Śmierć bardzo bliskiej osoby-jak sobie z tym poradzic:(? - Netkobiety.pl

a jego mama? niby jestem w klasie psychologicznej, psychologie mam ale za bardzo sie nie znam.. moze on jako starszy brat powinien przejac role ojca? dac im odczuc ze meska reka nadal nad nimi czuwa?

jesli nie mam racji a to co napisalam jest glupie to przepraszam.

Ja mam lat 17, mój ojczym także ma problemy z alkoholem... dużo się słyszy, że ktoś z jego niefajnego towarzystwa zmarł bo np wątroba mu wysiadła czy coś..

i czasami sobie myślę co by było jakby on umarł.
jest ze mna odkąd pamiętam, nauczył mnie wielu rzeczy...

także pewnie bym przeżyła to. jednak pewnie bym sobie myślała, że mu jest tam lepiej.
Że już się nie męczy, nie pije i mimo to jest mu dobrze.

to na prawdę przykra sytuacja i na prawdę jeśli pisze bzdury przepraszam i współczuję.

Bardzo dziękuje za szybkie odpowiedzi...mi sie jednak wydaje ze najwazniejsza jest rozmowa z bliskimi, nie mogą się zamykać...powinny uzewnetrznic swoje wszystkie uczucia-zarówno bólu, lęku, miłości, tęsknoty, żalu...
Narazie dzieciaki nie mogą w to uwierzyć, nie chcą w to uwierzyć...wierze, że bedzie dobrze

Gdy moja mama zmarła miałam 31 lat, to był najgorszy czas w moim życiu. Nie potrafiłam sobie poradzić z bólem, żalem do Boga i samej siebie. To było dla mojej rodziny tak straszne, że nie potrafiliśmy o tym rozmawiać, wciąż nie potrafimy. Chyba jeszcze nie dojrzeliśmy do tej rozmowy. Minęło już 5 lat a wszystkie rzeczy mamy są na swoim miejscu i jak dlamnie mogą tam pozostać na zawsze. Lubię iść do taty i patrzeć na nie, dotykać ich. Czuję wtedy obecność mamy i mam wrażenie, że gdy wejdę do kuchni ona będzie siedziała na swoim miejscu przy stole.
Tak bardzo mi jej brakuje, dobrze, że mam bardzo blisko na cmenarz, bo gdy jest mi źle i idę się do niej wypłakać. To pomaga.

Moja matka jest alkoholiczka choc wcalesie do tego nie przyznaje, wszystko zaczeło sie od faktu gdy dowiedziała sie , ze ma raka złośliwego trzustki.To nie była tylko jej choroba, alkohol sprawił, ze moj starszy i młodszy brat wyprowadzili sie z domu.Dodatkowo mam na głowie lezaca 82 letnia babcie z roznymi chorobami.Na poczatku nie dawałam rady,praca, studia, matka, dom, to ja wszystkimsie zajmowałam i zajmuje do tej pory.Bracia odwrocili sie ode mnie, ojciec pracuje od ponu do niedzieli po 12 godzin na matki leki, wiec zostałam sama.Nie wytrzymałam i zapisałam sie na terapie DDA, czyli dorosle dzieci alkoholikow.Naprawde pomaga,nie tylko gadanie o alkoholu ale przede wszystkm o uczuciach

Przede wszystkim syn potrzebuje teraz duzo ciepla, bliskosci...nie moze byc sam...
Powinien wiedziec ze zawsze moze z Toba pogadac, ze zawsze bedziesz miala czas dla niego...nie powinien zamykac sie w sobie, powinien mowic o swoim bolu, zwatpeiniu, strachu...
Jesli ma przyjaciol dobrze by bylo zeby tez byli z nim ...to bardzo pomaga....

To forum jest chyba rzadko odwiedzane przez kogokolwiek, może jest inne o podobnej tematyce z większą ilością dyskutantów. Tu znalazłam się poprzez wyszukiwarkę, może złe hasło wpisałam.  Proszę o podpowiedzi, z kim jeszcze mogłabym porozmawiać.

