mam 67 lat i przegromny żal do męża, który odszedł do innej po 32 latach, żyje za granicą, ja zostałam sam, dzoeci pozakłądały rodziny i nie chcą ojca znać zresztąon też ich nie chce, a ja nie umiem sobie z tym wszystkim poradzić, uśmiecham się na ulicy ale kiedy wraca do pustego domu /duże mieszkanie/ mie lubię sobó i niedziel, aram się zagospodarować wolny czas, przez moją pracę przyjażn z koleżankami też się ,,rozmyła''zżera mnie poczucie odrzucenia, pełnej rodziny, i ten ból duszy , który już 6 lat trwa, z tym nie mogę sie uporać,/tabletki też nie pomagają/ mam bardzo niską ocene siebie samej, to mi bardzo przeszkada w życiu,wstydzę się ludzi, że jestem porzucona, co zrobić, żeby uwierzyć w siebie
Temat: samotność
Zobacz podobne tematy :
- iryd
- Zbanowany
- Nieaktywny
Odp: samotność
A jak twoje kontakty z dziećmi? Czy zastanawiałaś się czy ty potrafisz budować więzi z najbliższymi. To chyba najważniejsze, bo z eks już nic nie zmienisz, a i dzieci już są jakie są. Napisz coś więcej o sobie.
3 2017-12-03 20:23:06 Ostatnio edytowany przez Leśny_owoc (2017-12-03 20:23:40)
Odp: samotność
Masz problem, ale on widnieje gdzie indziej. Po wieku wnioskuję, że większość życia dosłownie przeznaczyłaś na bycie żoną i matką. Zapominając, że jesteś również kobietą. Zrobiłaś się bluszczem, który własną samoocenę uzależnił od tych dwóch stanów. To logiczne, że aktualnie nie ma się czasu dla siebie, a co dopiero dla rodziny w takim stopniu jak kiedyś - dlatego nie miej za dużej pretensji do własnych dzieci. Kiedyś pod tym względem było o wiele łatwiej, bo społeczeństwo mniej wymagało od ludzi jeśli chodzi o samorozwój i pracę.
Na zachodzie ludzie w kwiecie wieku (z odchowanym potomstwem) zajmują się sobą, w Polsce rodziną często za bardzo ingerując w życie własnych dzieci. Porozmawiaj z dziećmi - niech posłuchają Ciebie, ale Ty również wysłuchaj Ich 
.
- Magda60
- Na razie czysta sympatia
- Nieaktywny
Odp: samotność
Haniu, życie nie zawsze jest takie jakbyśmy chcieli. Najgorsze co może kobietę spotkać, to być porzuconą w późnym wieku, kiedy powoli zbliża się starość, gdy dzieci odeszły z domu i żyją własnym życiem. Rozgoryczenie może być tak duże, że popadniesz w depresję- leki nie wiele pomogą, może na chwilę- ale codzienność dalej zostaje.Najlepszym lekarstwem jest obecność drugiej osoby, przyjaznej duszy, do której możesz się zawsze wypłakać, pożalić,pośmiać z którą możesz zorganizować sobie miło czas. Po prostu musi się coś dziać koło ciebie, żebyś nie zastygła w marazmie. Nie wiem czy masz jakąś koleżankę, przyjaciółkę, mogłybyście zaplanować sobie jakiś fajny wyjazd w kraju lub zagranice, razem wyjść do teatru, kina, na kawę. W jedną niedzielę u Ciebie obiad w drugą u niej - możliwości jest wiele w zależności czy mieszkasz na wsi czy w dużym mieście. Nawet jak Ci się nic nie chce zrobić to na siłę-i powoli zmieniaj szarą rzeczywistość , bo szkoda marnować ostatnie lata naszego życia. Pozdrawiam ciepło
