Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę. - Netkobiety.pl

Ja też się czułem silny, w październiku, bardziej jeszcze w listopadzie. Nie odzywałem się, mimo że dostawałem co chwilę jakąś informację, która zbijała mnie z tropu, to zamknęła nasze konto, to wysłała pozew, ale w głębi wiedziałem, że wcale jej nie minęło. Wiedziałem, że za chwilę role się odwrócą, ale nie czekałem na to, starałem się żyć swoim życiem, poukładać się jakoś w nowej sytuacji, czekać na rozprawę i zadać koniec temu związkowi, po 5-ciu latach. Od połowy listopada zaczęła się jednak nostalgia u żony. kiedy mi się w miarę udało opanować tęsknotę i żal, czułem że ruszę wreszcie z miejsca, ona zaczęła do mnie pisać, niby obojętnie, ale pytając czy mam kogoś, czy nadal tam pracuję, wspominając częściowo wycinki z naszej przeszłości. Potem doszło do tego, że zaczęła mnie chwalić, zadawać pytania, czy chciałbym już mieć to z głowy. Aż w piątek zeszły zaczęła mnie nagabywać na spotkanie, z pozoru obojętne, aby jej pomóc. Zgodziłem się, pomogłem, nic między nami nie zaszło, ale wieczorem już miałem kolejną falę tęsknoty, pragnienia zbliżenia się, zachęty do seksu. Prawie uległem, bo co tu wiele mówić, czuję do niej jeszcze wiele, ale pomyślałem, co to zmieni, jak się będę czuł rano, co sobie powiemy? Czy się pogodzimy,a jeśli tak, co dalej? Co z mieszkaniem, przyszłością, tym co było?
Od soboty, kiedy jej odmówiłem, cisza. A ja głupieję, o ile byłem silny i wydawało mi się odporny, o tyle moja odmowa spowodowała we mnie wyrzuty sumienia, żal, że nie poszedłem. Zastanawiałem się, czy będąc sobą powinienem od razu polecieć do niej ktoregoś dnia, pogadać, poprzytulać się, być blisko... Ale za dużo się wydarzyło, czy potrafię to uratować, czy jej wola powrotu, bycia blisko jest chwilowa, czy na dłużej.
Czekałem, aż ją zaboli, aż wróci, pokażę swoją moc, honor, dumę, a kiedy to nastąpiło, zachowałem się chłodno, ale z drugiej strony też tęsknię i nie wiem co dalej z tym robić. Idą święta, Sylwester, czuję się zagubiony, co tu wiele mówić brakuje mi jej...
Myślę sobie, czy nie ulegnę przy kolejnej okazji, zaraz interpretuję to jako słabość, wstyd mi za siebie, ale kiedy było cicho, było łatwiej, teraz było mi już trudno odmówić, a kolejnym razem będzie mi jeszcze trudniej. Gdzieś wewnątrz rodzi się kolejna nadzieja, co z tego że wiem, że płonna, ale pobyć blisko choć chwilę? Nie wiem, czy to mi jest potrzebne, czy bronić się za wszelką cenę...?
jak Żuraw i czapla...tak wciąż, myślałem że koniec, to koniec, ona mnie nie chce i już, a tu znowu zwrot i tęsknota z jej strony...

Ja stosuje podobną metodę jaką podaje Tenko. Gdy przychodzi zwątpienie ta gorsza chwila. Głupie myślenie, że może gdyby EX by chciał ( !!! ) wrócić do siebie. Myślę sobie jak cierpiałam, jak się źle czułam i jak ryczałam. Podobną mam metodę, gdy przypominają mi się miłe chwile, zaraz przywołuje te złe te przez które postanowiłam zakończyć związek. - trochę pomaga.
Oczywiście za chwilę pojawia się natrętna myśl, że przecież może się zmienić - powiedział o psychologu etc. Wtedy myślę sobie o tym jakby miał wyglądać nasz związek czy umiałabym zaufać, czy nie martwiłabym się, czy bym się nie bała, czy czułabym się komfortowo. - uświadamiam sobie wtedy, że nie wyobrażam sobie naszego powrotu do siebie. Pomimo tego, że serducho bardzo się tego domaga.

Masz rację Tenko, wczoraj miałem apogeum dna. Wieczorem stwierdziłem, że tkwię w takim zawieszeniu jak marchew w polu... Bycie dochodzącym mężem mi nie odpowiada, więc lepiej niech zamilknie i nie mąci już mi w głowie więcej, jak ma to tak wyglądać, jak wyglądało dotychczas.

metronom źle troche patrzysz, Ci ludzie o których wspomniałeś mają po prostu nowe życie, wszystko na nowo poukładane na tyle że nie potrzebują trującego wspomnienia o ex z którym wiązała się wizyta na forum a co do tego napisałeś że szczęściu trzeba pomagać, racja, trzeba się wychylić, nie stać z tyłu cicho, bo wtedy staniesz się dziadkiem który nie ma nikogo u boku, ale najważniejsze by nie dopuścić szukania na siłe partnerki, same najgorsze rzeczy wtedy sie dzieją, a jak już pomagasz szczęściu to ono pomoże Tobie samo z miłością

hihihi , za bardzo wzięliście to do siebie , super że tak się dzieje że na nowo nam się udaje układać życie. Ja sam czytając że komuś sie udało...dostaję kopa pozytywnych emocji i jest mi lżej.
I czuję się o wiele lepiej, bo wiem że u mnie też nic nie jest straconego...i złe myśli pierzchają na bok .

Przeczytałem bardzo dużo z tego wątku i też postanowiłem napisać. Jestem świeżo ( około miesiąca ) po rozstaniu. Oczywiście próbowałem jak pewnie wielu ratować to wszystko, popełniałem masę błędów ale zawsze to było silniejsze i wygrywało ze mną. Moja ex nawet dzisiaj wysłała mi wiadomość na FB, że moje zachowanie jest żałosne i komiczne i żebym nie pisał do niej, czy nie starał się przyjeżdżać, bo jej nowy kolega będzie częstym gościem u niej i mogę się tylko skompromitować lub zbłaźnić.

Oczywiście w tej sytuacji chciałbym zapomnieć, chciałbym to w sobie ugasić, pomimo tak ogromnego uczucia w strone tej kobiety i ogromnej bezradności. Dużo z Was pisze tutaj o zajęciu się sobą, przestaniu myśleć, o siłowni czy innych zajęciach. Jest to oczywiście słuszna droga, ale czasami nie wnosząca zbyt wiele...pisze odnośnie mojej osoby, nie wiem jak to działa u innych..każdy jest inny.

