Dopadło mnie. chcę miec dzieci. Jest problem. - Netkobiety.pl

Znalazłam jeden argument, dla którego chcesz mieć dziecko: będzie ono odpowiedzialne za Twe szczęście. To kiepska perspektywa dla potencjalnego dziecka.

Z czterech rozwiązań tylko trzecie ma sens.

Czyli twoj partner zmienił zapatrywania na posiadanie dziecka w czasie trwania związku? To trochę jak zupełna zmiana reguł gry, podczas gdy gra juz sie toczy w najlepsze.

Tak. W ostatnich 3 latach, kiedy to wreszcie zaczeliśmy finansowo lepiej żyć.

Gdy miałam 21 lat i przez kilka dni myślałam, że wpadliśmy to ja byłam zrozpaczona wtedy (bo studia i brak pracy i mieszkania), a on twierdził "że wszystko będzie dobrze i poradzimy sobie "

Dzisiaj go kochasz. Za jakiś czas ta miłość może się wypalić a pozostanie żal, że zadecydował za was oboje, za ciebie, jak ma wyglądać wasze życie, twoje życie i ty na to się pokornie zgodziłaś.

Żal i pustka.

Z jednej strony kobieta, która po kilkunastu latach szczęśliwego związku oznajmia, że chce mieć dziecko.
Z drugiej strony mężczyzna, który po kilkunastu latach szczęśliwego związku oznajmia, że nie chce mieć dziecka.
Co z tym zrobić? Z pozoru sytuacja bez dobrego, satysfakcjonującego oboje, rozwiązania.
Powiedzieli oboje:
Ona - bo bez dziecka będzie nieszczęśliwa
On - bo "nie chce sprowadzać dzieci na ten przeludniony i niezbyt dobry świat".

Poprosiłabym każdego o sformułowanie swych motywów (potrzeb), czyli odpowiedź na pytanie 'Dlaczego?'. Dlaczego ona bez dziecka będzie nieszczęśliwa? Dlaczego on nie chce sprowadzać dzieci... ? A później zaproponowałabym poszukanie odpowiedzi "Co możemy zrobić, by zaspokoić nasze potrzeby?"

I jeszcze jedno. Zaproponowałabym kobiecie, by pomyślała o potencjalnym dziecku. Czy planowanie samotnego rodzicielstwa jest - dla dziecka - dobrym rozwiązaniem? Czy to, że związek się nie rozpadnie, a mąż wychowywać będzie dziecko, którego nie chciał, będzie dla dziecka dobre?
Argument "Dam sobie radę" jest kiepski. Bo dziecku nie chodzi o to, by matka "dawała sobie radę".

Podjęłaś już decyzję. Współczuję. I tobie, i jeszcze mężowi, i potencjalnemu dziecku.

A co możemy zrobić żeby potrzeby obojga były zaspokojone??? Dzieci albo ich brak - to jest sytuacja zerojedynkowa.
Nie zastąpię tego karierą czy hobby bo to mam i nadal chcę dziecka. Jemu to na jakiś czas pozmienia porządek dnia (ale to te przecież mija a dzieci dorastają)

Sama sobie współczuję - bo się nie dogadujemy pod tym względem
Współczuję mężowi - bo postawię go w sytuacji złej (ale nie bez wyjścia - bo wyjście będzie miał)
Dziecku też współczuję - bo w momencie poczęcia nie będzie chciane przez wszystkich, a powinno być. Ale nie lepiej dać szansę na życie niż nie ... I sobie też... i moze mężowi...

Chcesz zbudować dom, zaczynając od dachu. Zobacz jaka Twa potrzeba stoi u podstaw chęci posiadania dziecka. Bycie szczęśliwą? Dobre żarty. Później mąż ma dojść do swych potrzeb. A później oboje - znaleźć kolejne odpowiedzi.

