Zerwanie relacji z toksyczną matką - Netkobiety.pl

Ja z matką sie nie widzialam od ponad 20 lat i jedyny kontakt jaki mam z nią to przez fejsa jak najrzadziej sie da. Tak jak u Ciebie, toksyczność level hard. Ona nie potrafi banalnej rozmowy przeprowadzić bez wciskania szpil, przytyków, porównywania do innych ludzi i generalnych zlośliwości.

Ja zrobiłam podobnie do męża Madoji- przerwalam raz, a dobrze tą relację i była to najlepsza decyzja w moim życiu.

W przeszłości urywałam kontakty, owszem, ale z czasem wszystko wracało na stare tory - a to dlatego, że mentalnie nie byłam jednak gotowa na radykalne cięcie. Tym razem jest inaczej, czuję się silniejsza - również dzięki terapii, a przede wszystkim pojęłam, jakie spustoszenie ta chora relacja czyni w moim życiu. Myślę, że teraz będzie już duuużo lepiej (dla mnie).

Szeptem, kto  kontakty na nowo zaczynał?

Dopuszczam "powrót" do relacji ale pod warunkiem trwałej zmiany ze strony mamy - a to jest, szczerze mówiąc, mocno wątpliwe - jest już po 70-tce, zobaczymy. Być może postawiona przed faktem urwania kontaktów również z ukochanym wnukiem jakoś ją zmotywuje. Nie wiem. W każdym razie  mojego syna przez jakiś czas na pewno też nie zobaczy, bo toksyna wylewa się pośrednio także i na niego (on jest często świadkiem komentarzy babci w stos. do mnie)... ech - szkoda, ale taka jest prawda.

Myślę że cały czas masz nadzieję że ona się zmieni, zrozumie, pokocha, ale to jest tylko iluzja. Ona jest po prostu emocjonalnie zaburzona i nie jest w stanie działać inaczej. A twoją rolą nie jest naprawianie jej, bo to nie ty ją popsułaś. Dlatego bliska relacja z nią, taka o której marzyłaś i zasługiwałaś jako dziecko, jest niestety niemożliwa i musisz to sobie uświadomić. Jeżeli nie jesteś gotowa na całkowite zerwanie kontaktu, to sprobuj low contact - zamieszkaj gdzieś daleko od niej, czasami jakiś telefon, rozmowa o pogodzie czy inne neutralne tematy, absolutnie nie możesz jej się zwierzać z prywatnych spraw, bo wykorzysta to przeciwko tobie. Zobacz czy to działa, jeśli nie to wtedy no contact. Natomiast musisz na zawsze pozbyć się złudzeń że normalna relacja z nią będzie kiedykolwiek możliwa.

Szeptem, tłumaczyć nie ma co, bo nie dociera. Moja matka jest w stanie czarne nazywać bialym, choć na daną sytuację mam nawet kilku świadków. I najsmutniejsze jest to, że ona nie klamie. Ona faktycznie wierzy, że nie popelnia żadnych błędów. W swoich wlasnych oczach jest chodzącym ideałem.

