Samotność po 40-tce - Netkobiety.pl

Zawsze zastanawiam się, gdzie tacy ludzie jak ty żyją, na Marsie?
Ja modlę się, żeby pobyć choć trochę sama, bo pracę mam non stop z ludzmi, a po pracy albo ktoś do mnie dzwoni (córka, gadamy min. 1 godz.), albo inne koleżanki, albo sąsiadka kochana wpada, żeby mnie poczęstowac czymś co właśnie dziś ugotowała, bo przecież ja nie ma czasu gotować

Kiedy jest cisza i spokój w domu, to po prostu dziękuję Bogu.

Jak to jest z tobą? Masz jakieś zainteresowania? Robisz coś dla innych ludzi? Bo to nie jest tak, że jak ty nikim i niczym się nie interesujesz, to ludzie sami do ciebie przyjdą. Zagadaj, zapytaj, pomóż czasem gdy ktoś tej pomocy potrzebuje, a nikt ci tego nie zapomni, ludzie potrafią pamiętać nawet zwykłe miłe pozdrowienie  na schodach gdy np. było im smutno.

Ja np. poznałam sąsiadów z sąsiedniej ulicy, gdy zepsuło im się auto tuż pod moim domem i bardzo się denerowali, bo to starsi ludzie. Wyszłam pomogłam, zadzwoniłam do swojego znajomego mechanika który przyjechał w pól godziny i zaczął działać. Podziękowaniom nie było końca. Teraz zawsze rozmawiamy gdy się spotykamy przypadkiem, a często korzystam z zaprosznia na kawę, tak po prostu.

Jesteś jeszcze młody więc pewnie masz wiele możliwości, z których ja już wyrosłam Rozejrzyj się, popatrz, zainteresuj innymi ludzmi, nie zyjesz naprawdę na martwej planecie.

Owszem zainteresowania mam eklektyczne.  Muzyka (instrumenty klawiszowe) informatyka, zjawiska paranormalne. Czy robię coś dla innych? Owszem staram się być pomocny każdemu kto tej pomocy potrzebuje w ramach moich umiejętności i sił. A czy to akurat Mars, czy Wenus czy inny Jupiter, to chyba nie ma znaczenia.
Ogólnie świat schodzi na psy i wartości upadły już dawno sięgając bruku.
A na walkę z błędną drogą ludzkości szkoda mi skromnych sił.

No cóż... Jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz.

Dla ciebie wartości upadły, dla innych nie.. Ty jesteś samotny, inni nie.

Nie bardzo zrozumiałam, o co chodzi z tą "błędną drogą ludzkości?"
Możesz wyjaśnić?

Popieram, popieram... Sprawdzone w praktyce.

A wiesz, że ja też coraz częściej myślę, że osoby samotne coś same robią źle... a osoby, które nie są samotne zapracowały sobie na to, aby nie być samotne...    Nie chcę się w tym tonie wypowiadać, ale może tak trzeba właśnie.

Moim zdaniem ludziom się wydaje, że inni powinni o nich zabiegać, zgadywać o co im chodzi i wyprzedzać ich oczekiwania, a to przecież tak nie działa. Można się zamknąć w swoim "smutku" i "wyalienowaniu" tylko z korzyścią dla kogo?

Uśmiechnięta gęba, pozytywne nastawienie do świata i optymistyczne patrzenie w przyszłość zwabia ludzi, którzy czują od ciebie pozytywną energię i chce im się z tobą przebywać.

Uśmiechnięci ludzie nigdy nie są sami.

Tak więc autorze Porzuć myśli o sznurze, chyba że chcesz go wykorzystać na ozdoby ścienne, robione w miłym towarzystwie.