Charakterystyczne jest to, iż nie bierzesz pod uwagę męża. Chcesz znaleźć odpowiedź na wasze wspólne problemy tu, na forum, bez udziału męża. Jeśli znajdziesz, to będzie to Twoje rozwiązanie, nie męża. Ty - decyzję podjęłaś. On ma być - wybacz - nieświadomym dawcą spermy. Marzysz, by on pokochał dziecko. Być może tak się stanie. Być może nie. Ale co stanie się z fundamentem związku, z zaufaniem? Jak on będzie mógł Tobie dalej ufać, gdy oszukasz go w tak podstawowej sprawie? Powiesz mu "Wiedziałam lepiej"?

Twierdzisz, że jm wyjście będzie miał.
Nie będę tego komentowała.

Gdzieś napisałam, że ma rezygnować ze swych pragnień?
Gdzieś napisałam, by nie wykonywała kroku naprzód?
Zwróciłam uwagę na to, iż nie tylko ona poniesie konsekwencje tego kroku naprzód, jeszcze mąż i potencjalne dziecko - także.

I "da się" inaczej.

Rzeczywiście. Z czterech podanych przez autorkę rozwiązań tylko trzecie ma sens. Nie wycofuję się ze swej opinii, a nikt z nią zgadzać się nie musi.

Zaproponowałam też sposób rozwiązania problemu, opisałam wszystko, również z uwagą, że do tego "potrzebny" jest także mąż. Jedynie oni dwoje, wspólnie, mogą znaleźć rozwiązanie satysfakcjonujące ich oboje. Oni. Nikt inny.

Sugerujesz więc, że ona powinna wmówić sobie, że dzieci są fuj, nieprzespane noce, rozstępy na brzuchu i może jej przejdzie chęć posiadania potomstwa?

Bo kolejna rozmowa z mężem raczej nic nie da.

Wtedy obydwoje będą usatysfakcjonowani, że osiągnęli porozumienie?

Ciekawe jaki sens.
Pomijając fakt, że  kwestie posiadania dzieci ustala się przed ślubem, to uważam, że żadne rozwiązanie nie będzie uczciwe i dobre, bo któraś ze stron ucierpi i będzie pokrzywdzona. W tej kwestii nie ma półśrodków i rozwiązań pośrednich- to sytuacja zero-jedynkowa.
Argumenty o niesprowadzaniu dzieci na ten okrutny świat, to argumenty żadne, bo my jakoś na nim żyjemy i mamy się nieźle. To  zasłona dymna, dodawanie ideologii do wygodnictwa, przyzwyczajeń.  Lepszym argumentem i uczciwszym jest, ze po prostu nie chce się mieć dzieci,  bo nie chcę być rodzicem, bo nie chcę być za kogoś odpowiedzialny, bo to wydatek, bo to obowiązek i zburzenie dotychczasowego ustabilizowanego życia.
Kompletnie nie wiem, jak można zaspokoić potrzeby obydwojga, nie da się.  A skoro mąż kiedyś twierdził, że  chce mieć dzieci w przyszłosci, to on też jest nie w porządku i stawia ją przed faktem dokonanym, bo on zmienił zdanie.

To co planujesz jest nieuczciwe i nacechowane brakiem szacunku do męża, oraz zwykłym egoizmem. Odmawiasz mu decyzji w kwestii posiadania potomstwa i narażasz przyszłe dziecko na dorastanie w niepełnej rodzinie. Jeżeli byłabym mężczyzną i partnerka wykręciłaby mi taki numer, to byłby koniec związku.

Chcesz mieć bobasa, to znajdź mężczyznę, który też ma taką wizję przyszłości.

Chyba żadne z podanych rozwiązań nie zadowoli Was oboje. W każdym z nich albo Ty postawisz na swoim albo on na swoim. Zarówno Ty zmieniłaś zdanie co do macierzyństwa, jak i on się rozmyślił
co do bycia ojcem. Ty pragniesz być matką, poczuć to, co oznacza opieka nad bezbronną istotą on zaś podaje argumenty( zupełnie racjonalne, choc przykryte trochę naciąganymi faktami), dla których
rodzicielstwo nie jest dla niego. Jedno i drugie ma pełne prawo do trwania w swoich przekonaniach, dlatego usilne namawianie drugiej strony na zmianę, będzie tylko bezcelowym wysiłkiem.

