Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę. - Netkobiety.pl

Wywołano mnie, więc jestem.

Akurat duży wpływ a nawet bardzo duży wpływ miała Elle88, thepass i iceman no i kochany szarykotek, oczywiście inni też za co jestem im bardzo wdzięczny, jednakże z tymi osobami wymienionymi powyżej chyba najwięcej przegadałem, dlatego pozwól, że sam powiem kto miał większy udział, kto nie, a kto co zrobił. Każdy jakiś wpływ miał, zmieniłem się nie dlatego, bo Elle88 na mnie wydzierała się, thepass mi kazał jak ojciec, iceman był jasnowidzem przepowiadającym moją przyszłość, a szarykotek była przeciwieństwem thepassa, czyli matką, która ma odmienne zdanie na pewne sprawy. W ten o to sposób, sam zacząłem coś dostrzegać, aż w końcu zobaczyłem jak świat jest skonstruowany, jak ludzie funkcjonują, dla przykładu ostatnie dwie rozmowy o pracę, na jednej dałem się zgładzić psychicznie i zgodziłem się za małe pieniądze, bo gość dobrze rozegrał rozmowę psychologicznie, na drugiej rozmowie po kilku miesiącach, tak się "sprzedałem", że wydusiłem większą stawkę niż pozostałe trzy osoby, które też zostały przyjęte w tym samym czasie co i ja. Po co to piszę, a żeby Ci pokazać, jak dotarcie do samego siebie jest cenne.

Poza tym, wybacz, ale przeczytałem kilka Twoich postów i jest w nich wiele nienawiści, reagujesz identycznie na krytykę thepassa, Meteora, Elle88 i innych, tak jak ja, kiedy każdy mi pisał, że mam olać swoją eks, a ja mówiłem, że gówno wiedzą co do niej czuję i że tego typa rozniosę na strzępy. Prawdopodobnie bym to wtedy zrobił gdyby była okazja, na szczęście los nie dał mi tej szansy i dobrze, bo wyszedłbym na psychola i pewnie ciągali by mnie po sądach, a znając moją furię to bym pewnie i w pierdlu teraz siedział i bił się w pierś, że przez jedną babę a raczej przez własną głupotę i nie umiejętność poradzenia sobie z problemem jestem tam gdzie jestem.
Praca nad sobą to jedyna droga do sukcesu. Ludzie, którzy nie pracują nad sobą, nie dążą i nie realizują celów/marzeń, są słabymi społeczniakami. Patrząc tak na swoje życie, to zawsze mnie rodzice motywowali, a jak doszły treningi, stałem się konsekwentny, systematyczny i nie przyjmowałem do wiadomości porażki, nie raz z anginą czy grypą szedłem na siłownię zdechły i ten trening robiłem. Nie, nie jest to debilizmem, pokazuje to jak można kierować swoim ciałem i życiem, jeśli się czegoś chce bardzo. Ty zwyczajnie nie chcesz odciąć się od eks, może i po tym parskniesz śmiechem, ale wiem co mówię, bo byłem taki sam jak Ty, a jak nie wierzysz to poczytaj moje posty wcześniejsze.

Kiedyś mi było żal takich ludzi, co to nie walczą o nic w życiu, czekają aż wszystko same do nich przyjdzie i wiesz co Ci powiem? Gówno dostają. Tak straszyli, że po studiach ludzie pracy znaleźć nie mogą, no jasne, szczególnie ci, którzy szli dla zabawy na studia, dla których studia to miałbyć tylko klucz do furtki za którą pracodawcy sami przychodzili, niestety tak nie jest. Wielu znajomych, co to sobie balowali, albo są takimi cipami, że boją się CV wysłać, odwlekają, choć chcieliby do pracy zwyczajnie tracą. Sam nawet zacząłem tych ludzi motywować, wkręcać, załatwiać im robotę, ale zwyczajnie się boją, no więc o czym mówimy.
Facet jesteś, a zachowujesz się jak baba, która by tylko siedziała w oknie i narzekała jaki to świat jest do dupy, a politycy to złodzieje i że przez to wszystko gówno w życiu osiągnęła. Strasznie mnie wkur.. narzekanie, psioczy na polityków każdy, a do wyborów nikt nie idzie.

Co do wpisów Elle88 jest strasznie otwartą i szczerą osobą, która empatie stawia na drugim miejscu, mówiąc szczerze, raczej unikam takich ludzi, a może i unikałem, bo bałem się krytyki, a byłem na tyle cipowaty, że nie umiałem nic na to odpowiedzieć, jednak za jakiś czas poczujesz, że taki kop w dupe daje do myślenia, daje motywacji do działania.

