Wiersze Amelii - Netkobiety.pl

Bardzo przenikające te wiersze...
Sama też piszę.I robię to zazwyczaj jak coś we mnie siedzi i poporostu muszę to z siebie wyrzucić...
No tak czy owak ten drugi podoba mi się dużo bardziej,jest mi blizszy tematycznie.Fajne metafory i ciekawy styl.
Pozdrawiam.

Gothka,jestes świetna...Naprawde piszesz niezwykle smutne rzeczy,ale w bardzo ciekawy sposób.Taki ujmujący.Trafiający.Aż dreszcz przeszedł mi po plecach.
Gratulacje.
I znow powiem ze fajnie dobierasz slowa np.zadławiona moim krzykiem,nowe oddechy zbudzone z zawieszenia.

Nie ma sprawy,dla mnie najwazniejsza jest szczerosc.
No i baaaaaaaaardzo dobrze,ze piszesz sama dla siebie,ale fajnie ze zdecydowalas sie tez pokazac to ludziom.Masz talent dziewczyno

A ja wiem,że powinno się wracac do swoich starych"dziel"i je poprawiać,ulepszać,skracać(brałam udział w spotkaniach poetyckich i warsztatach).
Ale ja jakoś nie potrafię nad nimi pracować.A tym bardziej nie potrafię wyciskać z nich tzw słowotoku.
No,ale Tobie idzie bardzo dobrze.
No i wiadomo,że nie każdemu się podoba,są przecież gusta i guściki:)

A no widzisz...Ja tez mam swoje jakies tam ulubione i mam wrazenie ze wiekszosc jest lepsza od tych co mam teraz.jakis taki sentyment moze...

Sęp i gołebica Piekny wiersz. Tak przypomina mi moja sytuacje

mi co przychodzi teraz do głowy to:

chciałabym byś trzymał mnie za rękę
nawet gdy zniknę za zakrętem

Zszarzała biel
niegdyś lśniąca była
dziś tylko wspomnienie
nieprzemyślana nić rozdzieliła
idealną toń
choć starasz się odzyskać ją
nic już nie będzie tak jak dawniej
nawet najlepsza broń
nie pokona
kolory bledną
szarość nastaje
a gdy coś przetniesz
to tak już zostanie
a choćby to zszyć
blizny i tak nie dadzą żyć
gdyż pamięć pozostaje

czy złota jesień
radość sercu przyniesie?
czy sprawi, że pryśnie zły sen?
czy swoją siłą i mocą obietnicy
znów spokój zaprowadzi w duszy oblubienicy?

wszak wszystko kiedyś się kończy
czy to radość czy strach
główną rolę odgrywa tu czas...
więc czeka wciąż na znak...

Lestat  dziękuje za słowa uznania i czekam na adres bloga a tymczasem moje kolejne wiersze:

Samotni kochankowie

będąc sobie przeznaczeni
nie są razem
idą po obydwu stronach
tej samej ścieżki

do tego samego celu
dążą
szukając miłośc
która jest obok       

pokonują te same potoki
wpadają w te same dołki
jeden czas im dany
jedna droga

gdy dojdą
przekonają się
tam nie będzie nic
tylko oni

utrudzeni wędrowcy
u celu życia
obrócą się i zobaczą
jak wiele przeszli

ujrzą martwe chwile
które mogły być ich
brakło tak niewiele-                                                                                             
wyciągnięcia ręki?

Matka

przechodząc obok
nie polubiłbyś tej dziewczyny
wzbudziłaby w Tobie odrazę
wstręt

twarz zbyt mocno umalowana
wyzywający strój
nie podoba się ludziom
mówią że jest dziwką

żyje w odosobnieniu
gdzieś na uboczu
z zachodem słońca
staje się inna

zmienia swe ciało
ubierając lateksową spódniczkę i szpilki
na ulicy
zarabia na chleb

sprzedaje siebie
myśli i uczucia
płacą jej
za wyuczone ruchy

dające rozkosz dłonie
namiętne spojrzenie
bierze mężczyzna w garniturze
i pijaczyna

każdy z nich jak pan
pięknej niewolnicy
kupując swe fantazje
nie zastanawia się co czuje ta dziewczyna

jest przedmiotem
do zaspokojenia rządzy
gdy nastaje ranek
wraca do domu

podkula odarte ze szpilek stopy
łkanie wstrząsa kształtnymi ramionami
tusz spływa ze łzami
drżą uszminkowane usta

