Dziwne zachowanie Ex po rozstaniu - Netkobiety.pl

A nie wydaje Wam się dziwne rozstrzasanie osobowości jakiejś dziewczyny, z którą autor nawet nie jest w związku, ani nawet nie ma zadnych sygnalow, by chciała cos więcej od niego niz pare zamienionych (grzecznościowo?) slow?

A weszłaś w ten związek mając ile lat? bo chyba nie 27? Obstawiam, że byłaś bardzo młodą dziewczyną, niesamodzielną. To zupełnie coś innego.
Poza tym John osobowościowo nie ma szans przyciągać kobiet, którym brakowało ojca. Nie ten typ.

Wiesz, tak naprawdę wszyscy jesteśmy tu trochę podobni.
Sama też podobne osoby przyciągam... tak mi się teraz przypomniała piosenka, którą na koniec (któryś tam z kolei, wiadomo ) mój ex mi zadedykował:
Lipali: Jeżozwierz
https://www.youtube.com/watch?v=E3AD7FyycEQ
Myślę, że ona ma podobny wydźwięk do Twoich słów, które zacytowałam...

To akurat nie mój cytat, ale wydaje mi się, że tu chodzi o takie cechy jak: stateczność, bezpieczeństwo, troska, akceptacja itd. Takie cechy, które powinien zapewniać ojciec.
Wydaje mi się jednak, że w takie związki wchodzą dziewczyny/kobiety, które same jeszcze się nie usamodzielniły, nie stały niezależne albo po prostu nie mają takich perspektyw.
Ex Johna, nie dość, że jest bardzo atrakcyjna, to rozwija się zawodowo, raczej też biedna nie jest. W dodatku to on wprowadził się do niej, więc przez związek z nim nie podniosła swego statusu quo (co często występuje w związkach z tak dużą różnicą wieku).
Inna sprawa, na co zwróciło uwagę kilka osób, że mentalnie to John wydaje się być na poziomie tej 20-stolatki. Jakieś gierki, lajki itd.

Śmiej się śmiej...
A może pośmiejemy się razem, bo oprócz rzeczy takich jak ciuchy, płyty, sprzęt grający itp. mam dość sporo pamiątek osobistych,
między innymi po moim tacie, które są dla mnie bezcenne i przed przeprowadzką do niej starannie wszystkie zawinąłem w folię bąbelkową.
Z jej mieszkania do kolejnego przewoziłem te pamiątki w stanie nienaruszonym, tak jak je zapakowałem przed wyprowadzką od siebie.
Poznaliśmy się w październiku. Wprowadziłem się do niej we wrześniu, a w styczniu mnie wywaliła, no więc dla uproszczenia przyjąłem,
że niech to już będzie "dwa lata", żeby nie wprowadzać zbędnego zamieszania. Od września do stycznia wyrzucała mnie trzykrotnie
z regularnością niemal co do jednego dnia w miesięcznych odstępach. Pierwszy raz za to, że zamiast się z nią sprzeczać o jakieś bzdury,
poszedłem do drugiego pokoju grać na playstation do czasu kiedy się uspokoi. Drugi raz za to, że coś mi odpyskowała w rozmowie
i za karę nie chciałem jej wytłumaczyć jak włączyć polskie napisy w serialu na kompie. Trzeci raz za to, że nie chciałem sprzątać gówien kota,
który po pierwsze nie jest mój, a po drugie ma kuwetę do srania, której nikomu się nie chce wyczyścić, dlatego sra na zewnątrz.
Kot jest jej i jej córki, 14 letniej dziewczyny, która ma wiecznie depresję i snuje się po kątach całymi dniami, ale kuwety nie ruszy.
Za trzecim razem jej powiedziałem, że jeśli jeszcze raz każe mi się wyprowadzić, to tym razem to zrobię i więcej mnie nie zobaczy.
Po miesiącu pakowałem rzeczy w worki, bo nie usmażyłem na obiad kotletów, które ona miała usmażyć poprzedniego dnia. Koniec.

a dlaczego Ty tak łatwo dajesz się przestawiać Anderstud?

A co do Johna, to przyznam, że nie podejrzewałabym go, że ma więcej niż 25 lat- gdyby sam nie pisał..Nawet pomyślałam, ze kłamie, by wyrywać 20 latki na swoją "dojrzałość"

Mam na myśli to, że jak dwoje dorosłych ludzi decyduje się razem zamieszkać to nieważne czyj to dom, nie pakujesz się z powodu kota czy kotletów.
Szybciej podajesz kobiecie wodę z lodem..

