Dostawaliście lanie od rodziców? - Netkobiety.pl

Też parę razy dostałam klapsa ale nigdy lania.

Nigdy.

Od rodziców nie - ale od katechetki tak.

Kilka klapsów zaliczyłam we wczesnej podstawówce. Głównie za złamanie zakazów.

Nie tylko od rodziców  ale i od starszego rodzeństwa,  że niby forma  wychowania
Pasem  po tyłku, z liścia po twarzy,  uderzenie  w różne  części ciała,  kopa od brata itp
Pokazali  swoją bezsilność za mój "niewyparzony język" i niechęć podporządkowania się

Też mnie mrozi, jak wracam pamięcią do tych wydarzeń. Na szczęście to było dawno i już nigdy nie wróci.

A bicie gumowym wężem od ściągania wina też się liczy? Tłuczenie do nieprzytomności. O matko! Teraz znowu sobie przypominam, jak często chciałam swojego ojca zabić, jak obmyślałam plany jak to zrobić
A wiecie że bicie takim gumowym wężem zostawia ślady na skórze, bo ją przecina? Chyba mało kto o takich rzeczach wie.

Gdyby ojciec z matką cię potłukiwali dzisiaj też by było ok, przecież dzięki temu szybciej coś ogarniesz? A może partnerka, która w ten sposób by cię teraz tresowała też byłaby ok.? Pewnie stwierdzisz, że niee przecież jestem dorosły, ale małe bezbronne dzieci to już w porządku? W sumie fajna sprawa na wyładowanie frustracji, małe dzieci nie oddadzą, często biorą na siebie winę, można im wmawiać kity że im się należało? Standardowy schemat ofiary przemocy. Nikt nie ma prawa bić to patologia i przemoc. Nazywajmy rzeczy po imieniu.

Wdech, wydech. Lekki klaps w tyłek jeszcze nikomu nie zaszkodził, a małe dziecko szybciej wiedziało co zrobiło źle i czym skończy się kolejny raz, do nich ciężko docierało słowo, a jedynie kary dawały efekt. Za darmo nigdy nie dostałem. Dla mnie jest duża różnica pomiędzy potłuczeniem, pobiciem a lekkim klapsem w tyłek.

Jak widzę takie komentarze, to cieszę się, że teraz jest to karalne i może skończyć się odebraniem dzieci rodzicowi.

Dawno to było, ale wiem jedno: zawsze były to jakieś lekkie klapsy, NIGDY żadne lanie pasem czy tym bardziej innymi przyrządami. Nie wiem, może inaczej się wtedy to tego podchodziło, ale miałem wrażenie, że w takich sytuacjach uświadamiało mi to,  że coś schrzaniłem. W zdecydowanej większości sytuacji wystarczyła perswazja słowna

Złość owszem, na brata, bo dostawaliśmy lanie w dupę jako konsekwencja tego, że się biliśmy. Złość na brata, że poleciał na skargę do mamy... Złość na brata, bo konsekwencje były znane, matka dawała w dupę obu, również temu co naskarżył Wstyd, bezradność, zawód? No nie. Może za wyjątkiem jednego czy dwóch przypadków kiedy lał ojciec. No to był wtedy realny strach, bo jak ojciec wchodził do gry oznaczało, że sprawa jest mega poważna, to było jak upadek meteorytu tunguskiego czy wymieranie dinozaurów Jeśli ojciec był zmuszony zareagować, to się szczało w majty ze strachu niezależnie od tego czy miał dać w dupę czy tylko spojrzeć na małego człowieka tym swoim milczącym wzrokiem wbijającym w ziemię. Wzrokiem, który powodował, że się darło w niebogłosy w myślach "daj już w dupę ale tak nie patrz!"