I na zakończenie, skoro już przyszedłeś na to forum szukać pomocy, to daj sobie samemu teraz pomóc i nie zatrzymuj się ani nie cofaj. Żyjąc nienawiścią i interesując się tym co robi Twoja eks będziesz stał w miejscu, a nawet się cofał. Jeżeli nie pamiętasz, to prawie zawaliłem rok na studiach, jakimś cudem, znajomi mnie wyciągnęli z tego gówna i pomogli zdać, teraz gdy już się rozpędziłem nieco jestem im cholernie wdzięczny i nie mam ochoty wracać do miejsca w którym byłem.
Co do miłości teraz, to czuje się jak Polska po rozpadzie ZSRR, czy też inne państwa po transformacji, które dopiero teraz zaczynają odżywać, ja dopiero jestem na odbudowie domów po wojnie, a dopiero za jakiś czas pozwolę jakiejś rodzinie zamieszkać w tym domu, ale dopiero wtedy gdy ten dom będzie solidny i dobrze zrobiony, a nie kolejna fuszera, która przyciągnie nową rodzinę (kobietę do mojego życia) i znowu cały dom pier.. rozwali się.

Nie wsiadam na Ciebie to po pierwsze, chce Ci pomóc, coś przekazać, co ja przeżyłem. Nie moja eks mi pokazała, to ja zrozumiałem. Będąc z nią w związku coś mi świtało w głowie, że jest wampirem energetycznym - wtedy nie znałem pojęcia "toksyka". Z czasem, pisząc tutaj, a przy okazji odsuwając swoje uczucia do tej dziewczyny, zacząłem widzieć jej wady, więcej i więcej, aż któregoś dnia uznałem, że nie ma sensu wracać. Imprezy to była raczej odpowiedź na to, ze jestem wolny, wcześniej mnie trzymała jak na smyczy, a ja sam się na to godziłem i uważałem, że to jest dobre, w rzeczywistości gówno prawda i najlepszy związek, to być z kimś, ale nie czuć się ograniczany. Nie wiem po co to piszę, bo prawdopodobnie dobrze o tym wiesz. Chodzi tu raczej o proces mojego zrozumienia problemu, czy też z kim byłem, za kim tak naprawdę tęsknię i czyjego powrotu chcę.

Moja eks odpieprzała jeszcze przez pół roku po rozstaniu, co też dobrze wiesz. W momencie kiedy powiedziałem DOSYĆ, odciąłem się i przestałem ingerować jakkolwiek w jej życie, wypominać sobie co mi zrobiła, jak bardzo była nie wporządku, zwyczajnie złość, żal, nienawiść poszła won, a ona została tylko wspomnieniem, którego nie ukrywam, wspominam miło, tak jak swoje urodziny 9 albo 10 w McDonaldzie, jak jeszcze urodzinki tam wyprawiali. Nie wróciłem do punktu wyjścia, nowa droga, nowe życie, nowy rozdział nie jest punktem wyjścia, lecz punktem wejścia w coś nowego. Punktem wyjścia byłby moment, w którym wróciłbym do eks.

Widzisz, jeżeli nie miałbyś żalu, nienawiści, czy złości na eks, to byś miał w dupie co Ci zrobiła i z kimś jest, bynajmniej "w dupie" na etapie, że nie wywoływało by to żadnych emocji w Tobie.
Dla przykładu powiem Ci jak u mnie jest, ogólnie nie obchodzi mnie co robi, z kim teraz mieszka, czy jest z tym gościem, czy tęskni czy co tam innego. Nie czuję ssania na dowiadywanie się o tym, wiem, że mogłoby to znowu mnie cofnąć, a tego nie chcę, mam swoje nowe życie, które jest na tyle intensywne, że nie mam czasu na wracanie do przeszłości. Nie jest to uciekanie od problemu jak to Lovelka ostatnio mi zasugerowała, choć wcześniej imprezy i treningi były ucieczką. Teraz czuję potrzebę samorealizacji, daje mi to dużo motywacji, pochwały, możliwości wyjazdów służbowych itp, coś nowego, coś czego jeszcze nie doświadczyłem, a co jest w moim mniemaniu mega atrakcyjne. Co ciekawe takie rzeczy przyszły dopiero w momencie, kiedy przestałem robić cokolwiek z myślą "ciekawe co moja eks na to". Z czasem się chyba zapomina, przestaje rozkminiać i rozmyślać, wracać do przeszłości, toteż nie stawiam grubej kreski między teraźniejszością a przeszłością, bo to nie o to chodzi, by się odizolować, tylko przyjąć to na klatę i pogodzić się z czymś. Tym ciężej, im bardziej jesteś upartą osobą, a sam widzę teraz, że jestem strasznie uparty i jak chcę pracować, to choćby się waliło i paliło, to pracę znajdę, jak już wspominałem kwestia pracy nad charakterem, czego Tobie życzę, bo dużo dzięki temu zdziałasz.

Dla jasności, nie jestem 100% wyleczony z tego co było, bo rana dopiero się zabliźnia. Ktoś ostatnio mnie zapytał, czy jakby eks się odezwała to utrzymywałbym kontakt. Ogólnie sprawa wygląda tak, że jakoś nie czuję potrzeby mieć kontakt z tą osobą, tym bardziej póki w niej emocje są i aktorsko gra i póki nie mam mega wylane na to co było, poza tym nie lubię sztucznych relacji.

