Ciało pozytywne jako usprawiedliwienie lenistwa. - Netkobiety.pl

Otyłość nie bierze się z lenistwa, bo żeby przytyć trzeba się wysilać - chodzić po sklepach za jedzeniem i przygotowywać posiłki. Żeby schudnąć należy zaniechać działania - zaprzestać jedzenia, więc można powiedzieć że chudnie się od leniwienia się, a tyje od trudu, pracy, działania.

Haha no dobre   Tylko dlaczego ja wstaję godzinę wcześniej, żeby sobie od rana świeży sok wycisnąć i surówek nakroić   A mogłabym po drodze zajść po drożdżówki

Lady

"...mam wrazenie, ze osoby, ktore tego nie przezyly, po prostu nie zrozumieja, zawsze beda gadac o chorobach (ktorych nie mamy) czy o tym, ze otylosc nie moze wynikac z jedzenia za malo"

Jeszcze nikt nie przytył od jedzenia ZA MAŁO ! No błagam Cię, jeszcze ktoś w to uwierzy. Od jedzenia o wiele za mało, od źle prowadzonych głodówek to owszem, można sobie rozwalić metabolizm i wpaść w jeszcze gorsze problemy żywieniowe. Jeśli to miałaś na myśli, to OK

Dziewczyny, ale jak Wy sie nie mozecie ze mna zgodzic, skoro ja nie mowie z teorii tylko z mojego doswiadczenia, ktore jest potwierdzone przez dietetykow?
Oczywiscie, ze jedzenie nieregularnie i za malo prowadzi do rozregulowania metabolizmu, co w efekcie prowadzi do tycia. Naprawde trzeba miec tupet, zeby wbijac w czyjes doswiadczenia i mowic "nie zgadzam sie z Toba". To tak jakbyscie powiedzialy "Twoje doswiadczenia nie sa prawdziwe". Dupa, sa. Zaburzenia odzywiania sa prawdziwe.
A diety 1000kcal bardziej szkodza niz pomagaja. I oczywiscie, ze ja tu nie opisuje wszystkich zaleznosci mojego zycia i jedzenia. Rzucam to bardziej haslowo, niemniej negowanie czyichs doswiadczen jako nieprawdziwych, bo Wam sie wydaje inaczej jest zle. Jest bardzo zle i bardzo szkodzi.

Bedac na diecie mialam taki moment, ze jadlam za malo i waga mi stala zamiast malec (bo duzo wtery sie ruszalam). Dorzucilam 200kcal dziennie i waga ruszyla w dol. Metabolizm bardzo rzadko jest zero-jedynkowy. I to wcale nie wyklucza tego, ze tyje sie od nadwyzki, a redukuje od zmniejszenia kalorii, tylko to tez trzeba robic z glowa. Ja jestem pod opieka osoby, ktora skonczyla w tym temacie studia i caly czas sie doksztalca, wiec jednak jej opinia jest dla mnie duzo wazniejsza niz kogos w internecie kto mi powie, ze moje doswiadczenia sa nieprawdziwe, bo tak xD Jasne. Szkoda, Pipolinko, ze dalej mowisz bardzo szkodliwe rzeczy. Mam nadzieje, ze nikt z faktycznym problemem nigdy nie trafi na ten temat.

No, raczej by jeść byle jakie żarcie z mikrofali, czpisy albo pizze, to wiele nameczyc się nie trzeba- poziom studencki. Gootowanie ze zdrowych, nieprzetworzonych produktów w domu raczej zajmuje trochę czasu w tygodniu. Poza tym, na treningi tez trzeba znaleźć jakieś okienko.

Chociaż nadwagi nie mam, to by to wszystko ogarniać mam grafiki na lodówce by wiedzieć kiedy np. zrobić wiecej jakiejs potrawy by zamrozic ją w porcjach, jakie warzywa czy owoce dokupić, o ktorej godzinie mam silke czy kardio. Jak piszę, nadwagi nie mam, a mi się chce. Także dziwie się bardzo, że ktos kto ma nagląca potrzebe zmiany swoich gabarytów, nie jest w stanie przynajmniej tyle dla siebie zrobic.

