gdy kobieta pierwsza wyciąga rękę po długim czasie - Netkobiety.pl

Młoda Kobieto, czego nie rozumiesz, gdy czytasz te słowa?

Nie widzę w tym żadnego upokorzenia kiedy przepraszamy za coś co żałujemy. Skoro nie daje Ci to spokoju to możesz wysłać mu SMSa że Ci przykro za tamte słowa, źle się z tym czujesz i chciałabyś przeprosić. Jeżeli jemu wciąż na tobie zależy (nawet jako przyjaciółce) to na pewno przyjmie to pozytywnie.

Myślę, że spokojnie możesz wykonać telefon do niego, tyle tylko że nastaw się odpowiednio psychicznie. Możesz powiedzieć mu, że widziałaś go ostatnio jadąc gdzieś tam i pomyślałaś, że zadzwonisz, jakoś zgrabnie zagadaj na temat twojego niefortunnego występu sprzed dwóch lat, przeproś go i powiedz co od tamtego czasu  czujesz i czy możliwe byłoby...? No pogadaj z nim i nie rób z tego sprawy o znaczeniu epokowym. Korona z głowy ci nie spadnie, a może akurat odnowi się fajna znajomość.

Zgadzam się z przedmówczyniami/przedmówcami ale... wydaje mi się, że dla siebie samej i może dla niego warto się odezwać. Piszę to jako facet. Ale nie rób sobie nadziei, potraktuj to jako okazję do zrzucenia ciężaru. Tylko nie rób podchodów. Napisz, że męczy cię temat od tamtego czasu i aby się uwolnić musisz mu powiedzieć to i tamto. Może być tak, że on czuje urazę i jemu to też jakoś pomoże. Sama sobie powiesz - spróbowałam. Nie będzie chciał to nie. Z tego może nic nie być ale przynajmniej sms wysłany na urodziny przez Ciebie nie będzie dla niego podejrzliwy.

Ja w sumie mam takie "znajomości" i w sumie są one najgorszym sortem znajomości. To jest takie grzebanie w śmietniku. Oferta dawno wygasła ale druga strona w jakimś stopniu się nawet nie rozliczyła. I dochodzi do takich głupich sytuacji gdzie spotykam taką osobę przez przypadek w kawiarni, mówię niezobowiązujące "Cześć, miło Cię zobaczyć" , a w jej oczach widać strach, zażenowanie a ona ucieka. Z drugiej strony jakieś zaczepki w moją stronę nawet o dobrych nieromantycznych intencjach wydają się mi kłamliwe. Nie mam zaufania do takiej osoby. Przykre bo wobec takich osób mam więcej zaufania do pierwszej lepszej osoby na ulicy niż do kogoś kto znaczył w pewnym momencie tak wiele. A wszystko dlatego, źe taka osoba nie umiała po pewnym czasie podsumować ogarnąć, tylko postąpiła tak szczeniacko. Może nie wszystkich facetów to dotyczy ale dla części nic tak nie niszczy wizerunku drugiej osoby jak brak dojrzałości.

Co jeszcze musi się stać, co musisz usłyszeć/przeczytać, byś przyjęła do wiadomości i uwierzyła, że on wie czego chce, a czego nie chce?

Na jakiej podstawie budujesz swą nadzieję?

Z jego słów wynika, że nie jest możliwa reaktywacja związku. Kiedy to zrozumiesz?

Sposób jest znany i bardzo prosty. Zastosujesz?

Ile ludzi, tyle przypadków.

