Witam dziewczyny!
Mam problem z 3.5 letnim synkiem wpada w okropne histerie nie dajace sie opanować.Najczęściej sa z powodu wyjscia od dziadków lub ich wyjscia od nas.
Histeria wyglada tak ze siada koło drzwi usilnie kopie wrzeszczy moge go przekladac po 20razy i tak to nic pomaga bo on wraca i robi swoje.Po dluźszym czasie nie kontroluje juz on swoich emocji rzuca komputerem telefonem.Pomaga przyjscie dziadka i uspokojenie go uspanie. Mieszkamy blisko ale sytuacje staja sie chore 3latek rzadzi wszystkimi.
Codziennie dziadek rano przychodzi zeby pomóc mi odprowadzić synka do przrdszkola bo tez jest z tym problem bo on juz tak sie przywyczail ze nie wiem co bedzie jak kiedys dziarek zaprzestanie . Prawie codziennie chodzimy do dziadków,często on sam mi ucieka podczas spacerów bo doskonale zna droge .Z kazdej takiek wizyty odprowadza nas dziadek ktory usypia dziecko i wychodzi jak zasnie. To nie jest fajne bo maly budzi sie w nocy i szula dziadka bo to z nim zasypial.
Probuje to ograniczyć bo az mi glupio tam codziennie chodzić albo wracac do domu na okolo. Wina duza jest Dziadkow bo jest przez nich rozpieszczony dostaje codziennie prezenty jest traktowany jak dzidzius ma wszystko pod nosem a moje zasady sa podwazane
Macie jakies pomysły odnosnie histerii?
Co mam zrobic z dziadkami?
Detoks na dziadków ?wyjechac gdzies na tydzien ?Prosze o podpowiedz bo sytuacje staja się nie do przyjęcia.
Nieśmiało zapytam-może dziadkowie spędzają z wnukiem ciekawiej czas niż Ty?
Spróbuj spędzać z nim więcej czasu i robić z nim fajne rzeczy,takie jakich nie robią dziadkowie.
Jak usypiasz syna a jak robi to dziadek?
3 2017-04-28 21:10:20 Ostatnio edytowany przez kaatka91 (2017-04-28 21:22:03)
Wiele dzieci w wieku 2-4 lat reaguje atakami złości, krzykiem i płaczem w sytuacjach, w których nie mogą natychmiast zaspokoić swoich zachcianek. To zachowania typowe i charakterystyczne dla tego etapu rozwoju. Dziecko buduje świadomość własnego ja, swojej odrębności i niezależności, pragnie decydować o sprawach, które go dotyczą – to ważny etap kształtowania osobowości. Jednak w tym wieku dziecko nie potrafi jeszcze wyrazić werbalnie wszystkich swoich potrzeb, a ponieważ nie ma również wykształconych mechanizmów samokontroli na frustracje reaguje impulsywnie i nadmiernie emocjonalnie. Rolą rodziców jest nauczenie potomka zachowań właściwych, adekwatnych do sytuacji i akceptowanych społecznie.
Konieczne jest ustalenie zasad, wytłumaczenie dziecku jakie zachowania są od niego wymagane, a jakie nie będą akceptowane. Dziecko potrzebuje jasno określonych reguł i granic – to porządkuje jego świat i daje poczucie bezpieczeństwa. Rodzice powinni mieć świadomość systemu wartości jaki chcą wprowadzić w swojej rodzinie, celów wychowawczych, które chcą osiągnąć – jakiego człowieka chcą wychować. To ich odpowiedzialnością jest kierowanie rozwojem dziecka, w żadnym wypadku trzylatek nie może „rządzić wszystkimi”.
Myślę, że konieczna jest tu też poważna rozmowa z dziadkami – nawet jeśli pomagają w wychowaniu wnuka muszą uszanować zasady wprowadzane przez rodziców dziecka. Trzeba im uświadomić, że pobłażając nieakceptowanym zachowaniom dziecka czy podważając autorytet rodziców wyrządzają wnukowi szkodę, a skutki tych działań będą narastały w przyszłości. Jeśli to tylko możliwe radziłabym czasowo ograniczyć rolę Dziadka w codziennym funkcjonowaniu rodziny. Zwłaszcza jeśli jego obecność jest wymuszana krzykiem i płaczem.
Gdy dziecko usiłuje uzyskać coś w ten sposób, nie wolno ulegać – jest to nagradzanie niewłaściwego zachowania. Należy taką „histerię” zignorować, poczekać aż dziecko się uspokoi, a następnie spokojnie z nim porozmawiać. Jeżeli dziecko ma prawdziwy atak histerii, zupełnie traci nad sobą kontrolę i nie jest w stanie samo się uspokoić lub jego zachowanie może być dla niego niebezpieczne, trzeba dziecko przytrzymać, przytulić, poczekać aż się uspokoi, a potem dopiero przeprowadzić rozmowę.
Dziecko, które przekona się, że krzykiem i płaczem niczego nie uzyska, z czasem zaprzestanie takich praktyk – wystarczy stanowczość i konsekwencja rodziców.
Trzeba też dołożyć starań, żeby nie dopuszczać do tego rodzaju trudnych sytuacji. Warto spróbować odwrócić uwagę dziecka, negocjować z nim, przedstawić różne możliwości np. jeśli problemem jest wyjście z domu dziadków można dziecku zaproponować do wyboru dwie atrakcyjne dla niego trasy powrotu do domu, umówić się na jakąś nagrodę – czytanie bajki, wspólną zabawę lub urządzić wyścigi w ubieraniu się do wyjścia. Wiele jest różnych możliwości zainteresowania trzylatka, wszystko zależy od jego upodobań oraz inwencji rodziców.
Trzeba tylko pamiętać, że nagradzane mogą być jedynie właściwe zachowania, a umowy muszą być wypełniane przez obie strony. Nie można też zapominać o docenianiu starań dziecka i chwaleniu go za właściwe zachowanie.