Byłem kiedyś w związku i pomimo tego, że nie był jakiś długi bo około roku to był naprawde bardzo intensywny. Byłem rownież zakochany w tamtej dziewczynie, ale to jeszcze było takie hmmm moim zdaniem wszystko dziecinne. Ani nie mieszkalismy razem, ani nic z tych rzeczy. Zostawiła mnie, ponieważ postanowiła wrócić do swojego byłego chłopaka. zerwalismy wtedy kontakt całkowicie, wrecz nienawidzilismy siebie, przy przypadkowym spotkaniu jak widzialem jej usmiech w moja strone i ten wyraz twarzy " no czesc kochany, czemu mnie nienawidzisz, przeciez nic takiego tobie nie zrobilam " to noz mi sie w kieszeni otwierał. Po niecałych 2 latach przypadkowe spotkanie w jakims pubie, złość i nienawiść z dwoch stron minela, praktycznie ja o niej nie myślałem w ogole, zadnego wracania do starych motywow. Zaczelismy rozmawiac, odezwała się pozniej na FB, zaczelo sie wiecej rozmow, zartow, poczatkowo bez zadnych podtekstow, zaczela mi sie zalic na swojego ex do ktorego wrocila, mowic ze teskni za niektorymi motywami z naszego zwiazku, za tym jaki bylem dobry, za seksem, za moja troska i opieka...rozmowy nabierały tempa az w pewnym momencie dostalem od niej wiadomosc " zerwalam zareczyny z X, odwolalam slub ( mieli brać slub za 6 miesiecy, czesc rzeczy jak kapela itd byly juz oplacone ) chce byc z Toba, bo teraz rozumiem co stracilam przez swoja glupia decyzje ". Bylem w szoku, zaczelismy sie spotykac, ale wszystko bardzo potajemnie, ich rodziny zdenerwowane na ta sytuacje z odwolanym slubem itd. Nie czulem sie ani troche winny tej calej sytuacji, poniewaz z mojej strony nie bylo KOMPLETNIE ZADNYCH krokow ku temu by ona podjela taka decyzje. Pospotykalismy sie tak przez jakies 3 miesiace, z jej strony czulem naprawde ogromne uczucie, sama tym razem okazywala je w wiekszy sposob, niestety rozbił nas 2 raz chyba strach przed tym jak bedzie, strach przed tym co powiedza ludzie, czesto do tego wracalismy w rozmowach i przyszlo to, co bylo nieuniknione. Rozstanie 2 raz. Gdy sie spotykalismy wrocilo u mnie uczucie do niej i zablolalo ogromnie drugi raz. Mialem ogromne uprzedzenie do kobiet. Tym razem nie popelnialem tak ogromnych bledow z proszeniem, blaganiem itd. Szybko znalazla chlopaka nie z naszej miejscowosci z ktorym obecnie ma 2 dzieci i jest szczesliwa. Ja szczerze tez jestem jakis mozna powiedziec szczesliwy, ze ulozyla sobie zycie i jej dobrze. Nawet z miesiac temu mialem z nia kontakt i jakos mnie budowalo to, ze jej dobrze. Jednak od pory rozstania z nia minely 4 lata w samotnosci, w glowie nie moglem sie pozbierac z myslami i pomimo tego, ze nie myslalem o niej codziennie, to nie chcialem wchodzic w zadne nowe relacje nie wyrzucajac kompletnie z glowy tego co bylo. Czulbym sie ogromnym dupkiem wchodzac w cos nowego i od poczatku porownujac kobiete do swojej ex, bedac z nia czekajac na jakis sygnal od ex itd...byc moze bylbym taka osoba, przez ktora pozniej jakas kobieta napisalaby tutaj watek w stylu " zostawił mnie, nie wiem co zrobiłam źle, jak go odzyskac " a nigdy nie chciałem, żeby ktokolwiek przeze mnie cierpiał. W swoich zwiazkach popelnialem bledy, kobiety plakaly przeze mnie, jednak nie byly to chyba az tak powazne sprawy.
Minely 4 lata...4 lata w samotności, dla mnie w moim wieku to szmat czasu. Podobały mi się dziewczyny, zazdrościłem swoim znajomym, że tworzą związki, rodziny, maja dzieci, maja sie czemu poswiecac, ale sam nie potrafilem sie przemoc, zeby sprobowac. Moze nie myslalem przez caly czas o ex i nie chcialem jej powrotu, bo miala juz ulozone zycie z kims innym i nie chcialem w je ingerowac 2 raz, ale po prostu nie potrafilem. Byc moze to strach przed odrzuceniem, byc moze strach przed zranieniem jakiejs osoby. Po prostu zylem jak wegetujace warzywo. Pracowalem, wracalem z pracy, czasami poszedlem na silownie, czesto chodzilem na imrezy, ale kompletnie nic z tego nie wychodzilo. Zamknalem sie w sobie na kobiety, mialem mnostwo kolezanek, ale czasami nie potrafilem nawet z nimi normalnie porozmawiac, pomimo tego ze wczesniej nie mialem z tym problemow. Wg kobiet jestem przystojnym facetem i wczesniej nie mialem naprawde zadnych problemow w relacjach damsko meskich oraz w tym, do czego chcialem dazyc.
Minely 4 lata i poznalem moja juz ex, gdzie z glowy mialem juz wyrzucone stare rzeczy kompletnie i od samego momentu jak sie poznalismy W KONCU w mojej glowie puscila blokada i od samego poczatku ja juz podjalem decyzje - tak chce! Nie chce sie rozpisywac o zwiazku, bo to nie watek do tego, ale pokochalem ta dziewczyne bez granic. Oddalem jej cale swoje serce...moje relacje z kobietami kiedys to naprawde KOMPLETNIE NIC przy tym. Oblecialem swiat dookola z ta dziewczyna, bylem w takich miejscach, ze niektorzy marza o tym przez cale zycie, mieszkalismy praktycznie od samego poczatku razem, traktowalem ja jak rodzine. Skonczylo sie....