Wiadomo, że na początku wielką rolę grają emocje a niedługo potem, gdy szał już opada można na spokojnie pogadać i spróbować dojśc do porozumienia.
Pomijając już to, czy Autorka była z nim w związku czy luźnej znajomości to wygląda na to, że facet poczuł się mocno urażony. To musiał być naprawdę gruby kaliber, skoro definitywnie odciał się od Autorki, wyraźnie zaznaczając, że nie zamierza mieć z nią kontaktu. Autorka może nie rozważać nawet chęci powrotu do związku/przyjaźni/znajomości z tym chłopakiem, ale z kolei on może mieć w głowie zupełnie inny scenaiusz. Skoro tak głęboko dotknęły go jej słowa, sprawa była zapewne poważna i tym bardziej sądził, że słowo "przepraszam" to za mało, oczekując jakiejś formy zadośćuczynienia.
Tu nie musi chodzić zupełnie o chęci posiadania kogoś, kto przyleci na zawołanie do swojej "przyjaciółki", żeby ta mu się wypłakała, tylko o zwyczajne wyjaśnienie sprawy, która do tego rozstania czy rozłamu przyjaźni doprowadziła. Z drugiej strony minęło tyle czasu, żę chłop może mieć dość, być zażenowany, że tak długo nie odezwała się ani słowem( jeśli jej wina była aż tak powazna, jak on uważa) i nie warto tego rozgrzebywać.
W sumie w takich sytuacjach, im padają ostrzejsze słowa, im sprawa jest poważniejsza i winna osoba dłużej milczy, tym gorze dla niej. Druga strona dochodzi do wniosku, że nie było warto i ucina kontakt. Rozpatrywanie byle pierdoły po 2 latach byłoby dziecinne, tu mogło chodzić o coś poważniejszego...Albo facet dał Autorce ultimatum: jeśli się nie odezwie to tego konkretnego terminu, to sory, ale koniec z tym. Może to trochę słabe podejście dla niektórych, ale w sumie gośc miał prawo, skoro rzeczywiśćie poczul się tak urażony. Patrząc na to z zupełnie drugiej strony, na chłodno: w emocjach padają często tak absurdalne i niedorzeczne słowa, że gdybym ja chciał chować wiecznie urazę, to nie odezwałbym się już do połowy ludzi, z którymi utrzymuję regularny kontakt..

Najlepiej zrobić tak, jak ktoś tutaj zasugerował, żeby napisać lub zadzwonić, próbując wyjaśnić sprawę i zrzucić z siebie ten ciężar. Może da mu to do myślenia. Jeśli się gość zgodzi Ok, jeśli nie - odpuścić.

Być może tak jest a Autorka ubarwiła to w ładne słowa. Choć wcale nie musi. Może jej zwyczajnie żal i jednak stwierdziła, że w jakimś stopniu jej zależy na tym chłopaku, przynajmniej teraz na samym początku, kiedy zdecydowała się tutaj zalożyć temat. Możliwe, że chce po prostu sytuację wyjaśnić, przeprosić raz jeszcze i jakoś się zrehabilitować. Jeśli pozbędzie się tego ciężaru, może poczuć się lżej i możę jej to wystarczy. Pytanie tylko, czy chłop jest w stanie nie tyle jej wybaczyć, co chociaż wysłuchać. Po tak długim czasie może być trudno.

No wiesz, jakby mnie jakaś kobieta bardzo czymś do siebie zraziła i po jakimś czasie po prostu napisała "hej, co tam słychać?" to też bym tego pozytywnie nie odebrał. Widać autorka musiała "uderzyć" w jego bardzo czuły punkt.

Co zrobić to już napisałem trochę wyżej. Jeżeli to będzie szczere to facet nabierze do niej szacunku nawet jak nie będzie chciał z nią utrzymywać więcej kontaktu.

bardzo dziękuję za odpowiedzi pozwólcie, że zbiorczo odniosę się do powracającego tu wątku i wyjaśnię pewną kwestię:

to nie jest tak, że ja w ogóle olałam sprawę albo chciałam się wyszumieć, a teraz dopiero przejrzałam na oczy i chcę wszystko naprawić. Ja naprawdę mocno to przeżyłam i od razu próbowałam załagodzić sytuację prostym przepraszam, ale szybko zostałam skreślona i chciałam w poprzednim poście podkreślić, że po zerwaniu kontaktu nie próbowałam nachalnie wydzwaniać, latać za facetem i prosić o wybaczenie - zrozumiałam, że sobie tego nie życzy i też sama uznałam, że może oboje musimy od siebie odpocząć, że coś się popsuło i że może tak ma być, nic na siłę.

ale mimo upływu po prostu o nim nie zapomniałam, można wręcz powiedzieć, że nie chciałam, nikt nie zapełnił pustki po nim i to mnie męczy, a także to, że może mogłam coś więcej zrobić i warto jednak było walczyć, a nie jak mi się wtedy wydawało, że robię, odejść z honorem. Natomiast teraz dalsze próby kontaktowania się po takim czasie mogą się tym bardziej wydać jakimś brakiem godności może...

i nie dlatego chcę odnowić znajomość, że mi się nie układa, teoretycznie układa mi się całkiem nieźle, ale czasem nawet im jest lepiej, tym bardziej myślę, że on byłby pierwszą osobą, której chciałabym o tym opowiedzieć... nie koleżanki, nie żaden inny facet, tylko on.

