Związek na odległość - czas podjęcia decyzji o wspólnym życiu. - Netkobiety.pl

Cześć wszystkim!
Piszę tutaj, bo jak większość, mam dylemat i coraz mniej czasu na podjęcie decyzji..
Ale zacznę od początku.. Byłam w swoim niespełna 30 letnim życiu kilka razy zakochana, kilka razy zauroczona – związki „młodzieńcze” kończyły się fiaskiem, wielkim rozczarowaniem i złamanym sercem, które ciężko było poskładać.. Po maturze wyjechałam na studia – nowe znajomości, kolejne próby nawiązania bliższych relacji z facetami – nie potrafiłam się zaangażować, starałam się zakończyć kolejne znajomości i tak w kółko.. Postanowiłam, że po wszystkich perypetiach rodzinnych, własnych „demonach”, stawiam na siebie. Skończyłam jedne studia, drugie kolejne i kilka następnych.. W międzyczasie praca – jedna, druga.. znowu studia, w końcu własne mieszkanie, kolejne problemy rodzinne i załamania.. Pojawiła się pustka w czterech ścianach i samotność.. Wiec postępując jak stereotypowa stara panna przygarnęłam kota ze schroniska – może futrzak ze mną wytrzyma Ale patrząc na znajomych, którzy łączą się w pary – w tym wieku to w sumie nic nadzwyczajnego, ale poczułam, że zaczynam nie pasować do otaczających mnie ludzi i chciałam coś zmienić. Chciałam w końcu kogoś poznać i spróbować zawalczyć nie tylko o kolejne studia, awans w pracy, ale o kogoś, kto będzie dzielił ze mną te puste cztery ściany.. Prawie 1,5 roku temu, w wolny weekend postanowiłam wejść na czat – tak po prostu pogadać, dać odpocząć kotu Na czacie poznałam Ktosia Ktosiek okazał się interesujący i tak to się zaczęło – kilka spotkań na czacie, później komunikator, aż w końcu godzinne rozmowy telefoniczne. Ktosiek stał się bliską mi osobą, można powiedzieć, że przyjacielem, którego w tamtym momencie bardzo potrzebowałam i od tego się zaczęło.. Ktosiek wszedł w moje życie Po jakiś 3 miesiącach się spotkaliśmy pierwszy raz, a dzieli nas cała Polska – DOSŁOWNIE, bo prawie 800km.. No, ale Ktosiek przyjechał, a ja na dworcu cała w nerwach czekałam w aucie ponad 2 godziny przed jego przyjazdem.. A potem cóż.. Patrzę – idzie! Więc standardowo – nogi jak z waty, serce wali, dłonie się pocą Ktosiek nie był dla mnie „obcym”, był tym Ktosiem, którego tak dobrze znałam.. Wspólny sylwester, wyjazd na ferie, majówka, wspólne wakacje, spotkania między wyjazdami.. Wspólne plany, marzenia, cele.. Ale jednak 800km, to nie 200.. a ile może trwać związek na odległość? Na dłuższą metę jest to irytujące i frustrujące.. Ktosiek jest bardzo zaangażowany w naszą relację, jest opiekuńczy, jest pierwszą osobą, której zaufałam od wielu, wielu lat.. Pomyślicie: w czym babo widzisz problem? Przeprowadzka. Wraz z rozwojem znajomości powiedziałam mu, że nie zamierzam się przeprowadzać i zmieniać pracy, nie zostawię tego co mam – zrozumiał, powiedział, że dla niego przeprowadzka nie jest problemem, prace znajdzie wszędzie i taki problem to nie problem, zwłaszcza jeśli oboje tego chcemy.. Ktosiek jest kochany, ale ja się boję.. Nie, nie boję się tego, że Ktosiowi się odwidzi i mnie zostawi albo celowo zrani. Wręcz przeciwnie.. Boję się, że ja go zranię.. On chce zostawić wszystko, bo chce żebyśmy ułożyli sobie wspólnie życie, ale ja czuję się źle z tym, że pomimo tego, że mi na nim zależy nie odważyłabym się zostawić wszystkiego dla niego. Boję się, że on rzuci wszystko, zamieszkamy razem i coś nie wyjdzie.. – w takiej sytuacji on zostanie praktycznie z niczym, a ja już zawsze będę czuła się winna..Za 10 dni przyjeżdża, mamy poważnie porozmawiać, podjąć decyzję, która sprawić może, że w przeciągu najbliższych 2-3 miesięcy najpóźniej będziemy mieszkać już razem.. Nigdy nie byłam w takim hmm.. dojrzałym? związku, a wizja wspólnego życia, ślubu jest równie piękna, co i przerażająca.. Ktosiek mnie do niczego nie namawia, nie zmusza, chce żebym podjęła samodzielnie decyzję.. A ja nie chcę go zwodzić, bo mam świadomość tego, że ciężko będzie dalej być w związku na taką odległość, tym bardziej, że to on przyjeżdża do mnie, bo ma częstsze możliwości wzięcia wolnego w pracy niż ja.. Nie wiem co mam zrobić.. Nie wiem jaką decyzję podjąć, czuję się jak zagubiona nastolatka.. Nie chcę marnować jego czasu, odwlekając wspólne mieszkanie, nie chcę zwodzić ani jego ani siebie.. Z drugiej strony ciężko mi jest wyobrazić sobie dalsze życie bez niego.. tym bardziej, że w planach które są nie ma „ja” czy „on”, jesteśmy „my”..
Może Wy byliście w podobnej sytuacji? Zmierzyliście się z podjęciem podobnej decyzji? Poratujcie radą, bo się zaplątałam we własnych myślach..