Co myśleć o takiej koleżance? - Netkobiety.pl

Tak, dobrze kojarzysz, nie podałam prawdziwego imienia, po prostu nie chcę. Dodam tylko, że Kasia to jej 2 imię a Magda 3, często tak zmieniam imiona, kiedy kogoś opisuję. Tak wiele razy jej się żaliłam, opowiadałam jej, co przechodziłam w szkole. Ona po części to rozumiała, sama jest z większego miasta i powiedziała, że u niej takie szkoły to największa patologia jaką można sobie wyobrazić. Co do depresji to jej nie mówiłam. Raczej średnio by w to uwierzyła, bo ja przy ludziach, szczególnie przy niej jestem wesoła, opowiadam żarty, mówiłam wiele razy, że po klasie maturalnej we wcześniej opisywanej szkole miałam lekką niedowagę, byłam tak zestresowana, że nie mogłam jeść...... jednak tak przy niej (jak przy innych ludziach) nie wyglądam na kogoś z zaniżoną samooceną i nadszarpniętą psychiką. Ona fakt, jest lubiana przez wiele osób, ale dla mnie też wcześniej znajdywała czas. Ludzie są przecież w związkach przez internet, to czemu z przyjaźnią miało by nie wyjść?
Ja wiem, że ona poznała nowe osoby i zrozumiałe by było to wtedy, jakbyśmy chodziły razem np. do klasy i nagle się oddaliła, a my zawsze mieszkałyśmy na odległość, stąd nie wiem, co za zmiana. Poza tym to nie jest osoba z gatunku olewania starych znajomych dla nowych. Ona sama zebrała się z grupką znajomych z liceum i wynajęli na sylwestra stolik w klubie, więc to nie jest tak, że poznała nowych i dostała fioła
Tak to prawda, to jest jedna z najważniejszych i myślałam nawet, że jej się już wydaje, że nie musi się o moje względy tak jakby starać bo wie, że ja zbyt dużo super- znajomych nie mam. To brutalne, ale przeszło mi to przez myśl
Wiem, że zeszłam na dalszy plan, ale co za problem, żeby raz na chociaż 2 dni poświęcić te 10-15 minut i odpisać starej znajomej? No jaki problem? Ona nie ma super wybitnie trudnych studiów, że siedzi na uczelni od rana do nocy a w nocy się uczy, to są studia średniej półki. Ja mam znajomych na dużo trudniejszych studiach jak np. medycyna i zazwyczaj kiedy chcę o coś zapytać taką osobę to odpisuje w ciągu kilku godzin. No ale to trzeba chcieć.
Dlatego nie rozumiem, dlaczego ona tak rzadko odpisuje.
Naoglądałam się jakiś poradników damsko- męskich gdzie pisało, że jeśli facet odpisuje po kilku dniach albo tygodniach a nie w ciągu kilku godzin to znaczy, że nie jest do końca zainteresowany no i z przyjaciółką w takim razie będzie podobnie patrzą analogicznie. Jak mi na kimś zależy, to nawet po całym dniu ciężkiej pracy potrafię tak dla rozluźnienia i z chęcią komuś odpisać a jeśli ktoś to robi tak rzadko to ja nie wiem, ale chyba nikt nie jest aż tak zapracowany. Tak jak pisałam ze swojego doświadczenia- do 24h odpisuję, bo później to już nawet niemiło wobec kogoś tak postępować
A czemu by każdego dnia nie miała mi odpowiadać wszystkiego? Byłoby tego dużo, ale czy nie na tym polega kolegowanie się?

Zazwyczaj takie kontakty na odległość po pewnym czasie zanikają i taka jest prawda. Może spytaj ją wprost czy chce nadal utrzymywać tą znajomość.

