Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę. - Netkobiety.pl

No to jedziemy

Pamiętacie stali bywalcy tego postu z jakim problemem do Was przyszedłem, jak jęczałem, myślałem, tłukłem się ze swoimi myślami, nie chciałem nic robić, tylko praca-dom, praca-dom, bardziej praca-łóżko, praca-łóżko. Ja jęczę w domu a ona bryluje na imprezach. Brrrrr!!!! Gdzie sumienie, gdzie człowiek itp. itd. KONIEC!!!

Kolejnym wątkiem, jaki tutaj podjąłem to kwestia uzmysłowienia sobie, że musimy myśleć o sobie. Jakie to proste. Ale prosto się o tym mówi, gorzej ten mechanizm ( czyli ten nasz mózg, czyli naszą podświadomość ) wprawić w ruch. U mnie trwało to 2 miesiące. Bite, zasrane, dwa miesiące, stracone na nic. KONIEC!!!

Co się wydarzyło?
Po drodze załatwiłem z byłą sprawy finansowe i te dotyczące moich rzeczy. Zaangażowałem w to jej koleżanki, ponieważ sama nie chciała nic zrobić. Załatwiłem z nią sprawy notarialnie i zakończyła się nasza zależność między sobą. Była wymiana telefonów, sms-ów. Z mojej strony dosyć dosadnie ale z kulturą, z jej strony ignorowanie tego co mówiłem i tego co pisałem.
Zacząłem chodzić do naszego wspólnego klubu, który bardzo sobie polubiliśmy. Spotykałem tam ją, ale ignorowałem totalnie. Nie patrzyłem na nią, ona na mnie zerkała ( bo widziałem kątem oka ), stawała w drzwiach i na mnie spoglądała. Ja nic. Nie była mi obojętna, ale przez to co zrobiła wobec mnie, nie mogłem na nią patrzeć. Nawet mijałem ją w toalecie i nie patrzyłem na nią będąc tam face to face. Czy było mi dobrze z tym? W żadnym wypadku, ale wiedziałem, że to był zły człowiek, Życiu nazywa takich toksykami. Fakt. Ja po tym wszystkim byłem lekko zdezorientowany, co o tym myśleć, ale uświadomiłem sobie, że kultura odezwania się do siebie, albo skinienia sobie chociaż głowy na znak przywitania nie wchodzi tu w grę. To samo powiedział mi mój psycholog, którego mam jeszcze do końca października ( sam zakończyłem współpracę, ale o tym później ). Bo jak mam się witać z osobą, która wyrządziła tyle zła? jak mam zagadać do osoby, która zniszczyła mi życie? Co mam zapytać? Co u ciebie, jak w pracy, co u rodziców itp. itd? Sztuczne i żałosne.
I wiecie co? Przez te wyjścia poznałem tak wiele ludzi, że masakra. Wartościowi, wspaniali ludzie, choć też pokiereszowani życiowo.

Jak wpadłem do tego lokalu, to ludzie ( właściciele i znajomi z tego klubu ) zaliczyli ZONKA. Popatrzyli na mnie i nie wierzyli, że to ja. Zmieniłem się dla nich, na pierwszy rzut wizualnie. Przytyrałem na siłce, nowy ciuch, nowy styl, nowy fryz, okulary na pół gęby. Dla nich szok, bo znali mnie zupełnie innego wizualnie. Z gadki między nami wyszło później, że się cieszą, że nie jestem z eks, bo teraz wyglądam i zachowuję się o wiele lepiej niż jak byłem z nią. Wiem, że to wszystko tak nie męsko brzmi, ale cieszę się, że im się spodobałem. Czaicie? Spodobałem. Zwłaszcza kobietom. Później było coraz lepiej i śmieszniej. Wielu ludzi mnie nie rozpoznawało, dopiero jak za 2 razem na mnie zerknęli to dostrzegali mnie czułem się cudownie. A jak szły za tym komplementy to czułem jak rosnę w piórka. Dziewczyny same podchodziły i zagadywały, starać się nie musiałem i dalej nie muszę.

Nadszedł piękny dzień. Połowa września. Rano po imprezie wracam z kumplem. Nie nawaleni ale lekko wcięci bo to 7 już była to się trzeźwiało po drodze, idziemy do Żabki po dwa browarki i hot-dogi, gadka szmatka i nagle pomysł kumpla. Jedziemy do Międzyzdrojów do naszego kumpla, który tam na plaży ma knajpę. Ja oczywiście temat podchwyciłem, bo dwa razy mi nie trzeba powtarzać i o 13:20 byliśmy w samochodzie i jechaliśmy do Międzyzdrojów ( bla bla car, my nie prowadziliśmy Cudowne trzy dni ( bo w środku tygodnia ) z kumplami, nowopoznanymi ludźmi, plaża, słońce, rozmowy do rana i utwierdzanie mnie w przekonaniu, że stało się dobrze. Kumpel, u którego byliśmy powiedział mi jedną ważną rzecz. Zna mnie i moją eks. Jacek, jak się poznaliśmy Ty byłem zawsze z Kaśką. Przychodziliście, siadaliście, coś tam pogadaliście, Ty swoje, ona swoje. Teraz przyjeżdżasz tu do mnie i jesteś zupełnie innym człowiekiem, z pomysłami na siebie, nie jak zbity pies, siedzący i czekający na swoją kur.a kość, bądź kolej. I to co mi zapadło w głowę to jego zdanie: ja Cię wolę takiego, niż jak byłeś z Kaśką. On nastawił mnie tak pozytywnie do moich planów i do mojego układania sobie życia, że sobie tego nie wyobrażacie. Człowiek, który jest kumplem, nie przyjacielem, znajomym ze szkoły, tylko barmanem, którego znam z lokalu. Nigdy nie piliśmy wódki, gdzieś na imprezie, tylko spotykaliśmy się właśnie tam w tym lokalu. Zaimponował mi i utwierdził w mega przekonaniu, że jest good. Power jakiego dostałem w tych Międzyzdrojach nie opuszcza mnie do dzisiaj, wszystko powoli realizuję. Mam namaszczenie właśnie tego kumpla, przyjaciół i wielu znajomych.

