Ciało pozytywne jako usprawiedliwienie lenistwa. - Netkobiety.pl

Mam koleżankę, które jest mega-pracoholiczką, przy takiej eksploatacji własnego organizmu pewnie też nie dożyje późnej starość. Myślę, że jej przydałaby się taka filozofia, skoro jest zmęczona całym ciężkim, stresującym tygodniem, to powinna odpocząć, a nie odwalać kolejną pracę, życie jest za krótkie, by nie mieć z niego przyjemności .
Ale.... takim osobom, jakie opisałaś przydałoby się coś dokładnie odwrotnego, zamiast użalania, usprawiedliwiania, filozofowania przydałaby się ciężka praca nad sobą! Nigdy nie zbyt dużej nadwagi i pewnie nie rozumiem tego stanu, ale jakoś nie umiem uwierzyć w szczęśliwość takiego stylu życia - ok, jeśli zjesz coś smacznego, uwalniają się "hormony szczęścia", które sprawiają, że przez chwilę jest się w dobrym nastroju, a potem??? Chodziłam po górach z 20 kg plecakiem, da się to zrobić, ale jaka jest przyjemność, gdy można w końcu zdjąć ciężar. A takie osoby? nie zdejmą ciężaru, po przejściu kilku schodków zadyszka i serce nawala, bo nie zostało zaprojektowane na takie obciążenie. No pewnie, że w tym momencie można pocieszyć się batonikiem, ale dalej trzeba dźwigać te ekstra kg.
Potrzebna jest jakaś równowaga

Ja wiem czym jest ciałopozytywność. Nie zrozumiałaś mnie.
Mi chodzi o inny aspekt, że pod przykrywką miłości do samych siebie tłumaczymy lenistwo, złe nawyki itp. Bo piękna jestem taka jaka jestem, wiec po co o siebie dbać. Niektórzy nie widzą aspektu zdrowia, nie chcą nad sobą pracować.

No ale to prawda że każdy jest piękny taki jaki jest. Ja mam grube nogi, bo z nóg mi najgorzej schodzi i kiedyś lato 30 stopni a ja w dłigich spodniach bo się wstydziłam ubrać inne. Chociaż na ulicy nikt nie zwróciłby na to uwagi.

To trochę nie nasz biznes, żeby oceniać u innych czy to lenistwo czy promowanie otyłości. A warto promować akceptację samej siebie.

Trzeba siebie kochać.

Samoakceptacja jest ważna np. jeśli masz jakiś defekt wielki nos, który nie schowasz, nie skórczysz, nic z nim nie zrobisz, musisz go codziennie demonstrować światu, albo choroba jak bielactwo.
...ale otyłość? Jeśli miałoby to tłumaczyć i dawać przyzwolenie na kolejne ciasteczko - wtedy to nie jest samoakceptacja tylko oszukiwanie siebie. Wyobraź, że masz niesfornego dzieciaka. Kochasz go, pomimo problemów... no i co robisz? starasz się go jednak wychować, nauczyć czegoś czy uznajesz, że skoro go akceptujesz, to niech rośnie na łobuza?

Świetny post Monoceros .
Co prawda moje problemy nie dotyczyły otyłości i " lenistwa" to jednak bez specjalnego znaczenia,problemy z przeżywaniem emocji są istotniejsze od skutków ,
to wpędzanie siebie w poczucie winy,również za pomocą innych ludzi i ich opinii o mnie ,niecierpliwość,braki w doskonałości i postępach bycia idealnym,też mnie dotyczyły.
To cześć całego systemu regulowania uczuć, nieco wadliwy sposób sterowania życiem - pewnie to wiesz ,element skali i cyklu, a cel jest natrętnie i czasem obsesyjnie znany doznać potem ulgi i ukojenia ,przedtem   nakręcić się i popaść w kłopoty,zaniedbać coś i wrzucić granat w swoje życie
Przez jakiś czas już będąc na terapii cięgle sobie coś zarzucałem:
nawet jak już przyznałem się do niektórych rzeczy przed sobą to miałem do siebie mnóstwo żali,uraz i pretensji oto ze jeszcze:
nie akceptuje ludzi i siebie
cięgle osądzam,oceniam, różnicuje i porównuje się z innymi i to mną chwieje emocjami i samooceną
bywam zazdrosny i zawistny ,niecierpliwy ,dalej uciekam od uczuć i tłumie je
łatwo rezygnuje i poddaje się i różne takie tam.

Nawet jeśli to lenistwo, to co z tego? Każdy ma prawo być leniwy, nie każdy musi lubić sport. Jest to jego sprawa czy będzie przez to chory lub umrze wcześniej.

W ciałopozytywności nie chodzi o PROMOWANIE złych wzorców (wielu ludzi tak uważa), tylko o to by dać każdemu żyć tak jak chce. Grubasy to Murzyni XXI wieku - nienawidzi się ich, szkaluje. Uważam że to nie fair. Tak samo jak szkalowanie palaczy (o ile nie palą przy mnie, bo mnie głowa boli), wegetarian, łysiejących facetów itd.