Syn ma 24 lata, ojciec nie mieszka z nami, w jego przypadku to nie wiek, lecz charakter.  Boję się, że będzie obwiniał się za śmierć przyjaciela, byli tam razem.

To straszne jak traci się kogoś tak bardzo bliskiego, ale każdy przeżywa to po swojemu, każdy musi to inaczej sobie poukładać. Myślę, że synowi rozmowa z psychologiem by nie zaszkodziła, a po za tym trzeba go teraz otoczyć opieką i nic nie pytać dać mu czas, dużo czasu. W końcu powolutku ból przechodzi w tęsknotę...

W tych wszystkich tragediach jakie powyżej opisujecie ważne jest jeszcze to, że etap przeżywania ( żałoby) jest etapem dziwnie to zabrzmi ale NORMALNYM.  To znaczy całkiem zrozumiałe jest, że po stracie bliskiej osoby przeżywamy ten fakt i to  każdy na swój sposób-jedni płaczą, drudzy się zamykają w sobie, a inni jeszcze inaczej. Nie można w początkowy m etapie zamykać tych procesów, które są fazą oczyszczania z bólu jaki czujemy. Wszelkie okresy żałoby mają swoją specyfikę i bardzo ważne jest to żeby nie tylko wspierać tuż po śmierci ważnej dla niej osoby ale także i kilka miesięcy później. Często jest tak, że tuż po stracie jest wiele osób wokół nas ale potem coraz to mniej-a to jest właśnie okres, ten późniejszy kiedy trzeba wspierać najbardziej! Pierwsza faza żałoby jest bardzo wewnętrzna i trudno jest się otworzyć, osoba taka przezywa ból osobiście i pytanie w stylu : jak się trzymasz? nie zawsze jest odbierane tak jak tego oczekujemy. Właśnie kiedy to może się wydawać, że już jakiś czas minął od pogrzebu i żal jest mniejszy zazwyczaj nie pytamy, a właśnie wtedy też dobrze jest okazać zainteresowanie.

Na śmierć bliskich ... a właściwie reakcję po tym fakcie nie mam ani reguły ani metody.Jak każdy z nas jest inny -tak samo inaczej reaguje najpierw na wiadomość a potem ......... na życie bez tej osoby.Ja miałam 42 lata gdy zmarł mąż. Dla mnie wybawieniem była praca- ciężka praca fizyczna,gdy pot lał się po mnie strumieniami, gdy łączył się ze łzami ...gdy w tej harówie chciałam się zatracić........ ale i tak się nie dało.Do tego dzieci nie mogły widzieć mojej zapłakanej twarzy- bo wtedy -też płakały.Już nic nie było tak samo.Jednak upływający czas złagodził ........nie uleczył.........a podkreślam ....złagodził ...ranę.Są wspomnienia i oby starczyły na długo.Danusia

Sonię - moderatora proszę, by napisała coś  jeszcze. Piszesz tak mądrze, czuję ukojenie. gdy Cię słucham.  Po prostu, wyjaśniaj mi pewne zjawiska, wciąż mam niedosyt wiedzy.

Soniu- bardzo mądrze piszesz.Za mną jest już okres "rozliczeń" z życia we dwoje.Potrzebowałam na to 4 lat.Każdy z nas jest inny - i inaczej reaguje- jak to zauważyłaś. Wielu ludzi- aby sobie poradzić -szczególnie gdy smierć bliskich "spada" jak grom z jasnego nieba- musi posiłkować się specjalistami od duszy- tak nazywam psychologów.Dobrze,że jesteście.Pozdrawiam-życząc pomyślności

