Nie mogę sobie poradzić ze zdradą żony! - Netkobiety.pl

Witam.
Oczekujesz porady, ale zapewne takiej, że wszystko będzie dobrze ... Moja rada niestety będzie inna. Jak sam zauważyłeś, okłamywała Cię już kilka ładnych lat. Niestety, ale ja nie wierzę że pierwszym razem do niczego między nimi nie doszło. Zapewne to taka sama prawda jak i z tym pobytem w hotelu. Zresztą, nie wykluczone ze tych spotkać było o wiele więcej, tylko Ty o tym nie wiesz.
Bycie z kimś dla dziecka moim zdaniem, nie ma absolutnie sensu. Wydaje mi się, że to po prostu robienie nadziei sobie, a zasłanianie się dzieckiem.
Szczera rozmowa i męska decyzja, nie wybaczanie czegoś, co i tak zapewne się powtórzy. Przecież to już trwa tyle lat.
Jeśli pokażesz że wybaczyłeś i będzie już ok, to myślę że za chwilę tu wrócisz z tym samym problemem. Ona już zasmakowała tego, a w zasadzie smakuje kilka lat, myślisz że tak po prostu to zakończy?

Proponuję  terapię, ale nie małżeńską, tylko indywidualną.
Od 10 miesięcy męczysz siebie, męczysz żonę, męczysz dziecko. Wyobrażam sobie Wasz dom, w którym  non stop jest huśtawka emocjonalna, Twoje wyprowadzki, powroty, pytania co, gdzie i kiedy. Jej tłumaczenia, przeprosiny, spokój na kilka dni, aby znów zacząć pytać o to samo. Dorosły tego nie wytrzyma, a co dopiero dziecko...

Nikt nie mówi, że będzie łatwo, bo nie będzie. Twoja żona, z jakiegoś powodu, przez 8 lat prowadziła podwójne życie. Dziwię się, że dopiero teraz to wyszło na jaw, bo wydaje mi się, Kobietom trudniej jest ukrywać takie rzeczy. Tak czy inaczej, stało się.
Zastanów się, czy jesteś w stanie zamknąć temat i już do niego nie wracać? Zaufać? Nie wyrzucać tego podczas każdej kłótni? Minęło sporo czasu, a Ty nadal to robisz.

Nie będę jej bronić, ale podziwiam, że sama jeszcze nie odeszła. Ja bym tego nie wytrzymała, to jest znęcanie się psychiczne.
Masz dowody, to złóż pozew o rozwód z orzeczeniem o jej winie. Wg mnie, nie da się być razem po czymś takim, ale może niech wypowie się ktoś, kto był w takiej sytuacji i tworzy związek od zera z tą samą osobą.

Jeśli nie potrafisz już do tego nie wracać, powinieneś odejść. Zwariujecie oboje od tej huśtawki.

Zdrady dziele na dwie kategorie. Jesli to jest chwila zauroczenia, impuls, jednorazowy skok w bok, uwazam ze powinno sie wybaczyc. Kazdy ma prawo popelniac bledy, a rodzina, dzieci, dom to sa wazne rzeczy i warto dla nich schowac dume w kieszen. Jesli, tak jak u twojej zony, jest to proces trwajacy dluzej i realizowany z premedytacja, to wlasciwie nie ma czego ratowac. Tu sa dwie mozliwosci- albo zona cie juz nie kocha i szuka nowego gniazda, albo jest puszczalska i zawsze bedzie ci przyprawiac rogi. W obu przypadkach nie warto walczyc. Ta sytuacja predzej czy pozniej cie zniszczy. Czy twoj syn powinien na to patrzec?

Najpierw podejmuje się decyzję czy w przypadku wykrycia zdrady chcę:

a) odejść
b) zostać

Jak odejść to zbieram dowody na rozwód.
Jak zostać, to nie wynajmuję detektywa.

Jesteś podejrzliwym słabym psychicznie gościem, który sięgał po detektywa, który miał Ci udowodnić że ona NIE zdradziła. Chciałbyś mieć taką pewność. Ja na miejscu twojej żony bym się do niczego nie przyznał.

A wcześniej miało sens, bo ona była wierna? Co?