pragnąc czułości
przytula się do ściany
nie chce być rzeczą
chce kochać za darmo

obiecuje sobie że to był ostatni raz
nigdy więcej nie będzie dziwką
ta myśl pali jej duszę
wyznacza cel

nagle ciemność i ciszę przerywa czyjś obcy płacz
zrywa się i biegnie
to jej synek
woła mamę

tylko on pragnie jej dotyku
zupełnie za nic
chce mieć ją całą
kochać czystą miłością

tylko jemu naprawdę na niej zależy
jest balsamem dla poranionego serca
gdy zasypia ukołysany
cichym szeptem

dziewczyna czuje ulgę
nie jest sama
z troską wpatruje się w oczy dziecka
najwierniejszego  mężczyzny

dla niego zrobi wszystko
przeżyje każde upodlenie
nie mów że jest rzeczą
rzeczy nie potrafią tak kochać

matka
o której mówią że jest dziwką
karmi swym ciałem innych
by jej synek nie umarł z głodu

Dziękuję za czas poświęcony na czytanie to naprawdę bardzo miłe

Krzyk

tamte chwile
jak koszmar
powracają co noc
w moich snach

wspomnienia
z dzieciństwa
rwą duszę na strzępy
dają krwawiące rany

nie było pięknej bajki
księcia też nie było
był zły czarodziej
o okropnej twarzy

miał brudną koszulę
śmierdział wódką
wmawiał mi że jest dobry
ale jego dotyk sprawiał ból

zabrał mi siebie
za kilka cukierków
śmieszna cena
niewinności

cierpienie
małego serduszka
w ciemnym pokoju
za zamkniętymi drzwiami

zły czarodziej odprawiał czary
były trucizną
napawały wstydem
wyciskały łzy

błękitne oczy w lustrze
przerażone i samotne
moją jedyną muzyką
uderzenia głowy w ścianę

świat się zmienił
gdy mag umarł
zakopany w ziemi
nie budził już lęku

żałowali go
ja ukochałam śmierć
dała mi wolność i wybawienie
trochę normalności

nikt już nie pamięta tego pana
jego sylwetkę przyjaciele utopili w alkoholu
tylko ja i pluszowy miś
wiemy o moim cierpieniu

cichy i wierny kumpel
nikomu nie mówi co było za zamkniętymi drzwiami
milczymy
jak głazy

List pożegnalny

jak mogłeś to uczynić?

byłem zawsze z Tobą
w każdym momencie obecny
znałem Cię najlepiej
byłem Twoim drugim ja

pamiętam Twoje dziecięce lata
tuliłem Cię
gdy potwór nocą siedział pod łóżkiem
gdy bałeś się nowej szkoły

moje ciało przesiąknięte Twymi łzami
utkane z pocałunków
ukochana Cię nie chciała
zostałem tylko ja

jedyny pocieszyciel
najwierniejszy przyjaciel
tyle razy Ci pomagałem
dzieląc Twe smutki i radości

razem wiele przeżyliśmy
więc co było źle
czym zasłużyłem
na swój los

pewnego dnia
zabrałeś mnie z poduszki
foliowa torba zamknęła w swych ramionach
położyłeś odwiecznego kompana w śmietniku

odtąd za towarzyszy mam brud
gryzące szczury
moknę w deszczowe dni
marznę

najgorsza jest Twoja obojętność
serce jak stal
skończę tak haniebnie
podzięka za mą obecność

niepotrzebny i samotny
niekochany
Ty już zapomniałeś
moja pamięć wiecznie żywa

Pluszowy Miś

Postanawiam nie ,,zaśmiecać" jednego z literackich wątków Na uwagi i pochwały czekam tutaj

Modlitwa

Matko Boga
dlaczego pozwoliłaś mu to zrobić
znasz przecież to uczucie
gdy syn umiera

serce popękane
zamarły świat
Ty pod krzyżem
ja nad pustą kolebką

osierocone matki
bez części siebie
przecież pamiętasz
prosiłam

łzami
modlitwą
nie słuchał
Bóg?

Matko ludzi
dlaczego tak jest
dzieci martwe
w łonach rodzicielek

niechciane
zabijane okrutnie
najukochańsze
cichutko odchodzą

bez pożegnania
czułego uścisku
dusze odlatują w niebiosa
na wieki

na ziemi
trudne pytania
ludzkie spojrzenia
zdziwione i kpiące?

