to były rzeczy, które mogły negatywnie wpływać na innych, więc je wyeliminowałam, ale jeśli jest coś, co jest i czasem pomaga to po co to zmieniać?

Moja Droga
Nie mierz wszystkich swoją miarą
O matko, ja nie jestem typem karierowiczki i nigdy takim typem być nie chciałam (chociaż planuję w przyszłości pracę w ośrodkach badawczych, więc to się chyba trochę gryzie), ale nie przeżyłabym życia na utrzymaniu na cudzym garnuszku... myślę w przyszłości o intercyzie, bo sądzę, że to sprawiedliwy podział. Jeśli Ty żyjesz na garnuszku męża i tolerujesz zdrady to okej, szanuję Twój wybór. I też nie piszę tego złośliwie, bo wiem, że jest masa takich kobiet. Tyle że ja ich (czy tam was) nie rozumiem, bo ja bym sobie na takie coś raczej nie pozwoliła.
A czy to źle, że jestem ciekawa świata i marzę o podróżach w przyszłości? Mam już nawet kilka wymarzonych punktów na świecie. Od razu, gdy zacznę lepiej zarabiać będę na to odkładać pieniądze i nie widzę nic złego w tym, że napisałam, że wolałabym jechać z chłopakiem czy paczką znajomych niż sama (tu nawet nie chodzi czy lubię czy nie, tylko trochę bym się bała jechać np. na inny kontynent solo), poza ty, razem zawsze raźniej. Współczuję Ci, jeśli nigdy nigdzie z nikim nie byłaś. Ja byłam i bardzo dobrze to wspominam i polecam każdemu, bo takie wyprawy potrafią zbliżyć ludzi

A kto powiedział, że po jakichkolwiek studiach czy pracy będzie przyjemnie? Owszem, są ludzie, którzy lubią swoją pracę, ale to jakieś 3% ludzi (chyba w Polsce), reszta zapiernicza, żeby mieć za co jeść, nie wiem, czego tu nie rozumieć...

Oczywiście, że ja mało wiem o życiu i jestem nieprzystosowana. Jak każdy 20latek. Widziałaś 20latka, który wie dużo o życiu i jest super do niego przystosowany? Oczywiście, że nie, bo nie przeżył tyle, co starsza osoba. 20latek będzie więcej wiedział niż nastolatek, 30 latek więcej niż 20latek, 40latek będzie miał większe doświadczenie życiowe niż 30latek i tak dalej
I każdy o każdym może powiedzieć, że mało wie o życiu i jest do niego nieprzystosowany, bo za mało przeżył i był głaskany po głowie. Moi rodzice jako osoby 50+ też tak mówią o ludziach np. 30+, gdzie ludzie 30+ mogą to samo powiedzieć o mnie. Tak było, jest i będzie, bo im osoba starsza, tym bardziej doświadczona, lepiej przystosowana do życia, bo swoje już przeszła. Moja babcia może o Tobie powiedzieć, że mało wiesz o życiu i nie wiesz, co to ciężka praca, bo nie przeżyłaś tego, co ona i tak dalej
W kółko i w kółko i w kółko
Logiczne, że ja, jako osoba 20+ dopiero się uczę życia. Ogarniam obowiązki domowe, jakąś pracę dorywczą, edukuję się, żeby mieć w przyszłości lepiej płatną pracę, mam swoje myśli, plany i marzenia na przyszłość i nie jestem wyjątkowa, bo większość ludzi w moim wieku tak robi. Ameryki nie odkryłaś
Najważniejsze to to, żeby być samodzielnym i w miarę ogarniętym życiowo, a nie, że ja napisałam, że chciałabym jechać np. w góry z chłopakiem i spędzić miło czas i od razu hejt, że mam za dobrze snując takie marzenia, bo przecież każdy student powinien siedzieć i płakać w kącie, a nie broń Boże wyjeżdżać gdzieś!
No co za dziecinne podejście...
To by było raczej dziwne, gdyby osoba w moim wieku kończyła spłacać 30letni kredyt na dom i zawoziła swoje dziecko na egzamin maturalny, nie sądzisz?
Wszystko w swoim czasie, jak to mówią- nie od razu Kraków zbudowano

Dokładnie. Trzeba się rozwijać i ulepszać.
Gratuluję Ci <3
Ja też kiedyś byłam przerażająco nieśmiała. Do tego stopnia, że bałam się odezwać do obcej osoby (szczególnie gdy byłam młodsza)
Tak samo kiedyś byłam bardzo uległa- co mi ktoś powiedział, to ja się zgadzałam. Teraz to przezwyciężyłam, potrafię powiedzieć stanowcze NIE i nie ma, że boli
Nie daję sobie też wejść na głowę, bo kiedyś mnie ktoś obrażał a ja bałam się odezwać, teraz to pokonałam
I tak samo ten stres- te studia już teraz mnie tak zahartowały, że jak widzę, czym się stresują dorośli ludzie, to dla mnie stresujące to już nie jest, bo przez tyle lat życia w przewlekłym stresie nauczyłam się z nim chociaż trochę koegzystować i jak ktoś takiego czegoś nie przeszedł, to w dorosłym życiu stresuje się byle czym, a ja czuję, że mogę wszystko
Ale to były cechy, których w sobie nie lubiłam, więc je zmieniłam
Mam jeszcze jedną cechę, nad którą pracuję- a mianowicie nieśmiałość w stosunku do chłopaków, którzy mi się podobają, bo jak dotąd miałam tak, że jak ktoś mi wpadł w oko to mnie spinało i nie potrafiłam z takim chłopakiem gadać. Już jest trochę lepiej, ale to jeszcze nie to, co chciałabym osiągnąć. Musiałabym jednak mieć jakiś chłopaków, a ja się obracam w damskim gronie

Tylko akurat nie wiem, czy nadmierną analizę wszystkiego można uznać za coś złego. Wiele osób tej cechy nie ma, nie potrafi tego robić, nie myślą o skutkach różnych rzeczy. A ja potrafię. Mój znajomy np. uważa to u siebie za atut i mówi, że ja też się powinnam z tego cieszyć, bo dzięki temu mam większą świadomość niż np. 95% ludzi w moim wieku, co daje mi nad nimi pewną przewagę
Więc nie wiem, czy to można uznać za coś złego?
Ja nie narzekam na to, że analizuję wszystko. Owszem, czasem to przeszkadza, ale czasem jest pomocne. Jak wszystko. Bycie empatycznym też ma dobre i złe strony, np. jak trafiam na wartościowych ludzi, to oni bardzo tą moją empatię doceniają i czasami wręcz podziwiają (i mówili mi to wprost), ale przez to, takie osoby jak ja są dobrym łupem dla socjopatów. Mój ex był narcyzem. Widział, że mam dobre serce, to próbował to nadużyć. Uratowało mnie wiesz co? Nadmierna analiza. Przeanalizowałam wszystkie jego gesty, zachowania, ruchy, słowa i dlatego dość szybko to wyłapałam. Gdyby nie to, to pewnie do teraz dochodziłabym do siebie, bo ofiary socjopatów potrafią być zniszczone psychicznie. Dlatego mówię, że ta cecha mi nie przeszkadza, bo w takich sytuacjach jest pomocna.
Moja znajoma tego nie potrafi i jak patrzę na jej naiwność to się dziwię, jak tak w ogóle można, bo faceci ją wykorzystują jeden za drugim, albo seksualnie, albo finansowo a ta nie chce tego widzieć i zamiast właśnie przeanalizować te sytuacje to ona z 5letniego związku, gdzie facet ją naciągnął na tysiące zł, weszła w kolejny, gdzie facet jej wciskał kit, żeby się z nią przespać (naobiecywał i na tym się skończyło) i szybko znalazła kolejnego, który też miał chrapkę na jej pieniądze (właściwie to pieniądze jej rodziców, bo ona nie przepracowała chyba ani dnia) i pojawił się błyskawicznie, gdy tylko jej rodzice mieszkanie kupili
Dlatego ja chyba jednak wolę nadmiernie analizować i unikać takich typów
I żeby to było coś rzadkiego, a ja ja patrzę na moje koleżanki, to tam większość chłopaków ma coś na sumieniu: jeden patrzy na kasę swojej laski, drugi zrobił z dziewczyny służącą (nie, nie utrzymuje jej, bo ich oboje utrzymują ich rodzice, mimo to ona ogarnia dom i gotowanie), inny zdradzał swoją poprzednią dziewczynę i takie niuanse
Dlatego ten mój znajomy pisze o nadmiernej analizie jako o "supermocy", bo to taka tarcza obronna przed wieloma nieszczęściami czasami. Owszem, czasami to męczy (np. gdy wpadnie w oko chłopak i analizuję jego wszystkie gesty, słowa, wiadomości), ale w takich ważnych decyzjach życiowych na prawdę pomaga

Oczywiście, że mowa tutaj o szczerej i planowanej zmianie a nie żadnym udawaniu.