Szczerze współczuje anderstud. Podziwiam, że i tak długo wytrzymałeś z kimś kto ma maszynkę do tworzenia problemów z dupy i nie waha się jej użyć.
Wracając do głównego wątku. Zaciekawiło mnie to zdanie.

Jak typ wg Ciebie Ela przyciąga takie kobiety? (sorry za przypisanie cytatu Roxann)

Anderstud, ale ja poniekąd niestety z tym się muszę zgodzić. Wprowadziłeś się do kobiety z 2-ką dzieci, to czego się spodziewałeś? Że zaczniesz rozstawiać wszystkich po kątach i dostosowywać do siebie?
Wiemy, że bywasz cyniczny, ale z Twoich wypowiedzi nie da się nie odczuć, że za jej dziećmi delikatnie mówiąc nie przepadałeś. Możliwe więc, że Twoje niedelikatne odpowiedzi były odbierane tak a nie inaczej.
Inna kwestia to podział obowiązków. Nie po to kobieta ściągnęła faceta pod swój dach, do tego "wujka" dla dzieci, by nie przejął części obowiązków i kosztów. Po prostu ludzie decydują się być razem by mieć lepiej, wygodniej, przyjemniej, a nie na odwrót.
Oczywiście sprzątanie po kocie to lekka przesada, ale jeżeli np przyszedłeś pierwszy do domu, a kupa leżała w jakimś widocznym miejscu "na drodze" to korona by Ci z głowy nie spadła gdbyś ją uprzątną. Inna rzecz, gdyby córka była w domu bo to przecież jej kot.
Także sytuacje, sytuacjami, ważny jest też kontekst, podobnie jak z tymi kotletami. To, że ona miała je wczoraj upiec, nie znaczy, że Ty nie możesz dzisiaj, jeżeli np wróciłeś wcześniej z pracy albo po prostu masz czas. Ale jeżeli wolałeś np grać w gry to sorry.
Wy tak naprawdę bardzo krótko ze sobą mieszkaliście, a już takie kwiatki wychodziły... zwykle na początku się każdy stara, a tu jakby chęci zabrakło. Ona się czuła lekceważona, a Ty jak pan na posyłki. Żadne nie chciało ustąpić, więc wynieść się musiałeś Ty bo to jej mieszkanie.
Proste? Proste!.

To też zależy ile ten "gówniarz" ma lat. Czy rozumiał słowa, które mówi. Dzieci często powtarzają zasłyszane gdzieś zdania bez większej refleksji.
Wywalanie Autora rzeczywiście było słabe, ale każda sytuacja ma swoją przyczynę i zwykle bywa tak, że wybuch o tzw pierdołę następuje w momencie kumulacji, a czy to kotlet, czy kupa to już bez znaczenia. Jak widać kobieta tylko tym mogła grać by coś wymusić na Andersudzie.
I tak, dorośli ludzie nie potrzebują mówić takich rzeczy, ale jednak Anderstud wprowadził się do rodziny, nie tylko do kobiety. Życie w domu gdzie są małe dzieci siłą rzeczy jest pod nie dostosowywane. Dlatego rozumiem to tak, że ona chciała go w ten tryb ich życia wdrożyć, ale on był oporny. Stąd nieporozumienia.

Dajcie spokój nie od dziś wiadomo, że kobiet z dziećmi to się powinno unikać. Chyba, ze już odchowane. Każdy facet przechodzi piekło w takiej sytuacji, az dziwne że tylu się daje nabrać.

Dokładnie. Z opisu anderstuda jawi się obraz despotki która chce trzymać faceta "pod pantoflem"; on ma się liczyć z jej i jej dziećmi zdaniem a sobą dać pomiatać
Rozumiem, Kobiecy punt widzenia; przywiązanie do dzieci. Tylko, trudno nazwać mądrością stawianie siebie nad drugą osobą i celowe kreowanie sytuacji konfliktowych.
Zakładam, że anderstud nie czuł się u niej do końca swobodnie (jak to na początku).
Ona powinna trochę zadbać by czuł się tam dobrze i ewentualnie później rozpoczynać dyskusje.
Tutaj wygląda, że robiła to od samego początku.