Nawet jeśli mosty okażą się spalone, to będziesz wiedziała na czym stoisz i może przestanie Cię to męczyć. Życie mamy jedno, takie zdanko ostatnio przeczytałam : nigdy nie odpuszczaj sobie tego, o czym myślisz każdego dnia.
Skorygowałabym na: nie odpuszczaj, póki nie przekonasz się na 150%, że nic się nie da zrobić

Dlaczego niektórzy uważają, że słowo "nie" jest synonimem "może później", "spróbuj ponownie", "poczekaj, aż mi minie zły humor", "próbuj do skutku", it.p..

Dlaczego niektórzy zaczepiając swych byłych znajomych/partnerów wbrew ich woli nie zauważają, że jest to równoznaczne z brakiem szacunku, z lekceważeniem praw i przekraczaniem granic tych, o uwagę których zabiegają?

Co rozstając się (ale i później, gdy były nie daje spokoju) trzeba zrobić, co powiedzieć, by trafiło do byłego znajomego/partnera (płci obojga) informacja "Nie życzę sobie dalszych kontaktów"?

Wszystko ładnie pięknie, nawet prawie się wzruszyłem czytając tak romantyczną historię, jednak z uwagi na fakt, że minęło już tyle czasu,
moim skromnym zdaniem jest to tak naciągane i niewiarygodne, że ja osobiście pojęcia szczerze mówiąc nie mam na co autorka liczy
opowiadając temu chłopakowi takie za przeproszeniem dyrdymały jak to aż dwa lata jej zajęło zebranie się w sobie, żeby wyjaśnić sytuację.
Pomijam już faktyczny motyw, którym dziewczyna się kieruje próbując odnowić kontakt, bo jak sama nie powie, to prawdy nikt się nie dowie
i nie jest to nawet takie istotne w tym momencie, bo najważniejsze teraz jest to, żeby ten gościu jej zaufał i uwierzył w szczerość jej intencji,
ale żeby tak się stało, to musi być z nim co? Szczera. Grać w otwarte karty i nie wyskakiwać po dwóch latach milczenia z takimi banialukami,
bo żaden rozsądnie myślący facet nigdy w życiu tego nie kupi, a tylko puknie się w czoło, odwróci na pięcie i sobie pójdzie, tyle z tego będzie.

A wg Ciebie w tym przypadku, kiedy to nastąpi?

Rozumiałabym Twoje dylematy gdyby kontakt się Wam po prostu rozmył czy na tamten czas mieliście różne wizje znajomosci i każde poszło w swoją stronę a teraz chciałabyś się pierwszy raz odezwać. Ale nie, Ty już się odezwałaś i dostałaś jasny i klarowny komunikat żeby dać mu spokój. Naprawdę w jego reakcji nie ma co doszukiwać się drugiego dna lub miliona interpretacji. Nie chce mieć z Tobą kontaktu, gdyby miał potrzebę wyjaśniania czegokolwiek, to by pociągnął temat. Odpuść.

Ale czasem strasznie mi go brakuje i czuję się samotna. Jestem w takim wieku, że znajomi zaczynają żyć swoim życiem, każda z koleżanek ma też trochę inne ambicje i priorytety.Jakie ma to znaczenie jeśli o przeprosiny tylko chodzi???
Pewne jest, że nadal chowa urazę, ale jestem też prawie pewna, że raczej nikogo nie ma ---to również co Autorkę obchodzi czy ma kogoś czy nie???Między wierszami motyw jest jasny!!!!

>>>>>i nie dlatego chcę odnowić znajomość, że mi się nie układa, teoretycznie układa mi się całkiem nieźle, ale czasem nawet im jest lepiej, tym bardziej myślę, że on byłby pierwszą osobą, której chciałabym o tym opowiedzieć... nie koleżanki, nie żaden inny facet, tylko on.<<<<

Dla mnie to zdanie jest bardzo ważne. O tym, że myśli o nim w pierwszej kolejności, kiedy chciałaby się z kimś podzielić swoim wcale nieźle zorganizowanym życiem.

Autorka zdecydowanie została już spławiona i szczerze mówiąc- nie bardzo widzę powód, dla którego miałaby nękać tego chłopaka nadal ...