Do czego daze...w moim przypadku wiem, ze wraz z odejsciem mojej ex odeszlo wraz z nia cale moje uczucie. Pochodze z bardzo porzadnego domu, gdzie rodzice sa naprawde kupe lat po ślubie i widać po nich każdego dnia, że wciąż się kochają, widać ta iskre w oku. Planowalem się oświadczyć tej dziewczynie, a wychodze z założenia, że jeżeli powstała w mojej głowie i sercu tak poważna decyzja, to byłem tego pewien w 100%. Dla mnie przykre jest, że w obecnym świecie jest tyle rozwodów, nie wiem skąd to się bierze. Ze zbyt szybkich decyzji ? Z niedopasowania sie? ( gdzie uważam, ze zanim takie decyzje sie podejmuje to trzeba poznac druga osobe praktycznie na wylot ). Czasami trzeba wszystko z siebie wyrzucic i mam taka dobra kolezanke z ktora znamy sie od x lat jak lyse konie, chociaz kontaktu nie mialem z nia odkad bylem ze swoja ex. Spotkalem sie z nia po tym wszystkim, opowiedzialem wszystko i nie ukrywam, ze mowiac to mialem non stop łzy w oczach. Zabolalo mnie to, że ona słuchając tego też prawie płakała i powiedziała, że nie słyszała nigdy w życiu, żeby facet gadał w taki sposob o kobiecie jak ja mowilem o swojej ex. Zabolalo mnie, ze bylo we mnie cos tak ogromnego, a zostałem "oszukany" i zostało to ze mnie wyciagniete kompletnie. Mam 31 lat i w moim przypadku boje sie bardzo tego, ze pomimo spedzania czasu na jakis zajeciach, byc moze stopniowym zapominaniu o tym co było, minie bardzo wiele czasu ( w tamtym przypadku byly to 4 lata, gdzie uczucie naprawde bylo niczym w porownaniu z ostatnim ) zanim bede w stanie byc moze sprobowac cos nowego wiedzac, ze nie zranie drugiej osoby. Zaczalem juz spotykac sie ze znajomymi, wychodzic do ludzi, ale co z tego jezeli rana wciaz jest i jest ogromna. Zastanwialem sie nad jakas "terapia" u psychologa, ponieważ zacząłem się bać uciekającego czasu. Nie powiem, ze jestem jakimś życiowym nieudacznikiem. Mam prace, mam swoje mieszkanie, nigdy mi jakoś nie brakowało, albo nie miałem większych problemów ze zdobyciem środków do normalnego funkcjonowania, a nagle zaczałem odczuwać ogromny strach i to nie chodzi juz tylko o to, że zostawiła mnie kobieta. Przyznam, że jestem bardzo wrażliwym człowiekiem, bardzo przezywam takie sprawy ( stad moze nawet chec wylania siebie na takim forum? ). Przyznam, że mialem nawet mysli samobojcze...może nie w kwestii tego, ze to zrobie, ale przewijaly mi sie mysli " jak by to bylo, gdyby mnie nie bylo ", jednak mam dla kogo zyc, mam kochajaca rodzine i bylbym najwiekszym egoista na swiecie, gdybym sprobowal sobie cokolwiek zrobic. Mam jednak, tzn mialem, przyjaciela w moim wieku, ktory nie wytrzymal i to zrobil Myslalem o nim ostatnio bardzo duzo, tez byl czlowiekiem wrazliwym, tez mial przeboje ze swoja kobieta, u nich jeszcze dodatkowo dziecko bylo....Wczesniej zabolalo jak sie dowiedzialem o tym co zrobil oraz na pogrzebie, pozniej pare miesiecy smutek...teraz mam takie refleksje, jaka tragedie czlowiek musi przezywac wewnatrz, zeby posuwac sie do takich krokow
Przykre jest to, ze moge sie zapisac na silownie, spedzac czas ze znajomymi, probowac w tego wychodzic, ale ta cala sytuacja zmienila w moim zyciu tak wiele, tak mocno runal moj swiatopoglad na niektore sprawy, ze najnormalniej w swiecie przestalem w cokolwiek wierzyć. Moze i odzyskam siebie, moze zaczne normalnie prosperowac ( pewnie tak po dluzszym czasie ), ale niektorych spraw nie da sie wewnatrz naprawic, przynajmniej w moim przypadku. Ja od małego wierzyłem w ta jedyna miłość, w to że jak ktoś jest dobry dla kogos to to wraca i zabrano mi w jednym momencie jakies ideologie z dziecinstwa, rzeczy w ktore wierzyłem i pojawił się strach przed samym sobą oraz przyszłym życiem.....

Ciesze sie, ze niektorym udaje sie wyjsc z takich sytuacji. Jednak po sobie wiem, ze bedzie mi ogromnie ciezko z tym wszystkim.

smutne to i przykre..

dantezg cały post przeczytałem, cholernie Ci współczuję. Widzisz, grunt to się nie poddawać, może ta prawdziwa jedyna miłość będzie tą następną, z jakiegoś powodu może musisz to przeżyć. Grunt to się nie poddawać. Wiesz co, tak ostatnio sam widzę po sobie, że problem jest w nas samych, za bardzo czegoś chcemy, a w życiu pewne rzeczy działają tak, że im bardziej czegoś chcemy, im bardziej o to dbamy, tym większe prawdopodobieństwo, że to się spieprzy. Tak jak z ulubionymi spodniami, tak i jest z partnerami, ze wszystkim zresztą. Do wszystkiego w życiu trzeba podchodzić z lekkim dystansem mimo wszystko. Może to nie jest dobre do końca, bo nie oddajemy się w pełni czemuś, ale przynajmniej później nie przeżywamy tego tak strasznie, a tym bardziej nie krążą nam myśli samobójcze po głowie, nie wspomnę już o przelaniu myśli na czyny.

Siłownia ma spowodować, że zaczniesz myśleć o czymś innym, czas zacznie biec, a Ty przyzwyczaisz się do nowego życia. Nie jest to plan idealny, bo bywają chwile z dziurami, błędami i wszystko wygląda jak plaster sera z dziurami, ale z czasem tych dziur jest coraz mniej, a ich średnice się też zmieniają. Tak właśnie sobie obrazuje cierpienie, żałobę jaka jest po rozstaniu, te dziury to te doły, które dopadają i powoduję, że łzy lecą jak krople wody z nieba w największa ulewę.

Nie poddawaj się i wyrzucaj z głowy myśli o których aż ciężko mi pisać (..twój kolega). Pisz ile wlezie, wylewaj żal jeżeli Ci to pomoże. Najważniejsze to w tym momencie nie zostawać samemu i nie poddawać się, choćby nie wiem co. Życie jest piękne, tylko za bardzo na serio do niego podchodzimy a to się na nas później mści.

Taki cytat z jednego filmu mi się przypomniał,
"The world ain't all sunshine and rainbows. It's a very mean and nasty place and I don't care how tough you are it will beat you to your knees and keep you there permanently if you let it. You, me, or nobody is gonna hit as hard as life. But it ain't about how hard you hit. It's about how hard you can get hit and keep moving forward. How much you can take and keep moving forward. That's how winning is done! Now if you know what you're worth then go out and get what you're worth. "

Zyczliwy dziekuje za odpowiedz. Co do mysli samobojczych, to jak pisalem nie mam ich w kwestii " chce to zrobic ". Po prostu zaczely pojawiac się znikad takie refleksje nad moimi znajomymi ktorzy postanowili sobie odebrac sami zycie, a bylo ich w sumie odkad pamietam z 3-4, z roznych powodow. Akurat przywolalem temat mojego przyjaciela, poniewaz u niego powodem tego byla ogromna wrazliwosc na swiat, byl muzykiem i tworzyl zajebista muzyke dla wielu polskich raperow. Wystarczy wpisać Zjawin w YT. Mial problemy z kobieta i wiem ze to musialo byc jednym z powodow tego co zrobil. Poczatkowo byl bol, ale chwilowy...dopiero po 2 latach przyszla chwila na refleksje spowodowana moim obecnym stanem emocjonalnym.