Z ciekawości - w jakim wieku jest ta Kobieta?  Bo jej zachowanie trąci mi dziecinadą.

Gdyby pms upoważnial do takich zachowań to związków by nie było a ojcowie i bracia  ladowali by w psychiatryku. Jak kobieta ma takie problemy to trzeba się leczyć (hormony tarczyca psycholog)

Ela masz rację że niefortunny ten mój argument, chciałam zwrócić uwagę na tę cykliczność jej "nerwa" trochę z przymrużeniem oka no ale

Terazszczęśliwa :
Jeśli chodzi o PMS, braci, ojców i psychiatryka to uważam że świadomość fizjologii występowania jakiegoś procesu nastraja jednak spokojem, ja tak mam że świadomość mi pomaga

A tam, bez przesady. Starsza córka mnie uwielbia, zresztą z wzajemnością. To ja z nią jeżdżę wybierać dla niej kolczyki,
to ja jestem pierwszym krytykiem jej prac (bardzo ładnie rysuje) to do mnie przychodzi porozmawiać "o życiu" kiedy ma problem.
Nawet to że razem nie mieszkamy, niewiele w tych sprawach zmieniło, bo cały czas mamy regularny kontakt na fejsbuku chociażby.
Także tutaj jesteś w błędzie, a co do chłopaka, to jest dużo młodszy i zwyczajnie rozpuszczony jaki dziadowski bicz, nie to że go nie lubię,
tylko po prostu mnie denerwuje jego zachowanie (brak szacunku dla dorosłych, kompletne lekceważenie ich próśb i poleceń)
z którym nie radzą sobie ani jego rodzice, ani dziadkowie, ani nauczyciele, ani właściwie nikt, bo został wychowany w przekonaniu,
że jest centrum wszechświata wokół którego wszystko się kręci, a inni ludzie to są jego poddani, którzy mają mu służyć
i broń boże niczego nie wymagać, więc trzygodzinne próby przekonania go do tego, żeby zaczął odrabiać lekcje kończą się płaczem
i kolejną awanturą z której to ja wychodzę jako ten zły, ukarany złym humorem partnerki, która sama siada i robi te lekcje za niego.
No więc nie oszukujmy się, ciężko takie dziecko pokochać, tym bardziej kiedy każde zwrócenie się w jego kierunku jest odbierane jako atak
i albo on mi coś odpyskuje, albo złośliwie nie zrobi tego o co go proszę, albo zaaranżuje przedstawienie przed matką, która zaraz wkroczy.
Dla świętego spokoju postanowiłem ograniczać kontakt do minimum, żeby uniknąć sytuacji potencjalnie konfliktowych, bo po co mi to,
no to po jakimś czasie usłyszałem zarzuty, że nic nie robię w kierunku nawiązania relacji z dzieckiem i że taki partner jest jej niepotrzebny.
Na moje sugestie, że zamiast pieprzyć głupoty może by tak wzięła i mi pomogła w tym jakoś, a nie tylko stała bezczynnie i się przyglądała
czekając na moment, kiedy stracę cierpliwość do dzieciaka, którym przecież wcale nie muszę się zajmować, bo niby dlaczego miałbym?
Moim ktoś się zajmuje? Nie. Poza tym ja cieżko pracuję, jestem zmęczony, mam swoje sprawy i zmartwienia, które nikogo nie obchodzą,
nie będę się jeszcze użerał z niesfornym gnojkiem i właził mu w dupę tylko dlatego, że to jest twój syn, bo to nie jest moja rola...

- Ale wiesz, że nie musisz tutaj być. Jeśli tak to ma wyglądać, to możesz już teraz zacząć pakować swoje rzeczy.
- Serio?
- Serio.
- ...

Nie chciała zamieszkać w domu który urządzała moja Ex, a mnie wisiało gdzie byle z nią, dodam też, że była to jedyna dziewczyna która tak postawiła kategorycznie sprawę i się do niej wprowadziłem.

Quźwa chętenie bym wam teraz odpisał bo i u mnie update z kontaktem z Ex, ale mam sprawy nie cierpiące "zwłok" i jak ich od razu nie zakopie to zaczną mi tu podśmierdywać .

Wieczorkiem was uraczę, szykujcie się będzie rzeźnia.

