Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę. - Netkobiety.pl

No rzeczywiscie potrafia być bardzo łaskawe. Szkoda, ze takich tekstow nie rzucała, jak coś chciała w związku.

Wydaje mi się ze jestem na etapie 3, ale może tylko mi się wydaje,
nasze kontakty są nieuniknione ze względu na dziecko, dziś jak się widzieliśmy znowu cisza nic na nasz temat, ja zawsze byłam ta co próbuje rozmawiać, teraz widzę dlaczego mi tak ciężko było, on nigdy żadnego tematu nie zaczyna,
tak sobie dziś go obserwowałam, wpadł wypachniony prosto od fryzjera, a ja taka szara gęś osmarowana przez dziecko syropem, w dresach, niepomalowana z dołkiem w głowie, a on tak jakby mu to wszystko wisiało, przecież to tyle wspólnych lat pół mojego życia razem.
Musze szybko wziąć się w garść bo zaczyna być coraz gorzej ze mną.

Życzliwy jestem ciekawa jak potoczyła się twoja historia, póki co jestem na etapie czytania tego wątku z maja. Możesz coś napisać, ewentualnie email?

Cześć, czytam Was już od dłuższego czasu i jestem pod wrażeniem osób się w nim udzielających. Przede wszystkim ten wątek w pewnych momentach dawał mi duzo siły i motywacji do pracy. Tak jak i wy mam za sobą porozstaniowe bolączki (choć to złozony temat) i czytając inne wątki, podobnie poranionych ludzi, wiedziałam co czują ale i sama popadałam w większy dół, zaś gdy wchodziłam tutaj od razu łapałam inną energię i jakoś tak przyjemniej mi się zasypiało (serio pisze! )

Co do mojej historii: od rozstania minęlo kilkanascie miesięcy, niestety zrobiłam klasyczny błąd- nie ucięłam kontaktu! Próbowałam sobie radzić różnymi sposobami, czytałam ksiązki o toksycznych relacjach, zabierałam się za nowe aktywności, zaczęlam tanczyć salse(moje marzenie), chodziłam na randki, czyli ogolnie na poziomie racjonalnym umiałam sobie pomóc. Jednak jedyne czego nie potrafilam, to uciąć tej emocjonalnej wiezi. Byłam mistrzynią samooszukiwania się, gdyby przyznawali ordery za racjonalizację miałabym ich pod dostatkiem. No wiecie te bajery w stylu: z szacunku do siebie nie ucinamy totalnie kontaktu, przeciez nie bedziemy udawać, ze się nie znamy, jedno czy pare spotkań nie zaszkodzi. Co ostecznie doprowadziło do tego, że regularnie się spotykaliśmy, spedzaliśmy ze sobą ważne wydarzenia typu Dzień Kobiet czy Sylwester, dochodziło do seksu itp... I to wszystko bez zadnych konkretnych deklaracji zmian, no bo po co? skoro tak jest wygodniej. A ja głupia wiedząc, ze ten człowiek nie potrafi i nie chce się zmienić, tak rozpaczliwie liczyłam, a może jednak... Teraz wiem, ze na własne życzenie fundowałam sobie huśtawki emocjonalne i przede wszystkim, skoro ktoś raz mówi, że nic nie czuje czy nie wyraża chęci powrotu to jedyne co można zrobić to TOTALNIE SIĘ ODCIAĆ!!

Teraz jestem na etapie zdawania sobie sprawy ze swojego uzaleznienia i powoli odcinam wszystkie sznurki , dopiero teraz uświadomiłam sobie jakie to trudne a zarazem oczyszczające. Coraz bardziej zagłębiam się w tematykę KKZB oraz toksycznych relacji. Wczesniej też liznełam trochę tej tematyki, ogólnie od wielu lat interesuję się rozwojem osobistym, jednak jak widać wiedza to jedno a realne życie to drugie. 

Pamiętam, że Życzliwy gdzieś pisał, że ubolewa nad tym, ze wśród swoich znajomych chyba ma tylką jedną osobę, z którą może porozmawiać na tematy typu świadomość, emocje, rozwój itp, itd. Doskonale Cię rozumiem, gdyż często też ubolewałam, że kiedy chce się podzielić z kimś nowym artykułem z "Charakterów" lub porozmawiać o swoich rozterkach emocjonalnych, to niewiele osób w moim środowisku to interesowało. Generalnie moj ex też nigdy się nie interesował tematyką psychologiczną, wszystkim czym przeczytałam chciałam się z nim podzielić, podsyłałam artykuły( często też o tematyce związkowej)to ostatecznie dostał na to alergii i widziałam jak go to wkurza. Teraz wiem, że nikogo na siłe nie jestem w stanie  do pewnych wniosków i refleksji przekonać, choćbym nie wiem ile artykułów komuś podrzuciła lub ile godzin chciała rozmawiać.
Czytając Was, a szczególnie Icemana, Thepassa i Życzliwego byłam pod wrażeniem, jak potraficie zajrzeć wgłąb własnej duszy i przeanalizować swoje emocje. Byłam w szoku, serio!, że męzczyżni tak potrafią. Po moim ex miałam,niestety, utrwalony obraz faceta, który nie za bardzo jest świadomy mechanizmów jakie w nim zachodzą, blokuje się na rozmowy o uczuciach, trochę jak taka wydmuszka, bez wnioskow i refleksji w tej materii.
Teraz wiem, ze moim głównym kryterium w wyborze to przede wszystkim inteligencja emocjonalna.