Obecnie od ludzi wymaga się by byli klonami - wszyscy szczupli, wysportowani, fit, dobrze się odżywiający, piękni i młodzi. To głupie. Żyjmy i dajmy żyć innych i kochajmy siebie jacy jesteśmy.

Ja obserwuje kilka profili " Cialopozytywnych" min słynna Galantalala i mam mieszane uczucia. Przede wszystkim brakuje tam ogolnopojetej akceptacji. Jak kobieta ma otylosc olbrzymią to jest cacy, ale jak nastolatki cierpia na anoreksje to nie wymagaja wsparcia  bo przecież " chudej zawsze się upiecze".Tak samo omija się szerokim lukiem temat , ze otyłość to przeciez choroba. Nie rozumiem co w tym takiego krzywdzącego jak otyla osoba pojdzie do lekarza i lekarz powie " jest Pani chora". Takie są fakty i akceptując swoja otylosc trzeba umieć te fakty przyjąć na kalte. Dużo bardziej wspierajace sa strony psychologów , którzy pomagają w walce z otyłością.
Mam osobę grubsza w bliskiej rodzinie i jestem wsciekla na takie glaskanie po głowie. Z duża waga wiąże się szereg chorób i przedwczesna śmierć. Ja nie chciałabym tej osoby stracić bo " grube ciało jest super". Cukrzyca, nadcisnienie, miażdżyca też są super? ?
Sama od lat mam wzloty i upadki zwiazane z waga. Potrafilam w rok schudnąć 25 kg a potem przybrać więc niejako temat mnie interesuje. Z tym , ze nikt mi nie powie ze nadwaga jest super. Sama wiem na własnym przykładzie ze tyje sie od braku ruchu i byle jakiego jedzenia. Wkurza mnie jka ktoś mówi, że jest gruby bo choruje....bzdety. Wiem po sobie bo mam niedoczynność i hoshimoto. Jak nie jadlam chudlam jak zarlam tylam. Wiele lat uprawialam kolarstwo górskie i szczerze wtedy w ogóle nie myslalam o tym, ze mam jakieś obciążające choroby. Może nie miałam nigdy otyłości, ale z nadwaga mam do czynienia od dziecka. Pogodzilam się z tym ,ze nie mogę sobie folgowac z jedzeniem chociaz nieraz kusi. Oczywiscie moglabym też puścić hamulce i doprowadzić się do otyłości , ale nie robię mimo, ze nie raz mam na coś ochotę. Jak chce się efektów potrzeba pracy i nikt mi nie powie , że jest jakas alternatywna łatwiejsza droga.
Podsumowując nie podoba mi się ta " moda"  bo robi wiecej szkody niż pożytku.

Dla ścisłości ja jestem daleka od tego aby komuś udzielać rad  bo to że na mnie coś dziala nie znaczy, ze zadziala na kogoś innego. Zaden ze mnie psycholog a tych pseudopsychologow jest i tak  pełno w internecie.
Ciężko jednak mi uwierzyc , że na kogoś nie dziala deficyt. Idąc tym tropem w Oświęcimiu też byłyby osoby z nadwaga.
Co do chorób wspolistniejacych ciężko mi uwierzyc ze ktoś z BMI powyżej normy jest zdrowy. Sama w sobie otylosc to juz jest choroba. Nawet ten slynny koronawirus kładzie w pierwszej kolejności tych otyłych wlasnie.Moj ginekolog pracuje na covidowym i sam mowil, ze miał 3 zmarłe pacjentki i łączyła je wspólna cecha " duza waga".Dzieci przeżyly, ale nigdy nie poznają własnej matki. To są przykre skutki otyłości , ale jak ktoś powie o tym publicznie zostaje zbesztany za brak tolerancji.
Ja nie mówię żeby kogos pietnowac , wytykać palcami , ale uświadamiać. To nie lepsza choroba od anoreksji czy bulimii. Tak samo zagrażająca życiu i wymagajaca leczenia a nie przyklaskiwaniu.

Daleka jestes od pietnowania i udzielania rad, ale kazde jedno zdanie z Twojej wypowiedzi jest oceniajace i szykanujace.

I jeszcze te teksty o Oswiecimiu, masakra.
Zastanow sie, zanim cos napiszesz, serio.

Tak, też się z tym zgadzam, że nie chodzi o jakieś wytykanie, czy posuwanie się do zarzutów o lenistwo itp., tylko o to, żeby ciałopozytywność nie zamieniać w otyłopozytywność, bo to usypia czujność, może studzić entuzjazm do zrzucania nadmiarowych kg, bo powadzi do tego, że zaczyna się traktować otyłość jak „normalny” dla człowieka stan a tak nie jest, bo otyłość jest takim samym zagrożeniem dla zdrowia i życia jak choćby wymienione wcześniej zaburzenia odżywiania. Dlatego tez ma ona swoje oznaczenie w ICD-10. Dzisiaj już nikt nie ma wątpliwości, że zachodzi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy otyłością a innymi chorobami i schorzeniami i to nie tylko chorób sercowo-naczyniowych i cukrzycy typu II, ale ten wachlarz chorób, które się wiąże z otyłością się cały czas powiększa, bo wiadomo, że otyłość może zwiększać ryzyko depresji, czy chorób neurodegeneracyjnych, a także chorób autoimmunologicznych. Trudno więc się dziwić nawet lekarzom, że w pierwszym odruchu widzą możliwe przyczyny innych schorzeń w otyłości. Chociaż często mogą się mylić lub wręcz traktować to jako tłumaczenia dla własnego nic-nie-robienia.