Natomiast tendencja do dogłębnej analizy wszytkiego, co tylko nas postyka w życiu NIE JEST cechą absolutnie pozytywną. Po prostu pewne rzeczy są, czy też powinny być, na tyle jasne i klarowne, żę nie ma sensu się nad nimi rozwodzić, gdyż istnieją pewne konkretne rozwiązania danej sytuacji. Człowiek zdaje sobie sprawę, że w wielu przypadkach musi z czegoś zrezygnować, aby coś innego osiągnąć, idzie na kompromis itp
Bardzo, ale to bardzo prosty przykład, który możę jedynie w zarysie zobrazować to,o co w tym wszystkim chodzi: idziesz do knajpy i masz ochotę na jakieś danie, niejedno zresztą. Chciałabyś oba, ale przecież chodzi o to przede wszystkim, żeby zjeść a nie upajać się smakiem obu, bo wiesz, że obu nie zjesz. Zatem za jednym razem wybierzesz pizzę a za drugim schabowego Nie będę się zastanawiał i porównywał jedno do drugiego, co jest lepsze a co gorsze, bo każde z nich jest INNE. Nie dam rady zjeść obu na raz, więc muszę coś wybrać. Raz będzie to pierwsza opcja, raz druga.

No i masz, postawa roszczeniowa pełną gębą Jakim mnie panie Boziu stworzyłeś, takiego maja mnie brać.

Nie ma nic pozytywnego w nadmiernym analizowaniu wszystkiego po piędziesiąt razy jeżeli prowadzi to do kompletnego bezwładu i paraliżu bezdecyzyjności. Jest to cecha neurotyczna, która szalenie utrudnia życie. Szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie stanowiska pracy na którym byłoby to jakąkolwiek zaletą. Już widze jak tłumaczysz szefowi, że czegoś nie zrobiłaś, bo za duzo nad tym myślłaś z tej swojej analitycznej wrazliwości. Albo, że nie potrafisz do pracy przychodzić na czas, bo już taką indywidualistycznie delikatną osobą jesteś. Sorry, ale w dorosłym życiu guzik kogokolwiek będzie obchodzić Twoja wyjątkowa natura i po prostu Cie wywala z roboty.

Jeżeli Ty uważasz, że jesteś doskonala jaka jesteś i inni maja sie do Ciebie dostosować, to ja przylącze się do Koraliny, która poradzila Ci zacząć szukać bogatego męża, bo z takim nastawieniem, to Ty żadnej kariery nie zrobisz.

Może jest tak, że jeśli ktoś stosuje taką analizę w niektórych sytuacjach, ograniczonych powiedzmy do spraw zawodowych, możę się to okazać zbawienne Natomiast w sferze związkowej czy w ogóle relacji międzyludzkich wprost przeciwnie..

Widzę, że trafiłam w czuły punkt. 

W przeciwieństwie do Ciebie ja nie byłam ani mocno zdziwiona ani nie miałam pretensji do rodziców, że na wymagających studiach trzeba się dużo uczyć i przysparza to dużo stresu i nieprzespanych nocy, zwłaszcza przed kolokwiami i egzaminami.  To jest to co nazywa się tym, że ktoś wie, że bez ciężkiej pracy nie ma efektów.

Ona sama nie wie czego chce i szuka dziury w całym. Jest na wymagających trudnych studiach, musi się dużo uczyć, i ma pretensje do rodziców że nie wie czego chce i musi w stresie ogarniać jeden z bardziej wymagających kierunków. Wymyśla jakieś WWO.

Jedno mnie Autroko zastanawia: to, żę poszłaś na takie czy inne studia zależało, jak widać od Twoich rodziców. Oczywiście, że ów kierunek jest ciężki, nawet bardzo, tylko czy naprawdę ludzie, przynajmniej ci, którzy chcą to studiować, nie zdają sobie kompletnie z tego sprawy? Jeśli coś robisz z własnej woli i wiesz, że to chcesz, to raczej powinnaś wiedzieć, z czym to się wiąże. Mimo tych trudnośći czy zwątpień, wiesz, że chcesz dobrnąć do końca. Nie ma przecież studió, kursów czy wszelkich zajęć, które by nie wymagały jaiegoś wysiłku czy nie wiązały się ze stresem. To tylko obecna pop-kultura i wyobrażenia o takim "dolce-vita" sprawiły, że niektórzy wierzą, że życie i samorozwój są bezstresowe.

Tak się zastanawiam i "myślę",czy nie znamy kogoś takiego, ewentualnego, odpowiedniego kandydata profil " psychologiczny" wydaje się być pasujący .

Polis, z całym szacunkiem, ale jakby Autorka miała w siebie autentyczny wgląd, to nie wiercilaby sie w kółko od roku, mając pretensje do calego świata. Rodzice, faktycznie, wychowali ja fatalnie. Tylko co z tego? Ona jest dorosła i sama za siebie dziś bierze odpowiedzialność, albo przynajmniej powinna. To ciagłe stawianie sie w roli ofiary, której każdy ma żalować i licytowanie się od kogo ma gorzej, nie poprawi ani jej nastroju ani prospektów na jakąkolwiek karierę.

Na terapię, jak najbardziej warto by bylo pójść, tylko, że nawet w tym temacie ona wymyśla wymówki dlaczego nic z tego nie będzie. Także, ten teges.

Ależ ja doskonale rozumiem autorkę i jest mi jej ogromnie żal. Rodzice postawili ją w roli życiowej ofiary, własnego popychadła i marionetki (tak to przedstawia), w roli, w której z jednej strony, mimo wszystko jest jej całkiem dobrze (bo jednak jakaś stabilizacja, komfort i wygoda - jedynym problemem jest to czy chce studiować medycynę czy nie) a z drugiej strony, w roli, z której nie ma umiejętności wyjścia (bo brak jej stanowczości, sprecyzowanego poglądu na życie a jedynym realnym zmartwieniem jest analizowanie własnej osobowości i jej wpływu na życie, na jego realia, przyziemne w swojej istocie, a jednak autorkę mocno zaskakująca np. że na studiach jest ciężko).

Pop_corn, problem nie leży w temperamencie Autorki, tylko w jej roszczeniowości wobec świata i nieumiejętności podejmowania jakichkolwiek decyzji. Zamiast akcji, ona patologicznie rozkminia wszystko na czynniki pierwsze by tylko nie musieć o niczym sama decydować, a potem ma pretensje do wszystkich dookola, że jest na pozycji w jakiej jest.

Przeczytałam całość
Sytuacja analogiczna do mojej i to bardzo
Ja miałam obu rodziców lekarzy. Mnie zaś wypchnęli na stomatologię. Wcześniej jednak masa zajęć dodatkowych i to też do tego stopnia, że nie miałam jednego bliższego znajomego. Na studia też poszłam nie takie, jak chciałam. Moim marzeniem było zostanie stewardessą, ale wybili mi to z głowy. Studia przeżyłam bardzo psychicznie, ale fizycznie też (zaczęła mnie od stresu przewlekle boleć głowa).
Miałam depresję i rodzice lekarze powiedzieli, że nie chcą, żebym miała w papierach, że byłam u psychiatry, więc sami mi coś wypisali, coś, co nie brałam, bo nie za bardzo pomagało, potem mi znajoma mówiła, że to nie jest lek dobrany do mojego problemu (bo rodzice wypisując mi go zamiast ze mną i moich problemach porozmawiać, to stwierdzili, że mi wypiszą coś, co uważają za słuszne, bez żadnej rozmowy ze mną o moich problemach i uczuciach). Na tysiące godzin zajęć dodatkowych kasa była, mimo że chodzić na nie nie chciałam, ale na psychologa to już nie. Raz poszłam do pani psycholog za moje kieszonkowe, to mówili, że okej, ale czy nie lepiej wspierać swój samorozwój niż jakiejś obcej baby, więc to rzuciłam.
I pewnie byłabym w dołku emocjonalnym podobnym do Twojego, ale ja miałam to szczęście, że trafiłam na fajnego faceta. On sprawia, że jestem szczęśliwa i staram się być coraz lepsza, sama dla siebie. Dodał mi bardzo pewności siebie, czuję, że ktoś wreszcie mnie słucha, kocha i nie traktuje mnie chłodno, jak rodzice we wcześniejszych latach. Znalazłam też paczkę bliższych znajomych
Pewnie pod tym postem będzie wysyp hejtujących komentarzy, bo umówmy się- ludzie nie widzą tego typu problemów, przez które ktoś może mieć rozwaloną psychikę. Sama jak o tym kiedyś pisałam, to spotkałam się z hejtem. Po prostu niektórym nie przemówisz i widzę to po niektórych komentarzach tutaj
Moja rada jest tylko taka, że trzeba mieć bliskich- czy to rodzeństwo, czy to przyjaciół, czy partnera. Trzeba mieć kogoś, przy kim będziemy się czuli bezpiecznie. Człowiek samemu owszem, też funkcjonuje, ale w pewnym momencie tak jakby dziczeje. Widziałam to nawet sama po sobie, gdy długo nikogo znaleźć nie mogłam.
Owszem, trzeba być samodzielnym, ale może być osoba samodzielna z bliskim osobami, a może być niesamodzielna i samotna
Może kiepska rada, ale mówię to na podstawie tego, co ja przeżyłam