No jeśli tak to widzisz Niepodobna.Dla mnie świat nie jest jednym wielkim załatwianiem interesów i przerzucaniem się potrzebami!Kalkulacja jest mi w relacjach ludzkich obca!

Nawet jeśli jest to potrzeba tylko jednej strony???Dla mnie relacje koleżeńskie przyjaźni  nie jest formą załatwiania potrzeb!

Mnie zastanawia tylko jedno w tym przypadku: czas

Nie zawsze wszystko da się opisać cyferkami, ale tutaj, jeśli mijają dwa lata, to jest jednak trochę za późno. NIEZALEŻNIE od motywacji autorki, czy chce odnowić z nim relację do etapu związku czy koleżeństwa, czy tez zwyczajnie chce sprawę tylko wyjaśnić, dwa lata to szmat czasu. Chłopak się odciął i jeśli zapomniał( a wiele na to wskazuje), to zapewne zaczął już nowe życie i NIE CHE wracać do tego, co było. Tutaj wyraźnie daje do zrozumienia, że nie życzy sobie kontaktu. Sygnał jest jasny i klarowny, w takim wypadku dorabianie terorii czy szukanie drugiego dna jest zwyczajnie bezpodstawne i komplikuje całą sytuację.
Zarówno porzucany jak i porzucający, nie odzywając się po tak długim okresie czasu, powinien dawać do myślenia drugiej stronie. Skoro chłopak nie daje znaku życia, oznacza to, że przestało mu zależeć i/lub poczuł się tak głęboko urażony, iż nie wyobraża sobie dalszego kontaktu. Tylko jak bardzo trzeba komuś dowalić, żeby ktoś chował urazę tak długo. Autorka z kolei, milcząc przez dwa lata, była przekonana, że chłopakowi przejdzie i sam się odezwie, albo sama nie miała powodu czy chęci na dalszy kontakt, sądząc, że słowo "przepraszam" w zupełności wystarczy.

Tak, to prawda, że niechęć musi być bardzo duża. Chociaż przecież niekoniecznie musi ona być adekwatna do winy.
Miałam nie tak dawno okazję przetestować podobną sytuację, również po kilku latach i to było tak, że miałam nastawienie po latach ciszy podobne do tego, które towarzyszyło mi wówczas, gdy się rozstawaliśmy, więc reakcję tego faceta akurat rozumiem.

Tego to już nie rozumiem. Po co zawracać komuś głowę po kilku latach, JEŚLI nie ma ku temu konkretnych przesłanek. A tu raczej nie ma, oprócz hm...kaprysu autorki.

Moim zdaniem nie czas jest tutaj wykładnią, a feedback jaki się otrzymuje po ewentualnej próbie kontaktu.
Tutaj Autorka spróbowała i co dostała w zamian, to komunikat - "zajmij się swoim życiem i daj mi spokój" - to jest bardzo wymowne i mocno określa szanse na ewentualne odnowienie i naprawę relacji.
Jeśli ktoś daje do zrozumienia, że o powrocie do poprzednich, przyjaznych stosunków nie ma mowy - to upływ czasu na to nie pomoże.

Niepodobna bardzo ładnie i trafnie opisała moje rozumowanie i uczucia, ale wielu z Was ma również rację, że skoro się odciął i nie chciał ponownie nawiązać kontaktu, to pewnie nie ma potrzeby wyjaśniania czegokolwiek... albo mu nie zależy.

Co do posądzania mnie o "interes" - tak, jak również zostało tutaj poruszone, relacje międzyludzkie praktycznie zawsze opierają się na jakimś interesie, czy tego chcemy, czy nie - każdy człowiek coś musi wnosić do naszego życia, abyśmy chcieli pozostawić go przy sobie, tak jak i w drugą stronę, my chcemy również tej drugiej osobie dawać coś z siebie. Pewnie, skoro mi kogoś/czegoś brakuje, to liczę na jakieś korzyści z tej znajomości, ale jednocześnie zależy mi na dobru drugiej osoby, a wiem, że byłam dla niego najbliższą osobą, co mi sam kiedyś wyznał, a wątek tego, że jestem prawie pewna, że nikogo nie ma, poruszyłam bardziej w odniesieniu do tego, że może być ogólnie samotny, a nie dlatego, że chciałabym koniecznie z nim być.

