Miłość po latach... - Netkobiety.pl

Powiem CI, że to ciężka sytuacja. Sama nie wiem co bym zrobiła, gdybym się w takiej znalazla. Znam uczucie pierwszej miłości. Poznałam kiedys (15 lat temu) faceta, który do dzisiaj jest w moim sercu. Często o nim myślę, zastanawiam się czasami czy to nie jest tęsknota a moze cos więcej. Kiedyś lączyło nas młodzieńcze uczucie. Spotkalismy sie po latach i dalej nie bylismy sobie obojętni. Teraz ja mam, męża i dziecko. On też ma rodzinę. Myslę, że mimo to obydwoje czujemy cos do siebie. Nie doszło jednak do wyrazenia swoich uczuc tak oficjalnie wiec moze dlatego żyjemy kazdy swoim zyciem. Nie wiem co by sie stało gdybysmy zaczeli rozmawiac o tym co do siebie czujemy.
Warto walczyć o miłość, byleby to nie było takie chwilowe uczucie. Z drugiej strony rodzina- maż, dzieci.
Nie wiem. Wyobraziłam sobie siebie i nie mam pojęcia co bym zrobiła. Może idź za głosem serca.....

Oj oj . Niedobrze dzieje się w Twoim życiu. Mogę Ci doradzić coś z własnego doświadczenia. Moja historia jest trochę inna. Jednak także miałam pewne "miłosne" zawirowania w życiu. Też byłam swego czasu pewna, że męża już nie kocham. Liczył się tylko "ON"-ten drugi! Jednak z czasem zauroczenia mijało - poznawałam jego ciemne strony, uczucie gasło (jeśli w ogóle jakiekolwiek było). Do tego doszły wyrzuty sumienia, przez które o mało nie wpadłam w depresję. Rozum zaczął brać górę nad uczuciami i właściwie moim egoizmem. Nie chciałam krzywdzić mojego dziecka i męża. Byłam straszną egoistką żyjąc jakby w dwóch światach - jeden to dom i rodzina, a drugi (wydawało mi się lepszy) to związek z tym mężczyzną. Na szczęście mam to już za sobą. Pozostał tylko żal, wyrzuty sumienia i codzienna świadomość, jakich okropności się dopuściłam względem swojej rodziny. Na szczęście w porę zrozumiałam, co jest w życiu najważniejsze - a są nimi dzieci i mąż, który pewnie mimo swoich wad, cały czas mnie kochał i walczył na swój sposób o mnie. "ON" okazał się egoistą i hipokrytą. Wystarczyła jedna chwila, abym przestała się dla niego liczyć - a podobno byłam dla niego najważniejsza i tylko mnie kochał - echh:(. Uczucie prysło bardzo szybko. Dzisiaj właściwie nienawidzę go za to, że pozwolił mi na to, abym ryzykowała swoją rodzinę dla kilku chwil z nim. To nie jest tego warte - naprawdę Kobiety - nie dajmy się zwariować uczuciom i własnym zachciankom. Najważniejsza jest rodzina i dobro naszych dzieci - a nie jakiś romans na boku. Prędzej czy później, któraś ze stron an tym ucierpi. Będzie cierpiał mąż, dzieci i Ty sama! Być może do końca życia będziesz się z tego leczyć - oby jednak nie. Życzę Ci spokoju umysłu. Spróbuj rozsądnie nad tym pomyśleć i nie kierować się uczuciami wobec tego mężczyzny. Podejrzewam, że bardzo szybko pożałowałabyś decyzji o rozwodzie. Jeśli już nie myślisz o mężu, to pomyśl o dzieciach. One mogą Ci tego nigdy nie wybaczyć. Jesteś na to gotowa? Bo ja nie byłam. I dlatego rzuciłam tego faceta. Wyszło mi i mojej rodzinie to na dobre. Teraz jest to tylko złym wspomnieniem. Mam nadzieję, że niedługo i dla Ciebie.