No przecież Ty syna już katujesz... Wyprowadzasz się, wracasz, znowu wyprowadzasz. Robisz tragedię, bo żona się przespała z innym. Zdrada to nie koniec świata, wyolbrzymiasz fakty, bo sam pewnie nie miałeś wielu kobiet, albo ona nawet jest twoją pierwszą. Do tego niskie poczucie wartości i jest dramat. Dramat, którym częstujesz również dziecko, bo Ty jesteś ważniejszy niż ono...

Życie pisze takie scenariusze. Pierwsze pytanie jest czy chcesz od niej odejść, czyli wracamy do punktów a) i b) powyżej. Jeśli chcesz odejść, to zabezpiecz dowody rozwodowe i poczekaj aż syn zacznie chodzić własnymi ścieżkami.

Niech dziecko widzi, że ma dobrych rodziców. Stać Was na to?
Za jakiś czas odejdziesz od żóny.

Jeśli chcesz to zrobić już teraz, to weźże miej jaja i załatw sprawy od początku do końca jak należy, a nie rób huśtawki emocjonalnej dziecku.
Zatem jeśli już chcesz odejść to zadbaj o dziecko.

Do Gary.
Facet piszesz takie pierdoly ze po prostu nie mogę tego czytać. Nikomu nie życzę aby musiał przejść przez coś podobnego. Jednego dnia masz wspaniała rodzine, niby kochająca żonę i syna a następnego dnia dowiadujesz się ze to wszystko gowno prawda. Jeżeli Ty jesteś osoba, która za przeproszeniem gowno obchodzi czy żona Cię zdradzi czy nie to tak sobie żyj. Wynika z tego ze Ty wcale nie jesteś lepszy. Ja składałem przysięgę małżeńska, która dla mnie wiele znaczy. A co do syna to masz racje. Przeprosiłem go za wszystko i już jest ok. Ogólnie gdzieś od czerwca w domu jest sielanka jakby nic się nie wydarzyło. Ale co z tego jak nie było ani jednego dnia abym nie rozważał co dalej. Syn według mnie powinien wiedzieć co się stało aby w dorosłym życiu nie popełnił podobnego błędu. Kobiecie nie można jednak ufać w 100 procentach. Moja żona miała wolna rękę. Nigdy jej nie kontrolowałem, nigdy niczego nie zabraniałem a to był błąd. Cóż z tego ze ona teraz chce aby wszystko było ok. Ja już do niej nie mam zaufania. Nie wierze już jej tak jak kiedyś.

Ciezko Ci to jest na bank ale na twoim miejscu jezeli chcesz zyc w spokoju do konca zycia to rozejdz sie z partnerka.Taka moja tylko rada.

Polecam Ci lekturę wątku: http://www.netkobiety.pl/t87191.html
Tobie napisałbym to samo, co w tamtym wątku.

To co kursywą, skopiowałem z forum zdradzeni.info. Autorem tekstu jest ED65
Masz tu kwintesencję wiedzy, co i jak w przypadku zdrady.
Garemu odpuść, on jest po "drugiej stronie" choć generalnie ma sporo racji jeśli chodzi o dziecko...