Owszem, jeśli to wyprodukowanie dziecka ma nastąpić w ciągu 2, 3, 4,max 5 lat. A nie lat 15, bo przez 15 lat człowiek i jego priorytety zmieniają się totalnie.

Wrobienie faceta w dzieciaka, to rzecz gorsza od zdrady.

widzę że zdania mocno podzielone

odejść nie odejdę , bo kocham, a dziecko chciałabym mieć tylko z jego genami. Nie wyobrażam sobie innego kandydata na meza/ojca. Więc nawet jak zostanę sama - to chcę być sama do końca zycia

pogodzić się raczej nie pogodzę - bo juz teraz czuję pustkę a co będzie za kilka lat? depresja? samobójstwo? niechęć do świata?

wierzę że jeszcze kilka miesięcy prób, negocjowania i pokazywania że nasze zycie nie byłoby gorsze z dzieckiem i nadajemy się na rodziców coś zmieni - wnerwia mnie że każda zmiana w naszym życiu musi się odbywać w taki cięzki sposób , podejrzewam, że ma spektrum autyzmu ...

ale czuję ogromną presję, bo zegar, bo nie wiem czy się w ogóle uda...

opcja 4 to ostateczność i liczę się z tym że zostałabym sama i zniszczyła zaufanie i miłość , żeby prawdopodobnie wychwywać samotnie dziecko - ale też nikt nie wie czy nie bedzie rozwodu gdy jest wesele i pojawiają się dzieci . prawie co druga para się rozwodzi

Jeśli pakowanie partnera w dzieciaka po tylu latach razem jest najgorszym co moze być - to czy nie jest nieuczciwe nie jest że tak dużo par się zdradza mimo, że mają chciane i kochane dzieci , że tak malo par mających juz dzieci walczy o związek dla ich dobra, bo przeciez "pełna" rodzina to dobro najwyższe?!
W takich wypadkach osoby dorosłe myślą o swoim dobru i wygodzie, czy lepsza jednak samotna ale szczęsliwa matka/ojciec?

wiem - że Jestem nieuczciwa i niefajnie postąpię (jeśli tak postąpię)- bęzie to mnie prześladować do końca zycia. Czuję że gra jest jednak warta świeczki... Jest? (pytam mamy)

Skoro wiesz, że decyzja o wrobieniu męża będzie Cię prześladować do końca życia, skoro wiesz, że wrobienie go jest nieuczciwe, skoro wiesz to wszystko a mimo to planujesz dziecko, to nie kochasz ani męża, ani potencjalnego dziecka, ani siebie.

Przeczytaj swoje posty, w nich jest odpowiedź.

Tak. Wiem. Moja wina. Uwierzyłam, że chcesz znać opinie innych ludzi, więc napisałam swoją. Ty zaś, ani pierwsza, ani ostatnia, chciałaś przeczytać tylko te, które potwierdzałyby Twoje zdanie.

Brama do macierzyństwa dla autorki otwarła się dawno temu i właśnie się zaczyna zamykać.
Żeby zdążyć zanim się zamknie na zawsze niestety trzeba się uciec do kombinowania, egoizmu czy jak to kto nazwie inaczej.
Nie jest to nieuczciwość bo zakładając rodzinę i współżyjąc seksualnie trzeba zawsze mieć na uwadze, ze pojawienie się dziecka jest możliwe nawet przy antykoncepcji.
Mniejszym złem przy takim wyjściu jest jego/ męża/ rozczarowanie gdyż na jej rozczarowanie, że ominęło ją coś pięknego może potem nie pomóc i armia terapeutów i tony antydepresantów.
Mąż/ albo żona/, dziś osoba bliska, kochająca, kochana może się okazać obcym człowiekiem.
A dziecko zawsze pozostanie częścią nas cokolwiek by nie zrobiło.
Nie ma piękniejszej miłości niż miłość matczyna, rodzicielska.