Szeptem, ja dopiero parę lat temu zaczęłam dostrzegać pełnię zaburzeń mojej matki. Nie mogę powiedzieć że moje życie się nagle odmieniło dzięki temu, ale weszłam na ścieżkę zmian, ciągle się uczę i widzę efekty. Jestem teraz coś w rodzaju low contact, ale to jest dla mnie ciągły proces wyznaczania granic. Mieszkam za granicą i rodziców odwiedzam raz w roku w wakacje. Przez pierwsze parę dni moja mama jest dla mnie bardzo miła, jest tak normalnie. Ale po paru dniach zaczyna pokazywać swoje prawdziwe oblicze. Np. potrafi się na mnie wydrzeć że mam brzydką bluzkę. Po roku niewidzenia się przeszkadza jej moja bluzka i krzyczy na mnie z tego powodu, wyobrażasz to sobie? Ja już się pogodziłam z tym że moja matka jest totalnie zaburzona i że nigdy się nie zmieni, nie probuję już jej zadowalać ani liczyć na jej zmianę, bo zbyt wiele lat i energii na to straciłam. Natomiast nadal nie wiem jaką strategię najlepiej przyjąć jak ona zaczyna mnie atakować. Czasami też zapominam jak bardzo jest zaburzona i na przykład po kilku normalnych, miłych telefonach zwierzę jej się z jakiejś prywatnego problemu i wtedy ona zawsze tę moją słabość wykorzystuje przeciwko mnie żeby mi dowalić jeszcze bardziej. Już tyle razy obiecywałam sobie że nie mogę jej się zwierzać, że muszę rozmawiać tylko na neutralne tematy, ale jeszcze zdarza mi się potknąć na szczęście już coraz rzadziej. Niedawno zaczęłam przez telefon praktykować technikę grey rock, nie jest to łatwe ale naprawdę działa, odbiera jej broń do rozpoczęcia kolejnej dramy, z których ona czerpie energię. Nie daję się wkręcać w żadne jej plotki gierki, bo też wiem że wykorzysta to przeciwko mnie. Ja przy żadnej innej osobie nie muszę aż tak kontrolować każdego mojego słowa i pilnować się żeby trzymać dystans, jak przy moich rodzicach. To jest chore, bo przecież to powinny być najbliższe osoby. W większości relacji wzajemna życzliwość, bliskość powstaje naturalnie z czasem, a u mojej matki mam wrażenie że ta jej życzliwość którą mi czasami okazuje to jakaś maska albo pułapka na mnie. Już nawet nie staram się tego zrozumieć.
Jadę tam niedługo w te wakacje. Rok temu musiałam odchorować wizytę, ale w tym roku czuję się silniejsza, mam lepsze granice i doświadczenie w grey rock. Ja wiem że nigdy nie będę wstanie zerwać kontakt całkowicie. Czasami jest mi jej żal, bo myślę że przez te ataki na mnie ona pokazuje jak bardzo męczy się sama ze sobą. Natomiast zrozumiałam że nie mogę pozwolić na bycie jej workiem treningowym, bo ona sama musi uporać się ze swoją nienawiścią, to jest jej droga i jej decyzja w jaki sposób ją przejdzie. I jak napisałam wcześniej, nie jest moją rolą naprawianie jej, bo to nie ja ją popsułam. Zresztą byłaby to jakaś chora zamiana ról, w której ja nie zamierzam brać w udziału.

Faktycznie, moje samopoczucie poprawiło się, odkąd podjęłam decyzję o ograniczeniu kontaktu - aczkolwiek przyznam, że tli się gdzieś we mnie minimalne poczucie "winy" z tym związane - liczę, że przejdzie. Wiem od brata, że matka już zaczyna rozróbę z tym związaną, wypytuje wszystkich o mnie itd. Ale nie dam się!

Salomonko, dzięki za wsparcie. Jeśli zapewniłaś swojej córce od początku zdrowy, bezpieczny dom to i relacja Wasza ma solidne podstawy, a stosunki są normalne, takie jak być powinny. Tylko pogratulować (i tego, że jesteś świadoma aby córce nie nadskakiwać). Ja niestety nie mogę pochwalić się szczęśliwym dzieciństwem, jestem DDA - mój ojciec to alkoholik, mama współuzależniona narcyzka (zawsze najbardziej ją martwiło co ludzie powiedzą). Przez to walczę z depresją i innymi kłopotami, jestem bardzo nieufna, poraniona i izoluję się od ludzi. Nauczyłam się z tym żyć ale co to za życie? Nic mi nie idzie tak, jak chciałabym aby szło. Może, dzięki terapii i pracy własnej jeszcze uda mi się pewne rzeczy w głowie naprostować i pożyć kilkanaście lat we względnym szczęściu i spokoju ducha - mam 48 lat. Po prostu muszę myśleć przede wszystkim o sobie...

Szeptem, skoro Twoja matka już teraz rozpytuje wszystkich, co u Ciebie, to znaczy, że została zaskoczona nagłym urwaniem kontaktu z nią.
Zastosowałas więc ghosting.
To nie fair z Twojej strony.
Uważam, że powinnaś poinformować swoją matkę o swojej decyzji , by wiedziała na czym stoi.
Jaka by ona nie była, to jest jednak Twoja matka i jak widać martwi się o Ciebie.
To że nie potraficie że sobą rozmawiać to jedno, ale zostawić matkę tak z dnia na dzień bez informacji, że postanowiło się z nią zerwać?
Chyba nie tędy droga.