Piąteczka ziomeczku

Wielkich wywodów robić nie będę, ale niejako również poczułem się przywołany. Gdybym nie potrzebował pomocy to po pierwsze - pewnie bym nie trafił na to forum, a po drugie - nie opisywałbym swojej historii. Potrzebowałem spojrzenia innych ludzi doświadczonych podobnymi przeżyciami, kogoś niezaangażowanego bezpośrednio w całą sytuację (rodzina). Poza tym szukałem zwyczajnego wsparcia i utwierdzenia się w przekonaniu, że robię dobrze. W dużej mierze reagowałem intuicyjnie na wydarzenia, które obróciły mój świat do góry nogami, ale pierwsze dni mimo wszystko były kluczowe. Bardzo kochałem i wcale nie było łatwo z zaciśniętymi zębami przedzierać się przez chaszcze własnej podświadomości. Chwyciłem jednak maczetę i napierniczałem ile wlezie, żeby chociaż spróbować utorować sobie drogę wyjścia z matni. Myślę, że forum bardzo mi pomogło w wybraniu takiej a nie innej drogi, a w szczególności właśnie Elle. Otrzymałem konkretny przekaz i trafną analizę sytuacji, co było mi wtedy cholernie potrzebne. Nabrałem jeszcze większej motywacji i przez to nadałem "procesowi naprawczemu" większego tempa. To wszystko jednak wcale nie znaczy, że już jestem cudownie uzdrowiony.

W każdym razie, przez ostatnie dwa miesiące (i trochę) poznałem multum różnych historii i w większości pojawiała się naiwność, omotanie, okropne uzależnienie od drugiej osoby i biała flaga na maszcie. Bez silnego ciosu w łepetynę ciężko wyjść z takiego stanu. Dlatego też popieram stosowanie ostrzejszych środków motywujących.

Pozdrawiam

Piątek, dzień 24 po. Jest nieźle, w sumie nawet się dziwię, że zaczynam się układać psychicznie. Nie powiem, pomyślę o niej, ale już takie trochę zatarte się robią te widoki. W pracy muszę jeszcze sobie rozegrać trochę sytuację, być może ją nawet zmienić, nabieram z każdym dniem dziwnej siły, jak patrzę na siebie. Nie tęsknię za nią z ostatniego półrocza, czasem zatęsknię do niej sprzed roku, dwóch, ale wiem że to już nie ona. Nie szukam, nie drążę, nie oglądam jej mieszkania, okien, pracy, omijam jak mogę.
Skupiam się na wybrnięciu z innych problemów, muszę sprzedać działkę, znaleźć sobie wreszcie własny kąt. Nie chcę też wynajmować, zbyt długo czekałem na nią, aż się określi gdzie chce mieszkać. Teraz biorę wiatr w żagle i zadbam już o siebie.
Wiadomo razem łatwiej, niż osobno, ale staję na nogi
Po milczeniu łatwiej będzie o rozwód, ustało już od 24 dni wszystko. Koniec, to koniec. Żenujące było szukanie siebie w niej, po tych wszystkich przeżyciach, moje próby, powroty, nie odwzajemnione starania.
Ten związek to już właściwie przeszłość. Jak stanę na nogi, pozostanie formalność przede mną. Świat stanie otworem, nie mam w sumie już 20-30 lat, ale to może nawet ciekawiej...? Wiem, czego chcę, a czego już nie
A co robi żona, nie ważne, jej życie, jej wybory, niech jej tam będzie na zdrowie,wszystkiego najlepszego
Nie będę zabiegał już, przepraszał, pytał, tłumaczył, niczego już więcej nie będę. Bo nie chcę takiej tymczasowości i niepewności, nie chcę życia już tylko z moimi wyobrażeniami, bo w realu już tego nie było od dawna, zresztą tak jak mówiła. Odeszła.
Niech idzie...gonił już nie będę.

Ciekawy??????? Już piszę. Życiowo - chuj.wo, zawodowo - chuj.wo, zdrowotnie - looz, hobbystycznie - więcej niż looz.
Tęsknię za nią jak pies za zakopaną kością, tylko nie pamięta gdzie ona jest. Ale...mam tą świadomość, że cokolwiek by się nie wydarzyło, jakbym wrócił do niej, bo nadal jest tak, że mi obojętna nie jest, bo nawet nienawiść nie powoduje, że człowiek jest obojętny, to choćby skały srały, choćby góra przyszła do Mahometa to ONA NIGDY SIĘ NIE ZMIENI!!!!!!! Nigdy.
Tyle zła, które się wydarzyło, tyle smutku, tyle łez, które tylko się potęgowały a nie zmniejszały. Brak pomocy, empatii, i ch.j wie czego nie spowodują zmian w tej kobiecie. Ona już taka była przed związkiem ze mną a ja ją przyjąłem z dobrodziejstwem inwentarza. Tfuuuu.

Elle88 powiedziałem tej dziewuszce co ją chyba omotałem, jakie drzemią we mnie uczucia. Elegancko powiedziałem co i jak. Ty wiesz, że ona powiedziała, że nie odpuści? To są jej odczucia i ona będzie się starała. Mimo wszystko, spowodowała we mnie lęk. Kiedyś wspominałem, że dziewczyny starały się o mnie a nie ja o nie. To bardziej kwestia mojej odwagi. Mocny w gębie, słaby w czynach.

