Czy powinnam meczyc sie z mezem ktorego nie potrafie dazyc miloscia?? - Netkobiety.pl

Jestem mezatka z 16 letnim stazem.Mamy 2 dzieci.Od kilu lat nie sypiam z mezem .Przestal mnie pociagac seksualnie.Oczywiscie probowalam sie przemoc ,niestety kazde zblizenie powoduje u mnie niesmak .Ja uwielbiam seks,uwielbiam erotyke.Codziennie ubolewam nad tym ,ze kazdego dnia starzeje sie nie korzystajac z tak pieknego doznania jakim jest seks.Moj maz nigdy nie byl w tych sprawach dobry,jakos mi to nie przeszkadzalo dopoki zaczelam zauwazac inne mankamenty.Bede bezwzgledna sorry..nie cierpie jak przy mnie siedzi,nie slucham jak do mnie mowi ,widze tylko same zle strony w nim.Nawet jak je to mnie denerwuje .Unikam go jak moge.Czesto placze z powodu braku milosci .Chcialabym kochac ...oczywiscie podobaja mi sie mezczyzni na ulicy,jednak jestem mezatka niestety.Chcialabym odejsc ,od lat mecze sie z ta mysla ,od lat czekam na jakis krach ,czekam na jakies wydarzenie ktore wzmocnilo by mnie w swoim niezrealizowanym dotychczas postanowieniu.Majac dwoje dzieci trudno jest sie rozstac z mezem .Wspolne rachunki.Strach przed czyms nowym,strach,ze nie dam sobie rady.U mnie w rodzinie nie bylo rozwodow ,nie wiem jak zareagowalaby rodzina .A ja umieram kazdego dnia patrzac na osobe ,ktorej nie kocham .Nie mam kolezanek,nie mam zadnych rozrywek,nawet pracuje w pojedynke .Nie potrafie zagadac do ludzi ,zawsze mialam niska samoocene co nie pomaga mi w tej calej sytuacji.Oczywiscie napisalam tu ogolnikowo o moich zmartwieniach .Juz kilka lat temu trafilam na te strone jednak nie mialam odwagi sie zarejstrowac.Teraz czuje ,ze musze sie podzielic z tym co czuje .Prosze nie mowcie mi tylko ze mam probowac poukladac jakos swoj zwiazek.Ja to przerabialam.Czekam na jakis odzew na jakas nutke nadziei.Czuje ,ze zycie ucieka a ja gdzies bladze w beznadziei.

Bede bezwzgledna sorry..nie cierpie jak przy mnie siedzi,nie slucham jak do mnie mowi ,widze tylko same zle strony w nim.Nawet jak je to mnie denerwuje .Unikam go jak moge.

A ja sie zastanawiam tylko jak mozna kogos niby na poczatku kochac i akceptowac i wszystko jest oj a potem i to po tylu latach raptownie nasza bliska osoba jest calkowicei przecwienstwem kochania zaczynamy ja niebawidziec zle sie czuc przy niej nie rozumiem przeciez takie cos to na poczatku w ciafu kilku pierwszych lat wiedziec czt jednak nam razem. Czy moze jednak byly to malzenstwa z powidu dzieci czy innych ? to takie tez i pytanie do was kobiet ktore po tak dlugim czasie sie chcecie rozesc bo naprawde po tym jak takie cos czytam to zaczynam sie zastanawiac czy wchodzic w zwiazek bo odejdzie odemnie kobieta juz nie po 5 a nawet po 10 czy wiecej latach a niechcialnym tego.

Ropzsumem jeszce szarlotkenagoraco bo w krotkim zwiwzku ale w takich dlugich?.

atlantyda napisał/a:

byłam w związku prawie 16 lat w tym prawie 14 to czas małżeństwa. rozstanie nie było łatwe. trwało kilka lat. kilka niepotrzebnych lat poświęconych na sklejanie tego czego się nie dało skleić. mam 2 dzieci. w tej chwili już prawie dorosłych. w momencie rozstania miały kilkanaście lat. z perspektywy czasu ocena rozstania jest jednoznaczna - nie mogłam podjąć lepszej decyzji. kiepski seks, niezrozumienie ogólne, brak jakiejkolwiek sympatii i akceptacji i tak dalej... tego małżeństwa nie było... po rozstaniu życia nie ułożyłam sobie z żadnym innym mężczyzną. tak jak byłam w małżeństwie sama tak sama jestem nadal - różnica jest jednak znacząca - jestem wolna, mogę z szacunkiem patrzeć codziennie rano w lustro, spotykać się z kim chce i kiedy chce. swojego księcia może jeszcze poznam, może nie. mam kilka związków za sobą...obawy, że będzie trudno po rozstaniu z mężem, że sobie nie poradzę towarzyszyły mi przez cały czas rozstawania. teraz też czasem wracają. ale nie to jest najgorsze. najgorsze jest to, że przez przedłużanie agonii mojego związku poraniliśmy siebie tak bardzo, że nic już nie zostało, żadne dobre wspomnienie...i tego najbardziej żałuję - nie rozstania tylko właśnie tego, że zdecydowałam się na nie zbyt późno