Kiedy otrzymałem, w końcu swoje rzeczy prze koleżankę mojej eks, powiedziałem ( tej koleżance ), że ja wiem, że Kaśka mnie zdradzała. A ona do mnie, że teraz jest to bez znaczenia i byłoby tylko dolewaniem oliwy do ognia. C.uj mnie strzelił. Pierdoln.łem bo chciałem sprawdzić jak sprawa się ma a ona do mnie takie rzeczy. Ja oczywiście sobie wydedukowałem, że to prawda, zdradzała mnie. Nie powstrzymałem się przed napisaniem sms-ów do eks i wyzwaniem ją od szmat. Moich podejrzeń nie zdementowała, także szmatą dla mnie jest. Na jednej z imprez prowadzała się za rękę z gościem, o którego byłem mega zazdrosny, całowała go po policzku, ściskała, no i wtedy się na.ebałem, bo nie upiłe tylko właśnie to pierwsze i napisałem jej, że jest kur.ą Po tym jednak w poniedziałek ( a zdarzyło się to w sobotę ) napisałem sms-a, że przepraszam, że ten sms wogóle nie powinien do niej wyjść. Natomiast ja o niej myślę cały czas przepełniony nienawiścią. Któryś z chłopaków napisał ( marek albo Maciek ) o swojej eks jako o kurwisz.nie. PRAWDA!!!

Jak to się ma do szczęścia i do tego, że dobrze się stało? Szczęśliwy nie jestem ale w małżeństwie, które miałoby już dwa miesiące też nie byłbym szczęśliwy. A dobrze się stało, bo lepiej by nie było po ślubie. Przecież mógłbym być, albo już byłem, rogaczem.
Stało się dobrze, bo teraz jestem na etapie realizacji swojego marzenia. Rok temu wpadłem na pewien pomysł ale był on ukryty w mojej głowie. Teraz zamierzyłem pomysł realizować. Jest to projekt teatralno-blogowy, który będę realizował z teatrami wrocławskimi i Operą. Wszyscy są na tak, także ja mam speeda jak nigdy. Siłka dlaej daje speeda, nowi ludzie, których poznałem, którzy są tak mega pomocni i zaangażowani w mój pomysł, że aż któregoś razu nie wytrzymałem i siedząc w domu rozryczałem się jak dziecko. Z radości, bo nie ze szczęścia, tego jeszcze u mnie nie ma.

Pytanie, które się nasuwa pewnie Wam czytającym. Dlaczego się człowieku, chwalisz? Nie ten post i nie to miejsce. A gówno prawda. Chcę Wam pokazać, że musicie na trochę stać się egoistami i zacząć myśleć o sobie. Jak myślimy o partnerze/partnerce, jak zrobić aby go/ją uszczęśliwić, żeby nie było kłótni ani durnych min i fochów, żyjemy w strachu, żeby coś złego się nie wydarzyło. JA! JA! JA! teraz jestem najważniejszy, bo jesteśmy tymi jak nas postrzegają inni. Jeśli jesteś zadowolony, mądry, zaradny i towarzyski to skupiasz wokół siebie mnóstwo ludzi. To Ty masz teraz walczyć o siebie, bo nikt inny tego nie zrobi. Spontan!!! tak jak z tymi moimi Międzyzdrojami. SPONTAN!!! który przyniósł mnóstwo zmian i radości. Życie moje zmieniło kierunek. Zacznijcie robić coś dla siebie, już się nie użalajmy. Szkoda czasu i energii. Użalanie zabrało mi jej ogrom. I znowu przywołam Życzliwego bo on też o tym pisał.

Widzę dużo pokiereszowań i brak zmiany toru życia i u Was starych bywalców i u Was nowych bywalców. Tych nowych jeszcze rozumiem, starych już nie do końca. Ja jestem po 5 miesiącach i jest lepiej. Natomiast pamiętam siebie z tych pierwszych dwóch. MASAKRA! o tym możecie poczytać w moich postach. Ja Was świetnie rozumiem, ale Wy zrozumcie mnie. RÓBCIE COŚ DLA SIEBIE!!! a dlaczego nie wyjechać na spontanie do Zakopanego? Wystarczy tylko jeden kumpel, bądź kumpela, którzy się zgodzą a tam możecie spotkać mnóstwo innych ludzi. Zacząłem sam zaczepiać ludzi na ulicy, żeby o czymś pogadać i w ogóle tak jakoś żeby raźniej było. Wiecie jak jest git?

Co może Wam się jeszcze nasunąć? Nie jestem filozofem i nie czytałem książek psychologicznych. Możliwe, że mój stan obecny da się jakoś naukowo wytłumaczyć i wskazać kolejną z faz po rozstaniu. Tak, jestem w fazie wyparcia. Czyli to co się stało, mnie nie dotyczy. Zająłem się różnymi rzeczami żeby nie myśleć i nie analizować bo to niczego dobrego nie daje. Wracam do domu na sen, bo tak mam zaplanowane dni. Realizuję swój projekt, z którego jestem mega dumny. Dzisiaj dostałem logo, jutro odbieram muchy ( te odzieżowe ), które szyje mi kumpela ( śmieszne muchy ), w next tygodniu ruszam ze stroną bo domena już jest i jestem dumny, że ruszyłem a droga do tego żeby chcieć, nie zrobić, ale chcieć była długa.
Ruszcie więc swoje szanowne żydzie i róbcie coś dla siebie, tylko błagam niech to nie będzie wyjście do kina, bądź na piwo, choć na początek to bardzo dobra akcja. Zróbcie coś co Wam zostanie w głowie na lata.

