Witam,
Jestem szczęśliwą mamą, synek będzie niedługo obchodził swoje pierwsze urodzinki.
Myślę teraz o drugim dziecku.
Dylemat polega na tym, że pierwsze dziecko urodziłam w wieku 36 lat (a właściwie 37) i już wtedy się bałam o jego zdrowie, ze względu na mój wiek. Miałam w ciąży również lekką anemię i wysoką leukocytozę (bardzo wysoką, bo WBC przekroczyło ok. 9-krotnie normę dla kobiet w ciąży. Ostatecznie wszystko dobrze się skończyło, ale teraz mam "przebłyski pragnienia" drugiego dziecka i się boję.
Najłatwiej doradzić "to twoja decyzja, z wszystkimi jej konsekwencjami", ale ja sama nie wiem - czasem jak widzę mamy z dwójką dzieci, to ja też bym chciała 2, z drugiej strony rozsądek nakazuje mi wziąć pod uwagę doswiadczenia z 1-szej ciąży i poważnie przefiltrować kilkakrotnie chęć posiadania 2go dziecka.
A ja najbardziej mam ochotę owszem, przefiltrować tę chęć i mocno przeanalizować doświadczenia z 1szej ciąży (choć nie wiem co - nigdy nie paliłam, nie piję alkoholu, w ciąży odzywiałam się zdrowo) ale zdecydować się na tę 2gą. Tylko jednak się boję.
Zawsze jest to trudna decyzja gdy ma się pewne negatywne doświadczenia, ale potrzebuję takiego racjonalnego wsparcia i realnej oceny na ile moja decyzja (jeśłi się zdecyduje na 2gie dziecko) będzie poprawna (pod względem takim, że bardzo kocham swoje dziecko które juz mam i jeśli po drugim dziecku miałabym mieć jakiś trwały i poważny uszczerbek na swoim zdrowiu lub też dziecko mogłoby się urodzić z jakąś wadą to wolałabym jednak nie ryzykować.
proszę o odpowiedzi osoby które skupiają się na wątku i dokładnie go czytają a nie komentowaniu ewentualnego braku poprawności mojej wypowiedzi
- Nirvanka87
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Może najlepiej poradzić się lekarza? Chyba nie ma pewności, że jak pierwsza ciąża była problemowa, to druga też będzie. Chciałabym pomóc, ale niestety się nie znam na tej tematyce, zatem na Twoim miejscu poszłabym do lekarza ginekologa- położnika i dopytała się jakie sa statystyki, jakie rokowania w Twoim przypadku itp.
Nirvanka ma rację. W temacie powinien wypowiedzieć się specjalista.
Jednak na Twoim miejscu będąc, nie ryzykowałabym.
porada u lekarza - jak najbardziej zamierzam i to na długo przed ew. planowanym zajściem w ciąże, zresztą sam mi mówił (już po urodzeniu) że mimo tego co było i tak mogę mieć dalej dzieci i powinnam jeśli chcę, chciałam się dowiedzieć czy może na forum są takie dziewczyny które były w podobnej sytuacji i jednak dały radę (...). Jak znam siebie, to jeśli będę bardzo tego chciała to pewnie i tak się zdecyduję (a przynajmniej w jakichś 60% będę na tak) i wypowiedzi osób które były już w podobnej sytuacji i "wyszły cało" z tego wraz ze swoimi dziećmi - po prostu dodałyby mi otuchy.
Jeśli jednak ktoś szczerze napisze mi (szczerze, bo kiedy kobieta pragnie dziecka, to często rozsądek gdzieś tam się może zagubić) że to zbyt duże ryzyko, to też oczywiście to biorę pod uwagę, na chwilę obecną jest jakby 50/50 % - więc rozważam plusy i minusy, a także to co mi podpowiada intuicja (która rzadko się myli, ale jednak czasem i ona nie jest bezbłędna),
Decyzja i rozważania są tym trudniejsze, gdyż rodzina i znajomi mają też podzielone zdania (znają mniej więcej syt. z poprz. ciąży) i również jedni mówią żeby nie ryzykować, a drudzy namawiają, zwłaszcza gdy widzą że mam chęc...