Pozdrawiam Was ciepło znad mroźnego morza! ;-)

Życzliwy- fajnie, że jakoś ci się poukładało, że kogoś poznałeś i nie stoisz w miejscu. Ja całe szczęście miesiąc temu zerwałam kontakt z byłym, ale kiedy czasem patrzę w przyszłość to boję się co będzie, bo niebawem koniec studiów i trzeba zacząć żyć. Czy będę potrafiła? Czy znajdę pracę? Tego właśnie się obawiam, co będzie po tym wszystkim, jak moje życie się potoczy.

To, że poznałem nic nie oznacza, mam mimo wszystko jakiś kolec w dupie, jak dzieje się coś między mną a inną. Jak dotąd po eks trzy razy coś poczułem mocniejszego do innej, choć trochę tych dziewczyn się przewinęło, z reguły, albo same odpuszczały bo widziały, że coś nie tak, albo ja dawałem kosza. Mówiąc brzydko, choć szczerze, to teraz jest pierwsza taka, która na dzień dobry i klaśnięcie w dłonie, nie rozkłada nóg, co z mojego punktu widzenia jest mega plusem, szczególnie, że szukam dziewczyny do związku, a nie do jednego.

chockoshock przestań się ograniczać, rób swoje, żyj tym co masz, a nie tym co będzie, a tym bardziej nie żyj tym co było, bo tylko stać w miejscu, albo i nawet cofać się będziesz. Sam bałem się jutra, nie wiedziałem co mnie czeka, ale w głebi serca chciałem żeby było dobrze, tak jak mówiłem, postawiłem sobie cel, z wielkim bólem w sercu, drutem kolczastym i kulami u nóg, napierałem dalej, w końcu to nie ja się męczyłem, ale te kule u nóg, ten drut, pordzewiały, poodpadały, ból w sercu zmęczył się sam sobą, a ja dalej szedłem, napierałem, bez końca, doszedłem do miejsca w którym jestem teraz. Czy czuje się szczęśliwy? No kurde, a czy nie jest satysfakcją to, że osiągnąłem tyle? Nie poddawaj się, napieraj, walcz!

https://www.youtube.com/watch?v=Li9Vi_-Nufk

Czytam was i jestem pod wrazeniem panowie naprawde, dajecie rade macie tyle do powiedzenia, tyle robicie, dlaczego moj maz taki niejest, jakompletnie nie wiem co on ma w glowie, nie wiem jak do niego dotrzec, wogole nie rozumie jego zachowania, milczenia,  sama nie wiem czego on chce, czy on wogole chce ratowac nas czy tylko zalezymu na dziecku,
jak z nim rozmawiac ?
Czuje sie fatalnie bol w klatce jest coraz wiekszy, czujejakby temoje problemy mialy mnie udusic. Fajnie ze macie z kim pogadac w realu o tym, ja widze ze kazdy ma to w d..... że cierpie,  tylko slysze teksty typu to sie dogadajcie, sami sobie zdecydujecie, albo zero reakcji. A ja juz nie daje rady.

Miałem podzielić się swoją historią, dopiero jak przeczytam wszystkie posty w tym wątku(jestem jak na razie na 15 stronie;), ale naszła mnie potrzeba napisania już teraz. Miesiąc od naszego rozstania, dzisiaj widziałem ją po 3 tygodniach. Pierwsze 3 tygodnie były słabe, użalanie się nad sobą, głupie pomysły, całe szczęście żaden nie doczekał się realizacji. Ostatni tydzień to moje małe sukcesy. 31 natrafiłem na ten watek, zacząłem czytać i pojąłem, że muszę zacząć budować siebie. Od czego zacząłem? Od od skończenia podglądania jej w internecie. Koniec z przeglądaniem jej fejsbóków, instagramów itp. Przy dwóch pierwszych podejściach wymiękałem po jednym dniu, za 3 wytrzymuję już 7 dni, ale dzisiaj mięknę(i chyba dlatego tu piszę, żeby się czymś zająć, a nie wrócić do punktu wyjścia i gloryfikować ją wlepiając ślepia w jej fotki). Uczelnia, tego nie przeskoczę, żeby nie wiem co. Będąc na jednym roku nie da się nie widywać. Idąc dzisiaj na zajęcia po tej przerwie, czułem się najlepiej od momentu rozstania. Rozluźniony, rozradowany, z pozytywnym nastawieniem, z piersią wypiętą do przodu. Wszystko prysło gdy ją zobaczyłem. Nagle to wszystko uciekło, a pojawiły się ból, rozgoryczenie, gniew. Nasz kontakt kończy się na przywitaniu. Mimo to samo poczucie, że ona jest tylko obok dołuje mnie(bo mnie nie ma przy niej). Jakoś udało się przetrwać te wykłady. Wracając do siebie taki byłem wkurzony, że o mało się z pięściami nie rzuciłem na przechodnia pytającego o godzinę... Wróciłem jakiś taki tym znużony, że jedyne czego pragnąłem to sen i jak nigdy za dnia, usnąłem.
Jak sobie z tym wszystkim radzić?
Sesja za pasem, mam nadzieję, że nauka będzie mnie odpowiednio absorbować. Oby.

