jak łatwo stracić poczucie własnej wartości.. - Netkobiety.pl

hm aż tak Was wystraszyłam czy za długi tekst aby doczytać do końca ciekawa jestem Waszych myśli. Może faktycznie, chyba za bardzo filozofuję

Doświadczenia z dzieciństwa, niestety to okres  w którym się kształtujemy i trzeba bardzo ale to bardzo silnej woli żeby zmienić te zachowania. Tekst bardzo ciekawy, dający do myślenia. Poczucie własnej wartości na które pracujemy cały czas można też łatwo stracić koncentrując się wyłącznie na błędach, to zabójca motywacji, wielu osób z tego forum niestety. Sama miałam podobne problemy, ale myślę że udało mi się odbudować psychicznie i wiem na co mnie stać .

Prawda jest taka, że to wszystko tkwi w naszej głowie i często słyszymy tylko przytyki rzucane w naszą stronę, a pochwały przelatują gdzieś nieodnotowane...

Pięknie to wszystko napisałaś.. Czytając to, czułam jakby to było o mnie. Trzymajcie się Kobietki

Witaj Tamara985.

Ja właściwie dopiero od niedawna zaczęłam z dystansem podchodzić do swoich wyobrażeń, wiary w budowany przez lata własny światopogląd. W wielu kwestiach zmieniłam zdanie. W różnych sytuacjach zachowuje się już zupełnie inaczej niż kilka miesięcy temu. Czy dobrze nie wiem.. Można powiedzieć, że tak naprawdę rzeczywistość składa się z mikroświata każdego człowieka i tylko w niewielu przypadkach pokrywa się z innymi.
u mnie jego szkieletem były: beztroskie dzieciństwo, silna więź z rodzicami i rodzeństwem, miłość, szacunek, a co za tym idzie wiara w człowieka i we własne marzenia.. Każdy na swój sposób buduje w sobie wyobrażenie świata i jest ono ukierunkowane między innymi doświadczeniami od wczesnych lat życia i najróżniejszymi pragnieniami. Wierzy w nie i dopiero w zetknięciu z rzeczywistością (bo u każdego człowieka nadchodzi moment konfrontacji z życiem, z realnym światem) inną od własnych wyobrażeń może stracić "grunt pod nogami". Piszę zarówno o osobach, które podobnie jak ja, dzieciństwo i wczesną młodość spędziły w atmosferze wysokich budujących wartości wobec człowieka jak i tych, którzy odwrotnie, musieli sami walczyć i wiecznie udowadniać że coś znaczą, choćby dla rodziców (tym samym przenosi się to na innych ludzi). Bez względu na to gdzie i jak jesteśmy wychowywani, dorsatamy, nie powinniśmy odgrywać się na sobie wzajemnie za wszystkie krzywdy jak i stawiać siebie wyżej od tych którzy żyją/żyli w innych warunkach..

Czekam na cd...

Dlatego uważam że ludzie wychowujący sie w dobrych i zdrowych relacjach rodzinnych szybko tracą grunt pod nogami dlatego bo nie są przygotowani na takie ewentualności nikt nie uczulał Nas że ludzie potrafią być dwulicowi i w ten właśnie sposób  zdobywają Myśla że zdobywają szacunek i dominacje w rodzinie .Oni nie wiedza że krzywdzą w ten sposób najbardziej kochaną dla Siebie osobę .Sami  po jakimś czasie gubią się w tym wszystkim i zataczają  błędne kolo .Rozmowa- postanowienie poprawy i za jakiś czas przestają się kontrolować i znów ta sama sytuacja a jak to się odnosi do nas po prostu nie umiemy poradzić sobie z taka sytuacją płaczemy zamykamy się w sobie bo nie takiego życia oczekiwaliśmy z daną osobą i wtedy powoli tracimy "grunt pod nogami".Bardzo łatwo zresztą bo nam sie w głowie nie może pomieścić że osoba która mówi nam że kocha postępuje zupełnie odwrotnie .Zaprzecza Sam Sobie .

mówi że kocha a idzie na dziwki-taki przykład może nie trafiony ale nic innego nie przychodzi Mi do głowy.

I teraz wszystko zależy od Nas Samych albo godzimy się z daną sytuacja -albo zaczynamy walczyć o zwiazek albo rozwód bo nie wyobrażamy Sobie życia w takim związku.

wszystko zależy na jaki kompromis Nas stać i partnera oczywiście -chęć współpracy .Choć mój mąż nigdy takiej chęci nie przejawiał.