Tym bardziej mnie boli sposób, w jaki nasza znajomość się zakończyła - oboje utraciliśmy bliską osobę i moja chęć wyjaśnienia sytuacji i naprawienia relacji lub choćby załagodzenie konfliktu ma różne wymiary: jest to m.in. chęć "zamknięcia" sprawy, której nigdy tak naprawdę nie miałam szansy wyjaśnić – dla własnego spokoju, ale oczywiście również z nadzieją, że może to nieco naprawić nasze stosunki, a także z poczucia, że może i on poczułby się lepiej, bo może naprawdę go zraniłam i mam poniekąd wyrzuty sumienia. Natomiast jeśli on rzeczywiście już wszystko przetrawił i ruszył dalej, byłoby to dość egoistyczne.

I owszem, niby już podjęłam raz próbę kontaktu, ale na obronę swoich wątpliwości, czy należy się po tym już poddać, podam fakt, że wcześniej już raz doszło między nami do wielkiego nieporozumienia, przez które straciliśmy na długo kontakt i oboje byliśmy zbyt urażeni, by cokolwiek z tym zrobić, aż ja postanowiłam jednak wyjaśnić sytuację i chociaż początkowo spotkałam się z jego złością i odrzuceniem, to później jednak wyszło, że każde z nas było zranione tym, jak zachowywała się druga strona i że on miał mi za złe, że się odsunęłam i o niego nie dbałam, podczas gdy ja miałam wrażenie, że to on się odsunął. A wtedy też mi dał do zrozumienia, że zostałam już skreślona, a jednak potem wyznał, co tak naprawdę czuł. Jednak to była mniej poważna sytuacja, bo nikt nikogo nie wymazał całkowicie, blokując wszelkie formy kontaktu.  Natomiast tym ostatnim razem nie miałam szansy niczego wyjaśnić, bo jak ktoś zauważył, chłopak niemal od razu całkowicie się odciął, a ja nie chciałam desperacko się kajać i szukać kontaktu, zresztą sama też miałam powody, by poczuć się urażona – zaatakował mnie i odciął bez możliwości podjęcia w ogóle dyskusji.

1-2 lata to może i szmat czasu, jednak może właśnie tyle potrzebowałam, by sama dojrzeć do decyzji o chęci nawiązania kontaktu. W myśl tego, że czas podobno leczy rany, a po takim czasie emocje już powinny opaść, było to dla mnie bardziej odpowiednie i wydawało mi się bardziej neutralne, niż gdybym odezwała się od razu lub po paru miesiącach, kiedy tym bardziej moje intencje mogłyby się wydawać podejrzane, a on nie miałby czasu ochłonąć.

vs

Słowo "może" jest zbędne.

Akurat w moim odczuciu to było wtedy objawem lojalności - ja też nie poczułam się fajnie słysząc coś takiego, oburzyłam się i pochopnie mu o tym doniosłam, zaznaczając jednak przy tym, że sama nie podzielam tej opinii, chociaż pewnie gdzieś w głębi naszły mnie wątpliwości, dlatego mnie to tak poruszyło i poczułam, że powinnam się tym podzielić. Z tej perspektywy mogło to być pewną "zdradą", bo podważyłam to, gdzie leży prawda i co jeśli to oni jednak mają rację, a ja jestem zaślepiona i go bronię, zamiast przejrzeć na oczy. Nie można ulegać opinii tłumu, prawda, ale czasem takie sytuacje potrafią zadziałać jak kubeł zimnej wody i zmusić do myślenia. Mój błąd polegał na tym, że powinnam pomyśleć o tym sama i zachować te opinie dla siebie. Z drugiej strony, ja, gdyby ktoś mówił źle o mnie, wolałabym wiedzieć.

A może znowu przedmiotowo traktujesz tego człowieka wiedząc, że skoro wówczas bardzo mu na Tobie zależało, to teraz, gdy się ocknęłaś i jesteś "gotowa" możesz oczekiwać pojednania i przebaczenia z jego strony? Chcesz zrzucić z ramion ciężar przeszłości  i uporać się z czymś paskudnym, co tkwi w Tobie -  nie potrafiłaś pokochać tego człowieka, poddałaś w wątpliwość to, czy jest Ciebie godny, wystarczająco dobry, że byle kto z Waszego otoczenia, był zdolny zachwiać Twoją postawę wobec niego i zasiać obawy, czy jest to osoba odpowiednia dla Ciebie i czy w atrakcyjny sposób prezentuje się na Twoim tle... 