Jeśli myśleliście, że to już koniec historii z moją matką to spieszę donieść, że nie....
2 tygodnie temu, po głębokim namyśle, przyjęłam zaproszenie na imprezę urodzinowo-imieninową rodziców. Mieli być też bracia z rodzinami, a ja z synkiem zaplanowaliśmy jedynie krótką wizytę bez noclegu. Było to nasze pierwsze spotkanie od pół roku z zerowym kontaktem w międzyczasie. Ale matka ze 2 m-ce temu obiecała mi, że potrafi zachowywać się inaczej i żebyśmy czasem rozmawiały. Zgodziłam się, mając na uwadze to że jeśli chociaż raz znów mnie "zaatakuje" to kończę tę zabawę. I co? Przyjechaliśmy do nich, siedzimy w kuchni, pomagałam w przygotowaniach a ona oczywiście nie wytrzymała... Jak na mnie wsiadła, to skrytykowała dosłownie każdy aspekt mojego życia, od wyglądu (jak ty się ubrałaś?) po pracę, moją sytuację finansową (ciągle nie może przeżyć, że żyję bardzo skromnie i nazywa mnie "ubogą krewną") i inne. Ciśnienie mi skoczyło o 300% ale spokojnie odpowiedziałam że przyjechaliśmy tu na imprezę a nie na wykład i żeby żyła i dała żyć innym. Potem rozpakowała prezent od nas, były tam też rzeczy własnoręcznie przeze mnie zrobione, a ona : "to po ile je sprzedajesz? po 5 zł?". Następnie w rozmowie z moim dzieckiem (wszystko co wyżej odbywało się w jego obecności) spytała go czy lubi w-f, on że tak, a ona z uśmieszkiem: a zgadnij czy Twoja mama lubiła? (nie lubiłam bo byłam najpowolniejsza i zawsze ostatnia). I tyle podłości udało się jej zmieścić w jakichś 15 minutach. Ja już nie komentowałam, zrobiłam dobrą minę do złej gry bo zaraz przyjechali goście, posiedzieliśmy wspólnie przy stole kilka h, potem zwinęłam się z jednym z braci, który nas podwiózł do domu. Ale wiedziałam już, że to była moja ostatnia wizyta u kochanej rodzinki.
Szczerze, to wiedziałam że tak się stanie, że mama się nie zmieni. I mam potwierdzenie. Po tym wydzwaniała do mnie cięgiem kilkanaście razy przez kolejne 2 dni, ale ignorowałam ją co ją jeszcze tylko bardziej nakręcało. W końcu w poniedziałek wieczorem napisała "Dlaczego nie odbierasz? jesteście zdrowi?" - jakbyśmy byli con. umierający czy co. Nie odpisałam i na to. Ale napisałam sobie krótką wiadomość i postanowiłam wysłać jej kolejnego dnia, co zrobiłam. Poinformowałam matkę, iż nie odbieram bo nie mam ochoty z nią gadać po jej kolejnym wyskoku mimo iż obiecywała, że już więcej nie będzie tego robić. Że nie życzę sobie być tak traktowana. Muszę dbać o swoje zdrowie i w związku z tym ma do mnie nie wydzwaniać i nie będę więcej do nich przyjeżdżać. I tyle.
Matka po jakimś czasie odpisała "przepraszam, że tak się stało" -- jak widzicie, nawet przeprosić nie potrafi. Nie  przyzna się nigdy do najmniejszego błędu, nie weźmie winy na siebie. Samo SIĘ STAŁO. Dodała jeszcze, że widzi że sobie nadal nie radzę finansowo a idą ciężkie czasy. Potem życzyła mi jeszcze powodzenia w usamodzielnianiu się (!!?). Nie zareagowałam na te "przeprosiny" ani na nic innego. Miałam nadzieję, że wszystko jest już jasne i da mi spokój. ALE po 3 dniach nagle otrzymałam wiadomość  - że ona nie życzy sobie być tak źle i niesprawiedliwie traktowana. Że blokuje mnie w kontaktach i nie będzie dłużej finansować (?!). I żebym najpierw oceniła siebie samą, bo ona nie odpowiada za moje zdrowie i życie, i mogę żyć jak chcę.
Oczywiście nie zareagowałam i na to. Ale tak to wygląda. Mam serdecznie dość.
Ufff.......