Tak , ale ten " ktoś" zle zrozumial moje intencje tzn zrozumial tak jak chciał.
Ja w żadnym miejscu nie napisalam jak sie powinno leczyć i niczego nie sugerowalam. To zostalo sobie dopowiedziane. Napisalam co na mnie zadzialalo przy niedoczynności i hoshimoto. Ale ja nie mialam nigdy ani otyłości ani anoreksjj. Prosze o czytanie ze zrozumieniem.
Nierozumiem tego ataku. Bo mamy inne zdania na ten temat?

Co za bzdury. Oczywiście, że otyłość jest czynnikiem chorobotwórczym, sprzyjającym między innymi cukrzycy, nadciśnieniu, chorobom serca i układu krwionośnego.
Akceptacja WYGLĄDU jak najbardziej. PROMOWANIE PATOLOGICZNEGO (tak, bo dla organizmu stan otyłości jest patologiczny) stanu organizmu - powinno być piętnowane.
I ja tu mówię o faktach które przedstawia medycyna, a nie o dowodach anegdotycznych. Fajnie, że masz dobre wyniki. Tylko lwia część otyłych ludzi już ich nie ma i to właśnie przez tą otyłość.
Dalej, szczucie osób otyłych. Zabawne, bo jak zwróci się otyłej osobie uwagę na ten temat to wszystkim odwala. A chudym? Można dopiekać, o jaki wieszak, suchoklates, pewnie ma anoreksje.
Obecnie mamy plagę otyłości i nadwagi i powinno się z tym walczyć, chociażby po to by odciążyć służbę zdrowia. Absolutnie nie promować.
I powtarzam - akceptacja jak najbardziej. Promowanie nie. Bo granica się już dawno zatarła.

Piszę to osoba która stała po chyba wszystkich stronach barykady - od otyłości, po wygląd więźnia z obozu koncentracyjnego, aż teraz atlety. I ja doskonale wiem jak bolą komentarze, spojrzenia. Tylko nigdy nie płakałem, że to inni niedobrzy tacy tylko brałem na klatę, że to mój problem, pomijając że geneza problemu nie wynikała w dużej mierze z obżarstwa, a tego, że byłem faszerowany lekami steroidowymi jak kurczak na fermie za dzieciaka.

Tyje się kiedy organizm wydatkuje mniej kcal niż spożywa się z żywności i różnica przy braku stymulacji dla mięśni (przy treningu w jakimś stopniu zostanie zużyta na odbudowę tkanki mięśniowej) zostanie zmagazynowana w tkance podskórnej, czynniki chorobotwórcze, genetyka, leki przesuwają te widełki, mogą sprzyjać odkładaniu tłuszczu i wiązać wodę. To czysta biologia i tu nie ma żadnego czary-mary.

Ależ oczywiście, że nikt nie musi się męczyć. Jeśli ktoś sobie chce być leniwy, gruby (wstaw dowolne) i chory, to cóż... to będzie. Jeśli ktoś się uprze niszczyć siebie i swoje życie, to też będzie. Chyba naprawdę lepiej się zająć własnym cialem i własną pozytywnością

Loka, a jednak w niektórych chorobach gospodarka organizmu się zaburza, są też inne czynniki, które sprzyjają wahaniom wagi.
Ja akurat szczęśliwie nie tyję od encortonu zażywanego systematycznie od kilku lat, ale to powszechny problem.

Widzisz, dla mnie to ogólnie absurdalne jest to, że kogoś obchodzi to jak wyglądają obcy ludzie czy nawet koledzy/koleżanki. W życiu by mi nie przyszło do głowy negatywnie się o kimś wypowiadać bo jest niski, chudy czy gruby (co innego z bliskimi przyjaciółmi kiedy takie żarty latają w obie strony) czy tam jak się nosi/ubiera.
Koło tyłka mi to lata.
Co innego jakbym miał się z osobą wiązać ale to już preferencje.
A internety to internety i one są specyficzne, ilzuroczny fragment rzeczywistości, pomalowany jak sobie tego dostawca treści zażyczy. Tam każdy jest idealny, piękny i wyretuszowany. Ba, nawet na forach, w których użytkownicy są w dużej mierze anonimowi dla odbiorcy i tak ludzie się kreują na wzory cnót wszelakich. W tym i na tym oczywiście.
Odbieranie tych treści dosłownie i bezkrytycznie jest zwyczajnie naiwne. Ale też mogę tego nie rozumieć, nigdy mnie ciągnęło do instagramów czy facebooków, jedynie znajomi mi tam pokazywali różne rzeczy.

Pipolinko, myślę, że choroby mogą nieźle namieszać i może dlatego nie macie problemów z wagą, że trzymacie chorobę w ryzach, dbacie o leczenie itd., nie pozwalacie choróbskom się rozhulać.