Wracając. Jak sobie radzę. NIE RADZĘ. Płachta. Przybrałem ją i jestem tego świadomy. Tylko moi przyjaciele i rodzina mówią, że kiedyś taki byłem, jak teraz, ale ja nie pamiętam. I co? Boję się. Boję się tego co będzie. A tutaj psychologów nie trzeba.

No i pięknie Jest materiał to poczytania, a nie tylko gadanina. Ja uciekam od wszelkiego rodzaju forum i stron. Nie chcę czytać książek psychologicznych, nie chcę się zastanawiać, nie chcę wracać a i tak jest dupa.
Powiedziałem jej dużo, nawet o swojej historii życia. Wiesz, co jest najgorsze? Ona po prostu się zakochała. Wzięła i poprosiła mojego kumpla o spotkanie żeby go popytać co ze mną nie tak. Jak można zakochać się w kolesiu, który oschle ją traktował. Chyba działała tu czysta fizyczność, wygląd. No ni chu chu nie potrafię sobie tego wytłumaczyć. Ale ja też taki byłem. Traktowano mnie jak śmiecia a ja dalej kocham i nie popuszczę. Tylko tutaj zupełnie inaczej, łatwiej, bo przecież związku z nią nie miałem. Echhh.

Teraz trochę prywaty. Mam fanpage'a na facebook'u a propo mojego teatralnego bloga. Nie wiem jakie są zasady na forum. Czy chcemy oglądać swoje twarzyczki czy raczej nie? Jakby co mogę podać nazwę Jaram się tym jak gówniarz, dlatego piszę.
Miłej soboty, spadam na browarka Ale wrócę, szybciej niż myślicie.

I Wy dziadygi macie czelność na Elle88 krzyczeć i wytykać bezpośredniość Skubana trafiła jak kula ale nie w płot.
Chyba się zakochałem, ale to przez wzgląd na 3 piwko
Jutro popiszemy co i jak z tym moim jestestwem.

Dziś generalnie w porządku, ale rano minąłem samochodem żonę z dzieckiem. Żywiej zabiło mi serce, ale o ile jej córka mi pokiwała, pokiwałem jej również, to żona kamienna maska, cisza.
Dziwne uczucie, jeszcze niedawno razem spaliśmy, spędzaliśmy czas, a teraz taka obojętność. Nie ugnę się, szkoda że tak jest, ale wiem że nie mogę. I nawet jeśli są jakieś moje zaniedbania, czy winy, to powinno się o tym mówić, a nie wyrzucać mnie co chwilę. Nie wolno się tak pozwolić traktować. Nie i już. Smutne, ale tak jest.

Meteor ja swoją byłą widziałem wczoraj na imprezie. Często ją widuję w tym samym lokalu. Po co tam idę? Po to żeby spotkać się ze znajomymi, których mam bardzo dużo, akurat tam. Po to żeby jej pokazać, że nie jest tak, jak mi napisała kiedyś w sms-ie "zobaczysz, że wszyscy bliscy odwrócą się od ciebie". Po to, żeby ją zobaczyć. I to jest najgorsze. Tak jak Elle88 napisała, ja ją nadal kocham ... chyba nie mogę rozumować w tych kategoriach. Ja tęsknię. Nie kocham. Musiałbym być mega idiotą żeby nadal kochać. Fakt. Odebrano mi wiele, bo przecież ona mnie zostawiła, dlatego tęsknię. Za tym co nas łączyło dobrego. Za złem tęskniłby tylko masochista.

Tak, chciałbym się przytulić do jakiejś kobiety. Móc się o nią zatroszczyć, ale boję się tego zaangażowania. Ja oddałem się cały jednej kobiecie, która miała być od dwóch miesięcy moją żoną. To jest najgorsze w tym wszystkim. I może powiecie, że lepiej, że tak się stało przed ślubem niż po nim ale po prostu tęsknię.

W poniedziałek spotkałem ją na ulicy, na przystanku tramwajowym. Nie odzywamy się do siebie wogóle. Ani cześć, ani dzień dobry, ani pocałuj mnie w dupę. Dziwne, smutne i bolesne bo przecież przez 5 lat ze sobą byliśmy a znaliśmy się co najmniej 7. Boli jak cholera, ale w dużej mierze była to moja decyzja aby ze sobą nie rozmawiać. Mój psycholog mówił, że nie mam co się przejmować. Co miałbym jej powiedzieć na tej ulicy? Co u Ciebie, jak w pracy, masz kogoś? U mnie chu.owo, zjeba.aś mi życie? No to cześć. Sztuczne tak, że aż rzygać się chce. Najgorsze jednak było kiedy we wtorek spotkałem jej rodzinę na mieście i wszyscy w tym momencie jak mnie zauważyli, głowy w drugą stronę. A ja chciałem im tylko kiwnąć dzień dobry. No trudno, ale boli.

Także Meteor nieraz Wam wszystkim tutaj na forum zazdroszczę. Bo chciałbym, aby moim problemem był tylko ten jeden - rozstanie. Ale z nim wiąże się mnóstwo innych. Zostawiony, porzucony z całym życiem, z przeszłością, straszną przeszłością. Obecnie, zaraz bez pracy, z poczuciem winy, niesprawiedliwości, ogromnym bólem "jestestwa". Zazdroszczę Wam. A ja chciałem tylko rodziny, miłości i oparcia w życiu. Za dużo chciałem.