To co ja mówię na bazie własnych doświadczeń nie znaczy, że to jedyna słuszna prawda. Jeżeli jesteś pod okiem dietetyka to super i to najlepszy sposób żeby zachować zdrowie przy jednoczesnym gubieniu kg.
Nie podważam zdania dietyka, ale na mnie konkretnie zawsze działało obcinanie kalorii aby nie doszło do ich nadwyżki bo to powoduje U MNIE tycie.

Nie wiem co w tym krzywdzącego, że ktoś ma inne zdanie na dany temat. Mogę mówić szkodliwe rzeczy( chociaż ja tak nie uważam) ale czy to znaczy że trzeba wszystko brać do siebie?

Krótko - tyje się od nadmiaru kcal, chudnie od deficytu. I to są fakty i podstawa.
Ja redukcje robię na ptysiach - bo mogę, bo znam swój organizm.
Co do metabolizmu przy regularnych posiłkach - u mało aktywnej osoby jak najbardziej ma to wpływ, u aktywnej średnio - cardio i interwały regularnie robione przez miesiąc-dwa (I dalej robisz) utrzymują metabolizm rozchulany.
Inaczej diety typu leangains (okresowy post) nie działałyby. A mają swoje atuty, od wygody, po lepszą insulinowrażliwość, aż po wyższy wyrzut HGH.
I ja nie demonizuje regularnych posiłków, po prostu to jest już drugorzędne.
Deficyt->podaż białka min. 1g/kg masy ciała przy treningach do 2g/kg->trening oporowy->cardio/aero->metodyka odżywiania/makro (high carb/lowcarb)->ilość posiłków.
Pomijam doping bo chemia czyni cuda ale to nie miejsce na ten temat.
Są pewne mity rodem z pani domu, jak nie jedz po 18. Czyli co, jak robię na noce albo idę spać o północy to mam nie jeść?
Siedzę głęboko w temacie ze względu na hobby (czy sposób życia), pomogłem zrobić formę kilku osobom i jak ktoś chce to niech przestrzega tych 6 posiłków etc. To nie jest błąd ale nie ma dużego znaczenia. Niech robi jak mu wygodnie, ważne są posiłki okołotreningowe, one muszą być dograne, cała reszta to tam uj na poziomie amatorskim.
A co dodawania kcal na redukcji na zastoju - tak, to działa. Ogólnie fajną metodą są niezbyt długie okresy redukcji, do miesiąca i z powrotem na zero/plus. Lub popularne minicut. Sam jak wycinałem się ostatnio do żyły ze 105 do 9X potem dodając waga dalej poleciała 2kg.
Należy dodać jeszcze predyspozycje organizmu - niektórzy lepiej funkcjonują na wysokich węglach inni na wysokich tłuszczach. Tym bym się kierował, węgle wcale nie są złe o ile kręci się cardio. "Tłuszcz spala się w ogniu węglowodanów"
Ale się rozpisałem
TLDR; zero stoisz w miejscu, deficyt chudniesz, plus idzie masa taka czy inna. Aktywność napędza metabolizm bardziej od żarcia (ilości posiłków, który to mit już dawno nauka obaliła). Jeść jak wygodnie. Reszta jest drugorzędna. Zalecamy czyste żarcie na zdrowia fizycznego, ptysie dla zdrowia psychicznego.

No i taka redukcja to błąd. Mniej efektywna. Też tak miałem ale cóż, ja mam tak, że zaciskam zęby i robię swoje. Wiem co to nie jeść i nie mieć siły.
Docelowo najlepiej jest przerobić organizm na maszynkę do spalania kcal. To proces, nie dzieje się w dzień czy miesiąc. Ale szczególnie jak się uprawia sporty, startuje w jakiś kategoriach wagowych warto, ja się mogę wycinać na 3k kcal do jednocyfrowego bf% (czyli mięśnie brzucha widoczne i tam jakieś prążki żyłki).
Dlatego zawsze polecam rozbujać metabolizm ile wlezie. Owocuje na przyszłość. A i serducho podziękuje.
Ogólnie uczucie głodu powinno się unormować z czasem. Żołądek się kurczy. A też prawda jest taka, że ludzie jedzą z nudów, podjadają. No bo jak to netflix bez przekąski, co ty nie masz boga w sercu?