Mała1101 "Spuszczę Cię po brzytwie" Napiszę coś co napisały poprzedniczki, trochę jednak dosadniej. Kilkakrotnie czytałam Twój post i zrozumiałam mniej więcej tyle: (to jest tylko parafraza, chyba oddająca sens, identyczny z twoim) "na naszej klasie spotkałam swoją miłość z przedszkola, na nowo wybuchła itd. itd."
Masz 31 lat natomiast chyba większość, tych rozsądnych czytających widzi tam 13. Czy to tylko "czeski błąd", NIE, to przerażająca rzeczywistość. Zatem jedna rada "szlaban na kompa", bierzesz kartkę, dzielisz ją na dwie części i trzeźwo wpisujesz co zyskujesz, co tracisz. Po tym, uczysz się tego na pamięć i ..... znowu masz 31 lat.
Najprawdopodobniej, ba to jest pewne Tobie nie chodzi o MIŁOŚĆ a tylko chęć powrotu do przedwcześnie utraconej młodości. TAK!, to logiczne, niemalże czysta matematyka. Prawie dwanaście lat temu, w ciągu dziewięciu miesięcy musiałaś dorosnąć, dojrzeć. Nie zdążyłaś się wyszumieć, posmakować młodości. I tylko w tym momencie nie dziwię Ci się, to naturalne, ludzkie pragnienie cofnięcia czasu a raczej likwidacji skutków jego upływu.  Niestety, jeszcze nikt tego nie wymyślił.
Dzisiaj, w imię miłości (może to tylko mrowienie w kroczu), krzywdzisz kilka osób w tym CZWORO DZIECI! Nie myślisz o nich? Rozpad rodziny na 100% będzie traumatycznym przeżyciem. Na Boga! Jeszcze dwulatek, może??? ale jedenastolatek ma wielkie szanse na to by po takiej traumie nigdy się nie podnieść.  Występujesz teraz w roli seryjnego destruktora rodzin a to powinno być ścigane z urzędu.
Załóżmy jednak, że realizujesz, finalizujesz "etap myślenia o rozwodzie" (uwaga! złośliwość: myślenie chyba Cię boli) rozwód z orzeczeniem czy bez orzekania o winie, dziećmi dzielicie się po połowie, czy może według innego przelicznika (proponuję po 7/8). A tak realnie na miejscu twojego małżonka wnioskowałabym o odebranie praw rodzicielskich. Rozważ, przemyśl skutki.
Jeszcze raz w skróconej formie: panel sterowania - usuwasz gg i skype-a i bierzesz się do życia jako 31 letnia kobieta, matka dwójki dzieci. Co z miłością? - też proste zakochujesz się bez pamięci w Żmijewskim, Zakościelnym, Ibiszu albo jeszcze w kimś innym ślicznym.

Napiszę coś jeszcze - mój hmm romans:( trwał dość długo. Straciłam prawie dwa lata z życia mojego dziecka. W imię czego? W imię moich potrzeb, w imię kilku chwil z facetem, który później nie okazał się tego wart. Żyłam w pięknym, wyimaginowanym świecie. Powiem tak - straciłam głowę dla jakiegoś fagasa,dla kilku komplementów z jego strony. To fakt - czułam się przy nim piękna i wartościowa. Ale po jakimś czasie przyszło otrzeźwienie. Długo się szarpałam emocjonalnie (nikomu tego nie życzę). Jednak paradoksalnie - dzięki temu zrozumiałam, że tylko męża kocham. Codziennie przypominam sobie, ile straciłam i ile stracić mogłam. Wymyśliłam sobie idealnego faceta, idealizowałam go. Tak jak Ty dość szybko wyszłam za mąż. Nie miałam wcześniej zbyt wielu doświadczeń z mężczyznami. Może zapragnęłam jakiejś odmiany. Ale nie ma co do tego wracać. Uważam, że takie związki zawsze kończą się źle. I Twoja w tym głowa, aby Twoje małżeństwo się nie posypało. Spędzacie ze sobą czas na gg, może na skype, kilka chwil w ukryciu. I co? Ano nic! Nie na tym życie polega. Życie to nie bajka - choć dość lapidarnie to brzmi, to prawda. Życie to zmaganie się z problemami, wychowywanie dzieci, praca, dom - ale też radość z pierwszych słów dziecka, z niedzielnego obiadu, z herbatki wypitej wieczorkiem w ramionach męża. Choć teraz pewnie wydaje Ci się on nudny. To uwierz, że tylko to się liczy. A nie "motyle w brzuchu" na widok tego mężczyzny. Boże, ile bym dała, aby cofnąć czas:(((. Uciekaj póki możesz, póki nie jest za późno dla Ciebie, dzieci i męża. Nie krzywdź ich tak. Na początku będzie Ci trudno. Ale kiedy już jakoś się z tego otrząśniesz i przyznasz przed samą sobą, że rodzina jest najważniejsza, to będzie już tylko łatwiej. Tego Ci życzę z całego serca.