tata mojego chłopaka umrał ponad rok temu.popełniłam od tamtego czasu wiele bledow. nie bylam na pogrzebie bo poprostu stchorzylam.bylo to w wakacje wiec mialam mozliwos wyjechania. i ucieklam... zostawilam go z tym wszystkim samego. po prowrocie udawalam jakby nigdy nic sie nie stalo, prawie wogole o tym nie rozmawiamy... zdarzylo sie 2 albo 3 razy ze to on pierwszy podjal rozmowe ale ja nie wiedzialam jak sie zachowac... o co moge pytac a o co nie. wlasnie minelo swieto zmarlych i zblizaja sie swieta bozego narodzenia a on coraz bardziej to przezywa.nie wiem jak mam mu pomoc. nie potrafie rozmawiac na takei tematy a bardzo bym chciala jakos sie przelamac i zaczac dawac mu wsparcie. czy popimo ze minal juz jakis czas od tej tragedi to cos da ze wreszcie sie zainteresuje? prosze doradzcie mi co robic...

mam dopiero 17 lat i moj chlopak takze. nie mamy mozliwosci spedzic razem swiat... co zrobic zeby on poczul ze jestem przy nim ze moze na mnie liczyc? nie bylo mnie na pogrzebie...on mi tego nigdy nie wybaczy i ja sobie tez. wiem ze czasu nie odwroce... ale wiem ze moge cos zmienic, cos zeby on poczul ze moze na mnie liczyc ze moze mi sie wygadc... tylko nie wiem jak... czasem gdy pytam co sie dziej on mowi zebym nie naciskala... ze powie mi w swoim czasie...wiec czekam... co zrobic zeby naprawic to ze mnie przy nim nie bylo...? to beda juz drugie swieta Bozego narodzenia  bez jego taty.

Droga Kasiu od najmłodszych lat jesteśmy uczeni, żeby nie przeżywać rozpaczy, złości, rozmaitych lęków związanych ze stratą, a zwłaszcza ze śmiercią.Pamiętam, jakie dziwne rzeczy opowiadali mi rodzice kiedy byłam ośmioletnim dzieckiem i umarł dziadek. Mówili że wyjechał w długą podróż, że poszedł odwiedzić aniołki, że zasnął itd. Ale mając 8 lat dziecko swoje wie bo np. podsłuchało rozmowę dorosłych. Wiadomość, jaka wtedy dociera do dziecka, jest taka ,ze śmierć to coś dziwnego, o czym należy tylko szeptać i o czym nie wolno absolutnie głośno mówić, nie mówiąc już o tym ,żeby to przeżywać i dać po sobie poznać, że się przezywa...Tymczasem dobrze przeżyta żałoba jest potrzebna każdemu z nas po stracie bliskich osób.   Jest bowiem jak najbardziej naturalną reakcją na utratę bliskiej osoby nieodłącznie związaną z utratą zainteresowania światem zewnętrznym i tym co do tej pory było dla nas istotne (np praca czy szkoła, zainteresowania , hobby ),utratą zdolności kochania i przywiązania, kryzysem własnej tożsamości i częstym zaniedbywaniem własnej osoby ( swoich planów, zamierzeń sprzed tragedii śmierci bliskiej osoby )Osoba będąca w żałobie odczuwa otaczający świat jako szary, biedny i pusty. W wielu wypadkach traci dawną aktywność i staje się bierna. W wielu kulturach żałoba po stracie bliskiej osoby trwa około roku. Chociaż każdy człowiek nieco inaczej reaguje na  śmierć bliskiej sercu osoby, można wyróżnić kilka uniwersalnych etapów tego procesu. Są to:
1. szok (niedowierzanie,  bezradność, psychologiczne dystansowanie się)
2. uświadomienie sobie straty i silne rozstrojenie emocjonalne (przewlekły stres, nadwrażliwość, gniew, poczucie winy)
3. chronienie siebie  i wycofanie się (rozpacz, zmęczenie, zamrożenie, żal)
4. powracanie do zdrowia (odzyskiwanie kontroli,przebaczanie i zapominanie, poszukiwanie znaczenia, zabliźnianie się ran)
5. odnowa (rozwijanie nowej świadomości siebie, akceptowanie odpowiedzialności, uczenie się życia bez zmarłej osoby, zajęcie się swoimi potrzebami wewnętrznymi, aktywny kontakt ze światem, wyznaczanie nowych celów)
Z tego co piszesz Twój chłopak oscyluje gdzieś między 2 i 3 fazą procesu żałoby.Stereotyp mężczyzny powstrzymującego się od płaczu i rozmowy o swoim bólu, jak i kobiety mającej przyzwolenie na łzy i słowa niczego w naszej kulturze nie ułatwia. Niemniej podstawowymi potrzebami aby dobrze przeżyć stan żałoby są płacz i rozmowa. Pomóc mu możesz więc przede wszystkim dużo z nim rozmawiając - przede wszystkim o jego ojcu właśnie. On musi z siebie wyrzucić te emocje i uczucia , które tłumi i które nieświadomie wpływają na całe jego życie. Musi się wygadać. Wspominanie zmarłego pomaga oswoić się ze stratą, stwarza również możliwość wzajemnego wspierania się. Słuchając - możesz dla niego zrobić najwięcej.Bardzo wiele osób po jakimś czasie od śmierci czy rozstania zaczyna przywoływać osobę, która przeżywa żałobę, do porządku mówiąc jej ,żeby wzięła się w garść i była ... taka jak przedtem. Jednak z zewnątrz nie jesteśmy w stanie ocenić ile rozpaczy mieści w sobie ta napominana przez nas osoba. Żeby więc nie ranić najlepiej przyjąć założenie, że jest to na pewno znacznie więcej niż nam się wydaje. Często porównuje się związek do tańca: musimy znaleźć tempo, które odpowiada nam obydwojgu, ale każde z nas ma swoje kroki. Żałoba prawdopodobnie wyostrzy Waszą wiedzę o sobie nawzajem, poczucie ?razem, lecz osobno? - ale jeżeli ją wspólnie przetrwacie na pewno Was bardzo do siebie zbliży. Daj mu czas i rozmawiaj ... Czas leczy wszelkie rany i będzie Twoim sprzymierzeńcem ... Twój chłopak ma wielkie szczęście ,że ma tak troskliwą i wrażliwą dziewczynę. Powodzenia !