Jak doszło do tego, że w ogóle wzięłaś ślub? Kochałaś męża na początku, czy po prostu wzięłaś ślub z rozsądku? Mam faceta i jest mi z nim jako tako. On jest dobry, uczynny, zawsze mi pomoże, ale... nie czuję do niego miłości czy mocnego pociągu. Niestety trzyma mnie przy nim to, że On jako jedyny potrafił zaakceptować to skąd jestem, co posiadam (chodzi mi w tym przypadku, że nie posiadam TOTALNIE niczego - brak domu, samochodu, oszczędności. Mieszkam w mieszkaniu komunalnym. Mam tylko pracę i ledwo wiążę koniec z końcem). Boję się, że inny facet jak się dowie, że naprawdę nie mam niczego to stwierdzi, że nie będzie z "taką" osobą. Ze mną ciężko będzie wziąć kredyt. Oszczędności też nie mam, które mogłyby być wkładem własnym w mieszkanie itd. I jak czytam ten wątek to nie wiem, czy dobrze robię. Tzn. czuję że popełniam ogromny błąd będąc z nim, ale... strach przed kolejnym dorzuceniem z powodu bycia tą biedniejszą mnie przeraża.

mar3 napisał/a:

A ja sie zastanawiam tylko jak mozna kogos niby na poczatku kochac i akceptowac i wszystko jest oj a potem i to po tylu latach raptownie nasza bliska osoba jest calkowicei przecwienstwem kochania zaczynamy ja niebawidziec zle sie czuc przy niej nie rozumiem przeciez takie cos to na poczatku w ciafu kilku pierwszych lat wiedziec czt jednak nam razem. Czy moze jednak byly to malzenstwa z powidu dzieci czy innych ? to takie tez i pytanie do was kobiet ktore po tak dlugim czasie sie chcecie rozesc bo naprawde po tym jak takie cos czytam to zaczynam sie zastanawiac czy wchodzic w zwiazek bo odejdzie odemnie kobieta juz nie po 5 a nawet po 10 czy wiecej latach a niechcialnym tego.

Ropzsumem jeszce szarlotkenagoraco bo w krotkim zwiwzku ale w takich dlugich?.

Ja myślę, że możliwe mechanizmy są różne:
1. Ludzie po urodzeniu się dzieci, zaniedbują rozmowę o rzeczach ważnych,emocjach etc. i wspólne przyjemne spędzanie czasu i cieszenie się swoim towarzystwem. Czas płynie i następuje coraz większe oddalenie, tak że już po pewnym czasie nie ma nic przyjemnego w tym byciu razem, tylko rutyna.
2. Ludzie biorą ślub na etapie "motyli" i widzą siebie przez różowe okulary, nie znają się. Jak emocje przygasają, nagle,po kilku latach,  odkrywają, że ta druga osoba wcale im się tak nie podoba, nie spełnia ich oczekiwań, nie jest dobrym partnerem/rodzicem, są  rozczarowane, ale są dzieci, zobowiązania finansowe etc, więc ciągnie się to dalej. Kobiety wtedy zwykle koncentrują się na dzieciach. To chyba najczęstszy motyw. Związki z tak zwanej "wielkiej miłości".
3. Chęć posiadania rodziny. Czasem kobieta nie czuje wielkich emocji to mężczyzny, ale jest w wieku gdy się pragnie stabilizacji, dzieci etc, więc decyduje się na małżeństwo myśląc, iż będzie szczęśliwa, bo dany facet jej to zapewni. Czasem okazuje się, że to wypali, innym razem po spełnieniu się jako mama, odkrywa się, że brak prawdziwej bliskości z partnerem.