Racja Farmerze.

Oczywiście, na zadne święta się do nich nie wybieram. Co ciekawe, przy ostatniej wizycie matka nagle zapytała, tonem nieznoszącym sprzeciwu "na swięta przyjedziecie?". Odparłam że nie, bo syn spędza je u swojego taty a ja mam inne plany. Od razu agresywnie naskoczyła, ze jak to, gdzie, z kim? Na co ja że to moja sprawa - zgadnijcie, co było dalej... ech.

Straszne to wszystko

Teraz konsekwentnie ze swoją życiową filozofią postara się znaleźć winnej tej sytuacji poza sobą.
Trzymaj się i nie daj się.

Zobacz, co Cię smuci i z czym jest Ci trudno?
Czy smutek wywołało zerwanie kontaktu z osobą stosującą wobec Ciebie (i pośrednio wobec Twego dziecka) przemoc, czy utrata złudzeń i kontakt z rzeczywistością?

Hmmm... kompletna utrata zludzeń jest niejako bolesna, przyznaję. Choć nie jest to dla mnie nowość bo od ponad roku, jak jestem w terapii klapki z oczu już zupełnie mi spadły. Ale i tak to przeżywam jeszcze... i tak, rolę odgrywa też wpojone od dziecka poczucie obowiązku wobec rodziców, zwłaszcza starych. Więc poczucie winy nadal się tli, choć racjonalnie wiem, że nie powinno. Ale to też proces z którym liczę, że sobie poradzę.

Gdyby rodzice byli niedołężni i nie mogli sobie zabezpieczyć potrzeb życiowych to mogłabyś się czuć winna, że  bez opieki zginą.
W Twoim przypadku nic takiego nie występuje, wręcz przeciwnie, to matka chce się Tobą "opiekować" na siłę, bo lepiej wie, co dla Ciebie odpowiednie.
Żadne dziecko nie ma obowiązku zapewniać rodzicom dobrego samopoczucia kosztem swojego zdrowia. Tak, zdrowia, bo stres niszczy Ciebie i Twoje życie, co odbija się na Twoim dziecku. Masz obowiązek chronić swoje dziecko, a długi wobec rodziców spłaca się " w przód" czyli swojemu potomstwu. Tak pisze nawet w Biblii.
Jeśli tak do tego podejdziesz powinno być lepiej

Protestuję!
Można pomagać (zresztą istnieje także wobec rodziców obowiązek alimentacyjny) pośrednio. W takiej sytuacji, toksycznych osób, można skorzystać z DPS-ów.

***
Wiele osób życzy Ci, byś się trzymała. Mym zdaniem "trzymałaś się" dostatecznie długo, teraz... puść się. Puść się i wyrzuć z siebie wszystkie trudne uczucia, które jak sama wiesz zatruwały/zatruwają Cię.

Tę i inne jej książki uwielbiam.

Dps? Dobre sobie. Matka juz dawno temu uświadomiła mi, że widzi mnie jako swoją opiekunkę na stare, niedołężne lata. Ale niedoczekanie!

Ha ha tak, popsułam się kompletnie i bezpowrotnie.

Na terapii będziesz to przerabiać latami.

No właśnie? Mam przerabiać przez lata fakt zerwania z toksyczną matką / rodziną?

Właśnie kończę drugą turę terapii i na tym poprzestanę. Czuję, że wystarczy a poza tym... nie oszukujmy się, w pewnym wieku na niektóre rzeczy jest już za późno. Pomogłam sobie na ile mogłam, będę dalej nad sobą pracować. Ale terapia już niewiele mogłaby mi dać.

Update: nadal zero kontaktu i czuję się coraz lepiej. Odetchnęłam. Przy okazji z tatą te się urwało, pewnie stoi po stronie matki. Mnie jest dobrze tak, jak teraz.

Mam nadzieję, że ten kamień ciążący na sercu o ile jeśli jeszcze nie znikł, to przynajmniej stał się lżejszy.

Spustoszenie w relacji dziecko rodzic jakie nastąpiło w wyniku całego życia może naprawić tylko terapeuta i tu radzilabym się wybrać, on pomoże  a .psychosomatyzm daje znać ..nie zwlekaj z wizytą tylko ratuj się.Dziecko też chłonie twoje emocje co wpłynie w przyszłości zle na niego