Jestem na samej końcówce, potem zaczynam staże. Nie myślę o przebranżowieniu, bardziej się zastanawiam, co zrobić, żeby ulepszyć to, co mam. Nie opłaca się rzucać tak ciężkich studiów n końcu. Lepiej zrobić coś, dzięki czemu będzie można np. więcej zarobić albo coś. O pracy stewardessy marzę nadal. Są linie, które zatrudniają na okres letni. Aplikowałam do nich przed studiami, ale mnie nie przyjęli, bo chcieli tylko studentów (tańszy ZUS itp.). Teraz myślałam, czy między końcem studiów a stażami się nie podjąć pracy, ale musiałabym się przeprowadzić do dużego miasta, bo na moim lokalnym lotnisku jest kilka lotów w tygodniu i nie widziałam nawet ofert pracy na stanowisko stewardessy na to lotnisko. Ktoś mi mówił, że to przez to, że jak jest mało lotów to oni często biorą załogę z innych miast i na tym lotnisku jest tylko międzylądowanie, dlatego nie ma ofert pracy . Po studiach iść do tej pracy jest zaś nieopłacalne. To fajna praca, ale do pewnego wieku i rzucanie dla tego dobrego i pewnego zawodu byłoby głupotą. Poza tym nie wiem, czy by mnie nawet teraz wzięli, bo przez 5 lat studiów byłam w stanie pracować tylko w wakacje, bo w roku akademickim nie było kiedy. W moim środowisku to nie problem, bo jest masa osób, co nie pracowała w ogóle, bo liczy się dyplom ukończenia studiów i nikt nie będzie patrzył, czy się pracowało dorywczo czy nie, bo nikogo to nie interesuje. Jednak w liniach lotniczych, gdzie konkurencja jest duża mogą tego wymagać, a co innego, gdy się idzie do pracy mając lat 19 i nie mając w ogóle doświadczenia, a co innego iść do pracy mając lat 26 i mając małe doświadczenie. Jak mnie będzie ktoś zatrudniał po studiach na stanowisku stomatologa to nie wymaga doświadczenia w pracy studenckiej, bo taka osoba wie, że na tych studiach to niemożliwe, ale rekruterzy w liniach lotniczych pewnie myślą, że wszystkie studia są łatwe i skoro Halinka daje radę zaocznie studiować turystykę i poświęcać się dla linii w 100% to ja też mogłam, a ja się zapewne leniłam (tak, są tacy, co tak myślą, bo raz szukałam pracy wakacyjnej i pytałam o jedno stanowisko na pewnym forum to mi ktoś napisał, że co ja mam takie małe doświadczenia, a studia to nie wymówka...), ale to już spekulacje. Najbliższe lotnisko, z którego mogłabym latać jest oddzielone 70km ode mnie. Mogłabym dojeżdżać 1,5h pociągiem, ale musieliby zrobić pode mnie plan, np. ułożyć więcej godzin pod rząd, ale rzadziej, żebym tyle nie musiała jeździć, ale nie wiem, czy oni na to pójdą. W Katowicach lotnisko od centrum jest oddalone o 30km i jakoś personel dojeżdża tam, bo nie wszyscy mieszkają tuż pod lotniskiem, bo Pyrzowice to wieś, więc tam to pod lotniskiem mało kto mieszka, na pewno nie studenci, których przecież tyle zatrudniają. Ale nie wiem, czy odległość 70km to nie jest już abstrakcja i czy by się pracodawca zgodził. I też nie wiem, czy nie jestem za stara, bo skoro zatrudniają tam 19/20-letnie dziewczyny, to czy ja w wieku lat 26 jako żółtodziób nie będę się czuła jak stara baba co nie ma doświadczenia
W sumie jakby ktoś mi mógł doradzić, to byłabym wdzięczna, bo bardzo chciałam spróbować, a nie
W każdym razie wiem, co czuje autorka, bo sama czułam się przez wiele lat podobnie. Byłam zagubiona, przygnębiona, bałam się o przyszłość. Znalazłam jednak kilka bliższych mi osób, w tym chłopaka. Tutaj masa osób mi pisała kiedyś "trzeba nauczyć się żyć samemu, żeby żyć z kimś", a ja umiałam żyć sama, tylko czułam się samotna, opuszczona i bardzo niedoceniona. Znalazłam chłopaka, to zdrowa relacja i na prawdę czuję się przy nim dobrze. Dał mi to, czego mi całe życie brakowało, czyli fizycznego i psychicznego ciepła. Rodzice, którzy kasę ładują w dziecko chcą dla niego jak najlepiej, ale czy to jest najlepsze wyjście? Chłód emocjonalny może nieść ze sobą katastroficzne skutki. Czytałam niedawno wywiad z psychiatrą i o tym, że osoby, które otrzymywały w dzieciństwie taki chłód emocjonalny mają potem jakieś problemy, od lżejszych typu takie uczucie samotności po cięższe typu dragi. Dobrze, że autorka w to nie popadła, albo w alkoholizm, bo to nie jest takie trudne w tej sytuacji. Miałam w klasie w liceum kolegę. Chłopak z rodziny prawniczej, ale pozostawiony samemu sobie emocjonalnie. Popadł w nałóg
Więc nie wiem też, co tu poradzić, bo mi te wszystkie złe uczucia zniknęły w momencie, gdy znalazłam kogoś dla mnie bliskiego

Nie wydaje wam się jednak, że czasami osoby już dorosłe i świadome własnych odczuć i emocji, zbyt dużą odpowiedzialność za swoje dotychczasowe życie zrzucają na dzieciństwo i rodziców, i gdyby mogły, to robiłyby to całe życie, usprawiedliwiając tym swoją życiową stagnację, porażki i niepowodzenia (?)

Czy naprawdę, to że rodzice zmuszali nas w wieku 10 lat do baletu, pianina, czy innych, i nie rozumieli naszych młodzieńczych emocji, ma aż taki wpływ na nasze samodzielne wybory i decyzje zawodowe i inne(?) Wydaje mi się, że o ile psychologia i terapeuci w wielu przypadkach na pewno są pomocni, to czasami drążeniem, analizami i szukaniem źródeł przyczyn niepowodzeń życiowych czynią więcej szkody niż pożytku, w szczególności całą winę zrzucając na dzieciństwo pacjenta. I naprawdę piszę to jako osoba, która wcale nie miała super szczęśliwego dzieciństwa.

No cóż, najwyraźniej każdy mierzy własnymi doświadczeniami, bo mnie akurat krytyczny głos wiele pomógł zrozumieć, ujrzeć "sprawy" we właściwym świetle, i więcej się na te sprawy nie oglądać niż to było potrzebne. Pozwoliło mi to zaoszczędzić dużo czasu bez taplania się w użalaniu się nad sobą. Czasami najlepszym psychoterapeutą jest starsza, doświadczona życiowo i zaprzyjaźniona osoba, której również można się zwierzyć, niekoniecznie trzeba być na psychoterapii. Teraz jest to tak modne, że zapomina się o starych, sprawdzonych metodach powierzania swoich przeżyć innym osobom niż psychoterapeuci za pieniądze. W związku z tym nie będąc nigdy na psychoterapii wiem jak to jest przepracować swoje emocje i życiowe problemy, jak to jest szukać oparcia, czy też zwykłego wygadania się. Jedyna cecha wspólna to taka - że nikt nie rozwiąże za nas samych naszych wewnętrznych problemów ani nie podejmie kluczowych decyzji. Każdy potrzebuje wsparcie, niebezpiecznie jednak robi się kiedy wsparcie staje się nieodłącznym elementem radzenia sobie w życiu.