Na koniec trochę smutniej. Spotykam się z dziewczyną - plasterek, ja do niej nic nie czuję, ona się wkręciła, nie potrafię powiedzieć, że nic nie czuję, chociaż już sygnały dawałem. Wiem, że muszę to zrobić ale tak jak odważny jestem na swoje plany i cele, tak tutaj dupa wołowa ze mnie i facet bez jaj. Pracę tracę 31 października bo za dobry jestem na Kancelarię, w której pracuję. Kobiet kręci się bez liku ale nie potrafię i nie chcę zaciągać je do łóżka, chociaż okazji jest mnóstwo. Trochę się rozpiłem. Mam długi, które trochę ciężko spłacać, ale żyję i mam cel. 5 miesięcy temu tego nie miałem, a życie mogłem stracić.

Walczcie o siebie. HAWK moi drodzy.

Elle88 jak o ex plasterek... bardzo Ci dziękuję z te słowa!
Jacek gratuluję pozytywnego podejścia do życia, gratuluję powera... Życzę Ci dużo szczęścia i powodzenia oraz szczerości i prawdy, każdemu się o to należy  każdy sam musi o to zadbać
Życie może Cię i potraktowało jako szmatę do podłogi. Ale mam wrażenie, że nie wystarczająco.... cóż człowiek uczy nie błędach, całe życie! Ty również.
Mam nadzieję, że Twoja euforia nie jest sztuczna a egoizm zdrowy. Mam nadzieję

Dziewczynie ogromie współczuję... i czekam kiedy opadną jej klapki z oczu!

Jacek, zakończ tę znajomość jak najszybciej. Szkoda dziewczyny, skoro nic do niej nie czujesz, nie skazuj jej na cierpienie. Oznacz otwarcie, że to nie ma sensu i nie będziesz z nią.
Fajnie, że Ci się tak udało wyzwolić. Ja chyba do końca nie chcę, wróciliśmy do siebie w sierpniu, po czym pierwszego października zostałem poproszony o opuszczenie jej mieszkania. Po ponad miesiącu spotykania się, może nie mega czułości, ale trochę seksu, dużo moich starań, zabiegania, pomagania i znowu rozstanie... Czuję się wykorzystany
Scenariusz powtarza się, ale następują kolejne zmienne. Tym razem usłyszałem że za rok wracają do Krakowa oraz to, że to zła dla mnie wiadomość. Dodatkowo tydzień po moim wyjściu bez słowa, bez mojego dziękuję, które bardzo chciała usłyszeć, za to że pozwoliła mi u siebie mieszkać... Duma moja nie pozwoliła mi na to, skoro mnie wyrzuca tylko dlatego, że zaproponowałem jej wyjazd wspólny na weekend do znajomych, zasłaniając się sytuacją finansową. Nie podziękowałem jak zażądała tego, wyszedłem bez afery, bez słowa.
Tydzień później poinformowała mnie, że zamknęła nasze wspólne konto i deaktywowała karty. Odpisałem tylko, że ręce opadają.
Chciałbym wrócić do czasu, kiedy wszystko układało się między nami w miarę poprawnie, ale chyba to już niemożliwe.
Napisała do mnie jeszcze jej córka, popisałem z nią jakieś drobiazgi. Nie odzywam się, czuję się wyrzucony i zdeptany...
Nie widzimy się już 15 dni.
Jakoś sobie radzę, myślę o niej, nie ukrywam. Choć nie wiem co będzie. Pierwszy weekend byłem u znajomych w Warszawie, pojechałem jednak, a w drugi weekend z kumplem w Karpaczu, trochę połaziliśmy po górach, trochę popiliśmy. W tygodniu pracuję, wracam późno.
Ale ona nie znika z mojej głowy wciąż. Nie umiem chyba tak łatwo zrezygnować i zapomnieć. Wiem, że dla własnego dobra powinienem. W sumie skoro wyprasza mnie z mieszkania i likwiduje wspólne konto, nie odzywa się, nie pisze, właściwie nie wiem na co mam jeszcze liczyć. Z czasem pewnie minie, przerabiałem już tyle tych naszych końców, rozstań i wyprowadzek, że kolejna już nie powoduje we mnie wielkiej paniki. Chyba przywykłem, co najgorsze kocham tę kobietę, ale nie wyobrażam sobie tak dalej żyć.

Dzięki Joy. Jest spoko, tym razem sobie już radzę, mam pracę, środki do życia, nie potrzebuję jej jak powietrza, choć czasem tak się czuję. Od 15 dni, nie latam za nią i nie zabiegam o nią. Wychodzę z założenia, nie to nie. Nie ma dramatu, nie chcę plasterków, tym razem na jej propozycję rozwodu, przystanę. Nie będę jej rozczarowywał, niech się dzieje i już. A jak nie będzie od niej sygnału w ciągu miesiąca, sam złożę pozew.
Nie dojrzałem jeszcze do nowego związku, chcę pobyć samemu, choć nie stać mnie jeszcze na osobne mieszkanie, w najbliższym czasie zadziałam w tym kierunku. Może i dobre byłoby zapomnienie u boku innej kobiety, ale boję się że nie umiem się prawdziwie zaangażować, bo po tak "fascynującej" i uzależniającej kobiecie ciężko zapełnić pustkę.

Tego się najbardziej boję, że jeb.ie i będzie dżihad.

Elee88 ja naprawdę nie chcę jej krzywdzić i nie mam wobec niej żadnych planów. Wszystko jej powiedziałem, tzn. bez szczegółów, ale że byłem w związku, potraktowano mnie jak śmiecia i nie czuję nic. My nie tworzymy w związku. Wogóle jakoś bezpłciowo wobec siebie się zachowujemy. Mam wrażenie, że ona też skrywa jakąś tajemnicę. Nie lubię z nią spędzać czasu i ślepy by to zauważył, ale ona lgnie jak mucha do lepu i sama przychodzi do klubu gdzie siedzę ja. Ja zajmuje się swoimi znajomymi od czasu do czasu zagadując do niej, a ona dalej wpatrzona jak w obrazek. Ja się męczę. Ona chce się codziennie widzieć a ja takiej potrzeby nie mam. Myślę o sobie, ale mam świadomość krzywdy jaką mogę jej wyrządzić.

