Witajcie , piszę bo już może tutaj uzyskam jakąś pomoc . Ja prawie 50- letnia kobieta, 20 lat w małżeństwie , dwoje dzieci 1 dorosłe a drugie już prawie. Mąż od zawsze był jakiś dziwny, bywał agresywny szczeg po alkoholu, kłócił się o byle co. A co najgorsze to to że nigdy mnie nie doceniał , mówił czasem że jestem zerem nic nie robię w domu, choć miałam i mam dobra prace. Ciągła krytyka, ze zupa mogła być mniej słona , że wszędzie jest brud w domu choć często sprzątałam i nadal to robię. Tak jestem świadoma tego że to przemoc psychiczna , manipulacje zrobiły ze mnie ofiarę . Mam tego świadomość . Wiele razy chciałam odejsc ale zawsze było ale… bo urodziny sie zbliżają bo święta bo wakacje . Szukałam wymówek bo bałam sie odejsc choć chciałam i chce to robić . Wiele razy poniżał mnie przy rodzinie mojej i jego- niestety mieszkamy z tesciami którzy do wszystkiego całe zycie sie wtrącali , krytykowali a moje dzieci często chciały obrócić na ich stronę . Bardzo chciałam sie budować jednak mąż nigdy bo rodzice wszystko mu dali, oszukał mnie bo obiecał ze kiefy będziemy mieli wiecrj pieniędzy to to zrobimy , dziś są pieniądze a on już mówi ze jest za stary aby budować . Nie mogę głośno nic powiedzieć na jego matkę lub ojca bo stoi twardo za nimi np mówi żebym sie uciszyła że jestem brudas !, że ich wykończę bo msm swoje zdanie itp . Non stop z nimi spędza czas choć dzisiaj już mniej , odebrano mi najpiękniejsze lata a teraz cierpie Bo byłam głupia ze zgodziłam sie ma ich warunki , nie mam prywatności bo teściowie wchodzą do mnie kiedy chcą a noe mogę nawet zamknąć drzwi na klucz Bo mąż kiedyś prawie wyrzucił mnie z domu bo to zrobiłam a kiedy znowu sie odważyłam to po przyjeździe z zakupów nie mogłam otworzyć drzwi bo je zamknął po czym powiedział ze skoro ja zamykam to on tez będzie teraz przede mną je zamykał . Było mnóstwo rozmow , próśb , także z jego strony , było miło przez dwa trzy tyg po czym znowu atak .. o byle co. Ze nor mogę na niego podnosić głosu , msm patrzeć mu w oczy kiefy fo niego mówię , odbieranie mi komputera i telefonu Bp to jego bo to on mi kupił . Oczywiście popychania szarpania , czasem siniaki na tekach , a ja głupia znowu mu wierzyłam . Chce odejsc bo jeszcze chce być szczesliwa , potrzebuje pomocy wsparcia wiec może psychoterapia . Boje sie że on mi potem jeszcze bardziej zniszczy zycie kiedy odważę sie odejsc . Najgorsze to ze inni mu wierzą a nawet zmanipulował moja rodzine i mówią potem ze jestem zbyt wrażliwa i mam mieć to w nosie. Nawet dzieci które widziały wiele mówią ze to tez moja wina bo ja sie mu dałam sobą pomiatać , nawet dzieci zaczynaja mnie nie szanować . Boje sie ze on mając kasę i władze będzie nimi manipulował i zostaną z nimi a ja co? Sama będę mieszkać ? Może ktoś mi pomoże jak do tego podejść ? Nie piszcie o niebieskiej linii itp. Ja nie chce tam mieć śladów , chce załatwić sprawę sprawnie z pomocą dobrego prawnika i wsparcia psychologa
Dubel.
Myślę, że problem z tym, że twój mąż cię nie szanuje, wynika z tego, że nie masz ustalonych limitów i ograniczeń. Kiedykolwiek osiągnie swój limit, musisz usiąść, porozmawiać i wyrazić swoje uczucia, dojść do porozumienia, aby obie strony czuły się jak najbardziej komfortowo. Na razie myślę, że oboje musicie porozmawiać ze sobą i obiema rodzinami, aby znaleźć najlepsze rozwiązanie, lub udać się do prawnika, aby uzyskać poradę w tej konkretnej sprawie.
Pierwsze, co powiem, to to, że - WARTO! Piszesz, że masz prawie 50 lat, ale uwierz mi, że 1 szczęśliwy dzień po całej burzy jest wart zachodu. Masz rację, to, co się dzieje to jest przemoc. Ważne dla Ciebie, to udać się do prawnika, zorientować jak szybko i rozsądnie to zakończyć, jakie masz opcje. Również na policję możesz pójść, bo tam dowiesz się które zachowania są karalne i co z nimi zrobić. Zbierać dowody, to pewne. Jeśli rozwiedziesz się z orzekaniem o winie, możesz dochodzić wypłaty alimentów na siebie. Ale do tego właśnie powinnaś mieć dowody. Również do tego, aby uzyskać np. zakaz zbliżania się - bezpieczeństwo i Twój komfort są najważniejsze.
I terapia dziewczyno, pędem. Odbuduj siebie, wykrzew te złe przekonania, którymi Ciebie faszerował przez lata. Z dziećmi możesz szczerze porozmawiać. Otworzyć się i wyjaśnić, jak ciężko Ci było i jest. Doskonale rozumiem, jak łatwo jest "dać sobą pomiatać". Krok po kroku, kawałek po kawałku pozwalać na za dużo. Nie ma jednak sytuacji bez wyjścia i każdy toksyczny związek można zakończyć. Życie będzie toczyć się dalej i będzie Ci lżej, zobaczysz. Trzymam kciuki.