+ nie widzą kcal w napojach, słodzeniu. I słynne zacznę od poniedziałku

Z body positivity stało się to samo, co z wieloma innymi trendami, ruchami itd. Czyli: idea jest dobra, ale coraz więcej w niej szkodliwych skrajności, a te - jak zwykle - są najbardziej widoczne.

Sama akceptacja ciała jak dla mnie jest bardzo spoko, nawet gdyby nie miały za nią iść żadne działania. Znaczy, jeśli ktoś i tak nic nie zrobi, to niech mu będzie ze sobą dobrze, czemu nie. Natomiast też mam wrażenie, że to idzie coraz bardziej w stronę "grube jest piękne" w znaczeniu "musi się podobać, bo jak nie, to jesteś fatfobem". No nie. Nie lubię takiego narzucania czegoś, czy to jednostce ("jak się ze mną nie umówisz, bo wolisz szczupłe, to fatfobia"), czy to szerzej (koniecznie otyłe modelki itd.). Dla mnie jednak akceptacją to coś zupełnie innego. Mogę akceptować, przyjaźnić się z osobami otyłymi, trans itd., ale to nie znaczy, że muszę brać je pod uwagę np. w kontekście związku. To, że coś mi nie przeszkadza, nie oznacza, że musi mi się podobać.

A ostatnio przeglądałam sobie insta thefatsextherapist. Rzucił mi się w oczy przy podobnej dyskusji na FB. To jest dopiero cudo. xd

To po co się rozdzielać na otyłych, starych, łysych, bezdzietnych itd. Każdemu chodzi o to żeby rodzina i znajomi wypchali się swoimi złotymi radami. Zrobić jeden ruch #zamknijdziob #twojeprzemysleniatwojasprawa i po sprawie, nie trzeba promować otyłości i nadwagi przy tym. Tak to tylko odwraca się uwagę od prawdziwego problemu społecznego jakim jest powszechne buractwo.

Słusznie. Jak komuś się coś nie podoba i powie o tym otwarcie to jest od razu" be".
Sama akceptacja ciała nie jest absolutnie niczym złym i stąd mam polubionych niektórych influ z nurtu bopo na Instagramie. Niestety to co jest tam przedstawiane mija się z akceptacja szeroko pojetą. MUSISZ akceptować osoby o wiekszych rozmiarach, przyklaskiwac w tym co robia a na koniec się dowiedzialam , ze jak ktoś jest za chudy to ma fuksa " bo chudemu się zawsze upiecze".
Czyli sam ruch w sobie ( przynajmniej tyle co wywnioskowalam ze stron bodypositive) nie mówi o akceptacji każdego ciała tylko konkretnie grubszego ciała. Akceptacji z klapkami na oczach, za wszelką cenę. Jest teraz " moda " na to i nie wypada myśleć inaczej.
Dlatego przestalam obserwować te stronki bo niczego pozytywnego ani odkrywczego nie wniosły do mojego życia. Ja wole żyć zdrowo i takimi informacjami się otaczać.

