Dziwne zachowanie Ex po rozstaniu - Netkobiety.pl

Powiem szczerze, że nie wiem tak naprawdę skąd się wzięło przekonanie, że to jakas płeć ma być bardziej zazdrosna i zaborcza.
Jak widzimy, chociażby po wielu wątkach na forum, że zdarza się to i u facetów i u kobiet. Raczej to kwestia mocno indywidualna, dodatkowo wzmocniona choćby doświadczeniami z dzieciństwa. Raczej mało chyba mamy w życiu takich prawdziwych przyjaciół na których możęmy liczyć w każdej sytuacji, więcej raczej właśnie takich znajomych, z którymi mamy luźny kontakt. Wiadomo, że granice trzeba stawiać, bo każdy człowiek musi sobie umieć radzić samemu, nikt za nas problemów nie rozwiąże i życia nie przeżyje A jeśli widzimy, że ktoś nas wykorzystuje, to wtedy nie ma co się zachowywać zbyt ulegle..

Ja nie powiedziałam, że kobiety SĄ bardziej zazdrosne czy zawistne, tylko bywają. A to różnica. Ogólnie póki się jedzie na tym samym wózku, albo ktoś ma jakiś interes, łatwo o "przyjaźnie".
Jednak o takie prawdziwe, szczere, na dobre i złe, o jakich wspomniała Ela, jest strasznie trudno.
Nawet jak nam się wydaje, że właśnie tak jest, często to są pozory... jakoś tak pisząc ten post przypomniał mi się film "Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie".
Myślę, że takich czy podobnych sytuacji w naszym codziennym życiu jest mnóstwo.

U mnie to też nie była zaplanowana strategia... no może tylko kwestia sprawdzenia czy na pewno nie jest żonaty, jakie ma relacje z córką itd. Te podstawowe informacje. Odkrycie słabych punktów to był impuls po tym jak on powiedział o tym nieślubnym dziecku. Po prostu postawiłam na jedną kartę. Wóz albo przewóz. Nie chciałam powtórki, że ja kogoś wspieram, poświęcam swój czas i energię a w zamian nie dostaję nic. Ok mogę to robić, ale chcę czuć, że to działa też w drugą stronę.
Wiesz, tych słabych punktów pewnie mam więcej, ale rzeczywiście Rodzice zawsze stanowili największy "problem" w moich bliskich relacjach z mężczyznami.
Póki byłam młodsza, mogłam trzymać dystans, nie mówić do końca prawdy, korzystać z tych motylków itd. Ale już jestem na to "za stara" i serio szkoda mi czasu i energii.
Jak ktoś ma mnie zaakceptować to z całym "dobrodziejstwem", a jak nie pasuje? To do widzenia!

Przez sytuację rodzinną i ogólnie różne doświadczenia moja granica tolerancji, akceptacji, (chęci) zrozumienia, pomocy... jest daleko przesunięta. Jednak w relacjach damsko-męskich są u mnie 2 "słabe" punkty, których absolutnie nie akceptuję i nigdy nie zaakceptuję - nałogi i agresja. One zwykle szybko wychodzą a ja wtedy od razu "uciekam". Miałam (i poniekąd wciąż mam) to w domu i dziękuję. Reszta to kwestia kompromisów. Jeżeli A. da mi miłość (bliskość, czułość), bezpieczeństwo (w sensie, że mogę na niego liczyć) i spokój (nie będzie robił mi awantur), i wsparcie (ogólne, ale przede wszystkim w relacjach z Rodzicami) to ja jestem skłonna zrezygnować z macierzyństwa jeśli on uważa, że na dziecko jest już "za stary". Może też wtedy jakoś razem ogarniemy sytuację z jego nieślubnym dzieckiem. Wiem, że dla mnie nie będzie to łatwe, dlatego nie chcę brać ślubu, a tym bardziej stosować jakąś presję na nim, że też chcę mieć dziecko. Ah ta moja "przesadna odpowiedzialność".
Btw. dziś po pracy spotkałam się z koleżanką, ona po rozwodzie ma dziecko nastoletnie, jej nowy facet też ma dzieci nastoletnie. Ona też chce jeszcze jedno dziecko z nim, on już nie. I ona mnie pyta: a czy to nie jest tak, że możesz/można go przekonać, że to Twoje marzenie? A ja do niej: Ty słyszysz, co mówisz? Ma spełnić moje marzenie o dziecku? To nie jest jakaś wycieczka, skok ze spadochronem...itd. to poważna decyzja, odpowiedzialność na całe życie. Nie chcę sama wychowywać dziecka, albo słyszeć potem, że to ja chciałam. Ani dziecko ani ślub nie gwarantuje trwałości związku.
Jeszcze do 40-ski parę (już coraz mniej) lat mi zostało. Jak nie będę miała dziecka to trudno.

