moi rodzice nie akceptują mojego chłopaka - Netkobiety.pl

Jesteś bardzo młoda. Czy jesteś pewna, że ogarniesz to wszystko? Partnera, dziecko?

Z tego co opisujesz sama z rodzicami nie dojdziesz do porozumienia myślę więc, że wizyta u psychologa, o której wspomniałaś mogła by wiele pomóc. Koniecznie wybierz się tam z rodzicami jak najszybciej. Ważne, aby rodzice zrozumieli Ciebie, a ty ich, bez tego ani rusz.
Życzę powodzenia !

musisz zawalczyc o to co kochasz, to ze on ma dziecko to ze jest starszy o 8 lat to nic strasznego, jesli jest odpowiedzialny to jest duzy plus, jego samego dotknela tragedia - wypadek zony i smierc. nie rozumiem takich ludzi jak Twoi rodzice wybacz ale sami zachowuja sie jak bydlo !

Rodzice chcą zawsze dobrze. Zawsze. Tylko problem polega na tym, że nie potrafią tego przekazac.
Spokojnie, bez nerwów. Taka spokojna rozmowa przydałaby się na pewno. Nawet jeśli to rozmowa u psychologa.

Ja też tego nie rozumiem dlaczego przeszkadza im tak mała różnica wieku. Oni twierdzą, że to wstyd.

zgadzam sie z Teo.. troche to dziwne... bo jak raz sie przeciwstawiasz to juz sie tego trzymasz... rozumiem, ze chcesz miec dobre stosunki z rodzicami. jednak jakby moja mama mnie dusila(do czego i tak by nie byla zdolna), grozilaby ze mnie zabije, w zyciu bym nie wrocila do domu. owszem robilabym wszystko, zeby stosunki z nimi naprawic, ale bym nie wracala do domu. a jesli juz, widzac ze znow jest tak samo, bym sie spakowala, i ponosila konsekwencje swojej decyzji, i chocby niewiadomo co sie dzialo, nie wracalabym...

NIE DAJ SIĘ!!! Przerabioałam to samo, z tą różnicą, że Twoi rodzice są w stanie powiedzieć, co im się niepodoba w Twoim chłopaku, moi natomiast po prostu powiedzieli nie. Mój chłopak mieszkał na drugim końcu kraju, jest w moim wieku, uczy się, pracuje, dba o mnie i wyraźnie mu na mnie zależało, im to nie przeszkadzało siłą trzymać mnie w domu żebym się z nim nie spotkała (przyjechał z województwa podkarpackiego tylko po to, żebyśmy się zobaczyli), zabrali mnie do psychiatry, zaprzyjaźnionego zakonnika mojej siostry, nawet raz mnie siłą zamknęli w szpitalu psychiatrycznym bo byli pewni że jestem totalnie pierdzielnięta na punkcie tego chłopaka (a ze szpitala mnie szybko zwolnili, bo powiedzieli wprost że jestem zdrowa i szkoda na mnie łóżka) -cuda wianki. Powiedzieli mi, że mam wybierać, albo mam się wynieść z domu albo zrywam z nim wszelkie kontakty (chcieli mi zabrać telefon i wyłączyć Internet). Byłam zawsze bardzo przywiązana do mojej rodziny, uwielbiałam ich. Ale w nim (mimo krótkiego czasu) zdążyłam się bardzo zakochać, nie dał mi żadnych powodów do niepokoju, poza tym też wiedziałam że mnie kocha i nie rozumiałam, dlaczego mam go ranić. Ostatecznie zdecydowałam się wyjechać do niego. Nie jest nam łatwo, mamy mało pieniędzy, jego matka mnie bardzo nie lubi więc ciągle mamy z tym jakieś problemy, ciągle nie mogę znaleźć stałej pracy, nie stać nawet na najtańszy pokoik do wynajęcia, ale jesteśmy bezgranicznie szczęśliwi! Mimo tego, że rodzina ciągle gra na moich emocjach, wysyła mi oskarżycielskie maile (moja ciocia z którą zawsze byłam bardzo zżyta nazwała mnie prostytutką) ale nie było takiej chwili, żebym żałowała swojego wyjazdu.

Wiem, że Twoja historia jest zupełnie inna, bo różnica wieku i dziewczynka, z którą prawdopodobnie może być większy problem niż mój z matką faceta, ale jesteś dorosłą osobą, wiesz co robisz, jesteś pełnosprawna i nie jesteś chora psychicznie, oni nie mogą Ci niczego nakazywać ani zakazywać, że już nie wspomnę o groźbach śmiertelnych (co jest przecież karalne). owszem, Twoi rodzice nie mają obowiązku akceptować Twojego faceta, ale nie mają też prawa ograniczania Ci z nim kontaktów! Przede wszystkim nie pozwól nikomu -powtarzam: NIKOMU -tak się traktować!

nasza miłość jest tak silna, że wszystko przetrzyma tylko pytanie jak długo można... Wiem, że jak spakuję swoje rzeczy i tak po prostu będę chciała wyjść to zabarykadują drzwi i nie wyjdę

Że co się stanie? Im? Tobie?

