Potrzebuję porady bo sama nie radzę sobie z natłokiem myśli i wszystkiego za i przeciw.
Moja sytuacja wygląda następująco:
Mam męża oraz małe dziecko pół roczne. Mój mąż bardzo często wyjeżdża w delegacje za granicę. Średnio nie ma go koło 2-3 tygodni w ciągu miesiąca Nie jestem zachwycona tym faktem od kilku miesięcy kłócimy się bardzo chciałabym by bywał częściej w domu i zmienił pracę. On nie chce tego zrobić gdyż dobrze zarabia i czuje się w tej pracy spełniony. Mówi że zdaje sobie jednak sprawę z tego że to jego spełnienie dzieję się trochę moim kosztem. Ja siedzę 24 h z dzieckiem sama. Wszystko co związane z domem jest także na mojej głowie. Wszystko co dotyczy dziecka (ubrania, leki, szczepienia, rozwój etc.) oraz inne rzeczy pies, rachunki, sprzątanie, oprócz zakupów to często zapewnia mąż kiedy jest w weekend w domu. Wcześniej byłam bardzo aktywną zawodowo osobą, przed ciążą pracowałam i spełniałam się w swojej pracy.
Po porodzie moja córka musiała zostać beze mnie w szpitalu. Była to dla mnie trauma, przez to nie dałam rady karmić jej piersią. W wieku ok. 5 tygodnia trafiła ponownie do szpitala. Mój mąż pojechał wtedy za granicę, pomagała mi mama. Od tamtej pory panicznie boję się o nią by to się nie powtórzyło. Mieszkam 300 km od mojej całej rodziny w dużym mieście ( ze względu na pracę). Kiedy mój mąż wyjeżdża zostaję w zasadzie sama z córką i psem zdana tylko na siebie. Przerasta mnie ta świadomość, że gdyby cokolwiek jej się ponownie stało nie poradzę sobie. Nie mam prawa jazdy bo jakoś tak wyszło. Mieszkamy w wynajmowanym mieszkaniu w mieście, ale mąż bardzo chce wyprowadzić się do domu pod miastem (czyli zero komunikacji miejskiej). Paraliżuje mnie taka świadomość - sama w domu, na jakimś odludziu. Alternatywą dla mnie jest wyprowadzka do rodzinnego miasta gdzie nie znajdę pracy (jest to mała mieścina 20 tys mieszkańców) i praca jest tzw. "po znajomości". Mój mąż pracuje na kontrakcie oprócz wyjazdów wykonuje swoją pracę gdziekolwiek ma internet więc jemu wszystko jedno gdzie mieszka. W dużym mieście trzyma mnie mój rozwój osobisty (w końcu dziecko kiedyś dorośnie, a macierzyński się skończy). W małym rodzina i poczucie bezpieczeństwa.
Czuję się w potrzasku między tym co jest dla mnie dobre (mieszkanie w mieście i mój rozwój), a między tym co pozwala mi czasami spokojnie zasnąć gdy jestem u rodziców i wiem, że w razie jakiejś awaryjnej sytuacji (moja choroba, choroba córki etc) nie jestem sama. Bardzo chciałabym mieć swój dom albo mieszkanie, ogarnąć się zacząć żyć bez strachu o dziecko i o siebie. Czuję na sobie ogromną presję, że zawsze muszę być 100% w dyspozycji bo moja córka może polegać tylko na mnie. Ostatnio moje życie to ciągły stres, bycie samej, wszystko w ciągu dnia zorganizowane pod linijkę bo nie ma mi kto pomóc. Moja mama wpada do mnie czasami, ale nie mogę prosić jej by ciągle przemierzała 300 km by mi pomagać przez pół miesiąca lub więcej...
Proszę o rady. Nie wiem co robić.