Roxann
Oczywiście ja też nie akceptuje patologicznych zachowań, bo to już byłby masochizm. Nie mam na myśli akceptacji czyichs toksycznych czynów wobec mnie, a bardziej jej ogólnych słabości, nieatrakcyjnych itp. Dopóki osoba wobec mnie jest w porządku dopóty "pochyle się" nad jej problemami.

Co do Twojej sytuacji... Sama nie wiem co bym zrobiła na Twoim miejscu. Ja jednak myślę, że zdanie pana A. może się zmienić. Nie jesteście ze sobą aż tak długo, on ma jeszcze sprawy z tym drugim dzieckiem niezałatwione do tego jeszcze ślub córki. Może jak sprawy się wyklarują, wy też weźmiecie ślub, wszystko się uspokoi to całkiem mozliwe, że on zmieni zdanie. Oczywiście nie twierdzę, że powinnaś na to liczyć, ale taka opcja jest całkiem prawdopodobna.

John
Jeśli chodzi o te "dawanie z siebie tylko tyle ile chce dać niczego nie oczekując w zamian" to właśnie ja dłuższy czas miałam takie podejście  do tych kolezanek, bo nie zastanawiałam się nad tym co "dla nich robię". Trwa to jakiś czas i później masz jednak uczucie niesmaku, gdy również potrzebujesz tej osoby a jej nie ma... Po kilku takich sytuacjach tworzy się bariera nieufności.

A sposób z pożyczeniem kasy jak chcesz się kogoś pozbyć też kilka razy wypróbowałam Bezbłędny

Każdy ma chyba pewne konkretne wyobrażenia i takie właśnie "punkty krytyczne", których nie jest w stanie zaakceptowć u partnera. O lie z innymi można jeszcze dyskutować czy próbować pójść na kompromis, to te akurat wydają się nieprzekraczalną barierą. Szczególnie właśnie, jak ma się przykre doświadczenia z przeszłości. Akurat agresja jest takim świetnym przykładem dla mnie. Może to i dziwne, ale nie znoszę kłótni, jako środka czy w ogóle sposobu komunikacji między ludźmi. Zawsze jak dochodzi do podbramkowej sytuacji, gdzie wybuch złości jest bliski, staram się unikać awantur za wszelką cenę. Wiem, że nie mógłbym się dogadać z kimś wybuchowym, porywczym i awanturniczym - takim typowym nerwusem. W sumie bardziej dlatego, że sama kłótnia moim zdaniem nie przynosi nigdy nic dobrego a nie dlatego, ze sam bym nie potrafoił ryknąć na kogoś Kłótnie są zbyt naładowane emocjami, aby tak łatwo i chętnie do nich prowadzić, szczególnie z byle powodu. Wychodzę z założęnia, że nawrzeszczeć czy zwymyślać kogoś jest łatwo, ale trudniej siąść i pogadać na spokojnie.

john Widoczki są akurat spoko, byle nie powtarzały się zbyt często pewne schematy

No czasami jedno idzie w parze z drugim..Chociaż częściej chyba jedno następuje po drugim..Ale fakt, taka typowa skłonność do agresji bywa wzmacniana groźbami czy aktami przemocy, co jest już niedopuszczalne..
Taaa, kobieta przed okresem to bomba z opóźnionym zapłonem - bez obrazy oczywiście a burzę trzeba przeczekać

Twierdzicie, że to występuje wśród waszych rowiesniczek. A myślicie, że takie 20-paro latki to o czym rozmawiają?:D Przecież to wiek reprodukcyjny Rozmowa (przy śniadaniu) o tym jak córeczka wymiotowała jest normą.

Dlatego wydaje mi się, że to nie jest kwestia wieku, a raczej charakteru i podejścia do życia konkretnej osoby.