Jacku, nie chciałeś niczego dziwnego, chciałeś tylko ułożyć sobie życie,  być szczęśliwym u boku kobiety, która była dla Ciebie wszystkim. Ja ożeniłem się z kobietą,  z którą już wcześniej mieliśmy niejedne schody.  Kłótnie i nieporozumienia towarzyszyły nam non stop, ale cudowne chwile, których było mnóstwo tuszowały wszelkie minusy. Tak byliśmy ślepi. Oczekiwała ode mnie wielu rzeczy, których nie potrafiłem lub nie chciałem jej dać. Żałuję bo może i mogło to się potoczyć inaczej. Gdzieś podświadomie liczę,  że to nie jest koniec, ale 26 dni nie widzenia jest nieubłagane. Tyle chyba nigdy nie wytrzymaliśmy.  Ale jak widać te powroty nic nie dają, bo po względnie miłym okresie miesiąca znowu wypraszanie,  czy wręcz wyrzucanie za drzwi. Stąd zawziąłem się w sobie, że tak nie chcę.  Co z tego, że boli. Nie mam gdzie mieszkać, bo mieszkanie do którego mnie wyprosiła zostało sprzedane, a moje rzeczy musiałem zabrać. Dodatkowo pomieszczenia gdzie trzymałem nasze meble też zostały wynajęte i we wtorek zabierają je do przechowalni. Z obecnej pracy i przy obecnych zarobkach nie stać mnie na wynajem, bo kredyt, alimenty, dojazdy. Więc mieszkam kątem u mamy. Ale nie powiem jej tego, nie będę wzbudzał litości. Muszę to sobie poukładać. Pracę mam od dwóch miesięcy,  jak nie zarobię w niej to będę zmieniał. Działkę sprzedam, bo kredyt kosztuje. Być może nie jestem bez winy, ale mimo że mi jej bardzo brakuje nie będę prosił o uczucie. To już przerabiałem, nie dało efektów. To dumna i uparta kobieta. Myślę,  że to niestety koniec choć go wciąż wypieram i mimo wszystko nie wierzę. Przynajmniej oswajam się z tą myślą.

Meteor : Twoja ex nie robi NIC by chociaż znaleźć przyczyny swojego zachowania, co było by malutkim krokiem do tego by w ogóle mieć cień nadziei na zmianę w przyszłości. Ty ciągle liczysz, że spadnie na nią "łaska pańska" i któregoś dnia się obudzi bez tych zaburzeń osobowości, które niewątpliwie ma i zacznie się 1 niekończąca się bajka.

Nic się nie zmieni. Nieważne ile czasu minie bez kontaktu. Ona nie szuka pomocy, jej to pasuje - na swój chory sposób, czuje się tak bezpiecznie, bo to jedyny sposób reagowania jaki zna i tak zostanie.

Twoja cierpliwość zarzynanego żywcem cielęcia niczego tu nie zmieni.

Problem w tym, że tkwiąc w tym psychiatryku (bo dla mnie twój sposób myślenia teraz nie różnic się niczym niż jakbyś fizycznie był na oddziale na otępiających dragach) nie tylko nie ułożysz sobie życia z nią, ale nie ułożysz sobie go z nikim, bo blokujesz każdy przejaw i szansę na wyjście ku czemuś zdrowemu i nietoksycznemu.

Dopiero po mniej więcej pół roku (przy ZEROWYM) kontakcie - będziesz w stanie dostrzec te wszystkie niuanse i manipulacje, które doprowadziły Cię do tego stanu, a po około roku będziesz w miarę odporny na automatyczna reakcje i chęć kolejnej próby i szansy..Póki co, reaguje Twoje "ciało emocjonalne", które jest w strzępkach, całe "pogryzione" i będące 1 wielką jątrzącą się raną..na ślepo szukasz ratunku - u oprawcy.

Szansa dla ciebie jest urwanie kontaktu. TOTALNE.

Twoje milczenie to jedno, a drugim i równoległym krokiem powinna być "detoksykacja" przez wchłanianie info i uczenie się o wszystkich mechanizmach wchodzenia i trwania w tego typu relacjach.
Skoro tego nie robisz lub odwlekasz, to tak jak Jacek, podświadomie chcesz odsunąć "trzeźwienie z amoku", bo chcesz dalej ćpać.

EDIT: Masakra... Pogadał, pogadał, a za chwilę ckliwe teksty, że chciałby do tego bagienka wrócić i cóż lejdi myśli i jak wspomina piękne czasy..
Jak grochem o ścianę.

Spoko.
Mówię Ci tylko, że nie uodpornisz się nigdy na to gówno emocjonalne, jak nie weźmiesz się uczciwie za pracę nad swoimi brakami, które żoną nieudolnie próbowałeś uzupełnić i tą całą bajką o szczęśliwym życiu z osobą z Borderline.
Mam wrażenie, że ty ciągle ten fakt jej choroby wypierasz - z przymrużeniem oka traktujesz, bo co to za choroba co nie daje fizycznych objawów? I nie doceniasz powagi sytuacji.

