Jak się podnieść po zdradzie i odejściu po latach? - Netkobiety.pl

To przykre co piszesz że po 20- stu latach małżeństwa dochodzi do rozstania . Wiem co czujesz ja miałam tylko 7 lat stażu także ja to pikuś w porównaniu z tobą. No trochę ci to na psychikę wejdzie i czy będą przyjaciele którzy z pewnością ci pomogą to i tak wszystko zależy od ciebie i twojej równowagi psychicznej bo ciągle myśli nie będą dawały ci spokoju. Ja na twoim miejscu zrobiłabym listę wad i zalet o twoim małzonku i zadać pytanie czy warto ratować czy nie ratować małżeństwo ?

HerbacianaMagia, mnie w takiej sytuacji (maz zakochal sie po 33 latach malzenstwa, zawlaszczyl oszczednosci) tu na forum radzono: zajmij sie soba, rob to co lubisz, nie masz innego wyjscia. Do niego na tym etapie nie dotrzesz. Moze za jakis czas otrzezwieje. Ja duzo czytalam, w tym na tym forum. Poczytaj posty innych kobiet w podobnej sytuacji, byly tu takie fajne kobietki w srednim wieku, jak Endaluzja, Benzyneria11.  Moje tez mozesz odszukac. Ja dopiero po 3 latach tak naprawde dowiedzialam sie o co chodzi.
Mnie to pomagalo. Choc niestety, po 4 latach hustawki emocjonalnej przyszla powazna choroba.
Dlatego dbaj o siebie.
I dobrze zabezpiecz dowody zdrady

Herbaciana po tylu wspólnych latach nie jest łatwo nagle zakończyć związek boli to jak jasna cholera. Im bardziej krzyczysz (w sercu) tym bardziej brniesz do załamania nerwowego . Wiem co czujesz też przez to przechodzę, nie jest to pstryknięcie i przechodzi, u mnie to trwa już prawie dwa lata jak dowiedziałam się gdy powiedział że kocha ją.
Stałam się innym człowiekiem,nie gorsza nie lepsza ale silniejsza, testuję nowa terażniejszość, czy kiedyś zaufam nie wiem, na razie odkrywam drugą stronę miłości-
  -do samej siebie
  -do życia
  -do ludzi
  Pierwsze co zrób to nie błagaj go ! zacznij żyć zmieniając swój świat, wychodż więcej z domu , zmień image (na początek)

To jest wlasnie to. Ciezko o mobilizacje gdy czlowiek oslabiony. Gdybym mial tylko zmienic adres na gotowe to bym juz to zrobil. Ale niestety trzeba kombinowac bo ja z jeszcze Zona juz nie wyrabiam

Jakbym ci napisał co moja żona wyprawia to za głowę byś się złapała. To jest mordowanie psychiczne czlowieka z ktorym byla 12 lat.

Każdy z nas się zmienia. 20 lat temu Twój mąż był zupełnie innym człowiekiem niż jest teraz i Ty również byłaś inna osobą. Czasem poprostu tak się dzieje, że dwoje ludzi znajduje się na innych poziomach i mają inne oczekiwania wobec życia. Błędem jest przeświadczenie, że coś jest nam dane na zawsze. Trzeba myśleć o starać się, żeby było dobrze ale do tanga trzeba dwojga. Ale chyba chcesz żeby ktoś Cię kochał i był z Tobą dlatego, że Cię kocha i tego chce a nie dlatego, że czuje się do tego przymuszany lub robi to bo tak wypada? Uratować małżeństwo można tylko wtedy kiedy chcą tego obydwie strony. W innym wypadku jest to tylko karmienie się złudzeniami i idealizowanie partnera z którym chce się być za wszelką cenę i zapominanie o sobie i tym samym niszczeniem samego siebie. Wiem coś o tym bo mój były mąż zdradzał mnie, okłamywał i chyba ostatecznie stwierdził, że zostanie ze mną bo tak jest poprawnie i tak w sumie wypada. Ale ja już się wypaliłam i wolałam być sama niż z kimś na którego twarzy moja obecność nie wywołuje porannego uśmiechu. I uświadomiłam sobie, że żeby coś budować potrzebne są solidne fundamenty a nie piękny obrazek czegoś co może było i kiedyś piękne ale to już przeminęło . I było ciężko. Oj bardzo ciężko. Kołatanie serca w nocy i ataki paniki. Teraz się z tego śmieje. Jestem znów w związku, dobrym związku. I nigdy w życiu nie czułam się tak kochana i tak szczesliwa. I wiem, że nawet jak kiedyś miałoby się to skończyć to dostałam taką cudowną porcję szacunku i miłości, że wiem że było warto.Ale byłam też sama i wiem, że też może być fajnie. Czasem też jest dobrze pobyć samemu ze sobą.
Taki czas rozstania trzeba przepracować, nie da się ominąć żadnego z etapów ale z każdym kolejnym jest coraz lepiej.

