Inteligentni mają ciężej ? - Netkobiety.pl

Wrażliwi mają ciężej.  Chyba, że inteligencja wiąże się z wrażliwością.

Jeśli tak, to wolałbym być głupia.  Byłoby łatwiej.

A może O to chodzi? Tzn aby ie dobrze czuć i być szczęśliwym. Nieświadomośc z resztą też jest dobra. Okzuje się,  że za dużo wiedziec jest tez nie  za dobrze.

Co za nielogiczne zdanie, no chyba, że chodzi o dosłowność , choć nie sądzę ...

Wydaje mi się, że dzieci karmione piersią są bardziej inteligentne.

Czymże jest inteligencja?
Bo w moim mniemaniu i w dużym uogólnieniu, inteligencja to zdolność/umiejętność takiego przetwarzania informacji, żeby lepiej sobie radzić z otaczającym światem, więc inteligentnym powinno być łatwiej.

Poza tym wydaje mi się, że wrażliwość i inteligencja to dwie odmienne cechy, a nie synonimy, czy też cechy nierozerwalnie z sobą połączone, co oznacza, że można być inteligentnym i wrażliwym, albo inteligentnym i niewrażliwym (jak wielu psychopatów). Ale w sumie nie znam żadnych badań korelacyjnych dotyczących inteligencji i wrażliwości, więc who knows.

Ludzie inteligentniej widza więcej interesują się tym co ich otacza a nie tylko rzeczami przyziemnymi rozwijają się. Mam pracownika co je o tej samej porze idzie spać równo o tej samej porze raz na jakiś czas ogląda mecz niczym właściwie się nie interesuje zawsze jest mu dobrze ideał Jakby Polskę otoczyć klatką ludziom wydzielić jedzenie wprowadzić totalną cenzurę usunąć książki zamontować wszędzie kamery to tacy by nawet tego nie zauważyli. Mimo lat nauki wielu filozoficznych rozmów dotąd nie rozumiałem czemu wielu ludzi rozmawia o rozmawianiu. Co lepsze nie tyczy to tylko szaraków ale także mediów. Teraz wiem jak ktoś nie ma nic do powiedzenia to rozmawia aby rozmawiać bo się jeszcze zanudzi. Jednocześnie dajmy odpocząć umysłowi nie róbmy wielu rzeczy an raz nie ma czegoś takiego jak podzielność uwagi. Robisz jedno drugie robisz źle. Taki tego nie pojmie nawet jak na jego oczach(to nie mój przykład znam taką osobę co widziała śmierć ja też byłem świadkiem tego zdarzenia) umrze facet zapatrzony w smartfonie.

Nie sądzę, by inteligentni mieli ciężej. Znam kilku inteligentnych, i, serio, dobrze sobie radzą.

Ostatnio na warsztatach rozmawialiśmy o tym, że ludzie, którzy widzą więcej, mają trudniej. Może to wiązać się z inteligencją, choć nie musi (może bardziej  z wrażliwością?), ale wychodzi na to, że widząc więcej na więcej reagujesz. Albo nauczysz się ignorować i stawiać granice (choć samo to w sobie jest trudne), albo nadmiar bodźców cię pokona. Myślę, że z tego powodu bycie bardziej inteligentnym może być bardzo stresujące.
Z tego samego względu też myślę, że osoby bardziej inteligentne = widzące więcej, mogą doświadczać więcej poczucia bezradności. Bo co z tego, że widzisz świat takim, jakim jest, co z tego, że rozumiesz przyczyny problemów, skoro nic nie możesz zrobić?

Niestety jestem przedsiębiorcą i z gruntu rzeczy moja z moją osobowością człowieka czynnego który łapie wszystkie sroki za ogon trudno mi w takiej sytuacji o pokorę. Może pomyśle o teatrze oraz jodze.

authority, przeczytalam temat, ale uwazam, ze zbyt duzym uproszczeniem jest tak postawiona teza, w dodatku tez wygodna, bo mozna sobie pomyslec, - ach, mam ciezko, ale to dlatego, ze jestem inteligentna/y, - od razu samopoczucie rosnie ;p

Juz tu bylo powiedziane, i ja sie z tym zgadzam,- wrazliwi maja ciezej. Widzacy wiecej tez, ale to od nich zalezy, co z tą wiedzą (szerszym widzeniem zrobia). Czasem moze to byc przybijające, moze utrudniac relacje,- albo mozna to wykorzystywac, jak to robia wspomniane przez Ciebie osoby.

