Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę. - Netkobiety.pl

Iceman... wierz lub nie! ale jakby ktoś to zredagował to powstałby bardzo fajny poradnik:)

Jacyś chętni ?

Czy Wy też na początku swojej drogi, ku walce o siebie czuliście strach ?

Czesc wszystkim
Czytam Was sobie od kilku ładnych dni. Nie ze wszystkim udało mi się zapoznać, ale mimo tego i tak muszę przyznać, że same Wasze wpisy są ogromnym wsparciem dla wszystkich porzuconych.
Dzisiaj mijają dwa miesiące, od kiedy facet, z którym wiązałam plany powiedział mi koniec. Mam ogromne wahania nastrojów. Raz ogarnia mnie wielkie poczucie niesprawiedliwości, innym razem ciesze się, że nasza historia dobiegła końca i mogę odnaleźć drogę dla siebie. Strasznie się boję. Nawet nie mogę sprecyzować czego konkretnie. Moje ego zostało sponiewierane okropnie i chyba z tym jest największy problem.

Witaj miedziana Fajnie, że zastanawiasz się co możesz zrobić ze SWOJEJ strony, zamiast bycia biernym (i wiecznie ponurym w swej wyuczonej bezradności) obserwatorem - toż to żadna sztuka

Bo to jest banalnie proste (i piękne ), tylko z racji że od najmłodszych lat nasz mózg szkolony jest do tego by wiecznie analizować uczucia (same w sobie) i  utożsamiać się z aktualnym stanem emocjonalnym, trudno jest 'ot tak' z dnia na dzień przestawić się na  najbardziej naturalny zresztą dla nas stan, gdzie emocje (jak i myśli) są czymś 'z zewnątrz', co przychodzi i odchodzi, przypływa i odpływa, coś jak chmury, czy pogoda po prostu
A jednak za chmurą nie gonimy pół świata i nie popadamy w depresję kiedy się w końcu rozpłynie/rozpadnie, ale myśli i emocji potrafimy się tak opętańczo uczepić, że czasem żeby złapać do nich na chwilę dystans i stworzyć między nimi a Świadomością (sobą) przestrzeń potrzeba czegoś w rodzaju IMADŁA, jakim bywają leki psychotropowe - taka droga na skróty.

To jest pułapka myślenia 0:1, które polega na tym, że albo radzisz sobie świetnie przez 100% czasu, albo nie radzisz sobie wcale.
Z emocjami i z myślami jest tak, że one przepływają niezależnie od naszego "ogarnięcia" przez całą dobę, ale to jest naturalne. Nie o to w tym wszystkim chodzi by je wyeliminować czy udawać, że nie istnieją. Chodzi o to, że niczego nie trzeba udawać, bo na wszystko jest miejsce, kiedy jest do tego w głowie przestrzeń. A przestrzeń oznacza to co napisałaś: skoro coś może się na naszym Ekranie Świadomości pojawić to powinno mieć możliwość z niego swobodnie odpłynąć, a nie zawsze na to pozwalamy, bo przyjęło się, że dzielimy emocje na te "złe" i "dobre", a te złe próbujemy nieudolnie 'naprawiać' poprzez zatrzymywanie ich w głowie jak najdłużej się da i mielenie ich, tak jakby od ilości czasu jaki je w głowie więzimy one się miały rozpłynąć A wystarczy je puścić.. taki paradoks, który dla osób co wsiąkły w swoją historię bardzo głęboko jest czysta abstrakcją. No bo jak to? Przecież włożyły całe miesiące , czasem lata (!) pracy w to żeby się ukrzyżować i zadręczyć za życia i teraz co? Tak po prostu mają z tego zrezygnować? A gdzie order i brawa za cały trud i pracę?
Pracę, o którą nikt ich nie prosił tak btw
Stąd bunt i niezrozumienie, kiedy mówi się im, że cierpienie to zawsze ich wybór i skutek podtrzymywania i zasilania jakiejś myśli, emocji.