Na początku; ogromny szok - przestajesz oddychać /robisz to płytko/, pojawiają się czarne myśli, smutek i ogólna beznadzieja. Tu pomaga ruch, wysiłek fizyczny sprawia że się dotleniasz, a jeszcze pojawiają się w bonusie endorfiny i świat wygląda naprawdę lepiej.
Pomaga jeszcze praca ręczna: cokolwiek co robisz rękoma - sprzątanie w szafie, przestawianie mebli, porządki w kuchni i skupienie się na danej czynności.
Jedzenie: trudna sprawa. mnie ratowały muffiny kakaowe z białą czekoladą /dodatkowo samo ich robienie/ ale i tak z wagi poszło kilkanaście kilo. Gdy oglądałam siebie wtedy w lustrze wyglądałam żałośnie, normalnie Oświęcim - było mi szkoda samej siebie - ciuchy spadały, kości sterczały, biust zanikł... ech...
Potem terapia - darmowa i od razu trafiła się tylko dla DDA - ale pasowało. Pomagało /dwa razy w m-cu solo i raz w tygodniu grupowo/
Potem zapisałam się do szkoły- zajęła mi myśli i poznałam fajnych ludzi.
Bardzo pomogły rozmowy z koleżanką, teraz przyjaciółką. Miała do mnie ogromną cierpliwość.
Rodzina - mama, siostra, ciocia, szwagierka... duże wsparcie.
No i w końcu te historie tutaj- okazało się, że zdrada, porzucenie się zdarza w rzeczywistości /a nie w filmach jak mi sie zdawało/ i że to nie jest koniec świata i nauczyłam się jak dbać o siebie, co z różnym powodzeniem staram się wciąż czynić.

Powodzenia Magio, zamykają się drzwi - gdzieś otwiera się dla ciebie okno.
Będzie dobrze

Ps. uważaj na stres, biorą się z tego choróbska - rób częste przeglądy

Spokojnie, spokojnie, poczytaj tutaj historie.
Teraz musisz myśleć przede wszystkim o SOBIE, powoli siebie poskładasz tak jak wiele innych kobiet, które tu piszą, na pewno.

Pisanie “weź się w garść” nikomu nie pomoże, ani nic nie da. Go do jedzenia to może najlepiej zaczać od tego co lubisz jeść. Ja próbowałem herbatników. Stanie przy garach to dla mnie wielki wysiłek. Za duży. Nadal jem bardzo mało i raczej jak muszę. Także spróbuj gotowce. Nie zaszkodzi. Musisz też znaleźć najlepsza dla siebie pore dnia i np wtedy jeść. U mnie np to 7 rano. IM dalej tym gorzej wiec korzystam z poranków.

