wyprowadził się z dnia na dzień - Netkobiety.pl

Gwarantuję Ci, że gdyby Twoja mama nazwała go "dupkiem" miałabyś do niej jeszcze większe pretensje, uznałabyś ją za nieczułą, nic nie rozumiejącą, starą babę, która już kompletnie nie wie, co to uczucia i miłość, no, jednym słowem osobę z innej planety Gwarantuję Ci to Jestem od Ciebie starsza, ale jeszcze dobrze pamiętam takie rzeczy z własnej młodości

Nic Cię teraz nie pocieszy. Może poza milczącą, wspierającą obecnością, którą Twoja mama mogłaby Ci dać... ale ona o czymś takim nawet nie wie!
I nawet gdyby wiedziała i to robiła, to i tak pocieszyć się musisz SAMA. Sama dojść do równowagi, a potem odbudować się, najlepiej jeszcze zbudować w sobie coś więcej niż miałaś do tej pory - i pójść do przodu, w nowe, ciekawe, pełne niespodzianek / cudów / szczęścia życie. Nie już! troszkę czasu jeszcze potrzebujesz. Ale wiedz, że tak jest i niech Cię to motywuje!

Lubię szyć i projektować, jeździć na rowerze, a w wolnym czasie poznawać nowe gastronomiczne miejsca (ogólnie pracuję od zawsze w gastronomii, chociaż od miesiąca jestem bezrobotna). No i kino. Samej głupio chodzić, oglądam sobie codziennie w domu jakiś film, bądź dwa. Uszyłam sobie już kilka rzeczy, ale większość z nich porozpieprzałam, bo nie umiem się skupić. Kilka razy byłam na rowerze. Do lokali przestałam wychodzić, bo wszędzie widzę jego. Chociaż wczoraj byłam z mamą, ciocią i kuzynką na pizzy, też było miło. Ale on wraca, w zwykłych rozmowach, "a ja i X zawsze jedliśmy to. Spróbuj tego, X bardzo chwalił. Xowi zawsze się tu bardzo podobało." To wychodzi samo z siebie, nawet o tym nie myślę, po prostu jestem na tyle przyzwyczajona, że o nim mimowolnie wspominam w jakimś kontekście. Nawet jak się z nim widziałam po rozstaniu, powiedział mi, że bym w takiej knajpie, a ja zrobiłam pseudo urażoną minę, bo mieliśmy tam zawsze chodzić razem, a on ze śmiechem zaczął się tłumaczyć "no przepraszam, przepraszaaam, ale byłem głodny!". Dopiero po chwili zamilkliśmy, bo to przecież już nie ma znaczenia

Malineczko, twoj post pomogl teraz nawet i mnie zrozumiec cos waznego. Otoz mnie sie wydawalo (juz nie wydaje) ze po ex nigdy wiecej juz nie poczuje czegos tak cudownego, mocnego, wrecz idealnego, ze juz nic piekniejszego mnie nie spotka, ze wlasnie z nim i tylko z nim mialam wszystko i miec juz nigdy nie bede. Dziekuje Ci! Bo teraz wiem, ze moze byc jeszcze lepiej!

Nic dodac nic ujac. Wydrukowac, powiesic w ramce ten twoj post

Edit: Autorko, szyj ile wlezie! Pasja pomaga.
Mi tez wszystko przypominalo o ex. Dom, miasto, restauracje, park, praca (pracowalismy razem) kazdy kat w domu a przede wszystkim lozko.
Przejdzie, tylko daj sobie szanse na to.