Problem ma ona, ale ty nie mniejszy, skoro ciągnie cię jak magnes do zaburzonych poważnie osób.

Beznadziejna jest ta twoja żona, nie obraź się.
Rozkapryszone, zapatrzone w siebie, egoistyczne wredne babsko.. Sięga po  Ciebie jak po zabawkę i rzuca w kąt jak królewnie coś odwali.

A ty zachwycony jak mucha krowim plackiem.. To jest poza pojęciem zdrowego człowieka

Dokładnie, to jak rollercoaster, góra, dół, przyspieszenie, góra, dół, spowolnienie i wszystko na wysokich obrotach... Tym razem zaczepka znowu o coś z pozoru obojętnego, ale próbuje mnie znowu zaciekawić. Jak żaba muchę... Zero powrotu do tego co było, wytłumaczenia, przeprosin, obietnicy zmiany, terapii, poprawy, tylko temat za przeproszeniem z d..py, zwykłe pozornie nieistotne pytanie.
Milczę, boję się znowu utonąć w nadziei na cudownie spędzony miesiąc - "aż" miesiąc jak dobrze pójdzie. łoł!
Potem znowu wylecę za drzwi, bo nie wyprowadzę psa lub nie pochowam naczyń do szafki...np.
Pas, pytanie co teraz, nie odpuści. Groźby, prośby, gdzie jest granica, ciekawi mnie to. Najgorsze jest to, że jeśli chce potrafi być uosobieniem wspaniałej kobiety, czułej, troskliwej, a jednocześnie bardzo pociągającej. Trudne mnie czeka zadanie, by się jej oprzeć.
Ale muszę wytrzymać, wiem że będzie mega ciężko. Czytałem te blogi, nie wierząc że to mnie dotyka, ale fakty są w sumie jednoznaczne. Sposób w jaki potrafi się zmienić w niewiadomej chwili, gdy coś nie zagra, przeraża mnie, gdzie z ukochanej żony potrafi w jednej chwili zmienić się w wyrachowaną i bezwzględną s..kę, masakra.

Tłumaczę:
Na pewno seks, jest bardzo pociągająca dla mnie, tak bardzo że czasem zastanawiam się, patrząc na inne kobiety, jak bardzo. Jest zawsze zadbana, dla mnie to ważne. Zwracam uwagę na szczegóły, a w niej podoba mi się każdy detal. potrafi być bardzo czuła i oddana, kiedy patrzy Ci w oczy i przytula się całą sobą.
Ale to nie tylko to, jest jeszcze sfera jej osobowości. Jest niesamowicie inteligentna, czym bardzo mi imponuje. Zawsze mam o czym z nią rozmawiać i nie potrafię się przy niej nudzić. Wiele rzeczy, które robimy razem jest z pozoru normalnych, jak gry, wycieczki, ćwiczenia, spędzanie wolnego czasu, ma zaskakujące pomysły na życie, czym mnie przyciąga. Wydaje się być nietuzinkowa.
Niestety jej czarna strona charakteru jest dla mnie przerażająca, walczę, stawiam się, kiedy nie szanuje i zaczyna nacierać emocjonalnie, temat się zapętla, ona wybucha i afera gotowa. Tam są drzwi, wyjdź... I kolejne dwa tygodnie out z życia.
Tylko, że ja już jestem tym zmęczony, seks mogę mieć wszędzie, to nie jest problem, tylko dla mnie seks bez uczucia nie jest satysfakcjonujący.
Może to uzależnienie od niej i tego jej życiowego "smrodku", kiedyś byłem wobec niej twardszy, w którymś momencie zaczęło mi za bardzo zależeć. Wyczuła to. I najgorsze jest to, że wciąż wraca. Także to ZERO kontaktu uwierzcie mi jest niebywale trudne, kiedy coś do niej czujesz. Wiem, że mi to szkodzi i niszczy, racjonalnie umiem to sobie poukładać, ale nie wiem jak zareaguję na jej obietnice i wyznania, które mogą mieć znowu miejsce. Wrrr...co za koszmar...

Teraz to mnie zaintrygowałaś. Czy możesz rozwinąć tę myśl, to naprawdę ciekawe?
Zanim pogrążę się w wujku Google.
Dopóki jej nie znałem, byłem dość silną osobowością, do wiosny managerem dość wysokiego szczebla, ale przy niej traciłem coraz więcej siły, pewności siebie, emocji, stałem się przeźroczysty, ograniczyć mnie chciała tylko do siebie, po kolei chciała wycinać elementy w życiu dla mnie ważne. Udawało się jej, byłem wpatrzony w nią bardzo.
Czytam o tym właśnie, to jakaś metafizyka, szkoła duszy, czy innej dziedziny parapsychologii? Wciąga mnie tekst o krokodylach, jakby banalnie nie brzmiał z tytułu, jest interesujący.
Jedno ale, żona często jest zakompleksiona i wielu rzeczy się boi. Ma stosunkowo niskie poczucie własnej wartości. I chyba nie lubi ludzi, z łatwością zrywa z nimi kontakt, kiedy nie są jej po drodze.