Wiesz Scops
Nie raz na zetce mi się zdrowo obrywałoza to, że mocno i radykalnie twierdziłem, że zdrada jest czymś, co powinno dać nam do myślenia, ale w jednym tylko kierunku.
Że ofiara zdrady ma prawo ratować, ale wyłącznie siebie
Ratować siebie wszelkimi sposobam. W myśl zasady: jeńców się nie bierze..
Zawsze podrzucałem coś, co w pierwszym odruchu zaślepionego, otępiałego i zamulonego umysłu ofiary zdrady wydaje się czystym szaleństwem.
Dla mnie, patrząc z perspektywy czasu na to co mnie spotkało po prostu to wszystko jest zwyczajnie nie warte tego całego zachodu, tych emocji i tego cierpienia.
Zostaję zdradzony..
To niby dlaczego i imię czego to ja mam dźwigać ciężar nie mojego przecież wyboru?
Muszą Dlaczego mam sobie tym zatruwać życie i umysł?
A jak dowodzi życie, również moje oraz to, co piszą Ci masochiści, którzy szansę zdrajcy dali, na pewno sobie bym przez lata zatruwał w przypadku "wybaczenia".
Po co?
Po jaką cholerę?
Przecież mogę stworzyć coś nowego nieobarczonego tym chorym ciężarem?
Wystarczy trochę zdrowego egoizmu i szacunku dla swojego ciała oraz umysłu!
Kiedyś tutaj ktoś napisał takie fajne porównanie :
Do utraconego raju nie powinno się wracać,
Zwłaszcza wtedy, gdy nie ma się pewności, że był on naprawdę nim był.
Dlaczego powyższe napisałem?
Bo każdy człowiek jest zbiorem swoich zasad, przekonań i wartości.
To zawsze one definiują to kim jestem i jak chce żyć..
Dlatego zawsze decyzja o tym jak należy postąpić powinna być oparta wyłącznie o Twoje zasady.
Jeśli najważniejsze w Twoim życiu są: wierność, szczerość, zaufanie, to zdrada uderza niczym wybuch jądrowy w nie wszystki jednocześnie.
Skoro tak to zawsze będziesz czuł się źle przy osobie, która nie potrafiła uszanować tego co jest dla ciebie najważniejsze, co jest dla Ciebie świętościąr30;
Jak dla mnie to dalsze trwanie w takim związku jest tylko i wyłącznie katorgą,
Falą nachodzących ciągle wątpliwości związanych z faktem wewnętrznego kodeksu niepisanych praw.
Więc albo chcę żyć zgodnie z zasadami i wtedy zdrada oznacza tylko jedno :
THE END małżeństwa,
Albo w przypadku, gdy niemal uczyniliśmy niewierną niemal swoim bożkiem, całym światem, łamie to co było dotychczas kanonem i działając wbrew sobie, pozwala się lafiryndzie zostać..
Jednak wtedy
Każda kłótnia, każde niedomówienie, każde podejrzane zachowanie działa wtedy niczym przycisk detonatora
Ciężko jest wtedy utrzymać nerwy na wodzy i nie wypierdolić tego wszystkiego w powietrze..
Może się powtórzę, ale myślę, że warto to napisać jeszcze raz..
Naturalnym prawem człowieka jest prawo do szczęścia.
Nikt i w żaden sposób nie ma prawa nam tego szczęścia odbierać, lub uniemożliwiać jego zbudowanie.
A czymże jest zdrada partnera, jak nie pogwałceniem podstaw szczęścia, które latami próbowaliśmy budować z naszym partnerem?
Powstaje zatem pytanie.
Czy i w imię czego mamy pozostawać w związku z osobą, która pokazała, że nasze szczęście ma za nic?
W imię dobra dzieci?
Tylko jakiego dobra?
Jak przekazać dziecku, czym jest szczęście, jśli sami go nie zaznajemy?
A może w imię dawnych, czasami pięknych czasów?
To przecież nonsens...
Przecież życie z kimś buduje się na przyszłości.
Zawsze chcemy kroczyć do przodu, a nie cofać się..Bo niby do czego?
Przecież tego co było już nie ma...

Powyższe napisałem tylko dlatego, że był taki krótki moment, że byłem gotowy oddać wszystko, żeby powróciło to, co właśnie traciłem.
Nie zastanawiałem się wówczas nad możliwymi konsekwencjami przywrócenia dawnego stanu rzeczy.
Dzisiaj cieszę się z tego, że nie wymiekłem, że nie dałem się nabrać wspomnieniom i szybko podjąłem radykalną decyzję o tym, żeby zamknąć ten rozdział mojego życia, do którego tylko eks napisała zakończenie.
Dzisiaj jestem szczęśliwą osobą, z podniesionym czołem patrzącą w przyszłość.
Jest koło mnie wspaniała kobieta, z którą związałem swoją i naszą przyszłość.
Co ta moja przyszłość przyniesie?
Tego w 100% nie wiem, bo mam wpływ wyłącznie na siebie i tylko za siebie mogę odpowiadać
Jednego jednak jestem w stu procentach pewien Scops.
Wiem, że mam tylko jedno życie
Chcę być w życiu szczęśliwy i nikomu nie pozwolę na zniszczenie tych planów!
Ci którzy ten plan będą chcieli zniszczyć, bez litości byli i będą elimonowani z mojego życia.
Na zawsze.
Przekonała się o tym boleśnie dla niej moja eks, która myślała, że mój pozew to żart ..
Że to taka forma nacisku, aby ją odzyskać..
Naiwne dziewczę,. smiley
Niestety dla niej ja nigdy nie żartuję ze swojego uczucia..
Ale też nikomu nie pozwolę z niego sobie robić jaj..