Całe szczęście jestem na takim etapie, że nie żyję przeszłością, bardziej traktuję ten związek jako coś fajnego, jakąś lekcję. Czasem przewijają się fajne momenty w głowie i zastanawiam się czy ktoś będzie w stanie zaakceptować moje wariactwa i wygłupy. Przede wszystkim brakuje mi zainteresowania drugiej osoby, kogoś do kogo mogę zadzwonić, napisać, świadomości, że jest gdzieś ta ważna dla mnie osoba.
Niestety, ale mój były nie doceniał mnie (o czym bardzo często mu powtarzałam), a naprawdę wiele dla niego robiłam. Nie miałam w nim oparcia, sama musiałam radzić sobie w trudnych sytuacjach. Dość szybko doszłam do momentu po naszym rozstaniu, w którym zdałam sobie sprawę, że to i tak nie miałoby większego sensu, że już wiele razy chciałam to zakończyć wcześniej, ale brakowało mi odwagi. W sumie to nie brakuje mi jego, a po prostu tej drugiej, bliskiej osoby.

Ja wprawdzie po rozstaniu nie jestem...ale mam kilka wniosków po ostatnich miesiacach z perspektywy tzw. ,,ratowania,,,do tego dokładają sie wspomnienia z innego związku gdzie to dziewczyna mnie rzuciła bez tzw. ,,rozkminiania,,
I uważam że rozkminianie rzeczywiscie jest niepotzrebne,szkodliwe i nie daje nic. Życie jest prostrze niz ludzie myślą,jeśli bijesz głową w mur to warto przestać od razu i odwrócić sie w drugą stronę....inaczej głowa będzie rozbita,być morze mur upadnie ale głowa sie nie naprawi.
Analizowanie kazdego szczegółu jest baardzo kuszące dla osoby która chce posiąść wiedzę tajemną,tylko że tawiezda nie jest tajemna tylko delikwent jest na haju.
Warto sobie powiedziec ,,nie rozkminiam,, i zostawić te walke innym,paradoksalnie zazwyczja potem ta druga osoba sie nagle otwiera sama bez gadania.Po rozstaniu ta sama prawidłowość.
pozdrawiam

Nie wiem czy to dokladnie o to chodzi, ale szczerze ja dociekałem wszystkiego. Szukalem odpowiedzi, bo nie moglem tego pojac wszystkiego...zajelo mi to ok 2 miesiecy, ale w koncu sie dowiedzialem prawdy i teraz z dnia na dzien znajduje w sobie coraz wiecej pogardy dla ex, pomimo ze boli, to jednak ten bol przemienia sie w nie wiem... takie niedowierzanie, jak moglem byc z taka kobieta.

Robert czyli powinnam juz nie robicnic? Czekac nadal? Juz mysli mi nachodza ze sama powinnam zaczac temat co z nami bedzie. Strasznie ciezko tkwic wtakiej niewiedzy i bezruchu.

Sama nic nie zrobisz na sile. Jeżeli druga strona zleje temat i sie sama nie odezwie, niestety temat spalony doszczetnie. W swoim przypadku wiem, ze zarowno cisza jak i probowaniem nic bym nie zdziałał. Poprzez uciety kontakt sam sie lepiej czuje ze soba, ze wiecej sie nie pograzam i nie płaszcze, chociaż tak jak sie płaszczyłem nie wiem czy da sie bardziej , do tego stopnia bylem zmanipulowany.

Wlasnie wrocilem z klubu....bylem pierwszy raz od rozstania i pierwszy raz gdzies od sierpnia. Dodam, ze powodem ze jedynym powodem dla ktorego poszedlem byl fakt, ze przylecial do mnie na weekend moj bardzo dobry kolega, ktory jest "celebryta" chyba numer 1 w moim miescie ( sportowiec znany w calej europie ). Poszlismy do tego klubu razem, on wie o mojej sytuacji...lekkoduch caly wieczor zanim wyszlismy powtarzal, ze razem sobie odbijemy u niego w hotelu i zebym sie nie martwil. Wpadlismy do klubu....kobiety doslownie nas obskoczyly z kazdej strony, kazda chaciala zdjecie z moim kolega, pogadac chwile czy nawet byc w poblizu. Krecilo sie mnostwo naprawde ladnych dziewczyn. Jedna podeszla do mnie i zaczelismy rozmowe...Powiedziala, ze jeszcze chyba nigdy nie widziala tak powaznej osoby z twarzy na imprezie jak ja i zebym sie rozluznil. Nie wiedzialem kompletnie co jej odpowiedzieci naprawde nie potrafilem usmiechnac sie chociaz na sekunde. Patrzylem na te wszystkie dziewczyny, ktorych bylo mnostwo. Bardzo duzo naprawde ladnych, ale zadna nawet w najmniejszym calu nie bylaby w stanie zastapic mi mojej ex:( nie widzialem jej na oczy juz z miesiac, a wciaz jest naprawde krucho...

