Samotność po rozwodzie - Netkobiety.pl

Tak jak napisał foggy , odsiewaj , spotykaj się z kimś , kto chce czegoś więcej , czasem na fb są fajne grupy muzyczne i inne , zależy co kto lubi , net dziś daje duże możliwości .

Widzisz jeżeli dobrze zrozumiałam i weszłaś w romans po rozpadzie związku z myślą że On zostawi rodzinę to było mocno błędne założenie.
Co z Twoimi znajomymi, rodziną.? Nie możesz się spotykac solo?
Moje przyjaciółki się nie odsunęły, a mężów koleżanek  co się zanadto przysuwali utemperowalam , nie popsują mi znajomosci że swoimi kobietami.
Wiadomo to nie to samo co wyjścia parami, są też znajomi że strony męża, kontaktu z którymi mi brakuje ale takie są koszty rozstania.
Możesz, tez znaleźć sobie zajęcia gdzie będziesz spotykac więcej łudzi..

No i jak Panowie Ci piszą. Po prostu szukaj dalej.
z tego co pisałaś byłaś samotna w związku, poznałaś że możesz mieć wiecej, czuć się inaczej z mężczyzną . Tylko że to ani mąż ani ten drugi.
To chyba nie chodzi o to, że się za dużo daje, bo na tym to polega by dawać duzo. Ale też dużo oczekiwać. Czego?to już każda decyduje.

Wiesz, z perspektywy czasu (tamtego znałam już wcześniej, byliśmy przyjaciółmi, opowieści o swoim życiu, trwało to kilka lat, znamy się z pracy, nigdy żadnych podtekstów- ot rozmowy o życiu) widzę, że chyba za bardzo ufałam w to, co słyszę. Że nieszczęśliwy, pusty związek o którym mówił być może był całkiem ok.
Czasem myślę czy ja w ogóle potrafię rozpoznawać intencje drugiej osoby. Zwykle w moich relacjach miedzyludzkich także z koleżankami było tak, że dawałam dużo z siebie, ta osoba brała nie dając wiele z powrotem i znikała gdy tylko nie byłam potrzebna.
Tak się stało i tym razem. Wyznania okazały się nie warte funta kłaków.
Boję się, że znowu dostanę w łeb ale boję się też zostać sama. Jak w greckiej tragedii - tak źle i tak źle.

Edit: może i faktycznie olać to. Daję radę sobie świetnie sama i finansowo i życiowo. Druga osoba byłaby mi potrzebna tylko z powodów emocjonalnych. Do rozmowy, do przytulenia, do wspólnego spędzania czasu... no-do życia.
Jestem zmęczona - tamtemu dałam mnóstwo serca.
Mimo wszystko w tej chwili kluczowe dla mnie jest to - jak się ogarnąć, wyciszyć, polubić samotność? Jakieś sposoby?

Nadaj swojemu życiu jakiś inny sens niż tylko szukanie partnera. Poszukaj po prostu nowych znajomych odezwij się do starych przyjaciół, odnów znajomości. Zadzwoń do koleżanki i umów się na wspólne spędzanie czasu. Wyjdź do ludzi bo przez te lata chyba zawaliłaś na całej linii kontakty towarzyskie. Bycie w związku nie warunkuje szczęścia - szukaj go też gdzie indziej

A ja odnoszę wrażenie, że dla autorki większym problem niż samotności, jest duża tęsknota za tym drugim, z którym z jakiegoś powodu nie wyszło.
To boli z pewnością dużo bardziej, niż fakt samotnego spędzania wieczoru. Próba poszukiwana towarzystwa ma raczej na celu wygłuszyć tęsknotę i myśli za poprzednim facetem (nie byłym mężem). Myślę, że gdy autorka z tym tematem sobie poradzi, gdy czas zrobi swoje, nauczy się czerpać zadowolenie z zapewne przejściowego stanu wolnego. Wtedy zdecydowanie łatwiej będzie jej kogoś poznać, wejść w nową relację - ale nie tak na siłę, jak próbuje teraz.