Moja historia jest w sumie bardzo podobna. Zmagam się z tym od kilku miesięcy, z tym, ze mój mąż mieszka wciąż, wyladowując na mnie wszystkie swoje frustracje. Po tych kilku miesiącach, nie jest dobrze, ale przesuwam się w lepsza stronę. Co mi pomaga? Wsparcie na tym forum, zrozumienie, historie innych osób, które mi pokazuja, jak jest cięzko, co będzie dalej, jak mogę sobie pomóc. To ważne, bo na przykład bardzo pomogła mi rada, ze wcale nie musze ukrywac emocji i udawać, że nic się nie dzieje.. Niby banał, ale wydawało mi sie, ze nie powinnam pokazywac jak bardzo mnie rani. Teraz spokojnie wiem, że moge. Cierpienie przede mna nie jest już taką niewiadomą. Po prostu jest cierpieniem.
Inna cenna dla mnie informacja, niby nic, ale to że będzie cięzko, ze najgorsze sa huśtawki nastrojów, że to będzie trwało. Więc jak jestem w zupełnej rozsypce, wiem, że ten stan nie trwa wiecznie, za jakiś czas uspokoję sie w miarę.
Czuję się dokładnie tak jak Ty - żal mi tych wszystkich dobrych chwil, bo mieliśmy wspólnie ich wiele, oraz marzeń, planów. Wszystko w ruinie. Koniec. Nie istnieje. I nie będzie.
Czuję, ze w sumie już nie wiem, do czego chcialabym wrócić... Juz nie ma powrotu.
Ale przeraża mnie taka ogromna zmiana i strata.
Pierwszy miesiąc jest najgorszy. Teraz, powoli akceptuję fakty, ale to jeszcze długa droga.
Udało mi się nieźle schudnąć, co w sumie mnie cieszy.. w tej tragedii.. Chodzę na siłownię. Szukam pracy. Też straciłam dobrze płatną pracę.

A ty czego byś chciała od ludzi na forum? Mamy się użalać nad Tobą, czy dać Ci kopa w tyłek, byś się pozbierała?
Mąż ćwiczy, wyprzystojniał, dba o siebie?
A Ty na złość komu chcesz odmrozić sobie uszy? W ten sposób go chcesz zatrzymać? Nie działa koleżanko..
Związki są trudne, zwłaszcza wieloletnie- nie masz pojęcia, jakie ludzie mają życie. Nie jesteś jedyną osobą z problemami- to forum tego przykładem..

Noce i poranki zawsze są najgorsze, w każdej traumie. Ja czasem w nocy chodzę do pokoju dzieci spać, aby słyszeć czyjś oddech. Wtedy jakoś daję radę zasnąć.
Jem jak mam momenty lepszego nastroju, zdrowe i kaloryczne rzeczy.
Zmusilam się do regularnego sportu, daje to sporo endorfin, choć na krótko
Byłam u psychoterapeuty, i mój rozum ogarnął koniec, choć serce i dusza nie.
Rozmowa z przyjaciółką okazała się niedobra, nie chciałam współczucia. Psychoterapeuta był lepszy.
Nie wiem, jak mam się zachowywać w domu wobec mojego jmeza. Wszystkie historie tutaj opisywane raczej dowodzą, że nie zdarzy się cud. Zachowuję się nieprzewidywalnie... dla mnie. Zdarza mi się próbować rozmawiać z nim. Oczywiście to bezcelowe i tylko dobija.
Czuję się strasznie zmęczona. Chciałabym wreszcie zobaczyć jakieś światełko w tunelu, tj. Poczuć się spokojnie i zacząć planować.

Ja też kiedyś ćwiczyłam, teraz wszystko wydaje mi się bez sensu... mówię sobie - jak się lepiej poczuję, wrócę do tego
A najsmutniejsze to widzieć codziennie ex  - zadowolonego, uprawiającego sport, robiącego to na co ma ochotę, siedzącego przed tv i popijającego piwo. Ja wtedy unikam przebywania tam gdzie on ...ehhh
Smutny jest brak perspektyw na dzień dzisiejszy, niemożność planowania czegokolwiek

Ela. czy ty myślisz, że to takie proste? Pstryknąć palcem i będzie ok? NIE. Wiele rzeczy nie zależy od nas

Ja nie muszę myśleć- bo przeszłam ciężki czas, gdzie jak ktoś  niedawno słusznie zwrócił uwagę być może niepotrzebnie zużyłam tyle energii na emocjonalne spalanie się..

Więc wiem o czym mówię. z doświadczenia. A na pstrykanie palcem mam wrażenie że liczą niektórzy z Was.
Żeby gdzieś dojść, trzeba zacząć iść. Trzeba też spojrzeć trzeźwo na swoje związki, bo na ten moment idealizujecie je.
I pokochać siebie na nowo.

Ja bym do tego co wrzuciła I see, dodała jeszcze wątek MoniaCo do poczytania- który też zamienił się w netcafejkę- Kobiety na zakręcie..

PS LOU71- NAJWIĘCEJ zależy od Was.

Otrzymujesz wsparcie- czy je przyjmiesz, Twoja sprawa.Mój wątek też sobie poczytaj.