Czy mogłabyś napisać mała, czy trafiły do Ciebie argumenty doświadczonych w podobny sposób przez los kobiet ? Celowo tak to ujęłam, bo zdrada to porażka życiowa.
Janka i Figaro były po tej samej stronie - więc chyba warto skorzystać z dobrych rad osób, które wiedzą - co mówią..czy musisz sparzyć się sama? W zasadzie, już się sparzyłaś, teraz chodzi tylko o stopień obrażeń.
Podpisuję się pod wypowiedzią Mantis, bardzo prostolinijna i .. otrzeźwiająca.
Napisz, czy Cię otrzeźwiła ?

Ależ ja Ciebie nie krytykuję - źle mnie zrozumiałaś. Bardzo dobrze Cię rozumiem. Żyłam w podobnym potrzasku i wiem, jak to boli. Przedstawiłam Ci tylko moją "przygodę" - bo inaczej tego nazwać nie można. Ja Cię nie osądzam, bo sama kiedyś byłam zaślepiona uczuciem do innego mężczyzny. Któraś z Was napisała, że romans to życiowa porażka. Zgadzam się z tym. Dla mnie to moja porażka moralna. Nie mam już do siebie tyle szacunku, co kiedyś. Ale teraz pomaga mi to stawać się na nowo lepszą matką i żoną. Życzę Ci powodzenia z całego serca, bo wiem, co teraz przeżywasz.

Rozumiem...walczę sama z sobą ale ciężko jest bardzo.Dziękuję Wam Figaro i Mantis.Może w końcu dam radę...i może nie będzie za późno
Przynajmniej zaczynam patrzeć już na to wszystko przez inny pryzmat,jeszcze parę dni temu nawet nie myślałam i nie brałam nawet pod uwagę tego,że trzeba to kiedyś będzie może zakończyć.Trwam w tym związku nadal ale wydaje mi się,że otwierają mi się oczy,wybudzam się poooooowoli.Dużo się dzieje ostatnio i również to mnie otrzeźwia,daje mi do myślenia.Samą miłością się żyć nie da...
Jeszcze raz wielkie dzięki.

Poprzedniczki napisały wszystko co właściwie tu znaleźć się powinno.
Ja jeszcze tylko dodam od siebie że z perspektywy tego co słyszę od ludzi, co czytam na forum, zauważam iż tak naprawdę ludzie dorośli, odnajdujący swoją "przeszłość" tak naprawdę w większości przypadków, mają rodziny, ułożone życie.. a ten ktoś, kto był ważny kilka lat temu zazwyczaj nie jest tym jakim go pamiętamy. Człowiek zmienia się na przestrzeni lat, i to jest nieuniknione.. tak więc wg mnie częściej to co nazywa się miłością która odżyła po latach, jest raczej chwilowym powrotem do przeszłosci, wspomnieniem tego co kiedyś łączyło dwoje ludzi..

Mała, mam nadzieję że podejmiesz słuszą decyzję, i jakakolwiek ona nie będzie to że znów będziesz szczęśliwa

Noelle87 W kilku słowach zawarłaś to co, przyznaję w pokrętny sposób próbowałam napisać. Dodam jedynie to: marzeniem każdego dorosłego człowieka jest "przeniesienie w czasie". Chcemy się obudzić i mieć powiedzmy 16 lat zachowując jednocześnie wszystkie nabyte walory dorosłości (doświadczenie, mądrość życiowa itd). Pragniemy rzeczy nie możliwych. Pragniemy uczucia szesnastolatki do szesnastoletniego chłopaka. Co gorsze próbujemy odnaleźć w kimś kto ma lat 30, 40,...... tego szesnastolatka.
mała1101 Jeszcze raz życzę mądrej decyzji, mądrej wcale nie oznacza najlepszej dla Ciebie, być może chodzi o wybór mniejszego zła. Trzymaj się!, Rozważ wszystko choćby tysiąc razy.

