Prawo do eutanazji potrzebne czy nie? 104-latek nie chciał dalej żyć. - Netkobiety.pl

Każdy powinien mieć prawo wyboru. Zdrowi i tak je mają, bo nikt ich nie powstrzyma przed np. skoczeniem z okna lub powieszeniem się. Ale niedołężni, niepełnosprawni bywa, że nie mają takiej możliwości, a nie chcą już żyć. Czują się więźniami własnego ciała i nie mają możliwości dokonania wyboru. To swojego rodzaju okrucieństwo.

Oczywiscie, że miał prawo.

Chcemy prawa do aborcji, prawa do decydowania o dołączeniu od aparatury bliskich, a mielibyśmy odebrać prawo do decydowania o wlasnym życiu i smierci?

Posunę się jeszcze dalej: prawo do eutanazji powinien mieć kazdy, bez żadnych ograniczeń, poza barierą czasową, by mieć pewność, że nie jest to decyzja pod wpływem impulsu.

Tylko, że kumpel niestety za spełnienie Twojego życzenia pójdzie do więzienia, więc nie bardzo mu się to kalkuluje.

nieudane proby samobojcze?  Myslalam, ze zabic sie jest prosto a to jak widac nie taka bulka z masłem.
Eutanazja jak najbardziej dla tych, ktorzy sa ciezko i nieuleczalnie chorzy, starzy i ich zycie to wegetacja, wiec chcą to zakończyć.. Nie wiem dlaczego "jego decyzja wywołała spore oburzenie na całym świecie". Czyżby ludze traktowali życie jako przymus? Można się oburzac, ale nie każdy ma priorytet żyć jak najdłużej. Dla mnie tez liczy się jakość życia a nie długość. Chce żyć tak długo dopóki będę w stanie sama sobie tyłek podetrzec i miec jakakolwiek radość z tego, ze zyje, bo jeśli mam leżeć w pampersach, być ciężarem dla rodziny i czekać, może kilka lat, aż sama wyzione ducha, albo nie kontaktowac to dziękuje. Mój dziadek żył długo bo prawie 100 lat, z tym ze ostatnie lata swego życia był juz malo kontaktujaca roślina, która trzeba było karmić, przewijac, kąpać i dbac, zeby odlezyn nie bylo. Co to za życie? Nawet gdyby chciał to juz nie był w stanie świadomie odejść z tego świata. Leżał, jęczał, stękał aż zal było patrzeć.

no wiem, wiem, sama będąc podlotkiem miałam probe samobójczą bo nalykalam się tabletek,  tyle, ze nie tych, co trzeba, wiec żyje, z czego bardzo się cieszę. Wtedy byłam młoda i głupia i tak naprawdę wcale nie chodziło mi o to, aby odchodzić z tego świata. Ale próbowałam tylko raz. Kilkukrotne próby to cos nie teges. Trzeba być wyjątkową fujarą albo mieć naprawdę wyjątkowego pecha czy szczęście, zależy od perspektywy obserwatora
Dzisiaj, gdybym naprawde chciała popełnić samobójstwo, bylabym zdeterminowana, to byłoby ono skuteczne. Przede wszystkim nikomu nie mowilabym o tym. Zdobyć naprawdę skuteczne tabsy to żaden problem. Bo skakanie z wieżowca czy rzucanie się pod pociąg tudzież podcinanie sobie żył to nie dla mnie. Zostaje jeszcze powieszenie się, bardzo skuteczne i chyba z tego powodu najczęściej u nas wybierane (70% samobojcow wybiera te metode; mój znajomy tez postanowił w ten sposób rozstać się ze światem, z powodzeniem)  ale jednak dla mnie tez zbyt drastyczne.

No, dobrze, jesteście za prawem do eutanazji a co zrobilibyście dla człowieka chorego na raka, który nie chce już żyć? Wszelkie próby ułatwienia samobójstwa są karane przez polskie prawo, karane jest też nieudzielenie choremu pomocy. Zgodnie z zapisami Kodeksu Etyki Lekarskiej, lekarzowi nie wolno stosować eutanazji, jak również nie może on uczestniczyć w samym akcie pozbawienia życia człowieka.