Nie pocieszę Was, dziewczyny... ja już od 5 lat jestem sama i pomimo prób szukania partnera, nic nie wyszło. Mam 45 lat. I nie ma się na lepsze, niestety. Ale z drugiej strony - jestem typem samotnika i lubię być sama - jednakże bycie samej non-stop (tj z dzieckiem, ale mam na myśli relację z kimś dorosłym) może wykończyć nawet najdzielniejszą z nas... Nie wiem, co Tobie, Autorko poradzić prócz tego aby swój stan zaakceptować, mieć pasje itd. Da się tak żyć, ale to nie zastąpi bliskości z mężczyzną. Ja już pogodziłam się z faktem, że jestem i będę sama. Najwyżej, że stanie się cud

Są jeszcze geje, szukający "przykrywki" dla rodziny.

Niestety jest więcej pań niż panów w Polsce. Gdzieś znalazłam info, że na 100 mężczyzn przypada 107 kobiet. A im starsi tym te proporcje są jeszcze bardziej zaburzone, chociaż chłopców teraz rodzi się coraz więcej. Wg pewnej gazety w grupie 65 latków już na 100 panów przypada prawie 160 kobiet. Panowie niestety żyją krócej.
W tej chwili jest plaga 30 latek "odbijających" mężów bo dla nich nie starczyło towaru z pierwszej ręki mówię tak bo mnie to dopadło niestety.
A tak naprawdę za chwilę mnie czeka rozwód i też boję się samotności. Od 15 roku życia "mam kogoś" z jednych chłopaków przechodziłam w drugich, potem mąż. Właściwie bez znaczącej przerwy. Może to właśnie jest mi teraz potrzebne (mam 40 lat)? Choć przyznam szczerze odkąd odszedł mąż, bardzo mi brakuje partnera. Nie umiem chodzić sama do kina, czy spacerować po parku lub zwiedzać czy siedzieć w kawiarni. Brakuje mi też kogoś takiego kto cały czas jest przy mnie, nawet jeśli tylko jest gdzieś z boku i sobie coś tam robi... Zawsze jak coś tam fajnego gdzieś wypatrzyłam od razu wysyłałam linka, dzieliłam się różnymi pierdołami teraz też mi tego bardzo brakuje.
Trzeba dużo wychodzić, dużo ludzi spotykać z różnych środowisk. Ale nie do klubów. Zapisywać się na dodatkowe zajęcia różnego typu nie wiem, języki, jazda konno, często wspólne pasje mogą ludzi połączyć. Wtedy prawdopodobieństwo się zwiększa. Ja na razie nie jestem gotowa na nowy związek, ponieważ nadal jeszcze jestem emocjonalnie przy prawie byłym mężu mimo jego okrucieństwa i tego co mi zrobił.

Zdziwaczały stary kawaler - chyba dla każdej z Pań oznaczałoby to co innego..Pytanie czy zdziwaczały, bo robi w życiu coś dziwnego czy zdziwaczały, bo..po prostu kawaler..?

Co do tego przymusu bycia w parze: niby mamy XXI wiek i co raz więcej osób realizując się chocby zawodowo, jest nieraz tak zabiegana, że albo ledwo co znajdują czas na związek albo ich związek się szybko psuje, choćby poprzez brak czasu, który można spędzić z kimś. Jednak, jak to zostało napisane w dziale "Samotność" ludzie chcący za wszelką cenę mieć partnera ,stawiają to jakby na piedestale całego swojego życia, ma się wrażęnie( możę mylne), że komuś takiemu potrzeba kogokolwiek, mniej lub bardziej spełniającego wymagania, grunt, żeby ktoś był. Właściwie to jest jedynym wymaganiem. Żeby ktoś stale obok  nas był, jak ta kroplówka w szpitalu czy butla z tlenem pod wodą podtrzymująca w nas życie.
Jestem wdzięczny( tylko nie wiem komu), że mimo widocznego pod profilem wieku, ANI RAZU w swoim życiu się tak nie poczułem. Swoboda i niezależność wydają się dla mnie analogicznie cenne, jak właśnie dla reszty społeczeństwa cenny jest związek. Od początku wyrobiłem sobie nawyki, jak można samemu spędzać czas, nie wkręciłem się nawet w takie rozrywki, które powiedzmy wymagają obecności dwóch osób, albo najczęściej są wykonywane we dwójkę(czyt. parę). Co zdecydowana większość osób podkreśla, to tą (prawie)ciągłą obecność drugiej połówki obok siebie, niezależnie co się robi i gdzie się jest, niezbędną dla dobrego samopoczucia i zdrowego funkcjonowania - właśnie tego jakoś nigdy nie odczuwałem, nie było to warunkiem  zaistnienia u mnie uśmiechu na twarzy czy radości z życia. Nie mogę o sobie powiedzieć, że jestem jakimś nerdem, zamkniętym w swojej skrupie odludkiem.Co ciekawe, ogólny kontakt z ludźmi, rozmowy, wspólne spedzanie czasu z przyjaciółmi sprawia mi ogromną satysfakcję. Wydaje mi sie, że tyle mi właśnei wystarczy.

