piszę tak chyba już z desperacji bo nie widzę szansy dla siebie a nie mam nikogo z kim mogłabym porozmawiać. przechodząc do sedna: moje poczucie wartości jest niskie zeru i ciągle mam przekonanie, że jestem gorsza od wszystkich dookoła na wszystkich możliwych płaszczyznach: na swój widok w lustrze wpadam w depresje i gdyby były konkursy na najbrzydszą kobietą świata to miałabym duże szanse na podium, nie układa mi się w życiu prywatnym - nie mam znajomych zaś mąż na każdym kroku utwierdza mnie w przekonaniu, że jestem tylko "głupia baba". Jedyne co mnie utrzymuje przy życiu to fakt, iż mam córkę, której nie chce osierocić i to dla niej próbuję jakoś przetrwać. Obiektywnie rzecz biorąc to pochodzę z małej wsi gdzie raptem było ok. 50 mieszkańców, gdzie w domu nie okazywało się uczuć lecz ciągle były o coś pretensje więc pewnie to po części jest przyczyną mojego obniżonego stanu psychicznego. Udało mi się mimo to jakoś wybić skończyłam studia, aplikację, mieszkam w dużym mieście i mam dobrą pracę a mimo to ciągle mam przekonanie że to nic nie znaczy bo i tak jestem życiowym nieudacznikiem. Próbuję żyć dla dziecka ale coraz częściej nachodzą mnie myśli aby zakończyć swój marny żywot. Czy jest jakiś sposób aby podnieść swoją samoocenę i zacząć żyć a nie wegetować? nadmienię, że nie mogę liczyć na wsparcie męża, który co najwyżej może mi jedynie "dowalić" zamiast wesprzeć na duchu, bo przecież co bym nie robiła jestem tylko "głupia baba", chyba mój przypadek potwierdza, że można być w związku i jednocześnie być samotnym. przepraszam jeśli piszę chaotycznie
- sosenek
- Zbanowany
- Nieaktywny
polecam wybrać się do psychiatry. on z pewnością zaproponuje leczenie, które pomoże doraźnie i pokieruje na psychoterapię. z tego co piszesz twój problem wydaje się być mocno zaawansowany i poważny. daj sobie pomóc, nie warto marnować życia i się udręczać.
3 2019-11-15 19:39:14 Ostatnio edytowany przez Salomonka (2019-11-15 19:50:37)
- Salomonka
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
piszę tak chyba już z desperacji bo nie widzę szansy dla siebie a nie mam nikogo z kim mogłabym porozmawiać. przechodząc do sedna: moje poczucie wartości jest niskie zeru i ciągle mam przekonanie, że jestem gorsza od wszystkich dookoła na wszystkich możliwych płaszczyznach: na swój widok w lustrze wpadam w depresje i gdyby były konkursy na najbrzydszą kobietą świata to miałabym duże szanse na podium, nie układa mi się w życiu prywatnym - nie mam znajomych zaś mąż na każdym kroku utwierdza mnie w przekonaniu, że jestem tylko "głupia baba". Jedyne co mnie utrzymuje przy życiu to fakt, iż mam córkę, której nie chce osierocić i to dla niej próbuję jakoś przetrwać. Obiektywnie rzecz biorąc to pochodzę z małej wsi gdzie raptem było ok. 50 mieszkańców, gdzie w domu nie okazywało się uczuć lecz ciągle były o coś pretensje więc pewnie to po części jest przyczyną mojego obniżonego stanu psychicznego. Udało mi się mimo to jakoś wybić skończyłam studia, aplikację, mieszkam w dużym mieście i mam dobrą pracę a mimo to ciągle mam przekonanie że to nic nie znaczy bo i tak jestem życiowym nieudacznikiem. Próbuję żyć dla dziecka ale coraz częściej nachodzą mnie myśli aby zakończyć swój marny żywot. Czy jest jakiś sposób aby podnieść swoją samoocenę i zacząć żyć a nie wegetować? nadmienię, że nie mogę liczyć na wsparcie męża, który co najwyżej może mi jedynie "dowalić" zamiast wesprzeć na duchu, bo przecież co bym nie robiła jestem tylko "głupia baba", chyba mój przypadek potwierdza, że można być w związku i jednocześnie być samotnym. przepraszam jeśli piszę chaotycznie
Masz wykształcenie, dziecko już "odchowane" tak myślę, dlaczego znosisz to wszystko? Nie jestes szczęśliwa w związku, nie masz w mężu oparcia, on nie wykazuje zainteresowania tym, by ci pomóc a chyba widzi, co się z tobą dzieje? Pierwsze to tak jak napisała sosenek, do lekarza po pomoc doraźną, ale dalej.. Przemebluj swoje życie, bo lekarz nie pomoże jesli nie znikna przyczyny twojego stanu. Musisz w siebie uwierzyć, zacząc ŻYĆ, a nie wegetować w tym związku.
