Moje wiersze - Netkobiety.pl

Całkiem fajne:)

„Galeria chaosu” aut. Michał Łuków

Nocą, kiedy nadchodzi sen,
Otwieram o zmroku swoją wystawę,
Wystawiam obrazy w mym atelier,
„Dzieła”, których już nie poprawię.

     Galeria chaosu!, dobro i zło!,
     Galimatias sprzeczności!,
     Pejzaże kłamstwa, światło i mrok,
     Portrety fałszywych radości.

I gubię się we własnych płótnach,
W surrealiźmie własnego Ja,
W bezdusznych abstrakcjach stojących w sztalugach,
Krzyczących bezgłośnie w znękaną twarz.

    I jeszcze oskarżycielski wzrok z portretów,
    DOŚĆ!!! Czas zamknąć galerię chaosu na dziś!,
    Bo jutro przecież, jak zwykle co wieczór,
    Otworzą się znowuż galerii drzwi.

Bardzo fajnie się je czyta

No nie wiem...

„ Tam, gdzie spotykam Boga” aut. Michał Łuków

...Znów idę w góry zdobywać szczyty,
Ciężka i długa przede mną droga,
Wspinam się jednak z radością kozicy,
W górach jest bliżej do Boga.

Wchodzę wciąż wyżej po znajomym stoku,
Z mozołem i trudem brnę poprzez śnieg,
Wyżej i wyżej podążam ku Bogu,
I zawsze tak będę już biegł.

Teraz spoglądam z wysoka w doliny,
Pomogłeś mi Boże osiągnąć cel,
Pięknie podziwiać jest z góry – niziny,
To daje życiu... nowy sens.

Za chwilę zejdę z Bożej przełęczy,
Złamałem nogę!, lecz krótki to ból,
Warto się w życiu trochę pomęczyć,
By szczęście smakować wśród gór...

Niezwykła dzięki bardzo. Ha! w wolnej chwili może wezmę gitarę w pazury i postaram się zaśpiewać. Kto wie?, ale dziękuję za pomysł. Pozdrawiam

" Takie śniadanie " aut. Michał Łuków

Ktoś dzisiaj pogwałcił moje ja,
Stłamsił to drobne - Ego,
Życie straciło swój słodki smak,
A chmury zasnuły niebo.

Precz poszły prawdy i zaufanie,
Rzucone w kąt, jak zbędna rzecz,
Zdradę serwujesz mi na śniadanie?!,
Lecz nie chce mi się już jeść!

" Krótka bajka o blaszkach" aut. Michał Łuków

Rzekł raz ptaszek do ptaszka,
Trafiła mnie w dziobek blaszka,
A na to odrzekł mu ptaszek,
Nie widzę tu żadnych blaszek.

Dyskutowały tak ptaszki,
Na temat tej głupiej blaszki,
I tak słowo do słowa -
- awantura gotowa.

Rozdarły ptaszki swe dzioby,
Aż pierze poszło do wody,
Jeden drugiego trach skrzydłem,
Drugi pierwszego ciach mydłem,
Wojna bracie już na całego, lecz nagle...
stało się coś wyjątkowego.
Przyleciał do bójki wnet ptaszek trzeci
I głośno zaćwierkał : CO Z WAMI - DZIECI!?!
A bo mój panie poszło o blaszkę,
Że była w kontakcie z tym właśnie ptaszkiem,
Panowie,panowie! olejcie te blaszki,
Najlepsze przecież na wszystkie ptaszki...
Są wprost na dzioba osłony z lateksu,
Bez których nie będzie bezpiecznego seksu!
A blaszki na ptaszki to piercing nic więcej,
Podajcie więc sobie na zgodę ręce.
I na tym się kończy historia o blaszkach,
Nie umieszczajmy złomu w swych ptaszkach.

The end of the story about a birdy

Dubel można zgłosić poprzez kliknięcie na "raportuj".

Co do ostatniego wiersza, powinieneś trochę więcej nad nimi popracować, na razie jest nie do przyjęcia. Zrozumiałam, że bajka ma  ma być facecją? Tak? W takim razie przydałaby się wyraźna puenta. Nie wspominam  tu o rymach, które też zostawiają sporo do życzenia: blaszki - ptaszki (zdrobnienia niepotrzebne). Spośród  nieładu słów trzeba się nieźle napracować, żeby wydobyć sens.

Nie napisałam "dziadowskie rymy". Być może lepiej ci się pisze dla dzieci? Pozdrawiam.

A teraz coś na czasie, pisane z serducha.

"Król w koronie" autor.Michał Łuków. Gandawa 23.04.2020

Był sobie król,przybył na świat,
Był władcą absolutnym,
W koronie swej przez kilka lat,
Wygubił miliony ludzi.

Zaczął niewinnie swe krwawe rządy,
Poddawał mu się za krajem kraj,
Był tak potężny, zmienny i mądry,
Że stworzył nowy "ład“.

Odmienił wszystko niszczyciel król,
Na gruzach postawił swój wielki gmach,
Zebrał nas wszystkich, tej ziemi sól,
Reszta ludzkości to już tylko piach.

W koronie swojej dwieście miał gwiazd,
Berło diamentów nosiło sto,
Dzięki królowi powstał ten świat,
Świetlistą koroną rozjaśnił mrok.

Dzisiaj jesteśmy sami na świecie,
Odszedł niszczyciel... w koronie król,
Był bowiem prawdziwym Bożym mieczem,
Tak właśnie chciał nasz dobry Bóg