Wczoraj dowiedzialem sie od kolezanki, ze moja ex zaczela mieszkac ( 2 miesiace od mojej wyprowadzki ) z nowym typem. Szczerze...jakoś cholernie nie zabolało. Mam nadzieje, ze to nie tylko lepszy mentalnie dzień i powoli lecze sie z tego wszystkiego, choc nie ukrywam, ze mysle o niej każdego dnia i zadaje sobie setki pytań.

Kosmiczny Nick ma rację. Też przechodzę to, co Ty Dantezg. Mój były narzeczony ma obecnie partnerkę i powiem Ci, że są dni, gdy się z tego śmieję i mam to gdzieś, a są też takie, gdy jest mi przykro. Jutro idą na jej studniówkę, więc pewnie później ona zaleje internet zdjęciami (nie ma to jak lans), a ja - tak czy siak się dowiem (mimo blokady na wszystko, co z nimi związane). Właśnie czekam na dzień aż będzie mi to latać koło nosa. Może w końcu nadejdzie. Czego i Tobie życzę.

Nie mogę zrozumieć, jak można tak szybko się z kimś wiązać? No, ale cóż...łatwo przyszło itd.
Mój problem jest taki,że może i on się tak nie afiszuje z tym, ale ona! Ohohoho! Instagram, facebook....no ale czego można się spodziewać? Złapała 7 lat starszego kolesia, to się chwali przed koleżaneczkami z liceum.

Spróbuję wyłapać i się pochwalę, a co!

Akurat tu nie chodzi o wiek, bo to nie ma nic do tego. Nawet nie chodzi o zazdrość. Tu chodzi o to,że było przez 7 lat (tyle trwał nasz związek) mówione co innego, a teraz wyprawia wszystko to, z czego się zawsze śmiał. Powiedzmy, że hmm...miał dość konserwatywne zasady. Obecnie zachowuje się jak pies zerwany ze smyczy. Stąd we mnie poczucie złości, że po prostu oszukiwał. Dotąd stawiałam sobie pytanie - gdzie jest ten prawdziwy on? Czy teraz, czy wtedy gdy był ze mną? Na szczęście zmęczyłam się już tym zastanawianiem, bo w sumie już nie warto, to nic nie zmieni.
Co do niej, to nie miałam nic. Ot, zakochała się i tyle. Niczemu winna nie jest. Dopóki nie zaczęło do mnie dochodzić, co opowiada. Fakt, ciśnienie mi podniosła, ale nie zrobiłam z tym nic. Nie chce mi się wdawać w żadne przepychanki słowne, to bez sensu.

Hahaha, dobre! Moja koleżanka stwierdziła, że to jakiś kryzys ćwierćwiecza i chłopak wyszaleć się chce

Co tam u Was ludzie z tego wątku ? U mnie szczerze bez większych zmian. Dalej leczenie z uczucia, uzależnienia. Oszukałbym Was, gdybym powiedział, że zdarzają się dni, w których nie myślę o tym co było, jednak to myślenie i rozgrzebywanie nie jest już takie bolesne jak jeszcze niedawno. Kompletny brak kontaktu z 2 stron wciąż się utrzymuje, tylko jakieś dziwne ruchy ze strony mojej ex na FB. Raz mnie blokuje, za chwile odblokowuje i tak w kołko, a nie potrafie/nie chce sam jej usunac ze znajomych.
Jakis czas temu pisalem, ze w moim zyciu pojawiaja sie jakies kobiety. W momencie pisania tego bylem byc moze w jakims stanie uniesienia, bo myslalem ze to co bylo juz we mnie umiera....mylilem sie. Byla u mnei w odwiedzinach na prwie 4 tygodnie rodzina, ktora byla przy mnie kazdego dnia w okresie swiat sylwestra itd, wiec tak o tym wszystkim nie myslalem. Wyjechali i znowu zostaly 4 sciany i niepodlaczony telewizor od 3 miesięcy. Staram sie chodzic na jakies sauny, silownie, squasha ale podczas wykonywania tych czynnosci non stop w głowie siedzi "przeszłość". Przeraża mnie to, że pomimo tego że jakoś przechodze przez te dni, to od listopada gdzie miał miejsce koniec związku nie potrafie znaleźć szczęscia w czymkolwiek. Po prostu tesknie. Nie szukam na siłe nikogo jako "plasterek", bo nie chce nikogo krzywdzić.
Dostałem bardzo ciekawą propozycję nowego początku 15 000 km od Polski w bajecznym miejscu na Ziemii, jednak na ta chwile mnie to przeraża. Za duzo o tym mysle w kontekscie " nowy poczatek może być poczatkiem konca w samotnosci na drugiej półkuli ". ( tak BTW sprobowalibyscie w mojej sytuacji wyleciec gdzies z dala od wszystkiego, od rodziny z ta niewiedza kiedy ich znowu zobaczycie, bez znajomych, do totalnie innego świata? ). Nie czuje się szczęśliwy sam ze sobą. Chciałbym, żeby to minęło jednak nie potrafię znaleźć na to lekarstwa.
Dużo osób pyta mnie, co bym zrobił, gdyby ex się odezwała i chciała wrócić. Nie oszukuję ich tekstami typu " nie ma żadnych szans po tym co sie stalo ". Kochalem/kocham ja i nie wiem naprawde jak bym sie zachowal. Byla dla mnie najważniejszą istotą na świecie przez jakiś czas, chciałem z nią póść dużo dalej...z jednej strony chciałbym zapomnieć, z drugiej gdzieś w podświadomości JESZCZE czekam na jakiś odzew z jej strony ( wiem, że to złe...nie musicie mnie cisnąć ).
Pozdrawiam