Tak odnośnie testu IQ:

"Inteligencja – definicji nie podaję, bo po pierwsze, co książka to inna definicja, a po drugie, to chyba nie ma tu czego definiować. Dla jasności jednak - chodzi mi tu o cechę umysłową, a nie warstwę społeczną. W języku potocznym to synonim słów bystry, rzutki, zdolny, pojętny i tam niech już tak sobie tkwi. Gorzej, kiedy zaczyna się to traktować poważnie. Całe nieszczęście zaczęło się w roku 1904, kiedy to francuskie ministerstwo edukacji zleciło Alfredowi Binetowi opracowanie testów do identyfikacji uczniów z problemami w nauce. Binet, jakby przeczuwając co się święci, sam bardzo wyraźnie ostrzegał przed niebezpieczeństwem niewłaściwego stosowania tych testów, a przede wszystkim przed groźbą uprzedmiotowienia. Doskonale wiedział, że z faktu istnienia nazwy – nie wynika istnienie rzeczy. Na próżno. Idiotyczny pomysł ujęcia zdolności umysłowych człowieka jedną liczbą okazał się tak nęcący, że testy te w rękach nieodpowiedzialnych ludzi stały się dokładnie tym, czego się ich autor obawiał. Inteligencja stała się tzw. „buzzword” (modnym, dosł. „brzęczącym” słowem). Przypuśćmy, że to, co mierzy test nazywa się zamiast IQ – „gzrnmpltz”. Któżby chciał, aby zmierzono mu „gzrnmpltz”? Po co? Za to inteligencję… bardzo chętnie. Jest to jednak pojęcie tak niejasne, że nie opisuje chyba w rzeczywistości niczego. Zaś test inteligencji jest JEDYNIE miarą umiejętności rozwiązania tego testu, jak to ktoś złośliwie zauważył. Po szczegóły odsyłam do polecanej literatury (Varia >> Redakcja Poleca).

Ze swej strony służę pięknym przykładem. Typowe pytanie testu inteligencji polega na uzupełnieniu ciągu liczbowego jak na przykład: 1, 2, 4, 8,… oczywiście prawidłowa odpowiedź jest 16, no bo każda liczba jest dwa razy większa od poprzedniej. Tymczasem to właśnie jest podejście szablonowe – nieinteligentne! Naprawdę bystry człowiek zauważy, że ciąg ten można uzupełniać regularnie na nieskończoną właściwie ilość sposobów. Ot, na przykład: 1, 2, 4, 8, 1, 2, 4, 8… albo 1, 2, 4, 8, 9, 1, 2, 4, 8, 9… albo 1, 2, 4, 8, 4, 2, 1, 2, 4, 8, 4, 2, 1, 2, 4, 8… Ale za to – karne punkty!!

IQ – Testy te narobiły prawdopodobnie znacznie więcej złego niż można by przypuszczać. Masowe deportacje imigrantów z obszaru Stanów Zjednoczonych w pierwszych latach XX w. nastąpiły w wyniku stosowania wobec tych przybyszów testów inteligencji. Ludzie ci, często ledwie mówiący po angielsku(!), zostawali uznani za niedorozwiniętych i wypędzani, bądź przeznaczani do najczarniejszych robót. Jako szczególnie smakowity przykład można podać, że Sherman K. Stein (późniejszy profesor matematyki na University of California w Davis) został w wyniku takiego testu, uznany za zdolnego co najwyżej do wykonywania zawodu kaletnika. Dzięki interwencji rodziców – sprawę jakoś odkręcono. Przypuszczać, że zdolności umysłowe człowieka da się scharakteryzować przy pomocy jednej liniowej wielkości, jest doprawdy naiwnością godną dziecka (i to z małym IQ!). Nie zrażeni tym psychologowie zaczęli rozdrabniać inteligencję na werbalną, motoryczną i co im tam jeszcze przyszło do głowy. No, a jak ktoś im nie wierzy – tym gorzej dla niego!".

No w środowisku akademickim to nawet mają łatwiej...