Nadużycia będą zawsze jeśli prawo będzie kulawe. Mirko, sam  ten stary człowiek jeśli odczuje, że rodzina go nie chce, będzie chciał umrzeć. Samotność jest o wiele gorsza.

W Szwajcarii sam człowiek sięga po kroplówkę ze środkiem nasennym, nikt za niego tego nie zrobi. A czy z niektórymi samobójstwami to nie jest tak, że ktoś życzliwy pomaga?

Eutanazja tak dużo nie kosztuje.
A skąd wiesz, że byłoby dużo chętnych?

Uważam, że każda pełnoletnia i zdrowa psychicznie osoba powinna mieć prawo do zdecydowania o swoim życiu lub śmierci.

Jakość jego życia się pogorszyła i nic go już nie cieszyło. Chyba nie chciał się dłużej męczyć.  Jego postawa to jeden wielki protest przeciwko zakazowi eutanazji w jego kraju. Może się wydać dziwne, ze będąc zdrowym bez poważniejszych problemów, marzył o śmierci. Jednak wcześniej podejmował próby samobójstwa, więc nie był to kaprys sędziwego człowieka.

Strasznie mi przykro z powodu stanu Twojego brata.

Nie wiem czy w naszym kraju kiedykolwiek doczekamy prawa do eutanazji.

Edytuję. Inna sprawa to przekonania, które nie pozwalają na dokonanie eutanazji. Przypominam sobie, że kiedyś głośno było o rodzicach, którzy chcieli eutanazji dla swojego niepełnosprawnego syna, bo nie chcieli dłużej patrzeć na jego cierpienie. Nie wiem czy byli wierzący, ale na pewno bardzo zdesperowani.

Ja jestem zdecydowanym przeciwnikiem eutanazji, choć wcale nie z osobistego zamiłowania do sadyzmu i skazywania ludzi na cierpienie, ale z powodów czysto praktycznych. Potrafię sobie wyobrazić nadużycia o których pisał Mirko i sytuację, w której dość zamożny aczkolwiek już zniedołężniały i natrętny dziadziuś czy babcia będący balastem podejmują "dobrowolną" decyzję o przedwczesnym odejściu z tego świata. I nie ma co się łudzić, że tych nadużyć nie będzie, bo będą, jak w każdej innej kwestii dozwolonej przez prawo.

Czyli - Ty cierp w imię ludzkości, bo inni mogliby popełnić nadużycie?

Każdy z nas „ma prawo” do samobójstwa, więc dlaczego nie pozwolić na to osobom, które z jakiś przyczyn nie mogą dokonać tego sami. Jeżeli osoba jest „poczytalna” i może decydować o sobie, uważam, że eutanazja powinna być legalna. Jako osoba, która porywa się z chronicznym bólem wiem jak wykańczające takie życie może być. Sama bym się na to nie zdecydowała, ale wiem, że są ludzie, którzy przez swoje choroby lub wiek cierpią znacznie bardziej. I nie powinni być zmuszeni do takiego cierpienia tylko dlatego, że rząd tak zadecydował.

Czyli, że co? Tysiące ludzi ginie przez idiotów na drogach, więc Państwo ma teraz w ręce obywateli narzędzie, które pozwoli na legalne odbieranie życia, tym razem komuś kto jest dla nas balastem, tak? Bo taka jest twoja logika...

Niby nie ma szans, ale takie nadużycia są. Może nie w Szwajcarii, ale w Belgii czy Holandii szacuje się, że nawet 1/3 wszystkich eutanazji jest przeprowadzana bez wyraźnej zgody zainteresowanego (demencja, alzheimer, głęboka śpiączka i inne).

Nie ma czegoś takiego jak "prawo" do samobójstwa. Po prostu nic po śmierci cię już nie spotka. To jest błąd logiczny.

