Mąż po 30 wspólnych latach chce rozstania - Netkobiety.pl

Trycjo, dolary przeciwko orzechom, że wcale to długo nie potrwa

Też bym stawiała na koleżankę z pracy, mój ex mąż nieźle kombinował, wspólne wyjazdy służbowe, spotkania w trakcie pracy i u kochanki w domu.Z imprez firmowych też wracał dawno po zakończeniu. Komórka była służbowa do której nie miałam dostępu, wszystko na hasło. Trycja Twój mąż ewidentnie się teraz miota jednak z Tobą przeżył tyle lat ale nowe kusi. Myślę że skoro mówi o wyprowadzce to jest kwestia czasu kiedy to zrobi, na pewno ma już plan a TY musisz teraz jak najwiecej się dowiedzieć bo potem to już będzie ciężko. Możesz kupić dyktafon lub pendrive z funkcja nagrywania i zostawić w domu. Moj mąż poszedł do kochanki, potem oprzytomniał ale ja już go nie chciałam oglądac. Jesteśmy prawie 3 lata po rozwodzie. Ty też dasz radę tylko zwróć jeszcze uwagę na to dodatkowe konto, mój ex też takowe załozył i wyprowadził tam całe nasze oszczędności a potem przebimbał z kochanką na wyjazdy, musiał jakoś zaimponować nowej miłości.
Rodzinie powiedz, niech dzieci wiedza, będzie Ci łatwiej, jak jest taki odważny to niech też z nimi porozmawia. Trzymaj się. Pozdrawiam

Mąż autorki wątku  może i niegłupi... ale swoja żonę uważa za skończoną kretynkę, dlatego pewnych ruchów w jej wydaniu nawet nie przewiduje. Moim zdaniem pan ogranicza się jedynie do czyszczenia telefonu. Gość co spojrzy w lustro, to widzi drugiego Stirlitza, co to ze wszystkich opresji wychodzi bez szwanku. Podobnie temat widzi 3/4 innych zdradzaczy... a potem jest szok

Alimenty nie tak łatwo uzyskać.
A może chodzi o to jaka jest prawda?
A zabezpieczyć się zawsze warto.

Ale tego to chyba nie do końca wiadomo? Rozumiem, że kobitki zawsze drążą temat, że jak facetowi się nudzi, to musi być jakaś inna. Tymczasem facet naprawdę może mieć już zwyczajnie dość. Może faktycznie już od lat miał dość, no ale dzieci te sprawy. Teraz dzieci idą w dorosłość, to chce sobie pójść pożyć w spokoju bez małżonki? Pytanie czy mówi o rozwodzie? Ja na przykład nigdy bym nie wspominał o rozwodzie, bo jakby mi się w głowie nie poprzewracało kobieta, która jest matką moich dzieci zasługuje na opiekę wynikającą z małżeństwa.

Pobawię się trochę w adwokata diabła.
Po kilku latach razem można mieć serdecznie dosyć osoby,  z którą się mieszka,  a co dopiero po 30. Jak człowiek uważa, że przegrał swoje życie często zamiast siebie, za niepowodzenia obwinia współmałżonka. W takim wypadku myśl żeby odejść wydaje się dla tej osoby logiczna. Jak będzie wyglądać jego życie? Tak jak wygląda życie singla. Będzie robił co będzie chciał. Będzie chciał potykać się o brudne skarpetki? Nie ma sprawy. Będzie chciał myć naczynia dopiero jak zaczną wychodzić ze zlewu? Proszę bardzo. Będzie chciał przesiedzieć całą niedzielę na sofie z piwem?  Nikt mu nie będzie o to głowy suszyć.
Możliwość flirtowania bez ryzyka dekonspiracji też ma swoje plusy.
Co traci?  Może obiadki na stole (pizza też jest dobra). Siedzenie razem przed telewizorem? (przynajmniej może oglądać co chce).  Wspólne wyjścia? (przecież on chce spędzać z osobą,  którą obwinia za niepowodzenia, jak najmniej czasu, nie jak najwięcej.

Absolutnie nie uważam,  że tak jest w sytuacji męża autorki. Pokazuję tylko jak może to wyglądać z drugiej strony. Nie zawsze coś co my uważamy za bezsens nie ma sensu dla drugiej strony.

To bardzo zabawne kiedy to czy czyjeś życie jest dobre czy nie ma określać jego partner życiowy. Oczywiście może mu się wydawać, że takie jest ale koniec końców, to kiedyś ten partner dokona podsumowania, nikt inny. Ten wiek, czyli tzw. średni kiedy człowiek naturalnie dokonuje pewnego podsumowania sprzyja takim wydarzeniom. Dzieci się usamodzielniają więc z faceta spada jarzmo woła orzącego ugór ale i pewien cel. Trzeba siąść i przewartościować życie.