Tez jestem osoba wrazliwa, szczegolnie jezeli chodzi o relacje z kobietami a raczej chwile w ktorych cos zaczyna nie pasowac. Moja już ex bardzo często miała rózne nastroje, czasami płakała i wydawało mi się wtedy, że bez powodu. Nigdy się od niej nie odwróciłem i zawsze wyciągałem rękę, pocieszałem. Często przepraszała mnie za to, "ze jest takim płaczkiem", ale to z powodu tego, ze jest pod skorupą twardej zimnej s*** wrażliwą osobą. Ja płakałem przy niej kilka razy, powiedziałem jej wprost że to jest jedyna rzecz do której mam ogromną słabość, ONA. Mieszaliśmy razem, więc nawet nie miałem gdzie pojść czy pojechać wywalić z siebie negatywnych uczuć nie robiąc tego na jej oczach. Gdy jej na mnie zależało nie przeszkadzało jej to ani troche, wręcz również wspierała mnei całą sobą. Nie robiłem tego na pokaz, tylko taki jestem i mnie w tym wspierała. NIGDY nie grałem w związku w żadne gierki PUA itp. Po prostu byłem sobą. TAk zostałem wychowany, patrzyłem na rodziców jak wygąda szczęśliwy związek z około 35 letnim stażem. Gdy czytałem niedawno zanim skasowałem całe archiwum FB, prawie 12 tysięcy wiadomości i patrzyłem na teksty z pierwszego roku gdzie pisała, że dziekuje Bogu za to ze trafiła na czlowieka z tak dobrym sercem, tak dobrego, ze nie wie czym sobie zasluzyla na takie traktowanie itd...to wszystko boli podwojnie. Popelnialem mase bledow w zwiazku, od scen zazdrosci ( pozniej po powaznej rozmowie totalnie jej zaufałem i temat sie nie powtarzal dopoki nie dostalem pierwszych sygnalow, ze cos jest nie tak...lecialo to juz w dol jak po zestrzeleniu samoloty pociskiem ziemia powietrze ), poprzez totalne upicie sie alkoholem ( w sumie tylko z 4 razy w przeciagu poltora roku, ale wiem ze tego nie nawidzila ), poprzez byc moze spoczecie na laurach, swiadomosc ze bedzie juz zawsze i w ostatniej fazie zwiazku po prostu pomimo dbania, obiadkow, kolacji itd...nie dawanie jej czulosci w ilosci takiej, jakby pewnie tego oczekiwala. Teraz zaluje kazdej straconej chwili.  Kazdego momentu, gdy ona zasypiala sama w sypialni, a ja siedzialem przed tv w salonie, kazdego wyjscia do lokalu z muzyka, gdzie nie poszedlem z nia potanczyc a siedzialem jakbym mial kolek w dupie itd itd...

Bardzo smutne jest to, ze od wspolnego zycia i wspolnych planow na przyszlosc do bycia sobie kompletnie obcymi osobami potrzeba bylo miesiąca. Po rozstaniu zachowywalem sie jak totalnie rozbity kretyn, dzwonilem, prosilem, kwiaty, płacz, histeria, najeżdżałem ją, wymuszałem spotkania żeby " spokojnie porozmawiac " a byłem tak roz****ny emocjonalnie, że gdy tylko ją widziałem głos się załamywał, w oczach pojawiały się łzy i nie potrafiłem wydusić z siebie słowa słuchając tylko jak z każdym kolejnym wypowiadamym słowem z jej strony wbija mnie w ziemie jeszcze bardziej. Od ostatniego kontaktu mineło raptem 3 dni. Napisała mi w niedziele, że jestem żałosny i komiczny w tym wszystkim, bo NIBY obserwuje jakies jej kolezanki na instagramie w dodatku wbijajac szpile jeszcze bardziej, zebym nie wydzwanial i nie przyjezdzal bo jej nowy kolega bedzie czestszym gosciem teraz i moge sie skompromitowac czy zblaznic...i ten usmieszek na koncu wiadomosci ;/ W dodatku z jednego zrodla wiem, ze tak naprawde z nikim sie nie spotyka. Nie poznaje tej wrazliwej osoby, ktora potrafi sie wyzywac sie na mnie emocjonalnie wiedzac, ze byla takim " płaczkiem " i słabą osobą. Moge dziekowac tylko Bogu, ze nie jestem AŻ TAK SŁABY jak np moj przyjaciel ktorego już nie ma. Gdybym miał tak ogromna chwile słabości i dostawałbym takie kolejne ciosy to kto wie, do czego mogłoby to doprowadzić ?:( Nie rozumiem tego kompletnie. Najbardziej tego zachowania z jej strony, jakbym ja bił, zdradzał itp, a tak naprawde PODOBNO się tylko wypalila ;/

Myslalem o jakis terapiach u psychologa, ponieważ ciezko mi zapanowac nad swoimi emocjami, ale z drugiej strony co mi taki psycholog powie innego niz wyczytam np tutaj na forum od bardziej doświadczonych osób ? Od polowy pazdziernika ( jak zaczelo sie sypac miedzy nami ) dostałem cholerne nerwobóle kilka centymetrów poniżej serca, które nie ustępują każdego dnia aż do chwili obecnej. Dostawalem juz w zyciu mocne liście od kobiet. Patrzac z perspektywy czasu to chyba najbardziej ochydnym przezyciem ( za ktore teraz w sumie dziekuje, ze tak sie stalo ), bylo to, jak po powrocie z urlopu zastałem swoją dawną ex zapłakaną i dowiedziałem się, że jest w ciąży z innym facetem. Miałem w życiu 6 dziewczyn, z ktorymi byłem w związkach...od każdej niesamowity liść na koniec. Jeszcze jak kiedyś, gdy miałem dwadziecia pare lat potrafilem sie łatwo w miare z tego otrzasac, gdyz mijalo troche czasu i zaczynalem znowu imprezy itd, tak teraz jest zupelnie inna sytuacja. Teraz wiem, ze kocham i to jest szczere. Wiem ze to kobieta na ktora czekalem 30 lat, bo pasowala mi doslownie pod kazdym wzgledem. Z boku ludzie mowia, ze jak moge ja kochac, skoro ona mnie nie chce, ale milosc jest slepa. Teraz nie ma imprezowania po rozstaniu, akurat mam taki okres w zyciu, gdzie musze podjąc kilka bardzo ciezkich decyzji odnośnie moich planow na przyszlosc ( chodzi o wykup domu ), a wszystko nagle runelo w ziemie. Razem z moja ex mieliśmy naprawde kilka bardzo fajnych klocków do poukładania, ona swoje mieszkanie do tego ziemia w fajnej miejscowosci, ja swoje mieszkanie plus możliwość wykupu drugiego w bardzo śmiesznej cenie, obydwoje praca + ze strony jej rodziny bardzo obrotny ojciec z którym miałem w planach na czasie rozmowe odnośnie podjecia jakis krokow, by moze jakos wejsc pod jego biznes, zeby nam w zyciu dobrze bylo. Boje sie, ze te plany, ktore mialem przy niej w glowie, teraz po prostu nie maja namniejszego sensu, ze moge wplatac sie w cos, co pochłonie mnie całego, moj czas, pieniadze oraz energie. Na obecna chwile wiadomo, nawet nie mam w glowie innych kobiet, ponieważ głupi łudze się oraż zyje nadzieją, że cos się w tym temacie odkręci ( wciąż bije sie z myślami nt listu na święta...ale nie w formie prosze wróć, nie potrafie bez ciebie zyc... a raczej w formie szczerego wylania siebie na papier ). Mysle, ze o ile sie na ten krok odważe to bedzie to ostatnia forma próby z mojej strony. Jestem w pełni świadomy tego, że moge zostać wbity w ziemie juz totalnie poniżej punktu zero, ale co mi pozostało ?

W odzyskiwaniu siebie bede mial ogromny problem. Jestem tego swiadomy. Wiem, ze moge sobie znaleźć zajęcie ( np na sobote wypozyczylem fajna terenówke i jade wyszalec sie do lasu ), jednak w glowie wciaz bedzie pozostawalo jedno. Smutek, żal do siebie, do niej, poczucie straconej szansy na zycie przy kims, kto byl doskonały pomimo wielu niedoskonałośći. Teraz jest obcą osobą, która nie wiem czy powie mi czesc jak mnie spotka. Tak bardzo potrzebuje wsparcia, ale nie potrafie znalezc czegokolwiek, co sprawiłoby przynajmniej jeden usmiech na mojej twarzy. Probowalem rozmawiac z jakimis starymi kolezankami, ktore same proponowały mi wyjscie na jakas pizze czy cos, jak juz prawie się przełamywałem, odmawiałem i pozostawałem przy prostej rozmowie przez jakis internet.Na silownie nie mam weny, bo praktycznie nic nie jem a do tego trzeba troche energii. Ja nie posiadam tej energii, żeby moc zaczac normalnie myślec.