jeden wielki znak zapytania
dodam, że problemy prawdopodobnie wynikły z faktu, że chyba nie za dobrze przygotowałam się do ciąży (mimo tego wysokiego WBC czułam się dobrze przez całą ciążę), w końcu dużo pracowałam, przed zajściem w ciążę na 3-mce przed brałam tylko folik, żadnych witamin (jedynie te z grupy B ale wtedy też tego nie konsultowałam z lekarzem i było to jak się później dowiedziałam niepoważne - jak najbardziej miał rację), wagę też miałam nie za dużą bo ok. 54 kg przy wzroście 170cm, a i o dietę szczególnie nie dbałam przed zajściem w ciąże tj. nie za dużo owoców i warzyw, a sporo pieczonych potraw (również w pierwszych miesiącach ciąży - zwalę winę na męża bo mi pozwalał, twierdząc że skoro mam apetyt to niech jem i nie będzie mi odmawiał) a gdy w ciąży poprawiłam jadłospis na całkowicie zdrowy z eliminacją niezdrowych przekąsek (pizza, kawa) - te wyniki WBC i hemoglobina - się poprawiły. Czy mogło to mieć wpływ faktyczny i czy faktycznie druga ciąża byłaby ryzykowna dla mnie lub dla dziecka, gdybym dalej zdrowo się odżywiała? W końcu wiekszość chorób cywilizacyjnych ma swoje źródło w niezdrowej diecie, prawda? Wagę też mam większą, tj. taką odpowiednią moim zdaniem tj. ok. 63kg. Co o tym myślicie?
- Nirvanka87
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Ja dopiero jestem w pierwszej ciąży, ale moi rodzice mieli podobny problem. Bardzo chcieli mieć dziecko, niestety pierwszej ciąży mama nie donosiła, poroniła chyba w 14 tygodniu, pracowała i podniosła coś ciężkiego, dlatego poroniła. Potem o drugie dziecko- czyli o mnie starali się trzy lata. chcieli potem powiększyć rodzinę, niestety mama zachorowała i brała silne leki, które mogły- nie musiały wpłynąć na dziecko. mogło urodzić się z poważnymi wadami, niedorozwojem fizycznym, lub umysłowym (brała leki sterydowe). Nie zaryzykowali, wiem, ze sie zabezpieczali bo jako dziecko znalazłam prezerwatywy.
8 2018-02-12 17:07:35 Ostatnio edytowany przez Magnol (2018-02-12 17:17:27)
wtedy, kiedy miałam to wys. wbc i anemię - nie brałam żadnych leków (...) - w ciąży nie wolno mi było, jedynie kilkanaście dni w szpitalu na obserwacji, no i chcieli mnie intensywnie leczyć po urodzeniu, ale z ostatnim trymestrem ciąży wszystko się unormowało i już nie musieli
Więc zadnego inwazyjnego leczenia nie miałam, i teraz z perspektywy czasu myślę, że to dobrze, ale jak nawet lekarze stawiali oczy na ten przypadek i nie wiedzieli dlaczego w ciąży takie coś, skoro w rodzinie nikt tak nie miał ani nawet w dalszej, a później wszystko nagle wróciło do normy i też tego nie rozumieli - to skąd ja mam to wiedzieć?
- Nirvanka87
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Nie wiem, nic więcej nie jestem w stanie napisać, doradzić. nie znam innych przypadków, więc nie mam sie do czego odnieść, a na zasadzie gdybania, co ja bym zrobiła, to raczej nie ma sensu pisać.
Ja dopiero jestem w pierwszej ciąży, ale moi rodzice mieli podobny problem. Bardzo chcieli mieć dziecko, niestety pierwszej ciąży mama nie donosiła, poroniła chyba w 14 tygodniu, pracowała i podniosła coś ciężkiego, dlatego poroniła. Potem o drugie dziecko- czyli o mnie starali się trzy lata. chcieli potem powiększyć rodzinę, niestety mama zachorowała i brała silne leki, które mogły- nie musiały wpłynąć na dziecko. mogło urodzić się z poważnymi wadami, niedorozwojem fizycznym, lub umysłowym (brała leki sterydowe). Nie zaryzykowali, wiem, ze sie zabezpieczali bo jako dziecko znalazłam prezerwatywy.
a w jakim wieku była twoja mama kiedy chciała mieć drugie dziecko czyli ciebie, oraz w jakim kiedy poroniła?
bo jeśli chodzi o to, że poźniej brała leki gdy zachorowała - to nie ma nic wspólnego, bo ja nie brałam zadnych leków ani w czasie ciąży (no chyba że takie nieinwazyjne, pod kontrolą lekarza ginekologa, bardziej jak witaminy tylko już na receptę ale dozwolone przez gina) ani po urodzeniu
- Nirvanka87
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
jak mnie urodziła miała 28,5 roku, poroniła 3 lata wczesniej, miała 25 lat. O tej sytuacji chorobowej pisałam dlatego, że ona wiedząc, że ciąża może przebiegać źle i że jest ryzyko urodzenia się chorego dziecko, podjęła wraz z moim tatą decyzje, że nie będą ryzykować. Wiadomo, ze chcieli mieć więcej dzieci, ale nie takim kosztem.