To nie była maska. To prawda. Ja strasznie źle się czuję przebywając długo sama, ale kiedy tylko pojawia się grono ludzi wokół to jestem zupełnie innym człowiekiem. Ta znajoma na koloniach poznała mnie jako osobę wesołą, zdystansowaną, mającą szalone pomysły..... i ja w jej obecności czuję się po prostu weselsza. Mam to samo z kilkoma innymi osobami. Jeśli tylko przebywam w gronie osób, które lubię, czuję się szczęśliwa i wesoła. Co prawda mojej w/w znajomej często opowiadałam o tym, co przeżyłam w szkole, że mam średnich znajomych w okolicy.....mówiłam to poważnym tonem i mało tego, praktycznie na każdym naszym spotkaniu zaczynałam ten wątek, mówiłam, że moja szkoła to katastrofa.... aż w pewnym momencie zaczynałam gryźć się w język, bo ile można tego słuchać, także to raczej nie to

Ależ oczywiście w pełni masz rację, jednak u mnie sytuacja wyglądała trochę inaczej. My się poznałyśmy osobiście, na koloniach, a potem widywałyśmy się raz na 1,5-2 miesiące, bo jednak nauka, dojazd, trochę czasu zajmowało ale raz na ten czas się widywałyśmy. Poza tym ona odpisywała raz na te 1-2 dni. Teraz nasze relacje są takie same. Ona była u mnie na koniec września, ja przyjechałam do niej niemal zaraz po sylwestrze. Jak wymieniamy się wiadomościami to ona odpisuje w ten sam sposób, bez zlewania ani nic. Poza tym znowu zaprosiła mnie do siebie za miesiąc, pytała czy jedziemy gdzieś na wakacje.....czy pytałaby, gdyby nie chciała jechać?
Myślałam, żeby ją spytać co tak rzadko odpisuje, ale nawet nie wiem, jak się spytać. Ona sama wcześniej kilka razy przeprosiła, że tak długo, ale miała zaliczenia, no ale z drugiej strony ile można mieć egzaminów od listopada? I obawiam się, że mogłaby mi zaś odpowiedzieć tak samo. Dlatego ja jej po prostu nie rozumiem. Ona dobrze wie, że mieszkam w małej miejscowości, poprawiam maturę w tym roku a większość moich znajomych powyjeżdżała. Sama nie wiem, nie umiem czytać w myślach

To ja coś takiego przeszłam z bratem. Ale on nie "oddalił się" tylko przestał odzywać. Myślę, że sytuacja wnosi to samo. Po pierwsze, to powiedz jej, bo ona może nie zdawać sobie sprawy, że odczuwasz to zmniejszenie kontaktu. Milczenie oznacza zgodę, więc skoro nie protestujesz, że mniej się odzywa, to może ona uważa, że to ci pasuje?

Po drugie, Ty chcesz więcej kontaktu, ona mniej. Kto wygra? Czy dasz radę ją zmusić, żeby chciała spędzać więcej czasu z tobą, jeśli się okaże, że ona nie chce?
Przecierpiałam swoje z bratem, ale ktoś mi mądrze w moim wątku powiedział, że nie warto prosić o uczucia, bo wtedy nie są nic warte. Nie potrzebuję uwagi kogoś, kto nie chce mi jej dać, nie potrzebuję bliskości osoby, która nie chce ze mną przebywać. Mogę znaleźć ją gdzieś indziej.
W przypadku przyjaciół zrobiłam tak, że jednej zwyczajnie szczerze podziękowałam za wszystkie wspomnienia, jakie mamy, że zawsze będę ciepło o niej myśleć, że była dla mnie ważną osoba i ukształtowała mnie w jakiś tam sposób. I że teraz muszę się z nią pożegnać, zabieram te wspomnienia, dzięki i wszystkiego dobrego w przyszłości. Pożegnałam się, ponieważ ja chciałam więcej kontaktu, ona nie chciała (nie mogła mi go dać) więc uznałam, że nie chcę być kimś, kto będzie błagał i prosił o uczucia.