Gdzieś w dziale "Samotność" jest fajny post użytkownika na temat zmiany priorytetów w pewnym okresie życia. Sam w to wątpię, że dotyczy to wszystkich Pań, al emożę przynajmniej u niektórych kwestia wychowania dzieci jest nie tyle głównym, co jedynym celem w życiu, przynajmniej w pewnym momencie a partner schodzi na dalszy plan. https://www.netkobiety.pl/viewtopic.php … 8&p=10
I dlatego na spotkaniach nie ma innych tematów. A warto rozdzielić pewne sprawy, szczególnie w zależności z kim się rozmawia. Całkowicie rozumiem wartość rodziny, ale jeżeli życie kogoś się kręci tylko wokół dzieci, rodziny czy płci przeciwnej, to się lampka od razu zapala..
A seriale, netflix, pudelek? Niech sobie tam każdy ogląda co chce Grunt, żeby mnie nikt nie zmuszał i nie zasypywał zbędnymi ploteczkami. Znajomy kiedyś na jakimś wyjeździe poznał Włoszkę, która mu zaczęła opowiadać ze szczegółami niuanse erotycznego życia byłego włoskiego premiera. Po kilku minutach miał dość, bo jak twierdził mechanika kwantowa czy reforma rolna w PRLu jest o niebo ciekawsza Może trochę to wynika z faktu, iż życie prywatne wg niego powinno się zamykać w 4 ścianach własnego domu..I w sumie po części się z nim zgadzam

Także każdemu według potrzeb

Wrzucę ostatnie 3 grosze a propo przyjaźni.
Osobiście uważam, ze przyjaciół poznaje się podczas osiągania sukcesu a nie porażki.
Ja ile razy byłam w tzw czarnej dupie, to na brak pomocy nie mogłam narzekać. Mam jedna znajoma która absolutnie źle znosi moje powiedzmy sukcesy no i tu jest zonk, ale się trzymamy, trochę zdrowo rywalizujemy i podnosimy sobie poprzeczkę żeby się rozwijać itp.
I złych ludzi dobieracie za przyjaciół, albo od razu nastawiacie się że ktoś wam zrobi krzywdę.
Jest tyle ludzi na świecie napewno nie trudno znaleźć serdeczna nam osobę, serio. Przyjaźnie są ważne. Ja bez swoich dziewczyn życia sobie nie wyobrażam.

John, ja to rozumiem, kiedyś lubiłam starszych a dziś są potwornie albo dziecinni albo poważni, dlatego potencjalny partner powinien mieć kilka lat mniej niż ja. Inna energia, jeszcze trochę polotu w sercu, oczywiście nie są stabilni materialnie ale to nic, ja też nie jestem, raz żyje jak królowa a raz wiadomo
Dobrze ze tacy młodsi mnie jeszcze lubią i nie jestem dla  nich stara baba. Chociaż kiedyś jeden 22 latek wyznal, ze lubi dojrzałe kobiety ale się uśmiałam. 31 letnia dojrzała kobieta.

I jeszcze jedno, gdzie wy widzicie te znudzony życiem 40 latki?
Ja znam kilka, jedna trenuje na rurze, zaczęła koło 38 r. z jest niezła sztuka, wymiata wspaniale, robi pokazy, mężowi.
Inna robi bransoletki, kolejna cisnie kolejne studia.
Każda dzieciata.  A laski z nich niesłychane, zadbane, szczupłe. Miodzio.
Nie wiem skąd wy bierzecie takie informacje, że w tym wieku najwiekszym marzeniem jest się położyć i nigdy nie wstać.

Dla mnie osobiście czyjeś tam pasje i zainteresowania w sensie czy on je ma czy nie ma, to jest kwestia trzeciorzędna zwisająco powiewająca, tylko tak mi się przypomniało a propos ile razy to się okazuje, że nowo poznana osoba jednak nie dysponuje dobą z gumy ani nadludzką zdolnością przebywania w różnych miejscach w tym samym czasie i na codzień prowadzi szare nudne zwyczajne życie, wbrew temu co sama o sobie sądzi i opowiada na początku znajomości, gdzie to nie bywa i czego to nie robi, jaka to nie jest och ach ech i w ogóle.