Nie żartowałam

Wystarczy, że podświadomie myślą, że nie zdołają stworzyć fajnej, zdrowej relacji. Potem poznając kogoś odpowiedniego, sabotują swoje plany. Są niepewni siebie, miga grać kogoś innego, nie wierza w powodzenie relacji i relacja rzeczywiście nie wypala.
Potem zaś, aby podświadomie potwierdzić sobie, że nie uda im się być w związku, wybierają bezwiednie osoby, z którymi to się nie może udac( maja mało wspólnych  punktów , albo całkiem inne poglądy na życie, albo brak między nimi chemii- niby jest jakaś relacja, ale właśnie kluczowe jest, że ona jest " jakaś " taka bezpłciową, bezbarwna, co oczywiście się rozpada, a osoba pogłębia swoją samotność, mówiąc sobie, że to się nigdy nie uda.

Są tez osoby z drugiego bieguna, które teoretycznie według kryteriów forum nie powinny nigdy być w zwiazkach- z fatalnym charakterem, kłótliwe, roszczeniowe , leniwe, wizualnie zaniedbane, bez pasji, niezbyt inteligentne, może i nawet niezbyt mile, po rozwodach, z dziećmi, z długami, czasami bez pracy, wyksztalcenia, egoistyczne - teoretycznie mówiąc, o małej wartości matrymonialnej na forum. Tylko wszystko polega na tym, ze im do głowy nie przyjdzie, że one mogą być same. I same nie są.
Tu może być klucz. A nie to, że ktoś sobie na coś zapracował. Po prostu do głowy im nie przyszło, że mogą być same, a samotność traktowały hak stan przejściowy  bo przecież niemożliwe, aby sie nikt nie trafił. To się trafia.  Druga zaś sprawa to trochę szczęścia.

Cyt: Gary

"kobieta, która w wieku 25 gardziła seksem, imprezami, krzywo patrzyla na rówieśników, którzy nie chcieli jej rozumieć, że ona chce robić karierę, która twierdziła, że nie chce i nie lubi dzieci, .... która po 10 latach się dziwi, że jest sama i nieszczęśliwa, a jej paczka się rozsypała, nikt już nie jeździ na wycieczki "paczką", i że kariera nie daje szczęściao"

Znałam takie.
Dziś 45 letnie, z młodości pozostały im wspomnienia  o szaleństwie, znajomości i rozwijania siebie i swojej kariery, pracy. Dziś maja i jedno i drugie. I to co powyżej napisałam i od 10 czy 15 lat własne rodziny, mężów, dzieci, obecnie są na etapie wyboru liceum lub   kolejnego remontu domu.  Oprócz tego ustawione zawodowo.
Nie wiem co to za mit z tymi kobietami robiącymi karierę, które dlatego zrezygnowały z życia osobistego. Osobiście się z tym nie spotkałam. Patrząc na bliższe i dalsze znajome, to mają ukończone po jednym czy dwa kierunki, jakieś doktoraty, jakieś konferencje, jakieś zagraniczne wymiany, a obok normalnie, mąż, dzieci.
Te zaś  które nie posiadają rodziny, one mogą mówić specjalnie, że postawiły na karierę. Sama tak mówię obcym  że skupiłam się na pracy, bo litości nie potrzebuje. Wolę by myśleli, że zawsze byłam zbyt ambitną pracoholiczką, niż, że cierpię, bo nie założyłam rodziny.  Może wiec ten mit to mit- mam na myśli kobiety  które robiły kariery i ovknely się koło 40ki same. Myślę też, że z mężczyznami może być podobnie. Lepiej brzmi, że on kovha życie samotnego i wyzwolonego singla, niż by powiedział, że po nocach szlocha w poduszkę, nie mogąc znaleźć tej jedynej. To tak mówiąc obrazowo.