Posty Monoceros w tym temacie są 10/10

Patrzysz potwornie stereotypowo, strasznie. Sa osoby otyle, ktore maja taka kondycje, ze niejedna osoba szczupla moze pozazdroscic

otylosc nie zawsze bierze sie z tego, ze sie siedzi przed tv i je. I to Ci tu probujemy wytlumaczyc.

No właśnie nie. Jak zauważyłaś odwołuje się tylko do własnych  doświadczeń. Nie opieram się na stereotypach. Ale i tak przecież jestem " be" bo nie popieram przyklaskiwaniu otyłości i co nie napiszę juz teraz będzie odbierane jako atak. A to , że ktoś wyrywa moje zdania z kontekstu i przypisuje cechy, których nie posiadam to juz nie jest atak

Tu niestety do złego wizerunku osób otyłych przyczyniają się kłamczuchy co twierdzą, że tyją od patrzenia na jedzenie a to że spotykasz kogoś takiego w centrum handlowym jak wychodzi z MC Donalda to jest przypadek i w ogóle to on tylko colę light i małe frytki :DD

Ja nawet nigdy nie pytam ani nie chcę wiedzieć, ludzie czasem sami się zaczynają tłumaczyć ze swojego obiadu jak zajadam w ich towarzystwie pieczone warzywa. W każdym razie statystyki mówią, że otyłość spowodowana chorobami czy skutkami ubocznymi niektórych leków jest rzadkim zjawiskiem. Natomiast w życiu spotykam praktycznie same tego typu tłumaczenia Kto kłamie?

Czasem też mam wrażenie, że tu wcale nie chodzi o akceptację bo mało się się mówi w mediach o buractwie w społeczeństwie, wyżygiwanie wręcz własnych spostrzeżeń o które nikt nie prosił i totalny brak kultury. O czym trąbią to są szczupłe modelki w reklamach. Czemu się ich uczepili wszyscy i chcą tam wprowadzać różnorodność? Na prawdę marketing opiera się na liczbach i to nie jest żadna dyskryminacja że producent chce mieć w kampanii modelkę, która sprzedaje... Bo dopóki hajs się zgadza to my w marketingu mamy totalnie wywalone na to kto jest obok produktu na zdjęciu Także ja czasem nie wiem o co walczą te wszystkie ruchy ciałopozytywne.

Cialopozytywność to koncept kochania swojego ciała i siebie w każdym stanie. Nie wyklucza to dążenia do zdrowszej wersji siebie jak się ma problemy z wagą. W sumie to sama odpisałaś koncept cialopozytywnosci: "bierze się za siebie (cokolwiek to w danym momencie życiowym dla tej osoby znaczy) i ma w czterech literach co sobie myslą inni ludzie."

MagdaLena1111 oczywiście, że podchodzę osobiście, bo jestem osobą otyłą. Co mam powiedzieć, dotyka mnie to co ludzie tu piszą, ale na razie jeszcze jestem w stanie o tym rozmawiać, bo mam lepszy czas ze sobą. Gdybym go nie miała, wypowiedzi tutaj wywołałyby u mnie spiralę nienawiści wobec siebie, która kończy się na słodyczach.

I nie piszę tego jako usprawiedliwienia. Ale raczej jako uwagę do wszystkich, którzy mają tak jak Pipolinka - to, że Ci kogoś "żal" oznacza, że traktujesz tę osobę z góry, bo wiesz lepiej. Akurat może starasz się po sobie tego nie pokazywać, ale o tym piszesz otwarcie. Inni nie mają zahamowań i wytykają mnie palcami. Ostatnio nawet w autobusie zostałam zwyzywana od grubych pi**.

Nie chcę, żeby komuś było mnie żal, osoby otyłe w większości doskonale zdają sobie sprawę z konsekwencji, przyczyn. A jeśli nie to nie potrzebują "żalu" i uwag, że "przykro na coś takiego patrzeć" bo to jest bolesne. Potrzebują albo zostawienia w spokoju albo realnego wsparcia, którego mogą udzielić osoby do tego przygotowane.

Wiele osób to pisze, nie wiem czy do mnie, więc proszę tutaj o cytat, gdzie KTOKOLWIEK w tym wątku napisał, że otyłość jest super albo przyklaskuje otyłości.

Beyondblackie, Twoja wypowiedz jest równie mocno oceniająca co i niezrozumiała. Kochanie siebie a praca nad sobą to są właśnie synonimy. Rozumiesz, że ciałopozytywność właśnie ma przekonać ludzi do POKOCHANIA siebie żeby mogli zacząć nad sobą pracować?

Dajmy ludziom być grubymi i przestańmy się tak bardzo zasłaniać troską o zdrowie obcych nam osob

Czemu rozmowa o ciałopozytywności sprowadza sie do "jakim prawem pani X jest gruba i pokazuje swoje ciało publicznie"? XD Jest gruba i się pokazuje.. bo może. Oraz za pewne dlatego, że daje jej to popularność, którą napędzają jak widać fani oraz osoby oburzone tym co prezentuje

Rozumiem troskę o bliskich, ale to że chcemy, żeby ktoś schudł wcale tego nie spowoduje. Podobnie z innymi życzeniami względem ludzi.
Jeśli jestem kulawa czy mam inną widoczną dolegliwość, czy problem, to tez nie potrzebuję, żeby każdy mi o tym mówił, bo to wiem. To raczej powoduje, że ludzie się bardziej zamykają, odsuwają.