To doczytaj proszę dalej: ja już nie chciałam z nim być!
Jedno jedyne co jest pewne ON NA PEWNO NIE BEDZIE CHCIAŁ WRÓCIĆ do Ciebie w rozsypce, zaplakanej, zalamanej, teskniacej za nim! JEŚLI będzie chciał wrócić to do osoby, która cieszy się życiem, jest uśmiechnięta, zadowolona, otoczona przyjaciółmi, która się rozwija, jest zadbana! Zacznij od tego wszystkiego.
Ja też płakałam, blagalam,  umierlam i mimo że nie chciałam e to uwierzyć, to to wszystko tak bardzo go ode mnie oddalalo. Po rozstaniu dość szybko zaczęłam do siebie dochodzić, nie pisać, nie dzwonić do momentu kiedy on nie napisał do mnie. Wtedy się zaczęło bo pomyślałam że to nasza szansa. I tutaj: gdybym nie odpisała szybciej ja doszlabym  do siebie i on szybciej by się ogarnął. Wtedy być może byłaby dla nas szansa. A tak? Moja rozpacz i chęć powrotu za wszelką cenę zaprzepascila to (dzisiaj ABSOLUTNIE NIE ŻAŁUJĘ!) żałuję czasu straconego na rozpacz.
Widzisz nie ma człowieka, który jeśli NAPRAWDĘ kocha i wie ze schrzanil to nie będzie walczył! Nie ma, koniec kropk. Ja ze strachu że on nie będzie potrafił, że będzie mu wstyd i dlatego nie spróbujemy znowu walczylam za nas dwoje. Idiotyzm. Bo widzisz znowu czas pokazał że się myliłam. Potrafił. Na szczęście już było za późno.
Czego by Twoja przyszłość nie przyniosła, to KONIECZNIE musisz się ruszyć i zacząć WALCZYĆ O SIEBIE! Bez Ciebie już nigdy z nikim nie powiesz MY. A uwierz że trafi się jeszcze ktoś kto przysloni Ci świat.

On jest w ogóle takim człowiekiem, że jak podejmie jakąś decyzję, to zmiana zdania jest prawie niemożliwa. Myślę, że nawet jak by zatęsknił, to zdusiłby to w sobie szybko, chociażby ze strachu, że znowu zrobi mi to samo, a ma na pewno w pamięci obraz tego najgorszego dnia, jak on najpierw krzyczał, że muszę się wziąć w garść, a potem płakał, a ja nie umiałam ustać, tylko kucałam na podłodze, kładłam się na łóżku, ehh. To co się ze mną działo wtedy jest nie do opisania, mój płacz, wycie dosłownie... Błaganie go o to, by wrócił, mówienie, jak bardzo go kocham, że zrobię wszystko dla niego. Powiedział, że nie może na mnie patrzeć w takim stanie, ale, że nie może mi pomóc. A w złości przez telefon, że jak kiedyś pozna jakąś dziewczynę, to się będzie chyba ze 4 lata z nią najpierw spotykać, zanim z nią zamieszka, przez to co mu robię po rozstaniu. A to co on mi zrobił? Wyznania wielkiej miłości tydzień wcześniej, a po tygodniu wyszedł z naszego mieszkania, widząc jak bardzo płaczę, mówiąc mi 5 minut wcześniej, że już mnie nie kocha.

Nie wiem. Bardzo go kocham, ale zawsze myślałam, że przez prawdziwą miłość się nie płacze. Wiem, że gdyby przyjechał i poprosił o wybaczenie zrobiłabym to bez wahania. Powiedział też, że mimo wszystko ten rok był dobrym rokiem i że zawsze będzie go miło wspominać, nawet jak będzie miał 70 lat to będzie o mnie pamiętać. Ale ja chcę być tam obok niego i wspominać razem z nim, nasze pierwsze mieszkanie.