Dlatego piszę, że to taki mit. Mam różne koleżanki. I takie tylko z wykształceniem średnim, takie po studiach magisterskich ( tych jest wiekszisc) I takich z doktoratami, albo przymierzające się do przyszłej profesury i w każdej z tych grup mam mężatki, dzieciate.  To nie jest tak, że koleżanki po samym ogólniaku maja kochających jeżów i dzieci i ciepłe domy. Koleżanki po kilku fakultetach i z dorobkiem " kariery" mają to samo. Plus są ustawione zawodowo, ale fakt, było im ciężej.
Dlatego dziwi mnie pisanie o tych rzekomo karierowiczkach, które odłożyły życie prywatne do 40ki. Nie znam ani jednej takiej. Jedynie takie, które szukały, czekały, a że w relacjach było średnio,  robiły w międzyczasie tzw karierę. Teraz przynajmniej naja pieniądze, bo gdyby nie kariera,  nie miałyby ani rodziny ani kasy. Ale obcym łatwiej mówić, że stawiało się na karierę niż, że nie udało się z nikim związać na stałe. Tak myślę.
Może się jednak zdarzyć, że jakaś kobieta rzeczywiście postawiła na karierę bo nigdy nie chciała mieć dzieci i meza, jedynie niezobowiązujące znajomości, ale takiej to nie będą obchodziły takie dyskusje i zdanie innych.

Dokładnie ...

nic nie pomoże komuś, kto nie chce pomóc sobie.  jak nie masz tego co inni to znaczy, że coś robisz inaczej niż inni.
co robia samotne osoby inaczej?- nie chcą się dzielić z innymi sobą.. nie skupiają się na innych, tylko na sobie- przez co wydaje im się, że wszyscy ich oceniają i krzywo na nich patrzą, co nie jest prawdą.
narzucają się innym nie dając im przestrzeni- ponieważ skupiają sie na sobie, nie zauważają, że ktoś tej przestrzeni potrzebuje.
gdy to zrozumieja, wyjmą siebie z centrum świata- to spłynie na nich więcej,
Gdy odblokują swoje wnętrze to otrzymają  więcej- i dobrego i złego- ale będzie warto.

Agresywnym może też, ale przde wszystkim manipulatorem. Tylko to zawsze ma krótkie nogi, jak kłamstwo. Oszukująć i manipulująć można znaleźć partnera, nawet go na tyle omotać, żeby pokochał i nieraz bardzo.. Tylko co z tego, gdy kłamstwo wypływa, a partner po pójściu po rozum do głowy ucieka gdzie pieprz rośnie? Wcześniej czy później taki gagatek i tak zostaje sam.

Ja nie mam Ale już się nauczyłam, że nawet jak mi się wydaje, że ktoś taki nie może istnieć i funkcjonować w społeczeństwie to na bank koleżanki pracujące w obsłudze klienta mi wytłumaczą, że jednak tacy ludzie istnieją i jeszcze kupują drogie perfumy mimo że IQ wskazuje na maks składanie długopisów :DDD

Czasem zabraknie szczęścia a czasem po prostu nie pasujemy do społeczności do jakiej trafiliśmy i nie chcemy się dostosowywać. Bo nie da się przyjaźnić z każdym. Ja mam w pracy ponad 100 osób, prawie każdego lubię ale z nikim nie chciałabym spędzać czasu po pracy Na szczęście bliżej mi do introwertyka więc aż tak mnie brak znajomych nie boli.

kate74 I jedyna wydająca się słuszna odpowiedź.

Nie zawsze pasujemy do świata, bo świat się zmienia a my nie koniecznie.
A gadki w stylu "Jesteś sam bo robisz coś źle" nie kupuję, bo wiele "napsuć" w tym nie można. Tak jak nie można w tym wiele dobrego zrobić. Człowiek zmienił nastawienie do drugiego człowieka ogólnie na niekorzyść. Smuci mnie fakt że wielu tego nie dostrzega, choć może dla nich to lepiej. Dziś łatwiej o wroga niż o przyjaciela, a przeciez powinno być odwrotnie. Kiedyś na wroga trzeba było sobie zapracować silnie, dziś na przyjaciół trzeba.
I chyba większość nie zrozumiała mojego posta gdyż próbuje się w nim doszukiwać prośby o radę lub pomoc. A takowej tam nie ma zupełnie. To było czyste stwierdzenie faktu że świat i ludzie zmienili się w niezbyt poprawnym kierunku. A to że akurat mnie to boli... JAk widać po różnych forach gdzie temat samotności jest to nie tylko mnie. A i w innych forach więcej "gównoburz" niż sensownych dyskusji. O czym to świadczy? O tym że "homo homini lupus est" Człowiek człowiekowi wilkiem- i nie tylko wilkiem.