Fatfobią będzie zakaz możliwości uważania swojego ciała za piękne i nakaz uwazania go za brzydkie

Problem w tym, że często się zaczyna wymagać. Oczywiście nie wprost, bo nikt o zdrowych zmysłach nie powie, że otyłość się musi podobać, ale pośrednio. Jeżeli ktoś uzna, że odrzucenie go (w kontekście związku) = fatfobia, to niejako określa to, co powinno mi się podobać, a co nie podobać się nie może. A przecież te sprawy w ogóle nie powinny się łączyć.
To trochę tak, jak z tłumaczeniem, że jeśli odrzucę trans faceta, jak tylko się dowiem, że jest trans, to jestem transfobem (bo odrzucić mogę, jeśli nie odpowiadają mi jego genitalia, ale nie ot tak, natychmiast po uzyskaniu informacji ). A to nie ma nic do rzeczy: mogę akceptować go jako człowieka, ale odrzucać go w kontekście związku. Tak samo właśnie, jak chorobliwie otyłego faceta. I co w tym złego? Przecież w związku chcę być z tą jedną, konkretną, idealną dla mnie osobą, więc właściwie skreślam całą resztę za różne rzeczy. Musiałabym być wszystkofobką.

A co do oczekiwań względem cudzego wyglądu - nie mam żadnych wobec obcych, natomiast wobec najbliższych może nie oczekiwania, ale pobożne życzenia? Tak, jak nie chciałabym, żeby mój partner, rodzice, dziadkowie itd. chodzili w dziurawych ubraniach, olewali dentystę/ginekologa itd., nie myli się, zamknęli się w domu itd., tak samo nie chciałabym, żeby przybrali nagle kształt kuli, ze względów zdrowotnych chociażby. Z tym że mówię tu oczywiście o chorobliwej otyłości; nie podniosę alarmu, jak ktoś założy ubrania o 2 numery większe.  To, że nie podoba mi się promowanie otyłości, nie oznacza, że informuję o tym każdą napotkaną grubszą osobę.

Ale w Japonii chyba jest też jeden z najniższych odsetków ludzi otyłych i ogólnie fizycznie okazy zdrowia psychicznie niekoniecznie, kraj kontrastów, tyle powodów by go kochać jak i nienawidzić.
Czytałem kiedyś, że u nich skoro nie dbasz o swoje ciało - jesteś leniwy i mało zdyscyplinowany - a gdzie u nas (EU zachodnia) promowany jest indywidualizm tak u nich kolektywizm, odstępstwa są mocno piętnowane, począwszy od szkoły po miejsce pracy.
Swoją drogą, jako fan szczupłego powiem że azjatki z miniatury śliczne (buzie) ale cóż, to modelki

Nie przejmowałabym się. Przecież nikt nie ma obowiązku sie interesować kimś, a tym bardziej umawiać. Nie trzeba się z tego tłumaczyć. Zwykle nikt nie mówi czemu, ale na pewno często wygląd gra w tym rolę. Nie taki biust, nie taka twarz, nie taki styl. No i ok, jak się nie podoba to się nie podoba.
To, że ktoś wymaga w takiej sytuacji to jest wyłącznie jego sprawa, nie jest to problem innych.

Mam koleżankę, która ma taką chorobę, że straciła wszystkie włosy. Trochę ją chyba kosztowało, żeby to zaakceptować, ale udało się. Pozbyła się wstydu z tego powodu i nie ukrywa tego, a nawet się tym bawi. Ma kilka różnych peruk w różnych kolorach i chust. Takie osoby to są dla mnie bodypositive hero. Nie ma co nakręcać jakie to jest be, bo ktoś tam coś tam powiedział.

Chyba źle to napisałam, nie chodziło mi o takie sytuacje, tylko o to o czym pisałam wcześniej.
"Nie ma co nakręcać jakie to jest be (*), bo ktoś tam coś tam powiedział.(**)"
* miałam na myśli ogólnie nurt bp
** influenserzy lub osoby, które mogą mieć jakieś nieuprawnione oczekiwania czy roszczenia, o których było w innym poście

Nie wiem jak z osobami jakie opisała LadyLoka, dla mnie to jest absurd śmiać się z chorób czy defektów, rzeczy na które nie ma się wpływu, od wzrostu po blizny czy wózek.
Tym nie mniej zdania nie zmienię, ruch nie bez powodu jest utożsamiany z otyłością, od właśnie pompowania fatshamingu po promowanie modelek plussize aż po polowanie na czarownice (jakaś tam aktorka powiązana z bp schudła i cyk, bodypositive lincz jej zgotowało).
Idea dobra, w praktyce jak z większością pięknych idei zaczęło opiewać absurdem.