Tak zaczynałam się wybudzać,ale niestety...tkwię w tym nadal....bez końca Wierzcie mi to jest silniejsze ode mnie....Nie jestem w stanie NIC zrobić.Gdybym jeszcze miała cień wątpliwości,że on mnie traktuje jak powiedzmy rozrywkę....ale wiem,że tak nie jest.Wiem,że kocha mnie chyba jeszcze bardziej niż ja jego,czuję to i dlatego to jest wszystko takie skomplikowane,trudne.
Tak mój mąż coś podejrzewa ale tylko dlatego,że z nim nie uprawiam seksu...jak już wspominałam "zablokowałam" się ,sama nie wiem dlaczego.Chcę przy okazji zapytać Was czy któraś wie coś na ten temat.Jeżeli bym nawet  udawała wszystko byłoby w porządku ale nawet na to nie mogę się zdobyć i to jest najgorsze....zupełnie jakby to był dla mnie obcy człowiek.A do tej pory był jedynym mężczyzną w moim życiu z którym się kochałam.Pomyślicie pewnie,że sypiam z tamtym i stąd to.Tak jednak nie jest,jak już wspomniałam na początku,seks odgrywa tu najmniejszą rolę.Przebywamy ze sobą dwa,trzy razy w tygodniu w nocy i potrafimy cały czas przegadać lub po prostu się przytulać i całować.On nawet nie dąży do czegoś więcej co w sumie też mnie zastanawia.
Tak to wygląda mniej więcej....suma sumarum jest ciężko.Mało tego ! Wyobraźcie sobie (zupełny przypadek),że będziemy spędzać sylwestra w tym samym lokalu z naszymi małżonkami oczywiście.Zupełnie sobie tego nie wyobrażamy....udawać,że się praktycznie  nie znamy?Jak?Tak myślę,że może wtedy doznam wstrząsu jak będę go widziała z żoną i się obudzę w końcu...
Pozdrawiam Was serdecznie i dziękuję,że mnie wspieracie

I jeszcze coś - miłość nie wybucha nagle. Miłość rodzi się długo, czasem nawet latami - jest okupiona bólem, codziennymi problemami, nawet rutyną. Odpowiedz sobie na jedno pytanie. Dlaczego wyszłaś za swojego męża - czy nie wydawał Ci się przed laty tak samo atrakcyjny i pociągający jak teraz ON? Może warto to sobie tylko po prostu przypomnieć. Wierzę, że Ci się uda!

mała1101, odradzam jakiekolwiek kontakt z miłością z dawnych lat , to nie miłość to tylko wspomnienia . Nie niszczcie , tych wspomniem , niech zostana takimi jakie były . Nic nie jest w stanie przywrócić , czegoś co było , a wasz romans doprowadzi do zranienia wileu osób . Dbaj o to co masz , nie szukaj nic co było , to tylko przeszłość , a ta się już nie liczy . Wiem , że pewno nie posłuchasz żadnej z nas , ale pomyśl co stracisz zyskając niewiele.