poradzcie mi jeszcze co robic kiedy on mow ze chcialby umrzec? ostatnio coraz czesciej wspomina o samobojstwie...ze ma dosyc zycia ,ze nic nie bedziet juz takie fajne jak on by chcial... doszlo nawet do tego ze on chce mnie zostawic dlatego ze uwaza ze ja nie bede miala z nim przyszlosci... zebym sobie znalazla kogos lepszego on niego... jak mam mu wytlumaczyc ze dla mnie on jest najlepszym partnerem? on nie chce mi w to wierzyc...prosze pomozcie

Powiedz mu ,że chcesz z nim być mimo wszytsko.. że jestes z nim na dobre i na złe.. w zdrowiu i chorobie. Powiedz,że on jest tym jedynym, z którym chcesz spędzić zycie, że jest wszystkim tym co masz.Z czasem wszystko sie ułoży- czas leczy rany.

prosze powiedzcie mi co robic.... on ze mna zerwal bo uwaza ze tez zachoruje na ta chorobe co jego tata i za jakis czas umrze.... i nie chce zebym ja cierpiala tak jak jego mama... prosze pomozcie nie wiem co mam robic... chce byc z nim w kazdej chwili w zdrowiu i chorobie ale nie wiem jak mu to udowodnic bo slowa nic nie daja....:(

KasiuWU widzę, że jest bardzo dużo emocji w tym co piszesz i bardzo dużo emocji jest w zachowaniu między Wami-czemu się nie dziwie. Jednak myślę, że potrzebujecie trochę czasu żeby to wszystko sobie poukładać. Twój chłopak ma ogrom różnych myśli, które są normalnym zachowaniem po stracie...jednocześnie chce Ciebie ochronić przed chorobą, cierpieniem. Jest to bardzo abstrakcyjne myślenie ale jest po prostu reakcją na ból. Kasiu może troszkę przystopuj...daj mu czas, powiedz, że będziesz starać się rozumieć jego decyzje w stosunku do Ciebie ale będziesz przy Nim i będziesz go wspierać. Nie musisz mu nic udowadniać...nie na tym polega miłość, prawda? Myślę, że sam zobaczy jak gwałtowna była Jego reakcja i przemyśli wszystko....Tylko potrzebuje czasu i Twojej obecności (wbrew temu co mówi). Po prostu bądź.