P.S.
Nie nie wróciłem, do Ex. Sexu też nie było, ale było jakieś tam rozliczenie z przeszłością.

Od przedwczoraj siedzę na szkoleniu (na fb się zameldowałem), i zapytała jak tam szkolenie i zaczęliśmy ze sobą pisać na komunikatorze. Jest całkiem wesoła, kontaktowa, żartujemy, poza przyjechaniem na moje zawody, chętnie by gdzieś ze mną wyjechała, chciałaby żebym do niej przyjechał itp itd.Wyjaśniliśmy sobie co było, stwierdziła że wina była po obu stronach i że nie czuje do mnie nienawiści a wręcz przeciwnie. Uznała że mieliśmy ciężki start i nie daliśmy oboje rady. Po tym jak stwierdziłem, że całkiem nam się dobrze "wygłupiało" stwierdziła że dlatego tak bardzo chciała zostać moim przyjacielem. Oczywiście propozycje wyjazdowe były poprzedzone pytaniem czy poznałem kogoś ciekawego i z kimś się spotykam.

Ja pozostaje wesołą wersją siebie, na pełnym luzie, oczywiście mówię że bardzo chętnie wyjadę, powygłupiam, ale zrzucam na nią zaproponowanie dogodnego terminu. Na razie jesteśmy umówieni na początek maja na gokarty i kolację. Ja nie zadaję pytań, nie dopytuje co robi z kim co i jak, nie rozmawiam o tym co było, jedynym pytanie było czy ona się z kimś spotyka (na co odpowiedziała, że nie). Wczoraj zaprosiła mnie żebym przyjechał zobaczyć jej pierwsze przez nią prowadzone szkolenie.

Teraz moje odczucia, bardzo miło mi się rozmawia z tą nową nią, od dawna jej takiej nie pamiętam, ale powiem wam że sam nie wiem czy chcę się z nią spotkać, wciąż boję się, że spotka się ze mną i zobaczę tą samą z fochowaną minę. Zobaczymy na ile wystarczy paliwa do tych codziennych rozmów i jeśli one zgasną to uznam to za miłe zakończenie tej historii. Chciałbym, żeby ta jej zmiana coś oznaczała, widzę że z jednej strony ona pisze o przyjaźni, z drugiej strony pisze otwarcie że chce ze mną jeździć przeżywać życie, chce żebym znów był przy niej w ważnych dla niej chwilach. Wiem co to jest przyjaźń z drugiej strony ja z dziewczynami z którymi się przyjaźnię nie robię takich rzeczy... jak wspólne wyjazdy we dwoje.
Może mam być chwilowym tamponem do czasu nowego gościa, a może coś przemyślała i to jej wersja wyciągnięcia ręki do mnie i próba stworzenia powoli związku 2.0.

Ciekawe spostrzeżenie, muszę to przemyśleć. Masz rację że choćby teraz po tym co pogadałem i rozliczyłem z Ex czuję się lepiej i z ręką n sercu mogę zamknąć temat bez żalu. Cieszę się, że jednak wykonała jakiś ruch. Ale tak na pierwszy rzut oka, dlaczego ja mam zagłębiać się w ich świat, jeśli One nie chcą zagłębić się w mój. Czy naprawdę muszę się zatracić w meandrach kobiecej psychiki żeby stworzyć udany związek?

W pewnych aspektach mojej osobowości czuję się jak dwudziestolatek, wynika to trochę z moich braków emocjonalnych, a także z faktu że dość długo związki mnie niczego nie uczyły, pierwszym który spowodował refleksje był drugi rozwód...

Ustalenie zasad na samym początku było takie, że mamy wspólnie troje dzieci i tylko z jednym jest problem,
wszyscy muszą być non stop skoncentrowani na zadowalaniu właśnie jego i na pewno tak nie będzie.
Przedstawiłem sprawę jasno, tak samo jak mojej drugiej żonie z którą przeprowadziłem identyczną rozmowę