Mówi że kocha a np.Robi sobie zdjęcie z króliczkami i pokazując Mi mówi że to tylko zdjęcie .Kiedyś byłabym zazdrosna i zraniona do głębi .Teraz mówię mu ok. to tylko zdjęcie więc wrzuć je do szuflady niech leży.Za m-c Ja wyjazd służbowy i zdjęcia oglądamy i Jego reakcja No wiesz nie wstydziłaś sie robić takich zdjęć ,a Ja na to kochanie to tylko zdjęcia ,one nic nie znaczą ,ale jak bolą prawda .Wreszcie zrozumiał tym sposobem .I mu mówię Ja chcę w życiu partnera a nie małpę ,która skacze jak chce ,na lewo na prawo .Wybór jest Twój  i to od Ciebie kochanie zależy jak nasze małżeństwo będzie wyglądało ,Mur zbudowany na skale czy mur zbudowany na piasku.

pewnie odbiegłam od tematu pisałam szybko i ciągle ktoś przerywał ,miałaby jeszcze pare uwag.

Mnie zastanawia zawsze to że ludzie gonią za mrzonką za bajką a nie wkładaja wysiłku w Swój własny związek .

Chwalą cudze a swego nie znają  .Dla jednych wady są zaletami a dla innych zalety wadami.

Ważne by zachować umiar i rozsądek .

Tamara

Wiesz co Ja myślę że Nam jest jednak łatwiej bo my miałyśmy wspaniałe dzieciństwo i wiemy jak ono wygląda .
Oni nie wiedzą jak to jest być kochanym .Dlatego prędzej czy później wraca Nam równowaga w zależności od sytuacji bo każda jest inna .Z Nimi jest gorzej bo muszą chcieć pracować nad Sobą i Swoją osobowością jeśli chcą w życiu coś osiągnąć i utrzymać dany związek bo Ty Ja nie będziemy czekać wiecznie prawda i to trzeba im uświadomić bo to zmusi ich do zastanowienia sie nad własnym postępowaniem.

A stanąć na własnych nogach i wrócić do Siebie jest bardzo trudno ale do zrobienia -i jak piszesz nie jest to wcale takie proste -trzeba bardzo tego chcieć ,

Trzymaj sie ciepło Tamara

Witaj !!!!!
Tak własnie wiemy przez jakie piekło przeszedł i z powodu ze kochamy przychylilibyśmy nieba z Tego powodu tylko oni tego nie rozumieją .Brna w błoto dalej by czasem nie uchylić czoła i tym sposobem nie okazać słabości .Czy trafiłam? Oni nie rozumieją że okazanie uczuć to nie słabość tylko dla kobiet.
Napisałaś
Teraz jestem w stanie spotkać się i bez większego stresu porozmawiać z tym kogo kocham ale już będąc osobno.
Wykorzystaj to ,wykorzystaj równowagę jaka złapałaś i rzeczowo konsekwentnie dąż do celu rozmawiając .Pamiętaj każdy potrzebuje być kochanym i chce być kochany .Myślisz że faceci nie tęsknia za ostoją domu ,tęsknią i chcą być kochani i akceptowani .Nie znam szczegółów Twojej historii ,ale wiem ze dobrze robisz jeśli nie chcesz być traktowana źle ,naucz go czego oczekujesz od Niego i Czego Sama chcesz .?

Nie potrafię odpowiedzić Ci na zadane pytanie bo nie znam szczegółów Twojej historii.

Ale wiedz że żadne Twoje prośby ,groźby,rozmowy całe serce jakie włożyłaś w ten związek Go nie zmienia jeśli On Tego Sam Nie zachce .lub jest jeszcze inna wersja by "sposobem" uświadomić jemu że źle robi.

I pamiętaj nie ma związków idealnych jeśli ktoś Ci opowiada ze jej facet jest boski to kłamie .
pa pa Tamara

Grunt to myśleć dobrze o sobie, ludziach i świecie. Postępować tak jak czujemy a nie na złość, z przekory czy w poczuciu krzywdy (mszcząc się), to my będziemy odpowiadać za swoje czyny, myśli i słowa. Nikt inny. Kiedyś mama w neutralnej (jednej z wielu zresztą) rozmowie powiedziała mi mądre słowa: aby w życiu postępować tak, by nie wstydzić się spojrzeć w lustro, aby nie wstydzić się patrzeć ludzim w oczy, aby nie wstydzić się tego co robimy i kim jesteśmy..