Jeżeli chcesz wiedzieć, czy Ci  współczuję i rozumiem, to tak- jesteśmy rówieśniczkami.
Jeżeli Ci powiem, że z tego co masz teraz mogą wyniknąć rzeczy dobre dla Ciebie, że nie tylko stracisz coś ale i zyskasz- to pewnie mi nie uwierzysz..
Od Ciebie zależy Lou. Bądź dla siebie najwięszym wsparciem.

Lou, otrzymujesz po prostu dobrea rady od ludzi, którzy przechodzili to samo co Ty, a może oczekujesz głaskania po główce  i przytakiwania Ci, że taka biedna jesteś.

Symbi "piła" do mnie. Ja też przechodzę trudny czas, ale nie jestem tak pragmatyczna jak ty. Nie widzę światełka w tunelu, żadnego pozytywu itp. Wiem tylko tyle, że całe moje życie-to na co pracowałam, to ile poświęciłam zostało zrujnowane.
Wszystkie kobietki dają rady typu-weź się w garść, zacznij oddychać pełną piersią. Do mnie to nie przemawia, nie teraz ...
Pewnie zaraz mnie zaatakują typu "Po co tu przyszłaś ... chcesz tylko się użalać nad sobą ...." Tak może chcę, chcę powiedzieć to wszystkim ... Ja nic złego nie zrobiłam, a jestem traktowana w rodzinie bliższej i dalszej jakby mnie nie było, czasem gorzej

Lou, strasznie mysi być Ci trudno... ja mam mega dół mimo, że wsparcia zasięgam z każdej możliwej strony, a bez tego... nawet nie umiem sobie wyobrazić... poszukaj terapii, to mega pomaga... i jeśli fizycznie dajesz rade, wychodź z domu. Ja strasznie się tego za każdym razem boję, ale czas wśród ludzi są to godziny nie spędzone na żalu nad tym, co straciłam i to bezcenne... a że boli? Nie ma wyjścia, ktoś nas skrzywdził i odebrał życie takie, jakie znaliśmy... ja byłam z mężem odkąd miałam 15 lat i marzyłam, że pięknie się razem zestarzejemy... a teraz pora odnaleźć inny plan... ale to, jak nabiorę trochę więcej siły. Na razie przetrwać. Przeraza mnie to, co słyszę, że radzenie sobie z tym to proces na lata... i mam zamiar sama sobie udowodnić, że może nie gotowość na nowy związek, ale energię odzyskam szybciej... chcę do majowych urodzin znowu czuć, że mocno stoję na własnych nogach... to wyzwanie, ale nie chcę marnować życia na tę rozpacz...

Wiesz, sama wychowywałam się bez ojca. Moja mama też rozwiodła się. Nie oceniałam jej, nie oceniam. Wiedziałam, widziałam jak jej było ciężko - nie tylko finansowo. Nigdy, przenigdy nie życzyłabym tego moim dzieciom. Dlatego zawsze priorytetem dla mnie była rodzina. Bałam się wchodzić w związki. A kiedy to się stało, wierzyłam, że na zawsze

Hehh... kolejny tydzień i zarówno dobre, jak i marne wieści. Dobre, bo jego zachowanie tak mnie wkurzyło, że porzuciłam nadzieje na cud i odtąd pomalutku czuję się coraz lepiej, jem normalniej, organizuję sobie czas i nie rozpaczam. Marne, bo wojna rozwija się w najlepsze, z groźbami, żądaniami okupu, grzebaniem w moich prywatnych rzeczach podczas mojej nieobecności etc... ohyda... odbija się to już na zdrowiu córki, która co prawda twierdzi, że ma się dobrze, ale hormony szaleją i endokrynolog stwierdza, że stan jest bardzo poważny... i dylemat, oddać mu okup i walczyć o spokój dla mnie i młodej (to jak negocjowanie z terrorystą) czy walczyć w sądach, ryzykując naszym zdrowiem i jego coraz bardziej psychopatycznymi zachowaniami... ktoś już przeszedł taką drogę?

Dzieci niestety z natury rzeczy musza być wciągnięte, chyba, że poddam całkiem i będę je utrzymywać sama, dla pełnoletnich nie może matka wystąpić o alimenty, musza same iść do sądu, dlatego jeszcze próbuję się z nim polubownie dogadać, żeby ich do tego nie zmuszać...