A teraz do tego o co pytałaś.. Skoro myśli i emocje mają sobie swobodnie przez nasze pole przepływać, to oznacza m.in., że przez pewien czas maja pełne prawo na to pole oddziaływać - czyli w przypadku tych 'trudniejszych emocji' pogorszenie nastroju czy drażliwość, czy jakieś ostrzejsze stany wkur... są tez czymś naturalnym i to jest moment kiedy jest dla nich miejsce
To w ogóle nie jest problem, że one się pojawiają i nie świadczy to tym bardziej o tym, że "wracamy do punktu wyjścia" czy z nami coś nie tak.
WRACAMY tylko wtedy, kiedy tracimy dystans- w znaczeniu ograniczamy do niebezpiecznego minimum przeznaczoną dla nich 'przestrzeń'  przez co zamiast obserwować i w swobodny sposób je przeżywać przez stosunkowo krótki okres (bo emocje z natury są ulotne przecież) zaczynamy się w nich zatracać, bo bez przestrzeni/dystansu zacierają się granice między naszym 'polem', a polem każdej emocji, myślokształtu, itd.
Wtedy taki phaya jest cały swoimi emocjami tak jakby opętany - niewiele do niego w tym stanie dotrze, utożsamia się z nimi totalnie, bez swojego cierpienia i wiecznej pożogi nie wie kim jest, dlatego tak kurczowo się ich kiedyś złapał i nie chce puścić.

Jeśli postarasz się być uważna w ciągu dnia to zaczniesz zauważać i wyłapywać te krótkie sekundy, a czasem dłużej kiedy jesteś w 100% świadoma - tzn. jesteś tylko w tu i teraz, gdzie nie da się odczuwać niczego poza błogością, spokojem i poczuciem totalnego bezpieczeństwa i akceptacji dla tego co się aktualnie dzieje Na początku bardzo trudno, prawie niemożliwe jest 'sterować' i kontrolować ten stan na poziomie codzienności, kiedy 3/4 dnia spędzamy wśród ludzi, w stresogennym środowisku czy mając do okoła pełno rozpraszających bodźców typu tiwi i radio chociażby.
dlatego zupełnie bezsensu i nie fair jest mieć do siebie pretensje o to, że nie potrafimy utrzymać tego poziomu uważności przez 1005 czasu. ale ogromnym postępem jest, kiedy potrafimy "budzić się" choćby w newralgicznych dla nas momentach, jak np. rozstanie czy jakiś inny rodzaj zdarzenia, kiedy przetacza się przez nas tornado emocji i jeśli właśnie wtedy potrafimy choćby przez kilka sekund raz za razem wyjść z 'oka cyklonu' i stanąć z boku, obserwować to z lotu ptaka, to jesteśmy na dobrej drodze i nie grozi nam zatracenie, czyli nie można mówić o "cofaniu się".
To tak jakbyś za kryterium 'dobrego filmu' przyjęła tylko taki filtr, że mają być same wesołe momenty

Wspomnień nie da się zupełnie wymazać, ale wystarczy - naprawdę wystarczy- żeby nie żyć stale przeszłością, a niektórzy są w tym mistrzami i co gorsza uważają te swoja 'specjalizację' za powód do jakiejś dziwnie pojmowanej dumy..
Jest taka karta w tarocie, która dokładnie odzwierciedla ten rodzaj myślenia - 7 Mieczy: postać na niej idzie przed siebie, ale głowę ma zwrócona do tyłu, czyli idzie "tyłem do przodu" , po drodze gubi 2 miecze (gubi teraźniejszość)

Kochanie, szkoda mi Ciebie..tak po ludzku.
Jesteś strasznie rozwalony emocjonalnie..
Nie będę odnosić się do szczegółów, powiem tylko, że musicie mieć z żoną kompatybilne wzorce, inaczej:
a) nie wszedłbyś w to (choćby Cię przypalali nad ogniem)
b) Twoja gehenna teraz nie trwałaby tak długo i z taka intensywnością

A tak, nastąpiło "zakleszczenie".
Dużo w Tobie złości, pewnie częściowo na siebie, ale to nie tędy.. Zamiast się obwiniać bierz się na spokojnie za czytania, daj sobie szanse cokolwiek zrozumieć.