Szczerze ja nie mam żadnych "wymówek". Po prostu nie czuje się sam ze sobą dobrze, a co dopiero miałbym czuć się dobrze przy drugiej osobie.

U mnie mija niedługo rok od rozstania, a 3 miesiące odkąd przestaliśmy się kontaktować. Znalazłam pracę, niedługo zaczyna się nowy semestr studiów, mam na głowie magisterkę, więc jest co do roboty aleee te myśli się pojawiają. Nie ma już wspomnień za to. Nawet kiedyś chciałam coś powspominać i zamiast jakiś miłych chwil, miałam przed oczami jego z nią. O tyle dobrze. Rozumiem Cię, bo to jest tak,że jak się ma co robić, to jakoś się to przetrzymuje,ale najgorszy jest moment, gdy pojawia się czas wolny. We mnie wtedy uderza ze zdwojoną siłą. Też wiele osób mi mówi,że kiedyś może tak się zdarzyć, że będzie chciał wrócić, że nie wytrzyma z tamtą. Jest tyle we mnie żalu i złości, że nie byłabym w stanie nawet z nim rozmawiać normalnie, więc na razie takie gadki ucinam od razu.

Co do myśli o nowym związku. Pojawiają się powoli, ale nie szukam na siłę. Znajdzie się ktoś, to się znajdzie. I tyle. W sumie też bym się bała, że to byłoby sztuczne, bo myślami wracałabym do niego.

Widzisz, tęsknoty nie da się zabić, ale wiesz co? Sama wiem po sobie, że z czasem ona zmaleje. Będziesz tęsknił, myślał o niej, ale już nie z taką siłą.

dantezg Ja miałam w sumie podobnie. Zawsze byłam pewną siebie osobą i znałam swoją wartość, ale po tym co się u mnie stało zaczęłam wątpić.
Problemy z Twoją samooceną są tylko przejściowe, biorąc pod uwagę że wcześniej ich aż tylu nie miałeś.
Zachowuj się jak pewna siebie osoba (jak dawniej), wyjdź do ludzi, to w końcu Ci to wróci ;p Poza tym nie rezygnuj ze świetnych okazji tylko przez to, że masz chwilowe załamanie poglądów na własny temat.

Rozumiem. Ostatecznie zrobisz, jak uważasz. Wszystko jest kwestią tego, co tak naprawdę chce się osiągnąć
Pamiętam, jak ja ostatnio miałam możliwość zaangażować się w bardzo fajną działalność, ale miała tyle rzeczy na głowie, że zrezygnowałam z aplikacji, bo pomyślałam, że nie dam rady. W tamtym momencie faktycznie nie dałabym rady, myśli i działania były gdzie indziej, ale jak się tylko mniej obowiązków zrobiło zdałam sobie sprawę, że to był błąd i mogłam spokojnie aplikować.

