Toksyczna Matka - Netkobiety.pl

Masz duzo racji w tym co piszesz sama na to pozwalam...Nie umiem sie z tego wyzwolic wiesz dlaczego?Boje sie ze mama zrobi to samo co zrobil ojciec... Boje sie ze bym sobie ztym nie poradzila... co powinnam zrobic Twoim zdaniem odciac sie? Nie wiem czuje sie okropnie wiem ze krzywdze moje dzieco i meza...;-(

Wielokropek, jesteś bardzo dobrym psychologiem, muszę przyznać.
a do tego : "Tak, wiem, ona Cię szantażuje. Ty zaś jej na to pozwalasz." -to jest prawda. kinia, przyjełaś bierną rolę ofiary, powiedziałabym też że i tobie przydałaoby sie pomoc psychologiczna, by się psychicznie wyzwolić.

Czesc
Wlasnie w ten weekend moja mama sie napila (dodam ze jest ''byla'' niepijaca alkoholiczka....) teraz to juz w ogole zacznie sie mega jazda..

Niekiedy toksyczne matki uniemożliwiają jakiekolwiek prowadzenie własnego życia ? jeśli nie jesteś w stanie poradzić sobie z relacją mimo prób, może warto rozważyć opcję bolesną ale niekiedy jedyną- oddalić się fizycznie od matki.

zgadza się.

Dlaczego moj tata popelnil samobojstwo...?
Dobre pytanie,codziennei je sobie zadaje i nie znam na nie odpowiedzi...
Moja mama od razu po jego smierci zaczela pic i ja bylam skazana sama na siebie,po dwoch odwykach jakos sie z tego wyplatala ale dalej nie potrafi poradzic sobie z wlasnym zyciem...
Ja juz tez czasam calkowicie trace panowanie nad soba i nad tym co sie dzieje w kolo mnie..
Moze i oddalenie sie od matki to najlepsze wyjscie,ale czy to wlasnie o to chodzi??
Tak naprawde to nie mam poza nia nikogo(brata,siostry,taty,babci...) Mam ja zostawic sama sobie?

Jestes typowa DDA , poczytaj o tym w internecie , mysle tam ( grupy DDA ) powinnas szukac pomocy . Watpie czy sama dasz sobie z tym rade , targaja toba sprzeczne uczucia z jednej strony bunt i poczucie niesprawieliwosci a z drugiej tkwi w tobie nadal mala dziewczynka ktora pragnie normalnej , szczesliwej rodziny dlatego tez nie potrafisz uwolnic sie od presji matki bo nadal podswiadomie masz nadzieje ze dzieki twojej pomocy w koncu osiagniesz swoj niespelniony cel - szczesliwe relacje z matka - uwierz mi bez pomocy jest to niemozliwe.

Nie dziwię się Twemu mężowi, bo takie zachowanie, które Ty prezentujesz, trudno jest naprawdę zrozumieć.
Przecież do tej pory robiłaś wszystko to, co nakazywała Ci matka.
Ty, osoba dorosła, byłaś bezwolną.
I oczekujesz od męża  z r o z u m i e n i a   t a k i e g o   z a c h o w a n i a?
Zachowania, które niszczy i Ciebie, i Twą rodzinę?

Poszukaj w swoim mieście poradni ds. uzależnień, a w niej terapii dla DDA.
Jeżeli mąż zobaczy choć małe efekty Twej pracy nad sobą, okaże Ci zrozumienie.
Przecież on Cię kocha mimo takiego Twego zachowania.

Kinia 2102 , musisz naprawde zaczac dzialac , bo inaczej stracisz meza , on podswiadomie czuje twoje napiecie , zdenerwowanie przez co w twoim dmu atmosfera jest czesto " gesta " . Maz dlugo tego nie wytrzyma , zeby nie wiem jak cie kochal , ktoregos dnia odejdzie to standard tak , ze dzialaj , szukaj pomocy u profesjonalistow przeciez starasz sie juz od 16 -ego roku zycia  i efektow zadnych tylko jest coraz gorzej . Powodzenia trzymam kciuki

Oczekujesz od męża zrozumienia.
Zrozumienia czego? Tego, że dorosła kochana osoba w obecności swej matki zamienia się w jęczącą, podporządkowaną kilkuletnią dziewczynkę?

Oczekujesz jego rozmowy z Tobą.
Rozmowy na temat Twego zachowania względem Twej mamy? A konkretnie co chciałabyś w tej rozmowie usłyszeć? Bo z Twoich postów wynika, że nie chciałaś od niego usłyszeć prawdy i kłóciłaś się właśnie o to.

Zastanów się, ile lat może dorosły, zdrowy człowiek wytrzymać zachowania nawet najukochańszej osoby. Ile lat można walczyć o zmianę jej myślenia? Ile lat można zabiegać, by własna rodzina była najważniejszą? Ile lat można mieć nadzieję i nie zwątpić?