- Jeśli mam budować jakiekolwiek relacje z twoimi dziećmi, to nie ma tak, że jestem tylko od głaskania i naskakiwania,
będę również wymagał i będę konsekwentny, u mnie nie ma mientkiej gry, bo jak mam być tylko lokajem szczeniaków,
dawać sobie włazić na łeb i pluć w gębę za każdym razem gdy poproszę o głupie zapięcie pasów w samochodzie
czy nie robienie w nim chlewu, skoro nikt tego potem nie sprząta i tylko słyszę - a co ci się stanie jak ty to zrobisz - za każdym razem,
to będziecie sobie jeździć taksówkami, skoro proszenie i zwracanie uwagi trzydziesty ósmy raz z rzędu nie daje żadnych rezultatów.
To samo dotyczy całego naszego wspólnego życia, jeśli mam chodzić wokół twoich dzieciaków, to mają być posłuszni i przestrzegać zasad,
a jak nie będą tego robić, to ty masz mnie wspierać i trzymać moją stronę, a nie odpuszczać smarkaczom i wyżywać się na mnie,
bo niegrzecznie się odezwałem do twojego syna, kiedy po trzecim zwróceniu uwagi, żeby nie chlapał mojego dzieciaka wodą,
udawałaś że nie widzisz i nie słyszysz, ale jak tylko warknąłem, że zaraz mu wsadzę łeb pod wodę, to usłyszałaś z 300 metrów jakoś... 

Roxann, odbyliśmy takich rozmów tysiące i każda kończyła się na tym, że to ja jestem dorosły i to do mnie należy bla bla bla...
Do mnie nic nie należy, a to niby z jakiej racji. Ja też mam dziecko, nad którym nikt się nie rozczula i on sam wie co ma robić,
a jest w podobnym wieku do jej syna i poza tym, że ona go toleruje, bo uczuciem tego nazwać na pewno nie można,
to nigdy nie zrobiła kompletnie nic w jego kierunku, po prostu dla niej ten mój syn jest bo jest, taki tam dodatek do mnie,
którym ona ani nie musi się zajmować, ani przejmować, anie zwracać jakoś specjalnie uwagi na fakt, że on jest z nami czy go nie ma.
Mówiąc kolokwialnie miała go w dupie centralnie, a że mój jest ułożony, grzeczny i posłuszny, to nigdy nie miała z nim żadnych problemów,
więc nie wie jak to jest być mną, ale gęba jej się nie zamykała od pouczania mnie starego dziada co piątkę dzieci w sumie wychował
co powinienem robić i jak powinienem postępować z jej słodkim bobasem, który celowo i złośliwie potrafił przewrócić mój rower
bezczelnie patrząc mi prosto w oczy jaka będzie moja reakcja. Ta moja królewna siedzi na ławce i nic, chociaż widzi co się dzieje.

- No i dlaczego to zrobiłeś, przecież stał ten rower w spokoju, to specjalnie go wywaliłeś i co teraz?
- Wcale nie specjalnie.
- No jak nie specjalnie, przecież widziałem co się stało.
- Ja nic nie zrobiłem.
- Proszę w tej chwili go postawić z powrotem tak jak stał.
- Ja nic nie zrobiłem!
- No dobrze, ale stoisz bliżej, to chyba możesz go podnieść?
- Nie.
- Nie?
- Nie!
- Okej. To zaraz sam się położysz obok w kałuży krwi. Co ty na to?
- Mamo! Weź coś mu powiedz! Ja nic nie zrobiłem!

No i oczywiście wspólna wycieczka rowerowa pięciu osób musi zakończyć się mega kłótnią, po której nastąpi foch i dąs.
Teraz wszyscy będą na mnie obrażeni dopóki nie przeproszę i nie obiecam poprawy, co oczywiście nigdy nie nastąpi,
więc najdalej za 2-3 dni zostanę poproszony o spakowanie rzeczy bla bla bla...

P.S.
Dzieciak potrafił się naburmuszyć na cały dzień, a nawet zanosić się płaczem, gdy tylko ktoś się zaśmiał z mojego żartu.
On szedł do swojego pokoju, a ja musiałem wysłuchiwać do późnych godzin nocnych pier*olenia, że mam iść go przeprosić,
bo on nie rozumie moich żartów i jest mu przykro, a ja sobie siedzę i mam to gdzieś, że on tam w pokoiku płacze...
No pewnie że mam to gdzieś, a gdzie mam mieć, bo obawiam się że nie rozumiem...