I to wszystko tylko dlatego, że:

Teraz, po dwóch latach chcesz znowu spróbować użyć tego samego łomu, aby wyważyć zamknięte drzwi? Znowu chcesz trzymać tego człowieka na emocjonalnym postronku do czasu następnego nieporozumienia, przez które ponownie na długi czas stracicie kontakt?

Gdy jest dostępny i kręci się obok Ciebie, szybko przestaje być atrakcyjny, a gdy go nie ma, nagle, przypinasz  mu znaczek "najlepszego przyjaciela" i wygrzebujesz z pamięci numer jego buta i telefonu?
Wiesz jak nazywa się taki mechanizm w psychologii?

Z postu na post coraz bardziej odsłaniasz się i coraz mniej dziwi odpowiedź bohatera wątku na Twą próbę nawiązania kontaktu.

Często proponuję autorom wątków, by przeczytali swe posty tak, jakby napisała je obca osoba, by wyciągnęli wnioski na swój temat, by zobaczyli się z innej perspektywy. Zrób to i Ty.
Sama przecież napisałaś, co prawda w innym kontekście, że

Kluczem jest to jak On Ci odpowiedział.

Mam przykład dziewczyny ze studiów,najpierw ja za nią latałem, ale Ona kogoś miała i nie była zainteresowana, potem Ona latała za mną, ale ja już nie byłem bo miałem kogoś innego i urwał się kontakt... Odnalazła mnie na linkedin kilka lat temu i stwierdziła że ten krótki czas dużo jej dał i bardzo chciałaby dalej ze mną pogadać. Żadnych romantycznych klimatów szczęśliwa żona, matka.

Powiem Ci, że tak jak czytam to co napisałaś to nie wiem ... nie umiem odczytać twoich intencji po co po takim czasie się odzywać... napisz mu że potrzebujesz przebaczenia bo Cię to męczy, że przez te dwa lata gryzą Cię wyrzuty sumienia i jest to dla Ciebie ważne. Takie odezwanie się bez informacji przywodzi na myśl... nudzi jej się, znów chce mi w życiu namieszać.

Kiedyś, jeden z gości, z którym się rozstałam, zaczął mnie po roku, czy dwóch latach nagabywać, prosić o spotkanie i przebaczenie, mimo, iż mówiąc sobie "żegnaj na wieki" padły między nami słowa przeprosin. Kompletnie nie rozumiałam, co mu dolega, że czka przeszłością i w jakim celu organizuje całą tę szopkę po tak długim czasie. Potem dopiero okazało się, że przylgnął do jakiejś wspólnoty religijnej i tam został zobligowany do dokonania rozliczenia z przeszłością, bo w przeciwnym razie nie mógł "awansować" na duchowej ścieżce. Oczywiście wspólnota, jak i sam zainteresowany przebaczeniem, zapomnieli tylko uwzględnić to, iż ja zamknęłam już ten rozdział "na trzy spusty i trzy klucze", niczym Baba Jaga Jasia za kratkami klatki, w której tuczyła go, jak gąsiora, aby potem go zjeść ; - )))   

Zdecydowana większość mężczyzn doskonale orientuje się w topografii kobiecego ciała, umysłu i emocji, aby znaleźć najwłaściwszą drogę do damy, jeśli choć trochę im na niej zależy. 
Nie chce mi się wierzyć w tak monstrualnego focha z dwuletnią datą ważności, o którego Młoda Kobieta posądza owego nieszczęśnika. On daje jej znaki, aby trzymała od niego dystans jak stąd do Pernambuco, a ona udaje Greka...
Doprawdy istnieją inne sposoby zadośćuczynienia za popełnione błędy, niż molestowanie kogoś, kto nie chce nas znać/ wersja dla ery 2.0: zablokował nas na FB ; - )))

PS
O! Młoda Kobieto! Masz koleżankę: https://www.netkobiety.pl/t119116.html

Hm, ja bym się zdenerwowała na eksa który mnie źle potraktował gdyby ten postanowił się odezwać po dwóch latach i po wszelkich możliwych ostrych cięciach jeszcze chciał mi udowodnić ,że jednak nie, nie powinnam chować urazy czy coś w tym stylu. A intencje Twoje są wg mnie takie, to dobry chłopak był, a przeszlas pewnie nie jedno z byle kim i po prostu po czasie go doceniasz. Po czasie i do czasu.