Może taka specyfika córka - ojciec? Nie chodziło mi przecież o strach przez laniem, bo ojciec lał bardzo rzadko. To była domena mamy. Chodziło mi o coś innego. Strach żeby źle nie wypaść w oczach ojca. Czyli coś zapewne bardziej charakterystyczne dla relacji syn - ojciec. W tym przypadku akurat nie raz wołałem w myślach "Jeju, wygarnij żem dupa wołowa, że dałem ciała tylko nie patrz tym wzrokiem!" Mój ojciec kochał samochody, musiał mieć zawsze samochód i już. To, że raz w życiu dostałem od niego ciężkie lanie po którym miałem tydzień siniaki, to było nic. To było za nasze braterskie sprawki. Pamiętam jednak kilka razy sytuacje związane z ojca samochodem, gdzie oczywiście nie dostałem żadnego lania ale po stokroć wolałbym to lanie. Raz jak zwykle miał samochód rozebrany na części, na podwórku i jedna z części mu zaginęła. Padło podejrzenie na nas, synów, że mu gdzieś zawieruszyliśmy. Cały dom łącznie z matką chodził na paluszkach i przeszukiwał każdy kąt żeby znaleźć tą część. Ojciec w tym czasie był jak ranny buhaj i nikt nie chciał mu się napatoczyć przed oczy.
Innym razem parkując ojca samochód w garażu zawadziłem karoserią o drut, który wisiał na ścianie. Słysząc ten okropny dźwięk zdzieranej drutem blachy czułem jednocześnie jak rozdziera się ojcowskie serce... Ta chwila kiedy musisz wyjść z samochodu i spojrzeć mu w oczy i przyjąć na siebie te megatony ciężaru i wyrzutu jakie z nich będą na ciebie spadać. Jeszcze innym razem prowadziłem ojca samochód, a on siedział obok. Zaparkowałem pod domem ale tak, że wyrżnąłem zderzakiem w drewnianą bramę garażu. Ojciec tylko westchnął i spojrzał na mnie, a ja czułem jak te megatony ciężkiego gruzu przywalają mnie rozcierając na krwawą miazgę Słowem nawet nie skomentował, a ja czułem się jak po ciężkim nokaucie.
Zabawne jest to, że łapię się na tym, że takim samym wzrokiem sam traktuję swoje dzieci i małżonkę. Wiem, że oni też tego chyba nie lubią, a ja za to czuję coraz większe zrozumienie i więzy z ojcem. Niestety już jednostronnie

Tak, moi rodzice uznawali lanie za metodę wychowawczą. Dostawaliśmy lanie i od ojca i matki. To lanie to było w dzieciństwie pasem czy ręką w tyłek na kolanie, ale później, to uderzenia, potrząsanie, wykręcanie kończyn, ciągnięcie za włosy, wyzwiska i podobne. Ja to określam jako zwykłą przemoc. Nigdy nie było fizycznie śladów, bo "panowali nad sobą". Moja matka miała obsesję, żeby nikt o tym nie wiedział. Bałam się mojego ojca, bo on chciał, żebyśmy się go bali, mylił to z szacunkiem niestety.
Rodzice uważali, że z dziećmi się nie dyskutuje, tylko mają się słuchać, bo rodzic rządzi. Ja byłam z tych grzecznych dzieci, ale nie aż tak, żeby we wszystkim przytakiwać. Zresztą często po prostu odreagowywali sobie, zwalali na nas winę, można było dostać zupełnie niezasłużenie i z nienacka. Ja wiele razy dostałam a nigdy obiektywnie nie sprawiałam kłopotów.
Nigdy nie mogłam zrozumieć po co ktoś robi dzieci i to wiele, poświęca coś dla nich, a jednak nie dba zupełnie o relacje. Co z tego ma oprócz chwilowego poczucia dominacji. Ojca nienawidziłam, chciałam żeby odszedł, umarł, albo ktoś mu porządnie przylał. Od kiedy opuściłam dom, to nie mam z nim kontaktu i prawie tam do nich nie zaglądam. Myślę, że on mnie też niecierpi. Nie próbował ze mną nigdy nawiązać kontaktu.

Ja tak, głównie od matki. Często klapsy, czasem regularne "zlanie", kiedy miałam się położyć i dostać w tyłek ręką albo pasem. Raz kiedyś moja matka straciła nad sobą panowanie, poszła po pas i nie zdążyła mi nic powiedzieć, w tej złości lała gdzie popadnie, miałam siniaki na całym ciele. Widzialam, że sama się potem tego przestraszyła, przytulała mnie, przepraszała, chciała nałożyć jakiś krem na te rany. A ja pamiętam z tego strach i nienawiść, chciałam, żeby się do mnie nie zbliżała.Nie rozumiałam, dlaczego mnie przeprasza, skoro zrobiła to specjalnie.

Ojciec też mnie bił, ręką lub pasem po tyłku, tylko na polecenie matki. Przypominam sobie ten patologiczny mechanizm, coś nabroiliśmy, matka mówi "zobaczycie, jak ojciec wróci!", on wchodził do domu, matka mówiła mu co przeskrobaliśmy, i on podchodzi do szafy, wybiera pas...