Fakt, lepiej żeby siebie nie cierpiała. Wtedy na pewno w podskokach i dobrej kondycji psychicznej "weźmie się za siebie"

Ja mam za sobą lata anoreksji, a następnie bulimii (wieeelu terapii i szpitali również). Nigdy nie miałam nadwagi, ale moje wahania kilogramowe były potężne (35kg w najgorszym momencie i 55 w górce), co nigdy nie mogło się obejść bez komentarzy otoczenia, więc jakieś doświadczenie moim zdaniem posiadam. I w ramach tego doświadczenia chciałabym powiedzieć, że wypowiedzi Pipolinki w ogóle mnie nie obrażają, za to podejście Lady Loki uważam za niebezpieczne.

Tak jak zakazano pokazywania na wybiegach zbyt wychudzonych ciał, wiedząc, że ekspozycja na takie standardy jest niebezpieczna dla tkanki społecznej, tak jak unika się w telewizji pokazywania ludzi pod wpływem alkoholu czy narkotyków, tak samo sugerowanie, że bycie otyłym „jest OK” również powinno być poddane refleksji. Z badań wynika, że ludzie przebywając w środowisku, gdzie dominuje nadwaga, sami również przejmują złe wzorce żywieniowe i dążą do pogorszenia kondycji swojego ciała. Główne ruchy ciałopozytywne w USA w otwarty sposób negują powiązania otyłości z chorobami serca czy problemów ze stawami i promują teorie spiskowe na temat WHO, twierdząc, że otyłość jest super (tak serio „super”, a nie, że możesz być fajna, nawet jak jesteś otyła). Kojarzy mi się z bardzo niefajnym i nielegalnym w wielu krajach ruchem „pro-ana”, który mówił, że jesteś super jak masz anoreksję.
Rozumiem intencje przyświecające wielu osobom, które się tutaj wypowiadają, na przykład sposób pojmowania ciałopozytywności przez Monoceros jest mi bliski. Nie jest mi jednak bliskie cenzurowanie świata w sposób jaki postuluje Lady Loka i koncepcja, że miałoby to komukolwiek pomóc.

Co do leczenia otyłości - nieodmiennie najlepsze wyniki jeśli chodzi o terapię uzależnień takich jak trudna relacja z jedzeniem, narkomania czy alkoholizm, przynosi terapia behawioralno-poznawcza. Równolegle można i TRZEBA pracować nad swoim stosunkiem do siebie i świata, nad rozumieniem i przerabianiem emocji, ALE podstawą jest zaniechanie dysfunkcyjnych nawyków. I nie potrzeba do tego samoakceptacji - ta z dużym prawdopodobieństwem pojawi się dopiero po wieeelu latach terapii, jeśli w ogóle. Ale do tego NAJPIERW trzeba zacząć tę terapię i zmianę nawyków. Tak, jak alkoholik pod wpływem alkoholu nie może odbywać terapii, albo narkoman na haju, tak samo osoba uzależniona od jedzenia, żeby cokolwiek przerabiać, musi za pomocą sprawdzonych metod najpierw przerwać dysfunkcyjne narkotyzowanie się nadmiarem albo niedoborem jedzenia. Terapię anoreksji w szpitalach zaczyna się od przywrócenia właściwej masy, dopiero potem wkracza robota psychologa, podobnie w bulimii - najpierw zapobiega się kompulsywnemu objadaniu i reguluje rytm biologiczny, dopiero potem grzebie się w dzieciństwie i poczuciu wartości. Z jakiegoś jednak powodu wobec osób otyłych środowiska ciałopozytywności promują podejście, że najpierw muszą się poczuć ze sobą dobrze, najpierw wszyscy muszą być dla nich mili i dopiero wtedy może uda im się coś zmienić, albo wręcz zmiana magicznie przyjdzie sama. Dodatkowo pomija się wiedzę jak otyłość wpływa na chemię mózgu, gospodarkę hormonalną i jak często osoby otyłe mają rozregulowany układ nagrody, co w oczywisty sposób utrudnia proces terapeutyczny.

Ciekawe są też błędy poznawcze zaburzonych osób, jeśli chodzi o koncepcje ile tak właściwie jedzą, co prowadzi do przedziwnego rozdzielenia przyczyno-skutkowości podaży kalorycznej od wagi. Nawet w tym wątku widać przejawy takiego typu myślenia. Osoby otyłe potrafią niesamowicie zaniżać wielkość spożywanych posiłków, twierdząc, że „to nie ich wina że tyją, przecież prawie nic nie jedzą”, podobnie jak alkoholik zaniża ilość wypijanego alkoholu. Nie koniecznie jest to kłamstwo, a naturalny efekt mechanizmów obronnych, które może unaocznić dobra terapia, ukierunkowana najpierw na zmianę zachowań, nie zaś abstrakcyjną samoakceptację. Nie pomijam przy tym jej (samoakceptacji) wartości, ale uważam, że nie jest podstawą wyjścia z problemów żywieniowych, podstawą jest metodyczna zmiana swojego zachowania, w której to zmianie ruchy ciałopozytywności wręcz przeszkadzają (tak jak ruchy pro-ana przeszkadzają w wychodzeniu z anoreksji, albo środowisko adorujących się nawzajem pijących alkoholików w zaprzestaniu picia).