Tak, swoje bo pragnę by wrócił, a nie zapomnieć o nim miałam nadzieję, że wypowie się jakiś facet, a najlepiej z historią, że on też rzucił dziewczynę mówiąc, że jej nie kocha, a potem do siebie wrócili i są szczęśliwi

Brakuje mi siły trochę, ale na pewno jest ze mną lepiej. Jak wychodzę z domu to już nie wyglądam jak chodząca rozpacz, staram się zachowywać jak najbardziej normalnie. On i tak się nie dowie co u mnie, nie ma jak. Zastanawiam się, czy nie dać mu znać, że u mnie wszystko ok, że idę dalej. Ale z drugiej strony po co.
I twój podpis: Zabiję się z miłości do ciebie. Gdybym kochała siebie, zabiłabym ciebie.
Trafne

Nie no, jak na razie nie walczę. Dałam spokój. Muszę dojść do siebie najpierw. Muszę zrobić wszystko, by umieć żyć samej, a potem dopiero zabrać się za walkę o jego miłość. Jedynie w takim przypadku może to wyjść, bo aktualnie, nawet jak by wrócił, a nic by z tego nie było, to bym umarła pewnie. Więc muszę najpierw doprowadzić siebie do porządku, lubić spędzać czas ze sobą, prawda? I wybaczyć. I sobie, i jemu. Rano jest u mnie najgorzej, potem jak wstanę i się czymś zajmę jest lepiej. Nawet zjadłam pół kanapki dzisiaj Będę tu pisać pewnie długo, więc zobaczycie. Wieczorem mogę mieć nawet całkiem nie najgorszy humor. Ranki są dla mnie najcięższe, bo mam wrażenie, że po każdej pobudce muszę układać wszystkie myśli na nowo. Poza tym z każdym dniem zasypiam z nadzieją, że to sen.

Przede wszystkim zadbaj o swój wygląd zewnętrzny, bo o ten dbać najłatwiej. Dieta, ćwiczenia, nowa fryzura, fajny makijaż, co tam chcesz. O wiele lepiej będziesz się czuła widząc w lustrze atrakcyjną kobietę, niż rozmemłaną kluchę. Z czasem dojdziesz do wniosku - bo teraz masz zaburzone poczucie własnej wartości - że całkiem spoko z Ciebie babka. Do tego zajmij się czymś, co sprawia Ci przyjemność, ale na razie może niekoniecznie coś wymagającego skupienia, bo wtedy różne rzeczy do głowy przychodzą. Najlepiej wyjścia w pojedynkę lub ze znajomymi (i nie ma, że "ojezusmaryyyyja, spacerowałam tutaj z nim!" - spacerowałaś zapewne wiele razy i bez niego), teraz jest już w miarę ciepło, więc może jakaś wycieczka? Baw się, dziewczyno. Skorzystaj z okazji, że nie musisz się nikomu tłumaczyć co, gdzie i jak robisz. Początkowo pewnie będziesz się do tego zmuszać, ale to jest jedynie kwestia zmiany nawyków, a co za tym idzie - nastawienia.

Możesz sobie nawet wkręcać, że to wszystko robisz, aby on pożałował i chciał do Ciebie wrócić. Niby wszyscy mówią (i mają rację), że należy to robić przede wszystkim dla siebie, ale mój kolega kiedyś po bolesnym rozstaniu ze swoją miłością wziął się ostro za siebie fizycznie i psychicznie, aby ją odzyskać. Ostatecznie tak się sobie spodobał, że na relację z osobą która go zawiodła nie miał już ochoty I sobie żyje szczęśliwie do tej pory. I to nie sam ze swoją zajebistością, a z fajną kobietą u boku.

W każdym razie - na pewno wszystko jest lepsze od zdychania w łóżku i czekania nie wiadomo na co.

Nie, nie wydzwaniam. Przez te dwa miesiące miałam 4 takie momenty gorsze, że się kontaktowałam. Zaraz po rozstaniu zadzwoniłam do niego raz w nocy, potem w święta po 2 tygodniach, potem jak poszliśmy do łóżka. No i jak zdałam mieszkanie, ale tu już tak nie wariowałam, ten ostatni po 3 tygodniach od wcześniejszego. Teraz znowu minęły prawie 3 tygodnie. Frazesy, myślisz, że jest opcja, że on się pogubił i będzie chciał wrócić?