Dalej powiedziałaś, że wiesz, że jak zechcesz uciec to Ci zabarykadują drzwi. ja zrobiłam to po kryjomu. Cały swój dobytek pakowałam w 18min (z zegarkiem w ręku), zapomniałam tylko mp3 i maskotki z dzieciństwa. Sama z pięcioma wielkimi tobołami doczłapałam się km do Warszawy i stamtąd na zachodni, do autobusu do niego. Twoi rodzice są cały czas w domu? Wychodzą do pracy? Albo czy gdzieś czasami wychodzą regularnie (sąsiedzi, długi zakupy, kościół, coś w tym stylu)? Masz swój pokój?

I jeszcze ważniejsze pytanie: czy Twój facet jest w stanie Cię przyjąć? Musisz mieć świadomość, że jak wyjdziesz nie ma powrotu. Musisz być tego przede wszystkim w 100% pewna i musisz wiedzieć, że ten człowiek jest gotów i jest w stanie Cię przyjąć. Ja miałam to szczęście, że mój chłopak mimo jego przeciwnej matki, braku pieniędzy i przede wszystkim świadomości, że nie jestem w stanie ofiarować mu nic co byłoby wynagrodzeniem za dach nad głową (miłość jest bezwarunkowa) wiedział na pewno, że chce żebym przyjechała.

Pomysł z policją jest też bardzo dobry, jeżeli będziesz wiedziała, że nie możesz tego zrobić sama (ja mogłam, bo oboje pracują i nie wiedzieli, że wyszłam już ze szpitala, do domu pojechałam na własną rękę).

Kurde, strasznie Ci kibicuję!!! Wiem, że poza nami dwiema jest cały tłum takich biednych dziewczyn, którym rodzice chcą zastępować Boga...

Kuriozalna sytuacja. Koleś nie jest żonaty, ani żaden rozwodnik, różnica wieku jest 8 lat, a nie 18, a Ty masz 20 lat, a nie 15. Nie napisałaś też, że to jakiś alkoholik, narkoman, babiarz, damski bokser, maminsynek, leń, (ex)kryminalista, czy inny psychopata. Więc nie rozumiem, czemu Twoi rodzice robią takie problemy...?

Próbuj dalej ich przekonywać, bo jeśli Twoja rodzina była dla Ciebie do tej pory prawdziwą, normalną rodziną, to iść z nimi na wojną z miłości do chłopaka... marny pomysł, a rodzice mają intuicje i kiedyś też będziecie rodzicami.

Może twoi rodzice nie chcą byś wychowywała nie swoje dziecko. Może to jest powód.

To nie o to chodzi, czy ty będziesz zwracać się do nich o pomoc taką czy inną czy też nie. Oni nie chcą, żebyś co dzień wstawała z myślą, że dbasz o "nieswoje" dziecko. Ciężko też będzie im zaakceptować "nieswojego" wnuka/wnuczkę. Masz dwa wyjścia moim skromnym zdaniem:

1.Bardziej pokojowe, ale mniej efektowne - możesz próbować im przemówić do rozsądku, ale boję się że ci się nie uda, bo jest kwestia właśnie tego dziecka.
2. Bardziej efektowne, ale ryzykowne - możesz uciekać do chlopaka, ale musisz liczyć się z tym, że twoi rodzice potaraktują to jako zdradę ich i bardzo cięzko będzie ci do nich wrócić w sytuacji, gdy coś nie wyjdzie.

O trzecim wyjściu nie mówię, bo i tak pewnie z ukochanego nie zrezygnujesz

Ty decyduj, twoje życie!!!

Moim zdaniem sytuacja, w której znalazła się autorka jest na tyle ostateczna, że to najodpowiedniejszy moment na radykalne środki - toteż zaproponowałam udział miśków w sprawie. Jasne, że najlepiej byłoby znaleźć "złoty środek" i wybrnąć z sytuacji w taki sposób, żeby nikt nie miał do nikogo pretensji i był zadowolony, ale skoro wielokrotne podejścia do podjęcia spokojnej rozmowy, tłumaczenia, próby pobudzenia szarych komórek zawodzą, to trzeba sięgnąć po stanowcze metody. Pomysł, żeby chłopak wkroczył do akcji i załatwił sprawę po męsku też jest niezły, ale następstwem takiego zachowania mogłyby być zbyt duże konsekwencje. Rodzice Justyny z całą pewnością wykorzystaliby jego działanie przeciwko całej trójce, a po co mają komplikować sobie już dostatecznie skomplikowane życie ?
Dla mnie jedno jest pewne - autorka sama sobie z rodzicami nie poradzi. Wątpię co prawda aby ich groźby znalazły pokrycie w rzeczywistości, ale sam fakt, że dorosła kobieta czuje lęk przed własnymi rodzicami, którzy postawili jej ograniczenia w samodzielnym podejmowaniu decyzji, mówi sam za siebie.