Jestem na etapie nienawiści do niej, chociaż ostatnio na psychoterapii wyszło, że bym ją bzyknął jakby nadarzyła się ku temu okazja. Debilizm, ale prawda. Z drugiej strony jak ją ostatnio zobaczyłem, to miała ścięte włosy w sposób, który mi się nigdy nie podobał i wyglądała tak dla mnie nieatrakcyjnie. Najważniejsze, że jej nie kocham.

Nie wydaje mi się, że ją skrzywdziłem, skoro sama wiedziała w co wchodzi. Tak jestem złym, ale uwierzcie bądź nie, cel był inny. Bardzo mi się podobała, ale w rozmowie wyszła kaszana. Skończę tą naszą znajomość, obiecuję.

Jacku : OK. To teraz wygląda trochę inaczej.. Czyli ta dziewczyna podobała Ci się fizycznie, ale nie macie o czym pogadać?
A z byłą od początku miałeś? To nie złośliwość, próbuję dociec czy faktycznie chodzi o niespasowanie, czy podświadomie skreśliłeś tę dziewczynę od początku.

Meteor : Po prostu tak jak narkoman - masz "przećpany" mózg w tej chwili już i to powoduje, że nie reagujesz jak człowiek, który kocha siebie, ba!, który chociaż siebie LUBI w minimalnym procencie.
Wyczuwam, że to wszystko u Ciebie jest podszyte skrywana pogarda i nienawiścią do siebie samego za 'wyuczoną bezradność', za brak stanowczości i konsekwencji, za działanie wbrew sobie (temu logicznemu i szanującemu siebie), za bycie zabawką "Pani".

Musisz CHCIEĆ wyjść z tego błędnego koła. Ciągle czekasz aż coś/ktoś Cię z tego wyrwie..a to się nigdy nie wydarzy, uwierz mi.
Nigdy i nikt, tylko TY i Twoja decyzja.
Bo to nic więcej jak dokonanie wyboru jak chcesz żyć i trzymanie się go.
Wcale nie jesteś od nas 'słabszy z natury' - to brednie i wyuczona bezradność ci taką postawę przyjąć podpowiada.  Jesteś osłabiony przez lata "ćpania", ale szansę cały czas masz, tylko z każdym kolejnym miesiącem trwania w tym gównie, będzie ci ciężej- nie łatwiej, jak pozornie ci się wydaje.

Od początku nie miałem o czym rozmawiać z tą co poznałem. Bardzo sztywno i tajemniczo było. Pociągała mnie fizycznie, a potem do mnie doszło, że nie mogę jej skrzywdzić a teraz spotykam się z nią czysto grzecznościowo. Lepiej nam się pisze, choć i to nie zawsze. Ja potrzebuję dziewczyny harpagana, zabawnej, szalonej i jednocześnie zostawiającej taką niszę dla nas obydwojga, która będzie zagospodarowana tylko dla nas osobiście. Wiem, wiem kobieta wyimaginowana, nierealna. Takiej szukać nie będę ale bardzo bym chciał taką spotkać. Na razie spotykam takich kumpli, z którymi mogę góry przenosić.
A z byłą znaliśmy się dwa lata wcześniej zanim ze sobą byliśmy. To była szalona dziewczyna, ale jak się później okazało nie było to jej plusem. Wiem. wiem, obym z tym harpagaństwem doszukiwanym u kolejnej znowu w gówno nie wdepnął.
Ta obecna dziewczyna jest po prostu za nudna. Podkreślam, nie jesteśmy parą, a ona wie jakim człowiekiem jestem, nawet ostatnio obydwoje stwierdziliśmy, że jesteśmy pogubieni. Jak widać lekko pierdolnię.i

Elle88, nie wiem jak u Jacka, ale ja przyznaję się otwarcie, że u mnie tak jest. Fascynacja objawiła się od samego początku, od strony spędzania razem czasu - w weekendy - fajnego seksu, niezależności, takiego ciągłego gonienia króliczka, tego że wciąż musiałem się starać i wciąż goniłem, pociągające to było. I w sumie jest nadal, skoro nie umiem się uwolnić. I czy podświadomie nie będę szukał podobnej osoby, która pozwoli odkryć w sobie to, o czym skrycie marzymy, taką adrenalinę, chęć działania, motywację.
Byłoby nadal, tylko że po wspólnym zamieszkaniu, zaczęły się schody, bo rosły wymagania, którym nie byłem w stanie sprostać, a podnoszona wciąż poprzeczka, powodowała coraz słabsze sobie z nią radzenie. Rosła frustracja, zaczynały się kłótnie, rozstania, wyprowadzki, powroty. Dopóty, dopóki się broniłem, mieliśmy łączność, ale któregoś dnia odpuściłem i stałem się nieatrakcyjny, częstotliwość seksu spadła, kiedy jej się chce, zacząłem odczuwać wrażenie, że jej przeszkadzała moja obecność codziennie - im bardziej chciałem, tym mniej otrzymywałem... Tak mam od jakiegoś ponad roku.
Czasem nawet myślę, że może miała nie raz rację, czasem zachowywałem się źle, ale w sumie niepotrzebnie odpuściłem i zacząłem się z nią zgadzać. Choć ona twierdzi, że jestem tak samo niereformowalny jak byłem.