Oczywiście, że nie musi być jakaś inna, ale niestety w 99 % zawsze jest i mało który mężczyzna mówi o tym otwarcie. Osobiście nie znam żadnego mężczyzny, który odszedł od żony bez wcześniejszego przygotowania sobie innego"zaplecza". Bezsprzecznie moje doświadczenia o niczym nie przesądzają, ale zachowanie męża autorki wątku skłania mnie ku tezie, że należy on do większości. Niestety mężczyźni są zbyt wygodni i najczęściej przyzwyczajeni do obsługi, dlatego nie odchodzą w "próżnię".
Sama nie należę do osób, które uważają, że trzeba być ze sobą do końca życia, bo kiedyś zawarło się związek małżeński. Każdy ma prawo do zmiany i szczęśliwego życia, mężczyzna również Wszystko czego oczekuję, to szczerego postawienia sprawy i konkretnych argumentów... w tym  zarzutów pod moim adresem, żebym mogła się do tego odnieść. Ode mnie partnerzy, jak również i przyjaciele mają prawo odejść kiedy chcą.

QuQu przypisałaś mi autorstwo cudzej wypowiedzi.

Zgoda, tak by było uczciwie.

A to już nie wiem po co? Czy koniecznie trzeba wskazywać "co robiłam źle"? Przecież można się drugim człowiekiem najzwyczajniej w świecie znudzić. Tak po prostu, bez niczyjej winy. No ale rozumiem, to żaden argument więc trzeba mieć w zanadrzu parę mocnych zarzutów na odczepnego, a wtedy ta biedna, porzucona istotka może spędzić kolejne miesiące na walce z tymi wyssanymi na odczepnego zarzutami ale będzie szczęśliwsza, że "pracuje nad sobą". O to chodzi? Kolega na forum zdradza żonę, bo polubił seks z innymi kobietami i choćby małżonka stawała na rzęsach twierdzi, że będzie ją zdradzał, bo i tak będzie tylko sobą, a nie tymi innymi kobietami. Co nie przeszkadza mu być dalej z żoną, dbać o nią, darzyć uczuciem itd. Dobry organizator Da się? Da.

Snake, jak dla mnie nuda jest też dobrym argumentem. Zwyczajnie lubie wiedzieć z kim mam do czynienia.Nuda to często rożny temperament i światopgląd. Nie wiem dlaczego, ale ludzie na wstępie czesto udają kogoś kim nie są...a potem płaczą, że się z tym kimś nudzą...i potem wykrzykują po 20 latach, że tak nsprawdę to teatru nienawidzą...

Po pierwsze chcialabym poznac prawde czy mezowi sie poprzewracalo w glowie czy jednak dzieki komus innemu. Po drugie chcialabym zebezpieczyc dzieci przede wszystkim finansowo. Nie siebie bo mam prace tylko dzieci na przyszlosc. Po trzecie sytuacja wyniknela nagle ...po malych przeblyskach w czerwcu ...do oswiadczenia w pazdzierniku. W tym czasie on calkiem sie zmienil. Wczesniej szczesliwy maz i ojciec. Teraz juz chyba siedzi tu bo siedzi. Cos  naprawia w domu , wynajduje sobie. Slowa rozwod nie bylo....jeszcze.Jest tylko nie chocham Cie juz, wypalilo sie, chce byc sam, chce byc wolny.

Dawno nie logowalam sie, ale po przeczytaniu twojego postu musialam. To  co tu napisales, przeczy temu co napisales w swoim watku. Tam piszesz o swojej zonie, matce swlich 3.dzieci "jak mam z nia rozmawiac ze zadurzylem sie i ciagle mysle o innej"  Sam poczytaj co napisales
Ze swojego.doswiadczenia tez wiem jak zachowuje sie maz wobec zony gdy zainteresuje sie inna kobieta. Dzieci sa niewazne, zona jest tylko przeszkoda, nagle jest zolza, winna wszystkiemu. A dogadanie sie w sprawie majatku w tej sytuacji? Moj, gdy sie zakochal, ogolocil konto z duzych pieniedzy, nawet moja ostatnia pensje zabral, a jak wyjezdzal z nia na rajd rowerowy nawet zabral dla niej moj osobisty rower. Po kryjomu oczywiscie. I nie mial sobie nic do zarzucenia. A ja dlugo wierzylam ze absolutnie nie chodzi o inna kobiete. W glowe zachodzilam co kryje sie za jego zachowaniem. Stawialam na miazdzyce, bo takie ma obciazenia rodzinne.

