Hej. Jestem w zwiazku 6 rok. Do niedawna myślałam, że w bardzo szczęśliwym. Dla wszystkich jesteśmy idealną parą, praktycznie się nie kłócimy i strasznie kochamy. Myślę , że początkiem była moja ciąża... I potem jej strata. Prawie każdy facet przed byciem ojcem jest przerażony... Nie przyjął tego źle, ale gorszy był czas później.. Ciągle płakałam, siadałam tylko i sie wtulalam. To dobry facet, robił wszystko żebym się podniosła. Od tego czasu minelo zaledwie 3 miesiące. Ja się podniosłam nie płacze już staram się ogarnąć życie... Tylko z nami zaczęło się psuć. Nie miał ochoty na seks, był jakiś oddalony. W końcu udało mi się przemówić do niego... Dowiedzialam sie jak sie czuje... Ze nie wie czego juz chce ze go wszystko przytłoczyło, dom ( wlasnie podpisał kredyt na działkę) małżeństwo( własnie szykowaliśmy sie zeby wziac cywilny ślub) i dziecko( sam nie wie czy chce dzieci. Duzo sie działo później kilka rozmow w ktorych chcialam sie wyprowadzac, ale mnie zatrzymywał. Mówił ze chce to wszystko przemyslec. Z poczatku odpowiadal ze mnie kocha, w ostatnich rozmowach nie potrafil powiedziec ze tak i tym bardziej ze nie. Powiedzial ze chce samotności... Mieszkamy w jednym mieszkaniu on nie chcial isc do rodzicow, ja też bo za duzo pytań... Po za tym nie potrafię stąd odejść. Czuje ze jak juz pojde to bedzie to definitywne i wszystko sie rozpadnie. Mam tez w glowie przeczucie, może tylko nadzieję, ze on tez czuje dalej do mnie to samo. Duzo mial tez na glowie... Dla mnie rezygnowal z treningow czasami i zawodów, bo chcialam ukladac zycie i potrzebne były pieniądze, a ja nie widziałam jak bardzo chciał przygotowywać się do zawodów. ( przed pierwszymi zawodami z kultutrystyki byl bardzo wycieczony i zaniedbywał mnie i tego tez sie balam) Teraz po pierwszych rozmowach chce go wspierać i zrezygnowaliśmy z domu nie był dla mnie wcale ważny ( mieszkamy w mieszkaniu po babci i placimy czynsz tylko) Temat dzieci został przeniesiony w czasie w cale teraz nie chcialam na już go zmuszać czy namawiać mamy duzo czasu... Ale on dalej nic nie wie. Ciężko mu przychodzą takie rozmowy, taką już jest osobą. Jak ze mną tak szczerze rozmawia czasami płacze nawet... Widze że mu zależy, ale juz nie wiem czy przez to że jestem dla niego ważną osobą, czy przez to że mnie kocha. Nie wiem czy odejść... Siedzi mi to w głowie przez to że nie potrafi mi powiedzjeć że mnie kocha i chce powoli to poukladać....
Jak bys chciala moge ci dawac czego pragniesz w luzki
Jak bys chciala moge ci dawac czego pragniesz w luzki
- josz
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Pytasz "czy odejść?", ale przecież nie chcesz rozstania, to raczej on się waha i jest jedną nogą po za związkiem. Moim zdaniem niepokojące jest to, że kryzys nastąpił w momencie, gdy przeżywałaś utratę ciąży. 3 miesiące dochodziłaś do siebie, miałaś prawo, a tymczasem on zaczął mieć wątpliwości po 6 wspólnych latach. Nie wiem ile macie lat, ale jeśli do tej pory tworzyliście udany, zgodny związek, a on spanikował przy pierwszym poważnym problemie, to może już wcześniej uczucie wypaliło się w nim. Ewentualnie jest niedojrzały i nie potrafi, lub nie chce zmierzyć się z problemami. Może to facet z gatunku tych, co porzucają żony z niepełnosprawnymi dziećmi? Jaka masz gwarancję, że on nie ucieknie, gdy np zachorujesz, lub pojawią się inne problemy, jak to w życiu? Niestety, on nie zdał tego egzaminu.
Niestety, on nie zdał tego egzaminu.
Oboje nie zdali. Jej szantażowanie pójściem z domu, gdy się tego nie chce, jest najlepszym tego przykładem.
Jak dla mnie oboje nie dorośliście do poważnego związku. Trwacie w zawieszeniu, nie chcąc iść dalej.
Nic z tego nie będzie, przykro mi.
- Elede
- Netbabeczka
- Nieaktywny
Pytasz "czy odejść?", ale przecież nie chcesz rozstania, to raczej on się waha i jest jedną nogą po za związkiem. Moim zdaniem niepokojące jest to, że kryzys nastąpił w momencie, gdy przeżywałaś utratę ciąży. 3 miesiące dochodziłaś do siebie, miałaś prawo, a tymczasem on zaczął mieć wątpliwości po 6 wspólnych latach. Nie wiem ile macie lat, ale jeśli do tej pory tworzyliście udany, zgodny związek, a on spanikował przy pierwszym poważnym problemie, to może już wcześniej uczucie wypaliło się w nim. Ewentualnie jest niedojrzały i nie potrafi, lub nie chce zmierzyć się z problemami. Może to facet z gatunku tych, co porzucają żony z niepełnosprawnymi dziećmi? Jaka masz gwarancję, że on nie ucieknie, gdy np zachorujesz, lub pojawią się inne problemy, jak to w życiu? Niestety, on nie zdał tego egzaminu.
Dokładnie to samo pomyślałam 
co będzie, jeśli mu się odwidzi po ślubie i po tym, jak pojawi się dziecko?
może lepiej teraz się rozejść, niż po ślubie i urodzeniu dziecka, kiedy on stwierdzi, że to jednak nie to, że nie chciał zakładać rodziny, ale czuł się przymuszony...