- Prosiaczkowo
- Cioteczka Dobra Rada
- Nieaktywny
Najpierw polecam się pozbyć elementów w życiu, które Cie niszczą - czytaj męża.
I jak wyżej, psycholog to super sprawa.
Cześć Skowronek : )
Mam na imię Tomasz i mam 25 lat.
Nasze zachowanie w wieku dorosłym ma podłoże życia za dzieciaka.
Nasze dojrzewanie jest rozłożone na kilka etapów,będę wobec Ciebie szczery, z resztą jak prawie zawsze, kiedy nie będę chciał odpowiedzieć,będę milczał.
Najbardziej istotne są nasze pierwsze dwa lata po urodzeniu, tak naprawdę przyznamy sobię wspólnie racje, że już Osoba Kobieta i Osoba mężczyzna jakoś się łączą - najczęściej pary się łączą według swoich pragnień, nieszczęść,marzeń, fantazji, spojrzenia na życie, ogólnie cała funkcjonalność naszego mózgu.
Popłynę daleko, powiem na początku było tak ,że mąż Ci schlebiał i wielbił, dogadywaliście się, po ślubie wszystko zaczęło się sypać.
Błędne myślenie wielu ludzi, aczkolwiek widzę tu jakiś zanik świadomości, odpowiedzialności za to wszystko do wielkiego podchodzący do wielkiego 0
Mam na myśli to, ze do ślubu wszystko jest pięknie cudownie, po ślubie czar pryska. w Podłożu religijnym prosto mówiąc, to stawanie na drodze szatana , by zepsuć to co jest nie dopuszczalne dla jego wnętrza. Ślub, związek małżeński jest wielkim darem od Pana boga ,w końcu stajemy przed Panem Bogiem,a nie przed klaunem czy pustakiem do budowy domu. Idziemy do ślubu, by Bóg na ze sobą połączył,ale nie mówił on nam przed ołtarzem,że będzie cudownie jak przed ślubem,otóz Religijnie to wielka wojna. Szatan będzie robił wszystko żeby zniszczyć małżeństwo na każdy sposób wykorzystując nasze wewnętrzne słabości.
spójrzmy więc teraz psychologicznie. Dużo osób po ślubie uważa , no to jesteśmy spełnieni, teraz gnamy po " ZEWNĘTRZNE BOGACTWO "
wiecznie zabiegani, szukając pieniędzy na każdy możliwy sposób, a to kolejny telewizor, remont mieszkania, wiecznie coś.
zapominając o samych sobie, jednocześnie o partnerze wnosimy do swojego związku co bliskiego " zera " a nawet poniżej " 0" czyli - coś.
małżeństwo to wieczna praca do końca swego życia oboje ciężka praca nad sobą,dzień w dzień, to gromy godzin wewnętrznych i wspólnych analiz. Budowanie czegoś stabilnego trwa całe życie nie do czasu ślubu, nie możemy po ślubie wywieszać białej flagi i żyć jako by dopadł nas wewnętrzny brak siły.
to wszystko pójdzie,ale na dno. Niema innej możliwości. Czasem czegoś nie da się uratować, jeśli Ty chcesz, to on może nie chcieć. Od powiedzenia , do uświadomienia setki kilometrów, drugie tyle do stwierdzenia coś trzeba z tym zrobić, kolejne setki do " chcę coś zrobić" oczywiście każda sytuacja pary jest indywidualna, co nie zmienia faktu,że bez pracy niema owoców.
kontynuuje, przyznam, Mama , Tata nie dawali tyle uwagi byś czuła się piękna , mąż zaprzestał, w szkole się nabijali.
tylko czy ty mnie zrozumiesz teraz ? " PIĘKNO WYWODZI SIĘ Z WEWNĄTRZ NIE Z ZEWNĄTRZ "
Kobiete, kocha się za to kim jest, a nie jak wygląda. Nie możecie się sprzedawać, by wielbiono was za wygląd, własnie takie postępowanie na dłuższą metę powoduje kompleksy i zaniżoną samoocenę. Jeśli chcesz kilka rad " podstawowych " i chcesz sobie pomóc odezwij się na forum,postaram się odpowiedzieć na twoje bolączki.
Osobiście leczyłem swoje kompleksy, które gdzieś się nawinęły, przyglądam się kobietom,które właśnie je mają ,więc może będziemy w stanie coś temu zaradzić.
Pozdrawiam Tomasz Kowalski, czekam na odpowiedz.