I tak, osobiście uważam że kolokwialny tekst „wystarczy że anorektyczka będzie żarła więcej, a bulimiczka czy osoba otyła mniej” za podstawowo słuszny (chociaż prostacko wyrażony) i co więcej, ma on ugruntowanie we współczesnej wiedzy psychologicznej, jak bardzo by to kogoś nie urażało, nie denerwowało czy nie bolało. I mam nadzieję, że jako osoba z tak długą i bogatą historią w temacie mam prawo wyrazić niniejszą opinię i nie być zwymyślana za napastliwy czy agresywny ton;)

Jakąś alternatywą dla ciałopozytywności jest ruch analogiczny do AA o nazwie AŻ, czyli Anonimowi Żarłocy. Jako osoba niereligijna nie jestem wielką fanką grup 12 krokowych, ale idea zdrowej akceptacji człowieka jako takiego i słusznego potępienie otyłości, jako czegoś, co już fajne nie jest uważam za super:)
dodatkowo całość ruchu nie opiera się na zwykłej afirmacji czy potępieniu, ale na faktycznym i metodycznym działaniu na rzecz autentycznej zmiany i poradzenia sobie z problemem, czego w ramach ruchu ciałopozytywności nie ma w ogóle (i co też chyba najbardziej mi tam zgrzyta).

Ps. Przypomniało mi się jeszcze, że chciałam wspomnieć o kwestii ostracyzmu społecznego, krzywych spojrzeń czy komentarzy. Zabawne, że na większości terapii słyszy się coś w tym stylu „tobie się tylko wydaje, że twoja waga kogoś obchodzi, tak naprawdę ludzie zajęci są sobą i w ogóle nie zwracają uwagi”… tiaaa:P to niesamowite ile czasu i energii obcy ludzie potrafią włożyć w komentowanie i przekazywanie sobie informacji o cudzym ciele, ale przecież nie dotyczy to tylko wagi. Wystarczy inny ubiór, inny wzrost, specyficzny sposób chodzenia i siłą rzeczy człowiek staje się tematem rozmów na ulicy. Owszem, z reguły jest to niekomfortowe, ale wydaje mi się, że dopóki ktoś nie jest bezpośrednio ofensywny to próba cenzurowania takich zachowań jest ze szkodą dla wszystkich stron. Z jednej ludzie zaczynają się nadmiernie kontrolować, problematyczna zaczyna być zwykła rozmowa, żeby kogoś nie urazić, z drugiej nam samym przesuwa się coraz bardziej granica tego, co nas uraża.
Problemem jest, jeśli nasza samoocena jakkolwiek zależy od szeptów za plecami typu „zobacz, ale grubas” albo „zobacz jakie dziwne włosy”, a nie, że takie teksty występują, bo występowały i będą występować - nie na temat wagi bo ocenzurujemy, to na inne, potencjalnie równie niekomfortowe tematy. Są w ogóle ciekawe badania o utracie naturalnej „odporności na urażenie” pod wpływem określonej kultury terapeutycznej. Dlatego jak we wszystkim (i jedzeniu i urażaniu) - kwestia zachowania zdrowych proporcji:D

Nie wiem co mówią jakieś wielkie osoby w świecie ciałopozytywności, tak samo jak nie słucham tych wielkich "feministek" nienawidzących mężczyzn. To, że ktoś wypacza ideę dla własnego zysku nie ma nic wspólnego z ZAŁOŻENIEM, które ma sens, ma wartość.

To, że coś uważasz za ezoteryczne dywagacje może być Twoim podejściem, co nie zmienia faktu, że psychika i zdrowie psychiczne istnieją i mają realny wpływ na ludzkie zachowania. A elementem zdrowia psychicznego jest "stabilna i w miarę wysoka samoocena", cytując Rosenberga.

Są dwie drogi: albo mówi się ludziom, że są nie okej i mają się nienawidzić, za to jakimi są, albo mają kochać siebie za to, jakimi są. Nie ma drogi po środku, nie w temacie samoakceptacji. Widzisz jakąś?
I wiesz co, próbowałam ścieżki nienawiści. Jak zapewne większość osób z nadwagą i otyłością.

Próuję sobie wyobrazić problem, który wynika z właściwie pojmowanej ciałopozytywności i nie potrafię go zwizualizować. Co jest złego w tym, że ktoś promuje AKCEPTACJĘ swojego ciała?
Nie czaję. Jaką krzywdę może mi przynieść wreszcie zaakcpetowanie i pokochanie mojego ciała? Jaki zły przykład będę dawać, mówiąc, że ciało jest super, dobrze je mieć, każde jest dobre i przydatne i pozwala na wspaniałe rzeczy? Jaką drogą idzie rozumowanie kogoś, kto uważa, że to jest krzywdzące, niesłuszne czy niebezpieczne? Niezdrowe? Tylko tyle, nie dodając tutaj żadnych innych komunikatów "jej, super, jedz więcej", "lenistwo jest fajne". Proszę wyjaśnij mi jak przykładowo zareaguje nastolatek czy nastolatka słuchający takiego przekazu.