Ludzie wypisują różne rzeczy na tych portalach. Wiadomo, po to, żeby się ładnie zareklamować. Natomiast, nie wiem czy to takie powszechne, że będąc samotnym mamy mniejszą motywację do działania. Jeżeli robimy coś dla siebie i własnej satysfakcji, to nie potrzebujemy aż tak bardzo drugiej osoby, żeby "nam się zachciało". Bo przecież chyba nie potrzebujemy udowadniać komuś, jacy jesteśmy ambitni, zaradni czy interesujący.
Wychodząc z tego założenia nikt, kto jest sam, nie może niczego w życiu osiągnąć czy też nie jest w stanie samemu się do niczego zmotywować. Ja przynajmniej wychodzę z założenia, że to, co w życiu robimy, to głównei dla siebie a nie dla innych

Wg mnie każdy powinien się realizować nie angażując w to partnera. Osobiście też czyjes zainteresowania mi zwisaja,  ale nie wyobrażam sobie żeby ktoś mi się wtrącał w moje. Dlatego z pierwszym eks on trenował sztuki walki itp, nic mi do tego było ja swoje rzeczy robiłam a np łączyły nas wypady na rolki, rower juz później taniec ale nie było ciśnienia na,, kibicowanie,, sobie.
Ogólnie to nie jest sprawa nr 1 czy ktoś się czymś interesuje czy ma zajawkę, ważne żeby nie ingerował u mnie  nie osaczal, co się zdarzało i musialam rezygnować z siebie bo jaśnie eks był zazdrosny. Ale też dlatego ze sam nie miał na siebie pomysłu I to go drażnilo, tak wywnioskowałam po roku od rozstania.

Jest sporo racji w tym, że ludzie się dobierają pod względem wspólnych upodobań. Nieraz te priorytety mogą się rozmijać. Przykładowo, ja miałbym naprawdę ciężko z kimś, kto ma chakter "nocnego marka" a patrząc  po godzinach wpisów, jest tutaj parę takich na forum Dla mnie noc, czyli okres między połnocą a 6 czy 7 rano jest czasem do spania i ciężko mi wylegiwać się dłużęj niż do 8 rano, niezalęznie czy pracuję, czy mam wolne Zresztą ze względu na specyfikę pracy, to zdarzało się wstawać o takich godzinach, że samemu musiałem się dłuugo przyzwyczajać
ALe najgorsze co możę chyba w związku zaistnieć, co do traktowania pasji czy hobby driugiej osoby, to póba odciągnięcia jej od tego, twierdząć, że to czy tamto jest "beznadziejne", "nudne", "bez sensu". Spotkałem się z takimi przypadkami, choć może bardziej w kwestii opinii rodziny co do mojego zawodu..No cóż- mówiąć prosto zwisa mi to
Przykład ze sztukami walki: jeśli ktoś od x lat się angażuje w to i nagle słyszy od drugiej połowy, że to benadziejne "lanie po mordzie" i "ma z tym skończyć", to po kilku próbach tłumaczenia kończę, ale raczej ten związek a nie swoje zajęcie

Ile razy to się zdarza właśnie odnośnie kolarstwa - chłopak byl z dziewczyną zakochana w jeździe na rowerach - brała udział w maratonach, zawodach sportowych, po mieście też tylko rowerami. Całe jej media społecznościowe to były rowery. No i ten chłopak, będąc z nią, również jedzil z nią na te zawody, po mieście też tylko rowerami - bo to ekologiczne. Teraz już nie są razem - ona robi to co robiła, a on dziwnym trafem już rowerami nie jeździ dostosowywal się do niej, myślę, że on też mu to narzucała - bo jak to można jeździć głośnym samochodem, który tyle spalin emituje. Czy takie dostosowywanie się było dobre dla tego chłopaka? Wątpię.

Lubię francuskie kino, więc chętnie obejrzę.

Jeszcze mi się skojarzyło... Jak tu pogodzić związek weganki (z powodu ideologii) z mięsożerca xD

No właśnie, a facet waganki często zostaje weganinem To jest to co pisałam wcześniej o tych rowerach - jedna osoba się dostosowuje.

Największym zabójca jest cukier i jeśli już z czegoś rezygnować to na 1. miejscu z tego

Można się jakoś do pewnego stopnia dostosować, oby jednak nie przekraczało to jakichś naszych granic komfortu. I działało w obie strony.