BINGO Elle88 - tylko ona długo dosyć była taką atrakcyjną, ale też potulną, że zacytuję suczką, jak potrafiłem ją kopnąć w tyłek, to przyjeżdżała do mnie po 500 km, nawet wieczorem, żeby to ratować.
Zastanawiam się, gdzie popełniliśmy błąd. Fakt, że ma niskie poczucie własnej wartości i szukała tego potwierdzenia zawsze. Dawałem jej to, zapewniając że jest fantastyczną kobietą. Fakt również, że gdy nie wie co robię, stawała się nerwowa i zaniepokojona, kiedy nie wracałem za długo, kiedy nie odzywałem się za długo czuła, że mam kogoś. Dopowiadała sobie najgorsze scenariusze, że spędzałem czas z byłą. Poznana dziewczyna w parku na spacerze z psem, natychmiast stawała się rywalką. Ba doszło do paradoksu, że zazdrosna stała się nawet o moje hobby. Mechanizm się powtarza, ona odchodzi, kiedy jestem za blisko i za długo, ale kiedy nie odzywam się przez dwa, trzy tygodnie, wraca zaniepokojona i stęskniona, będąc jednak dalej w tej relacji, gdyż upewnia się, że nadal jestem obok i wracam... aż do momentu i znowu cytuję wyssania, który chyba jest blisko, skoro już oznajmiła wolę powrotu do swojego miasta za rok. Liczy pewnie, że znowu się ugnę i pojadę z nią. O to walczyliśmy bardzo długo, przed jej przeprowadzką do mnie. Wtedy postawiłem na swoim.
Czyli im mniej dostępny, tym bardziej atrakcyjny? Czy trzeba jej pokazać zimne oblicze, aby zaczęła doceniać, ale w kółko? To paradoks związków, ciekawe to co pożądane, a pożądane to, co rzadkie i o co trzeba walczyć.

tak, tylko ta relacja została przechylona na jej stronę ostatnio, gdyż to ja biegam i się staram, a jestem punktowany za każdy szczegół. Im bardziej się starałem w tym roku, tym więcej doznawałem upokorzeń i tym częściej czułem się źle.
Ale kiedy stawiałem się w zeszłym roku, wykańczało ją to również, bo doprowadziło do jej wyprowadzki. Chciała odejść i nie wracać, ale wróciliśmy do siebie, istnieje jakaś dziwna nić porozumienia/autodestrukcji. Tylko na jakby bardziej kruchych podstawach, bo w odrębnych mieszkaniach. To nie pomogło, znowu byłem bliżej i znowu cios. Kolejna przerwa, znowu mnie przyciągnęła, dystans już większy, bez seksu, wyszedłem, nie wytrzymałem tego, potem znowu spotkanie w sierpniu, jej chęć separacji, nie wiem czy faktyczna, czy udawana, aby usłyszeć, że jednak nie chcę się rozejść. Powrót, znowu 1,5 miesiąca udane i tąpnięcie na koniec września.
Zamknięcie konta, wyproszenie mnie z mieszkania, podejmuje próby odejścia z tej relacji, nie wiem czy po to bym wreszcie się zgodził. Ja milczę, odchodzę, co rozstanie, tylko że ona za chwilę wraca i pisze. Spotykamy się i wszystko zaczyna się od nowa...
Chyba trzeba to przerwać, choć podświadomie absolutnie nie chcę, masz rację i to jest groźne, bo prowadzi nas na dno. Oboje. Razem się nie da, ale osobno też nie.

Dlatego nie wierze w zmiany ludzi, którzy mają słabą osobowość. Będą powtarzać schematy, bo to już wszystko znane. Znane i kręciło, więc kręcić będzie. Pożalić się i robić to samo dalej. Wybierać to samo.

Ok macie rację, nie wychodzi nam to rozstanie. Nie umiem, niby chcę, ale potem szukamy się. Jak widać, ona też nie umie, zadaje cios, ale wraca i szuka kontaktu. Zakręciliśmy się w tym związku, wiem że to chora relacja. Brakuje mi zdecydowania. Utraciłem tę umiejętność w trakcie tego związku, a może wciąż taki byłem, szukając akceptacji i bliskości za wszelką cenę. Nie wiem.
Różnica Elle88 polega na tym, że kiedy dążę do bliskości i normalności w tym związku, żona się dystansuje i ucieka. Szmaci mnie, co mnie doprowadza do szału, znikam, obrażam się, nie odzywam, chcę to zamknąć, wydaje mi się że zaczynam się układać od nowa, a ona wtedy wraca. Nie umiem jej się znowu oprzeć i "zabawa" zaczyna się od nowa.
I niestety teraz wiem, że niedługo znowu się odezwie. Chciałbym znaleźć tyle siły, żeby się z tego wyrwać, ale nie wiem, czy potrafię odmówić, kiedy o coś poprosi, z pozoru obojętnie. Ciąg dalszy do przewidzenia. Dlatego szukam w sobie siły..."jak obudzić w sobie siłę". To trudne.

Uwielbiam Cię za te trafne posty. Muszę przyznać Ci rację, że miałem tego typu przemyślenia.

Meteor pisalis›my juz na ten temat jakis czas temu,pamie™tasz?Twoja partnerka ma zdiagnozowane BPD.Doszlismy do wspolnych wnioskow.Teraz jezeli nic z tym nie zrobisz,to moge w 90 % powiedziec co be™dzie dalej,chociaz was nie znam i wrozbita nie jestem.Koniec bedzie taki,ze wyla…dujesz w psychiatryku.A wiec co zakl‚adamy sie,za ile czasu sie odezwie?Ona nie bedzie dlugo z nikim innym jezeli ten ktos jest "normalny",zawsze wroci do Ciebie,bo wie ze usmiechnie sie,Ty sie troche poboczysz,a i tak jej wszystko wybaczysz.Potem znowu Cie kopnie i tak w kolko.Nie widzisz,ze tu cos jest nie halo?Da Ci spokoj wtedy,gdy nic juz z Ciebie nie wycia…gnie,jak zwariujesz,albo skonczysz na linie.

