Myślę o rozwodzie ale nie chcę odejść od dzieci - Netkobiety.pl

Nie raz szukałem odpowiedzi na moje pytanie co robić i padała przeważnie ta sama odpowiedź . opieka naprzemienna to właśnie 50% czasu , który mrozi mi krew w żyłach - sam, bez dzieci w pustym mieszkaniu. Jedyne co wymyśliłem to przemeczyc się do ukończenia 13 r.ż. tak aby mogły same zdecydować gdzie chcą mieszkać, tylko to szmat czasu , a nie chce też żeby wychowywały się w domu pełnym negatywnych emocji. Dodam że teraz przez dłuższy czas będę miał dużo, od kilku do kilkunastu dniowych podróży służbowych w pracy , a żona na pewno nie pójdzie na rękę by się dostosować z opieką

Twoja żona stosuje wobec starszej waszej córki paskudna przemoc, która z czasem da bardzo zgniłe owoce w postaci rozwoju różnych zaburzeń emocjonalnych albo deficytów u dziecka.
Nie dość, że wyzywa się na dziecku i to ewidentnie dlatego, żeby Tobie zrobić na złość, to jeszcze robi to na oczach młodszej waszej córki, która faworyzuje.
Super kobieta i jako matka, i jako człowiek, no masakra.
Musisz zacząć od tego, by w trybie pilnym ukrócić przemoc wobec starszej córki. To Twój ojcowski obowiązek. Nie wierzę w to, żeby nie było sposobu na utemperowanie tej baby.
Dla dzieci nie zostawaj w tym małżeństwie, bo zmarnujesz tylko czas i zdrowie. Dzieci i tak nigdy nie docenia Twojego poświęcenia, może nawet będą złe na Ciebie, że dla nich zmarnowałeś sobie życie.
Nie wiadomo tylko, jak ta kobieta będzie traktowała straszą córkę, gdy na co dzień zabraknie obrońcy dziecka w Twojej osobie.
Dlatego zacznij od konkretnych działań, by odpowiednie służby zainteresowały się losem dziecka. Niech ta kobieta pojmie, że w pewnym momencie może słono zapłacić za znęcanie się nad dzieckiem.
Gdy już ja utemperujesz, wtedy zajmij się rozwodem, bo w waszym domu jest tyle nienawiści, złości, że chyba już wam się wszystkim ulalo. Konflikt raczej będzie narastał, Twoja niechęć do żony też, a największą ofiarą, bo dzieckiem do bicia, będzie Twoja starsza córka. Należy to przeciąć.
Jednak najpierw załatw sprawę stosowania przemocy wobec córki.

Znajdź psychologa dziecięcego i zacznij prowadzac do niego swoją córkę, bo szkoda dziecka. Udokumentuj też te wizyty, bo nigdy nie wiadomo do czego może Ci się to przydać.

Może nie wykłócaj się z żoną, skoro i tak nic to nie daje, a staraj się rozmawiać na spokojnie, jak dzieci nie słyszą.

Wiem, że starsze rodzeństwo czuje się z reguły pokrzywdzone, bo nie rozumie, że można od niego więcej wymagać.

Zgadzam się z Twoim metodami wychowawczymi, ale dolewasz oliwy do ognia pytając 6 letnie dziecko o zachowanie mamy, ona wie, że macie front przeciw mamie, a to nie jest dobre dla nikogo. Czyli Ty przeciw matce, to matka próbuje przeciwko Tobie, a to najgorszy scenariusz.

Dzieci nie powinny odczuć waszych animozji. Żadne z was nie powinno powiedzieć dziecku złego słowa na drugiego.

Pozwól matce na jej relację że starszą córką, jak dorośnie i tak sama ją oceni, a teraz matka sama będzie miała z nią problemy wychowawcze, bo im będzie starsza tym bardzej będzie się buntowała.

Nie powinieneś oficjalnie wchodzić w ich relację, bo to paradoksalnie szkodzi córce.

A raczej córce tłumaczyć zachowanie mamy zdenerwowaniem itp. Czyli powinieneś wszystko robić, żeby ich relacje się poprawiały.

To musisz trochę odpuścić, dzieci za drzwiami też słyszą. Wielka krzywda córce się nie stanie, ze strony matki, choć będzie odczuwała większą, jak będziesz ją w tym utwierdzał.