Mam tak ogromnie wiele pytan, na ktore pozostaje bez zadnej odpowiedzi i nawet nie wiem, czy chcialbym te odpowiedzi szczerze znac. Strasznie boli fakt, ze ja gryze sciany, mam te cholerne nerwobóle, kocham kogos tak mocno, a ona ? ....no wlasnie...tego nie wiem i sie nigdy pewnie nie dowiem.

Kubasiewicz: Singlowanie jest fajne, owszem...o ile ma sie totalnie czystą głowę i zabliźnione rany oraz odpowiedni wiek, znajomych oraz mozliwosci.

Robingirl : dziekuje za odpowiedz.

No coż...tak się czuje. Od rozstania minął już ponad miesiąc.

Odnośnie moich planow, to stety albo niestety sa to dosyc powazne decyzje, ktore  po prostu latwiej byloby ogarnac lub podporzadkowac pod 2 osoby ( nie chodzi o finansowanie planow przez 2 osoby ) i to naprawde mieszanina takich klocków do poukładania, które wcześniej jakoś ogarnialiśmy...no ale jestem sam i takie decyzje mogą po prostu zaważyć na nie wiem...samotności i pełnym poświęceniu się własnej wygodznie, brakiem czasu, brakiem wielu fajnych dodatków w życiu codziennym. Do niektorych planow, ktore totalnie legly w gruzach na ta chwile potrzebna byla pomoc jej rodziny ( chodzi o biznes i rowniez nie o finanse a raczej kontakty + doświadczenie ).

Po tym jak się rozstaliśmy to dosłownie z datami wymieniała mi moje jakieś wpadki, ale w moim odczuciu nic powaznego. Ostatnio rozmawiałem z moim kolega o tym wszystkim po jej wiadomosci w moja strone odnośnie wytykania mi moich bledow i wad. Zapytal. A ty nie masz czegoś na nią ? I szczerze myslalem, myslalem i z takich powazniejszych spraw nic mi do glowy nie przyszlo.
Z rodzicami rozmawialem kilka razy nawet z racji tego, ze musialem wrocic do nich do domu, poniewaz moje mieszkanie jest wynajete. Tylko moi rodzice pomimo tego, ze sa ze soba szczesliwi, to zyja troche w innej epoce. Dla nich obecny swiat, zachowania ludzi itd to zagadka. Oczywiscie mowia mi, ze musze odpuscic skoro dziewczyna mnie nie chce, ale to slyszalem nie tylko od nich.

Nie chce jej bronic, ale wydaje mi sie ze to chamskie zachowanie wlasnie spowodowalem ja i moje nękanie jej czy narzucanie się. Wydaje mi się, że to jest jej forma obrony przed moją " walką " o nią. Jest to nasze drugie rozstanie, za pierwszym razem jednak 2 miesiące mieliśmy kontakt, tez czasami zachowywala sie chamsko, jednak koniec koncow wrocila do mnie. Teraz sytuacja wygląda zgoła inaczej. Teraz mowi oficjalnie, że nie chce mieć kontaktu, w pewnym momencie przestala odbierac, odpisywac, pocisnela mnie ta ostatnia wiadomoscia i nie szuka jakiejkolwiek formy kontaktu. Zaznacze, ze przy pierwszym zerwaniu byly sytuacje, gdzie mowila mi ze bez szans, ze nie chce mnie znac, zebym sie odczepil, nie odzywalem sie 3-4 dni to wyslala jakies swoje zdjecie mms czy takie podobne akcje.

Elle88 juz pisala w watku o mojej sytuacji, wiec mniej wiecej znam jej zdanie.

Szczerze to wlasnie mam taka nadzieje i boje sie zrobic tego kroku w przod zostawiajac wszystko za soba. Jezeli dostalibysmy druga szanse to zrozumialem i wiem, co bylo nie tak w zwiazku. Po prostu szkoda marnowac czas na glupoty i korzystac wiecej z zycia, z mozliwosci posiadania przy sobie drugiej osoby. Zaden komputer czy tv nie da tyle szczescia co druga osoba.

Kochani ,krótkie pytanie techniczne.Wiem,że to pierdoła i nie będziecie mnie prowadzili za rączkę,ale spytam.Dostałem od swojej byłej życzenia urodzinowe,zresztą bardzo ładne.Odpowiadać,dziękować?Krótko - tak,nie,co byście zrobili?.Dodam że zachowała się jak świnia.Pozdrawiam serdecznie.

Od rozstania minął TYLKO miesiąc. Jeśli za pół roku będziesz w takim samym stanie, to wtedy można zacząć się naprawdę martwić.

Jasne że we dwoje pewne rzeczy są łatwiejsze do ogarnięcia. Ale samemu też można, albo samodzielnie albo z inną osobą w teamie. Tylko potrzebna zmiana myślenia, zwłaszcza jeśli do tej pory Twoje plany jednak kręciły się wokół wizji waszej dwójki. Na to potrzeba może jeszcze trochę czasu, żebyś wykrzesał w sobie chęć do innego myślenia. Mnie chodziło przede wszystkim o sprawy, których niezałatwienie lub odkładanie ma bezpośrednie negatywne skutki w najbliższej przszłości. Wszystko pozostałe może moim zdaniem poczekać, jeśli nie czujesz się na siłach podejmowania wyzwań. I tylko pliz, nie dramatyzuj nad tym, co przyniesie przyszłość, bo to możesz jakoś do pewnego stopnia konsekwencje swoich działań oszacować, ale do końca nigdy nie przewidzisz, co się wydarzy. Niejedna taka historia na świecie.

Rzeczy takie jak wpadki, błędy czy wady są po części względne (mówimy o normalnych związkach a nie oczywistych wypaczeniach i patologiach w relacjach). Ale jakoś nie bardzo chce mi się w ten ideał wierzyć. Raczej wierzę w lepszą damską pamięć i w to, że skoro ona porzucała, to się przygotowała, analizując dlaczego i zbierając argumenty przeciwko Tobie.
A co do Twoich rodziców to miałam na myśli, że pewnie jakbyś z nimi porozmawiał, to oni też widzą w sobie nawzajem wady, też popełniali błędy, ale jednak coś ich przy sobie zatrzymało. Nawet jeśli są z innej epoki, to przecież są takimi samymi ludźmi jak każdy.