2 miesiące i prawie 2 tygodnie, a od braku kontaktu 2 i pół tygodnia

No niestety, prawda. Wiem, że teraz nie mogę nic zrobić. Zresztą, napisałam wyżej. Jak zobaczę, że daję radę bez niego, wtedy znowu zawalcze

Jak na razie to jest beznadziejny przypadek.

ja nie wiem, czy on mi się śni, a ja tego nie pamiętam, ale ja jak już się budzę to ze łzami w oczach

Dokladnie ...mnie osobiscie przeraza takie uwieszenie emocjonalne   na kims i uwarunkowanie swojego szczescia tylko i wylacznie od obecnosci jednej osoby...i to w wieku dwudziestukilku lat. Kazdy przezyl kiedys zawod milosny, rozstanie i inne duzo gorsze tragedie. Kazda taka sytuacja poza cierpieniem ma przyniesc przede wszystkim nauke i doswiadczenie ktore ma pomoc nie popelniac pewnych bledow w przyszlosci. Trzeba tez troche dyscypliny psychicznej ktora pomaga ogarnac sie w takich sytuacjach. A Ty Autorko rozumujesz jak dziecko. Skoro on Ciebie nie chce i nie kocha to znaczy ze jestes zlym czlowiekiem ....nie to znaczy tylko i wylacznie ze nie pasowaliscie do siebie, przynajmniej w jego odczuciu. Zamiat przyjac to na klate a ewentualne swoje bledy przeanalizowac by nie powielic ich na przyszlosc w innym zwiazku  Ty kurczowo trzymasz sie czegos czego juz nie ma i na sile chcesz zmusic kogos do milosci. Nie wiem czy bardziej wkurzajace jest to Twoje rozpapranie emocjonalne i histeria czy sposob myslenia ktory  zdradza ze masz zadatki na niezla stalkerke ktora  nie przyjmuje do wiadomosci slow: nie i koniec. Zrozum ze kazdy mysli ze jego zwiazek i historia byla wyjatkowa i kazdy cierpi gdy sie konczy ale zycie toczy sie dalej i okazuje sie ze mozna byc szczesliwym z kims innym. Trzeba tylko chciec ...a dopoki sie nie chce to nikt i nic nie pomoze nawet czas bo skoro rozdrapujesz wciaz rany to jak maja sie zabliznic?

Wiesz, chyba jednak za bardzo się go uczepiłaś. Wiadomo, że boli ale popatrz na to z jego perspektywy. Widziąc Cię wiecznie rozwaloną tylko utiwerdzasz go w przekoniu, że dobrze zrobił rezygnując z tego związku, więc naprawdę zrób coś dla siebie. Nie masz 30 więc jakieś znajome na pewno masz. Wyjdz do ludzi, zapisz się na fitness. Cokolwiek 2 miesiące to bardzo długo, jeżeli on się do Ciebie nie odezwał 1 to daj sobie spokój. Juz wystarczająco się upokorzyłaś. Chyba znaków dymnych mu nie będziesz dwać, że jesteś gotowa mu przebaczyć Ponadto weź pod uwagę, że facet (jeżeli mu naprawdę zależy ) to nawet choćby zrobił największą głupotę to w końcu do ciebie wróci. Nie masz takiej gwarancji bo jest możliwość, że poznał kogoś kto mu bardziej odpowiada i tyle No i chyba nie chciałabyś żebrać o uczucie,którego nie ma, skoro on nie odczuwa potrzeby kontaktu  z Tobą to nie mu nie zalezalo, nie zalezy i zalezec nie bedzie (tak to działa jeżeli tobie zalezy piszesz jezeli nei masz mozliwosci powiedzenia tego w twarz, że jesteś gotowa na rozmowe) Nie napisał nie odezwał się to kaplica zjaęty już jest prawdopodobnie inną, no może nie inną, ale na pewno zajmuje się sobą a o Tobie już nawet nie myśli. Wyluzuj poczekaj, jak bedzie chcial to sam znajdzie sposob bo dalas mu do zrozumienia, że poczekasz. Ludzie sobie dużo wybaczają, a wyście na siebie tylko nakrzyczeli, pokłocili się i już po ptokach.  Może trafiłaś na typa, dla którego byłaś kolejną, którą da się wymienić, a nie tą jedyną, że choćby niewiadomo co się działo to nie idzie cię wymienić na lepszy model.