Zawsze staraj się tłumaczyć córce, jak będzie Ci się skarżyła na mamę czy młodszą siostrę, tym bardziej jak te młodsze dziecko to pewnie skarżypyta, jak to przeważnie bywa.

Zawsze będzie problem, jak ma się w małżeństwie różne podejścia do wychowania dzieci, ale trzeba je minimalizować.

Myślę, że przy dobrej woli lepiej poukładasz sobie stosunki rodzinne, bo nic nie zastąpi dzieciom mamy i taty, wspólnego domu rodzinnego.

"ja z kolei chcąc być inny niż moi rodzice staram się aby moje dzieci wiedziały o tym jak bardzo je kocham"

Dlatego może za bardzo przeginasz w drugą stronę, bo codzienne mówienie dziecku, kocham cię, dla mnie jest lekką przesadą.
Są rodzice którzy wręcz zakochują się w swoim dziecku z wzajemnością, wyrasta potem maminsynek czy córeczka tatusia.

Chcac wynagrodzić "krzywdy", które jej się dzieją, starając się być o niebo lepszym od matki, spowodujesz wzajemne silne uczucie, które też jest niebezpieczne. Już to widać, jest jej źle jak Ciebie nie ma.
Dlatego wszystko powinno wyważone.

Nie popieram tych rad. Po pierwsze ojciec jest od tego, żeby chronić córkę, przed złym wpływem innych ludzi, w tym przed matką. Jeśli ich relacja jest szkodliwa dla córki to trzeba to naprawiać teraz, a nie przyglądać się i zostawić sprawy takie jakie są. Ojciec ma czekać, aż matka skrzywi dziecko, rozwali je emocjonalnie, aby ta córka jako już dorosła osoba mogła ocenić matkę?

Trzeba wejść w tę relację teraz - przez rozmowę z matką. Autor wątku powinien porozmawiać z żoną. Aby wróciła myślami do swojego dzieciństwa. Ponoć czuła się niekochana. A teraz powiela ten schemat względem własnego dziecka. Jej potrzebna jest terapia. I nie. Nie powinno tłumaczyć się córce chorych zachowań matki, bo to są zachowania patologiczne, które trzeba wyeliminować, a nie tłumaczyć.

Jak zachowa się córka w dorosłym życiu gdy zwiąże się np. z przemocowcem, alkoholikiem, narkomanem, hazardzistą (wstaw co chcesz) ? Najprawdopodobniej nie będzie miała siły by odejść, bo w dzieciństwie była nauczona, że niewłaściwe zachowania wobec niej zawsze były czymś tłumaczone. To teraz też pomyśli. Co prawda uderzył, napił się, wydał pieniądze w kasynie, naćpał się (wstaw co chcesz) no ale był zdenerwowany i tak to odreagował. Jeśli ta kobieta kocha swoje dzieci to powinna iść na terapię, bo skrzywdzi je - szczególnie straszą córkę, tak samo jak ona czuła się skrzywdzona przez własnych rodziców. Tego tak zostawić nie można.

Ale czy to są zachowania patologiczne, z przytoczonych przykładów wynika, że wymaga od niej więcej niż powinna. Być może wszystkiego nie doczytałam.
Córce dzieje się większa krzywda w głowie ojca niż w rzeczywistości.
My nie jesteśmy w stanie wejść w ich stosunki, bo tu też odbijają się relacje małżeńskie.

Bo miłośc i szacunek rodziców daje przykład dzieciom, tu jest odwrotnie.

Wszystko co się dzieje w tej rodzinie jest wypadkową relacji małżeńskiej, jeśli mówić o winach, to jest wspólna. Od czegoś to się zaczęło, nic nie ma bez przyczyny.

Wina zawsze leży pośrodku? Jak ja kocham ten wyświechtany banał.
Niestety, ale wina nie leży pośrodku, a jeśli już, to zdarza się to bardzo rzadko.
Są ludzie, z którymi po prostu nie da się żyć, którzy nie nadają się do związku i druga strona może sobie różne rzeczy wyważać, jednak kopiąc się z koniem i tak skazana jest na porażkę. Przykładów nie będę podawała, bo mi się nie chce. Musiałabym tu pisać jakiś elaborat.