A czy jest jakakolwiek możliwość jego zwalczenia? Ten brak empatii, apodyktyczność, brak słowa przepraszam w jej słowniku, obarczanie innych winą za wszystko, nagłe zmiany zachowania, czy nawet oderwane od realu zdania, które wydają się całkiem obce całej sytuacji, wypowiadane oczywiście w złości i pretensji.
Jeśli faktycznie to istnieje, to jak nic krokodyl (co za głupia nazwa, swoją drogą) siedzi w niej. Ona oczywiście o niczym nie wie, ba wzięłaby mnie za psychola, gdybym jej z tym wyskoczył. Rzecz w tym, że trochę dzięki niej i całej mojej sytuacji czytam i wiele się już nauczyłem. Czy można być odpornym na krokodyla, przebywając obok?
Bo jak może być, że osoba tak miła, ciepła i czuła, która wyznaje Ci miłość po grób, snuje plany na starość, nagle staje się kompletnie obca, jak by ją coś opętało?
W sierpniu w zeszłym roku, nagle rzuciła się na mnie, krzycząc że mnie kiedyś zabije (oczywiście ona tego w ogóle nie pamięta), kiedy ją zablokowałem i unieszkodliwiłem trzymając na łopatkach, chciała mnie gryźć po rękach i miała taki wyraz twarzy, jak by całkiem zwariowała, taka wściekłość i bezsilność jednocześnie, prawie piana na ustach. Żal było patrzeć.

W dialog nie chcę z nim wchodzić, ale czy można go w jakiś sposób zniszczyć? Mam ochotę rzucić mu wyzwanie, nie wiem mimo wielu ran, czuje się silnym człowiekiem, który być może już obsesyjnie poszukuje jej prawdziwej. Brzmi to normalnie, jak baśń o rycerzu i królewnie uwięzionej w wieży, strzeżonej przez złego smoka.
Już mi psychoterapeutka powiedziała, że mam syndrom rycerza-wybawiciela...

a w jaki sposób wytłumaczyć te ataki? Po co mnie wyrzuca, sama ucieka, unika, stosuje przemoc, czy poniża. Ryzykuje tym, że odwrócę się i nie będzie już mnie. Po co potem wraca, żeby znowu atakować. Co zrobi krokodyl, kiedy zacznę unikać nosiciela? Odizoluje się?

Czytam tę stronę równolegle
http://swiatducha.wordpress.com/obciazenia-duchowe/krokodyle/
własnym oczom nie wierzę...

Jedno jest pewne, istnieje między nami niesamowite uzależnienie, bo symbiozą bym tego raczej nie nazwał. Tak widzę, że zdrowym związkiem to również nie jest. Poczekajmy, zobaczymy jak ten symbiont tym razem będzie mnie kusił. Na razie idzie mi nieźle, pewnie polegnę, bo mam do niej wielką słabość, ale im więcej widzę, tym więcej myślę, nie brnę już bezmyślnie. Będę obserwował teraz te podchody. W sierpniu spotkała się ze mną na niby podpisanie separacji, ale ubrana była tak, abym pożałował że ją stracę. Udało się, nie podpisałem. Siła, skąd ją wziąć aby to przerwać? I czy ja wewnątrz siebie chcę to przerwać, kiedy mi jej brakuje ciepłej i bliskiej, czuję się fatalnie - to momenty, ale są niestety.

Bazuję na przeszłości, patrzę w przyszłość. Na razie kotwiczki próbują mnie przyciągnąć, nie odpowiadam. Nie trać tak łatwo wiary w ludzi. Mogą Cię nieraz zaskoczyć, mimo tego co piszą. Siłę mamy wewnątrz i czasem pisanie to wyrzucanie emocji, tych pozytywnych i tych negatywnych, objawianie własnych lęków i obaw, szukanie oparcia, rady, wskazówki. I tak zrobimy jak chcemy, bo mamy niczym nieskrępowaną wolę, tak mi się przynajmniej do dziś wydawało

No tu się mylisz, wiem że chcesz mnie sprowokować. Umiejętność dopasowania do okoliczności mam opanowaną do perfekcji. Trudno mnie złamać.
Nie pisałem nigdzie o nodze, ani o cycku, wyszedłem sam, nie płaszcząc się na wycieraczkach i nie błagając o powrót. Raz to zrobiłem w kwietniu, myślę że wystarczy. Nigdy więcej, ba to ona zawsze wraca i chce abyśmy znowu ze sobą byli i przekonuje mnie do tego. Nie proszę, nie przepraszam, nie skamlę, nie wystaję i nie nękam. Mimo, że może boleć, nie nadstawię się na kolejny strzał. Błędem jest że jej za każdym razem wierzę. Ale i z tego zaczynam sobie zdawać sprawę.
Tak więc nie martw się szczególnie, wiem że będę miał jeszcze złe chwile z żoną związane, ale zaczynam już nie oczekiwać zbyt wiele po niej, to i karma symbionta znika.
Zobaczymy, wiele mi dziś pokazałaś, ciekawe to było. Dziękuję.