Wyobraź sobie, że jesteś facetem, który ma 8 letniego syna, widuje go tylko w weekendy, bo młody mieszka z byłą żoną
i jedziesz z nim latem nad jezioro, żeby miło spędzić tydzień wakacji, ale nie jest miło, bo dzień w dzień syn twojej dziewczyny
robi wszystko żeby miło nie było, a kiedy przestajesz zwracać uwagę na jego wybryki, żeby uratować chociaż co się da z tego wyjazdu,
to wlezie za tobą do jeziora specjalnie tylko po to, żeby chlapać wodą na twojego dzieciaka, który patrzy na swojego bezradnego ojca.
Więc nie mów mi proszę jakim strasznym nietaktem z mojej strony jest nazywanie szczeniaka szczeniakiem na anonimowym forum,
bo mogłem go tam utopić, a jednak tego nie zrobiłem, tylko trzykrotnie prosiłem i tłumaczyłem, aby zaprzestał robienia tego co robi,
gdyż moje dziecko zeszło właśnie ze słońca i odczuwa pewien dyskomfort fizyczny, kiedy ktoś chlapie na niego zimną wodą. Tak lepiej?
Czy jeszcze powinienem popracować nad formą wypowiedzi, żeby nikogo nie urazić słownictwem, podczas gdy mój własny syn ma sobie radzić sam,
bo tamtemu nie można zwrócić uwagi, żeby się od niego odpie*dolił zwyczajnie i poszedł sobie gdzieś indziej zwracać na siebie uwagę?

@Anderstud
A dzieci nie złapały ze soba kontaktu - bez reakcji Twojej czy Partnerki ?
Bo z kolei mam wrażenie, że ciągle się przyglądasz co się dzieje i wkraczasz szybko - może trzeba było zostawić synów skazanych na siebie - gdyby podłapali coś ze sobą wspólnego - na tym można by było zabazować na przyszłość...
Nie wiem czy offtop sie nie robi...

Nie byłam w takiej sytuacji, ale to się chyba uda tylko wtedy, gdy nie ma podziału na moje- twoje dzieci- tak jakby dwoje Twoich to było- trzeba ich traktować.
Moje nastolatka i kawaler mało się wczoraj nie pozabijały- zostawiłam to im..

Ewidentnie coś tu nie sprzęgli.
Ale wybrałeś chyba najgorszy ze sposobów na rozwiązanie problemu.
Ty jesteś dla tego chłopaka obcą osobą, dzisiaj jesteś w jego życiu, jutro może Cię nię być, więc matka jeśli ma trochę oleju w głowie oraz mając na uwadze, że dziecko nie ma łatwej sytuacji rodzinnej, bo rozstanie rodziców zawsze wpływa ujemnie na samoocenę dziecka, więc tym bardziej młody potrzebuje jej bezwarunkowej akceptacji, nie stanie po Twojej stronie. Zatem włączając ją do spraw, które są pomiędzy Wami sam sobie strzelałeś w kolano.
Ale to jest co innego niż to, że ona ma gdzieś niegrzeczne zachowanie swojego syna. To zupełnie odrębna kwestia. Może jej trudno konfrontować się z tym, że jej dziecko nie jest idealne, albo nie widzi w tym problemu, bo traktuje to jak zwykłe zabawy wśród dzieciaków i może nawet ją irytuje to, że nie dajesz chłopakom „powalczyć”.

Czy Wy ustaliliście między sobą, że Twoja rolą jest „dbanie o poprawne relacje i zadowalanie wszystkich wokół”, czy sam sobie narzuciłeś to zadanie? Bo mnie się to wydaje z góry skazane na porażkę a chęć dbania o relacje powinna być udziałem wszystkich osób w nią zaangażowanych.

Skoro syn Twojej partnerki tak często stanowił punkt zapalny pomiędzy Wami, to na Twoim miejscu szukałabym sposobu na dotarcie do niego, żeby zaczęło mu zależeć na relacji z Tobą. No ale jeśli on rzeczywiście wg Ciebie nie ma potencjału do zbudowania porozumienia między Wami, to po prostu ustaliłabym na Twoim miejscu z jego matką, żeby mieć relację z nim ograniczoną do niezbędnego minimum, albo coś co podpowiadał Ci nudny.trudny, czyli skoro masz obowiązki względem chłopca stawiane przez jego matkę, to musisz mieć także prawa do stawiania wymagań i mieć jej wsparcie w egzekwowaniu ich. Ale to tylko pokazuje, że słaba była między Wami komunikacja i wygląda na to, że nie potrafiliście konstruktywnie rozmawiać o problemach. Przecież taki związek jest bez szans na przetrwanie. Sorry, tak to widzę.