Pozdrawiam Was ciepło silne Kobiety

a czego potrzebujesz, coucou?

Tęż się tak czułam mimo że moi rodzice są wspaniałymi ludźmi, nigdy nie było problemu alkoholowego i nie byłam w domu dziecka ale...tu właśnie jest to cos co sprawiło że czułam się gorsza,jako dziecko była(jestem) przy kości nie mam urody  i od małego nosze te wstrętne okulary.Nigdy nie miałam koleżanki ani przyjaciółki o ..przepraszam była jedna ale niestety nie ma jej juz wsrod nas Ze względu jaka byłam nikt nie chciał się ze mną kolegować Całe życie sama.Jak poznałam swojego męża i ten zechciał ze mną byc, zaproponował ślub myślałam,że pana Boga za nogi złapałam.Byłam szczęsliwa.Na początku było cudownie.Jakże się pomyliłam myśląc że ten człowiek mnie rozumie.
Zaczeły stwierdzenia że jestem głupia że nic nie umiem a tak naprawdę gdy nie ja to nic by nie było w naszym domu Nawet to że mamy swoje mieszkanie to tylko moja zasługa(najmniejszym palcem ni  ruszył w tym kierunku)
Zmniejszające się co raz bardziej poczucie swojej wartości doprowadziło mnie do depresji Postanowiłam coś ze soba zrobić na początek postanowiłam zrzucić parę kilogramów spotkałam się z jego strony z drwinami  a jednak nie dałam się dopiełam swego zrzuciłam az 35 kilo.To był dla niego szok.Zaczełam o siebie bardziej dbać make up ,lepsze ciuchy i nowi znajomi  i co ?koszmar się dopiero zaczął!!Bałam sie komu kolwiek o tym powiedzieć az pewnego dnia spotkałam kolezankę ze szkoły podstawowej .Ona jest socjologiem uświadomiła mi że tak na prawdę to będąc z nim robię sobie krzywdę.Pomogła mi w trudnych chwilach a i odnowienie trarych znajomości też wiele dało.Dziś jestem po rozwodzie wraca poczucie swojej wrtości,pomagam kobietom z takimi problemami jak moje.Najstarsza c orka wychodzi za mąz, średnia studiuje jest 10 na roku( w szkole podstawoej,gimnazjum i średniej nie wierzyła w swoje mozliwości w stosunku do córek tez stosował metodę poniżania) a najmłodsza za rok ma komunię.Wszystkie teraz jesteśmy spokojne i wiemy ile jesteśmy warte
Czasami trzeba się pozbyć przyczyny swojego poczucia niskiej wartości
WIOLONCZELA

Witam. Pozwolę sobie na dorzucenie swojej opinii w temacie. Uważam,ze w najwiekszej mierze dzieciństwo ma wpływ na wlasna samoocenę w życiu dorosłym. Nie zgadzam sie, że szczesliwe dzieciństwo to nieumiejętnośc radzenia sobie w podłościami zyciowymi, przeciez ludzie nie chowają sie pod kloszem,tylko w kregu rodziny. Baza oczywiście jest rodzina, ta szczęsliwa, ale poza rodzina dziecko,nastolatek itd spotyka się z cieniami zycia wogóle; reszty dopełnia literatura, czy media. W zdrowej rodzinie (niekoniecznie pełnej) zawsze człoqwiek znajdzie oparcie i wzory do powielania,co jest naturalne. W rodzinie "chorej" niejednokrotnie slyszy sie, iż np. młodzieniec wychiodzac z rodziny przyrzeka sobie "ja nie bedę taki jak ojciec..., ja tak nie zrobie..."I mimo,ze bardzo sie stara, to niestety, jest słaby na życiowe przeciwności, ma w sobie wiele kompleksów, braku wiary w siebie, we wszystkim i we wszystkich widzi więcej wad niz zalet, często nie umie odróznic spraw ważnych od wazniejszych, szuka lub znajduje problemy tam gdzie ich nie ma lub nie powinno być. Takie nastawienie do zycia nie jest bardzo widoczne w wieku młodfzieńczym, ale w wieku póxniejszym ukazuje swoją wielokrotność, a to z kolei przekłada się na sposób zycia, bycia w związku, rodzinie, w relacjach z najbliższymi....
Ja to nazywam po swojemu, że jest to "hodowanie człowieka,a nie wychowywanie", zgadza się ktoś ze mna???