Dlaczego cierp? Ludzie nie rozumieją jednej podstawowej prawdy - zabronione przez prawo ≠ awykonalne. Tak jak z aborcją.

Zwróciłem tylko uwagę na to, że to że weźmiesz coś w cudzysłowie, nie znaczy, że możesz napisać wszystko. Ktoś mógłby chleb wysmarowany psimi odchodami nazwać "kanapką". Czy to oznacza, że powinniśmy teraz wszyscy rozkoszować się nowym rarytasem, który zastąpi nam masło czekoladowe? Chyba nie

Nie mam tutaj jednoznacznego zdania. Rozumiem cierpienie ludzi i chęć skrócenia życia, gdy naprawdę nie ma szans na wyzdrowienie itp. Jednak ktoś eutanazję musi przeprowadzić i nie myślę źle o osobie, która to robi, ale gdybym miała sama to zrobić to chyba bym nie umiała. Łatwo przekroczyć granicę, dla mnie przesadą było to, że gdzieś chcieli wprowadzić możliwość eutanazji nastolatków i dzieci. No chyba, że to wyjątkowe sytuacje, bo dzieci też chorują i czasem nie ma szans na wyleczenie, ale jeżeli by to miało być nadużywane to też niedobrze.

Przepraszam, może źle to sformułowałam. Nie chodziło mi o to, że to lepsze rozwiazanie, tylko był to kontrargument przeciwko twierdzeniu, że dopuszczenie takiego prawa może prowadzić do nadużyć i w takim razie nie powinno być zalegalizowane.

Ale jednoczesnie nikt nie nawołuje żeby zamykać szpitale psychiatryczne (gdzie też dochodzi do nadużyć) bo wszyscy mają świadomość, że w skali ogolnej przynosi to wiecej dobrego niż złego.

____

Przy okazji pamietam jak jeszcze 20-30 lat temu ludzie mieli obawy, że upowszechniając przeszczepy bedzie dochodzić do nadużyć i ludzie będą zabijani dla organów - co FAKTYCZNIE czasami się zdarzało, zdarza i zdarzać bedzie. Jednoczesnie nikt nie probuje powstrzymywać rozwoju transplantologii z powodu EWENTUALNYCH naduzyc. Prawdopodobnie z tego samego powodu co rozwój opieki psychiatrycznej - ewentualne pomyłki nie powinny przysłaniać dobra ogólnego.

Ja po prostu nie wierzę w altruizm ludzi i szeroko pojęte "dobre serduszko". Uważam, że wszelkie, nawet najbardziej altruistyczne i heroiczne postawy wypływają tak naprawdę z samolubstwa, egoizmu i chęci "poczucia się lepiej". Może poza przypadkiem wojny, gdzie to każdy sprawny, gotowy do walki żołnierz jest na wagę złota i faktycznie opłaca się (choć też nie zawsze, wszystko się kalkuluje) kogoś takiego ratować.

Uważam też, że człowiek zadufaniu i pysze, wraz z postępem technologicznym i postępem wiedzy, zatracił wszelką pokorę względem natury. Takie akcje jak te z Dolly gdzie powołuje się na świat zwierze chore i z poważnymi wadami tylko po to, by zobaczyć na ile jeszcze nas stać, czy też przypadek Hisashiego Ouchi z Japonii, gdzie człowieka który otrzymał dawkę promieniowania 340 razy większą niż dopuszczalna roczna dawka dla tamtejszych pracowników elektrowni, człowieka spalonego, zwęglonego i dosłownie rozpadającego się, siłą i sztucznie podtrzymuje się przy życiu, bo można, bo trzeba zobaczyć co promieniowanie zrobi z jego ciałem, są nie tylko nieetyczne, ale zwyczajnie nieludzkie i potworne.