W tym małżeństwie, tak podejrzewam, matka jest do grania c wytrzymałości psychicznej umęczona zajmowaniem się domem, opieka nad dziećmi, rutyną i syzyfowa robota na co dzień. Oprócz tego ma ze sobą inne problemy, których szukać należy aż w dzieciństwie i ma też określony charakterek.
W starszej córce odnalazła worek treningowy, na którym wyżywa się codziennie odkąd urodziła się druga córka.
Matka jest po prostu chora z przemęczenia.
Prawdopodobnie jest też po prostu wredna, bo czyż nie istnieją ludzie wredni? No istnieją, może więc autor trafił na mściwa i złośliwa babę? Jest to niemożliwe? Owszem, jest możliwe.
Tak się czasem zdarza.
Autor też jest umęczony, bo widzi, że rodzina rozlazi mu się we szwach. Walczy z tą kobietą, ale odbija się od ściany, a dziecku jest coraz gorzej, jemu też miło nie jest.
Na pewno mają ci ludzie swoje problemy, jednak nigdy w życiu nie zgodzę się z tym, żeby jakiekolwiek dziecko doznawało przemocy, a ludzie, żeby mówili " no cóż, takie jest życie, rodzice żyją jak pies z kotem, to i dziecko ma za swoje" i żeby uważali, iż właściwie wszystko jest ok, bo cóż można zrobić? 
Jak można własne frustrację przelewać na małe dziecko?
Kobieta pewnie ma depresję albo inna urocza przypadłość psychiczną i umysłową,  więc powinien wkroczyć psychiatra, a ojciec ma prawo oraz obowiązek bronić swoje dziecko, nawet gdy przemocowcem jest własną żona i matka tegoż dziecka.
A ich sprawy niech rozwiązują stosownie do swoich realiów. Wara jednak od dziecka.
Mnie tylko o to chodzi.

Chyba po to żeby się rozstali w tak zwanej zgodzie i pod warunkiem że to żona wystąpi z inicjatywą tej terapii może mediacji.tylko taki sens widzę w tym.

To małżeństwo jeszcze trwa siłą rozpędu i dla niby dobra dzieci.
Autor myśli że  chyba nie kocha żony,to raczej już jej nie kocha.
Bardzo jednak chce wierzyć że żona kocha jego ,co wydaje się tylko frazesem i pustosłowiem,wierzy bo to dla niego znieczulająca iluzja normalności i fałszywa nadzieja że żona nie odwali jakiegoś numeru na boku ,złudzenie wierności ,
ten związek to chyba bardziej zależność w stronę uzależnienia emocjonalnego  a nie zdrowej więzi
Ciekawe jak pożycie i seks ,czy jeszcze jest czy tylko w nagrodę jak Autor jest posłuszny czy jest z inicjatywy żony czy Autor jeszcze ma chęć na seks z nią czy nie ma już .
Żona robi i zrobi co chce i co jej się podoba a jeżeli jest toksykiem i ma jakieś problemy emocjonalne zaburzenia ,zlekceważyła terapię to bardziej prawdopodobne jest to że będzie gorzej i rozwinie się to bardziej,ona nie dojrzewa to też mała dziewczynka jest ,matka i żona z nazwy skrajny egotyzm u niej widać ,a Autor ulega szantażom tym skrytym i jawnym Stan dzieci to odbicie i wpływ rodziców głównie zachowań i manipulacji matki narzędzie kontroli i władzy w związku na mężem.Dzieciaki już się kwalifikować mogą na terapię .
Autor to dobrze jakby poszedł do prawnika dobrego radcę i poznał swoje prawa i możliwości co do opieki nad dziećmi ,może rozważyć zmianę pracy jeżeli ma w perspektywie delegacje dłuższe ,kontynuowanie tego związku to krzywda dla dzieci i dla niego ,a w niczym nie pomoże zonie tylko rozwinie w niej bardziej zaburzenie - samo spontanicznie to jej nie przejdzie ,dziwne że u zony niczego nie wykryto w czasie terapii
jeszcze gorzej że potraktowała żoną tę terapię leciutko nic sobie nie robi i dalej krzywdzi.

"Małe dzieci widząc po sobie i znajomych zawsze opowiadają się bardziej za którymś z rodziców , moja córka opowiadała się za mną , a ja się cieszyłem że tak bardzo mnie kocha , może aż za bardzo. Nie zdałem sobie sprawy że ranilem w ten sposób żonę."