Matko moja
dlaczego właśnie ja
nie mogę wziąć syna za rękę
uśpić pocałunkami

tulę go w myślach
ale to nie pomaga
wokół mnie pustka
cisza

ściany nie odbijające żadnego śmiechu
przytłaczają mnie
ból samotnych ramion
zabija

zimny wzrok zabawek
pozbawionych właściciela
pomóż mi
dłużej tego nie zniosę!

Matko mojego synka
dlaczego go nie ocaliłaś
wiesz jak bardzo pragnęłam
z nim być

z Tobą teraz jest
do Ciebie mówi mamo
Tobie daje kwiaty
szuka Cię by pochwalić się jakimś nowym znaleziskiem

bądź mu dobrą matką
ubieraj w moja miłość
proszę
wiem że Ty także go kochasz

nie daj mu zapomnieć o mnie
wśród anielskiej zabawy
niech czeka
na tulącą go w myślach mamę.

P&P dziękuję za słowa uznania Z tym talentem to jest rzecz gustu ale cieszę się, że Ci się podoba moje pisanie

Droga Amis... Widać, że potrafisz czytać między wierszami- i to w sensie dosłownym. To prawda, że moje wiersze są jak krzyk, jak wołanie o pomoc. W takich właśnie momentach piszę.
Całą swoją pisaninę zaczęłam po tym, jak zostałam zgwałcona. To było ponad 4 lata temu. Zupełne niezrozumienie innych otaczało mnie z każdej strony, strach i samotność. Nie umiałam o tym wszystkim mówić więc pisałam... To wtedy podjęłam decyzję o samobójstwie; moje wiersze miały być jak listy pożegnalne.
Od tego czasu wiele się zmieniło. Mam przy sobie mojego mężczyznę, kocham i jestem kochana. Wiersze optymistyczne również się pojawiają
Nie wiem dlaczego uparłam się wrzucać tutaj je w kolejności, w jakiej powstawały. Ale to właśnie w takiej kolejności tworzą one historię mojego wnętrza- bo nie wszystkie są historią życia.

Akt oskarżenia

Płacząc prosisz mnie o wybaczenie
całujesz moje ręce
mówisz że niedługo znikniesz na zawsze
już nigdy Cię nie zobaczę

przyzwyczaiłam się do twojej nieobecności
wiele razy  zostawiałaś mnie samą
tylko ja i pluszowy miś
w pustym domu

nie było nikogo kto mógłby mnie przytulić
otrzeć łzy
tak często płakałam
ale ty tego nie widziałaś

skąd mogłaś wiedzieć
co robi twoje dziecko
całymi nocami
siedziałam na zimnym parapecie

głodna i brudna
wypatrywałam twojej sylwetki w ciemności
nad ranem ktoś cię przyprowadzał
pijaną i chwiejącą

wolałaś wódkę niż mnie
nigdy się z tym nie kryłaś
krzyczałaś gdy chowałam butelki
biłaś a potem przepraszałaś

twoi kochankowie też mnie bili
udawałaś że nie widzisz
czasem tłumaczyłaś że to dla mojego dobra
nie wiesz co znaczy być dobrym

nie chciałam słodyczy
kupowanych z litości
w chwilach wyrzutów sumienia
gdy trzeźwiałaś

przez krótkie momenty
nazywałaś mnie swoją córeczką
potem znikałaś
ja na powrót stawałam się niepotrzebna

wstydziłam się ciebie
gdy szłyśmy ulicą
obcy świat
wytykał nas palcami

pewnego dnia
zły sen się skończył
piękna i pachnąca pani
zabrała mnie i mojego misia

dała mi kolorowe sukienki
wyglądałam w nich jak dziewczynka z obcego dla mnie świata
nieznana ziemia
stawała się moim rajem

nie było już zimnego parapetu
było wygodne łóżko i bajka na dobranoc
na nikogo nie musiałam czekać
zawsze był ktoś obok

dowiedziałam się że jestem miłym dzieckiem
nigdy mi tego nie powiedziałaś
z rozbitego życia
udało się skleić dzieciństwo?

Teraz płacząc prosisz mnie o wybaczenie
całujesz moje ręce
za późno
nie nauczyłaś mnie wybaczać

odejdziesz mi obca i obojętna
nie będę smutna
dziwisz się
mamo?

