Witam. Na wstępie chciałem zaznaczyć, że jestem mężczyzną i postaram się opisać problem jak najbardziej dokładnie. Otóż jestem od prawie roku z kobietą, która ma dziecko. Aktualnie dziewczynka ma 3 lata. Mieszkamy w innych miastach i na początku spotkania były 2 - 3 dniowe. Od około 3 miesięcy staram się przebywać z matką i dzieckiem częściej tj. około 2 do 3 tyg w miesiącu by zwiększyć więź pomiędzy nami. Biologicny ojciec dziecka nie miał z nim w ogóle kontaktu.
Przejdę do problemu.
Odkąd pamiętam dziecko płacze, z byle powodu: pić, najpierw mleko, za sekundę sok, a zaraz znowu mleko, kilka sekund zwłoki - płacz (oczywiście tłumaczy mu się ze spokojem, że nie można nadmiernie spożywać mleka),
gdy jest przemęczone - płacze bo za żadne skarby świata nie pójdzie spać w dzień (bardzo rzadko się to zdarza, że uśnie w dzień, ale to tylko wtedy jak już na stojąco zasypia) (tu znów usilne próby tłumaczenia, że gdy pójdzie spać poczuje się lepiej, że gdy pójdziemy później na spacer to musi odpocząć i nabrać sił itd itd)
Czasem zdarza się, że chce brać nocniczek i załatwić się na środku pokoju (domyślam się, iż w celu zwrócenia uwagi), kontra z naszej strony to tłumaczenie, że takie sprawy robi się w toalecie, oczywiście niema tutaj ugody i po kilkunastu minutach płaczu dopiero dochodzimy do jakiegoś porozumienia.
Dziecko raczej nie zna jeszcze pojęcia taty, ponieważ nigdy go nie poznało więc traktuje mnie jako wujka, choć nigdy mnie tak nie nazwała, dlatego domyślam się, że w sytuacjach gdy mama jest zajęta a ja chcę dziecku pomóc np. zapalić światło czy pokroić arbuza, dziecko się buntuje i mówi standardowe: IDŹ i znowu zaczyna się płacz.
Przykładów jest milion, dlatego nie wspominam o klasyce gatunku typu: płacz bo deszcz pada, płacz bo wiatr wieje itd.
Na każde pytanie staramy się z moją partnerka odpowiadać, pełnymi zdaniami po kilka razy, poświęcamy temu dziecko mnóstwo czasu jednak mam wrażenie, iż matka dziecka trochę je rozpieszcza: zabawek w brud, każda prośba od razu spełniona. Na dodatek zauważyłem, że w ostatnim czasie dziecko jest zazdrosne o mamę więc mnie się od niego dostaje ze zdwojoną siłą.
Co robić? Jak reagować? prosiłbym kogokolwiek o jakąs konkretną poradę w tej sprawie
Dziękuję
Myślę, że powinieneś najpierw porozmawiać z matka dziecka. Czy ona widzi problem i chce coś z tym zrobić? I czy zgadza się współpracować, bo w przeciwnym razie nie będzie miało to sensu. Dziecko nadmiernie starające się zwrócić na siebie uwagę w niektórych sytuacjach należy ignorować. Kiedy dziecko o coś pyta ale w tym czasie również płacze należy zaczekać aż się uspokoi i dopiero wtedy mu odpowiedzieć. Jeżeli jednak wtedy Ty będziesz chciał zaczekać aż dziecko się uspokoi a matka będzie usilnie je uspokajać nie przyniesie to żadnego efektu, jak tylko nakręcanie dziecka na kolejne histerie. Musicie też ustalić czy razem zajmujecie się małą, czy np matka ma tutaj więcej do powiedzenia.
Porozmawiać z partnerką i razem odwiedzić psychologa dziecięcego.
Mam syna - również 3-letniego. Też płakał ciągle i o wszystko, marudził. Było też wiele innych niepokojących objawów i poszliśmy do psychologa. Potem do psychiatry. Okazało się, że to, co wszyscy w rodzinie uznawali za bunt dwulatka było tak naprawdę Zespołem Aspergera.