Mogę Ci opowiedzieć o tym, jak reaguje nastolatka słuchająca przeciwnego przekazu: twoje ciało nie jest okej, musisz je zmienić, w tym rozmiarze nie będzie nigdzy piękna.

Otyłość to kwestia dbiania o siebie, troski o swój stan, bycia dla siebie realnie dobrym... a dbają o siebie tylko Ci, którzy siebie kochają, którzy uważają, że są warci czasu, uwagi, troski, delikatności...

Monoceros, ale przecież wcale nie trzeba sie nienawidzieć majac sporą nadwagę. Właśnie, że człowiek siebie kocha reflektuje się, przyjmuje do wiadomości fakty i coś z tym robi. Natomiast jakieś fetyszyzowanie rozmiaru XXL jako tak samo normalnego jak 38 jest groteskowe i malo przydatne komukolwiek. Takie wmawianie sobie, że jestem piękna w stanie oczywistej otylości jest prosta drogą...do pozostania w stanie otyłości, bo zawsze mogę znaleźć wymówkę by nic w swoim życiu nie zmienić.

Moja pozycja nie bierze się z jakiegos faszystowskiego rozumienia estetyki, bo to czy ktos ma 2 kg w górę czy w dół jest taką kwestią i tu sobie można dywagować lekko czy podrzeźbić się czy nie. My tu mówimy o dużej, zdrowotnie upośledzającej otyłości, która jest problemem medycznym. Przepraszam, dziewczynie z anoreksja tez byś radziła by kochala się w obecnej formie, choć ledwo zipie i w kazdej chwili może zejść na zawał serca?

Monoceros przeczytałaś mój post? Wydaje mi się, że zawarłam tam odpowiedź na większość Twoich pytań, ciekawa jestem jak byś się do nich odniosła. Bardzo szanuję Twoje podejście do problemu z pierwszych postów, a potem mam wrażenie, że narracja rozbija się o Twoje osobiste problemy z tematem (mam nadzieję, że nie urażę Cię tym stwierdzeniem).

Zdaję sobie sprawę, że to co pomogło mi niekoniecznie pomoże innym, ale jednak wymagałabym odrobiny ucziciwości metodycznej.  Za postem beyondblackie wchodzę na posty różnych osób związanych z bodypositive i widzę, że efekty są marne. Na przykład na stronie Galantalali ciągle przewija się info, źe zmaga się z BED, a do tego regularnie neguje związek wagi i złych skutków zdrowotnych nadwagi. BED to to samo co bulimia, tylko bez kompensacji i nikt mi nie wmówi, że człowiek i jego otoczenie są szczęśliwi z tą przypadłościa, która w bezpośredni sposób prowadzi do otyłości, ale nie to jest w tym najgorsze (osoby z zaburzeniami na pewno czują o jakich gorszych aspektach piszę, a Galantalala twierdzi, że to wszystko jest super - wyparcie zupełnie jak u alkoholika).
Tymczasem istnieją skuteczne metody walki z problemem, ale ciałopozytywne idolki wolą trwać w swoich uzależnieniach, niż poddać się wymagającej realnej pracy terapii (co najwyżej przytoczą parę/parenaście died cud, których próbowały i skoro nie wyszło, to są skazane na pogłębianie zaburzeń odżywiania).

Rozumiem postulaty zmiany podejścia do ciała, ale to nie ma najmniejszego sensu bez głębszego niż „pozytywność” namysłu i bez bechawioralnych zmian - bez tego, to tak jak poklepywanie alkoholika, żeby dalej pił. I on na pewno poczuje się od tego bardziej komfortowo (jeszcze jak!), ale nie o to chodzi, ani społeczeństwu, ani samemu alkoholikowi (nawet jeśli na etapie upojenia tak nie myśli). Tak samo jest z otyłością i innymi formami zaburzeń odżywiania. I mimo wszystko zachęcam, aby z nich wychodzić bo DA SIĘ, a nie tkwić w chilowej ułudzie, że jest „spoko” bo mam chwilową odskocznię od nienawiści do swojego ciała (którą to nienawiść można ogarnąć od dużo skuteczniejszej strony).

Stwierdzenie, że “dajmy ludziom żyć jak chcą” nie działa na mnie tak samo, jak nie działa, że dajmy ojcu alkoholikowi chlać jak chce. Jestem córką kobiety z zaburzeniami odżywiania i jestem przekonana, że wpłynęło to na mnie równie mocno, co gdybym miała ojca alkoholika. Była to bulimia i jestem przekonana, że sama zmiaja stosunku do ciała BEZ zmiany zachowań nie umniejszyłby moich zmagań z obserwacją (jakkolwiek dobrze by się z tym nie kryła).