Cześć, bywają dni, że z nikim.. dokładnie. Mija ten czas, mijają ludzie. Wczoraj odeszłam od rutyny codziennej i poszłam o nienormalnej godzinie (11AM) przejść się, tak bez celu. Tam tętni życie. Tylko ja jak chomik w kołowrotku. To jednak nic nie zmienia. Poza jakimś bogatszym chwilowo życiem wewnętrznym, o takie czy inne spojrzenie, dźwięk, barwy, geometrię. Podejrzewam, że niczego Ci nie brakuje, skoro zauważasz to specyficzne nieuchronne zatracenie.
Brakuje mi korzeni, z których coś nowego mogłoby sobie wykiełkować, oddaję całą siebie, rozdrabniam się i marzę już na finale wyłącznie o książce. Nie bardzo jest dla mnie miejsce. A może jest, ale szukałam i nie znalazłam.
Czy Ty czegoś szukasz?

Jest ból, smutek, żal taki z patrzenia na świat. Ale nie da się dopasować. Jak się do tego dopasować? Nie myśleć?
Nie da się porzucić swoich wartości, unieważnić tego, co istotne. Tylko czas i tak płynie i co by nie robić wszystko jest jego stratą, przy założeniu, że ten czas się skończy.

Jak akceptować coś nie do zaakceptowania.

Tak? A na co nie masz wpływu?

Tak. I co robisz dalej?

Proste nie znaczy łatwe. Zmieniasz się? jesteś silniejszy?
Kim się staniesz?

Cóż, moje spostrzeżenia w pierwszym poście się sprawdzają i mają się dobrze. Wielu tu uzytkowników chciało mnie przekonać że sa błędne. |A jednak moja "teoria" sprawdza się. I zakłamywanie rzeczywistości niewiele pomaga Trzeba się obudzić i stwierdzić że jest źle i pracować nad tym aby było lepiej, a nie usiłować zakłamywać rzeczywistość i udawać że złe stosunki miedzyludzkie są mitem, bo nie są. 99% społeczeństwa nie chce komunikować się między sobą. Czy to jest dobrze? czy brak komunikacji miedzy ludźmi to jest DOBRZE? Uważam że nie jest. I stąd "problemy w związkach" I problemy w przyjaźniach. Naprawmy najpierw ogólnie komunikację, a potem komunikację w samych związkach.

SinSlave jesli masz taka mozliwosc zapisz sie do jakiegos wolnotariatu i pomagaj.

Pewnie w zyciu trafiales na utasow, w wolnotariatach zawsze sa jacys dobrzy ludzie ( moga miec jakiegos fixa ale nie groznego ),
jesli bedziesz przebywal wsrod nich to z czasem zobaczysz zmniany na + w swoim zyciu.
Znajdziesz tam zawsze ludzi ze swiomi historiami ale na serio, a nie jakies wymysly na " forach ".

Polecam schroniska albo cos innego ze zwierzakami - zwierzaki nie oceniaja, przywiazuja sie.
Zwierzaki ,Mozesz im dupe truc w nieskonczonosc - one to lubia.

40stka to niajleprzy wiek dla mezczyzny!

tak samo jak 20 -30-50-60itd:)

Nie, nie jestem jakimś "geekiem" czy "Nerdem. Nie uważam aby moja profesja wpływała na mój "stan". A mój stan jest dobry, nic mu nie dolega. Kwestią inną jest to że rodzaj ludzki zmienił się na niekorzyść. I to mnie boli. Nie mój stan ani to że "normalsom" (kto to w ogóle jest ten normals?) podobno nie mogą do mnie dotrzeć.
Nie wiem skąd wizja informatyka zatopionego w setce monitorów i klawiatur. Chyba tylko z filmów.  Otóż daleko mi do takich "dziwadeł" informatycznych.