O gejach "udających" przykładnych mężów i ojców nie słyszałem, choć podziwiam takich ludzi za to, żę mogą tak bardzo ukrywać i powstrzymywać swoją prawdziwą naturę.

Random, zajrzyj do nas. Wątek wprawdzie nie mój, więc może nie powinnam się szarogęsić, ale w końcu na publicznym forum, a jego autorka na pewno nie ma nic przeciwko:

https://www.netkobiety.pl/viewtopic.php … 7&p=57

Random Uwierz, że od tych "32" wolałbym "23" Jakoś poczułęm, że ta nastęna dziesiątka po 30-stce to już wyższy level. Wiadomo, do 20 lat, to człowiek jest jeszcze szczeniakiem a ten przedział między 20-tym a 30-tym rokiem życia jest szczególny. No nic..A Adaś Miałczyński miał przecież syna..?

Podejście jest tutaj kluczowe. Zresztą pojęcie "kochać" jest mocno zróżnicowane. Jeśli partner okazuje nam jawne lekceważenie czy wręcz jawną niechęć, to zrozumiałe jest, zę czuje się pustkę. Czasami jednak może się komus wydawać, że partner kocha, bo po prostu jest, zarabia na nas i dzieci a np nie lubi okazywać uczuć, przytulić, pocieszyć itp. Staje się przez to obojętny. Faceci często nie rozuymieją chyba, że Wam potrzebne są takie dowody wdzieczności czy przywiązania, połączone z czułością i bliskością. Sam nie uważam to za konieczne i niezbędne do szczęśliwego życia, jednak wiem, żę kobietom ciężko się bez tego obejść. To poczucie bycia kochaną i potrzebną staje się dla Was tak istotne. Warto o tym mówić otwarcie, jawnie, nie oczekujac tego automatycznie, bo naprawdę nie wszyscy potrzebują  tego dostawać tak często.

Dzięki za dobre słowo. Ja to dopiero teraz widzę jaka to była pomyłka. Mój mąż był wobec mnie mało uczuciowy, myślałam, że po prostu taki jest. Nigdy nie lubił okazywania czułości publicznie. Śmiał się z rocznic, nie dbał o urodziny/imieniny, śmiał się  romantycznych spraw typu walentynki, kolacja we dwoje, nastrojowa muzyka, trzymanie się za ręce, patrzenie sobie w oczy i takie tam. Rozmawialiśmy o tym na początku naszego związku, że on tego nie lubi więc się tego nie domagałam no bo przecież nie każdy musi to lubić i z czasem przywykłam do tego. Teraz jak widzę jak się obściskuje z tą babą, pisze jej romantyczne wiersze i robi laurki w kwiaty i serca (!) to sobie myślę, że to jakieś wielkie oszustwo było. Że on po prostu tylko w stosunku do mnie był taką uczuciową pustynią. Wcześniej byłam bardzo zadowolona, że nie jest zaborczy, zazdrosny, że nie "wisi na mnie", że jesteśmy takimi bardziej przyjaciółmi, wiele rzeczy robimy razem, myślałam że to solidna podstawa. Ale jednak jak nie ma czułości to nie ma uczucia chyba, no bo gdyby było to by mi nie zrobił takiego świństwa. Nie wiem czy warto żałować faceta. Ale na pewno żal mi tego co razem robiliśmy, poza tym dochodzi jeszcze aspekt sensu tych wspólnych 15 lat. Zmarnowany czas? Przykre.