...trwam w tym nadal...małżeństwo mi się rozpada a ja nic nie robię żeby go ratować....:(
Byliśmy na wspólnym sylwestrze,przetrwaliśmy jakoś,chociaż ciężko było.Udało nam się jednak ze sobą zatańczyć.Mąż mój czuł podświadomie,że tam będzie ktoś dla mnie ważny,jednak nie zorientował się kto to .
Teraz zostaliśmy wystawieni na ciężką próbę....tydzień temu moje Kochanie miał wypadek poważny samochodowy.Cudem przeżył,leży teraz w szpitalu,jutro ma operacje na nogi,jedna jest w fatalnym stanie Odwiedzam go tak często jak tylko mogę i ...kocham jeszcze mocniej.Wiem,że on mnie też ale to dopiero początek "próby".Jak wyjdzie ze szpitala ,nie stanie na nogi parę miesięcy.Będzie w domu ...z żoną
Figaro teraz parę słów do Ciebie.Czytając Twój ostatni post do mnie ,dużo myślałam.Nie wiem ...może nasze historie są rzeczywiście podobne tylko moja jeszcze trwa...Wiesz,nie ma dnia żebym nie zastanawiała się co by zrobił gdyby stanął pomiędzy mną a nią i miał wybierać.Cały czas twierdzi,że chce być ze mną,że chce żebyśmy zaczęli nowe życie razem,że chce żebyśmy mieli nasze dziecko.Twierdzi,że gdyby miał pewność ,że pójdę z nim to w jednej chwili zostawia wszystko i zabiera mnie z moimi dziećmi.Twierdzi,że nie może beze mnie żyć,normalnie funkcjonować,że zawsze mnie kochał.Czy mu wierzyć? Boję się przekonać...choć na razie przez wypadek jest to niemożliwe.
Zastanawiam się wielokrotnie czy to rzeczywiście coś wyjątkowego czy historia jakich wiele....czy on jest wyjątkowy czy tak mi się tylko teraz wydaje...
Wśród moich znajomych,rodziny wiele osób już zna sytuacje...mój syn również go już poznał.Polubili się od razu.
Syn nie ma zbyt dobrego kontaktu z moim mężem a swoim ojcem,może dlatego  zupełnie nie przeszkadza mu ta sytuacja.
Natomiast z jego strony nikt nie wie o moim istnieniu,dobrze to ukrywa ...Jedynie jego żona podejrzewa,że ktoś jest jeszcze w jego życiu.
Mąż nie wie co się dzieje ze mną,twierdzi że bardzo się zmieniłam, podejrzewa że jest ktoś trzeci....Stara się ratować to nasze małżeństwo,zmienił się,próbuje ze mną rozmawiać....ale ja zupełnie zobojętniałam na te jego starania,chcę tylko żeby dał mi święty spokój...:(
Nie wiem co i jak będzie dalej Brakuje mi sił Zastanawiam się nad wizytą u psychologa ale co...on wyleczy moje serce?:(

Posty przeniesione

Nie zakładaj kilku wątków na ten sam temat, to niezgodne z regulaminem.

Nie bardzo mogę się tu połapać z tymi orzeniesionymi postami ale może nic nie pomieszam.....Szirina ale mi pojechałaś....nie,nie jestem po rozwodzie,on też nie i nie sypia z żoną ,to wiem na pewno ...ale najwidoczniej czegoś brakło w naszych związkach skoro tak się stało.....Nic nie wiesz a osądzasz kogoś....widać nigdy nie doświadczyłas i  nie przeżyłaś czegoś takiego....Stało się jak się stało nie żałuję tych wszystkich chwil...ale jak już napisałam chciałabym się z tego wycofać , nie mam jednak siły żeby to pokonać Wiem ,że to jest pewien sposób uzależnienia i można z tego wyjść ,tylko potrzeba samozaparcia ,którego mi niestety jeszcze brakuje ....Wiem może i nie bedziemy razem zaczynam zdawać sobie z tego sprawę dlatego chciałabym uwolnić się od tego ale nie potrafię i on chyba też...dlatego tkwimy w tym coraz dłużej.....nigdy nie myślałam ,że przytrafi mi się coś takiego a jednak zdarzyło się ...dlatego nie oceniam już nikogo nie krytykuję ...próbuję zrozumieć każdego komu życie się skomplikowało....czasem to nie jest od nas zależne...
Dlatego dziękuję Ci teściowa za obronę......mam wrażenie ,że wiesz coś na ten temat ....:(

Witam! nie mam się komu wygadać, więc postanowiłam napisać tutaj. jakieś cztery lata temu miałam chłopaka byłam z nim strasznie szczęśliwa. To była moja pierwsza i prawdziwa miłośc, wiem że już nigdy nie poczuje nic takiego. Byliśmy ze sobą przez prawie 3 lata. Ale moi rodzice nie pozwalali mi z nim być wtedy byłam młoda i musiałam ich słuchać ale i tak jak  tylko mogliśmy to się spotykaliśmy. ale po tych trzech latach miałam już dosyć tych ciągłych kłótni z rodzicami i w tym czasie pojawił się inny chłopak, zaczełam się z nim spotykać a dla moich rodziców to było coś cudownego mieli w końcu zięci innego niż tamten. A mi było dobrze bez tych awantur. Więc z nim zostałam, ten mój pierwszy chłopak prosił mnie jeszcze przez jakieś dwa lata żebym do niego wróciła, ale ja byłam głupia. ale w końcu jego cierpliwość też się skączyła i znalazł sobie dziewczyne i mam z nią dziecko, ale nie dawno się rozstali, a ja dalej jestem z tym moim chłopakiem. Kilka dni temu spotkałam moją pierwszą miłość i znowu wszystko wróciło... Dalej go kocham i on chyba mnie też. Ale nie wiem czy moge teraz się w to angażować.