Słyszałam także, że wiele dzieci z patologicznych rodzin wyrywa się z otaczającej je patologii, zrywa kontakty z rodzicami, środowiskiem, bowiem wychodząc poza dom obserwują inne wzorce, podlegają także innym wpływom niż wyłącznie domowe, rodzicielskie. Oczywiście, najłatwiej jest pójść po linii najmniejszego oporu i zrzucić wszystko na wzorce domowe z pominięciem wszystkich innych, które siłą rzeczy też kształtują człowieka -nie tylko dom, ale i szkoła, studia, otoczenie, praca, znajomi.  To może dlatego większość dostrzega jednak, że można nauczyć się francuskiego samodzielnie i nie powielać schematów rodzinnych, co więcej wyrwać się spod tych schematów. Trzeba tylko oprócz wyrzucenia z siebie żalu przyjąć na barki trochę i krytyki i włożyć w pracę nad życiem trochę wysiłku. Czyli zrozumieć prostą prawdę - nie ma w tym życiu lekko.

Wystarczy tu poczytać
https://www.netkobiety.pl/p3864733.html#p3864733

Sama mogłabym na ten temat bardzo wiele powiedzieć, jedynie nie mam ochoty na pisanie zwierzeń w Internecie.

O! Bardzo dobry przykład! Jedynie jest wprost przeciwnie. To akurat byli ludzi zahartowani, silni i mocni, bo inaczej by tego nie przetrwali. I to jest właśnie to charakterystyczne, współcześnie bardzo popularne w psychologii doszukiwanie się usprawiedliwień i wyłącznie ludzkiej ułomności i słabości. A to właśnie od takich ludzi jak nasi dziadkowie można byłoby się uczyć hartu ducha, odwagi, woli i siły przetrwania. Bo czymże jest współczesne, wymagające kolokwium na wydziale medycyny w porównaniu z nauką na tajnych kompletach, za udział w których można było zostać rozstrzelanym... 

Nie czytałam całego wątku, dużo tu przepychanek, ale ja cię autorko rozumiem że nie potrafisz się odnaleźć w dorosłości. Według twojego opisu całe życie byłaś jak marionetka, podczas gdy inni pociągali za sznurki, i przez to uwierzyłaś że sama nie masz żadnej siły sprawczej. To jest tzw. wyuczona bezradność. Twoje rozgoryczenie i rodzaj buntu są jak najbardziej naturalne a nawet zdrowe, bo pokazują że próbujesz odzyskać kontrolę nad własnym życiem. Zazwyczaj bunt pojawia się w wieku nastoletnim, więc sam fakt że u ciebie jest on z kilkuletnim opóźnieniem pokazuje że czułaś się stłamszona wcześniej, a teraz chcesz to zmienić i to jest bardzo dobry znak. Przez całe dzieciństwo wystarczało ci że rodzice byli z ciebie zadowoleni, a teraz widzisz że to cię do niczego dalej nie zaprowadzi, bo musisz sama nagle przejąć stery i nauczyć się odpowiedzialności za siebie. Zadowolenie lub niezadowolenie rodziców z ciebie nie ma już żadnego znaczenia na tym etapie na którym jesteś. Zostałaś rzucona na głęboką wodę, ale najważniejsze że to dostrzegasz.
Rodzice zapewne chcieli dobrze, bo za ich czasów bezrobocie (ponad 20%) i bieda dawały w kość, najważniejsze było żeby ciężko pracować, myśleli pewnie że w ten sposób cię życiowo ustawią. Zapewne nieświadomie ale jednak skrzywdzili cię tą izolacją od rówieśników, więc weszłaś w dorosłość bez żadnych "soft skills", a te są z kolei bardzo ważne na dzisiejszym rynku pracy. Ale to jest wszystko do nadrobienia, musisz tylko przejąc kontrolę i odpowiedzialność nad swoim życiem. Powoli, krok za krokiem. Masz szczęście bo nigdy wcześniej nie było takiego dostępu do wiedzy która pomoże ci w twoich zmaganiach. Jest mnóstwo książek, artykułów, blogów, czy nawet terapii które mogą ci pomóc. Ta twoja nadwrażliwość, neurotyzm i roszczeniowość to są pewne mechanizmy obronne które wytworzyłaś w dzieciństwie, które niestety w ogóle się nie sprawdzają w dorosłym życiu, ale one zaczną mijać w trakcie pracy nad sobą. Spokojnie i powoli pracuj nad sobą.
Jeżeli nadal nie masz pomysłu na siebie i swoją przyszłość, to radziłabym ci skupić się na studiach i je skończyć. To otworzyłoby ci dużo drzwi i dało szanse na fajne życie. Nawiązuj znajomości i przyjaźnie, jednak na razie odradzam ci wchodzenie w romantyczną relację. Ponieważ nadal masz tendencje do bezradności i bycia osobowością zależną istnieje ryzyko że trafisz na faceta który zechce przejąc nad tobą kontrolę i cię stłamsić, a ty się temu poddasz. Najpierw musisz naprawić siebie i stać się niezależna, a dopiero potem wchodzić w związki. Powodzenia!

Dokładnie tak
Ale fakt, że długo musiałam czekać. Moje koleżanki już dawno w związkach, takich poważniejszych, a ja byłam w proszku i też mnie to frustrowało, ale poznałam pewnego razu chłopaka, na urodzinach koleżanki i nie był na szczęście z tych, co chcą na jedną noc i pa pa (bo na takich też trafiałam)
Także cieszę się, że wreszcie udało mi się kogoś znaleźć
I tak, można nie być zgorzkniałym nawet mimo wychowywania w chłodzie emocjonalnym. W sumie moja sytuacja jest podobna do autorki, więc ja ją rozumiem i wiem, że trzeba mieć trochę siły, żeby się ogarnąć po czymś takim
Tylko zauważyłam to u siebie- jeśli nie mamy nikogo, z kim byśmy mogli dzielić życie, np. właśnie chłopaka/dziewczyny, wtedy automatem jesteśmy bardziej zespawani z rodzicami, bo czasami są sytuacje, gdy chcemy po prostu z kimś pogadać, poradzić się w jakiejś sytuacji i jak mamy drugą połówkę to dzwonimy czy gadamy z chłopakiem/dziewczyną, a gdy tej osoby nie ma, to dzwonimy do rodziców, więc rady typu "odetnij pępowinę" nie sprawdzają się w takim wypadku, bo chęć rozmowy z kimś bliskim od czasu do czasu czuje każdy

Tak. Ma i to duże. Wielu psychologów mówi otwarcie, a teraz jest to coraz bardziej nagłaśniane. Ludzie nie zdają sobie sprawy i podchodzą do tego jak ty, że co tam może zrobić dziecku niewinny nakaz, zakaz czy zmuszanie, a ludzie nie zdają sobie sprawy, jak ogromny wpływ na dorosłe życie ma dzieciństwo. Dzieciństwo kształtuje nasz charakter i to, jacy jesteśmy później
Miałam o tym na zajęciach na studiach w ramach fakultetu. Pewien psychiatra nam o tym opowiadał, więc to sprawdzone info

Świeża? Mam koleżanki, które w mim wieku już dzieci mają (mam 26 lat)

Trafnie zauważone.

Oczywiście, że ludzie są różni, bo mają różny temperament. Ja bylam zawsze wysczekana i jak zerwałam z rodzicami kontakt, to w raczej skrajnym stylu, wyjeżdżając do innego kraju. A znałam osoby pochodzące z podobnego domu do mojego, które do dzisiaj są na każde skinienie rodziców, do tego stopnia, że nie stworzyły żadnego odrebnego życia. Powód? Ci ludzie naturalnie byli dosyć strachliwi, nadwrażliwi, łatwo w nich bylo wywolać poczucie winy. Także jako dorośli mamy ze sobą zupelnie inne problemy: podczas gdy ja musze w sobie walczyć z nadmierną niezależnością i brakiem taktu, oni boją się wlasnego cienia i trudno im wyrażać wlasne zdanie.