sonia pomocy... tak jak mowisz proboje poprostu byc... ale im pardzien ja proboje tym bardziej on mnie odpycha... mowi ze mnie nie potrzebuje i ze chce byc sam... czy mimo to nadal sie nie poddawac i przy nim byc czy dac mu samotnosci i poczekac?

dziekuje... bardzo mi pomagasz

Jestem żoną muj mąż zginą tragicznie razem z kolegą mój mąż prowadził jestem dopiero w fazie (1. szok (niedowierzanie,  bezradność, psychologiczne dystansowanie się) Może to zabrzmi trochę egoistycznie ale zazdroszcze ci możesz chociaż kogość obwiniać ja niemam kogo niemam nakogo zgonić winy może by było mi łatwiej że to niezjego winny wiesz mi temu kierowcy i ich kolegom jest ciężej niż tobie bo obwinniają napewno siebie bo co by było gdyby zrobili inaczej jakbym ja siedział na jego miejscu .... pomyśl jak by się czuł twuj syn gdyby przeżył a kolezy
chociaż niemiałam wpływu na wypadek jest mi zajebiści zle niedojść że straciłam najważniejszego człowieka w życiu to jeszcze zabrał komuś kogoś najważniejszego i to ja musze żyć z tą świadomością ...... to ból niedoopisania jeszcze niewieże że ich niema czekam na telefon, spotkanie cokolwiek nawet jak się żegnałam z nim to czekałam aż wstanie i powie że to zart jest z każdą godz coraz gożej dlatego niemoge dopuścić do siebie myśli że ich niema

Aniu- najgorsze są te pierwsze Święta bez bliskiej osoby.Dlatego może postaraj się je spędzić z dala od domu- gdzie wszystko kojarzy się tak bardzo z Tą,której już nie ma.Ty jednak z uwagi na maturę - musisz jakoś się zmoblizować wewnętrznie .Pomyśl sobie........ jak mama cieszła by się z Twoich osiągnięć,jaka była by dumna ze swojej córeczki- z sukcesu na maturze,ze studiów ,które podejmiesz.A rzeczywiście- jeśli będziesz widziała,że sama sobie nie poradzisz - porozmawiaj z psychologiem-Oni jak mało kto umieją pomóc.

A co do świąt to niestety. Co roku święta były u nas w domu, ponieważ mieszkam z dziadkami, rodzicami mamy. Posiadamy duży dam i to już jest tradycją, że na święta wszystkie dzieci dziadków i wnuczki zjeżdżają tu do nas. Więc bez łez i wspomnień się nie obędzie. Ale trzeba to wszystko przetrwać i iść do przodu. Choć jest tak strasznie ciężko. ;(