Nie jesteśmy po ślubie. Ja jestem z nim 4 lata a nie wiem czy to miłośc czy przyzwyczajenie. A z tamtym byłam pewna wszystkiego, wiedziałam po co żyje i co chcę robić dalej. On ma dziecko w prawdzie nie jest żonaty , rozstał się z dziewczyna, ale ona jest taką osobą która lubi utrudniać ludziom życie. A co do tego chłopaka jest dla mnie dobry, mieszkamy razem, a ja już naprawde sama nie wiem co mam robić. jestem tylko pewna tego, że byłego będe kochać zawsze bo gdybym miała przestać to stało by się to już dawno.

Oj ciężkie jest życie. Nie poradzę Ci bo nie jestem w takiej sytuacji i mam nadzieje, że nie będe. Wierzę, że ci ciężko. Wierzę, ze nie chodzi tylko o seks.
Ja myslę, ze to nie wspomnienie sprzed lat. Myśle ze wspomnienie ich połączyło znowu a teraz nowa miłość.

Nie jestem zwolenniczką zdrad i rozstań.Ale musisz zrobić coś szybko. logicznie podejdz do sprawy i zastanów sie nad tym kto co weżmie, kto zajmnie sie dziecmi, kto ma lepsza prace, co się stanie jesli milosc sie wypali. Co przezyłaś z mężem.

Musze sie podpisac pod tym postem,nie nie dlatego ze to przezyłam,bo nigdy mnie cos takiego nie spotkało, ale w 100% zgadzam sie,i duzo jest kobiet które popełniaja niestety ten bład.pozdrawiam,i zycze z całego serca abys nigdy nie żałowała swoich decyzji.

Witaj Skowronku
widzę ,że też jesteś w podobnej sytuacji bo tylko ten kto czegoś takiego doświadczył....zrozumie. Prawda? Nikt i nic nie wpłynął na moje decyzje bo nikt i nic nie jest w stanie tego zrobić.Trwam w tym nadal ,nic nie jest przestarzałe ,no może relacje między nami trochę się zmieniają z każdym tygodniem....jest inaczej niż na początku ale tak jest pewnie zawsze.Coraz więcej od siebie oczekujemy,coraz większa jest zazdrość ...nie wiem może to normalne a może dlatego tak się dzieje ,że zaszło to już daleko...Szkamy dla nas wyjścia lecz nie możemy go znaleźć
Miło mi, że się odezwałeś do mnie z miłym słowem ..dziękuję ....życzę wszystkiego dobrego ....miło mi będzie również jak skrobniesz coś jeszcze