Zacznę od początku co myślę. Moim zdaniem to nie fair że mąż wpierw chciał dziecka i to przed ślubem a teraz zmienił zdanie wg mnie głupio argumentując. Z drugiej zaś strony każdy ma prawo zmienić zdanie szczególnie w trudnych kwestiach. Być może źle cię autorko zrozumiałam albo czytam między wierszami, ale mam wrażenie że wcześniej to ty nie chciałaś jakoś szczególnie dziecka. Wiadomo że na każdego musi przyjść pora i nie każdy rodzi się rodzicem, czasem wydaje nam się że jesteśmy gotowi a potem to nas przerasta albo wręcz przeciwnie - nie jesteśmy gotowi a jak już pojawia się bobas to nagle okazujemy się świetni w tej roli.
Wg mnie naciskanie na męża jest bardzo nie w porządku. Albo się po ludzku dogadacie w tej kwestii, czyli będziecie o tym dużo rozmawiać szując pozytywów tej sytuacji oraz będziecie siebie wyobrażać w tej roli albo się pożegnajcie. Jeżeli nie będziesz miałą dziecka to będziesz niesczęśliwa i prędzej czy później to małżeństwo i tak się skończy. Jeśli zaś jego wrobisz w dziecko to postąpisz samolubnie i to on będzie nieszczęśliwy i będzie miał ogromne powody aby całkowicie przestać ci ufać.

Partner autorki ma rację - sprowadzanie świadomie istoty ludzkiej na świat w obecnym kształcie (katastrofa klimatyczna, susze, brak wody, widmo głodu i wojny) jest złe. Dla mnie to przykład skrajnego egoizmu. Ale ja jestem skrajną antynatalistką, więc może jestem nieneutralna w tym temacie i każdemu doradzam nierobienie dzieci, chyba że ktoś lubi znęcać się nad ludźmi niebezpośrednio, ale to mocno nieetyczne.
Odmieniło mu się, bo doszły mu pewnie dodatkowe argumenty - kiedyś nie mówiło się tyle o suszy,  a teraz to nawet w dziennikach wieczornych o tym trabią, choć chwilę potem cieszą się ze słońca w weekend...
A jeśli autorka chce dziecko, to niech skorzysta z banku spermy, bo obecny partner nie chce być nieświadomym ojcem

Widzę, że temat dzieci jest chyba naprawdę jednym z niewielu, gdzie argumenty przeciw są z góry skazane porażkę. Dopóki posiadanie dzieci będzie odbierane wszędzie jako najwyższa ludzka cnota i najwyższe dobro, to się to prędko nie zmieni.