Witajcie

Od prawie 2 mcy czytam ten temat i jeszcze do końca nie doczytałam, ale jestem blisko Dziś postanowiłam napisać. Nawet nie wiecie ile zrozumiałam czytając wasze niektóre wypowiedzi i gratuluje - na pewno nie jestem jedyną osobą, która z waszych mądrości korzysta. Serio, nieświadomie pomagacie pewnie wielu osobom.
Zdecydowała się zasięgnąć opinii u was, ponieważ nikt nie jest w stanie udzielić mi odpowiedzi.
Swą opowieść skrócę maksymalnie, coby was nie zanudzić. Poznałam go w liceum, zaczęliśmy być ze sobą po maturze, wielka miłość, zostawiłam dla niego chłopaka, z którym byłam 3 lata i snuliśmy plany na przyszłość mimo mojego młodego wieku. Nowa miłość coś przepięknego, uczucia jak nigdy przedtem, nawet się nie spodziewałam, że tak można kogoś kochać. Dodam z całą pewnością, że tak było i z mojej strony i z jego. Przecudowne 2,5 roku, wyjazdy w wakacje, ferie, poznanie rodzin. Nagle czuje, że coś jest nie tak, coś się zmieniło z jego strony. Ufam swojej intuicji i wiem, że dzieje się niedobrze. Pytam co się dzieje, w odpowiedzi słyszę, że nic, wszystko ok. Od tej pory sinusoida - raz czuły i kochający, raz nieobecny i chłodny. Ewidentnie widać, że dzieje się źle, więc ja drążę (lubię wiedzieć na czym stoję). Ciągle "wszystko ok", "wmawiasz sobie", itp. Chudnę, na niczym nie mogę się skupić, studia olewam, w pracy funkcjonuje jak zombie. W końcu nie wytrzymuje i mówię, że ma podjąć decyzje. Usłyszałam, że musimy zrobić sobie przerwę. Po tygodniu spotkanie, na którym słyszę, że nie jestem tym czego on szuka, że przez ten tydzień stwierdził, że mu mnie nie brakowało. Byłam w szoku, jakby mi wbił nóż w serce. Pewnie większość osób wie o czym pisze Nie jestem osobą, która potrafiłaby błagać o miłość, więc nie mamy kontaktu. Po kolejnym tygodniu kolejny szok. Jakaś panna z jego uczelni oznacza go na zdjęciu... na wyjeździe w górach... Myślę sobie ok, wszystko jasne, dla mnie w sumie też zostawił poprzednią dziewczynę. Cierpię bardzo wiele miesięcy. Po pół roku dzwoni do mnie, że kocha mnie bardzo, że wie co stracił, że myślał o mnie każdego dnia. Wracamy do siebie, mówi, że z tą dziewczyną przespał się kilka razy, uczuciowo nic nich nie łączyło. Okazuje się, że podczas tej pół rocznej przerwy było kilka innych, niby tylko flirt, ale nie wierze do końca. Nie za bardzo nam się układa, sytuacja podobna do tej opisywanej przez JoyDivision , po dwóch miesiącach znowu mnie rzuca, tym razem trochę przyznaję mu racji, bo nie potrafiłam zapomnieć o tym co mi zrobił. Więc myślę, kurde, moja wina, skoro się zdecydowałam do niego wrócić to powinnam mu nie wypominać i żyć dalej. Co się okazuje? Że powód był inny - kolejna laska. Usuwam FB, zrywam kontakt. W sumie to zawsze on zrywa kontakt, praktycznie bez wyjaśnienia, a ja nie usiłuje za bardzo się z nim kontaktować, bo jestem honorowa. Jakiś czas później poznaję kogoś, dobrze się rozmawia, spotykamy się coraz częściej, chłopak dość szybko się angażuje, ale ja działam powoli, nie chce aby było jak z exem. Niestety, tamten znowu się odzywa, na neutralne tematy, więc stwierdzam, że możemy normalnie pogadać, w końcu tyle nas łączyło, ja jestem zainteresowana kimś innym, może wśród tych wszystkich lasek nie ma takiej z którą może porozmawiać. Więc daje się zaprosić na piwo. I znowu teksty, że jak mnie zobaczył to wie co stracił i setki przepięknych słów, które jak słyszę to serce mi topnieje. Dodam, że cały czas go kocham. Więc wracam znowu. Przez rok super extra, ja już nie wypominam, chce żeby było dobrze, bo jesteśmy sobie na pewno przeznaczeni ( ) Po prawie roku sielanki coś się zmienia... Sinusoida come back! Nauczona wcześniejszymi sytuacjami mówię, że wiem co się dzieje, że ma spier... i dać mi normalnie żyć. Dodam w tym momencie, że oprócz jednego spotkania nasze rozstania (a raczej rzucanie mnie) odbywało się przez smsy, bo nie miał nawet odwagi się spotkać i powiedzieć tego prosto w oczy. W tym momencie nie ma go w mieście, w którym mieszkamy, wiem, że jeszcze jakiś czas go nie będzie, dlatego tym razem ja piszę smsa. Chyba spływa to po nim jak po kaczce, bo nie widać aby go coś zabolało. Wiem, że wrócił do miasta, więc proszę o spotkanie, bo jednak przez smsy to nie jest dla mnie rozwiązanie. Mówię, że nigdy więcej nie chce od niego słyszeć, że mnie kocha, że wie co stracił i żeby się nie wpieprzał więcej w moje życie. Możemy mieć sporadyczny kontakt i nic więcej. Jak on mnie dwa razy zostawiał to była kompletna cisza miesiącami, teraz ruch był mój, więc mniej więcej co 3 tygodnie pisze do mnie "co słychać" itp. Wciąż kocham, ale nie mówię mu o tym, zależy mi aby naprawdę zniknął i dał mi żyć, bo nie jestem w stanie zaangażować się w kogoś innego. On też nic nie wyznaje, chyba uszanował moją prośbę i dał spokój w kwestii "miłości". Spotkanie na kawę w lato, słucham jak poznał tą, tamtą, wesela, imprezy, trochę boli, ale w sumie zaczynam mieć myśli, że jest niezbyt zdrowy na umyśle, bo sugeruje mi, że ze mną wszystko było najlepiej i najpiękniej, żadna inna mu tego nie dała. Kontakt jest sporadyczne, ale męczy mnie sytuacja, wiem, że powinnam zerwać ten kontakt zupełnie. Przed świętami proszę o spotkanie, mówię, że to nasze ostatnie, na poważnie, że pierwsze trzy lata były cudowne, ale to minęło i te nasze "co słychać" nie jest mi do niczego potrzebne. Wtedy olśnienie! "Ale jak to, my jesteśmy sobie przeznaczeni, nie udawajmy, że bez siebie też nam będzie dobrze", znowu bardzo przeżywam, bo jest dla mnie ideałem, ale za dużo się wydarzyło, nie potrafiłabym z nim żyć. Nie ufałabym już nigdy. Od tego niby ostatniego spotkania widzieliśmy się kilka razy, bo mnie uprosił (jestem chyba idiotką). Widzi mój opór, zawsze jak chciał wrócić leciałam jak na skrzydłach, a teraz.. nic... Obecnie jest taka sytuacja, że potrafi milczeć tydzień i nagle napisać mi "Chce abyś była szczęśliwa, ze mną", że będzie walczył, że to, że tamto... Potem tydzień absolutnej ciszy i nagle znowu takie teksty.