To nie jest kwestia tylko tego po której stronie barykady stoisz - czy jesteś katotalibem  uznającym świętość życia na poziomie ameby, czy też lewackim marksofilem (bo tylko takie rozróżnienie u nas panuje), który w myśl zasady "róbta co chceta dopóki mnie się krzywda nie dzieje" legalizuje po kolei wszystko: począwszy od związków trójkątów, czworokątów i innych, przez herę, kokę hasz i LSD, na eutanazji i aborcji skończywszy. Tu chodzi o kwestię etycznie fundamentalną pt. "W jakim stopniu, jeśli w ogóle, człowiek powinien mieć kontrolę nad życiem i śmiercią".

Zobaczcie w jakim momencie historii jesteśmy. Żyjemy w czasach kiedy etycznie jesteśmy w stanie zaakceptować wszystko włącznie z morderstwem, (legalnym i wykonywanym w białych rękawiczkach, ale wciąż morderstwem) jeżeli tylko wytłumaczymy sobie sami przed sobą, że to jest przecież "dla rozwoju nauki", "dla dobra całego świata" albo "dla dobra drugiego człowieka". W końcu 1 śmierć to tragedia, 100 czy 1000 to już tylko statystyka. I to w moim przekonaniu jest w tym wszystkim najstraszniejsze...

Jak widać nie dla wszystkich

Trzeba się pogodzić z tym, że są tacy, dla których ich świat jest w ciągłym zagrożeniu, trzeba innym narzucać swój sposób postrzegania rzeczywistości, własny sposób myślenia i postępowania, żeby ten swój świat utrzymać, żeby NIE ZNIKNĄĆ.

Swoją drogą, pierwszy raz uslyszalam to slowo "Eutanazja" jako dziecko jeszcze, w radiu.

Pomyślałam, że to imię ( jak Anastazja) i przez pewien czas uważałam, że jak kiedys będę miała córkę, to tak dam jej na imię   

Zgodnie ze statystykami policyjnymi w ubiegłym roku stwierdzono ponad 5tys. przypadków śmierci samobójczych. Jak to wygląda wszyscy wiemy. Najczęściej ludzie się wieszają, łykają prochy lub rzucają się pod pociąg. Część podcina sobie żyły albo skacze z okien. W ilu z tych przypadków ludzie zamiast dusząc się nieudolnie wykonaną pętlą albo ginąc na torach gdzie potem ich szczątki są rozwleczone na kilkaset metrów mogłoby być zupełnie inaczej? Godna śmierć, w łóżku, wśród bliskich, bez bólu i zbędnego cierpienia? Tego nie wiemy, ale na pewno takich przypadków byłoby trochę. Wniosek z tego taki - człowiek jak chce to i tak ze sobą skończy. Pytanie czy faktycznie humanitarnym jest to by w określonych sytuacjach (np nieuleczalna choroba powodująca duże cierpienie) uniemożliwiać ludziom odejście w spokoju z godnością. Moim zdaniem nie, dlatego jestem za eutanazją.

Jeśli nazywasz eutanazję samobójstwem, to się mylisz. Kościół dopuszcza eutanazję w dwóch przypadkach: rezygnację z uporczywej terapii i leczenie przeciwbólowe. A w tych przypadkach sam chory cierpiący z bólu i odurzony lekami niewiele ma świadomości.

A do której kategorii, twoim zdaniem, należał profesor?

Widzę, widzę, że, według ciebie,  eutanazja i uporczywa terapia to ta sama parafia. Idąc tym tokiem rozumowania, to 104 -latek powinien się poddać eutanazji we własnym kraju, bo nie chciał się poddać uporczywej terapii pozwalającej na czerpanie radości z życia.

Uporczywa terapia zakłada podtrzymywanie funkcji życiowych. Ten dziadek najwyraźniej nie wymagał podtrzymywania funkcji życiowych tylko znudziło mu się czekanie na nieuniknione. Widzisz, ja byłem przy śmierci swojego dziadka, którego nikt nie zawoził do szpitala żeby go jeszcze pod tlen i kroplówkę podłączono. Po prostu pozwoliliśmy mu się udusić, bo mniej więcej na tym polegała śmierć w tym przypadku, aczkolwiek długo to nie trwało.