Tak myślałam, że to mogło tak się zacząć...
Odstawiłeś żonę na boczny tor, bo Tobie urodziło się dziecko i chciałeś jemu dać miłość   podwójną...Tym samym stałeś się ważniejszy od matki... Czyli masz teraz efekt...

Czy Ty w ogóle kochałeś żonę i wzajemnie?

Powinniście mimo wszystko kontynuować wspólnie terapię, zawsze każde z was jakieś pozytywy wyciągnie.

Nie jest normalne, że dziecko tak demonstracyjnie opowiada się za ktorymś z rodziców, jeśli rodzice zachowują balans, jest to równo/równiej rozłożone.

Serio? autor wątku w pierwszym poście napisał coś takiego - "obydwie kocham tak samo, jednak starsza stoi murem za mną , młodsza za mamą. Nie chodzi mi tu o jakieś podziały. Jednak żona czując się odepchnięta od starszej i choć wiem że ją bardzo kocha , stawia młodsza nad starszą. Często ją karze za młodszą , przesadnie zabrania jej czegoś , o co młodsza wystarczy że poprosi i dostanie."

Dziewczynki często mają kompleks Elektry i wolą towarzystwo ojców, tak samo jak chłopcy mogą mieć kompleks Edypa i woleć towarzystwo matki. Czy to, że dziecko woli towarzystwo jednego z rodziców jest powodem do tego, aby drugie z rodziców je odepchnęło? No nie sądzę. Nawet jeśli dziecko bardziej woli spędzać czas z jednym z rodziców, to drugi rodzic nie ma prawa karać za to tego dziecka w taki sposób jak robi to ta kobieta. Ona robi coś w stylu - wolisz tatusia to ja będę wolała Twoją siostrę. Błędne koło bo  jeśli dziecko będzie tak traktowane to zawsze będzie bardziej lgnęło do tego rodzica, który jest dla niego po prostu dobry. To matka musi przerwać, a nie dziecko. I nie ojciec. To matka faworyzuje jedno z dzieci a nie ojciec. Jak autor napisał dwie córki traktuje jednakowo. Matka zachowuje się inaczej. Stawia młodszą nad starszą, na więcej pozwala młodszej.

Możliwe, że od tego się zaczęło. Matka najpierw faworyzowała młodszą, starsza czuła się odepchnięta, więc szuka oparcia w ojcu. Autor wątku napisał, że starsza córka potrafi wykrzyczeć matce że jej nie kocha. Dlaczego? bo czuje się przez matkę niekochana i to ma związek z zachowaniem matki wobec niej, a nie z zachowaniem ojca. To matka faworyzuje jedno z dzieci. Taki komentarz, że ojciec  "chce pokazać jaki z niego dobry tatuś" jest zwyczajnie nie na miejscu. Dziecko, które czuje się zle traktowane przez jednego z rodziców będzie lgnęło do drugiego. Nie ma w tym nic dziwnego. I ojciec powinien tej córce to oparcie dać i daje. Robi to co powinien. Realizuje emocjonalne potrzeby córki, a nie "pokazuje się jaki to jest dobry tatuś"

wyżej ktoś napisał, że ojciec bardziej faworyzował córkę niż żonę dlatego teraz jest taki efekt. To powtórzę jeszcze raz. Matka nie ma prawa mścić się za to na dziecku - wolisz, ojca  / ojciec woli bardziej Ciebie ode mnie - to ja będę woleć Twoją siostrę.  To tak wygląda jakby żona była zazdrosna o dziecko. Tyle, że żona powinna rozmawiać z mężem jeśli czuła, że on skupia się bardziej na dzieciach niż na niej, i z nim rozwiązać problem a nie rozładowywać się na niewinnym dziecku. I ojciec też nie powinien ze względu na zazdrość żony odtrącać od siebie córki. Tym bardziej, że z tego co opisał autor nie wynika, aby był skupiony tylko na dzieciach, a żonę miał gdzieś.

Zonie terapia niepotrzebna? Samo się wszystko naprawi po terapii męża? Ewidentnie żona też ma problem, jeśli z zazdrości o męża odrzuca córkę.

Chyba najlepsze efekty dałaby terapia wspólna. W przeciwnym razie psycholog ma okrojony ogląd, bo gdy na terapie przychodzi tylko mąż albo tylko żona to przedstawia tylko swój punkt widzenia. W przypadku starcia się 2 stron na takiej terapii psycholog może dostrzec więcej.