Witam
Pisze tataj bo potrzebuje rady. Wydaje mi się że mam toksyczną matke. Nie pracuje, mieszka w moim mieszkaniu, ogulnie to jest na moim utrzymaniu. Całe życie mnie kontrolowała do dziś tak ma jeżli nie wruce na czas z pracy zaraz telefon. przez nią odszedł mój narzyczony nie wytrzymał nerwowo powiedział że albo on albo ona ale jak ja miałam wyrzucić z domu. przecież ona nie ma nic. Ciągle tylko powtarza że inni mają lepiej i skoro ich stać to niech jej coś też dadzą piszę tutaj o opiece społecznej którą na mnie napuściła. Niby próbuje coś odkręcić ale oni swje ja swoje. ja już nie wiem co mam zrobić może ktoś był w podobnej sytuacji....

Czytam Wasze posty i w każdym z nich dostrzegam chociażby ułamek mojej historii, historii mojego 20 letniego, bezsensownego życia. Wszystkie problemy zaczęły się właściwie jakieś 10 lat temu. Mój tata zaczął mieć problemy z alkoholem, na początku nie było to nic wielkiego,wiadomo każdy lubi się napić, ale z czasem problemy narastały. Zaczęły się kłótnie, awantury, wizyty policji, kuratora. Mój wydawałoby się uporządkowany świat runął jak domek z kart. Żyłam w ciągłym strachu, bałam się o mamę, dwie młodsze siostry, bałam się, że pijany ojciec przyjdzie do szkoły, nie zapraszałam koleżanek do domu, bo było mi wstyd za mojego tatę. Było bardzo ciężko, ale w łowie miałam obraz ojca trzeźwego, wtedy był cudownym człowiekiem, pracowitym, kochającym, opiekuńczym. Gdy wydawało się, że wszystko zmierza ku lepszemu, 6 lat temu popełnił samobójstwo, był to olbrzymi cios dla całej naszej rodziny. Codziennie zadaję sobie pytanie dlaczego nas zostawił. Dopiero niedawno uświadomiłam sobie jakie spustoszenie w moim życiu wywołała choroba alkoholowa ojca, jestem DDA, nie radzę sobie w życiu, izoluję się od ludzi, jestem nieśmiała, skryta, wszystkie emocje duszę w sobie. Najgorsze jest to, że nie mam nikogo komu mogłabym opowiedzieć o swoich problemach, żadnych przyjaciół, mam kilka koleżanek, ale jakoś nie potrafię się przed nimi otworzyć. Jest mi cholernie ciężko, czuję się potwornie samotna. Moje dwie siostry są bardzo ładne, mają wspaniałych chłopaków, cudownych przyjaciół na których zawsze mogą liczyć, ja nie mam nikogo. W matce nigdy nie miałam oparcia, wiadomo wiele przeszła, ale to jej nie usprawiedliwia. Zatruwa mi życie, kontroluje, sprawdza, mam jej po prostu dosyć, robi z siebie męczennicę, stara się wzbudzić we mnie i moich siostrach poczucie winy, cały czas chce nam udowodnić jakie to jesteśmy beznadziejnie, leniwe i tylko jej umiemy utrudniać życie. Jestem na skraju wytrzymałości, nienawidzę własnego domu, najchętniej bym odeszła i nie wracała, tylko, że nie mam dokąd pójść. Zawsze byłam wzorową uczennicą, bałam się, że jak dostanę 3 to mama zrobi awanturę, starałam się jej podporządkować, ale już nie mam siły. Chcę zacząć żyć własnym życiem, chcę być szczęśliwa. Zdaję sobie sprawę, że będzie mi cholernie ciężko zbudować stały, trwały związek, mam wrażenie,że nie potrafię kochać, nie umiałabym być z kimś. Teraz wiem, jak ważne dla dziecka jest dzieciństwo, jak ważne są relacje z rodzicami. Mnie zabrakło miłości, bezpieczeństwa, czułości i zrozumienia. Nauczyłam się, że w życiu trzeba sobie radzić samemu i pomału przestaję wierzyć w to, że tak wcale nie musi być.

Kinia problem toksycznej matki jest dobrze mi znany. Nie przezemnie osobiście ale przez najbliższa mi osobę. Jedno co moge ci powiedzieć to to, że sama musisz póść na terapię dla osób współuzależnionych. Sama sobie nie dasz rady ale zaczełaś to zauważać co jest już krokiem do przodu. Problem w Toksycznych Rodzicach polega na tym, że działaja oni przedewszytkim na uczuciach, miłości, poczuciu winy, straty i krzywdy, szantażach emocjonalnych.  Ponieważ sa "naszymi" rodzicami cięzko nam odmówić czy byc "okrutnym" i uniewrażliwic się. Czasami nie ma wyjścia i trzeba zminimalizowac kontakty w zasadzie do zera. Potrzebujesz pomocy w formie terapi tak smao jak DDA zresztą ten problem ciebie też dotyczy. Jeśli twoja matka miesza w twoim związku to tym bardziej się pośpiesz bo takie osoby sa destrukcyjne do bólu. Wszytko potrafia zniszczyć.  Pozdrawiam Cię.