Napisałam, że interesuje mnie zabezpieczenie dzieci, nie moje własne. Ja sobie poradzę. Tak naprawdę nie chciałabym w ogóle żeby ta cała sytuacja się wydarzyła, ale się stało. Nic na to nie poradzę. Trwa to już dwa miesiące, wiec zdążyłam nabrać dystansu i zacząć myśleć trzeźwo. Nie chce być ze mną, trudno, nie musi. Ale czy tak naprawdę nie kocha ...? Dwa dni temu wydarzyło się coś co znowu daje mi do myślenia. Mój mąż wpadł w szał kiedy zapytałam obcego faceta o przedmiot, który on właśnie używał. Z czystej ciekawości, bo nie widziałam czegoś takiego jeszcze. Niby nic takiego, ale pan uśmiechnął się i mi odpowiedział grzecznie i zapytał czy chcę wypróbować. Podziękowałam i oddaliłam się. Pan poszedł za nami i jeszcze mi tłumaczył działanie tego czegoś. Coś tam ogólnie porozmawialiśmy grzecznie po czym mój mąż obraził się na maksa. Były wyrzuty , że idziemy we dwoje a ja "wyrywam " faceta . Wyrywam ? Nawet nie pomyślałam w ten sposób.  Grzecznie tylko zapytałam i poszłam dalej. Podobno to go upokorzyło na maksa jak jeszcze nigdy. Ale ... rano wstał i zaczął zachowywać się jak dwa miesiące wcześniej ... jakby nic kompletnie się nie zdarzyło. Jakby nie było tych dwóch miesięcy. Albo on ma coś z głową, albo to pies ogrodnika albo jest zazdrosny. Ale czy można być zazdrosnym o kogoś, do kogo nic się nie czuje ??

Snake, zaprezentowałeś zupełnie inne spojrzenie na sprawę   Nie pomyślałabym o tym. Tylko jak wytłumaczysz zmianę o może nie o 180 a 145 stopni ?
Nagle miły, grzeczny, zabawny, rozmowny ? Co jest ??

Instynktem psa ogrodnika. Snake dobrze ocenił. Poza tym zaczyna mi się to składać w całość- Twój mąż nie jest pewnym siebie facetem.

Dobrze, że na "zimno" oceniasz sytuację , masz dystans. Zaufaj intuicji, chyba masz w tej chwili lekką przewagę.

edit: nie wariuj, to trochę jak poker , zachowaj "twarz pokerzysty" jak długo się da

pożyjemy, zobaczymy... jakoś.. nie wierzę w jednorazowe wyskoki u Pana który już ma epizod zachwiania rodziną.
sorry.

Meg75 zmienilas zamki w koncu ? Chyba to bym zrobila w pierwszej kolejnosci po takiej akcji.
Dzisiaj czytajac ksiazke znalazlam takie stwierdzenie : Samotni marza o romansie a ci co maja romans marza o samotnosci.
Cos w tym jest  ....

A ciekawe jak sobie twoja niepracujaca żona z trojka dzieci poradzi w tym domu ?
Nie no zapomniałam będziesz nadal oddawał jej i dzieciom wszystkie swoje dochody , prawda ? Nie ?
Bo jeśli nie to ten dom będzie dla niej kula u szyi.
Mam lepszy pomysł, ty weź dzieci i dom a ja wyślij  do pracy, żeby może dokształcila się i rozwijała zawodowo.

A dlaczego masz zostawiać ICH ? Zostaw tylko żonę , albo lepiej pozwól jej rozwijać się zawodowo a sam przejmij jej obowiązki domowe i opiekę nad dziećmi i nie zapomnij pracować , no bo z czegoś musicie żyć. A żona jak znajdzie dobrą pracę, dokształci się, zadba o siebie to......
Znajdzie sobie lepszego od Ciebie.

Czepiam się bo drażnią mnie wypowiedzi takich lowelasów, co to żonie na zimę sandały a na lato dziecko fundują i "nagle" dostrzegają, że "tego kwiatu to pół światu" i dlaczego oni nie mogą korzystać z życia ?
Drażnią mnie niedojrzali faceci, którzy nie dostrzegają żon, traktują je przedmiotowo, bo najważniejsze jest ich EGO.
Drażni mnie ich "krótkowzroczność" ograniczająca się do czubka ich własnego nosa.
Nie widzą, że ich wygodnictwo prowadzi do "totalnej rozpierduchy" nie tylko w ich życiu, ale również życiu żony i dzieci.
Oczywiście akceptuję, że są sytuacje, że inaczej się nie da, że czasami to jedyne rozwiązanie. Stoję na stanowisku, że taki "tatuś" , który marzy o wolności, niech przejmie obowiązki swojej żony, matki swoich dzieci i "używa tej wolności" ( bo przecież dzieci to nie przeszkoda ) ( szkoda, że tylko dla matek )

Żony po chwilowym szoku zazwyczaj wychodzą na tę prostą jako silne kobiety.