Marzenie

Brakuje mi twojego wzroku?

ciepła brązowych oczu
topiącego największy strach
spojrzenia dodającego odwagi
w chwilach słabości

nigdzie już nie ma
choć uważnie szukam
tej siły
nie widzę.

Tęsknię za twoimi pocałunkami?

delikatnie
budziłeś uśpioną duszę
namiętnie
rozpalałeś ciało

smakując ustami
poznałeś mnie całą
dziś już nikt nie całuje
nawet łzy zastygły na mojej twarzy.

Nie słyszę twojego szeptu?

mówiłeś niewiele
wyryłam w pamięci
to co powiedziałeś
wyznania bezcenne

pragnęłam słuchać
ciągle na nowo
cudownej muzyki
słowa zawieszone w czasie.

Nie czuję twojego dotyku?

kiedy trzymałeś mnie za rękę
wszystko nabierało wartości
cierpienie
było niczym

wtulona w twoje ramiona
czułam się bezpiecznie
samotna
boję się istnieć?

A to się podoba?

Widzisz Amis, wolałabym nie tłumaczyć swoich wierszy... Wolę, by każdy rozmyślał nad nimi sam, przeżywał po swojemu, być może czerpał coś, czego w danym momencie potrzebuje. Ja swoje już z tych wierszy otrzymałam.
A co do mojego wieku... Już dawno stwierdzono, że dojrzałość z wiekiem ma niewiele wspólnego. Życie ułożyło mi się tak a nie inczej. Widziałam i płakałam nad różnymi rzeczami. Może to było zbyt wiele, ale widocznie tak było mi pisane, bym zrozumiała, co jest w życiu ważne. Niczego nie żałuję.

Autoportret

dla was jestem dziwna
nawiedzona?
patrzycie na mnie z pogardą
złośliwym uśmiechem

pełni obłudy
między sobą udajecie że nie istnieje
to łatwiejsze
niż rozmowa

ze mną
tak inną
strach oddychać tym samym powietrzem
kiedy stoję obca

jestem dziwna
nawiedzona?
żyję magią
tajemnicą

rozmawiam z kamiennymi aniołami
na starych cmentarzach
słucham baśni
opowiadanych przez wiatr

w cichych kościołach
przy blasku świec
znajduję zrozumienie
akceptację duszy

w muzyce
będącej natchnieniem
zarodki wierszy
rodzących się nocą

na starym papierze
przesiąkniętym zapachem suszonych róż
śpią moje myśli
ukryte przed światem

nie ufam nikomu
boję się bólu
skaleczenia
ludźmi ze szkła

nie chcę
cierpieć
wolę być
sama

dziwna
nawiedzona?
zawsze taka pozostanę
w umysłach

uprzedzonych
nie przekonam
że kamienne anioły płaczą
z samotności

nie będą wiedzieć                   
dopóki jestem
dziwna
nawiedzona?

To ja dziękuję Amis

Olina roztoczyłaś przede mną bardzo piękne perspektywy z tym Noblem ale obawiam się, że na upublicznianiu wierszy na forum moja ,,kariera" się skończy Nie mam aż tylu pieniędzy, żeby ryzykować wydawanie wierszy, które w najlepszym razie kupi kilka osób. Pisanie na forum dostarcza emocji- bo nie macie pojęcia, jaka to radość wchodzić na swój wątek i czytać te wszystkie piękne komentarze... Będę więc na tyle śmiała, by dodać moją kolejną pisaninię...

Inna bajka

nie musiała tego robić
miała czternaście lat
zdecydowała o życiu
którego nie znała

wybrała najgorzej
taka już była
szukała romansu
z tanich lektur

chciała być przytulaną
pragnęła by ja wielbiono
w każdym
widziała księcia

zaimponował
gość w glanach i z papierosem w ustach
pociągał jego bunt
brak zobowiązań

stało się to jej przekleństwem
kresem wszystkiego
wtedy jeszcze o tym nie wiedziała
była taka naiwna

wierzyła w wielka miłość
nie słyszała drwin w słowie kocham
książę kupił ją całą
za kilka czerwonych róż

uśpiony erotyzm
wstydził się nagości
ofiara z bólu i lęku
została wyśmiana

książę odszedł zabierając marzenia
znowu była sama
odtrącona
nie umiała znaleźć się w rzeczywistości

próby pocieszenia
okazały się daremne
chciała tylko jego powrotu
tylko to mogło ją uzdrowić

