Winna? - Netkobiety.pl

Nie wiem, od czego zacząć. Może od tego, że mój mąż nie jest łatwy w pożyciu. Jak mu coś odbije to potrafi się nie odzywać przez kilka dni. Wytrzymywałam to dość długo (24 lata). Na początku małżeństwa za wszystko go przepraszałam, bo przecież to ja byłam wszystkiemu winna. Nawet wychowaniu własnej córki na rozwydrzoną pannicę. Byłam typową kurą domową, która dba o wszystkich ze szczególnym uwzględnieniem męża, dziecka i rodziców. Moje potrzeby zeszły na ostatni plan w tym studia, praca i pisanie książek. Wszystko było ważne tylko nie ja. No dobrze, niech będzie, bo to ja byłam za wszystko odpowiedzialna, to ja robiłam głupoty, to ja miałam jak najmniej do gadania, to ja byłam winna temu, że się do mnie nie odzywał i nadużywał piwska. Sama jestem sobie winna. To ja przestałam z nim spać w jednym pokoju, bo chrapał, zgrzytał zębami i brzęczał w nocy telewizorem, przez co nie mogłam spać. Żyliśmy koło siebie. On nie interesował się mną przez kilkanaście dobrych lat. Siedziałam, więc jak głupia miotła w domu dogadzając wszystkim i na wszystko się godząc łącznie na humory męża, które wcale się nie skończyły. Pewnego razu moja córka weszła na portal dla pisarzy i sama coś zaczęła tworzyć. Zainteresowana tematem, bo przecież sama pisałam do szuflady odważyłam się tam zajrzeć. No i tam wsiąkłam dając swoje teksty. Były czytane, o czym nawet nie odważyłam się kiedykolwiek marzyć. W trakcie poznałam przez Internet pewnego chłopaka, który również pisał opowiadania. Po kilku „rozmowach” przez Internet dużo o sobie wiedzieliśmy. To on dał mi wiarę w siebie i moje możliwości i, że jestem fantastyczną, wrażliwą kobietą i za nic w życiu nie powinnam rezygnować ze swojej pasji. No i tu zaczęła się polka z przytupem. Po pierwsze pretensje córki, „Bo mama więcej czasu spędza na komputerze niż ze mną” po drugie mąż, że zaniedbuję rodzinę w tym jego zachcianki. Ograniczyłam, więc pisanie do siedzenia po nocach, aby sprostać ich wymaganiom. Z internetowym kolegą dalej pisaliśmy, o czym w końcu dowiedział się mój mąż i to mu się nie spodobało. Robił mi awantury, że się zapominam, iż jestem jego żoną i randkuję przez Internet. Tłumaczenia, że nic mnie nie łączy z tym chłopakiem nic nie dały. Znowu się nie odzywał przez parę dni i pił piwo. Teraz posunął się do tego, że jak tylko siadam do komputera to zaraz piszę z tamtym zamiast spędzać czas z nim, bo on przecież tak mnie kocha. Tyle dla mnie zrobił: zabrał do kina, na koncert, pozwolił spotkać się z internetowym kolegą a ja taka wredna jestem, bo nie dotrzymuję słowa. Jakiego? Ano takiego, że spłycę znajomość z kumplem i nie będę z nim pisała. Czasem nie piszę z nim wcale, czasem tylko „Miłego dnia”, ale nie ślubnemu nadal się to nie podoba, bo przecież obiecałam a nic z tym nie zrobiłam. To, że on obiecał nie pić tyle piwa a nadal się upija jakoś mu umknęło. W dodatku zajęć mam od diabła i trochę a czas na pisanie tylko w nocy. Od dwóch dni siedzi w domu i pije piwo za piwem nie odzywając się do mnie wcale. Dziś dowiedziałam się, że wolne wziął sobie specjalnie dla mnie a ja dla niego czasu nie mam tylko, aby na Internet. Tyle, że ten tekst już znam na pamięć od kilku miesięcy. Robi wyskoki, co jakiś czas, zarzuca mi zdradę i bóg wie, co jeszcze a potem pije, bo on już ze mną wytrzymać nie może. Potem przychodzi i przeprasza. Mam tego dość, szczególnie, że córka mi zarzuca, że ojciec znowu się upił a ona jutro chciała na zakupy pojechać i wszystko jej spierniczyliśmy, bo nie potrafimy się dogadać. „Może lepiej by było gdybyś nigdy nie pisała” - to jej własne słowa. - „Ojciec pijak a ty nawet prawa jazdy nie masz a z pracy cię zwolnili.” Ręce mi opadają, nie mam już siły na to wszystko.  Może rzeczywiście lepiej by wszystkim było gdybym nie pisała. Może znowu ja jestem wszystkiemu winna?