Owszem masz rację, kiedy czegoś chcę przeważnie to dostaję. Dam siebie, ale oczekuję w zamian. To jest problemem, bo oczekiwania zwłaszcza te zawiedzione karmią krokodyla. Jaki byłby sens dawania siebie, wiedząc że nic za to nie dostajesz? Życie to pasmo transakcji, raz wygrywasz, raz przegrywasz
Dobrej Nocy

Pewnie, że pamiętam. To jest fakt, moje problemy sprzed związku, ucichły będąc z nią. Nie były one wtedy rozprzestrzenione na dużą skalę. Niestety w trakcie związku pojawiły się nowe, m.in. wspominana aborcja, moja zazdrość ( uzasadniona ), lęki przed samotnością, brak poczucia wartości potęgowały  moje samopoczucie. Chciałem pomocy, ale niestety, wyszło jak wyszło. A dealera najwyraźniej nie potrafię zmienić.

Jestem uzależniony. Mam obecnie towarzyszący mi ból, tego co myślą o mnie inni. Zwłaszcza jej znajomi i jej rodzina. To mnie rozwala niesamowicie. Pisałem o tym jak odwrócili głowy na mój widok. Bardzo duży ból.

No daje znaki. Jestem ( mam tego świadomość ) niedorajdą życiowym. Sam podcinałem sobie gałąź, na której siedziałem i nagle zasunąłem tą piłą za daleko i się zjeb.łem. Dupa boli cały czas.

No tak jest, że nie umiem się uwolnić od tego uczucia, czy to miłość, czy uzależnienie, ale daje mi to kopa jak narkotyk i to jest w tym straszne, bo też jak narkotyk wykańcza powoli. Ale kiedy jestem przy niej, włącza mi się dziwny poziom endorfin, do czasu póki ona tego nie zburzy i nie spowoduje jakiejś kraksy emocjonalnej.
Wciąż zastanawiam się gdzie jest granica, kiedy powiem dość.
Milczę, o ile ma ona faktycznie to BPD, to lepiej milczeć. Ale ten związek trwa już ponad 5 lat, niełatwo z niego wyjść. Te jazdy góra, dół są wykańczające, daje Ci zastrzyk emocji, zadowolenie mi skacze, po to by za miesiąc, czy dwa zjechać w otchłań. Stąd tu zawitałem, bo jeśli czułbym się dobrze z własną żoną, czy szukałbym porad i opisywał te historie, które nie dają mi spokoju, bo nie są normalne? Raczej nie.
Wcale nie jest powiedziane, że wrócę i będę to kontynuował. Wewnątrz mam kłębek emocji dziś, ale milczę.
Być może faktycznie zaklejamy sobą jakieś własne braki, stąd taka koluzja wciąż trwa i trwa.

Meteor proszę Cię,od jakiego uczucia nie możesz się uwolnić? Od bycia poniewieranym,traktowanym (nie obraź się) jak szmata?Od tego się nie możesz uwolnić? Zobacz co Ty mówisz?Chłopie miej jaja skończ to,powtarzam po raz setny.Powiem Ci więcej.Nie jest ryzykiem powiedzenie Ci,że nigdy z nią nie będziesz,ona ma Cię w dupie,traktuje Cię jak psa,jak zabawkę.Pomijam to czy ma to borderline czy nie.W sumie to nie jest takie ważne.Stań się dla samego siebie najważniejszy i zrób coś w końcu z tą głupią babą (tak,tak wiem to Twoja Zona).Nie zastanawiaj się po co,dlaczego.Sp...j od niej,ona Cię zniszczy,już to zrobiła.Już jesteś zniszczony,bo nie potrafisz tego raz na zawsze skończyć.Jezus Maria Meteor zlituj się.

Haha, Joy: Jesteśmy jak 2 osobowa drużyna pod kryptonimem "Benny Hill", pod nieobecność thepassa - tak to byłaby 3 osobowa.
Pamiętasz co robił poczciwy Benny z tym biednym Dziadziem? (bohater drugiego planu- miszcz ) To mi się tak żartobliwie kojarzy to co my tutaj czasem robimy.

I ten Dziadzio tez zawsze wracał po więcej packów w łysinkę z otwartej i wciąż w tarapaty wpadał.

hihi, wybaczcie, tak mi się skojarzyło.

Meteor: ale my Ci tylko robimy "pac pac" , a żonka bierze bejsbola i wali na oślep. Taka różnica

Musisz sam siebie przekonać:"...za żadne skarby z nią nie będę,nie dam się tak traktować".Musisz to poczuć,przekonać się do tego.Jak tak w środku poczujesz będzie Ci łatwiej.Ale żeby było łatwiej,to wybacz musisz przejść odtrutkę inaczej się nie da.Masz dostatecznie zryty beret przez nią i póki nie zobaczysz,że bez niej jest lepiej (będzie lepiej na 100%) to ciągle będziesz się taplał w tym szambie.Daj Boże że by to szybko nastąpiło,bo obawiam się,że jeszcze jeden,dwa takie cykle,rozstania i powroty,to psychiatryk murowany.Później sam siebie będziesz pytał :" rany boskie jak ja mogłem być taki głupi?".Ale to pikuś,przy tym co jest teraz.