Masz całkowitą rację. Tyle że gdyby ona chciała to by pisała częściej prawda? I owszem, mogę ją poprosić, by odpisywała częściej, ale co to da? Może to głupie porównanie, ale oglądałam kilka poradników psychologów ze spraw damsko- męskich. No i wszyscy ci zgodnie stwierdzili, że jak kochasz się w mężczyźnie, a on na każdą wiadomość odpisuje po kilku dniach albo nawet tygodniach to nie ma co robić sobie nadziei, gdyż jakby mu zależało nie zwlekałby z tym aż tak. No to co dopiero "przyjaciółka", któa potrafi milczeć przez 2 tygodnie. Zdążyła 2 razy profilowe zmienić a mi nadal nie odpisała. Tak jak piszesz- nie ma sensu się starać o czyjeś uczucia

Cały w tym ambaras, żeby dwoje chciało naraz, nie?

Rozumiem, że jest ci ciężko, bo sama mocno przeżyłam zmniejszenie kontaktu z bratem. Ryczałam w poduszkę przez wiele wieczorów.

Wydaje mi się, że nie ma na to rady. W sensie, możliwe, że koleżanka naprawdę nie widzi tego, że chciałabyś częściej z nią gadać, może rzeczywiście ją rozprasza jej nowa rzeczywistość. Może na twoją prośbę "pisz do mnie częściej, odpisuj mi od razu" odpowie "przepraszam! Weź następnym razem, gdy zapomnę odpisać, przypomnij mi drugi i trzeci raz i mnie ochrzań, zamiast cicho to znosić; bo ja nie robię tego specjalnie".
Ale równie prawdopodobne jest, że życie ją tak wciąga i nowi znajomi, że inne znajomości idą gdzieś w las. I to jest coś zwyczajnego - ileż to miałam "przyjaciółek", z którymi dzieliłyśmy się wszystkimi sekretami, a z którymi od lat już nie mam kontaktu. I są takie znajomości, gdzie ktoś, kogo widziałam raz na rok stał się najbliższym przyjacielem. Relacje ludzkie to ciągłe zmiany, ciągle w mojej głowie i sercu ludzie zamieniają się miejscami, ktoś mi się staje bliższy, ktoś się oddala. I to jest normalne.
Trudniejsze jest, gdy dzieje się to bez mojego zrozumienia - jednego dnia jest okej, a następnego zimna cisza.
Równie trudne jest, gdy nie mam kogoś, z kim mogłabym ten czas spędzić.

Wyobrażam to sobie tak, że jeśli ktoś przestaje mieć dla mnie czas, po jakimś mówię sobie "trudno" i zapraszam do siebie kogoś innego, starając się jednocześnie bardzo mocno, żeby pozostać wdzięczną za tamte wspomnienia i fajny czas. (Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić, ale z bratem to przepracowałam - w sensie, czekam, aż się odezwie, a jak nie chce... to nie).

Napisałaś ważną rzeczy "nie zmuszę nikogo do lubienia". To jakiej porady jeszcze oczekujesz? Jedyne co możesz zmienić, to swoje zachowanie. Jej zachowania nie zmienisz.

No i też jeśli pisałaś, że "nie ma sprawy" to rzeczywiście mogła poczuć, że spoko, może pisać kiedy jej się podoba. A może odebrała to jako "odpisuj kiedy chcesz, nie zależy mi"? Co by się stało gdybyś napisała zamiast nie ma sprawy, to "oj, no, czasem brakuje mi rozmów z tobą"?

To znaczy możliwe, że mogła tak to odebrać, ale ja to pisałam bardziej tak:"Nie no spoko, nic się nie stało, wiadomo studia najważniejsze"
Bo to po części mój punkt widzenia. Dla mnie edukacja zawsze była najważniejsza, teraz w tym roku poprawiam maturę i z nikim się nie spotykam, tylko siedzę nad książkami, dlatego jak ktoś ma egzaminy, to wiadomo, że one na pierwszym miejscu"
Poza tym ostatnio jak napisała, to mnie za to przeprosiła, iż tak długo. Ja jej napisałam, żartobliwym tonem, że już myślałam, iż ona mnie nie lubi albo coś ją zjadło. To chyba było w dobrym tonie?