Drugie dziecko- za i przeciw - Netkobiety.pl

Przychylam się też do postu powyżej w kwestii tego, że dwójka nie musi równać się mniejszej ilości czasu dla rodziców. Bazuję na opowieściach ciotek, które zgodnie twierdzą, że więcej uwagi musiały poświęcać jednemu, bo musiały im zapewniać zajęcia, uwagę, dziecko ciągle wisiało przy nodze bo nie chciało być same itd. A jak była już dwójka, trójka to zajmowały się same sobą, opiekowały wzajemnie, bawiły wzajemnie i nie łaknęły tak atencji rodziców, bo się w stadku chowały.

A umiesz czytać ze zrozumieniem? Chyba napisałam, że bazuję na opowieściach ciotek, które zgodnie twierdzą, że więcej uwagi musiały poświęcać jednemu- czyli rozważania teoretyczne w przypadku mojej osoby w oparciu o realne doświadczenia i praktykę konkretnych osób. (Nie ma za co). Widać potwierdza to też doświadczenie użytkowniczki bbasi. Po co doszukujesz się w tym prawdy objawionej to nie wiem.

R_ita napisał/a:

A umiesz czytać ze zrozumieniem? Chyba napisałam, że bazuję na opowieściach ciotek, które zgodnie twierdzą, że więcej uwagi musiały poświęcać jednemu- czyli rozważania teoretyczne w przypadku mojej osoby w oparciu o realne doświadczenia i praktykę konkretnych osób. (Nie ma za co). Widać potwierdza to też doświadczenie użytkowniczki bbasi. Po co doszukujesz się w tym prawdy objawionej to nie wiem.

Ależ oczywiście że umiem czytać ze zrozumieniem.
Po prostu mam uczulenie na typowo polską manierę polegającą na nagminnym wypowiadaniu się w tematach, o których wiemy głównie z przekazów ludowych i równie wiarygodnych mediów publicznych.
I w niczym nie doszukuję się prawdy objawionej. Akcentuję jedynie prawdę obiektywną.
Proponuję mniej osobiście interpretować to co czytasz. Będziesz zdrowsza.

Mr_Str4nger Witam. Pozwolę sobie na pewną uwagę- to co przedstawiłeś, nie można nazwać prawdą obiektywną. Nie można nazwać nią czegoś, co zostało podważane w tak licznych publikacjach naukowych.

Użytkowniczka bbasia i użytkowniczka R_ita mają wiele racji, choć faktycznie przedstawiły jedynie najbardziej widoczne i namacalne korzyści, ale też nie jesteśmy na konferencji naukowej by wyciągać jakieś asy z rękawa A istnieje cały szereg korzyści dla rozwoju emocjonalnego i psychospołecznego dziecka wynikający z poglądu, który opisały obie użytkowniczki. O wiele więcej niż z postawy przez Ciebie opisanej. Bo jak wiemy- idealny nie istnieje Niech każdy robi to, na co ma możliwości. Ale niech pamięta, że dzieci nie wychowuje się pieniędzmi i że każde kolejne dziecko to więcej poświęceń co jest naturalne. Jeśli ktoś zakłada rodzinę i powołuje te istnienia niech się z tym liczy. Może i nie dla dorosłych jest to super rozwiązanie, ale w dalszym ciągu powtarzam- dla dzieci taki model chowania jest przeważnie korzystniejszy. Więc jeśli już je powołujemy do życia, pochylmy się w końcu nad nimi i nie traktujmy jako dodatek do dorosłych

Mr_Str4nger napisał/a:

(...)
Po prostu mam uczulenie na typowo polską manierę polegającą na nagminnym wypowiadaniu się w tematach, o których wiemy głównie z przekazów ludowych i równie wiarygodnych mediów publicznych. I w niczym nie doszukuję się prawdy objawionej. Akcentuję jedynie prawdę obiektywną.

Mr_Str4nger napisał/a:

To forum dyskusyjne, na którym rozmawiamy o swoich opiniach i spostrzeżeniach - nie szkoła, w której narzucamy swoje punkty widzenia innym.