Cześć wszystkim
Dawno mnie tu nie było, ale sesja rządzi się swoimi prawami, dzisiaj miałam ostatni egzamin, już odpisuję na co się tylko uda

Czasami, jak zaczynam za bardzo analizować to staram się zmienić temat myślenia, ale czasami jest to trudne, np. gdy spodoba mi się jakiś chłopak, to wręcz niemożliwe

Ja też nie byłam mocno zdziwiona. Idąc na studia wiedziałam, że trzeba się dużo uczyć, przecież jak rodzice mi opowiadali, co oni przeżywali na studiach, to ja szłam na nie z pełną świadomością tego, co mnie czeka. Jako jedna z nielicznych w sumie. Dlatego na te studia nie chciałam iść. To rodzice są zdziwieni, że mi coś nie idzie. Ja znam swoje słabe strony, a oni mnie cisnęli, bo sądzili, że znają mnie lepiej niż ja sama, a potem zdziwienie, że mi tak ciężko szło, bo oni uważali, że jak jestem ich córką to powinnam być najlepsza we wszystkim
Poza tym ciężkie studia są w różnych dziedzinach. Nie tylko medyczne. Prawo też jest trudne, ale tam by mi lepiej szło, bo nie ma tyle przedmiotów ścisłych, z których czuję się niepewnie na moich studiach, ale rodzice mi odradzali studiów humanistycznych. No jak mówię- nie miałam za dużego wyboru przy nich. Pamiętam, że dobrze wiedziałam, jak ciężkie to są studia i przed rozpoczęciem I roku już od września chodziłam jak kłębek nerwów.
Plus jest taki, że "co nas nie zabije to nas wzmocni", bo jak teraz sobie zahartuję psychikę, to potem, w dorosłym życiu będę miała łatwiej. Tak się przynajmniej pocieszam

WWO nie jest wymyślone. To normalny termin psychologiczny. Bawi mnie trochę to, że ludzie mnie wysyłają do psychologa, ale jak rzucam terminy psychologiczne to jest to wyśmiewane. Serio myślicie, że psycholog macha różdżką i hop, już problemu nie ma? To właśnie zbiór mechanizmów i tego typu terminów

Rozumiem, że nie szanujesz żadnego lekarza, prawnika, inżyniera? Wyśmiewasz tych ludzi? Bo większość z nich w moim wieku też leciała na kasie rodziców
Poza tym to brzmi jak dyskryminacja ze względu na wiek
Gdyby mądrość przychodziła wraz z wiekiem, świat byłby piękniejszy
Poza tym zawsze się trafi ktoś starszy. Ty o mnie możesz powiedzieć, że nic nie wiem o życiu i to samo o Tobie może powiedzieć 80latka. To działa w dwie strony

Powiem Ci, że nie wszyscy zdają sobie sprawę z tego, jak te studia są ciężkie. Ja mam rodziców, więc doskonale wiedziałam, na co się pisze. Powiem więcej- myślałam, że będzie jeszcze gorzej. A jest ciężko, ale jakoś sobie daję radę
Natomiast 90% osób, które idą na takie studia nie zdają sobie z tego sprawy. Moi znajomi mówią wprost, że myśleli, że będzie tak jak w szkole- że się nauczysz i zdasz bez problemu, a tu tak nie ma. Tu rządzi statystyka, ocenianie prac według uznania, znajomości, często brak szacunku wobec studentów (moja znajoma w ciąży została ostatnio źle potraktowana, więc nie ma litości). I ja byłam na to przygotowana, dlatego jeszcze nie wylądowałam u psychiatry, natomiast moi niektórzy znajomi to wraki człowieka: zmęczeni, zrezygnowani, nie ma w nich tej chęci życia, co przed studiami, bo każdy ma swoją wytrzymałość
Ale serio, ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, jak ciężko może być na studiach
Są np. kierunki studiów, gdzie można pracować, nawet na etat, a egzaminy są tak łatwe, że wszyscy zdają, jeśli tylko podejdą. A u nas? Jak się uczysz np. 2 miesiące to zdasz na 3 i to ledwo, bo egzamin taki ciężki. Jak znalazłam pracę dorywczą- 2 dni raz na 2 tygodnie to mi znajomi mówili, że chyba oszalałam i jak ja godzę to z nauką....

Mój znajomy powiedział ostatnio dokładnie to samo, co Ty. Jednak uznał, że psycholog nie jest mi potrzebny, bo psycholog tylko naświetla problem, ale go za nas nie rozwiąże, tylko pomoże nam go dostrzec (bo masa osób tego nie widzi), a ja wiem, gdzie leży przyczyna
Byłam u 2 psychologów. Jeden to mój znajomy, student, z niego będzie straszny psycholog, zero zrozumienia człowieka. Druga to kobieta, która wyznawała zasadę wygadania się. Tylko ja jej gadałam i gadałam a ona nic. Więc wolę się wygadać tu na forum, bo mam tyle samo, co z wizyt u niej. Kiedyś zamierzam iść, ale muszę mieć na to pieniądze

Powiem Ci, że tak na to nie patrzyłam, ale możesz mieć rację
Wygadam się i mi lepiej. Nie potrzebuję klepania po główce. Cieszy mnie, że ktoś te moje wypociny w ogóle czyta, bo w dzieciństwie nikt mnie o uczucia nigdy nie pytał. Owszem, rodzice pytali, jak w szkole, zawsze odpowiadałam, że dobrze, ale jak chciałam porozmawiać szczerze o czymś dla mnie ważnym, o uczuciach, to byłam wyśmiewana, że filozofuję, albo ogólnie, tak o, bo rodzice są twardo stąpający po ziemi, a ja marzycielka
Owszem, postępów z dnia na dzień nie zrobię, ale np. ludzie, których poznałam w ciągu ostatnich kilku lat mówią, że się zmieniłam. Nawet koleżanka mnie ostatnio pochwaliła, że jak się poznałyśmy prawie 3 lata temu, to byłam nieśmiała, bałam się gadać o emocjach, bałam się wszystkiego, a teraz jestem pewniejsza, nie boję się i mnie za to bardzo pochwaliła. Mało tego. Poznałam jednego człowieka (nie jest psychologiem, ale interesuje się psychologią i robi mi prawie za psychologa, tyle o mnie wie) w lutym tego roku. I mi ostatnio napisał, że jest pod wrażeniem, bo z każdą linijką tekstu widzi zmiany we mnie i to na lepsze. Dla mnie to jest sukces, na prawdę

Do pierwszego akapitu- to jest bardzo ciężkie. Ścisłowcy są spoko, nie winię rodziców za to, że nimi są. Mam bardziej żal o to, że swoje poglądy narzucali mi w sposób rażący, mimo mojego sprzeciwu i nawet nie próbowali mnie zrozumieć. Takie tupnięcie nóżką "ma być, jak ja chcę i koniec!". Jak chciałam wybrać inne studia, niż moi rodzice dla mnie widzieli to było rzucanie talerzami w domu. Na prawdę ciężko mi się funkcjonowało w domu rodzinnym

Do akapitu drugiego- teraz się otaczam takimi ludźmi. Mam znajomych. Może niekoniecznie z takimi samymi zainteresowaniami, oni też często ścisłowcy, ale nie wyśmiewają moich zainteresowań, próbują mnie zrozumieć, szanują moje zdanie. Dla mnie to ważne.
Czasami, jak się nadarzy okazja to wysyłam swoje prace artystyczne na konkursy i nawet zdobywam nagrody, tak na marginesie

Poznałam niedawno pewnego faceta i on też ma duszę artystyczną, ogólnie podobny do mnie jeśli chodzi o osobowość. Wymieniam się z nim pracami. Powiedział, że jest pod wrażeniem moich prac, bo wyglądają jak robota profesjonalisty. Sam mi wysłał swoje. I często się tak wymieniamy

Co do sportu- ja lubię sport. Bardzo. Teraz, przez to, że pieniądze lecą na wynajem pokoju to nie mogę trenować, bo mnie nie stać, ale czekam na koniec studiów i pierwsze co robię to zapisuję się do klubu sportowego. I nie mam pretensji do rodziców, że wszczepili mi miłość do aktywności fizycznej. Jestem im za to wdzięczna. Denerwuje mnie co innego- przymuszanie. Nie mogłam zrezygnować z jednego treningu raz na x miesięcy, żeby się spotkać ze znajomymi. Trenowanie na prawdę dużo, w wakacje praktycznie codziennie (co jak teraz czytam- nie jest nawet zdrowe dla mięśni, które potrzebują regeneracji, a moi rodzice medycy mnie wywalali na codzienne treningi). Do tego w pewnym momencie bez pytania mnie wpisywali mnie na zawody sportowe. Nie znoszę rywalizacji. Lubię pracę grupową, ale rywalizacja, szczególnie solo, a nie grupowa mnie stresuje. A ci mnie jeszcze wypychali tutaj na zawody, tu na sparingi. W pewnym momencie to przestała być dla mnie przyjemność. Pamiętam, że było takie lato, że mnie tyle wypychali na treningi, że przed nim modliłam się, żeby pogoda się zepsuła, bo wtedy chcąc nie chcąc nie mogłam trenować. To już jest chore

A mogę zapytać- gdzie teraz pracujesz? Odnajdujesz się w swoim artystycznym świecie?