Btw ja powoli zaczynam doceniać takie życie na dwa domy. Pewnie w nieskończoność się tak nie da, ale widzę wiele plusów takiej sytuacji. Szczególnie, kiedy tak jak ja i A. mieszkamy blisko siebie. Można się powoli docierać zostawiając sobie swoją przestrzeń. Podziwiam ludzi, którzy potrafią i chcą być razem 24h na dobę, wszystko robić razem. A już wpadającej co rusz bez zapowiedzi mamusi totalnie bym nie zniosła.
Myślę, że ludziom młodszym łatwiej to przychodzi, z racji wieku każdy ma już swoje przyzwyczajenia, które ciężko zmienić z dnia na dzień. W moim przypadku takie stopniowe wchodzenie w czyjeś życie i przestrzeń póki co sprawdza się bardzo dobrze.

Ja też nie jem cukru i chyba na początku ludzie myśla, że może mam cukrzycę i dlatego xD

Mało stosowne jest? Ale co konkretnie? Przecież ja nikomu nic nie zarzucam, tylko stwierdzam oczywistą oczywistość
98% 40-latków w Polsce prowadzi zwyczajne monotonne życie i tylko im się wydaje, że są pod tym względem jacyś inni od całej reszty.
Chodzenie na siłownię czy na rower, to żadne nie wiadomo co, dzisiaj każdy to robi, tylko nie każdy o tym pierdzieli w kółko,
także nie róbmy sobie jaj z pogrzebu proszę, że wyjście z domu, żeby porobić czasem coś innego, czyni kogoś wyjątkowym,
a tak to przeważnie wygląda, że każdy chce być super ekstra cool i trendy, jednocześnie oczekując, że ten drugi też taki będzie
i potem często wygląda to tak, że Pani owszem weźmie w czymś udział, ale pod warunkiem, że ktoś inny wszystkim się zajmie,
wymyśli, znajdzie, zorganizuje, załatwi, przygotuje, zawiezie, przywiezie, rączkę pocałuje, a Pani przyjdzie na gotowe uczestniczyć
oraz ewentualnie wyrazi opinię lub też na przykład nie wyrazi, wychodząc z założenia, że przecież się należy, więc o co kamon

Ale i tak najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że jak Pan się w końcu wystrzela z pomysłów, no bo umówmy się, ileż można,
powieje lekko nudą i Pani uzna, że przyszła pora zwijać żagle, to miesiąc później już przed następnym roztacza aurę swej wyjątkowości
opowiadając mu gdzie to ona nie była i czego to nie robiła "mimochodem" dając do zrozumienia, że to jest pułap poniżej którego nie schodzi,
więc drodzy panowie proszę, tutaj jest lista dla prawdziwych mężczyzn, a cała reszta leszczy z bąblem w nosie niech nawet się nie wysila

Lub też wymienianie w rubryce "zainteresowania" innych czynności jak np. wspinaczka górska, nurkowanie czy skoki ze spadochronem,
które kiedyś tam ktoś liznął przy okazji wyjazdu na wycieczkę z rodzicami i tak mu zostało jako główne hobby.
To tak jak mi zostało bycie kierowcą F1, bo 8 lat temu siedziałem w bolidzie Kubicy, albo bycie gwiazdą rocka, bo grałem kiedyś w zespole.

No ale większość lasek to jara w facecie, kiedy on jej opowiada jaki duży ma jacht, gdzie nim był i gdzie ją może zabrać,
taki gość w jednej sekundzie zyskuje plus nieskończoność do zajebistości, nawet jeśli ten jego jacht jest tylko wypożyczony.

Tutaj byłbym ostrożny trochę. Podczas rozmowy bywa tak, że ktoś szczerze i uczuciwie opowiada o sobie czy swoich pasjach pracy itp w taki sposób, że raczej można to odebrać jako fascynajcę wykonywanym zawodem i swoim życiem. Jeśli tylko odnosi się z szacunkiem do innych, to nie zakładałbym od razu, że te jego opowieści mają służyć głównie chwaleniu się czy wywyższaniu. Grunt, jeżeli to jest szczere a nie udawane.