Mr_Str4nger ten pierwszy cytat napisałeś do mnie. I spójrz na drugi cytat- to napisałeś potem. Ta druga rzecz jest mądra, naprawdę napisałeś mądrą rzecz, stosuj się zatem do niej. Bo w tym momencie wychodzisz na hipokrytę, skoro najpierw narzucasz innym swoje zdanie i insynuujesz im, że nie posiadają dostatecznej wiedzy w danym temacie tylko dlatego, że nie jest zgodna z Twoją (post skierowany do mnie). Pamiętaj, jeśli coś znajduje się poza Twoim horyzontem, nie znaczy, że nie istnieje. Choćby wiedza. I nie jest to żaden przytyk. Wykazujesz się dużym brakiem pokory uznajac własną opinię jako prawdę obiektywną. Nie ma i nigdy nie będzie obiektywnej prawdy. Tyle ode mnie.

Dorzucę- przeleciałam Twoje posty i nie tylko mnie jednej zarzucałeś osobisty odbiór postów (nawet wczoraj) i za każdym razem w danym poście brakło emotek. Może to w istocie Twój problem, może jesteś pokoleniem emotek... twórz je oczami wyobraźni zatem, to zluzujesz i przestaniesz myślec, że Twoje posty mają taką moc by kogoś dotknąć.

Ale łap też kilka ode mnie, ot tak, w prezencie:

Oczywiście, że to zależy od rodziców. Bo możesz zapieprzać pół życia, żeby tych twoich dwoje dzieci miały ubranka z trendy sieciówek, fit jedzonko, najnowsze smartfony i inne gadżety, żeby broń boże nie odstawały materialnie od dzieci innych tak samo myślących jak ty rodziców, wozić je nieustannie na zajęcia dodatkowe, kursy, szkolenia, nauki języków i inne pierdoły a potem narzekać jak to ciężko być rodzicem i ile poświęcenia i pracy i pieniędzy należy poświęcić aby wychować więcej niż jedno dziecko. Które często nie potrafi docenić tego co ma i idąc za przykładem rodziców chce coraz więcej i jest coraz bardziej sfrustrowane, że nie może mieć tego wszystkiego czego chce.
Wychowałam dwoje dzieci bez jakiś wielkich środków finansowych i bez nieustannego poświęcania im swojego czasu. I myślę, że dzięki temu nauczyli się, że rodzice nie są tylko od tego, żeby ich świat rozpoczynał się i kończył na dzieciach, ale że rodzice są ludźmi, którzy też chcą odpocząć, którzy też mogą mieć swoje marzenia i potrzeby. I że brat też może coś pomóc, albo trzeba znaleźć jakiś pomysł, żeby go akurat przekonać, czy przechytrzyć w jakieś sprawie na której ci akurat zależy. Że trzeba czasem iść na kompromis, a czasem się wykłócić o swoje. I to się przekłada na życie poza rodziną, na lepsze relacje z rówieśnikami, druga połową. To, że nie ma się się przeświadczenia, że jest się pępkiem wszechświata, jak ma się to często w przypadku jedynaków, zwłaszcza gdy w najbliższej rodzinie nie ma innych dzieci w podobnym wieku.
Tak ze z mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że więcej niż jedno dziecko jest naprawdę dobrą sprawą dla tych właśnie dzieci. Bo uważam, że nie sprawy materialne są najważniejsze w wychowaniu dzieci.

lalkaalka napisał/a:

Witajcie,  odkąd mój Partner wyraził "gotowość" na drugie dziecko, mną targają wątpliwości...
Nagle nie jest dla niego Problemen,  że kolejne dziecko to dodatkowe koszta ( nie tylko za noworodka,  ale też później : przedszkola,  urlop , szkoła, studia...) a także więcej czasu ( wychowanie, lekcje itd. )
Mój Partner bardzo kalkuluje takie sytuacje pod każdym względem , gdzieś tam przyznawałam mu racje , w końcu to mniej czasu dla nas, więcej stresu,  organizacji , więcej pieniedzy.  Do tego dochodzi,  że musielibyśmy rozbudować Dach, bo nie mamy miejsca na kolejne dziecko. Więc rozum przyznawał mu racje , a serca winiło,  że przez jego podejście nie mogę się spełnić jako podwójna Mama. Zawsze marzyłam o dwójce!!