A tak? Jedna strona może np. przesadnie się obwiniać za wszytko, albo w drugą stronę - może przesadnie zrzucać winę na drugą osobę. Ale psycholog nie wie czy ta osoba np. nie koloryzuje za bardzo. Bądź odbiera zachowanie innej osoby inaczej. Nie umie dostrzec, intencji tej drugiej strony. Dlatego jak jest para na terapii to obraz sytuacji jest bardziej właściwy, bo wypowiada się jedna i druga strona.

Terapia jest potrzebna wszystkim, córce już też, bo ona jest blisko manipulowania ojcem, może grać na rozejście się rodziców, żeby mieć ojca na wyłaczność.
Tak działa zachochanie rodzica w dziecku. Samo mówienie córce codziennie kocham, jest odbierane przez nią, mama nie mówi codziennie, czyli nie kocha.

Co do manipulacji, jeśli ojciec wychowa nastolatkę księżniczkę, to ona rozwali mu każdy związek w przyszłości, jeśli rozwiedzie się z żoną, bo będzie chciała ojca mieć na wyłaczność.

Dlatego tak ważne jest kochanie dzieci mądrze.

Teraz trudno to będzie odkręcić, ale może przy pomocy psychologa i zmiany postawy rodziców, coś da się naprawić.

Zgadzam się, że z tej terapii, oboje nie wyciagnęli wniosków.

aha, czyli analogicznie jak ojciec bije dziecko i matka opowiada się za dzieckiem to matka tworzy obóz z dzieckiem przeciwko ojcu? WOW

bo tu jest podobna sytuacja, matka źle traktuje starsza córkę, ojciec się za nią opowiada, więc jaki wniosek ? Ojciec tworzy obóz ze starszą córką?

Ja staram się zrozumieć sytuacje ze strony dziecka. Najgorsze co może ten ojciec zrobić to zrezygnować z obrony córki przed matką, bo wtedy dziecko nie będzie miało oparcia w nikim. Najpierw matka powinna przestać zle traktować to dziecko i wtedy naturalną koleją rzeczy będzie, że ojciec nie będzie musiał tworzyć z dzieckiem żadnego obozu. Dla dobra i psychiki dziecka nie było by dobre odsunięcie dziecka od ojca. Ono juz czuje się opuszczone przez matkę i teraz ma czuc się opuszczone przez ojca?

i chyba nie jest tak, że ojciec skupił się bardziej na 1 córce, bo sam autor wątku pisał, że póki było jedno dziecko wszystko było w porządku. gdyby ojciec zachwycił się pojawieniem się dziecka i jak piszecie odsunął by od siebie żonę, to już wtedy byłoby widac niechęć zony do dziecka, a ona pojawiła się dopiero z narodzeniem drugiej córki. Ten problem jest o wiele wiekszy i my tu mozemy spekulować a i tak nie dojdziemy jak jest. Ja po prostu jestem z daleka od obwiniania ojca ktory widac, że sie stara kochac swoje dzieci. Z tego co pisal nie widać aby odtracil zone na rzecz dziecka. Przeczytajcie sobie jeszcze raz 1 post. Zaczęło sie od tego że córka lgnęła do ojca. Nie wiemy dlaczego. Ale wnioski już ktoś tu wysnuł takie, że to wina ojca, że córka go woli bardziej od matki.

Oceniam sytuacje przez pryzmat tego jaka jest teraz sytacja, a nie jakie były przyczyny jej powstania. Ewidentnie matka karze dziecko za to, że woli ojca. I to jest złe. Niezaleznie od przyczyn. Powinna naprawic relację z córką jeśli chce, żeby corka była za nią. Poki co corka czuje sie przez nią niekochana. Mała szansa zeby nawet nadmierna milosc ojca spowodowała to, że małe dziecko odsunie się od matki. Psychika dziecka tak nie działa. Ojciec mnie kocha mocno więc wykrzycze matce, że jej nie kocham. Dziecko wykrzyczało matce że jej nie kocha, bo widzialo ze mlodsza siostra jest lepiej traktowana.

Ktoś wyżej napisał, że ojciec traktuje córkę jak księżniczkę. Serio? bo broni ją przed matką? W 1 poście napisał, że nie rozpieszcza dzieci tylko okazuje im czułość. Traktuje je równo. Gdzie tu traktowanie starszego dziecka jak księżniczkę? Równie dobrze możemy powiedzieć, że matka traktuje młodszą córkę jak księżniczkę, bo jak sami czytaliśmy na więcej jej pozwala.