Wiesz, ja też się buntowałam. Na prawdę. To nie tak, że ja spokojnie mówiłam "nie chcę". Znaczy to też, ale za którymś razem nie wytrzymywałam i wybuchałam prawie krzycząc, że nie chcę. Co robili rodzice? Najpierw była awantura, zamykałam się w pokoju, a potem przychodzili do mnie i na spokojnie wpajali mi, że tak trzeba, że nie ma innego wyjścia, a ja ulegałam, bo jako dziecko komu miałam wierzyć, jak nie rodzicom? Oni uważają do dzisiaj, że jestem buntownikiem, bo pamiętają te awantury, tylko mieli gdzieś moje zdanie

Współczuję sytuacji
Też miałaś bardzo ciężko. A jak Twój tata był znany, to pewnie miałaś jeszcze gorzej, niż ja
O kurczę, ale jak to odcięli Cię od pieniędzy? Tak nagle?
A po studiach nie pracowałaś? Nie chciałaś mimo wszystko na siebie zarobić?
A Twój tata z Tobą rozmawiał? Pytał, jak Ci leci? Czy miał zupełnie wywalone na Twój los?
Ja nie uważam, żeby praca sprzątaczki była uwłaczająca. Sama dorabiam sobie w wolnym czasie jako sprzątaczka. Praca ciężka fizycznie, bo cały czas na nogach, dużo noszenia, ale zawsze jakiś grosz do kieszeni wleci i żadna praca nie hańbi
Oj tam, nieważne, że sukcesy nastolatków, ważne, że zadziałały na psychikę
Terapia schematów? To może być dobre! Właśnie o dobrego psychologa to ciężko. Też byłam i też niewypał. Najlepsi psychologowie to ludzie o typie osobowości INFJ, bo to świetni obserwatorzy z właśnie analizującym zachowanie umysłem, ale to najrzadszy typ osobowości na świecie, więc ciężko o takiego. Większość psychologów uczy się na studiach schematów, a jak zadadzą Ci pytanie, które odbiega od tego schematu to nagle głupieją, bo nie wiedzą, gdzie Cię wpasować i jakim prawem odbiegasz od tego schematu
Bardzo się cieszę, że Ci się udało i wierzę, że dla mnie też jest nadzieja

Dziękuję za ciepłe słowa
Z tym chłopakiem- fajnie, że kogoś znalazłaś
Ja jednak jestem od dłuższego czasu sama i nie wygląda, żeby się zmieniło. Dużo czasu spędzam poza domem. Jak teraz jest ciepło to mnie prawie wcale nie ma. Teraz, nawet do sesji uczyłam się w okolicznym parku ciesząc się odgłosami przyrody. Widziałam masę ludzi. Żaden facet jednak nie podszedł i nie zagadał (za to poznałam masę starszych i na prawdę sympatycznych pań, które mnie autentycznie polubiły). Jednak samych chłopaków widziałam mało. Jak byli to albo licealiści w grupach, albo jak ktoś w moim wieku to z dziewczyną, albo starsi panowie. Żeby tak trafić na kogoś 25-30 to nieee
Nie wiem, gdzie ci faceci się podziewają
W ogóle mówi się, że jest przewaga płci męskiej nad żeńską właśnie w moim wieku, a ja tego nie widzę. Gdzie się nie obejrzę to są dziewczyny: na mojej uczelni, na chodniku
Rzadko poznaję nowych facetów. W styczniu byłam na urodzinach koleżanki. Było tam 2 singli w moim wieku i tańczyłam, gadałam z nimi. Zaczęli do mnie podbijać. Jeden jednak to taki typowy bananowy chłopak, kompletnie niedojrzały, ale ma bogatych rodziców i szczyci się tym bardzo (a ja na kasę nie lecę), drugi to taki, który też się do mnie przystawiał, ale to bardziej z rozsądku. Moja znajoma mówiła, że on jest długo sam (to jej kuzyn), że nie może żadnej znaleźć, a on taki fajny, nawet mnie chciała z nim swatać, ale czułam, że on by chciał kogoś mieć, a nie, że ja mu się spodobałam jako ja. Byłam zadbana, wykształcona, miła, dobry materiał na żonę- według niego- i ja to bardzo odczułam, ale zauroczenia w jego oczach nie widziałam
Innego chłopaka, o którym w innym wątku pisałam dużo to chłopak, którego poznałam na urodzinach innej koleżanki. Zaprosiła nas do takiej kanjpki. Poznałam tam tego chłopaka. I w jego oczach widziałam zauroczenie. Jak tylko podeszłam do stolika to aż nabrał powietrza i zaniemówił. Po chwili się otrząsnął i zdezorientowany do kolegi "o czym my mówiliśmy?". Potem uważnie słuchał, co mówię do koleżanek (podsłuchiwał w sumie) i odwoływał się do tego później w rozmowie. Odeszłyśmy z koleżankami na bok, pogadać, to dostawił krzesło na przeciwko mnie i gadał niby z nami, ale patrząc się cały czas na mnie. Studiował to samo, co ja tylko rok wyżej, więc mieliśmy dużo wspólnych uczelnianych tematów. Potem się wszyscy rozchodzili, okazało się, że mieszkamy bardzo blisko siebie. Chciałam iść, nawet się z nim żegnałam, on podpity, przyczepił się do mnie. Czekaliśmy na przystanku na autobus, to objął mnie ramieniem. I wtedy zaczął mnie namawiać, żebym poszła do niego. Uznałam, że za dużo wypił (a ja byłam trzeźwa), więc głupoty gada, bo przecież nie będę lecieć o 12 w nocy do obcego chłopaka. Potem się wpraszał do mnie. Szedł za mną aż pod mój blok. Ja się miło pożegnałam, przytuliłam, powiedziałam "do zobaczenia" i weszłam do siebie. Sądzę, że dobrze zrobiłam. Byłam pewna, że napisze do mnie. Wysłałam mu zaproszenie na następny dzień, ale nie napisał. Już nie rozmyślałam nad nim, bo miałam bardzo ważne zaliczenia na studiach. Uznałam, że chciał mnie tylko zaliczyć, ale się nie dałam. Napisałam do niego z wymówką miesiąc później. Czemu tak późno? Bo w międzyczasie się od wspólnych znajomych dowiedziałam, że o mnie wypytywał. Uznałam więc, że popełniłam błąd, że on po prostu był pijany, wstydził się swojego zachowania i uznał, że może nie jestem jego półka i boi się zagadać (brat mi tak sugerował). Napisałam z wymówką, bo jestem członkiem samorządu i miałam akurat do tego pretekst, więc to wykorzystałam. Odpisał na to, na co trzeba, ale jak próbowałam zagadać prywatnie, nawiązując do tamtego wieczora, to mnie olał. Bolało mnie to, że nawet nie chciał mnie choć trochę bliżej poznać. Chyba jednak chciał mnie tylko zaliczyć tamtego wieczora, ale nie wiem czemu, bo nie byłam wulgarnie ubrana- wracałam z uczelni, więc miałam na sobie dżinsy i koszulę w kratę, jedynie się podmalowałam, ale to też ja robię taki makeup no makeup, nawet szminki nie miałam. To wygląda tak, jakbym mu się spodobała bardziej, ale coś się zadziało, że uznał, że nie warto kontynuować znajomości. Może obudził się rano i stwierdził, że nie jestem warta zachodu? Przykre to, że nawet nie próbował mnie bliżej poznać. Od wspólnych znajomych wiem, że on od dłuższego czasu jest sam, nawet mi znajoma mówiła, że dookoła same pary i widać, że mu samemu tak niezręcznie. Samiec alfa i męski r*chacz raczej ma jakąś pannę zawsze z boku, więc nie wiem, czy on chciał z siebie zrobić takiego samca alfa, co tylko zalicza panienki, ale robił to nieudolnie, czy mu się spodobałam, ale przez to, że odmówiłam, to odpuścił...sama nie wiem. Czy ja coś źle zrobiłam? Nie był to facet moich marzeń. Ot taki zwykły student, ale w moim typie. Z wyglądu zadbany, bo miał koszulę (a nie widuję facetów w koszulach za często), wysoki (lubię wysokich), miło mi się z nim gadało i czułam, że jest to całkiem inteligentny gość. Sytuacja miała miejsce pół roku temu. To, jaka bieda u mnie z facetami widać właśnie po tym, że sytuacja przedawniona, on pewnie dawno o mnie zapomniał, a ja do niego czasami myślami wracam. Nawet wiem czemu- bo nie mam dookoła innych facetów. Gdyby się trafił inny, który by mnie zainteresował to tamten momentalnie by został zapomniany, ale przez to, że on był ostatni, a sytuacja z nim związana do teraz nie jest dla mnie do końca jasna to wracam myślami do tamtego wieczora i analizuję, co mogłam zrobić źle, co mogłabym poprawić następnym razem w podobnej sytuacji. Może to zabrzmi głupio, ale jak mi 2 koleżanki powiedziały po tym miesiącu, że on o mnie pytał to byłam pewna, że on jest po prostu nieśmiały, że jak zagadam to w końcu będę miała fajnego chłopaka, albo chociaż zyskam nowego kolegę. W życiu bym nie pomyślała, że mnie może tak olać i nawet nie odpisać. Nie rozumiem tego. Mówiąc szczerze, to mało kto mnie tak traktuje, że mi ignoruje wiadomości, więc tym bardziej byłam bardzo skonsternowana. Wiem, że to brzmi głupio, ale po prostu to ostatni chłopak, który mi wpadł w oko, dlatego go rozpamiętuję, gdyby teraz się ktoś nowy pojawił, to bym zapomniała
I fakt, że zrzucam to na pech, bo analizując tamten wieczór nie zrobiłam niczego źle- nie spiłam się, nie powiedziałam nic złego, nie byłam niestosownie ubrana, nie poszłam z nim do łóżka na dzień dobry. Po prostu mam pecha do facetów, na jakich trafiam.
Opisałam całą sytuację dokładnie bratu i znajomemu. Oni powiedzieli, że zazdroszczą temu chłopakowi takiej dziewczyny i twierdzą, że on jest głupi ignorując mnie i będzie jeszcze tego żałował, o ile już nie żałuje. Może i mają rację, ale ja nadal jestem sama
Od 2 lat przymierzam się do założenia jakiejś aplikacji randkowej, ale nie lubię oceniać ludzi po wyglądzie i sądzę, że przez to mało kto by mi się podobał, bo ja muszę ocenić kogoś z charakteru