Zazdroszczę. Ja nie wyrobiłam sobie tego nawyku (partnerzy właściwie bez przerw od 15 roku życia, potem mąż) i teraz nie potrafię żyć sama. Prawdopodobnie dlatego tak cierpię po odejściu męża. Nie wiem z resztą czy to też trochę aspołeczny mąż nie spowodował, że odcięłam się od znajomych. Zanim go poznałam byłam bardzo towarzyską osobą oprócz tego miałam też kilku bliższych przyjaciół. Ale on nikogo nie lubił, w towarzystwie czuł się źle i nigdzie nie chciał ze mną chodzić więc ja z czasem rezygnowałam z utrzymywania kontaktów, bo znajomi zaczęli łączyć się w pary i te spotkania były coraz bardziej pod pary dostosowane a potem pod dzieci a u nas długo się nie udawało. Wszystkie moje obecne znajomości są powierzchowne, głównie zawodowe ponieważ wolny czas spędzaliśmy tylko we dwójkę bo mąż nie był chętny do działań w większych grupach. Poza tym mieliśmy wspólne pasje i tak jakoś wyszło, że żyliśmy głownie we dwoje. Zupełnie nie przyszło mi do głowy, że możemy się kiedykolwiek rozstać. Teraz widzę jak błędne było to myślenie. Pracuję nad tym z psychologiem, ale po tylu latach życia dla kogoś ciężko nagle zacząć żyć dla siebie.

No nie bez przesady trochę źle to ujęłam. Chodziło mi o bliskie przyjaźnie i grupę stałych przyjaciół do spędzania wolnego czasu. Nie siedziałam w domu sama z mężem w czterech ścianach. Mam zawód, który mi na to nie pozwala i wymaga wielu zróżnicowanych kontaktów, ale o charakterze powierzchownym. Może stąd ta ucieczka w aspołecznego partnera jako synonimu spokoju i kogoś kto lubi spędzać czas tak jak ja. Zwłaszcza, że teraz wszyscy lubią imprezować, grilować, chodzić po galeriach a mnie to po prostu męczy. Tylko, że u niego było przegięcie w drugą stronę. On nie ma nawet powierzchownych znajomych tylko znowu zawiesił się tylko na jednej osobie (na tej babie). No ale może właśnie ona go odmieni. Co do tego przytulania to też chodziło mi bardziej o to, że mąż twierdził, że tego nie lubił a z nową partnerką okazuje się, że to uwielbia, a nie o to że mi tego brakowało. Liczyć na niego też do końca nie mogłam, bo jak pojawiały się trudności to był bezradny. Z resztą pozostawiając mnie z niemowlakiem niejako tylko to potwierdził...
Tak czy siak teraz już to wiem, że trzeba żyć przede wszystkim dla siebie....

Pikupik Takie powierzchowne znajomości wydają się być normą. Praktycznie zawsze stykamy się z wieloma osobami, z których sporą częśc widujemy klka razy w życiu. A tacy sąsiedzi..Niektórych moich sąsiadów  znam z widzenia ponad 20 lat, ale nie znam ich imeinia i nazwiska..
Dziwi mnie natomiast to, jeśli ktoś nie ma grupki bliskich znajomych, choćby niwielkiej, ale zawsze. Choćby takiej, która skupia ludzi o podobnych zainteresowaniach, co pozwala im się częściej widywać. Jak ktoś woli się w domu zakmnąć, to już gorzej..
Co do tych trudności, to zaczynam mieć dziwne podejrzenia, żę chodzi za każdym razem o co innego. WIadomo, ę narodziny dziecka to poważna sprawa. Natmoast w innym wątku, dziewczyna twierdziła, że tarafia na facetów mających problem z wyborem dania w knajpie lub wydostanie sie z miasta, jeśłi się ktoś pogubi lub tez lęk prze dwizytą w urządzie miejskim.. Chcę naprawdę wierzyć, że chodzi tutaj o naprawdę poważąniejsze tematy, niż powyższe, bo przestanę wierzyć w swoją płeć...