O! Wlasnie, takie figle potrafi platac nam rozum. Ja to w ogole w senniku czytalam az, co to znaczy, ze on mi sie sni i chcialam sie tylko uczepic koniecznie czegokokwiek, co bedzie mi sugerowalo, ze on sie opamieta i wroci. Teraz sie pukam w czolo, wtedy nie wierzylam, ze to kiedykolwiek zrobie. Jak sie bardzo cierpi, to ten bol przyslania wszystko, dlatego nie mozna na to pozwolic.

Feniks35, masz racje z tym uwieszeniem emocjonalnym. Niebezpieczna sprawa. Ja sama bylam bardzo przywiazana do ex, bo inaczej sie nie dalo chyba, kiedy tyle czasu spedzalismy razem. To byl krotki ale intensywny zwiazek. Masakra...
Mysle, ze to zrozumiale, ze cierpimy po rozstaniu i ciezko odpuscic. No bo przeciez powinno byc tak, jak w tym przyslowiu, ze jesli sie cos zepsuje, to trzeba naprawic, a nie wywalic. Ale czasem sie nie da. Czasem nie warto sie blaznic, upokarzac, prosic, blagac... 

Niestety, ale mysle, ze autorka chce stanac na nogi, ale nie dla siebie, tylko dla niego. Chce wydobrzec, ale po to, zeby go z powrotem odzyskac. Sama to zreszta wyzej napisala.

Zorija, nie mam zamiaru "dac mu w kość". Rozumiem, że to koniec, ale nie mogę mieć nadziei że to się kiedyś zmieni?

Ale zyjac z taka nadzieja sama sie ranisz, posypujesz rozdarta rane sola.Nie lepiej pozwolic sie ranie zabliznic ?
Jak bedzie mial wrocic do Ciebie, to wroci, niezaleznie od tego co myslisz.
I powiem Ci, ze on predzej wroci do pogodnej dziewczyny, niz do rozmemlanej,splakanej.
A jak sie jeszcze dowie, ze sie prowadzasz z jakims przystojniakiem, to jaja sobie dam uciac, ze wroci.
A wtedy Ty powinnas sie mocno zastanowic, czy przyjac niewiernego z powrotem...

A ja sobie czytam ten wątek już kolejny dzień i wcale się nie dziwie autorce, że tak usilnie pisze o swoich odczuciach. łatwo się pisze, rusz z miejsca, zrób coś dla siebie, to tylko gadanie, jak wewnętrznie czujesz, że to nie jest koniec, że on Cię kocha, tylko teraz mu odwaliło, to możesz sobie wyznaczyć jakiś czas, w którym sobie założysz, że jeśli nie zadzieje się nic, to odpuścisz, bo teraz na bank nie odpuścisz, będziesz tylko siebie oszukiwała, że masz to gdzieś kiedy dla Ciebie to dalej świeża sprawa. Moj były a obecny wrocil do mnie po 10 miesiacach, jestesmy razem juz 4 lata, moja sytuacja byla zupelnie inna niż Twoja autorko, takze nie sugeruj się moim przypadkiem ale też liczę na to, że nie bedziesz wiecznie czekac na to az sie hrabia obudzi. Na mnie wychodzenie do ludzi, imprezy, jakies fitnessy nie dzialały, wolalam siedziec w 4 scianach i np. uzalac sie nad sobą, tak spedzilam 4 miesiace. Wiem, ze gdyby nie moja determinacja i chęc przewrocenia zycia do gory nogami, to teraz nie bylibysmy w tym miejscu w ktorym jestesmy, fakt, godnosc upadla na maksa, ale nie zaluje, dzis jestem szczesliwa z   ta samą osoba, ktora niegdyś doprowadziła mnie do ruiny. Oboje wyciągnelismy wnioski, no i najwazniejsze, ani na moment jedno nie przestalo kochac drugą osobę, to jest kluczowe, jesli się coś tli,jeśli to jest to, to ja wierzę w każde zejście się ponownie. Proste.