Jak jesteś dogadana a nic się nie dzieje to czekaj na odpowiedni moment, nie ma bez potrzeby wydawać kasy. Może to okres przedświąteczny tak wpływa na Twojego męża ? Bądź czujna , bo grudzień to ciążki czas , na styczeń i nowy rok zazwyczaj ludzie planują najwięcej zmian

Zaopiekuj się nim, mam nadzieję , że to doceni

ps. .......ale sobą bardziej ,  nie trać z pola widzenia najważniejszej osoby w swoim życiu .... SIEBIE

Albo to trochę tak, że ty głaskasz tego kota a on drapie pazurami

Eee tam ogarnął się. Miłość (nowego) życia mu jakiegoś focha strzeliła, chłop stracił wątek, a kto tak przygarnie i utuli jak nie własna żona...

Moze i tak. Czekam co sie dalej wydarzy. Nie zamierzam rzucac sie mu na szyje. Ale obecnie mysle ze nic tu nie zrobie. Zostaje mi obserwacja i ewentualne dalsze dzialanie po Nowym Roku. Jeszcze rozmowa nie jedna a pewnie caly szereg rozmow. Najlatwiej walnac focha i powiedziec spadaj, ale  dam mu ostatnia szanse. Wiecej nie bedzie.

No dobra..ok to co sami byscie zrobili konkretnie w tej sytuacji ? Mam totalna rozpierduche w glowie. Wszystko to jako calosc nie jest tskie proste, przynajmniej dla mnie.

Nic. A co miałabyś robić? Wiercić mu dziurę w brzuchu, bo się inaczej zachowywał? Cóż, panowie w pewnym wieku czy też w pewnym momencie życia mają nadwrażliwość na potencjalne przejawy zainteresowania ze strony płci przeciwnej. Na dodatek bywa, że przejawy wydumane lub nadinterpretowane. Wystarczy, że panienka parę razy spojrzy spod rzęs, a taki chodzi i myśli czy to było aby zalotne. Przysiądzie się panienka do dyskusji o sprawach zawodowych, a ten już ma parę dni dywagacji czy te dwa guziki więcej w dekolcie rozpięte, to przypadek czy na jego cześć. Czy to, że panience zdarza się o niego otrzeć czy naprzeć biustem niby to zaglądając przez ramię, to taki styl bycia młodocianych czy...? No to chodzi biedaczek struty, brzuch zaczyna wciągać, rankiem zastanawia się czy dziś spryskać się wodą taką czy owaką? Nie daj Boże panience wypśnie się w chwili słabości, że ona dla niego to by zrobiła wszystko. To już temat na długie tygodnie żmudnych dociekań czy chodziło jej o to, że oddałaby mu ostatnią ryzę papieru albo, że skoczyłaby do maca po dobrą kanapkę i to za swoje, gdyby tylko westchnął jaki głodny jest w robocie, czy aby o coś więcej? Chodzi, duma, rozważa i nic się nie dzieje. Skurczy już dostaje od tego wciągania brzucha, mózg mu paruje, a ona ostatnio coś nie zerka spod powiek...

Joanna własnie spowodowałaś, że zaczęłam się zastanawiać, czy na zmianę moich poglądów na temat zdrady większy wpływ ma mój wiek, czy doświadczenie życiowe...
10 lat temu gdyby to był pierwszy wyskok partnera napisałabym - daj szanse,
6 lat temu doradziłabym, że jeżeli to pierwszy raz i potrafisz wybaczyć - daj szanse,
teraz - dawanie szansy partnerowi, który o nią nie "błaga" gwarantuje kolejny romans w niedalekiej w przyszłości

Oczywiście, że owe błaganie niczego nie gwarantuje, szczególnie jeżeli nie ma tym grama prawdziwej skruchy... myslę, że  jednak człowiek, który przynajmniej szczerze żałuje i ma jakąś tam potrzebę odkupienia win, ciut lepiej rokuje Tylko tyle. Niestety ja mam wrodzoną skłonność do dawania drugiej szansy, chociaż rzadko ktoś ją sensownie wykorzystuje... No, ale ja to robię chyba bardziej dla siebie, żeby mieć pewność... że człowieka źle nie osądziłam. Osobiście jakbym dała ciała w jakimś chwilowym amoku, to byłabym naprawdę wdzięczna, że ktoś dał mi tę drugą szansę...

Owszem, bo generalnie w życiu nie ma żadnych gwarancji. Myślę jednak, że fakt iż jedna osoba nie potrafiła docenić zaoferowanego jej gestu, nie oznacza, że ktoś inny właściwie nie skorzysta z takiej szansy.