Aha, i to ojciec wysnuł wniosek, że żona jest oschła wobec starszej córki i stwierdził, że przyczyną tego, jest to, że córka jest bardziej za nim. Równie dobrze mogło być inaczej. Matka najpierw wybrała sobie na swoją córeczkę młodszą córkę, więc konsekwencją tego było, że starsza lgnęła bardziej do ojca. Nie wiemy jak było. Co było pierwsze.

Tu nie chodzi o to, z której strony to rozpatrywac, tylko jak to rozwiązać patrząc na to z oddalenia

Zgodzę się z tym co Ela napisała o przespaniu terapii przez Autora
albo to była jakaś blitzterapiia albo po łebkach
ktoś po terapii próbuje jednak dojść do istoty swoich błędów i szukać w sobie bez obwiniania i samobiczowania, na pewno na pierwszym planie, tu tego nie bardzo widać .
Autor krytykuje głównie żonę i dlatego dostaje sporo odpowiedzi jakby po jego stronie.
Obiektywny nie jest na pewno ,opowieść żony byłaby z pewnością inna .
Mnie te delegacje wydają się podejrzane ,czy aby na pewno ta praca jest najlepszą z możliwych i pożyteczną dla rodziny ,czy nie jest ucieczką od problemów.
Toksyczny związek tworzą dwie osoby raczej a nie jedna, zazębiają i uzupełniają atakując się broniąc w jakiejś walce o racje i władze,nie zawsze jest to równomiernie rozłożone ,ale zawsze szkodzi wszystkim To walka dziećmi nie tylko o dzieci obojga rodziców oboje są ofiarami i agresorami ,dzieci są tylko ofiarami uczą się jednak szybko obrony i ataku.

Zupełnie nie to miałam na myśli i nie ten etap związku. Pisałam o samych początkach. Jeżeli dziecko wolało ojca (mimo że w tym momencie kochało jeszcze troskliwą matkę), a ojciec się z tego wyraźnie cieszył, kochał jeszcze bardziej i okazywał jeszcze więcej miłości, to dał dziecku jasny komunikat, że tak jest dobrze, tak mu się podoba; niejako nagradzał dziecko za coś, co normalnie powinno być, hm, neutralne? I to moim zdaniem było początkiem tej całej sytuacji i zaczęło ją pogłębiać. No bo jednak skoro fajne jest to, że tatusia kocha się bardziej, to automatycznie mamusię mniej.
Natomiast oczywiście dalej były inne przyczyny i one również doprowadziły do tego, że dziecko ostatecznie wykrzyczało, że mamy nie kocha czy coś w ten deseń. Tyle że nie od nich się zaczęło, one były wynikiem zachowania ojca i reakcji matki. Przecież wielu jest rodziców, którzy zrzucają np. obowiązek zajmowania się młodszym rodzeństwem na starsze dziecko, wielu wychodzących z założenia, że temu młodszemu więcej wolno czy że trzeba mu ustąpić. I to jest, oczywiście, niesprawiedliwe, ale jednocześnie nie kończy się z automatu takim podziałem rodziny, jak tutaj.
Tutaj oboje dali ciała, każde w inny sposób, i oboje zapewne winy w sobie nie widzą. Przecież autor jako jedyny problem przedstawia tutaj traktowanie starszej córki przez matkę; znaczy, gdyby matka traktowała córki sprawiedliwie mimo wszystko, to tematu na forum pewnie by nie było, ew. dotyczyłby tylko rozwodu. A to, że autor żony nie kocha? To, że ma z córką nie do końca zdrową relację? Ee tam, olać, matka ma córkę traktować sprawiedliwie i tyle, a sama nawet nie musi wiedzieć, że mąż jej nie kocha i rozważa rozwód, a przy niej trzyma go tylko starsza córka. No kryształowy mąż i ojciec, nie ma co.