Dlaczego?

Najpierw trzeba w pełni poznać sytuację drugiego człowieka, a dopiero potem - o ile są powody - czuć się zniesmaczonym, bo anty-nastawieniem, zbyt szybką oceną i przedwczesną opinią, można drugiego człowieka bardzo mocno skrzywdzić.

Ja tez jestem w podobnej sytuacji..mam chłopaka który jest po rozwodzie i ma dwójkę dzieci ktore oczywiście sa z matka a on ma stały kontakt z nimi.Moi starzy nie akceptuja mojego zwiazku bo jest rozwodnikiem, ale my sie bardzo kochamy i wspieramy wzajemnie ale oni tego nie widzą. Zabraniają mi sie z nim spotykać a jak wyjde z domu to sa setki telefonów od nich. Chciałabym postawić na swoim i przeciwstawic sie im zeby mi dali swiety spokój ale mój ojciec ma nie równo pod sufitem i cały czas mnie denerwuje i wkurza tym swoim gadaniem ze mam sobie znaleśc innego całkiem normalnego bez zobowiązań ale im jest tak trudno pojąć ze ja nie chce innego bo ja juz wybrałam.Mam wiele planów by z nim zamieszkać i ułozyc z nim życie ale starzy nie chcą mi na to pozwolić a nawet wyjechać do pracy tam gdzie on pracuje albo np.wyjechac odpoczac co bardzo by mi sie przydło bo dosc przeszłam z rodzicami ale NIE bo starzy tak chcą zeby było inaczej.Nie wiem co tez w tej sytuacji robić bo bardzo mi jest trudno.

POMÓZCIE MI COS DORADZIC:-)

****
gdy postanowiliśmy spotkać się z moją mamą i przyznać się do wszystkiego. mama tak się wściekła, że chciała go zepchnąć ze schodów a mnie łapała za szyję tak jakby chciała mnie udusić. Mama wpadła w taką histerię że nie poznawałam jej.nie zastanawiając się ani chwili spakowałam swoje rzeczy i uciekłam z nim

Z calym szacuniem twoja matka ma niezle narabane w glowie bo normany czlowiek tak nie reaguje. Wlosy mi sie jeza na glwoei gdy czytam twoj post.
Piszesz dosc razsadnie i mi cie bardzo szkoda bo to jest chora sytuacja.

W wieku 20 lat jestes jeszcze mloda kobietka,ktora zaczyna uczyc sie zycia ale powinnas wiedzec co jest pomalu dla ciebie dobre.

Czy wy znacie sie 4 lata czy jestescie razem tyle? 4 lata to juz nie jest dziecieca milosta z podworka ale z tego co piszesz to cos powaznego.

Czy jestes teraz na utrzymaniu rodzicow? Pracujesz?

Wiekszosc z nas zna ten bol gdy rodzice nie akceptuja pierwszego chlopaka bo sa wlasnie rodzicami i sie o nas martwia ale to co oni wyprawiaja wykracza dla mnie ponad wszelkie dopuszczalne granice.

Uwazam ze to nie ma nic wspolnego ze '' stawianiem sie rodzicom'' bo to robi sie w wieku 14 czy 15 lat gdy ci czegos zakazuja.

Jesli sie naprawde kochacie i macie wspolne plany zyciowe i zalezy wam na sobie NIE POZWOL BY KTOKOLWIEK TO ZNISZCZYL BY KTOKOLWIEK TOBA MANIPULOWAL.

Ich zachowanie dla mnie nie ma nic wspolnego z rodzicielaska miloscia i troska.
Gdy moja matka zaczela mnie prawie dusic i wygrazala smiercia i mnie wysmiewala - osobiscie zerwalabym z nimi kontakt( nawet jesli to rodzice).

8 lat to nie jest az taka wielka roznica. Moj maz jest starszy ode mnie 13 lat i uklada nam sie swietnie.

Spotkanie z psychologiem to nie jest zly pomysl.

Ja tez mialam niezle jazdy z moimi rodzicami o swego exa i wtedy postawilam na milosc. Rodzice sami wyciagneli do mnie reke gdy zobaczyli ze jestem szczesliwa i wiode wlasne zycie.