I później opowiadają te anegdoty jako swoje, że niby oni to trenują? Jak się chce wyrwać pannę na jedna lub kilka nocy to może jest to jakiś sposób. Ja lubię jak coś mnie zaskoczy a w tej chwili zaskakująca jest normalność
No... Miałam tylko jeden zawód (profesja), który mnie "kręcił" i działało na mnie jeśli ktoś akurat taki wykonywał, ale zostawię to dla siebie; poza tym już mi przeszło

Tak, tylko anegdota, to z definicji krótka historyjka do opowiedzenia przy okazji, a nam tu chodzi o coś innego
i przychylę się do opinii mojej młodszej koleżanki, że wysłuchiwanie godzinami o czyichś pasjach, jest koszmarnie nudne,
wartościowanie ludzi pod kątem ich zainteresowań, nieważne już w tej chwili autentycznych czy urojonych, jest mega słabe,
a już totalnie odjechaną akcją jest dla mnie przynajmniej, wstępna ocena szans na udany związek z obcą przecież osobą,
na podstawie tego czym tam ona się interesuje. No chyba, że ktoś sam nie posiada kompletnie żadnych zainteresowań i liczy na to,
że znajomość z tym czy tamtym, pomoże wypełnić pustkę na tym polu, zabić codzienną nudę, no a dzięki temu przy okazji
sam też stanie się bardziej "wartościowy" we własnej ocenie, bo wszystkich innych tak naprawdę gówno to obchodzi  

P.S.
Ta moja obecna ma pierdolca na punkcie diety i ćwiczeń, okazało się że trenuje ją mój kolega z siłowni, obecnie jakiś tam mistrz czegoś tam.
Chociaż temat jest mi bliski, bo sam pizgam żelazem od małolata, mógłbym o tym gadać dniami i nocami bez końca... to mi się nie chce.
Po prostu i zwyczajnie. Nie ma w tym nic ciekawego ani odkrywczego, a paplanie dla samego paplania po 20 minutach mnie męczy.

Tak samo miałem kiedyś dawniej, gdy związałem się z moją nauczycielką j.angielskiego w niemal bliźniaczych okolicznościach jak z tą teraz
i wcale nas nie połączyła miłość do muzyki (okazało się, że ona sama też gra, podobnie jak obie jej córki uczęszczające do szkoły muzycznej)
Połączył nas przypadek i może trochę wypity alkohol, po którym rozwiązały się języki i jedno drugiemu bez krępacji wyznało to i owo.
Świetna laska swoją drogą, jedna z nielicznych, do której wracam myślami, pomimo tego, że to już chyba 11 czy 12 lat minęło...

Zgadzam się w 100%. Ja jakieś 12 czy 14 lat temu spotykałam się z nauczycielem jogi. Joga to rzeczywiście była jego pasja i mógł o niej mówić bez końca ale w taki sposób, że słuchanie go to była czysta przyjemność. Wtedy akurat moda na jogę dopiero się w PL zaczynała, natomiast on już był po szkole w Indiach, miał na kącie różne osiągnięcia itd. Tym rzeczywiście żył. Oczywiście po 2 czy 3 latach rozstaliśmy się bo to zrobiło się dla mnie mega męczące - jakoś nie wyobrażałam sobie dalej być z facetem który potrafi godzinami nie tylko ćwiczyć czy uczyć ale sam w domu przybierać różne pozycje i w nich trwać, medytować itd. Oczywiście po tej znajomości zainteresowanie jogą mi zostało i do dziś ją praktykuję (nawet wolę niż siłownię, bo uważam, że ładniej kształtuje sylwetkę - jest może mniej umięśniona, ale bardziej smukła i gibka ). Ale nie traktuję jej jak filozofii życia tylko rodzaj sportu mający cudowny wpływ na nasze ciało i umysł.
Myślę, że ogólnie tak jest, że podobnie jak podróże, tak i znajomości z różnymi osobami nas w jakiś sposób kształtują, rozwijają. A tylko od nas zależy co i ile z tego weźmiemy

PS. Ale raczej nie chwalę się, tym bardziej nowym facetom, że wszelką wiedzę o jodze mam od ex

W porządku, jasne że tak, tylko ja cały czas biję na to, że "ja nie mam nic przeciwko słuchaniu o czyichś pasjach"
ma zupełnie inny wydźwięk od "dla mnie warunkiem koniecznym jest posiadanie jakichś ciekawych pasji" .