Ja tutaj widzę błędy podzielone po równo, ona nie potrafiła okazywać uczuć wtedy wkroczyles Ty, zacząłeś przesadnie być dobrym tatusiem i dziecko od tego momentu zaczęło faworyzować Ciebie co było do przewidzenia, a żona straciła nad nią całkowicie kontrolę. Robicie sobie na złość i to się odbiło na dzieciach przy czym żona ma do Ciebie o wiele większy żal i próbuje Ci uprzykrzyć życie tyle ile się da. Wysyłanie Was na terapie (co jest standardem tego forum) jest bez sensu. Terapeuta to nie wróżka która użyje magicznej różdżki. Powinniście wziąć rozwód. Nie wierzę w to żeby ta kobieta się znęcała nad starszą córką sam z resztą to zauważyłeś. Po prostu przez to że jest nieposłuszna w stosunku do niej nie do Ciebie częściej po niej krzyczy, a że starsza teraz stoi murem za Tobą i czuje że ma w Tobie poparcie będzie nadawać jaka to mamusia nie jest okropna i z wiekiem zacznie jej dokuczać. Twoja żona jest chora i nie nadaje się do wychowania dzieci, szkoda że musieliście sobie zrobić dwójkę zeby dojść do takiego wniosku. Nie każda kobieta rodzi się jako kandydatka na kochającą matkę.Unikaj kłótni bo to ją napędza, jak Cię zacznie wyprowadzać z równowagi to wyjdź z domu a nie wdawaj się w dyskusje to i tak do niczego nie prowadzi. Sam zaznaczyłeś że zona nie znęca się nad córką więc bez obaw o jej bezpieczeństwo. Prosisz żonę o zgodę na wyjście na piwo? Serio? Skoro tak bardzo boisz się rozwodu to może zróbcie sobie trzecie i obstawiajcie za kim się wstawi z wiekiem??? Jak czytam tą dziecinadę wcale by mnie to nie zdziwiło.

Jeśli dziecko w wieku kilku lat bardziej kocha ojca od matki, to jest ku temu powód - w końcu małe dzieci w naturalny sposób są bardziej przywiązane do matki.

Ja jako dziecko miałam podobne doświadczenia do tej 6-latki. Od matki doświadczyłam wyłącznie krytyki i krzyków, zawsze czułam się nie taka jak trzeba. Za to mój brat chodzący ideał. Mój tata zawsze okazywał mi zainteresowanie, spędzał ze mną czas, czułam, że mnie lubi. To chyba naturalne że byłam bliżej z tatą i kochałam tatę bardziej. Gdyby nie mój tata to nie miałabym nikogo w tym domu.

Niektórzy mówią, że to wina ojca, że dziecko go bardziej kocha, że powinien się wycofać. Nie. To jest wina matki, że jej własna córka jej nie kocha. Dziecko czuje, czy rodzic je kocha czy nie. Ta dziewczynka jest stale przez matkę krytykowana i odepchnięta. Matka mści się na niej za to, że kocha ojca. Matka stworzyła dwa obozy, nawet ta młodszą córkę kocha jakby wbrew starszej, z zemsty na starszej: skoro Ty kochasz tatusia, to ja kocham Twoja siostrę. Nastawia siostry przeciwko sobie.

Żona autora jest zaburzona. Jak matka może mścić się na dziecku za to że ono kocha ojca? Ojciec miałby to dziecko zostawić samo na pastwę matki?

To nie chodzi o obarczanie winą ojca. Dziecko może kochać bardziej kogo chce, tyle że to powinno być dla obojga rodziców czymś neutralnym. Nikt też nie każe się ojcu odsuwać; wystarczyłby brak zachwytu tym, że dziecko woli jego (tak, widzę różnicę między zachwytem miłością dziecka - bo to jest okej, a ekscytowaniem się tym, że to dziecko kocha mnie bardziej niż...).