bez niego nie miała siły
oddychać
postanowiła uciec
do innej bajki

przepustką miało być opakowanie silnych leków i butelka wódki
bała się krwi i cierpienia
chciała umrzeć szybko
nakarmiła tabletkami wzgardzone ciało

ogarnięta spokojem
zamknęła oczy na wieki
kiedy ją znaleźli
było po wszystkim

dopiero teraz
zwrócono na nią uwagę
nastoletnia dama w bieli
wreszcie była przytulana

miała swoją bajkę
tragiczny romantyzm
opłakiwano ją po śmierci
niedługo

i ona została zapomniana
nie było już dla niej czasu
świat żegnał kolejne księżniczki
ponownie była sam na sam ze swoimi uczuciami

być może żałowała samobójczego kroku
nie zyskała nic
-zakopaną w ziemi nikt nie odwiedzał-
straciła wszystko

nie musiała tego robić
miała czternaście lat
jej bajka
dopiero się rozpoczynała

VII. Jezus upada po raz drugi pod krzyżem

                  zostawiłem ją samą
                  nic nie tłumacząc
                  dwie milczące łzy Weroniki
                  wyrażały wszystko

                  strach i rozpacz
                  niepewność i zagubienie
                  paliły w środku
                  niczym pierwszy wypity kieliszek wódki

                  wyrzuty sumienia
                  w nocy nie mogłem spać
                  ciągle myślałem
                  o zbrukanej drodze do wolności

                  wstydziłem się patrzeć w lustro
                  na własną twarz
                  to co zrobiłem uczyniło mnie obcym
                  stałem się dla siebie nieznajomym

                  VIII. Jezus pociesza płaczące niewiasty

                  zagadką
                  nie byłem tylko dla Ciebie mamo
                  kiedy Cię spotkałem przypadkiem
                  wiedziałaś czego potrzebuje

                  jakby nigdy nic
                  chciałaś mnie przytulić
                  zapraszałaś do domu
                  który kiedyś zniszczyłem

                  szedłem  wtedy z kolegami
                  wyśmialiby mnie
                  nie przyznałem się
                  jak bardzo pragnę Twojej czułości

                  odtrąciłem wszystko
                  obdarzając Cię lodowatą obojętnością
                  chciałem rzucić się w otwarte ramiona
                  uderzyłem okrutnymi słowami jak ostrym kamieniem

                  IX. Jezus upada pod krzyżem po raz trzeci

                  ,,nie znam Pani
                  nie jestem Pani synem?
                  wtedy odeszłaś
                  przepełniona boleścią

                  obwiniałaś się
                  za moje błędy
                  szukałaś winy-
                  ona była w moim umyśle

                  to ja powinienem
                  bić głową w ścianę
                  stać mnie było tylko na ironię
                  drwiny

                  śmiałem się z kolegami
                  że starucha ześwirowana
                  mówiłem to
                  ja czy heroina?

                  X. Jezus z szat obnażony

                  nie wiem
                  jak to się mogło stać
                  nie rozumiałem siebie
                  mamo

                  czasem tylko myślałem
                  o stratach
                  przegrywałem
                  coraz więcej

                  z Ciebie zrezygnowałem
                  koledzy odeszli niespodziewanie
                  zaczęło nam brakować pieniędzy
                  każdy ratował siebie

                  każdy chciał uciekać
                  choć nikt nie miał gdzie
                  graliśmy o byt
                  którego nie było

                    XI. Jezus do krzyża przybity

                    wojna
                    bez zasad i zahamowań
                    jak ślepiec
                    przejrzałem

                   ,,przyjaciele? byli wrogami
                   gotowymi zabić się nawzajem
                   za każdą dawkę narkotyku
                   chwilę fałszywego szczęścia

                   zagasiliśmy
                   tlące się człowieczeństwo
                   niczym śmiecie
                   musieliśmy odnaleźć się na ulicy

                   heroina nas oszukała
                   ta zdrada była bolesna
                   cena miłości do narkotyku
                   była ceną domu

                   XII. Jezus umiera na krzyżu

                   zostaliśmy bez niczego
                   bezdomni
                   oszukani
                   przez własne ideały

mieliśmy iść każdy w swoją stronę
obojętnie gdzie dojść
wszędzie byliśmy obcy
wytykani palcami

kim jestem uświadomił mi przypadek
dziecko idące ze swoją matką
wskazało na mnie zaciekawione
niecodziennym widokiem obdartusa

matka szybko je ode mnie odsunęła
,,uważaj to narkoman?
szarpnięty gwałtownie chłopiec rozpłakał się
ja wraz z nim