Dokładnie to napisalam Aniuu1 w swoim poście więc chyba nie dokońca dokladnie go przeczytalas. Całe szczęście mamy wpływ na internetowo- instagramowa rzeczywistość , która nas otacza.
Na mnie zdecydowanie pozytywnie i motywująco działaja profile o zdrowiu, sporcie , aktywnym stylu życia niż usilne komunikowanie" grube jest piękne" z czym się i tak nie zgadzam. Ja wolę nie zaklinac rzeczywistości i wmawiac sobie , że w rozmiarze xl tez jestem zdrowa i atrakcyjna a jednocześnie dostawać zadyszki wchodząc po schodach. Jeżeli jednak instenieje grupa ludzi którym bodypositive odmienił życie na lepsze to ja nie mam nic przeciwko.

Ja myślę, że to nie chodzi o taką dosłowną troskę o obcą osobę. Wiadomo, że zdrowie przypadkowej otyłej kobiety nie spędza mi snu z powiek. Tyle że to nie zmienia oceny całego trendu; mogę uważać coś za szkodliwe, jednocześnie nie martwiąc się po nocach o ludzi, których to dotyczy. Alkoholizm jest zły, promowanie go byłoby szkodliwe, ale nadal nie musiałabym wyłapywać panów śpiących na ławeczkach, oferować im pomocy i się o nich specjalnie troszczyć.

A co do porównania otyłości do odchudzających się jak szalone pań - jasne, to też nie jest zdrowe. Tyle że o anoreksji mówi się od dawna, jeszcze jako wczesna nastolatka czytałam artykuły uświadamiające. Nie widzę też tłumów, które próbowałyby wmawiać, że skrajna niedowaga jest normalna i zdrowa, nikt też nie wyciąga dyskryminacji do obrony chorobliwie chudych. Za to w drugą stronę? Grube jest piękne, inaczej to dyskryminacja, otyłość nie ma żadnego wpływu na zdrowie itd. To z tym ludzie się nie zgadzają. Że są inne, bardziej niezdrowe nawyki, uzależnienia? Jasne, ale tam nie ma takiej dyskusji, bo nikt właśnie nie próbuje przedstawiać narkotyków, alkoholizmu, anoreksji itp. jako czegoś neutralnego czy pozytywnego wręcz. Z tym się walczy, nie promuje. A otyłość? No właśnie.

Zauważyliście że ludzie otyli przypominają dość mocno niemowlęta, a ludzie chudzi mają coś ze staruszki, starca? Zwracam na to uwagę ponieważ mnóstwo ludzi zachwyca się niemowlętami, a często ci sami u których takie małe dzieci budzą ogromną sympatię mówią z niesmakiem o wyglądzie otyłych. Mnie się estetycznie nie podobają, ale niemowlęta tak samo. Nie chodzi mi, żeby przedstawić coś takiego jak duża nadwaga jako coś pozytywnego, bo jest to niezdrowe, więc byłoby to namawianie do szkodzenia sobie, ale o zwrócenie uwagę na coś rzadko zauważanego, i o włożenie grubszym ludziom broni w rękę gdy ktoś będzie używał przeciwko nim argumentu obrzydzenia.

Tzn ogólnie mi się też wydaje, że takie naprawdę mocne wychudzenie postarza. Bardziej widoczne zmarszczki, ostre rysy kości twarzy. Ale i tak wole chude niż grube.
Co do otyłych przypominających niemowlęta, korelacji nie zauważyłem ale to może dlatego, że niemowlęciem nie przyszło mi się w życiu zachwycić, raczej są dla mnie neutralne/brzydkie, takie obłe kształty (i ja wiem, że to naturalne co nie znaczy, że mi się podoba).