Oj to byś się zdziwił jaki był mój ex. Pierwsze 5 lat małżeństwa zamawiał w knajpie tylko to co ja. Początki były baaardzo trudne. Pójście do sklepu na zakupy - tragedia. Załatwianie wszelkich spraw najchętniej zostawiał mi. Zadzwonić gdzieś coś spytać? Ponad jego siły. Samochodem nie jeździł bo nie miał prawa jazdy - bał się, że nie zda za pierwszym razem więc w ogóle nie podszedł do egzaminu mimo, że skończył kurs. Nawet mi nigdy nie zatankował auta bo nie wiedział jak a wstydził się nauczyć, bo monitoring, bo obsługa patrzy. Jak dojeżdżaliśmy na miejsce urlopu to mimo, ze przejechałam 1000 km musiałam jeszcze iść do recepcji i załatwić sprawy hotelowe bo on wolał "pilnować auta". Jak już coś go zmusiło do załatwienia sprawy w urzędzie miejskim to dokonywał tygodniowego researchu w internecie, którędy się wchodzi, którędy wychodzi, kiedy jest najmniej ludzi, tak żeby na miejscu zastać jak najmniej niespodzianek. Jak mała się urodziła 3 tygodnie szedł załatwić akt urodzenia.... To było coś na pograniczu aspołeczności, lęku przed ludźmi i nerwicą. Oczywiście w trakcie małżeństwa z roku na rok było coraz lepiej. Starania o dziecko też zmusiły go trochę do otwarcia się na świat ale bardzo to mu topornie szło. On miał ciągle wrażenie, że wszyscy go oceniają, patrzą na niego itp. Jak odchodził, to nawet na początku się tłumaczył, że on by nie podołał z dzieckiem, bo to trzeba do innych rodziców zagadać, zapisać dziecko do lekarza itp. Teraz twierdzi uparcie, że nowa pani go odmieni. Powodzenia mu życzę...

Hej,

a u mnie jest tak obecnie, że w sumie to już bym chciała wrócić "na rynek", co prawda wtórny ale zawsze. Niestety nie mam na to zbyt wiele czasu jako matka pracująca, sama zajmująca się wszystkimi sprawami i małymi dziećmi. Zostaje mi naprawdę niewiele czasu dla siebie, muszę go zyskiwać np. kosztem snu. Chętnych na ranki jest ale nie potrafią się postawić na moim miejscu, że ja nie mogę ot tak iść. oczywiście nagle też dostaję dużo propozycji relacji bez zobowiązań, nie wiem z czego to wynika...Może taka rozwódka z dziećmi jest łatwym łupem?
Ps. Chciałam jeszcze dodać, że mój ex psuje mi opinię w naszym środowisku i odwraca kota ogonem. Ze to niby ja robiłam przed i w trakcie małżeństwa to co on. Może stąd te propozycje

Amethis tylko że ja nie jestem aż w takiej desperacji, żeby brać co popadnie, pierwszego lepszego z brzegu. Mam nadzieję, że nie wyglądam na desperatkę Chyba, ze ogólnie rozwódki mają taką opinię wśród facetów.
Po prostu czuję, że zaczynam się otwierać na nową relację ale nic na siłę. Jak się znajdzie to ok, jak nie to już umiem żyć w pojedynkę choć może nie jest to zbyt miłe.

Może to, że mogą sobie Panie wtedy wszystko po swojemu robić

To tylko moje subiektywne wrażenia Kaszpir i mogę się mylić
Masz w sobie dużo gniewu i złości na które to emocje nie masz pozwolenia,
nie wypada się złościć na byłą żonę bo coś się stanie czy tak albo podobnie,trzeba mieć klasę etc wiele przekonań tłumi złość która nie znika przekształca się w smutek ,przygnębienie którego też nie lubimy
przygnębieniem  zasypujesz "ten bunt" i niezgodę ze złością, trochę zazdrościsz byłej obecnego życia,przebija też żal
nowymi znajomościami trochę wbrew sobie i na siłę coś chcesz komuś udowodnić
nie da rady stłumić złości i gniewu na byłą żonę w taki sposób ,samotność to chyba mniejszy problem większy to skryty gniew
Rok po rozwodzie to niewiele w gruncie rzeczy,nie naciskaj na siebie i nie zabraniaj sobie emocji
Tak myślę ponieważ to co przeżywasz nie jest czymś niestosownym i wyjątkowym a uwolnienie się od gniewu przed Tobą
oczywiście mogę być w błędzie
nie cenzuruj się wywal gniew,żal zazdrość ,wolno Ci to mieć nie osądzaj się tak surowo jeżeli to robisz w ukryciu
nie musisz tego robić bezpośrednio na eks an i z nią tego uzgadniać też nie musisz.

Hm..., A może załóż swój temat - opisz czego potrzebujesz - co jest problemem - pewnie będzie odzew, i... a nuż... pomoże