Stewardessa? Fajny zawód
Też mnie kiedyś interesowała turystyka, ale ja bardziej chciałam być pilotem wycieczek czy rezydentem. Latania się nie boję, ale też nie lubię aż tak
Ale to niesamowite, z jaką pasją o tym opowiadasz
Sądzę, że powinnaś spróbować
Może po studiach? Nie musisz pracować cały czas w zawodzie, zrób może kilka miesięcy przerwy i spróbuj?

Jejku, bardzo mądre słowa!
Właśnie to nie jest takie hop-siup, jak się co po niektórym tutaj wydaje. To ciężka praca, nierzadko trwająca nawet nie miesiącami, a latami.
Moi rodzice sami nic nie robili, kasę wydawali na mnie i zrobili ze mnie ich marionetkę. Coś, żeby pochwalić się przed znajomymi, jakie mają zdolne dziecko: ma czerwony pasek w szkole, pływa, gra na fortepianie, uczy się 2 języków. A sami nie robili nic. No mama się kiedyś zapisała ze mną na niemiecki i uczyłyśmy się razem, ale tylko to. A ja miałam jeszcze wiele innych godzin. A potem robienie wyrzutów, że mam być wdzięczna, że kasę na mnie wydają, a nie kręcić nosem, że mi się to nie podoba. Tak, jakbym była jakimś przedmiotem, robotem, którego się nastawi i ma przynosić dumę rodzicom, bo tego oczekują

Tobie krytyczny głos pomógł zrozumieć, ale nie przyszło Ci do głowy, że nie na wszystkich działa metoda "na kija"? Niektórzy- jak ja- wolą metodę "na marchewkę", czyli łagodnie i spokojnie
Co do starszej osoby z doświadczeniami to zgadzam się. Pisałam tu wyżej, że poznałam pewnego znajomego. Jest 15 lat starszy ode mnie, z wykształcenia inżynier, ale interesuje się psychologią i stwierdzam- mówiłam mu to nawet- że jest lepszy niż niejeden psycholog. Bardzo mnie podniósł wiele razy na duchu. Do tego ma podobną osobowość i spojrzenie na świat, bo mamy ten sam typ osobowości. Sam mówił, że też wiele w życiu analizował, bo takim jesteśmy typem, mamy to we krwi, ale mówił, że wypracował to w sobie, żeby tego aż tak nie robić i ma mnie nauczyć, jak się ogarnąć. To bardzo inteligentny człowiek i lepszy niż psychologowie, z którymi gadałam

Nie zgodzę się z tym.
polis ma rację
Przecież ja jestem analogicznym przykładem i dziadkowie zachowywali się tak samo, tylko z innego powodu. To nie tak, że oni tacy silni, a mnie stresuje kolokwium. Nie. Oni zaś inaczej te traumy okazywali. Potem to przeszło na dzieci. I tak w kółko
Ja też po studiach będę zahartowana bardziej, niż 90% społeczeństwa, po tym stresie, jaki mam teraz, ale czy to znaczy, że moje problemy same się rozwiążą? Nie. I dziadkom też się same nie rozwiązały. A wtedy psychologów nie było, więc dzieci za traumy obrywali podwójnie
Poza tym nie baw się w Boga i nie rozdzielaj czyiś problemów na mniej lub bardziej ważne. To nie Twoja sprawa. Liczą się odczucia. Kiedyś ludzie leczyli i bez studiów, była wojna i wtedy był stres wojną. Teraz są innego typu problemy (mam nadzieję, że do wojny nie dojdzie). Ja czytając źródła historyczne potrafię mieć świeczki w oczach czytając, co np. robili Ukraińcy Polakom w Wołyniu (a teraz hasają sobie u nas), ale czy to znaczy, że mam nie myśleć o swoich problemach, bo kiedyś ktoś miał gorzej? Co za głupie gadanie....i nie wiem, czemu ludzie dają sobie prawo do oceniania, czy ktoś ma gorsze czy lepsze problemy. Jeśli ktoś się z tym problemem czuje źle, to znaczy, że problem jest dla tej osoby ważny. Aż jestem w szoku, że ja takie oczywistości muszę tłumaczyć starszym od siebie....

Oczywiście, że jest tak jak mówisz, nie słuchaj Karoliny, bo ona się na tym najwyraźniej nie zna, a ta odpowiedź to pokazuje
To oczywiste, że jeśli w domu rodzice są smutni, zmęczeni, zapracowani, z traumami to dziecko nie będzie spokojne i szczęśliwe, tylko na to dziecko część emocji przejdzie. Nie ogarniam, jak można takich rzeczy nie rozumieć

Dokładnie tak. Za ich czasów na studia szli najlepsi. Dzisiaj każdy może mieć tytuł mgr, a nawet te cięższe kierunki studiów nie są wcale aż tak dobrze płatne. Nawet moja mama ostatnio zdziwiona powiedziała, że ludzie nie pracują tak ciężko a też żyją, a ja do niej"Szkoda, że dopiero teraz to zauważyłaś"
Bo oni mieli wbite, że trzeba być zarobionym na maksa, to wtedy będzie praca. A to tak nie działa. Są ludzie, którzy pracują mniej, ale robią to z pasją i są szczęśliwi
Pamiętam, że jak byłam w gimnazjum, rodzice mi kazali siedzieć przy książkach. Tyle, że ja zamykałam się w pokoju i coś rysowałam, pisałam, byle się nie uczyć, bo miałam już dość. Schodziłam na dół, do salonu, gdzie stała klatka z naszą świnką morską, zaczęłam do niej coś mówić, śmiać się to dostawałam ochrzan:"Coś zbyt rozkurczona jesteś! Marsz z powrotem do książek!". Przy czym ja lubiłam się uczyć, ale jak mnie tyle do tego zmuszali, to mi przeszło, bo choćby przestawałam się uczyć, żeby im na złość zrobić, podświadomie. A nie mogłam się nawet uśmiechnąć do świnki morskiej, bo był ochrzan, że mam za dobrze
A psychopatkami się nie przejmuję, śmieszne są ich niektóre wypowiedzi

Dla Twojej wiadomości miałam kiedyś myśli samobójcze. W liceum przez 3 lata miałam tak ciężką depresję, że nie pamiętam, co się działo. Mam jedynie pamiętniki z tamtego okresu, to nie ma w nich nic pozytywnego w ciągu tych lat. Pamiętam tylko, że byłam tak zrezygnowana i zmęczona życiem, że nie chciało mi się żyć. Sama się zabić nie potrafiłam i chyba tylko dlatego jeszcze żyję. Pamiętam jednak, że marzyłam o jakimś wypadku, w którym ginę. Szybko i bezboleśnie. Pamiętam, jak rozmyślałam, o ile by mi było lepiej w innym świecie, nie musiałabym w końcu tak harować jak dziki wół na tym ziemskim padole
Po prostu byłam zmuszana do rzeczy, których nie chciałam. Rodzice byli dla mnie obcy. Pamiętam, że czułam do nich niesmak i odrazę (chyba podświadomie, za ten ich chłód). Nie miałam jednego bliższego znajomego nawet żeby móc się zwierzyć. Nie miałam nikogo bliskiego. Dostawałam tylko psychicznie po głowie.
Dlatego widzisz Karolinka? Nie oceniaj książki po okładce, bo nie znasz czyiś odczuć
A ja pisałam kilka razy, że miałam ciężką depresję, ale ludzie bagatelizują tą chorobę, mimo że jest śmiertelna
Myśli samobójcze minęły wraz z wyprowadzką z domu. Mam znajomych i mam poczucie, że mnie chociaż ktoś wysłucha, jak będę miała gorszy dzień. W domu moje uczucia były bagatelizowane i wyśmiewane