Może dziwicie się,ze tak często wypowiadam się na tym wątku- ale poprzez śmierć moich bliskich -czuję,że mam taki obowiązek.Nie da się pocieszyć,odwrócić tego co się stało.Każde odejście jest inne ale równocześnie to my sami we wszystkich jego okolicznościach - musimy te najgorsze chwile przeżyć.Już o tym pisałam- tęsknota to nie jest coś co spada na nas bezpośrednio po śmierci- to przychodzi- gdy już jest po tych wszystkich zawirowaniach związanych z pogrzebem,porządkowaniem tego co zostało po naszych bliskich.I choć serce rozrywa i niemoc i bezsilność- trzeba iść do przodu.Jeśli nie dla siebie- to dla tych,kórzy zostali.Wiem dziewczynki ,że to trudna sprawa gdy traci się rodziców a jest się jeszcze w takim wieku,gdy nie ma się swojej rodziny- bo to Oni właśnie byli  największym dla Was wsparciem.Niemniej trudno rozstaje się z małżonkiem.Choć i tak kobietom - z racji Ich cech charakteru - jest dużo łatwiej.Mężczyźni wielokroć gorzej i znoszą pustkę wokół siebie i brak ciepła rodzinnego,które w większym stopniu stwarzają kobiety.Jednak podkreślam z całą mocą.... nie nasze to rządy i musicie.... bo nie ma innego wyjścia pogodzić się z tym co się stało.Hej Wszystkim - mówisz,że boisz się zostawać sama w domu.Wytłumacz sobie,że nie ma się czego bać- przecież swojemu tacie nie wyrządziłaś żadnej krzywdy.Nie polecam środków uspokajających- bo one uzależniają,ogłupiają i tak naprawdę pomagają na krótko.Nie obwiniaj się,że nie zdążyłaś powiedzieć Tacie jak bardzo Go kochasz.Nigdy nie powiedzieliśmy za życia tego- co później stwierdzamy -powinniśmy...... bo nie można tak naprawdę przygotować się na Czyjąś śmierć.Na pewno był tak mądrym człowiekiem,że wiedział o tym  Kim jest dla Ciebie -bez słów.Ja uważam,że kogo Bozia kocha-tego doświadcza.Wystawia nas na takie próby, o jakich żadna z nas nawet nie jest w stanie pomyśleć  a co dopiero je przeżyć.Jeśli czujesz taką potrzebę- płacz-nie tłum w sobie emocji-bo to jeszcze gorzej.Nie obwiniajcie jednak ani siebie ani Boga bo to nie ma sensu.Jeśli zostanie w Was pamięć,wspomnienia,ciepłe myśli - to sądzę ,że właśnie to jest najwłaściwsze.Chodzicie na groby..... zobaczcie ile jest mogił z młodymi ludźmi,którzy zanim zaczęli żyć..... musieli odejść.W różnych okolicznościach- tak często tragicznych.Jeszcze jedno Wam powiem- po śmierci męża - miał 46 lat,ja 42 - jak widziałam na ulicy Kogoś Kto wiekiem odpowiadał lub był starszy od Niego- to do tych ludzi czułam wielki żal- dlaczego oni chodzą sobie..... a męża już nie ma.Wiem,że to dziwne z perspektywy czasu.... ale tak właśnie było.Zachowajcie swoich bliskich w swoich serduszkach...... a Wy  żyjcie dalej tak- by byli z Was dumni.

Śmierć człowieka bliskiego to wielki cios... wiem coś o tym bo zmarł mój dziadek który był dla mnie jak ojciec... a co można zrobić? Ja się po prostu wypłakałam i wiem dziś, że czas to jedyne skuteczne lekarstwo...

jak burza z kont tyle bierze się siły dwa tygodnie temu straciłam męża musiałam i chciałam z nim być w tej strasznej sytuacji musiałam go rozpoznać nie wiem z kont na to wzięłam siły ale zrobiłam to nie wierzyłam w to byłam przy nim na ile mi pozwalali dotykałam jego ubrań gdy tak strasznie cierpiał albo może nie cierpiał może miał szybką śmierć na to muszę poczekać aż oddadzą mi wszystkie papiery jak się sprawa z kończy. Byłam musiałam załatwić tyle spraw z pogrzebem z policją formalności jak to oni mówią, miałam siłę siedziałam do późna cały czas nic nie czując pożegnanie jego było straszne bo wiedziałam że to koniec już go nie zobaczę więcej obojętnie jak wyglądał miałam nadzieje że przyjdzie i da mi znak co ja mam dalej robić w snach ale niema go a miał przyjść i powiedzieć jak do tego doszło że go niema przymnie i msza to było straszne tłum ludzi część dla niego część dla mnie i gapie pokażą czy nie, ten widok mam tylko dla siebie i zabiorę go ze sobą jedyne pytanie jakie zadaje to czy duchy istnieją i czy przyjdzie się pożegnać ale czas mija a jego niema nic niema Mieliśmy takie plany i co i już nic niema dalej jestem twarda dla wszystkich a we mnie wszystko krzyczy co się tam stało że jego niema czy przyjdzie do mnie czy pomnie czy mnie pokieruje i wpuszczanie trumny pytam się siostry czy to już koniec ona że tak a ja tak po prostu koniec i nic więcej tak po prostu a co zemną co dalej chyba właśnie od tygodni wyje i jest mi lepiej choć przez chwile nie nie mogę płakać muszę być twarda tylko poco ?