Zachęcam Cię, Ela, żebyś w wolnym czasie sięgnęła po jakąś książkę z psychologii rozwoju dziecka. To może być dla Ciebie przełomowe odkrycie ;-) i może Twoje dzieci w przyszłości nie będą musiały chodzić po gabinetach psychoterapeutów.

PS. Jeszcze zaznaczam od razu, żeby nie mylić bezwarunkowej akceptacji z bezwychowaniem.

O ile generalnie zgadzam się z Anderstud że matka z ojczymem powinni tworzyć wspólny front a i dziecku przydadzą się jakieś zasady według których działa a nie samowolka (zwłaszcza że są dzieci który do granic niemożliwego będą testować jak daleko są w stanie przesunąć wszelkie granice - wiem z doświadczenia, znam dość dobrze takie dziecko) to sposób wykonania w niektórych przypadkach wprawil mnie w osłupienie. Zwłaszcza tekst o tym że chłopiec będzie leżał w kałuży krwi, co to miało być?

To właśnie w niej uwielbiałem najbardziej ze wszystkiego.
Nieważne jaki był początek, nieistotne co ten mały zrobił czy nie zrobił.
Najgorsze za każdym razem było to co ja powiedziałem doprowadzony na skraj wytrzymałości.
He he, zabawne. Synalek regularnie przynosił uwagi ze szkoły w stylu: "Chodzi po klasie i głośno rozmawia, ignoruje polecenia",
"Nie pracuje na lekcji, pyskuje i jest arogancki w stosunku do nauczyciela", "Leży na stole i udaje, że śpi, nie reaguje na polecenia"
i tak dalej i tak dalej i tak dalej, dzień w dzień coś, ale to jeszcze nic, bo najlepsze będzie dopiero teraz, a mianowicie...
on teraz chodzi do drugiej klasy, a jego zachowanie w szkole jest od dwóch lat bez zmian i pod koniec zeszłego roku właśnie się dowiedziałem,
że to wszystko moja wina, co naturalnie przyjąłem ze zrozumieniem i współczuciem oraz bardzo się tym faktem przejąłem,
mniej więcej tak samo jak czytaniem teraz tutaj jakim byłem okropnym ojczymem, tyranem, zaraz pewnie dojdzie że krypto pedofilem

Zapominacie o jednej ważnej kwestii. Oprócz tego chłopaka była jeszcze w domu dziewczynka, nieco starsza córka mojej partnerki,
która dzisiaj na fejsbuku kiedy jestem w pracy pisze, że ojciec wywalił ją z domu, bo już nie może z nią wytrzymać i czy może przyjść do mnie.
Dwie godziny później przejmuje ją matka (ta moja eks) jadą na zakupy i przychodzą do mnie zdjęcia z przebieralni w różnych ciuchach,
żebym ja ocenił i wybrał w czym jest jej ładnie, a w czym nie. Próbujecie ze mnie zrobić aspołecznego gbura niechętnego dzieciom partnerki,
a prawda wygląda nieco inaczej, tylko że ja nie przyszedłem tutaj się żalić nad swoim losem, bo generalnie mi to wisi tak samo teraz jak i wtedy,
bo ostatnią rzeczą jaką mam zamiar w moim życiu robić, to nadstawiać się jakiemuś brzdącowi, którego w trzy minuty bym postawił do pionu,
tylko że nie mogę, no więc skoro nie mogę, to bujaj się z nim sama i nie marudź mi potem, że to ja się nie garnę do budowania relacji.

Nie ma chęci współpracy, nie ma budowania relacji, nie wiem no dla mnie to jest proste i wszyscy zostali o tym poinformowani.
Rodzony dziadek, ojciec matki dziecka, sam mi powiedział, żebym dał sobie spokój, bo jestem bez szans i on mnie rozumie doskonale,
facet jest emerytowanym nauczycielem, całe życie pracował z młodzieżą szkolną i nawet on odpuścił, rodzony dziadek.
Nie chce go brać do siebie, bo nie ma zamiaru ani ochoty cały czas się z nim użerać. Powiedział mi to wprost przy kawie w domu,
że nie da się z tym dzieckiem wytrzymać. I nie mówił o moim dziecku czy jakimś tam innym spotkanym na podwórku pod trzepakiem.
Mówił o własnym wnuku. Słodkim bambino, którego tylko ja tak nienawidzę, że bez przerwy się czepiam i sprawiam mu same przykrości.