mała1101 witam wiem  ze dawno ktos tu nie pisał ale mam podobną sytuacjie tylko stawiam sie po stronie tego drugiego faceta co cie kocha juz od ładnych paru lat ja tez tak mam ze kocham kobiete ktora poznałem  w szkole chcielismy byc razem ale jej były  chłopak bo zerwali a teraz mąż kiedys niedał jej wyboru mowiac jej ze sie zabije no i przez to jest z nim juz ze 12 lat ale nie widze szczescia w jej oczach. ja tez chciałem sobie poukładać zycie nawet wyjechalem za granice zeby jej nie widywac  też mam zone z ktorą mam dziecko i myślałem że sie w niej zakochałem ale teraz moge powiedziec ze bylem żoną zauroczony teraz jest dla mnie jakaś obca nieznam jej tak jak myślałem że ja znam a od pewnego czasu zauwazyłem ze ta moja milosc z przed lat zwraca na mnie uwage przejmuje sie tym co powiem ogolnie czuje sie jakis bezpieczny w jej towazystwie a i  po niej da sie wyczuć  ze ona tez tak ma . tak jak napisalaś wczesniej czuje ze ona jest moim lustrzanym odbiciem . powiem ci ze ona ma teraz akcje taką ze sie wycofuje bo jej powiedzialem co do niej czuje chyba sie tego przestraszyła ale wiem ze chce sie widywac poniewaz mielismy wspolna impreze na ktorą to własnie ona mnie zaprosiła i nawet zalożyla za mnie pieniadze co mnie bardzo zdziwiło po tylu latach jednak jakieś uczucie w niej zostało w stosunku do mnie teraz dopiero widze ze ona przez te lata cały czas była  dla mnie bardzo rzyczliwa z resztą ja tez . nie potrafie jej zranić ani ona mnie poprostu mowiac mam przerabane . sorry za pisownie ale mam rekę w gipsie  powiem ci tez że to uczucie do tamtej  jest silnijsze odemnie i nie moge sobie z nim poradzic dlatego szukam odpowiedzi w necie co jest grane ? Staram sie brac to wszystko na logike ale nie wszystko da sie wyjasnic np:te spojrzenia ,ten dotyk ,zachowanie jej i moje mowie o tej drugiej w towarzystwie powiem ci ze zostawił bym żone dla niej bez zastanowienia tylko wystarczylo by zeby mi powiedziała ze stanie zamna i bedzie trwać przy mnie bez wzgledu na wszystko ja jej juz to powiedziałem i widze po niej że ma tez takie rozterki jak ty a powiem ci ze dzieci przerzywaja zozwod rodzicow napewno ale bardziej bedą przerzywać te kłotnie przez wiele lat wiem coś na ten temat bo moi rodzice wlasnie też przestali sie kochać dla mnie lepiej by było zeby sie rozstali i poukładali sobie zycie z tą osoba ktorą sie kocha niż być w zwiazku ze wzgledu na to co inni powiedzą lub ze wzgledu na dzieci bo moja matka do tej pory pamieta goscia ktory pisał do niej listy miłosne a o ojcu nie powie dobrego słowa bo juz doszło do tego ze zaczeli sie nienawidzic jak nienawidzi sie wroga ja naprzykład tego bym nie chcial w stosunku do zony poprostu coś sie konczy by zaczeło sie coś nowego na tym chyba polega życie teraz ojciec juz nie zyje od paru lat a matka dopiero teraz dostrzegła ze jednak było by lepiej zeby sie wtedy rozstali a dzieci mozna wychowywac tylko trzeba dojsc do porozumienia człowiek powinien uczyć sie na bledach innych takie mam zdanie i wcale nie uwazam sie za jakiegos madrale pisze to co czuje nic wiecej

Cześć mała 1101 jestem ciekawa jak potoczyła się twoja historia z pierwszą miłością?  sama jestem teraz w podobnej sytuacji.

Miłość nie istnieje ?jesteście kobiety naiwnę i głupię ?
milósć jest tylko głupim pożadaniem  przez ktorę cierpi się mocno !
liczy się w życiu  niszczenie facetów  i dobra zabawa ? zeby gurować nad dupkami  i nimi żadzić i dyrygować ! bo kobieta nie jest tylko przedmiotem ma też swoje wartości i korzyści ? korzysci są w życiu najważniejsze  nie jakieś głupie  dziecinne zauroczenie ?moje drogie panie !jak checie być z męzczyzną to stwiacie wy najpierw warunki ? a nie facet prubouję je stawiać ? przecież wy kobiety też macie swoje wartości  i nie jestescie idiotkami jak faceci myślą na iwne baby ?jeśli się facetowi wasz warunek nie podoba to niech splywa ?a wy szukajcie dalej mężczyzn ? Wiec na przyszłość moje drogie panie badzcie mądrzejsze ?nie na iwnę i nie cierpcie ! W zyciu liczy się rozrywka i zabawa po to jest zycie ? nie tylko was mezczyzni zostawiaja,  mie też to by spotkało tak samo jak inne kobiety ?tylko miałam wiecej szczęscia  bo dupki w konia mię nie zrobili ?
jedna kobieta wuszła za niemca katolika  a ten łajza zostawił ją dla innej  ? po diabła po co się z nim żeniła ?a potem to cierpienie ?
mogła się z nim zabawić tylko to by nie cierpiała ? nawet nie miała swojej wartości ?ta naiwna kobieta ?
teraz są same rozwody  po diabła się żenić ?a potem cierpieć  !

Cześć mała jak potoczyla  się twoja historia  ..jakie podjełas  decyzje i jak to wygląda teraz.