Na koniec napiszę, że coś do niego jeszcze czuje, wiem, że on do mnie też, ale nie widzę absolutnie szans dla tego związku. Mam ciągle przeczucie, że to był ten jedyny i że takiego to już nie spotkam, bo jak było dobrze, to naprawdę byłam w niebie. Na pewno do niego nie wrócę i nie szukam u was pomocy w tej kwestii. Chciałabym tylko zasięgnąć waszych opinii o co tutaj chodzi, bo tak jak napisałam na początku - ani rodzina, ani znajomi nie potrafią wytłumaczyć co ten człowiek ma w głowie. Może on jest na coś chory? Skoro tak ze mną było wspaniale (a wierzę, że byłam dla niego wyjątkowa), to po kiego szukać wrażeń gdzie indziej? I to tyle razy?

Nie będę ukrywać, że szczególnie zależy mi na opinii thepass, życzliwego, Elle88, Jacek84 czy Iceman'a , choć ojciec założyciel pewnie od dawna tu już nie zagląda Ale chętnie przeczytam wypowiedzi wszystkich innych czytelników.

Dziękuje wam za nieświadomą pomoc przed tym wpisem i mam nadzieję, że teraz też będziecie w stanie w jakiś sposób mi pomoc...

ja doszedłem do 30 strony ;D
najbardziej pomógł mi Iceman!
te jego sentencje ze zgubionym banknotem 100zl i dzieciach z piaskownicy

:"Kiedyś mi się wydawało że trzeba walczyć, budować to co zostało zburzone i dodatkowo się angażować, ale to bzdura. Życie daje setki miliardów możliwości, szkoda jest go marnować na otwieranie spraw, które można zakończyć w ciągu jednej chwili."

Mądre słowa. To jest jak sklejanie porcelany, nawet jak Ci się uda to już nie będzie to takie samo. Lepiej zacząć od nowa. Ale powiedźcie mi jak przestać myśleć o kimś kogo się kiedyś kochało i nie zmarnować sobie prze to nowego związku?

Oczywiście, że on. Bardzo się ciesze, że pomimo tego co z nim przeszłam nie stałam się dziewczyną bez uczuć i empatii, wciąż wierze, że jeszcze czeka mnie coś pięknego
Nurtuje mnie także dlaczego mając takie powodzenie wybrał sobie akurat mnie na taką przystań... Wyczuł, że jestem na to najbardziej podatna? Jeśli to, że mógł być mnie pewien (co wg. mnie powinno być naturalne w związku) spowodowało, że "padło" na mnie, to ja nie chce chyba aby w przyszłości ktoś był taki pewny co do mojego uczucia.

To jest to, co najbardziej mnie boli. Stracony czas. Zaczęliśmy być ze sobą jak miałam 19 lat i byłam dziewczyną, która wierzyła bezgranicznie w miłość, wierność, czy chociażby przyzwoitość... Nie mogę sobie darować, że gdyby nie szanse, które mu dawałam, to historia skończyła by się 3 lata temu! Dlatego odradzam szczerze powrotów po takich akcjach...

Staram się

Jest mi bardzo miło, że mi odpowiedziałeś Liczyłam na to, ale się nie spodziewałam Dzięki!

Niektórzy to mnie chyba myślami tutaj ściągają

czrnamamba-24 przygoda jak z tej opowieści o Żurawiu i Czapli. Powiem Ci, ze im dłużej tak będziecie sobie z eksem dupsko wąchać, to tym bardziej będzie boleć, będziesz stać w miejscu, zero postępu, a tym bardziej, że priorytetem będzie on, nic więcej, w końcu za jakiś czas, być może za x lat, obudzisz się, że straciłaś pół życia na bieganie za kimś, kto nie jest tego wart (nawiasem mówiąc, o by tak nie było, i życzę Ci żebyś jak najszybciej z tej pajęczyny spierniczyła).
Zdradzał Cię? Po co być z kimś takim? Zdradził raz, zdradzi i drugi, przy okazji nie będzie Ciebie szanował, bo skoro mu wybaczasz zdrade, to znaczy że nie masz honoru i można Ciebie traktować (z całym szacunkiem) jak szmatę do podłogi, zastanów się czy tego jesteś warta? Czy naprawdę zasługujesz na brak szacunku od drugiej osoby? Skoro jest się z kimś w związku, to chyba się kogoś kocha, czy "miłość, kochać" ma w sobie "brak szacunku" ? No raczej nie, tak więc przemyśl to. Jak dla mnie tracisz cenny czas. Nauczyłem się jednego, choć też pomimo wzbraniania się, to podświadomie chciałem mieć z eks kontakt itd. Pewnie byłoby tak samo, a ona by mi wierciła jeszcze większą dziure w sercu, mówiąc o tym gdzie ją chłopak zabrał, a to a tamto, prawdopodobnie albo bym zaćpał się, albo zawisnął na linie, bo śmiało moge powiedzieć, że miałem w tamtym czasie słabą psychikę. Na szczęście nauczyłem się szanowac innych ludzi i wyciągać rękę o pomoc, tak samo jak i teraz sam wyciągam do wołających o pomoc. Wracając do tematu. SZKODA CZASU, BYŁO MINĘŁO, TERAZ JEST TERAZ, A TO CO BYŁO, JUŻ NIE WRÓCI, TAKIE JEST ŻYCIE. Sam tęsknie za tym, jak miałem 16 lat i wszystko w dupie, może czasem jakaś klasówka, a tak? Zero problemów, a teraz jak widzę tą dorosłość, rutynę, praca, dom, studia, to czasem rzygać się chce. A gdzie czas żeby pograć cały dzień w gry komputerowe? Pograć w piłę. Tak samo za tym tęsknie, ale nie wracam wspomnieniami na tyle, żeby nie myśleć o teraźniejszości, tak samo tyczy się to eksów.
Poza tym, nauczyłem się szacunku do samego siebie, jak ktoś nie szanuje mnie to niech wypier.. serio.