Cóż, skoro to wasze drugie rozstanie, to trochę zmienia postać rzeczy. Za pierwszym razem, jeśli to ona odeszła i teraz to też ona zadecydowała o rozstaniu, to może naprawdę jednak powinieneś poważnie zastanowić się nad tym, czy jesteście dla siebie. Coś wprawdzie Was łączy, ale najwyraźniej jest to zbyt mało, żeby dać Wam stabilność. Niestety sometimes love just ain't enough.
Nie znaczy to natomiast, że powrotu nie będzie - zależy jaka to jest osoba. Jeśli jest to typ neurotyczny, to być może jak trochę ochłonie, zobaczy, jak wygląda świat w pojedynkę, to zatęskni za "starymi śmieciami" i znowu będą podchody, chyba że się szybko znajdzie jakiś "klin". Nie wiadomo natomiast, ile to potrwa, więc nie ma najmniejszego sensu spędzić tego czasu na czekaniu i rozpamiętywaniu/użalaniu się. Natomiast jeśli jest to dziewczyna, która wie, czego chce, to raczej nie będzie chciała po raz kolejny "odgrzewać kotleta". Zwłaszcza, że chyba pierwsze Wasze rozstanie nie przyniosło wystarczającej rewolucji.
Niezależnie od powyższego natomiast zdecydowanie nie bój się zrobić kroku w przód, "bo ona może wrócić". W końcu życie toczy się dalej i pójście dalej przyniesie Ci więcej korzyści niż stanie w miejscu. W wielu postach tutaj znajdziesz milion argumentów, dlaczego w takiej sytuacji jak Twoja warto zawalczyć o siebie, więc się nie będę powtarzać. Dla odmiany będę trochę adwokatem diabła - bo pomyśl - nawet jeśli ona kiedyś zdecyduje się na powrót, to chyba lepiej będzie jej móc zaoferować nowego i fajnego siebie, a nie kupkę zakonserwowanego nieszczęścia ? (Choć osobiście naprawdę życzę Ci, żebyś w tej drodze odzyskał i siebie i jak będziesz gotowy - zyskał kogoś, w przypadku kogo nie będziesz musiał zakładać wątków na ŻADNYM forum, chyba że ślubnym/rodzicielskim ).

I to cenna lekcja, którą z tej sytuacji już wyciągnąłeś. O tyle będziesz mądrzejszy następnym razem, a wierzę, że pewne rzeczy jeszcze sobie też poukładasz inaczej.

Joy, ja pewnie wysłałabym smsa o treści "Dziękuję za życzenia" (w głowie, "Ty zakało jedna, co zachowałaś się jak świnia, ale nie będę się zniżał do twojego poziomu traktowania ludzi"). Bo staram się prezentować dobre wychowanie. Ale ani słowa więcej. Ani pół smsa więcej.

Ale akurat w Twoim przypadku bardziej to wygląda to na próbę manipulacji (sobie dziewczyna myśli: jak odpisze, znaczy że można pociągnąć konwersację i wracamy do etapu podchodów) i dlatego jak nie odpiszesz, to moim zdaniem będzie to jak najbardziej usprawiedliwione.

Ale jednoznacznie odpowiedziałam, co ?

Joy! super decyzja!

Wpadłam do was, może coś poradzicie, wesprzecie bo nie wiem co robić, a nie chce popełniać błędów. To miał być czas na przemyślenia nasze, co dalej z małżeństwem, ale chyba tylko ja myślę, mąż z tego co widzę nadal dobrze się bawi i chyba taki układ mu odpowiada, ze nie mieszkamy razem, on przyjeżdża do dziecka. Nie podjęliśmy ani jednej rozmowy na nasz temat, bo zawsze to ja zaczynałam, to ja szukałam rozwiązania, a teraz nie robię nic. I jest cisza.
Nie wiem co dalej,jak mam postępować, nie chce popełniać znów tych samych błędów.

Aksamitny, Robingirl....wczoraj dowiedzialem sie, ze jednak sie z kims spotyka i nie jest to znajomy do rozegrania partyjki w szachy. Nie jest to znajomosc od wczoraj, a podejrzewam ze juz pod koniec naszego zwiazku bylo cos na rzeczy ( raczej jestem tego pewien ). Zabolalo jak cholera. Ogolnie to ukrywa jak moze przed innymi, pomimo ze pisala mi wprost ze kogos ma i zebym dal jej spokoj bo jej nowy kolega bedzie czestszym gosciem. Przed innymi to kryje, nie przede mna. Glupi wierzylem w to, ze robi to zebym dal jej spokoj;/ List napisałem, ale jednak go nie wyślę...w tej sytuacji moglbym się tylko zbłaźnić. Pomimo faktu, ze czuje sie strasznie, jednak trzeba zrobić krok w przód. Podejrzewam, ze predzej czy pozniej bedzie proba kontaktu z jej strony, bo widze ze nie pali mostow tym ukrywaniem nowego przydupasa, jednak ja juz w glowie mam fakt tego, ze to teraz robi. Nie jestem w stanie przewidziec mojego zachowania...i tak bede pisal na biezaco, bo polubilem to forum, wiec jak cos sie wydarzy, dam znac.
pozdrawiam

Dantezg - kwestia "trzeciego" trochę tłumaczy, ale w zasadzie nic nie zmienia w tym, co wszyscy Ci tu do tej pory napisali.
Co więcej mam nadzieję, że ta informacja pozwoli trochę zdystansować i nawet negatywnie, ale skoncentrować na Twoich sprawach. Niestety - nie wiem, czy Cię to pocieszy, czy nie -  mojej teorii o wielkim powrocie to nie podważa, bo takich historii tutaj niemało - ona/on poskakali a potem chcą jednak do miłego i fajnego starego byłego, bo "zrozumieli co stracili". ale jeszcze raz: nieważne, jak ułoży się przyszłość, najpierw zajmij się sobą na wszelkie możliwe sposoby i DAJ SOBIE CZAS. Jak będziesz potrzebował to pisz, jakaś życzliwa dusza pewnie Ci zawsze doradzi (nie zawsze moja ) Trzymam za Ciebie kciuki.

zozi35 - napisałabym Ci coś na priv, ale nie można pisać w ramach forum - pojawia się komunikat o zablokowanym mailu, nawet jeśli użytkownik tego nie blokował. Dlatego jeśli chcesz, to podaj tutaj jakiś neutralny adres mailwy, to się odezwę.

im bardziej czytam, że nie warto pisac do ex to ja mam wieksza chęć, nie wiem czemu... u mnie dzis doszlo do zakonczenia znajomosci, przez tel. a od 3 dni prosilam o spotkanie, ale on ma to w dup..e. i to ja podjelam te decyzje, bo on chcial kolezenstwa. Napislam zeby zapomnial ze kiedykolwiek bylam. A teraz chcce zadzownic w sumie nie wiem po co, po to zeby zapytac sie czy jest dumny ... czy poprostu sprawdzic co robi.

Dzis zniwu kiepski dzien, chyba nie potrafie myśleć juz o niczym innym.   Strasznie boli. Jak sie spotkamy to tylko tematy zwiazane z dzieckiem, unika kontaktu wzrokowego, jak wychodzi spuszcza głowę w dół.
Cisza. Drodzy panowie chcialabym,  zeby moj maz mial tyle do powiedzenia o uczuciach co wy tutaj. Bylam z nim tyle lat, a nadal nie wiem co w nim siedzi. 
Moje rozumowanie bylo inne, niz powinno odnosnie zwiazku, brak zdrowego egoizmu,  a z jego strony sam egoizm.