Teraz targają mną wątpliwości,  dwójce dzieci tyle samo czasu , pieniędzy poświęcić. Gdzie czas dla nas jako Pary,  pieniădze na nasze przyjemności.. ? Jestem taka rozdarta.. może ktoś mi poświęci chwilę i przedyskutuje moje wątpliwości,  tak się boję... to nie jest tak , że jesteśmy biedni,  ale dopiero co się wybudowqliśmy , a teraz dobudówka??? Mamy obydwoje stabilną pracę, dwa dobre samochody,  ale z wiekiem rosną też potrzeby dziecka,  a to jakoś Ciuch,  wycieczka,  Studia??   Czy damy radęy a moze inaczej Jak wy dajecie sobie radę???

Moim zdaniem ty nie jesteś gotowa na drugie dziecko, masz za dużo wątpliwości. Nie wydaje mi się, że robienie czegoś wbrew sobie tylko dlatego, że partner tak chce to dobry pomysł. Żal ci tej stabilizacji którą osiągnęłaś, może pracy w której udało ci się coś osiągnąć i po prostu spokoju po "odchowaniu" pierwszego dziecka. Kiedyś myślałaś inaczej i marzyłaś o dwójce, a teraz się zmieniłaś, doświadczenie z pierwszym dzieckiem też zrobiło swoje więc teraz już nie chcesz. Używasz wobec partnera tych argumentów, które tutaj przytoczyłaś? Może po prostu powiedz mu, że jeszcze nie chcesz drugiego dziecka i wolisz z tym nieco poczekać? Tak po prostu.

Hej, zdziwilam sie ze tyle odpowiedzi. Chyba mnie nie zrozumieliscie,  chcialam zawsze dwojke,  a moj Partner nigdy nie chcial, wlasnie z przekonan,  ktore wyzej wymieniono. Wiec gdy zaczal myslec inaczej od razu podlapalam temat i zdecydowalismy ze ten rok damy sobie czas. Jak sie nie uda to nie koniec swiata,  w koncu posiadanie jednego dziecka ma swoje zalety.

Ale juz nie wazne, za szybko sie cieszylam,  bo po odstawieniu tabletek , dwa razy nie chcial skonczyc we mnie, zapytalam Co jest , i wyciagnelam z niego ze on tego w ogole nie widzi,  pod wzgledem finansowym i czasowym.   Jestem rozczarowana,  nie wiem Jak mam sie z ta sytuacja obejsc...

Dziekuje za podpowiedzi.

Jesteś niedojrzała w ogóle, więc nawet lepiej, że masz takie rozkminy, niż jakbys miała iść na tzw. żywioł. A już w ogóle nie wyobrażam sobie Ciebie, jakby dziecko urodziło się z niepełnosprawnością. Wystarczy Ci jeden dzieciak.

perydot napisał/a:

Jesteś niedojrzała w ogóle, więc nawet lepiej, że masz takie rozkminy, niż jakbys miała iść na tzw. żywioł. A już w ogóle nie wyobrażam sobie Ciebie, jakby dziecko urodziło się z niepełnosprawnością. Wystarczy Ci jeden dzieciak.

Niedojrzale jest dla Ciebie to, ze ktos realnie kalkuluje jak wychodzi drugie dziecko finansowo i czasowo?
Dla mnie to wlasnie dosyc dojrzala postawa, ze sie ma rozkminy i ze sie o nich rozmawia, a nie idzie sie na zywiol, a potem prosi sie dookola o kase na pampersy.