XIII. Zdjęcie Jezusa z krzyża

anonimowi ludzie wiedzieli kim jestem
tylko mi była obca moja tożsamość
cel mojej wędrówki
okazał się szydercą

zaufałem kuszącej ułudzie
zostałem sam
obcy element
nie pasujący do układanki moralności

piłem samotność z tego samego kielicha
z którego wcześniej poczęstowałem matkę i Weronikę
taki napój dają w piekle
gdzie byłem

patrząc potępieniu w oczy
przypomniałem sobie o Bogu
po dwóch latach
przyjąłem jego zaproszenie do siebie

XIV. Jezus złożony w grobie

pragnąłem jakiegoś ludzkiego gestu
ale ręce Jezusa były przybite
zrozumiałem
że to ja włożyłem w nie gwoździe

nie skarżyłeś się
milczenie znów mnie otaczało
modliłem się
ciszą

chciałem Cię uwolnić
choć sam byłem zniewolony
postanowiłem więc
być godnym Twojej ofiary

,,Jezu, jestem narkomanem
ale nie chcę ginąć
pomóż mi
zmartwychwstać. Amen.?

Jak najbardziej zapraszam częściej AnnaMa

Gothka, ,,Droga krzyżowa..." mnie powaliła, jesteś niesamowita w tym swoim pisaniu...

Nie chce tu sie za bardzo powtarzac ale ,,Droga krzyżowa"-chm,potrafisz przekazać to co czujesz formą i słowem!

Ghotko, mam nadzieję, że nie będziesz miała mi tego za złe, ale... skopiowałam wszystkie twoje wiersze i właśnie je drukuję. Zapewne będę je czytała, czytała i czytała. Za każdym razem od nowa. To będzie mały tomik twojej poezji. A wiesz, dlaczego to zrobiłam? Ponieważ, wchodząc w twój świat, w świat tej poezji - płakałam. Płakałam rzewnymi lzami, zalewały mi twarz, uniemożliwiając czytanie. Ale brnęłam dalej, chociaż nad każdym wyrazem musiałam się mocno wysilić, żeby odczytać go przez okular z gorących łez. I wiesz, co było najdziwniejsze? że ja NIGDY nie płakałam, czytając poezję. NIGDY słowa nie potrafiły mnie wzruszyć do łez. a ty... to uczyniłaś. Przebiłas SZymborską, przebiłaś Pawlikowską-Jasnorzewską i wiele, wiele innych. Bo one... nie potrafiły mnie wydobyć ze mnie emocji. Uwielbiam każde twoje słowo, każdy przecinek i kropkę. Bo ty pisząc, tworzysz nieopisane piękno. Tworzysz emocje, opatając je umiejętnie trafnie dobranymi zwrotami. Czytając twoją twórczość po prostu pierwszy raz zajrzałam w głębię swego serca. Nigdy nie poznałam swoich emocji tak głęboko. Zdałam sobie sprawę, jak bardzo świat skażony jest złem. I jak bardzo brak nam uczuć. Cóż mogę dodać? hm, mogłabym napisać :biję poklony, jestem pod wrazeniem". Ale tego nie napisze. Bo to byłby conajmniej nietakt. Albowiem twojego talentu nie sposób opisać. Dziś zdałam sobie sprawę, że moje wypociny to nic. ZERO. A ja, głupia, sądziłam, że całkiem nieźle pisze! Jeszcze dziś wyrzucę te moje pieprzone wypociny, te smiecie. Nie są nic warte.
Kobieto, jesteś cudem. I nie zdziwię się, jeśli kiedyś zobaczę twój tom poezji i jeśli za parę lat twoje wiersze młodzież będzie przerabiać w szkole. Bo to, co czynisz słowami to istna magia. Nad wyraz PIĘKNA magia. Nie zmarnuj tego.

Jeses niesamowicie pracowita ja ide tylko chwile za emocją ,podziwiam te sposoby szukania formy przekazu.
To tylko jakoś psuje mi rytm czy odbiór,zacinam sie na tym zdaniu jak na chropowatej powierzchni -nie zanurzysz w hebanowych lokach rąk
Chyba mi tu kolor przeszkadza ale to tylko moje wrażenie-
a co do rózanca to jestem ciekawa i mam nadzeją ,ze kiedyś przeczytam...
pozdrawiam

Naprawdę jestem pod dużym wrażeniem, Twojej poezji. Jak czytam Twoje wiersze to wkoło zapada jakś cisza... wciąga jakby cały świat nie istniał. Pisz dalej bo jesteś do tego stworzona.