Autorko nie można mieć wszystkiego, Ty zaś chcesz koniecznie zagarnąć całą pulę i to w domyśle oczywiście tak, żeby wyszło na Twoje. Oboje mieliście inne zapatrywanie na tę sprawę niż teraz i wszystko było ok tak? Nie było między Wami konfliktów, choćby na tle takim, że on chciał wcześniej być ojcem? Pomyśl, jakby wyglądało to wtedy: on próbowałby Ciebie przekonać i Ty poczułabyś się osaczona, np pisząc tutaj , że partner zmusza mnie do urodzenia dziecka. Na facecie nie zostałaby sucha nitka nawet. Teraz, kiedy Wam się zmieniło używasz wszelkich środków i sposób, aby przekonać go, że Twoja racja jest ponad wszystko najważniejsza.
Nie wspomnę nawet o tym zamiarze odstawienia antykoncepcji, bo to jest tak gruba akcja, że ciężko w ogóle o tym mówić. Widzę, że zawsze znajdzie się jakiś powód na usprawiedliwienie siebie i obarczenie faceta winą a przecież ty TEŻ zmieniłaś zdanie, dokładnie tak jak on. Skoro zatem próbujesz za wszelką cenę przepchnąć swoje racje, to znaczy po prostu, że go nie kochasz, bo wcześniej Ci to przecież nie przeszkadzało, prawda?
Zostawmy w tyle na moment tą rozczulającą i ckliwą rodzicielską miłość i postawmy na zdrowy rozsądek i uczciwość. Macie po prostu różne oczekiwania, wzajemnie wykluczające się. Każda próba kompromisu będzie krzywdą dla któregoś z Was. Nie da się na siłę przeforsowywać swoich racji, próbując komuś wpoić swoje wartości i przekonania. Nie możesz mieć mu tego za złe, że zrezygnował z dzieci, skoro ty też zmieniłaś z czasem zdanie. Wiem, że niechęć do posiadania dzieci będzie zawsze utożsamiana z egoizmem, brakiem empatii czy odpowiedzialności. Ale to zwyczajna bzdura, którą próbują wpoić innym na siłę osoby, nie widzące niczego poza swoim dzieckiem. Otóż to jest pewien wybór. Wybór takiej a nie innej drogi, gdzie świadomie rezygnujemy z czegoś, aby siły, środki i czas wykorzystać na zupełnie co innego.
Nie każdy chce i nie każdy będzie miał dzieci, bo to nie żadne przymus, tylko wolna wola. Cel uświęca środki sprawdzać się może, jak wszyscy będą z tego zadowoleni. W tym przypadku tak niestety nie jest.
Trzeba przestać traktować rodzicielstwo jako świętość czy najwyższą ludzką cnotę, ale jako wolny wybór, podejmowany przez danego człowieka.

Autorko, czy możesz dokładnie opisać jak wyobrażasz sobie macierzyństwo?
Oraz jak wyobrażasz sobie samotne macierzyństwo?
To są bardzo ważne pytania.

Na kompromis, to można pójść przy wyborze koloru ścian w salonie. Tu chodzi o powołanie do życia małego człowieka, to nie jest zabawa.

Oczywiście, może stać się tak, że dziecko się pojawi (nieważne, w jaki sposób), a mąż Autorki je pokocha i będą żyli długo, i szczęśliwie.

Ale trzeba być gotowym również na scenariusz, w którym jednak nie będzie ok, mąż nie pokocha dziecka, które pojawił się na świecie wbrew jego woli, a „rodzina” się rozpadnie.

————
Ja bym nie ryzykowała, bo w przypadku sprawdzenia się czarnego scenariusza - za dużo do stracenia.

On kiedyś chciał, teraz nie chce a za x lat może znowu mu się zmieni i będzie chciał.
Tylko wtedy autorka może już biologicznie nie być do tego zdolna i on ją wymieni na młodszą.
Zostanie sama, nieszczęśliwa, z poczuciem krzywdy. Znam taką historię z realu.
To jest specyficzna sytuacja bo o ile spełnienie pragnienia posiadania  dóbr materialnych czy intelektualnych można przełożyć to na macierzyństwo kobieta ma niewiele czasu a czasem nie ma możliwości i z bólem/ z różnych przyczyn/ musi z tego macierzyństwa zrezygnować.
Autorka ma możliwości a także jest cień nadziei, że dziecko będzie miało kochającego ojca nie niszcząc nikomu życia.
I tej odrobiny nadziei bym się trzymała.

Właśnie to wiele osób pisało.