Oprócz tego masakrą dla mnie było patrzeć, jak ojciec bije moich braci. Matka już nie dawała rady, była mniejsza niż oni, więc "zlecała" to ojcu. Za oceny, za fajki, za spóźnienie do domu. Jedyna metoda wychowawcza, nigdy z nami nie rozmawiali o czymkolwiek ważnym.

Mój młodszy brat chyba nigdy nie dostał. Broniłam go przed rodzicami, ale im się chyba już wtedy nie chciało. Tylko raz jak młodszy miał jakoś z 10 lat, matka się na niego za coś wkurzała, a ja zawsze byłam mediatorką, i ciągle coś się wtrącałam, do skutku, aż skierowała całą tę złość na mnie zamiast na niego. Pamiętam, że raz zagroziła w takiej sytuacji "bo jak cię strzelę...!" a ja "no to masz, proszę, uderz mnie!" i nastawiłam policzek.
Zgłupiała i sobie poszła. To był ostatni raz kiedy pojawiła się u nas przemoc fizyczna.

Zależy co rozumiemy pod pojęciem "lanie"..Jeśli sprowadza się to tylko do klapsów, to jak najbardziej..Wtedy nikt by nawet nie pomyślał, że to forma jakiejkolwiek przemocy wobec dziecka. Dlaczego? Nie wliczając innych partii ciała, bardziej wrażliwych na ból czy dotyk, to akurat klaps w pośladek, w miarę lekki,  był najbardziej neutralnym sposobem z tych fizycznych, aby dziecka nauczyć dyscypliny, jeśli żadne z innych środków nie pomagało...

Mówię to z całym szacunkiem do ofiar prawdziwej przemocy, gdzie sytuacje wymykają się spod kontroli, bo jest różnica między klapsami a regularnym biciem, jako formą kary czy zwykłego znęcania się nad innymi osobami.

U mnie podobnie. "Nigdy cię nikt nie bił, nikt ci tu nigdy krzywdy nie zrobił, przecież nie jestem jakąś tyranką".

Z całym szacunkiem do ludzi, którzy twierdzą, że klaps to nie bicie, podobnie również uważają, że dziecko "musi" okazywać szacunek obleśnej cioci całując ją w policzek nawet jak nie chce, i przytulać się do nielubianego wujka. To jest taki sam poziom braku podstawowego szacunku do nietykalności cielesnej człowieka, niezależnie czy ma 7 lat czy 77. Nie rozumiem logiki, jak słów nie rozumie, to klapsa zrozumie? Zrozumie, że rodzic jest na tyle wnerwiony, że użyje przewagi swojej siły fizycznej, żeby wyrazić swoje niezadowolenie w tej sytuacji. Czy coś poza tym? Zrozumie sens, logikę, argumenty za i przeciw, konsekwencje swoich działań, wyniesie lekcję na przyszłość? Nie. Poza strachem przed rodzicem i czysto pawłowskim odruchem "nie rób tak, bo po tym nastąpi nieprzyjemny bodziec" nie uczy się nic.

Dokładnie, typowy tekst przemocowca. Ale jak ty byś jej strzeliła z liścia bo cię "sprowokowała" to już by inaczej gadała, inaczej to widziała.
Moja "mamusia" jak miałam czas przejrzenia na oczy i chciałam by mnie przeprosiła za to co mi robiła, rzucała tekst "biedna sierota skrzywdzona przyszła na świat bez ogona".

Z drugiej strony wiem, że ci ludzie z rodzin przemocowo-patologicznych często nie rozumieją, że ich przemoc jest złem, jest mega patologią identyczną jak w związkach dorosłych osób. Bardzo często oni robią to co robiono im, i wydaje im się, że tak powinno być, że to normalne. Wydaje im się, że to jedyna mozliwość wychowania. Dopiero z czasem od innych, z neta dowiadują się, że to jest nienormalne. Ciekawym jest jednak fakt, że wiedzą zawsze, że nie jest to powód do chwalenia. Taka nasza mała rodzinna tajemnica.