Kiedy zaczynalam chudnac, mialam BMI 43 i od lat idealne wyniki wszystkich badan. Do tego chodzilam na basen, na spacery, na silownie i generalnie nigdy nie bylam typem czlowieka, ktory siedzial przed tv i jadl chipsy. Co wiecej, ciagle slyszalam od ludzi dookola, ze mam mniej zrec i wiecej sie ruszac, wiec to robilam. Efekt byl taki, ze jadlam w ciagu dnia mniej wiecej 900-1000kcal i do tego jeszcze katowalam sie cwiczeniami, a rano nie mialam sily, zeby wstac z lozka. I ta kalorycznosc to nie jest moj wymysl i moje zanizanie, tylko odkrycie, ktore poczynilam analizujac z moja dietetyczka nawyki zywieniowe, ktore mialam. Jadlam za malo, zeby moj organizm funkcjonowal normalnie. A ja obcinalam sobie porcje, bo wszyscy mi mowili, ze na pewno jem za duzo. Jedzenie bylo moim najgorszym wrogiem, w najgorszych momentach potrafilam przez caly dzien zyc na dwoch kanapkach, ktore zjadlam rano na sniadanie. Dlatego noz mi sie w kieszeni otwiera, kiedy slysze rady, ze ktos ma zaczac mniej jesc. Guzik.
Kiedy poszlam do dietetyka, okazalo sie, ze do tego, zeby miec sile wstawac rano z lozka i byc wypoczeta, potrzebuje przynajmniej 1600kcal i taka byla na poczatku moja dieta. Potem ta kalorycznosc podniosla sie nawet do 1800kcal. Wtedy zaczelam naprawde efektywnie sie odchudzac. Wiec jestem idealnym przykladem na to, ze czasami, zeby schudnac trzeba jesc wiecej, a nie mniej.

Pandemia mi troche rozwalila plany, bo przestalam sie tak duzo ruszac i waga mi spada duzo wolniej niz na poczatku, ale i tak schudlam juz 30kg. Tyle, ze moje BMI wynosi obecnie ok. 33, wiec dla niektorych dalej jestem wielorybem. Wielorybem noszacym rozmiar 44 Ach no i moje wyniki badan dalej sa ksiazkowe. Moim celem jest zejscie jeszcze z 10kg, ale nie mam wielkiego parcia, po prostu stosuje sie do zalecen, a do tego dalej sporo sie ruszam.

Tyle, ze ja wlasnie jestem bardzo krytyczna wzgledem mojego ciala. Musi byc idealne. Jak sie ubieram, to robie to tak, zeby nie bylo widac, ze wisi mi skora na udach czy na ramionach. Daleko mi do body positivity wzgledem siebie i lapie sie na tym, ze jestem bardziej krytyczna i mniej sie sobie podobam niz te 30kg temu. I czasami wiem, ze gdyby nie to, ze stosuje sie scisle do zalecen dietetyczki, to byloby mi bardzo prosto wpasc w schemat - cialo jestes beznadziejne, za kare nie dostaniesz jedzenia. Wiec ja akurat jestem idealnym przykladem na to, ze samo schudniecie nie daje nic w kwestii relacji z cialem i relacji z jedzeniem. Powoduje wiecej frustracji i wiekszy krytycyzm.

Monoceros, podziwiam Cie, serio! I nie wiem czy jest sens tlumaczyc tutaj jak Ty sie czujesz, mam wrazenie, ze osoby, ktore tego nie przezyly, po prostu nie zrozumieja, zawsze beda gadac o chorobach (ktorych nie mamy) czy o tym, ze otylosc nie moze wynikac z jedzenia za malo, tylko na pewno spedzalysmy zycie siedzac przed tv i jedzac chipsy

Swoja droga jeszcze odnosnie tych "guru" ruchu body positive, ja tam nie wiem kim te babeczki sa. Ale jezeli promuja szkodliwe schematy, to tym bardziej nie mam zamiaru ich ogladac. I tak, jasne, mam wrazenie, ze one czasami usprawiedliwiaja siebie tym, ze sa body positive. I w zyciu nie uwierze, ze taka np. Dominika Gwit czuje sie super, skoro wczesniej schudla, robila poradniki jak schudnac, a potem znowu przytyla i nagle zaczela byc body positive natomiast nie musze ich ogladac, zeby uwazac, ze body positive robi tez dobre rzeczy. I ja o tych dobrych rzeczach chce rozmawiac, a nie o tym, czy jakas laska majaca bulimie robi wode z mozgu swoim "wyznawczyniom", bo generalnie takie przyklady znajdziemy w kazdym wiekszym ruchu spolecznym, czy to u feministek, czy u proaborcjonistek, czy u kobiet walczacych o chodzenie bez stanika itd itp. Moje pytanie zawsze brzmi, jak moge to odniesc do swojego zycia. I odnosze tak, ze staram sie akceptowac moje cialo takie, jakim jest, bo jest super i pozwala mi na duzo rzeczy. Nie bedzie idealne, bo po schudnieciu 30kg nie da sie nie miec obwislej skory (no chyba, ze sie zbiore i zoperuje ), nie wejde tez raczej nigdy w rozmiar 36, ale co z tego. Mnie body positive pomoglo przestac sie chowac w dlugich spodnicach i koszulach z dlugim rekawem. Nauczylam sie, ze nikomu do tego jak wygladam i moge wyjsc w krotkich spodenkach czy koszulce na ramiaczkach, a uwierzcie, ze to wcale nie jest takie oczywiste dla wszystkich