Dojrzałe jest pytanie obcych ludzi, czy decydować się na dziecko? No ale jak pytasz, to odpowiadam: wg mnie nie powinnaś się decydować na drugie. Masz za dużo pytań podstawowych. I powtarzam moją wątpliwość: co jak urodzi się dziecko z niepełnosprawnością?

lalkaalka napisał/a:

Hej, zdziwilam sie ze tyle odpowiedzi. Chyba mnie nie zrozumieliscie,  chcialam zawsze dwojke,  a moj Partner nigdy nie chcial, wlasnie z przekonan,  ktore wyzej wymieniono. Wiec gdy zaczal myslec inaczej od razu podlapalam temat i zdecydowalismy ze ten rok damy sobie czas. Jak sie nie uda to nie koniec swiata,  w koncu posiadanie jednego dziecka ma swoje zalety.

Ale juz nie wazne, za szybko sie cieszylam,  bo po odstawieniu tabletek , dwa razy nie chcial skonczyc we mnie, zapytalam Co jest , i wyciagnelam z niego ze on tego w ogole nie widzi,  pod wzgledem finansowym i czasowym.   Jestem rozczarowana,  nie wiem Jak mam sie z ta sytuacja obejsc...

Dziekuje za podpowiedzi.

Widać, że Twój mąż mimo wcześniejszych deklaracji o gotowości do powiększenia rodziny, wciąż ma dużo obaw. Nie warto ich ignorować, ale też nie ma co robić dramatu.
Nie zgadzam się z tym, że dwoje dzieci wcale nie oznacza podwójnych wydatków i nakładów czasu. Przecież każde dziecko potrzebuje uwagi i zainteresowania rodziców. Mdli mnie jak słyszę to mityczne, że będą bawić się razem, albo, że liczy się jakość a nie ilość czasu spędzonego wspólnie. Trele morele. Każde dziecko to odrębny człowiek, który potrzebuje, aby się nim zaopiekować i zająć jego sprawami, a nie tylko zapewnić mu książeczkę/zabawkę i towarzystwo rodzeństwa, aby się nie nudził. Podobnie z kosztami. Tak samo potrzebuje przestrzeni do funkcjonowania, bucików i kurtki, a potem opłacenia jakichś zajęć pozalekcyjnych, wyjazdów itd.

Ale z drugiej strony jest takie powiedzenie, że „każde dziecko przynosi z sobą na świat bochenek”, a ono nie wzięło się znikąd, chyba ;-)

Chodzi o to, że autorka nie wie już jakimi argumentami za drugim dzieckiem sie posiłkować, aby przekonać konkubenta, który ma to w nosie, bo woli swoje rozrywki.

MagdaLena1111 napisał/a:

perydot napisał/a:

Chodzi o to, że autorka nie wie już jakimi argumentami za drugim dzieckiem sie posiłkować, aby przekonać konkubenta, który ma to w nosie, bo woli swoje rozrywki.

Mam wrażenie, że ona podobnie ma jego argumenty w nosie i trudno jej zrozumieć, że że on chce oprócz wychowywania kolejnego dziecka zając się jeszcze czymś innym.
Po prostu nie każdy dąży do realizacji instynktów i rozmnażania się, a potem zaspakajania wszelkich potrzeb potomstwa.

Jak bym miala jego Argumenty w nosie to juz dawno mielibysmy dwojke.

MagdaLena1111 napisał/a:

lalkaalka napisał/a:

Jak bym miala jego Argumenty w nosie to juz dawno mielibysmy dwojke.

Napisałam tylko, że masz jego argumenty w nosie, a nie że jesteś oszustką, która podstępem doprowadza do sytuacji, których pragnie uniknąć mąż.
Powtarzam, z nim rozmawiaj. Nie szukaj wsparcia swoich argumentów u obcych ludzi na forum, ale rozważaj to, co do Cb mówi Twój mąż.

Rownie dobrze moglabym powiedziec,  ze on ma moje argumenty w nosie. Ale ja to inaczej widze.  Po prostu nie zgadzamy sie w tej kwestii,  rownie dobrze moglibysmy sie nie zgadzac w kwestii remontu, budowy czy czegokolwiek innego.

Raczej chodzilo mi o moje wątpliwości zakladajac temat. Jak marzenia mialy przestac byc marzeniami to zaczęłam realnie sie nad tym zastanawiac i miec wątpliwości,  podobne do jego. To jedyne Co chcialam z obcymi ludzmi przedyskutowac.