Jeśli naprawdę aż takie jest zainteresowanie tematem, to może założę kiedyś oddzielny wątek poświęcony pasierbowi,
bo John dostanie chyba szału jak przyjdzie i zobaczy ten chlew co mu tu narobiliśmy.

No chyba dość sporo, bo inaczej nie byłbyś zdziwiony tekstem o kałuży krwi, który był najmniej istotną kwestią w opisywanej sprawie.
Małolat podszedł i centralnie wypieprzył mój rower na chodnik, po czym się na mnie wypiął i nie chciał go podnieść chowając się za mamę.
Nikt się nawet nie zająknął co do meritum, jedyna reakcja to twoja uwaga, że po raz kolejny niestosownie się zachowałem. Ja się zachowałem.
Cała seria zdarzeń poprzedzających już nie ma w tej chwili żadnego znaczenia, bo ja się zachowałem i jest pozamiatane, bo jak ja tak mogłem.
I z nią miałem dokładnie to samo. Kompletna ślepota i głuchota na wybryki swojego potomka, ale niech tylko ja się spróbuję do niego odezwać...

@Anderstood, no ja nie wiem w sumie ale u licha co Cię z Tą kobieta łączyło czy też łączyć miało, chyba hop siup w proch sie posypało za szybko. Każda Jej reakcja Ci nie pasuje i vice versa. Przecież musieliście być świadomi, że dzieci to zapalniki w Waszej sytuacji i co ? Tak bez refleksji w związek ? A potem wyskok ze związku ?
A dzieciaki na to patrzą - i co myślą ? Pytał się Ich ktoś ?

Proszę, zamodeluj więc może sama

- Zapnij pasy.
- Nie.
- No zapnij.
- Nie.
- Dopóki nie zapniesz, nie ruszymy.
- No i dobrze.
- No nie za dobrze. Zapniesz?
- Nieeee!!!

Nie "kobiecej psychiki", tylko psychiki konkretnej osoby, z którą tworzysz związek. Tak, jeśli chcesz mieć udany związek, to musisz. Ona też musi. Jak w ogóle można budować związek z kimś, kogo się nie zna, a to co on myśli, czuje, jak działa, co jest dla niego ważne i co go boli i cieszy, jakie ma słabości, czego potrzebuje i chce, dlaczego jest, jaki jest - nie jest w ogóle ważne?  W takiej relacji nie ma żadnej bliskości, jest oparta na pozorach i naginaniu drugiej osoby do swoich wyobrażeń, albo używaniu jej jak lustra, w którym się przeglądamy chcąc zobaczyć siebie, a nie tego kogoś. Coś takiego albo runie, albo będzie trwało jako dziwny układ czerpania korzyści,
a kiedy już się 'wyczerpią', to się pójdzie szukać gdzie indziej Kiepski pomysł na związek.

Sytuacja się rozwija. Mamy za sobą z jej inicjatywy krótkie pierwsze spotkanie gdzie poprosiła mnie o pomoc, po czym w odpowiedzi na moją luźną propozycję "kawa ciastko" w kawiarni... stwierdziła że niechce się spieszyć i zaproponowała lunch i spacer z jej ferajna albo dłuższy pobyt w kawiarni. Podziękowałem, ale miałem co innego do załatwienia, stwierdzila że jeśli mam ochotę z nią spędzić czas... to pokręci się pomieście i poczeka. Spotkaliśmy się 3h późnie, dużo mówiła była wesoła, potem długi spacer gdzie też bylo miło na koniec zaprosila mnie na herbatę gdzie wciąż dużo mówiła buziak polik i do domu.

Nie ma róży bez kolców - czyli jednoznaczności, skomentowałem nasz dzień:
Wciąż jesteśmy zgranym zespołem.

Na co ona że z uśmiechem, że bez dwóch zdań i czy nie uważam że dobrze jest być jej przyjacielem.

Tak więc, sprzeczne sygnały... po calym dniu jak randka friend zone na koniec

No i zostałeś jej przyjacielem!
Gratulacje

I tak jak pisze Roxann tu nie ma żadnych dwuznaczności. Wręcz przeciwnie wszystkie sygnały są spójne.