Vanillation nie dostałem nic na maila od Ciebie

Ktoś tam pisał, że minął rok, ale że coś tam. U mnie też minął rok, po eks w moim życiu nawet smród nie pozostał, nie wiem co u niej, nie interesuje mnie, jakiś miesiąc temu widizałem, że zdjęcia z chłopakiem wstawiła, ale jakoś spłynęło to po mnie jak po kaczce, 0 emocji. Wspomnienia nie wbijają się do głowy, chociaz zobaczymy za jakiś czas, bo na razie praca, studia i jakieś nieudane znajomości z kobietami.
Tak, stałem się jakiś bardziej kumaty, podchodze dosyć neutralnie do innych dziewczyn jak coś iskrzy (nawet jak czuje, że mógłbym eksplodować z podjary, to i tak zimny jak człowiek lód), dzięki temu widzę jak często spotykam niewłaściwe kobiety. Póki co albo świadomość, albo niedojrzałość poznawanych przeze mnie kobiet uniemożliwia mi krok w przód. Może to i lepiej, nie spinam się od dłuższego czasu, że muszę kogoś mieć, czy coś, czasami nawet to lepiej, bo mało czasu mam dla siebie, a co dopiero dla kogoś. Poza tym, ani na siłę, ani na pokaz, a tym bardziej żeby z kimś się męczyć, bo ma swoje jakieś chore zagrania nie chcę być. Odnośnie takich zagrań, to tak troszkę napiszę, bo czuję niesmak jak po mielonych kotletach, które ktoś lepił jednocześnie paląc fajkę (ohyda smak w ryju papierochów po takim kotlecie). O czym mowa, zauważyłem jak postępują kobiety w fazie "iskrzenia" i powiem Wam, że niektóre są tak niedojrzałe i takie desperatki plus toksyki do kwadratu, że brak słów. Próby wzbudzenia zazdrości obściskując się z kolegą w taki sposób, bym ja to widział i nie wiem, wybuchł zazdrością, albo obraził się i poszedł? Brak emocji. Zagrywki typu "ale on mi się podoba i jeszcze często do mnie wypisuje", po co takie akcje? Czy naprawdę niektóre dziewczyny muszą być takie, bo uważają że w ten sposób wywołają lawinę emocji, ciśnienie podniosą i wywołają w mojej głowie spinę związaną z "o kurde muszę się za nią wziąc, bo mi ktoś ją sprzed nosa sprzątnie?". Może i to działa, na chłopakach, którzy nie wiedzą czym jest toksyk.
Może się starzeję, może w dupie mi się poprzewracało, ale wiem co mówię, przy okazji kiedyś nadal z takimi utrzymywałem kontakt osobami, dzisiaj wiem, że choć "fajnie się gada" albo "czuję, że to ta jedyna", to kontaktu się nie utrzymuje o czym pisałem jakieś 3-4 miesiące temu, jak jednej dałem kosza, to mi dupe obrabiała strasznie, lepiła się w klubach, a później innym do niej podbijającym mówiła, że jestem natrętny.
Taki urok chyba, że w takim wieku mało która płeć żeńska jest już kobietą, same dziewczynki, grr.

Pomimo tego, wszystko u mnie spoko, jak dobrze pójdzie to za miesiąc przed imieniem i nazwiskiem "inż" będe mógł sobie dopisywać.

Jak poradzić sobie z tym, że było się dla kogoś tylko plasterkiem na złamane serce po nieudanym związku? Ciągle wraca do mnie to uczucie... Taki paradoks... ona jego najprawdopodobniej nie kochała, więc znalazł mnie, żeby zapchać swój ból i poczucie samotności.
Dziwi mnie jak można sobie na to pozwolić. Podejść tak instrumentalnie do drugiego człowieka.
Jak sobie z tym radzicie, jeśli mieliście takie doświadczenia?