Znowu ten egoizm? Naprawdę ciężko się przedrzeć przez ten mur kultu dzieci i rodzicielstwa? Naprawdę tak ciężko zrozumieć, że ktoś może mieć całkiem inne podejście i wartości? Wobec kogo niby ten egoizm, wobec partnera, który przecież też, idąc tym tokiem myślenia, zachowuje się egoistycznie, bo wymaga bezwzględnego poświęcenia i zgody na swoje warunki? Wobec, wszechobecnej i świętej powinności każdego człowieka, który jest zmuszony spłodzić potomstwo?
Poza tym niektóre komentarze wyglądają tak, jakby w tym związku istniała tylko Autorka a zdanie faceta już się kompletnie nie liczyło, zupełnie niezależnie od tego, jakie dana strona ma zamierzenia. Gdyby to Autorka nie chciała dzieci a facet owszem, to rozumiem, że nagle pojawiłoby się mnóstwo argumentów zgadzających się z Autorką, tak?

Mam wrażenie że czytam chyba inny wątek niż większość. Bo ja czytam często tutaj w wypowedziach że egoistycznie zachowuje się autorka w stosunku do męża, a wiele osób piszę na odwrót

A propo autorki - jestem ciekawa jej dalszego argumentowania i odpowiedzi na zadane pytania

Tylko co innego "wpadka" chociażby z niewłaściwą osobą a co innego świadome wpuszczenie w kanał, bo dla mnie to dokładnie autorka chce zrobic

Moja kuzynka była w takiej samej sytuacji...Teraz ma 45 lat i jest sama a były już mąż oczekuje drugiego dziecka z inna;(

Musztarda, strasznie wygodnicki ten Twoj facet. Te jego śpiewki o przeludnieniu to między bajki włożyć. Po prostu przez te lata odwidziało mu się, bo poczuł smak ustabilizowanwgo, wygodnego życia bez obowiązku w postaci dziecka. Na Twoim miejscu bym zaryzykowała i zaszła w ciążę. Jak by Cię zostawił z dzieckiem to palant z niego i nie ma czego żałować. Ty będziesz mieć, co chciałaś. Męża potem zawsze możesz znaleźć a dziecka już nie urodzisz za 15 lat.
Zrozumialabym jego objekcje, gdybyś chciala 4 z kolei, ale kurde, to jedno dziecko, na ktore zresztą kiedyś wyraził zgodę, tyle, że "jak się dorobicie warunków". Teraz, kiedy macie warunki, wymyśla jakieś bzdurne argumenty. O ludzie! I co, jeszcze? Najazd kosmitów? Wychodzi na to, że Ci oczy mydlił dla świętego spokoju.

Moj nie chciał drugiego. Nie mieliśmy nawet warunkow na pierwsze. Gdybysmy mieli czekać to pewnie lata by minęły. Wpadłam i nie było dyskusji. Jak się jest rodziną to trzeba liczyć się z konsekwencjami. Jak ludzie uprawiają seks to mogą z tego być dzieci. Nawet wtedy, gdy się nie przewiduje.

Masz Ty rodzinę czy z pozycji singla piszesz? Kochales w ogole kogoś? Raczej wątpię. Inaczej byś nie pisał tekstow, żeby po 15 latach kopnąć kogoś, kogo się kocha w dupę i szukać sobie innego. Ona kocha męża i chce mieć z nim dziecko a nie z jaklimś bykiem rozplodowym. Ona pragnie rodziny. Zakladam, że skoro ludzie sa razem 15 lat to się kochają i dobrze im ze sobą. Ze łączy ich głębokie uczucie. Z tego powodu zakladam, że on nie kopnie jej w dupę z powodu tego, że zajdzie z nim w ciążę. Że nie zostawi swojego dziecka. Może być na początku  wsćiekły, ale miłość mu z tego powodu nie minie. Bo to nie jest tak, że pstrykniesz palcami i ona znika. Sa większe tragedie niż ciąża i ludzie z tego powodu się nie rozstają, jesli się kochają.
Wszyscy, co tu piszą tak butnie, że odeszli by po takiej akcji to widać jak kruche fundamenty mają ich związki, skoro byliby gotowi w imię urażonej dumy i ego porzucić rodzinę i swoją miłość. Sorry, ale dla mnie to jest żenujące. I stokroć bardziej godne potępienia niż to, do czego chce się uciec Autorka.