Moja mama niestety też bagatelizuje do dziś przemoc. Jak z nią rozmawiałam o tym, to twierdziła, że nie pamięta albo że nic wielkiego się nie stało. Zresztą, naokoło mnie ta przemoc wobec dzieci była powszechna. Dorastałam na takim zwykłym osiedlu. Ani patologia, ani inteligencja. Po prostu zwykłość, normalność. Dzieci nauczycieli, sklepikarzy, fryzjerów, pediatrów... Wszystkie dzieci u mnie na osiedlu widziały czym jest manto. Pamiętam wiele takich sytuacji, gdzie np. któreś dziecko się zagapiło i potem leciało na złamanie karku do domu wiedząc, że matka przyleje pasem za spóźnienie. Także w wieku jakichś 14 lat przeżyłam prawdziwy szok dowiadując się od koleżanki, że nigdy nie dostała od matki w tyłek. I szczerze? Ta koleżanka była najnormalniejszą, najzdrowszą osobą jaką wówczas znałam.

Oni dobrze pamietają co robili. Każdy normalny rodzic co źle robił przeprosiłby, pogadałby o tym. Tak zrobiła mama moje koleżanki. Mają teraz bardzo dobre relacje. Ci ściemniający chyba  myślą, że jak będą udawać że nie byli przemocowcami to wszyscy zapomną. Sami nie zapomnieli swoich doznanych krzywd, a myślą, że ze swoimi im sie uda. Moja mama ciągle miała żal o to jej robiono za dzieciaka.
Powiem tak szkoda na szukanie u takich ludzi własciwaych reakcji, relacji. Chcą udawać, chcą pół relacji, to potem niech się nie dziwią, ze ich dzieci tez udają miłość i uciekają od nich przy byle okazji. Najsmutniejsze jest to, że nie rozumieją, że gdyby szczerze pogadali to ich dzieci by im wybaczyły.

Moja mama przestała bagatelizować, gdy zobaczyła w moim mieszkaniu pejczyk, pasek i kajdanki (jakoś lubi mi grzebać po szafach). "Ło boże córciu, ja ci chyba za dużo klapsów dałam w dzieciństwie!".
Szczerze? Moooże 3 pojedyncze klapsy. Ale przemoc może być nie tylko fizyczna. Choć pamiętam częste liście w twarz (bardzo uwłaczające), ale najgorszy był ten wzrok matki mówiący "nienawidzę cię"...

Możesz mieć rację, ale wydaje mi się, ze bagatelizacja też często wynika ze skali. Moja mama uważa, że fakt, iż tu mi przyrżnęła pasem, tu dała klapa w tyłek to nic takiego, bo ona za dzieciaka dostawała bardziej. Historia o tym jak mój wujek zniszczył w szkole umywalkę i tak dostał od mojego dziadka, że przez tydzien nie mógł chodzić do szkoły jest opowiadana na przyjęciach rodzinnych ze śmiechem i nostalgią. Dla mojej rodziny patologia jest wtedy jak rodzice piją, nie pracują i nie mają wykształcenia. A u nich jest ok. Ogólnie w mojej rodzinie zawsze była przemoc. Pamiętam jak byłam w sumie dużą dziewuchą, bo miałam z 14 lat i moi rodzice musieli wyjechać na tydzień, a ciotka miała zaglądać czy wszystko u mnie ok. Ciotka taka typowa kurka pracująca w administracji państwowej. Chudziutka, malutka, przemiła. I też kiedyś weszła, zobaczyła, ze mam lekcje nieodrobione i od razu hyc za pas i próbowała mi przylać. Ja byłam w szoku. No ale byłam silniejsza, więc po prostu jej ten pas wyrwałam. Natychmiast zadzwoniła do mojej mamy poinformować jakim jestem małym potworem. Szczerze? Do dziś nawet na Wigilii się do niej nie odezwę. Nie ma szans na wybaczenie bez przeprosin. A kupę lat minęło.

W domu NIGDY. I chwala im za to.

Ale pamietam koszmar ze szpitala, gdy bylam 12-letnia dziewczynka.
Pielegniarka-zakonnica szarpala mnie za wlosy za to, ze nie chcialam jesc tego, co mi przyniesli. Ja jedzenia w szpitalu brzydze sie do dzis, tak mam.
Ta zakonnica wyrwala mi garsc wlosow, bardzo krzyczala. Wpadala za kazdym razem w furie, ja jadlam i wymiotowalam, ona szarpala mnie za wlosy.

Do dzis nienawidze zakonnic i szpitalnego jedzenia...:-)