Mam 25 lat dwoje maluszków i mam mówić że jestem wdową jaką wdową jestem mężatką on jest w pracy wróci za tydzień za dwa choćby żeby się zemną popstrykać zostałam sama z dziećmi i kredytami dam rady nie wiem muszę dopóki będę czekać to dam rady jak już uświadomię sobie to .....................................................................

miną kolejny tydzień musiałam wrócić do pracy i co święta jakie święta każdy pyta i jak się czujesz na początku odpowiadałam że może być a teraz mówię prawdę zapytaj się za pół roku jak się czuje bo teraz się wo gule nie czuje nic  nie czuje,jeszcze przeżyć święta i będę w końcu sama dadzą i pomyśleć .........................ale pomimo wszystko życzę wam wszystkim wesołych świąt

co mam pisać niewiem ale to pamaga ja pie...... chleje od 2 tygodni9 i wiem że to nic niepomoże ale jest łatwiej udawać na drugi dzień tego samego dnia i nastempnego dzisiaj zdecydowałam że wypie .. z tont bo jak ja się nie zapije to ludzie mnie zniszczą
czy ja musze na pokaz płąkać czy ja musze tracić kolejny rok czy czy bo co ludzie powiedzą wali mnie to mam własny sposub  żeby to przedrwać i to przetrwam najwyżej będę niszyć każdego koło siebie a ktoś kto wie i mnie zrozumie będzie kołomnie tkwil proste nie dla każdego

Alutka....... masz dzieci i chlejesz? CzyśTy na głowę upadła? Dzieci straciły ojca a teraz maja jeszcze do tego patrzeć na zapijaczoną matkę? Weź się w garść kobieto......... dosyć krzywdy dla tych bezbronnych istotekLudzie pocieszają Cię jak umieją pewnie.....i stąd te cieple nóżki u młodej wdówki.Nie patrz na to........ na nic nie patrz- zostałaś z dziećmi i choćby dlatego stwórz Im ciepło i poczucie bezpieczeństwa.Jeśli nie...... zobaczysz - bardzo szybko będziesz tego żałowała.Nie Ty jesteś najważniejsza- Ty sobie poradzisz...... lepiej ..... gorzej.......... nie będzie Ci z pewnością łatwo..... ale przejdziesz to wszystko- myśl o dzieciach.

Alutka...... kamień z serca- wiem,może to w jaki sposób Ci napisałam swoje odczucia ani nie był delikatny ani może taktowny -jednak uwierz mi dziecko moje drogie- wiem co mówię- sama przeszłam odejście swoich bliskich .Równocześnie moja córka leczy teraz właśnie takich "załamańców" życiowych i to Ona w głównej mierze przestrzega by w miarę możliwości unikać takich "pocieszaczy"- bo one owszem- może pomagają- ale na chwilę i tak naprawdę  to w pełni świadomie trzeba zmierzyć się z tym co los zgotował -na trzeźwo,czasem naprawdę na zimno- bo inaczej się nie da.To jest jedyne wyjście.Uspokoiłaś mnie póki co..... jesteś młoda.... dasz sobie radę ze wszystkim- choćby wydawało się to w tej chwili niemożliwe....ułożysz swoje życie na nowo w nowej sytuacji - a uwierz mi,tam gdzieś z dala...... z wysokości  wyczujesz tę z pozoru niewidzialną kuratelę Kogoś Kto był bliski i Tobie i Twoim dzieciaczkom.ŻyczęCi wiele sił i determinacji.Ufam w Twoją mądrość .