Dom

                            To będzie mój Dom
       
        figurki Moich aniołków
        zapach Moich suszonych róż
        rękopisy Moich wierszy
        Moja czerwona szminka w łazience

          Mój uśmiech
        Moje wyciszenie
        Moje oczekiwanie
        Moja nadzieja

        To będzie Dom mojego ukochanego

        Jego ulubiony kubek
        woń Jego perfum na poduszce
        dźwięki Jego piosenek
        Jego krawat w szafie

        Jego spełnienie
        Jego przystań
        Jego troska
        Jego siła

        To będzie Dom naszych dzieci

        Ich porozrzucane zabawki
        Ich huśtawka w ogrodzie
        Ich obrazki i zwierzątka z plasteliny
        Ich bajki na dobranoc

        Ich radość
        Ich kolorowe sny
        Ich bezpieczeństwo
        Ich świat

        To będzie nasz wspólny Dom

        Nasze fotografie na ścianach
        Nasze ulubione ciasto
        Nasz kot i pies
        Nasze buty obok drzwi

        Nasze szczęście
        Nasza bliskość
        Nasze zaufanie
        Nasz byt

Ten Dom właśnie się buduje. Stoją już jego fundamenty z marzeń.

Bella dziękuję Kilka innych moich wierszy znajdziesz też w wątku ,,Nasze talenty poetycko-literackie"- jeśli byś oczywiście chciała. Wrzucam tam i tu wiersze na zmianę
Rzeczywiście, ja też nie wyobrażam sobie mojego życia bez poezji. Nie wiem, kim byłabym bez tych wszystkich wieczorów, bez tych wszystkich nocy, kiedy otwierałam zeszyt i wkraczałam do zupełnie innego świata. Na pewno nie taka sama...
Dziś kolejny wiersz zamieszczam w tym miejscu.

Wołanie

mam na imię Samobójca
mijaliście mnie dziś rano
spieszyliście się?ale
tak naprawdę nigdzie nie dojdziecie

skończycie tak jak ja
może tylko mniej świadomie
żal mi waszych głuchych uszu
niemych ust

widziałem jak odwracaliście głowy
potępialiście mnie
czemu więc nie mogliście znieść mojego wzroku?
czyżbyście wiedzieli, że wy także jesteście winni?

marne pionki
w metalowym pudełeczku
tak sobie pomyślałem
w czasie mojej ostatniej podróży autobusem

potem miałem was za robali
wyglądaliście żałośnie
przerywając dreptanie znanych na pamięć ścieżek
unosząc śmieszne główki w górę

ciągle tylko staliście
mamrocząc coś o potępieniu
tam po drugiej stronie lustra
nawet w takiej chwili niemi i głusi

krzyczałem całym sobą
że chce żyć!
to jest tajemnica
mojego milczenia

sfrunąłem wraz z nią
rozbijając się o waszą obojętność
dopiero wtedy
zrzuciliście swe skorupy

mam na imię Samobójca
patrz
patrz uważnie
kto podniesie mój dowód tożsamości

grazynka mnie samą czasem przerażają. To są utwory sprzed kilku lat, gdy w moim życiu nie było za kolorowo. Pisanie było formą terapii, wrzucenia złych myśli między wiersze. Dlatego są, jakie są...

Czasowo niedostępny

To była kolejna pomyłka

nie Twój numer telefonu wybierałam co wieczór
tamtym razem chciałam by było inaczej

Z kimś obok mnie

kogo tak naprawdę ciągle nie było
samotność została podwojona

Nie chciał mnie przytulać

musiałam zapominać o mojej przeszłości
miałam być silna i twarda

A ciągle płakałam

było mi źle
tęskniłam za miłością

Zadzwoniłam więc do Ciebie

dopiero wtedy się uspokoiłam
słysząc tak bliski i kojący głos

Było bezpiecznie

znów cała Twoja
choć byłeś tak daleko

Rozpacz została ukojona

miałam wielu przy mym boku
ale to Ty jesteś wszystkim czego potrzebuję

Kocham