Jestem mezatka z 16 letnim stazem.Mamy 2 dzieci.Od kilu lat nie sypiam z mezem .Przestal mnie pociagac seksualnie.Oczywiscie probowalam sie przemoc ,niestety kazde zblizenie powoduje u mnie niesmak .Ja uwielbiam seks,uwielbiam erotyke.Codziennie ubolewam nad tym ,ze kazdego dnia starzeje sie nie korzystajac z tak pieknego doznania jakim jest seks.Moj maz nigdy nie byl w tych sprawach dobry,jakos mi to nie przeszkadzalo dopoki zaczelam zauwazac inne mankamenty.Bede bezwzgledna sorry..nie cierpie jak przy mnie siedzi,nie slucham jak do mnie mowi ,widze tylko same zle strony w nim.Nawet jak je to mnie denerwuje .Unikam go jak moge.Czesto placze z powodu braku milosci .Chcialabym kochac ...oczywiscie podobaja mi sie mezczyzni na ulicy,jednak jestem mezatka niestety.Chcialabym odejsc ,od lat mecze sie z ta mysla ,od lat czekam na jakis krach ,czekam na jakies wydarzenie ktore wzmocnilo by mnie w swoim niezrealizowanym dotychczas postanowieniu.Majac dwoje dzieci trudno jest sie rozstac z mezem .Wspolne rachunki.Strach przed czyms nowym,strach,ze nie dam sobie rady.U mnie w rodzinie nie bylo rozwodow ,nie wiem jak zareagowalaby rodzina .A ja umieram kazdego dnia patrzac na osobe ,ktorej nie kocham .Nie mam kolezanek,nie mam zadnych rozrywek,nawet pracuje w pojedynke .Nie potrafie zagadac do ludzi ,zawsze mialam niska samoocene co nie pomaga mi w tej calej sytuacji.Oczywiscie napisalam tu ogolnikowo o moich zmartwieniach .Juz kilka lat temu trafilam na te strone jednak nie mialam odwagi sie zarejstrowac.Teraz czuje ,ze musze sie podzielic z tym co czuje .Prosze nie mowcie mi tylko ze mam probowac poukladac jakos swoj zwiazek.Ja to przerabialam.Czekam na jakis odzew na jakas nutke nadziei.Czuje ,ze zycie ucieka a ja gdzies bladze w beznadziei.

atlantyda napisał/a:

mar3 długość związku nie ma znaczenia, czasem ludzie są sobie obcy po 4 czasem 16 a czasem 30 latach. o każdy związek trzeba dbać, nie utrzymasz bliskości intymności i zaangażowania w związek bez dbania o to, zawsze muszą starać się dwie osoby, związek powinien być dla obu zaangażowanych osób wyzwaniem, zaskakiwaniem bo to pozwala człowiekowi się rozwijać. nie można ani się starać ani kochać za dwoje. w takim układzie zawsze ktoś będzie cierpiał

czyli mam rozumiec ze to ty nie dbalas i nie angazowalas sie w zwiazej z mezem tyo po co slub
jakie wyzwanie jakie zaskakiwanie nic takiego nie trzeba nawet jaks sie jest dlugo ze soba i jest codzienniosc to mozna zyc jak przyjaciele ale razem przeciez jak nam ta osoba pasowala to znajsc ja juz np, 5 lat wiemy jaka jest i jezeli przez tyle lat nam idpowiada to i powinna przez kolejne i jeszce kolejne 5 pasiwac , jak dla mnie nie byliscie dobrano ppprostu wtedy i tyle, a po drugie duzo ludzi wlasnie nie potrafi rozmawiac naprawde szczerze i mowic na poczatku ziwazku ze cis im nie asuje czy jak bo jak nie pasuje to po co byc razem i marniwac drugiej osobie czas i potem sie po tylu larch rozwidzic

mar3 napisał/a:

atlantyda napisał/a:

mar3 długość związku nie ma znaczenia, czasem ludzie są sobie obcy po 4 czasem 16 a czasem 30 latach. o każdy związek trzeba dbać, nie utrzymasz bliskości intymności i zaangażowania w związek bez dbania o to, zawsze muszą starać się dwie osoby, związek powinien być dla obu zaangażowanych osób wyzwaniem, zaskakiwaniem bo to pozwala człowiekowi się rozwijać. nie można ani się starać ani kochać za dwoje. w takim układzie zawsze ktoś będzie cierpiał

czyli mam rozumiec ze to ty nie dbalas i nie angazowalas sie w zwiazej z mezem tyo po co slub
jakie wyzwanie jakie zaskakiwanie nic takiego nie trzeba nawet jaks sie jest dlugo ze soba i jest codzienniosc to mozna zyc jak przyjaciele ale razem przeciez jak nam ta osoba pasowala to znajsc ja juz np, 5 lat wiemy jaka jest i jezeli przez tyle lat nam idpowiada to i powinna przez kolejne i jeszce kolejne 5 pasiwac , jak dla mnie nie byliscie dobrano ppprostu wtedy i tyle, a po drugie duzo ludzi wlasnie nie potrafi rozmawiac naprawde szczerze i mowic na poczatku ziwazku ze cis im nie asuje czy jak bo jak nie pasuje to po co byc razem i marniwac drugiej osobie czas i potem sie po tylu larch rozwidzic

rozumieć nie oznacza interpretować, ewentualnie parafrazować.
dbać muszą obie strony i to miałam na myśli, zazwyczaj jeśli jedna odpuszcza druga po jakimś czasie też
bycie dla kogoś wyzwaniem jest absolutnie konieczne z mojego punktu widzenia, każdy związek i każdy człowiek muszą się rozwijać - to nieunikniony proces. miłość nie jest stanem permanentnym, nigdy nie jest na zawsze do grobowej deski, ewentualnie tylko w bajkach