Hm. Nie widzę szczególnego podobieństwa otyłych do niemowląt. Tzn. w teorii tak, okrągłe buzie itd., ale w praktyce wiele zależy od rysów twarzy. Mam np. otyłą koleżankę z wąskimi ustami i wąskim, ostrym nosem - no nijak nie wygląda jak niemowlę, zresztą w sumie do tej pory żaden otyły z niemowlęciem mi się nie skojarzył. Szczupłe jak staruszki - może prędzej, ale to raczej nie kwestia wagi przede wszystkim. Po prostu teraz mam przed oczami ten typ kobiety 40+, chudej, zniszczonej życiem i alkoholem, z pomarszczoną twarzą i szyją; takiej w jakiś sposób, nie wiem, "suchej". Tyle że w tych przypadkach to raczej kwestia trybu życia. Normalne szczupłe kobiety tak nie wyglądają. I znowu, też wiele zależy od rysów twarzy, można być szczupłym, a mieć twarz okrągłą i bardziej przypominać tego niemowlaka niż staruszkę. Tak czy inaczej, wydaje mi się, że tu więcej zależy od kształtu i rysów twarzy oraz kondycji skóry niż samej wagi.

Jedyne co mnie wkurza w ruchu ciałopozytywnym to wykluczanie przez część aktywistek tegoż ruchu osób, które mają inne problemy niż otylość (anoreksja, niepełnosprawność, problemy skórne, łysienie u kobiet z zaburzeniami hormonalnymi etc.), ale są w kanonie wagowym. Dla niektórych ciałopozytywność dotyczy tylko osób grubych i tylko one mają do niej prawo. Chyba najpopularniejszą zwolenniczką tego przekonania jest Iga Wiejak (znana głównie na instagramie)

Słuszna uwaga, bo na dobrą sprawę kogo tak naprawdę obchodzi zdrowie zupełnie obcego, przypadkowego człowieka? Niektórym wcale to jednak nie przeszkadza, by wytykać innym ich wygląd, styl życia czy inne odstające od szablonu cechy. Moim zdaniem agresja, wyrażona w jakiejkolwiek formie, najwięcej mówi o atakującym.

A tak nie było z każdą piękną w teorii ideą? Chociażby cały ruch LGBT stał się parodią samego siebie. Mało tego - przedstawiciele sami wykluczają chociażby osoby biseksualne, wyzywają poszczególnych przedstawicieli od zdrajców czy tego, że nie są prawdziwi.
Tak samo i z bodypostive.
Ot, kolejna karta do uzyskania profitów/zamknięcia ust w debacie/szantażu.
Nie ma idei której człowiek nie wypaczy dla własnych celów, nie zamieni w broń. Nawet jeśli pobudki były szlachetne początkowo.

Czystość ruchu...toż to fanatyzm. Skrajności są zawsze złe.
Powtarzam, akceptacja ciała jest cacy. Ogólnie akceptacja ludzi. Otyłość to tylko jeden problem. Tak samo dyskryminuje się osoby po prostu brzydkie (efekt aureoli i jego brak), niskich facetów, osoby wychudzone, można wymieniać bez końca.
Ale jak słyszę o jakimś fat shamingu i innych shamingach to się za głowę łapie.
Niektórzy najchętniej wyszliby z pochodniami na ulice, z widłami do kompletu.
Tolerancja=/=promowanie.  Akceptacja=/=wymuszanie.
Bo zakrawa o śmiech twierdzenie, że jestem fatfobem czy transfobem bo nie chce się umówić z osobą otyłą czy trans.
Co nie zmienia faktu, że ich akceptuje i koło tyłka mi lata co tam robią.
Ale że dyskwalifikuje ich to jako partnerów? No smuteczek, jak 100 innych rzeczy zapewne.