Zależy o jaką sferę życia pytasz?
Skłonność do introspekcji to jedno, a wiązanie z nią uczuć to 2gie. Możesz np wspominać coś co się stało, ale nie asocjować z tym żadnych uczuć(nie od razu, ale można to wypracować).
Widzenie wszech głupoty to jedno, a ocenianie jej i denerwowanie się nią to 2gie(brak zdenerwowania można wypracować, ja to robię np czytając niektóre komentarze na tym forum hehe).
Używki? czy ja wiem, to zależy na ile ma się stymulujące intelektualnie środowisko i system wartości(jak się nudzisz; a jak jesteś bardzo inteligentny to wiele rzeczy nie jest dla ciebie wyzwaniem, takim jak dla rówieśników, więc masz więcej wolnego czasu co sprzyja nudzie; to możesz chcesz zabić nudę używkami)? ja nie mam na to czasu i szkoda mi hetać mój drogocenny umysł(serio bardzo go teraz pielęgnuję i dbam o jego rozwój). Ale jedna książka tygodniowo więcej i ta nuda i potrzeba używek znika.
Skłonność do depresji, większy stres wynika z tego, że ludzie inteligentni często szukają intelektualnych wyzwań(tzn sytuacji gdzie dostajesz nowy problem do rozwiązania którego wcześniej nie miałeś i musisz się nad nim umęczyć), intensywna praca umysłowa powoduje intensywną pracę kory nadnerczy i produkcje hormonów stresu(tak organizm reaguje na każde zagrożenia, okazuje się że wysiłek intelektualny jest przez nasze ciało odbierane jako zagrożenie właśnie) . Długie okres podwyższonego poziomu tych hormonów powoduje właśnie zmęczenie, osłabienie, rozdrażnienie, tendencje do depresji etc. Ale to efekt uboczny intensywnego używania mózgu, a nie wysokiego IQ. Biegacze długodystansowi też miewają depresję, jako skutek uboczny intensywnego używania mięśni, a nie dlatego że taka kariera jest przygnębiająca. Nie ściemniam, tak przeczytałam w mądrej książce , takiej z referencjami do publikacji naukowych etc.

Z moich znajomych im ktoś inteligentniejszy tym szczęśliwszy i dowcipniejszy, przynajmniej ja tak te osoby zawsze odbieram.

Aha filmu nie oglądałam bo jestem w miejscu publicznym, więc odniosę się tylko do Twoich zapytań.

A i jeszcze jedno od pewnego poziomu samo IQ nie wystarcza i zdolności społeczne/umiejętności wyniesione z domu wchodzą w grę.
Powyżej ok 110 to jest tak że ilosć sukcesów =(IQ-110)* 0.1+zdolności społeczne* 0.9, np Chris Langan, geniusz a się zmarnował przez brak wsparcia środowiska i umiejętności społecznych. Pewnie takich jest więcej i chyba Ci są najbardziej nieszczęśliwi/rozminieci z powołaniem. Na pewno Ci co mają więcej tych zdolności społ., mają większe szanse, na odnoszenie sukcesów czy to finansowych, czy naukowych, artystycznych. Dlatego nie sądzę, ze mozna ich określić jako osoby które mają gorzej.

"Mam pracownika co je o tej samej porze idzie spać równo o tej samej porze raz na jakiś czas ogląda mecz niczym właściwie się nie interesuje zawsze jest mu dobrze ideał"-> wielu artystów/naukowców też ma codzienną rutynę, w ten sposób twój mózg się mniej zużywa na prozie życia, a więcej energii zostaje na pracę/sztukę czy czymtam lubią swoje mózgi katować.

nie musisz myśleć o rzeczywistości i wszechobecnej głupocie, jeśli cię to męczy Autorze, zawsze jest filozofia, nauki formalne, jakieś rozważania czysto teoretyczne.

*moje IQ jest w przedziale 110-130

Kacerz, dziękuję you make my day, jak to mówią w wielkim świecie 

Bardzo mi miło. Polecam się na przyszłość.

W powyższych zdaniach zawarłaś mniej więcej to, co sama zamierzałam napisać. 
Jak najbardziej mogę zgodzić się z tezą zawartą w tytule wątku. Dlaczego? Bo inteligencja to świadomość - świadomość tego, co dzieje się wokół, zależności, wpływu na nasze życie, ale też umiejętność dostrzegania zjawisk i czynników, które dla ludzi pozbawionych tej cechy w ogromnie wielu przypadkach są zupełnie niezauważalne. I skoro tak, to jakby ich w ogóle nie było, a w końcu coś, co nie istnieje, nie stwarza problemu.

Dziś przeczytałam:

Niestety nie podano autora tej myśli, a wklejam, bo w gruncie rzeczy całkiem nieźle wpisuje się w temat .

Oczywiście, że to nie inteligencja sama w sobie, bo wówczas wszyscy inteligentni ludzie byliby nadwrażliwi, mieli skłonność do depresji i tak dalej, a doskonale wiemy, że tak nie jest. Ja po prostu przypuszczam, że inteligencja jest tym czynnikiem, która determinuje choćby wspomnianą wrażliwość, ale nie tylko, a to z kolei ma wpływ na resztę.