Taki przykład. Niedawno przygarnęliśmy kociaka ze schroniska, który od początku preferował mnie. Tzn. łazil za mną krok w krok, chciał leżeć na mnie cały dzień, płakał, jak się zamykałam w łazience itd. I ja się oczywiście cieszyłam, że mu przypadłam do gustu, ale jednocześnie oczywistym dla mnie było, że w takim razie to głównie partner częstuje przysmakami, karmi, mizia, tuli i spełnia inne kocie życzenia. I teraz, po dwóch miesiącach, kotu nie sprawia problemu moją nieobecność, a kolana mojego partnera są równie fajne jak moje. A kogo on tam sobie woli, to bez różnicy. Ale mogłam zachować się tak jak autor: odpowiedzieć na kocią sympatię jeszcze większym bombardowaniem go miłością, rozpieszczać, skupić się tylko na nim i pogłębić jeszcze tę różnicę w nastawieniu kota. A że pewnie do tej pory każde moje wyjście kończyłoby się kocią histerią? Że na pewno skończyłoby się to mniejszą więzią między kotem a partnerem? A kogo to obchodzi? Ważne, że JA mam kota, który tak bardzo mnie kocha, bardziej niż mojego faceta.
I, kurczę, tu jest mowa o kocie. O "tylko zwierzaku". Dla mnie w przypadku tego "tylko zwierzaka" oczywistym było, że mamy tworzyć zespół, a nie podziały i rywalizację. A oni bezmyślnie zafundowali takie coś dziecku. Wprowadzili chorą rywalizację o to, kogo córeczka kocha bardziej. A właściwie to wprowadził ojciec, ale matka też się nie popisała, bo - zamiast ogarnąć autora - sama z ochotą wzięła udział w tej grze. I już mamy dwie dziewczynki w rodzinie z toksycznymi relacjami. Pogratulować.

Sara, rozumiem Twój przykład z kotem, wiem, o co Ci chodzi. Oboje powinni traktować dzieci równo i równo się starać, by dzieci ich oboje kochały.

Jednak uważam, że to nie ojciec wprowadził coś rywalizację, tylko matka.

Własne dziecko jej nie kocha - jest ku temu powód i nie jest nim miłość ojca. Dodatkowo swoim zachowaniem matka pogłębia problem - chodzi mi to o uwielbienie dla młodszej córki. Gdyby była dobrą matką dla starszej córki, to córka by tę miłość odwzajemniała i miłość ojca nie byłaby przeszkodą.

Tylko dlaczego miałby się tym zachwycać? Może zwyczajnie podkreślił to, co było aż nadto widoczne? Szczerze, to ciężko mi sobie wyobrazić taką kobietę, która w ten sposób odnosi się do dziecka i jeszcze rywalizuje z ojcem o uczucia jednej czy drugiej. Strach pomyśleć, jak będzie wyglądać wzajemna relacja obu córek w przyszłości..

Ja tu widzę przede wszystkim kilka nieszczęśliwych osób i na pewno krzywdę dziecka. Jeśli wziąć pod uwagę stwierdzenie, że jest w tym małżeństwie dla dobra dzieci to ja w to nie wierzę, trwanie w tej toksycznej relacji jeszcze bardziej pogłebi traumę i przysporzy więcej krzywd. Zastanawianie się kto rywalizuje, a kto się gorzej zachowuje nie ma tu wg mnie zadnego znaczenia, po prostu sytuacja jest chora i trzeba ją przerwać. choćby do nabrania dystansu i odetchnięcia, a narazie wszyscy -  dorosli i dzieci żyją w permanentnym stresie.  Wydaje mi się, że tak naprawdę nie samego rozwodu się boisz.

Standardem tego forum i zarazem jedyna słuszna rada udzielona autorowi/ autorce jest wysyłanie na terapię. Masz problem, to idź na terapię.
Drugim standardem jest trzymanie strony kobiet i takie przekręcanie faktów, żeby z faceta zrobić winnego. Oczywiście nie dotyczy to wszystkich forumowiczek, pisze tylko o dominującej tu tendencji.
Zgadzam się z Tobą pod każdym względem. Pisałam o temperowaniu tej kobiety, chociaż w głębi serca uważałam, że autor i tak skazany jest na porażkę.
Ta sześciolatka zawsze będzie traktowana gorzej niż młodsza córka, bo matka nie ma predyspozycji psychicznych ani intelektualnych, nie ma też dobrej woli, by chciała i potrafiła wczuć się w położenie swojego starszego dziecka. Matka ma władzę, a dziecko co najwyżej może popłakać sobie w kącie albo stawić jej czoła i wykrzyczeć " nienawidzę cię".
Ojciec jest między młotem a kowadłem, bo stara się wdrażać w życie zasadę, by nie podważać autorytetu drugiego rodzica, ale co z tego, skoro agresorka i tak robi, co chce. Bo co jej mogą zrobić? A zresztą może ona być święcie przekonana, że postępuje właściwie, a chłop ciągle się czepia.
W tym domu miejsce ma przemoc psychiczna, emocjonalna i należałoby to natychmiast przerwać.
Tyle tylko, że jak to zrobić?

To akurat sa bardzo powszechne tendencje, nie tylko tutaj...