Odtrutka działa, 21 dni cisza. Na szczęście już nie budzę się nad ranem, nie rozmyślam. Żyję, powoli muszę to sobie poukładać. Nie szukam plasterków, to nie fair, szukam spokoju, udaje się w sferze prywatnej, zawodowej. Zmąciła mi tylko spokój konieczność kolejnej przeprowadzki, ale to skutek tego związku, na walizkach, non stop... Mam nadzieję, że już przedostatniej.
Przyjdzie i czas na ułożenie sobie życia w dalszej kolejności, choć na ten moment jeszcze tego nie mogę sprecyzować. Ważne, że do samego końca tego związku podchodzę rzeczowo i spokojnie, jak do czegoś co nastąpić w końcu musiało i ciężko było walczyć o z góry przegraną sprawę. Choć długo wierzyłem w sukces, mimo jawnych objawów utopii. Obym nie dał się już wciągnąć z powrotem w tę spiralę. Dodatkowych kilka dni daje mi coraz większą pewność siebie, to ułamek mnie, ale powoli jest lepiej.

Cześć Maciek,
U mnie powiedziałbym po staremu, czyli znowu poza związkiem. W sierpniu kiedy się spotkaliśmy żona chciała jednocześnie terapii i separacji. Kiedy ponownie wyraziłem chęć ratowania nas, zaczęliśmy się spotykać, najpierw ukradkiem w tajemnicy przed jej córką, bo już jej naplotła bzdur pewnie. Ale znowu przez moje zaangażowanie wróciliśmy do siebie. Ja jej pomagałem jak umiałem, zacząłem pracować, wydawało się, że zmierza to ku lepszemu. Zacząłem u żony nocować, brzmi to karykaturalnie. Jedna mała afera jednodniowa o byle powód. Tak dotrwaliśmy do końca września. Finansowo było ciężko, ale wynajmowanie dwóch mieszkań kosztuje. Dostaliśmy zaproszenie od moich dobrych znajomych na weekend. Żona nie chciała jechać zasłaniając się finansami, ale koszt był niewielki, zwłaszcza że chciałem ja go pokryć. Prawda pewnie była inna, że nie chciała jechać, bo się obawiała co o niej myślą, po tych wszystkich przejściach. Kiedy potwierdziłem, że ja pojadę, wyrzuciła mnie rano z mieszkania, abym już mieszkał u siebie. Wyszedłem bez słowa. Tydzień później zlikwidowała nasze wspólne konto. Wszystko teraz kiedy mam znowu pracę i mogłoby nam być razem łatwiej. A tak każde ma trudniej, bo drożej i więcej na głowie. Gorzej bo muszę się znowu przeprowadzić, mieszkanie oddać do końca miesiąca. To już siódmy raz od dwóch lat.
Teraz ona milczy już 21 dni, ja milczę. Układam się powoli, nawet już nie myślę. Nic na siłę, chciałbym dobrze, ale się nie daje. Co się zbliżę, dostaję po głowie i się rozstajemy. Tak jak bym ją drażnił swoją obecnością. Przykre, ale już powoli przestaję się zastanawiać czy wszystko zrobiłem aby to ratować. Ile w sobie szukałem win i starałem się je naprawić. Nie daję rady sprostać jej oczekiwaniom a na końcu i tak są drzwi, pod byle pretekstem. Sensu brak.
Coś mi się tam tli jeszcze, ale zagłuszyć trzeba te naiwne nadzieje.
Na koniec właściwie czułem się już zbędny, jako taka pomoc we wszystkim, a jak coś szło nie tak zostawałem natychmiast wszystkiemu winny. Nie odkryję Ameryki, jak stwierdzę że czułem się kompletnie niedoceniony i co tu wiele mówić niekochany.
Dziś jest mi łatwiej, określam się, własną tożsamość, to jak będę dalej żył. Nie myślę o niej, staram się być daleko. Wiadomo, że to nie jest łatwe, ale zaciskam zęby i do przodu

Ehhh, wiesz jak to jest. Wydaje Ci się, że tym razem się uda. Naiwnie wierzysz, że jesteś w stanie to odmienić.
Obecnie czuję w sobie już tylko złość na tę sytuację, taki zdrowy wk..rw. Nie mam tęsknoty, czuję gniew, za to że razem mogliśmy coś zbudować i najzwyczajniej byłoby łatwiej życiowo. A tak zaczynam właściwie od zera po 4 miesięcznym bezrobociu, mieszkając kątem to u niej, to u mamy, to u znajomych. Powoli się podniosę, klocek po klocku budując wszystko od nowa. Nie ma co narzekać, choć niektóre chwile są trudne. To najgorszy rok w moim życiu, co by wiele nie mówić, strata rodziny, mieszkania, pracy, wszystko naraz. Tak dobrze, że się jakoś podniosłem.

To pora się zastanowić co jest w Waszym przekazie nie tak, skoro jest dobry a ludzie i tak robią po swojemu. Nauczyciel który daje dobre rady z których nikt nie korzysta, jest do dupy.

Tylko złość. Widzisz Elle88, w tym roku straciłem mieszkanie, wyprowadziła się ode mnie żona i jednocześnie w tym samym czasie straciłem pracę, dokładnie w ciągu trzech dni. Pracy szukałem przez 4 miesiące, na mieszkanie nie było mnie stać,dotychczasowe musiałem wymówić. Próbowałem więc znaleźć oparcie u żony, jaka by nie była. Błąd, nie wychodziło.
Dziś mam pracę, może nie zarabiam tyle co wcześniej, ale nie stresuję się w niej też tak jak poprzednio. Do żony nie wrócę, nie ma do czego, na chwilę nie mam już ochoty. Rola wycieraczki mi nie odpowiada. Mieszkanie zaraz wynajmę, a po rozwodzie kupię własne. Powoli składam w sobie plan działania. Myślę, że tym razem się uda i cieszę się, że nie odzywamy się do siebie. Jest łatwiej. Za chwilę, nie będzie do czego wracać, jak do obcej osoby.
Więc czuję w sobie złość. Na wykresie Życzliwego przesuwam się w prawo, powoli, ale w prawo.

Z thepassem się tu zgodzę, był to rodzaj uzależnienia i efektu wypierania, naiwnej wiary w utopię i własną umiejętność dopasowania. Nie odkryję Ameryki - błąd.

