Przeczytałam gdzieś kiedyś takie mądre słowa, że nie sztuką jest być wiernym, kiedy nie ma okazji do zdrady. Prawdziwa wierność jest wtedy, kiedy pojawia się ogromna pokusa, a człowiek jest w stanie się jej oprzeć.
Mam partnera od 7 lat. On ma 52 lata, ja 33. Jak go poznałam był dwa lata po rozwodzie, miał też spory dług. Wyjechaliśmy do pięknej Szwajcarii, kryzys finansowy został pokonany, podobnie jak problem z byłą żoną, której nagle się 'odwidziało', choć sama dawno temu wniosła pozew o rozwód.
Wynajęliśmy sobie spory dom (właśnie jesteśmy w trakcie kupna tego domu), mamy dwa psy, kota i papugę. Obydwoje pracujemy w jednej firmie. Jesteśmy bardzo zadowoleni ze swojego życia. Opiekujemy się sobą wzajemnie, mamy do siebie szacunek, jesteśmy lojalni wobec siebie - nasza miłość, początkowo szalona (jak każda zresztą), ewoluowała, stała się dojrzała. Cenimy sobie spokój i to, co mamy, na każdy temat potrafimy rozmawiać, obgadujemy wszelkie problemy. Nie ma czegoś takiego jak 'ciche dni', bo obydwoje wiemy, że rozmowa to podstawa.
Jakiś czas temu zaczął wyraźnie kręcić się koło mnie kolega z pracy. Mój partner pracuje w tej samej firmie co ja, ale w budynku A. Natomiast ja i ten kolega - w budynku B. Początkowo kolega po prostu był blisko. Czułam jakieś zainteresowanie z jego strony, zresztą sama zwróciłam na niego uwagę, bo jest dość atrakcyjny, przy czym bardzo niewiele młodszy od mojego partnera. Niestety, z czasem zaczął się starać, żebym zwróciła na niego uwagę bardziej. Rozpoczął flirt, na który do tej pory usiłuję w żaden sposób nie odpowiadać. Próbuję też go unikać, przez co wychodzą czasem groteskowe sytuacje, jak nagle na siebie wpadamy gdzieś na korytarzu. Dzisiaj coś się zepsuło w pracy, a jedyną osobą, która się na tym zna jest on - musiałam prosić go o pomoc. W pomieszczeniu było dużo miejsca, ale on stanął tak, że wręcz przytulił się do mnie, żeby zobaczyć usterkę w urządzeniu. Normalnie taki chłop dostałby ode mnie z łokcia w brzuch równie 'niechcący', jak się do mnie przytulił. Ale.... i tu właśnie zaczyna się mój problem. On bardzo na mnie działa. Stałam jak sparaliżowana i nawet dobrze nie umiałam się wysłowić. Jego bliskość, zapach. Od jakiegoś czasu nie mogę przestać o nim myśleć. Zachorował mój mózg i całe ciało. Zamyślam się, zapominam o różnych rzeczach. Jestem, w stanie ciągłego zawieszenia. Wiem, że ten człowiek to doskonale widzi. A ja nie umiem przestać.
Na pewno nie zdradzę mojego partnera. Na pewno dla chwili przyjemności nie zniszczę naszego wspólnego życia. Nigdy nie zrobię takiej krzywdy wspaniałemu, kochanemu Człowiekowi. Tak postanowiłam i tak będzie, bo w stuprocentową utratę kontroli nad sobą po prostu nie wierzę. Wiem, że gdyby tamten próbował przekroczyć granicę, to albo by oberwał, albo bym po prostu wyszła. Chociaż marzę o nim dzień i noc. Początkowo sądziłam, że myśleć sobie można.... ale to już jest zbyt uciążliwe dla mnie.
I teraz moje pytania: jak się pozbyć ze swojej głowy tego dziwnego zauroczenia? Jak przestać myśleć o nim? Jak sprawić, żeby mi zobojętniał? Chciałabym zacząć żyć normalnie, jak żyłam do tej pory.