Dante, a ja Ci będę do znudzenia pisać i parafrazować: nawet jeśli Twoim zadniem zachowywałeś się jak chodzący ideał, to wcale nie znaczy, że to jest to, czego Twoja była potrzebowała. Co z tego, jeśli komuś dasz truskawki w szampanie, jak jest uczulony na truskawki? W jej oczach Twoje starania mogły być przejawem czegoś tam, co nie zmienia faktu, że dla kogoś innego znaczyłyby coś innego.
Zbytnie analizowanie argumentów ex tak na zdrowy rozsądek nie prowadzi do niczego. Przecież ona zawsze będzie zbijać Twoje argumenty, a przyparta do muru po prostu coś wymyśli (standard to "byłeś kiepski w łóżku"), bo gdyby przyznawała Ci rację, o jak mogłaby Ci wytłumaczyć, dlaczgo Cię zostawiła. Zwłaszcza, że jak sam piszesz byłeś namolnym prześladowcą  i dodatkowo działałeś jej na nerwy. Zawsze może Ci powiedzieć coś co zaboli. Ty wiesz jaki jesteś, wiesz jakie rzeczyy się dla Ciebie liczą i na tym się skoncentruj. Bo boleć będzie, ale nie ma co posypywać tych ran jeszcze solą.

Posłuchajcie sobie tego utworu od początku do końca-pomoże Wam wychodzić z dołka . Śpiewa:  Junior Stress - "Przedwczoraj" - bardzo pozytywny. Na święta jak znalazł .

.

Może to jakiś ...wirus?
Wiesz, czy to kwestia "mądrzenia" to - jak dla mnie - sprawa dyskusyjna. Wybór zywota "singla" nie jest wyjściem. Jest chyba tylko dla kogos, kto ...miłość własną przedkłada ponad kogoś innego. I tyle w tej kwestii...
Czas świąt, jest jakimś okresem, gdy uświadamiamy sobie, iz dana osoba niekoniecznie jest "tą" jaką chcielibyśmy widzieć w tym okresie obok siebie - stąd może to wrażenie, ze święta to istny "probierz związku" Ale przyznam - z własnego doświadczenia - że masz duzo racji w swoim spostrzeżeniu. Jest "coś" na rzeczy

Czy ja wiem ja nie mówie o zabawie w ciągu miesiaca znam 5 związków gdzie pary się rozpadły po paru latach wirus jak nic w tym moja siostra która ma dość chłopaka coś chyba w tym grudniu jest.
Czy ja wiem czy świąt , pewnie większośc dwudziestu-paro latków spędza jeszcze święta z rodziną ,a nie z drugą połówką. Prędzej ludzie myślą o nowym roku zdają sobie sprawę, z błędu i wolą poszukać tej lepszej drugiej połówki.
W sumie pocieszające to jest ,że w moim wieku tylu singli jest

Pewnie masz gdzies w pobliżu jakiś sklep całodobowy

NO niestety taka świadomość jeszcze bardziej człowieka dobija i zniechęca do wszystkiego. Czasem się zastanawiam jak to ludzie robią, że wychodzą z czegośtakiego by być szczęśliwym znów. Chciałbym tak umieć przeprogramować myślenie jak robi to autor wątku

Dantezq:
4 stopnie przeżywania żałoby (czy to po ex, czy po kimś kto zmarł, czy po rozwodzie itd.):

1. Niedowierzanie - To nie prawda, nie możliwe, to się nie stało, to się stało komuś innemu!
2. Gniew - Jak ta k.../h... mogła mi zrobić ! Już ja jej pokaże gdzie raki zimują!
3. Smutek - ok. to się stało, jestem sam. Ale dlaczego ja?! Jest mi tak strasznie źle. Płacze po nocach itd.
4. Akceptacja - To było, minęło. Jestem sam, ale nie jest mi z tym źle. Dobrze, że to się skończyło. Kurde, jest tyle atrakcyjnych i mądrych dziewczyn wokół mnie. Co ja w niej widziałem?

Pułapki przy całym procesie:
Przy 1. - błaganie, poniżanie się wręcz o powrót. Czasem Stalking.
Przy 2. - mówienie znajomym (których zapewne ona też zna) o rzeczach w związku, o których nie powinno się mówić nikomu oprócz was.  Czasem również akty fizyczne które niszczą coś co jest jej (rozwalenie szyb w aucie, a w skrajnych wypadkach - zabójstwo w afekcie)
Przy 3. Rozdrapywanie ran. Tworzenie sobie kotwic w głowie, które nie pozwalają wyjść z depresji reaktywnej.
Przy 4 - życzę Ci, byś jak najszybciej doszedł do tego punktu

Jak widzisz, Dziewczyna w pewnym okresie jechała na 2 fronty. Stety, niestety, tamten w jej ocenie wypadł lepiej. Możliwe, że też chciała spróbować czegoś nowego, może stwierdziła, ze jest jeszcze młoda i trzeba z różnych gałęzi spróbować?
Zapewne obecnie chodzi 30 cm ponad chodnikami bo jej nowy misio jest taki super i wogóle. Za parę miesięcy ta euforia opadnie i wtedy będzie miała twarde lądowanie z rzeczywistością i włączy jej się obiektywne porównanie.
Tylko, czy ty będziesz chciał wrócić? Będziesz potrafił znów zaufać? Zapewne nauczysz się stawiania granic w związku i możliwe że na to nie przystanie, no bo przecież wcześniej ich nie było.
Najgorsze dla Ciebie będzie gdyby się odezwała podczas punktu 3. Potrzeba duuużo racjonalnego myślenia przy tym.

Jej całe zarzuty służą tylko i wyłącznie temu, by się wybielić, by nie czuć się źle z tym co zrobiła. Pamiętaj też o tym, że jako osoba, która jest na etapie chodzenia, a nie małżeństwa - ma do tego całkowite prawo. Niestety ale zrobiła to źle, jadąc na 2 fronty. Zniszczyło to CHWILOWO twoje poczucie wartości - ale zbudujesz je na nowo, lepsze, silniejsze,a  przedewszystkim, doroślejsze.

Napewno jest wokół Ciebie kilku znajomych, którzy są dla Ciebie bliscy. Poproś ich o pomoc. Powiedz im jak się czujesz powiedz że potrzebujesz rozmowy, że możliwe że będziesz wałkował temat do pożygu, ale że potrzebujesz tego. Mam nadzieje, że znajdą się tacy co Ci pomogą - przy okazji fajny "test" na szczerość przyjaźni między wami

Btw. Wiem jak się czujesz. Przeżywam to samo (no jestem gdzieś pomiędzy 3 a 4 ) przez jakieś 10 miesięcy, a przy okazji popełniłem wszystkie błędy powyżej. Oczywiście po 6 miesiącach, mimo wcześniejszych z jej strony usilnych prób odcięcia się ode mnie i pokazania że jest świetnie, próby bycia z kimś innym przyszła do mnie na imprezie do klubu do którego wcześniej nigdy nie przychodziła z próbą rozmowy. Niestety ona nic się nie zmieniła - dalej manipulowała podczas rozmowy, co jej pięknie wykazałem podczas rozmowy. Wyszła zapłakana, ale ja się czułem dobrze. Nie miałem satysakcji z jej płaczu, ale z siebie, że udało mi się nie zażyć tego narkotyku

Robingirl: Na terenówkach było fajnie, chociaż nie wszystkie podjazdy zaliczone ze względu na pogode ( noc + deszcz + niska temperatura ) i autko czasami nie dawało rady, ale podniesiona adrenalina chociaż na chwile pozwolila się oderwać myślami od tego wszystkiego.

aksamitny: bardzo fajnie napisany post. Odnośnie pułapek :
1. błagałem, poniżałem się wręcz o powrót.
2. raczej nie staram się wplatywac jakiś tam znajomych w prywatne sprawy. Wciąż mam nadzieje, więc nie chcę sobie palić mostów.
3. do tego jeszcze nie doszedlem
4. jak wyzej

Odnośnie mojej ex to właśnie nie obnosi się teraz. Raczej wszystko ukrywa. Wiekszosc znajomych nie wie nawet, ze ze soba nie jesteśmy.