Także Maćku, to nie wina nauczycieli, a nas i tym podobnych ciemnych owieczek, wierzących w "cudowną" moc, zaślepionych we własnym świecie odbijania logiki i topieniu się w marzeniach i ułudzie.
Ja jestem Wam wdzięczny, wiele mi to pomaga w poszukiwaniu siebie Tak - siebie, bo to my tu jesteśmy najważniejsi To taki zdrowy egoizm

O Elka. Czyżbyś przeglądała się w oczach innych ?
Mimo wszystko czy się tam lubimy czy nie, nadal uważam że masz dużo z takiej psychopatki(hehe) o niskiej wrażliwości na bycie kimś innym niż w Twoim "normalnym" schemacie. Masz jakis komplet rozwiązań, pewnej wiedzy, ale empatia średnio Ci wychodzi - do pewnych zachowan (powtarzająych się) nie masz dystansu i reagujesz emocjonalnie, choćby złośliwie i z pogardą. Ni to wolność, ni to trzeźwe spojrzenie na uczucia.
On napisał jedno zdanie, Ty cały poemat. Widzisz w tym inny sens niz pokazanie że jesteś "fajniejsza"? Bo ja nie. Przecież i tak widzicie po swojemu, nigdy tego samego. Za to oceniać siebie negatywnie to pierwsi. Jakoś nie tędy droga.
Więcej neutralności przy dochodzeniu do perfekcji.

BTW jesli realnie jestes taka sama to mysle, ze powinnas miec aspiracje do bycia kierownikiem i zarządzać ludźmi Przy takich cechach jest to łatwiejsze.

Chciałam podobnie napisać:) Życzliwy ubiegłeś mnie!

Meteor Powoli się 'przestawiasz' i bardzo dobrze byleby konsekwentnie nie zrażaj się porażkami!
Klapki pooowoli opadają, trzymam kciuki za Ciebie.
Walcz! bo walczysz o siebie! Dopóki sam siebie nie zaczniesz szanować i doceniać... to nikt inny tego nie zrobi za Ciebie.

Maciek Odpowiem Ci jako zawodowy nauczyciel... mogę sobie przez 8h godzin flaki wypruwać, mogę stosować różne formy, metody kształcenia, motywowania uczniów. Mogę stosować przeróżne pomoce dydaktyczne, karty pracy. Mogę rzucać zaklęcia, jedną rzecz tłumaczyć i obracać na różne sposoby..Mogę do każdego ucznia podchodzić indywidualnie, podmiotowo, wspierając, mogę materiał przekazywać zgodnie z jego zainteresowaniami. Ale nawet choćby skały za przeproszeniem'srały' a uczeń w żaden sposób nie okaże choć grama chęci.. prób..jednym słowem NIE BĘDZIE SIĘ CHCIAŁ TEGO NAUCZYĆ, to się nie nauczy...
W naszym przypadku to MY musimy dać z siebie 90% pozostałe 10% dają nam udzielający się użytkownicy. Nikt nie wejdzie nam do głowy i nie przemieli tak jak trzeba.... Dostaje się tutaj wspaniałe 'narzędzia' tylko brać i wykorzystywać aby osiągać swój cel.

Elle, taka z Ciebie królowa życia, a jak zwykle dałaś się sprowokować do elaboratu buraczanych obelg byle cienką prowokacją

Tłumacz sobie. Coś w Twoim podejściu jest nie tak skoro ludzie się zamykają na Twoje rady.
Podpowiem: może arogancja? Bufonowatość? Zarozumiałość?

Życzliwy przeszedł długą drogę z tego co widziałem i raczej nie dzięki Tobie tylko pracowało nad nim pół forum, przez dobrych kilka miesięcy zresztą mało skutecznie - co się zmieniło gdy poznał swoją ex z innej strony. kev87 od początku był prawidłowo "ustawiony" więc racz się nie ośmieszać pisząc, że to efekt Twojej pracy.

Nie chcę mówić skąd jest wyssane większość Twoich pseudonaukowych (niepopartych żadnymi źródłami) teorii...

Robi się niezwykle zabawnie widać jak OGROMNĄ wiedzę na tematy psychologiczne masz, skoro uważasz, że choruje się na depresję celowo aby komuś coś pokazać... ))) zaraz się popłaczę ze śmiechu.

A skąd wiesz jaka u mnie jest sytuacja skoro ostatni raz się wypowiadałem na tym forum bodajże 2 miesiące temu?
A no tak, przecież Ty WIESZ. W 100% wiesz doskonale co u mnie a w Twoim małym móżdżku nie mieści się fakt, że mogłem swoją ex olać bo, na przykład, dowiedziałem się jakiegoś nowego faktu który wywraca moje podejście do niej do góry nogami i tłumaczy wiele rzeczy.

Czy ja Ci nie mówiłem żebyś zmieniła kryształową kulę? Z powyższego może zgadza się zgorzkniałość, ale tutaj w zasadzie możemy sobie przybić piątkę.

Stek bzdur. Możesz sobie gadać co chcesz ale to po prostu nieprawda, przynajmniej w moim przypadku, tak btw. gdzie ja w jednym z dwóch postów powyżej niby napisałem cokolwiek "cierpiętnickiego" o sobie? Czy już Twoje walnięcie doszło do tego momentu, że masz zwidy i widzisz moje wypowiedzi których nie było?

Tak btw. bardzo nieładnie wykorzystywać przeciwko komuś fakt, że Ci zaufał i powiedział coś osobistego. Wywlekanie tego w roli brudów jest poniżej poziomu. Ale co poradzić. W sumie jesteś znakomitym przykładem "nowej polskiej elity" z Miasteczka Wilanów - "coś gdzieś wyczytałem, niezbyt dokładnie wprawdzie ale się znam, obycia i kultury mam zero, wszyscy inni to śmiecie a ja jestem bogiem".