Jej, jak dobrze rozumiem tą chęć stworzenia pełnej rodziny dla dzieci.
Mam tak samo..
I do czegoś się przyznam.
We wtorek miałam złożyć pozew rozwodowy. Jednak coś mnie powstrzymuje.
Jak już pisałam wcześniej jest to na pewno tęsknota za bezpieczeństwem, ciepłem, czułością którą okazywał mi mąż.
Ale przede wszystkim córka, jej szczęśliwy uśmiech gdy widzi nas razem.
Jeśli czuję że nie jestem pewna rozwodu na 100%, tylko na 99, to myślę,
że warto dla tego 1% raz jeszcze spróbować.
Może miłość w związku to nie wszystko.. ehhh
Może da się zbudować nasze relacje od nowa, oprzeć je na przyjaźni, partnerstwie i szacunku.
Może to solidniejszy grunt niż ta cała miłość.
Choć przecież on mnie kocha, a ja zastąpię ją właśnie powyższymi wartościami.
Mamy pierwszy weekend próbowań za sobą.
Co prawda czuję do niego dziwny dystans, chłód, nie mam ochoty żeby mnie dotykał,
ale nie spędzaliśmy razem czasu od prawie pół roku, więc dajemy sobie czas.
Boję się, bardzo się boję że mi się nie uda i zranię męża drugi raz.

A ja dalej się źle czuję z tym wszystkim, nie mogę sobie miejsca znaleźć. Nic mi nie przechodzi

Wszedłem żeby Wam coś napisać, poczytać Was, posłuchać "co tam", ale kurcze jakoś nie potrafię odnaleźć się chyba w tym wszystkim, już drugi tydzień, w sensie, jestem gdzieś dalej (w końcu). Dużo przebywam z ludźmi, którzy nie są z mojego "starego" grona, nie ma tematów wiadomo jakich, toteż ja nie poruszam tematu eks, itp. Co za tym idzie nie ma rozkmin, rozmyślania. Rodzice mi mówią, że bardzo się zmieniłem, że dobrze się stało i widzą po rozmowie ze mną, że wkraczam w dorosłe życie naprawdę z "głową". Sam nie wiem, priorytety się zaczynają zmieniać, śmieszne to, ale tematy o jaraniu, wyrywaniu lasek w klubach, itp zmieniły się na remontowanie i zakup swoich mieszkań, poszukiwania pracy, zaręczyny, śluby i inne, wydaje mi się, że przyciągnąłem trzeźwo myślących ludzi, podobnych do mnie, z tym samym w głowie. Nie mówię, że zamulacze, co to o 19 idą spać i nie bawią się, wręcz przeciwnie - bawią. Skończyły się imprezy i ludzie, gdzie ktoś robi dym, gdzie ktoś rzyga, ktoś swoją partnerkę uderzy czy coś takiego. Bardzo mnie to cieszy, że jestem tu gdzie jestem i dookoła mam takich a nie innych ludzi, to chyba jest to spełnione marzenie, o którym marzyłem, czyli zerwał totalnie z przeszłością, czyli eks, jej znajome, moi znajomi którzy nie mają perspektyw na życie i żyją ciągle starą miłością, która w rzeczywistości nie ma już miejsca. Problem w tym, że cholernie mi się do domu rodzinnego nie chce wracać, własnie ze względu na tych ludzi, mimo wszystko przywiązanie do rodziny powoduje, że zjadę, coś pomóc, porozmawiać, etc.

I w sumie to chyba tyle co mam Wam na chwilę obecną od siebie do powiedzenia, dodam, że bardzo się skupiłem na swoim życiu, niestety ale czas pomyśleć o przyszłości i zastanowić się co dalej, studia na finiszu wymuszają chyba to na mnie.