Mam właśnie podobne spostrzeżenia do Rin
Ja też często chcę po prostu z kimś pogadać, jak minął dzień i w ogóle. Jak masz faceta to dzwonisz do faceta. Jak nie masz to zostaje rodzic z bliższych (bo znajomi to znajomi, mówię o takich super bliskich osobach)
Dlatego ja rozumiem wypowiedź Rin
Takiej bliskości i poczucia bezpieczeństwa mi właśnie brakuje

Yellow, akurat co do wieku, to ma on spore znaczenie. Ja pamiętam jak to jest mieć te dwadzieścia kilka lat i nawet na kogoś kto ma łeb na karku, to niesamowicie głupia byłam, z perspektywy czasu. A jak patrzę na Ciebie, to widzę kogoś, kto jest nawet bardziej niedojrzały. Taka dwudziestka w papierach, a piętnastolatka w realu.

I nie, nie każdy leci na kasie rodziców. Znałam wiele osób, które jak ja pracowały na studiach i to wcale nie dlatego, że musiały, ale dlatego, że chciały być niezależne. Co Tobie jest kompletnie obce, bo lepiej brać szmal i jojczyć jacy to mamusia i tatuś są źli.

Koralina dobrze Ci pisze, że świat Cię nauczy metodą na kija, że nikogo nie obchodzą Twoje meandrujące dywagacje i wrażliwe serduszko. A juz najbardziej nie będzie to obchodzić Twojego przyszłego szefa. Dlatego warto by bylo wziąć się za siebie teraz i nabrać jakiegoś dystansu, a nie czekać bezczynnie na tego potężnego kopa jakiego dostaniesz na przywitanie w jakimkolwiek miejscu pracy.

W punkt.

To, że jednej osobie jest lepiej jak się komus w rekaw wypłacze, nie znaczy, że tak mają wszyscy. Ba, stwierdziłabym nawet, że jest wielu ludzi, którzy wolą sobie problem przemyśleć sami i takie jojczenie uważają za bezcelową strate czasu i zawracanie innym tyłka. Mnie się z automatu wlącza na takich wywnętrzaczy tryb selektywnego słuchania i kiwania głową.

Inna sprawa to nieumiejetnośc samoogarnięcia się. Uważam, że jak komuś do normalnego funkcjonowania PORZEBNY jest partner, to ten ktos ma sam ze sobą problem. To nie jest zdrowa podwalina związku, bo wskazuje na to, że taka kobieta jest od partnera uzależniona.

Hmm.. A skąd takie wnioski?
Mnóstwo osób nie czuje potrzeby "wywnętrzania się", inaczej ten świat to byłby jeden wielki padół nieszczęścia
Niewielu ludzi ma sielankowe dzieciństwo, cudownych rodziców i zajebiste życie
Jak ktoś ma wszystkiego pod sam nos, to ma pretensje do rodziców, że dawali za dużo. Jak ktoś musiał od dziecka kombinować jak się najeść, bo rodzice mieli to w pompie by dziecko nakarmić, to będzie miał o to do rodziców żal. Jedni i drudzy będą  ze swojego dzieciństwa mega niezadowoleni
Tylko ci drudzy raczej niewiele o sobie mówią, zwłaszcza gdy udalo im się z tego rynsztoka wyrwać i póżniej żyją jakoś normalnie, bo wstyd, bo nie wypada, bo to mało "piarowskie" jest. Natomiast ci pierwsi ... O wiele bardziej lubią wystawiać sobie laurkę skrzywdzonego dziecka, choćby z jednego powodu; Nie dorównują rodzicom i mimo ich wszelkich starań nigdy nie osiągną tego co oni, a często nawet po prostu zaprzepaszczają schedę po nich.
O wiele lepiej wtedy brzmi stwierdzenie: Ja chciałam po swojemu a rodzice przemocowcy mi nie dali to teraz mają, niż; Nie nadaję się do tego, aby pociągnąć rodzinny biznes i wszystko co stworzyli rodzice.. Jestem za słaby/słaba, nie umiem, nie potrafię, nadaję się tylko do życia na ich koszt ale to wszystko na co mnie stać. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby taki ktoś po prostu się do tego przyznał, zamiast zwalać całą winę na rodzicow.

Haha. Wiedziałam, że ktos odpisze w ten sposób. Ja to wiem, bo ja do wieku ponad 30 lat taka byłam. Czy to jako dziecko, czy nastolatka, czy 20czy 30latka, nikomu nie mówiłam o swoich problemach. Z rodzicami, koleżankami rozmawiałam tylko i szkole, kinie, książkach, wspólnych znajomych, o nauce, wydarzeniach na świecie. Nawet z kolezankami o chlopakach nie gadalam, uznajac to i zbyt prywatne rzeczy, a moze i to byl blad, jak tak teraz patrze.O swoich problemach zaczęłam cokolwiek mówić po 30, dopiero jak byłam na terapii i to w czadie sesji, bo uważałam, że sama sobie poradzę i to są moje problemy i wstydziłam się poradzić kogoś (uważałam, że radzic sobie trzeba samemu, ale przecież we wszystkim sobie sama nie poradzisz l, nie jesteś cyborgiem i czasami dobrze jest coś zrzucić z siebie, nawet zdrowo jeśli tylko jest to okazjonalne a nie codzienne jęki i lamenty). W każdym razie pamiętam minę terapeuty, koniec końców stwierdziła, że i tak długo wytrzymałam i nie dziwne, że już dłużej nie daje rady (to było wtedy, gdy znacznie nasiliły mi się somaty i było niezbyt ciekawie jeśli chodzi o zdrowie, co zaczęło rzutować na inne pola mojego zycia).
Od tej pory dawkuje to, myślę całkiem zgrabnie. Na ogół nie zamęczam ludzi, ale czasem muszę sobie upuścić pary, wtedy albo pisze tu, albo z kimś rozmawiam ale już nie na zasadzie rozpaczy, tylko wygadania się. Z resztą ta osoba może zrobić to samo ze mną. Myślę, że uzyskałam względna równowagę, jestem dosyć samodzielna w życiu
Jedynie relacje damsko-męskie to dla mnie jedno wielkie pole porażek, niewiadomych i błędów.

O tym, to już wcześniej pisałam. Ludzie rodzą się z różnym temperamentem. Ale wychowywanie kogoś w atmosferze wyręczania go na każdym kroku, sprzyja wyuczonej bezradności.

Nie mówimy tu o rzeczach ważnych, ale o naprawę mniej istotnych z punktu widzenia bezpośredniego kontaktu dwójki ludzi.. Chociaż owa "ważność" może też być różnie rozumiana. Trzeba natomiast zdać sobie sprawę, że jest sporo ludzi(na szczęście), którzy nie lubią gadać, wyrzucać tego wszystkiego z siebie( a przy okazji robić z tego osobne wydarzenie) w skomplikowany i emocjonalny sposób, użalać się czy analizować lub narzekać na coś. Zamiast tego działają. Myślą na chłodno i próbują zaradzić złemu. To właśnie, mam wrażenie, jest odbierane jako bezduszność czy bycie "zimnym głazem", ale niejednokrotnie pozwala skuteczniej i szybciej rozwiązać problem. Wydaje mi się, że nie wytrzymałbym długo z kimkolwiek, jeżeli służyłbym przede wszystkim jako osoba, której się ktoś wiecznie wypłakuje, zwierza i rozmawia na najmniej istotne tematy a ja po prostu chce mieć choć przez chwilę spokój. Jeśli zaś pojawia się problem, siadamy na spokojnie i staramy się znaleźć rozwiązanie.

Bezradności, której bardzo ciężko jest się pozbyć, chociażby z tego powodu, że bezradność wyuczona wyręczaniem na każdym kroku, przyzwyczaja do wygody w życiu, wygody której potem nie chcą zapewnić obcy ludzie, zwłaszcza w pracy.