Widzisz Scops
Zdradzony facet dostaje podwójnie, bo to z reguły facet, któremu zależy na rodzinie, żonie i dzieciach.
I to takich właśnie żony najczęściej zdradzają..
Dlaczego?
To zadanie domowe dla Ciebie Scops...
Póki co znajdz swoją pasję, zajmij się czymś, co sprawi Ci przyjemność chwytaj dzień, czerp z każdego dnia ile tylko się da,
A na jego koniec stań przed lustrem i zadaj sobie pytanie :
Czy przeżyłeś go dobrze, czy też się opieprzałeś i spędziłeś pół dnia w chmurach.
Do dzieła!!!

A mam takie pytanie do autora wątku. A jak zachowuje się w tej chwili Twoja żona, ma poczucie winy, próbuję to wszystko naprawić?

Zrozpaczony, ale tutaj dalej jest krótka piłka.
Możesz albo wybaczyć i próbować budować coś na nowo i przestać jej wypominać i próbować przestać o tym myśleć, wtedy musisz zapomnieć i dać jej czystą kartę, albo nie wybaczasz, wypominasz, nie zapominasz i się rozstajecie. To są jedyne opcje możliwe.

Absolutnie się z tobą nie zgadzam. Im dłużej będzie ciągnął teatr tym większy szok syn przeżyje kiedy dowie się prawdy. Sam przez długi czas idealizowałem swoje dzieciństwo, a kiedy dowiedziałem się pewnych spraw ukrywanych przede mną przez lata, nie potrafiłem odnaleźć się w świecie. Po dziś dzień nie potrafię zaangażować się poważnie w związek, bo po co, jak i tak zostanę zdradzony, lub co gorsza, sam zdradzę. Autor nie zdradził syna. Owszem mógł mu chwilę namieszać, ale to przecież normalne, bo on sam miał sieczkę w głowie jaką zafundowała mu żona, która robiła mu przecież tak wielką przysługę, ukrywając prawdę. Lepiej żeby dziecko znało sytuację niż żyło w Matrixie, który i tak prędzej czy później walnie bo żona, prędzej czy później się z niego        un-pluguje. Nie wydaje mi się żeby całowanie w policzek męża ustami które niedawno miały członka kochanka w buzi, było oznaką poświęcenia, wahania, zagubienia. Dla mnie jest zwyczajna pogarda. Jeśli nie chce się być z kimś na wyłączność, to nie bierzesz z nim ślubu. Reguły są jasne, chyba że nie zdałeś matury z polskiego, ale lepiej przecież zwalać na zły system i ostracyzm społeczny, zamiast nie być tchórzem i żyć z honorem.

Obawiam się, że twój syn Gary też może mieć w dorosłym życiu problemy, jeśli dowie się, że tatuś, jego wzór męskości, musi płacić innym paniom, bo żona go nie potrafi go zaspokoić. Mam jednak nadzieje, że do tego nie dojdzie. Dla dobra, twojego syna, nie twojego.

Tak podjął, ale za nim sfinalizuje, jeszcze ją trochę pognębi - o czym może świadczyć, to co poniżej.

zrozpaczony123 na poczatku chciałeś wybaczyć, bo zadziałał silniejszy instynkt i za punkt honoru wziąłeś sobie, aby ją odzyskać. Z czasem jednak doszło do Ciebie to, co się stało, zaczęła działać wyobraźnia - moja żona z innym! jak jej było, co robili, czy aby tamten nie jest lepszy ode mnie i cała masa innych dylematów, które zakłócają Ci normalne funkcjonowanie.
Mimo wszystko chciałeś, lecz po czasie okazało się, że jednak Cię to przerosło. Dlatego przemyśl sobie to spokojnie, czy będziesz umiał ponownie zaufać żonie - bo bez zaufania nic z tego małżeństwa nie będzie. Dojdą pretensje, kłótnie, kontrole, przerzucanie winy i robienie sobie na złość - co zresztą masz już w planach.

Q

??? Dlaczego chcesz obarczac Syna taka wiedza?
Chcesz nastawic go przeciwko matce?
Zla matka byla?
Czy tylka zla zona?

Dla mnie problemem jest to ukrywanie 'romansu', a raczej dlugiego drugiego zycia przez 8 lat.
I dlatego rozumiem rozzalenie autora watku.