Ja widziałem same negatywne od Twojego powrotu, co było wcześniej - uczciwie przyznam, nie wiem.
Natomiast fakt faktem, jesteś niezmiernie irytująca jako dyletantka, pozbawiona fachowej wiedzy, wstawiająca gdzieś-wyczytane-teorie w roli schematu i wręcz archetypu, którymi nie są.
Za to zabawny jest Twój potworny ból dupy przy jakimkolwiek negatywnym komentarzu na Twój temat.
Doucz się też moja droga, co znaczy słowo "zawiść" bo jak widzę tego nie wiesz.

Oczywiście, że można. Nie każda cecha jest też czarno-biała, zła lub dobra. Dlatego sie zastanawiam czy można gdzieś w użalanie się i bezradność wcisnąć pozytywną stronę
Mowie Ci tylko, że jest to niepotrzebne, bo czytam to jak przerzucanie gnoju. Jedna strona na drugą, a nic z tego nie wynika.
Myslisz, ze ciepła osoba dałaby radę w zarządzaniu? I nie mowie o cieple, wtedy kiedy masz/masz zamiar mieć w tym korzysci, lub tylko wybiórczo dla kogoś w kim widzisz autorytet i którego chciałabyś zdobyć albo ktoś przeżył tą samą historie co Ty i wtedy mowisz "tak, mialam to samo, współczuje Ci". No tak to czasem wygląda.
Bo ktoś często wcale nie jest winny, nie chce zaniżać poziomu, tylko ma problem i obrywa mu się za darmo. Balans można w tym wypracować, ale sama wiesz najlepiej czy Ci sie to w życiu realnym nie przyda. Taka nieadekwatna alergia na pewne zachowania, które wcale nikomu nie szkodzą/krzywdzą.

Fajnie widzieć Was w komplecie hehehe

thepass : Nie zapominaj, że tez jestem człowiekiem, do perfekcjonizmu nie aspiruję, więc zdarza mi się zareagować ostrzej, ale rzadko kiedy bywam w osądach niesprawiedliwa.
mackowiM też źle nie życzę,inaczej w ogóle nie angażowałabym się pisząc w jego sprawie, ale on ma swoje zdanie n/t i tak to zostawmy.

Nie rozumiem. Jak zamknąłem temat swojej ex to też źle?
To co byłoby "dobrze"?

Też mi to przychodziło do głowy. Nawet mogę wytypować osobę, która pojawiać się zaczęła ostatnio częściej niż jeszcze rok temu. Z pozoru jej obojętna, ba krytycznie do niego nastawiona, ale to niespełniona miłość, która ją porzuciła dwa razy.
Ale szczerze, nie zamierzam się o tym przekonywać. Nie, to nie i już. Ceńmy się, bo nie jesteśmy tacy źli
Piep..yć to i tyle.

Nie, w żadnym wypadku, zresztą mój case rozwiązał się sam bez mojego w tym udziału - "aktualizacja danych" zamknęła sprawę.

Mnie raczej posty Elle zwyczajnie irytowały i pisałem dlaczego. Zaznaczam, że nie chodziło mi o posty skierowane do mnie bo wtedy byłbym sędzią we własnej sprawie a nikt nim być nie powinien.

Generalnie też chodziło mi z grubsza o to co Tobie - nie każdego da się motywować siarczystymi kopami w dupę, do tego trzeba mieć dość silną osobowość, natomiast osoba w silnym kryzysie - a taką, jak widać na tym forum, jest większość porzuconych facetów - się przewróci. Obelgi i inne zachowania nie na poziomie też mnie drażnią.
Może kiedyś Elle załapie zamiast pluć na mnie jadem.

thepass   Ja czasem nie mam siły ubierać to co myślę w "ciepłe słówka".. Przyznaję, po prostu brak mi sił. Chcę szybko pomóc i idę "na skróty" z formą wypowiedzi.
Tylko kiedy po raz 100-ny czytam w kółko to samo: "Nie, bo mój przypadek jest arcy-zajebiście wyjątkowo ciężki", a ja wiem, ze to banał, tylko nie chce mi się kopiować linków czy podawać przykładów z życia, a znam rozwiązanie i nie polega ono bynajmniej na tym, żeby MNIE słuchać i robić to co JA sobie ubzdurałam, tylko wziąć za siebie odpowiedzialność i robić po swojemu. Ale 'po swojemu' - nie powtarzając te same błędy, tylko popracować nad sobą, znaleźć przyczyny i dowiedzieć się o co MI chodzi i wtedy już robić zgodnie z tym.
To cała "moja" nauka i "teorie".

Jedyne do czego nie mam litości to lenistwo umysłowe i próba pokazania swoich możliwości w gorszym stanie niż to realnie jest, tylko po to by wymusić współczucie i dalej kręcić kulki z nosa.

Może stąd wrażenie braku empatii. Ale uwierz mi, że jest to wrażenie powierzchowne.

Ale z drugiej strony klepanie po pleckach tym bardziej nie skłoniłoby do zmian i też można by było powiedzieć do samego terapeuty -  słaby jest, bo jedynie potrafił być łagodnym. Tylko to są skrajności - mozna znalezc złoty srodek. Dlatego o tym balansie pisałem.
Człowiek dalej tkwi we własnej strefie komfortu i jesli ktoś go wspiera - nie jest tak zle, bedzie lepiej to wychodzi z tego pustostan.
Dlatego dobrzy psycholodzy najpierw budują zaufanie i ten komfort, by pozniej zmusić do zmian (ale nie nagle, tylko kroczkami). Bo bez zmian dalej jestes na tym samym poziomie, a nawet się cofasz. Często jednak te zmiany nie wychodzą od nas, tylko coś sie w zyciu samo dzieje, kogos spotkamy, ale sami w sobie jestesmy dalej w tym samym punkcie. Np często radą po rozstaniach jest wywalić wszysciutenko co kojarzy się z ex. Wiesz jak wielu ludziom ciężko jest to zrobić i ukrywają że trzymają na biurku pluszowego misia, który dostali od obiektu miłości? I mowia wszystkim, ze jest inaczej i nie działa to co mowią.