Po mojemu to całe manie pasji ma służyć jedynie za wypełniacz ciszy i czasu na randkach pomiędzy jedzeniem a seksem,
oraz ewentualnie/przede wszystkim, jakąś tam formę lansu i dowartościowania poprzez bujanie się z pasjonatem czegoś tam.
Oczywiście przez "czegoś tam" rozumiemy kosztowne lub widowiskowe hobby, na które mało kto może sobie pozwolić,
bo przecież nie mówimy tutaj o zbieraniu grzybów, kamieni, używanych butów czy wypchanych lisów albo królików na przykład.

Przypomniała mi się teraz taka jedna Pani Ola, instruktorka dziewczyn z siłowni, która związała się z moim kolegą Andrzejem,
pasjonatem sportów motorowych, który ściga się w lokalnych rajdach o pietruszkę, wygrywając je w cuglach, co nie jest wyczynem,
kiedy startujesz najlepszym autem w stawce. Andrzej wbił się swego czasu z pomysłem na biznes i zarobił furę siana, stać go.
Pani Ola wszędzie jeździ z nim, uwielbia się z nim fotografować, zwłaszcza na najwyższym stopniu podium lub przy jego samochodzie
oraz umieszczać te fotografie później na fejsbuku i tam wszystkie jej koleżanki lajkują, komentują, Ola jest dumna i zadowolona.
Że ma takiego fajnego faceta z pasjami
Andrzej natomiast oprócz pasji motoryzacyjnej, posiada również inną, nie mniej kosztowną, a mianowicie hazard i gry karciane,
a ponieważ szmalu Andrzej ma jak lodu, to granie na pieniądze szybko go znudziło i wraz z kompanami od pokera stwierdzili,
że można nieco urozmaicić rozgrywki, wprowadzając pewne zmiany w zasadach gry. Jedną z takich zmian było na przykład to,
że zamiast pieniędzy na stole, pulę stanowiła czyjaś żona lub partnerka z którą wygrany mógł zrobić co chciał na oczach wszystkich. 
Nie wiem czy Pani Ola została już wtajemniczona i wdrożona, bo to było jeszcze za czasów, gdy Andrzej był żonaty z inną, również moją znajomą,
której pasja Andrzeja nie przeszkadzała jakoś szczególnie, zwłaszcza gdy siedziała w swoim nowiutkim Subaru Impreza, prezencie od Andrzeja...
Ech ci faceci z pasjami

anderstud Ciekawymi ludźmi się otaczasz, nie ma co

Myślę, że bardzo dużą rolę gra to, JAK ktoś opowiada o tym, co go interesuje. Jeżeli ,tak jak wspomniała Rox, z danej osoby emanuje takie szczere, żywiołowe wręcz zainteresowanie tematem, to może gadać o tym i 10 godzin a i tak się nie znudzi. Grunt, żeby dopuszcząć do słowa drugą stronę, aby i ona coś tam dołożyła od siebie. Moim zdaniem człowiek z pasjami i szerokimi horyzontami sporo sobą reprezentuje i warto czegoś się od niego dowiedzieć, choćby w kontaktach towarzyskich. Zastanawia mnie czasem o czym ludzie ze sobą mogą gadać, jak nie o pasjach, pracy, zajęciach czy ewentualnie rodzinei, problemach czy czymś REALNYM. Na ABSOLUTNIE każdym spotkaniu( jeśli mówimy o randkach przynajmniej) mamy odstawiać te teatrzyki kokieteri, podrywu, gierek słownych i uśmieszków? Wśród znajomych to trochę inaczej wygląda, bo jest większa swoboda między ludźmi, którzy się znają..
Mój dobry znajomy kiedyś stwierdził, że on to możę rozmawiać właściwie o wszystkim, z wyjątkiem sportu, mody i motoryzacji Każdy ma zapewne jakieś dziedziny, o których wie mało albo które go totalnie nie kręcą.
Natomiast w kwestti wiązania się pod kątem pracy czy zainteresowania: czy to coś złego, jeśli wybiorę sobie partnera, pod kątem moich "zajawek"? Wiadomo, że nie będę go oceniał z góy jakim jest człowiekiem, ale pewne sfery życia są nie do pogodzenia, typu domator vs aktywny, towarzyski vs introwertyk czy "nocny marek" vs "skowronek".

EDIT: Spotkałem się ze stwierdzeniem, że właśnie to, jak się ktoś prezetuje czy też jego zainteresowania już czynią z niego osobę interesującą, choć rzeczywiście po pierwszym razie ciężko jest to ocenić..