Nie dajmy się zwariować.

to jest temat rzeka, wystarczy spojrzeć na kulturę, dawniej filmy z lat 80 to było przesłanie: nie jest kolorowo, nic Ci nie jest dane raz na zawsze, tylko poprzez ciężką pracę masz szansę (bez gwarancji) coś osiągnąć , dało to taki efekt że mamy teraz masę 40-50 latków, którzy ciężko zasuwali na to co mają ale często okupili to pracoholizmem, słabą więzią z rodziną lub problemami ze zdrowiem

obecnie przesłanie jest takie: jesteś cudowny taki jaki jesteś, nic nie musisz. Efekt jest taki że jest już masa młodych ludzi, którym się nic nie chcę, którzy oszpecają swoje ciało (na pewno takie osoby widzicie, niby każdy może żyć jak chce ale...) i nie dbają o wygląd fizyczny

teraz pytanie jak się spotkać gdzieś w połowie, akceptować że może mamy określoną genetykę, może zmagamy się z chorobą ale niekoniecznie musimy akceptować fakt olbrzymiej otyłości która prowadzi do nadciśnienia, cukrzycy i czasem zawału, idealnie jest wykonywać pracę i choć trochę poprawiać swoją sytuację. Można próbować ludzi zmuszać do akceptacji tego jak wyglądają inni ale jeżeli ludzie są inni od nas to większość z nas będzie ich odtrącać.

Przestańmy demonizować lenistwo. Pozwólmy ludziom być leniwymi, ci co zapieprzają, wcale nie są lepsi od leniwych.

A to nie tak, że oboje macie rację? Mogę się mylić, bo oczywiście moje własne obserwacje to żaden dowód, ale czy nie jest tak, że teraz jest coraz więcej, hm, skrajności? Znaczy, mam wrażenie, że jest coraz więcej osób, które żyją wyjątkowo zdrowo i/lub aktywnie, że to dla nich już styl życia, a nie tylko zainteresowanie, którym się zajmują raz czy dwa razy w tygodniu, ale też wydaje mi się, że jest coraz więcej osób, które nigdy nie spędzają czasu aktywnie. Tak widzę po swoich znajomych: albo regularne treningi "głównej dyscypliny", treningi "wspomagające" i chęć na jakiekolwiek aktywne spędzanie czasu, albo jedno wielkie nic, jeśli chodzi o sport. Jakby, nie wiem, ludzie, którzy kiedyś czasem wyskoczyli na rower, czasem na rolki itd., w większości przemieszczali się w którymś kierunku osi - albo więcej sportu, albo wcale. Wśród moich znajomych takie rozbieżności widzę coraz większe; znajomych mam albo super wysportowanych, albo takich, co nawet nie pójdą na spacer.

Może i więcej, na pewno też są teraz bardziej widoczni. Tu ktoś wrzuci zdjęcie z siłowni, tu pochwali się zapisem trasy z Endomondo itp. Natomiast mam wrażenie, że coraz mniej jest osób, które traktują sport jak rozrywkę. Znaczy, takich, które może nie "ruszają się" regularnie, ale chętnie wyskoczą na rower, na łyżwy, pobiegają za piłką na korcie itd. W każdym razie wśród osób w moim wieku takich znam mało, za to pokolenie wyżej - o wiele więcej. Jakby, nie wiem, wcześniejsze pokolenie gdzieś kiedyś xD przyswoiło, że to może być fajna zabawa, nawet jeśli nie stanie się to pasją, a moje - już nie bardzo.

To co ci biedni ludzie mają wrzucać na facebooka? Ja mam tylko ludzi z którymi faktycznie się znam wśród znajomych więc mi nie przeszkadza ich 50 zdjęcie psa czy dziecka czy jeziora z połowu ryb... Jakbym miała same reklamy na fejsie oglądać to raczej słabo.

Swoją drogą ja w pracy np mam tylko i wyłącznie osoby, które okazjonalnie pójdą się poruszać dla zabawy. Absolutnie bez żadnego celu treningowego. Chętnie bym sobie pogadała na przerwie o wydolności czy budowaniu dynamiki ale no nie ma z kim:D  Także pozostajemy zawsze przy temacie pogody