Głównie chyba przez odległośc, później moja zaborczość i chęć kontroli, cały czas gadał, że nie kocha, ze nic nie czuje, a ja po prostu wiedzialam, ze klamie, więc żyłam sobie swoja nadzieją i się opłacało.

Nie, nie jest latwo pisac. Dopiero sama przez to przechodzilam i wiem, jakie to trudne. Po prostu staramy sie pomoc, skoro mamy swoje doswiadczenia.

Naprawde sadzisz, ze placz, zal i zamkniecie sie w czterech scianach mogloby przyniesc jej ulge?

Nikt nie mówi, żeby się zamknela w 4 scianach i wyła w niebogłosy na siłe szukanie zajec, w moim przypadku bylo nie trafione, jak juz pisalam, autorka niech sama w siebie wsłucha i w to co jej przyniesie ulge i tyle.

Ulgę by mi przyniosło przeniesienie się w czasie... Dzisiaj od 8 jestem w pracy. Do 22. To będzie mój pierwszy dzień bez płaczu. Może tak właśnie miało się stać. Może oboje musimy dojrzeć, nauczyć się czegoś, żeby docenić.

Dokładnie ale Autorka niestety nie ogarnia...nie ogarnia tego ze jesli zostawi sobie furtkę nadziei to tak naprawde zamiecie sprawę pod dywan i będzie żyła jakby wogole rozstania nie było, ot chwilowa rozłąka ktorą czas i jej starania podjęte za jakaś tam chwile  zniwelują. Gdy już dotrze do jej głowy ze jednak gamę over bo np spotka na mieście misia pysia z inna kobieta to okaże sie ze cały proces szoku i żałoby będzie musiała przechodzić od nowa bo nie zamknęła tego rozdziału w swoim właściwym na to czasie. Zdrowym podejściem byłoby założenie już teraz ze sprawa jest zamknięta, kochał, był ale już nie ma go i nie kocha. Ale tak jest trudniej, mniej wygodnie i to wymaga pewnych umownych "jaj" a Autorka tych jaj miec nie chce i woli iść na łatwiznę czyli snuć mrzonki o szansach. Wyjdzie jej to bokiem ale co kto lubi.

Zauwazylas jak to napisalas? 'BEDE potrzebowac'.
Czyli... Tak, jakby bylo juz pewne i wiadome, ze to sie stanie, ze bedzie miec miejsce. Ze wrocicie do siebie.
Z Toba naprawde jest zle

Ja w takiej sytuacji nie uwierzyłabym nigdy. Zawsze zastanawiałabym się czy to co mówi jest prawdą, czy właśnie w tym momencie nie zastanawia się jak mnie rzucić.  Przecież wcześniej też wszystko pozornie było dobrze.

Kolejny raz sie zgodzę. Bo jesli nawet ex jakimś cudem wróci do Autorki to z oczywistych przesłanek....gdzie znajdzie druga taka głupia zapatrzona w niego jak ciele w malowane wrota. Udowodniła mu swoim zachowaniem dobitnie ze jest jak szmaciana lala...da z sobą zrobić absolutnie wszystko, zawsze wierna, obecna i czekająca z otwartymi ramionami. Takich kobiet sie niestety nie szanuje bo żeby tworzyć z kimś szczęśliwy oparty na miłości i szacunki związek trzeba umieć kochać i szanować przede wszytkim siebie samego. Smutne i zalosne

Trzeba kochac siebie, o tak. Znac swoja wartosc i szanowac siebie przede wszystkim. Walczyc dla siebie o to, co najlepsze. Nie byc dla kogos kolem zapasowym, zabawka.