A teraz pewnie zjedziecie mnie po całości, ale może na to zasłużyłem. Pisałem ostatnio, że myślałem nad wysłaniem jej listu na święta....zdecydowałem go wysłać. Rozpisałem się naprawde mocno. Napisałem bez żalu, bez proszenia. Spakowałem to ładnie i wrzuciłem jej do skrzynki. Odpisała tego samego wieczoru ( wczoraj ). krótko " dziekuje. Wesolych Swiat "..cos tam jeszcze chwile popisalismy i widac, ze zeszla z niej agresja, jednak zaczela pisac, ze czasu nie cofniemy, ze ona podjela decyzje i nic sie nie zmienilo. Nie pisala kompletnie nic o nowym przydupasie, gdzie poltora tygodnia temu juz raczej w chamski sposob mi to wyrzucala z siebie.

Widziała mnie parę razy przypadkiem, bo niestety mieszkamy od siebie rzut kamieniem. Widziała mnie podczas największego dołka w okolicach czerwiec - lipiec, gdy zaczynałem jechać na antydepresantach a na psychoterapii dochodziliśmy w sumie czemu pozwoliłem sobie na takie coś - odkrywanie swojego schematu. 2 tyg. wcześniej, nagle, po miesiacach ciszy telefon, że to jest niepokojące, że tak sie zachowuje i martwiące, na co ja, że naprawde niech nie udaję, jak ma mnie od kilku miechów w pupie to niech nie udaje że teraz się nagle martwi.
Później te przypadkowe spotkanie. Tam już nie było martwienia tylko gadka znów jak to jest zajebiście i w ogóle w pip ogarnia i żyje, jakieś podjazdy że ma chłopaka - g. prawda, tylko zapytałem jej, to po co tu jest, jeśli jest szczęśliwa i ma kogoś.

Ale generalnie moja historia to też jest długa historia. Może kiedyś opowiem. Jedyne co mogę teraz wam powiedzieć - z dala od DDA, typ bohater rodziny i to jeszcze w kobiecej wersji

Głowa do góry, współczuje Ci że musisz to przeżywać akurat teraz podczas świąt, ale dla własnego spokoju spróbuj się do niej nie odzywać przez ten okres świąt i sylwestra. Spróbuj spędzić ten czas ze sobą i rodziną Nie pogrążaj się !

No cóż, jej odpowiedź na pułapkę nr. 1 - swoją drogą jej inteligencja emocjonalna na poziomie kury. Naprawdę chcesz wracać do kogoś takiego?
Jesteś na poziomie 1 przeżywania żałoby. Trwa on od tygodnia do miesiąca. Poziom 2 już niedługo. Zastanów się lepiej jak chcesz poskromić swoje zapędy do agresji, nawet werbalnej, bo on przyjdzie, zapewniam Cię.
Ja na przykład chodziłem na basen, nurkowałem i wyzywałem w niebogłosy. Niektórzy jadą samochodem sami w ustronne miejsce i też w tym samochodzie to robią. Niektórzy idą do klubu i szukają zaczepki - nie polecam.
Ten etap jest ważny, służy oczyszczeniu. Masz prawo do gniewu, pamiętaj o tym, spróbuj go tylko przeżyć tak, by nikogo przy tym nie urazić i nie zrazić. Niczemu to nie posłuży, a tylko stworzy kolejne, niepotrzebne spięcia na linii ty - była. Co wiecej ona nadal będzie wiedziała, że trzyma Cię na smyczy emocjonalnej.

Z ciekawosci. Ze strony Twojej partnerki tez pojawiala sie agresja na koniec ? Wyzwiska, obrazanie, zaklinanie sie NIGDY itp ?

Nie martwie sie o jakies proby niszczenia komukolwiek zycia itp, bo to nie w moim stylu.

Wyzwiska - nie. Przy rozstaniu "jesteśmy dla siebie toksyczni". Powód rozstania - po imprezie firmowej wylądowała u pewnego pana na noc na chacie, podobno do zdrady nie doszło, ale na imprezie z kimś flirtowała, do czego się sama przyznała. Rano moja próba kontaktu, gdzie jest, martwie się, miała dac znać jak wróci na chatę. Efekt - po kolejnym sms, bo tel. nie odbierała, dostaje z jej strony głuchy telefon i tak sobie słysze na słuchawce jakby się właśnie z kimś, po upojnej nocy, pindrzyła. Ah, ja głupi, spotkanie tego samego dnia, gdy się szczaiła że był ten telefon - tam krokodyle łzy, dałem 2 tygodnie na decyzje, albo chce być ze mną, albo chce się bawić i szukać kogoś nowego.
Po dwóch tygodniach, z miną wyrafinowanej s*& tekstem "jesteśmy dla siebie toksyczni" zakończyła związek  - standard - przerzucenie odpowiedzialności na mnie. Aha, związek 3,5 roku, chciałem się stabilizować, proponowałem wspólne zamieszkanie - kupiłem je - odpowiedź, ok, za jakiś rok, chce się jeszcze wyszaleć. A ja w tym amoku miłosnym - ok, poczekam.

Obrażanie - całkowite odcięcie się ode mnie po zerwaniu, uciekanie przede mną jak się gdzieś się przypadkiem na ulicy zobaczyliśmy. I soczyste "k&%#$ mać" jak mnie wtedy widzi. Również teraz tak robi, nie umie odpowiedzieć na głupie "cześć". Ucieka z klubu gdy się przypadkiem spotkamy w tym samym klubie itp.

Zaklinanie - przy rozstaniu słynny tekst "nie wchodzi się 2 razy do tej samej rzeki", również po 3 tyg. jak się spotkaliśmy oddać sobie rzeczy. Wtedy ja popełniłem błąd, spotkałem jej (bardziej niż mojego) znajomego, który ładnie oświadczył, że między nimi coś zawsze było i teraz do siebie grzeją cholewki, bo mnie nie ma, a ona do niego też teraz ładniej się uśmiecha itp. . Nieujażmiony gniew się włączył, poczucie wielkiego oszustwa (oczywiście standard, jej tekty podczas bycia razem - to tylko kolega). Opisałem mu jak jest u niej w domu, parę spraw o których nikt z jej "bliskich" znajomych nie wie i skąd ona jest jaka jest. Podziękował mi i stwierdził, że teraz rozumie i nie chce. A ja do niej SMS że powodzenia z nim i chce w końcu moje rzeczy spowrotem. Tam, na spotkaniu, jej gadka że zaczęła żałować tego co zrobiła i myślała że wrócimy do siebie, ale po tym co zrobiłem w życiu już tego nie będzie chciała.

Ah, Panie, książkę dałoby się z tego napisać. Najgorsze jest to, że normalny, zdrowo myślący, ze zdrowym poczuciem wartości facet dawno by tej Pannie podziękował. No, ale nie ma co chlipać, ważne, że teraz czuje się silniejszy, choć mam problem z zaufaniem jakiejkolwiek poznanej Pannie.