No i przy okazji zacząłem realizować swoje może nie tyle marzenia, co jakieś pragnienia, aktualnie trochę więcej wolnego, więc dużo podróżuję, to tu to tam, zawsze jest ktoś kto zabiera się ze mną, czasami jest cieżko, bo robimy wypad 300 km w 14 osób i bywa grubo ale to jest życie jakie chciałem, wcześniej nie było na to miejsca, niestety.

marek987 wiesz co Ci mogę powiedzieć, jedna jedyna myśl jaka w głowie mi teraz siedzi. "Było minęło, jebło to jebło, po cholere drążyć temat?".

Olej to co jest, zostaw te dobre wspomnienia jakie tworzyłeś wraz ze swoją partnerkę, a koniec tej bajki i to co jest teraz zamknij gdzieś i nie wracaj do tego, bo teraz tylko rozdrapujesz ranę i tylko ją powiększasz, a po co? Skoro można żyć dalej i być szczęśliwym. Nie ma nic lepszego niż totalne odcięcie się od eks, znajomych eks, itp, uwierz mi. Tak samo ciągłe rozkminy co skąd się wzięło, ta dociekliwość, szukanie dziury w całym, wiadomo każdy chce wiedzieć wszystko, ale czasami warto olać, bez żalu, nienawiści prowadzić dalej swoje życie.

Otóż to Elle88, jak widzisz ja to wszystko wiem, ale bywają momenty każdego dnia, że mimo wszystko człowiek wątpi czy da radę. Bywa tak, ze mój nastrój zmienia się co dwie godziny, wiecznie na rollercosterze.
Wtedy mam dwie opcje, które mnie ratują. Pierwsza to właśnie myśl, że "hola, to tylko rok z mojego życia. Nie mogę przyporządkować mu całej reszty!". Nie zawsze działa, bo jednak ten rok był tak intensywny w skrajne uczucia, przygody rodem z filmu, COŚ niespotykanego jednak przeżyłam.
Wtedy mam drugą opcje, czyli zrzucenie różowych okularów. Mój eks nie był mężczyzna, którego widziałbym przy swoim boku w normalnym, codziennym życiu. Co jednak sprawiło, że szłam w to chociaż byłam traktowana z tygodnia na tydzień coraz gorzej? Właśnie te różowe okulary, myśli ze mogę go zmienić jak tylko bardziej się postaram, myśli, ze taki przystojny facet zainteresował się mną, skromną dziewczyną. Więc brnelam w to, byłam gotowa przeprowadzic się do innego kraju, pożegnać z rodziną, zaczynać wszystko od nowa w całkowicie innej kulturze. Nie pozwolił mi na to Ale myślę, że nie dla mojego dobra, tak jak on uważa. Dla mnie zwyczajnie się przestraszył, zobaczył, że chcę to wnieść na wyzszy poziom. Nie wierzę w jego empatię i dobrą wolę, myślę że zwyczajnie jest tchórzem.
Dlatego właśnie są momenty, w ktorych dziekuje, że skończyło się na przygodzie. Że nie musiałam zmieniać swojego życia dla faceta, z którym pewnie nie byłabym nawet szczęśliwa- oceniając szanse realnie.
Wiem już czym było to spowodowane. Wiem dlaczego wybieram takich partnerów a nie innych. Zwyczajnie mój głód partnera pozwala mi przymykac oko na zle traktowanie dając z siebie niewspolmiernie wiecej od tego co oferuje mi facet.
Napisalam to żeby pokazać, ze wazne jest aby uświadomić sobie skąd wychodzą nasze emocje i uczucia. Jakie są ukryte powody, przez które codzinnie tęsknimy i marzymy za partnerami, którzy tak naprawdę nie odpowiadali nam z różnych przyczyn. Ale jednak cierpimy tak? Dlatego trzeba skończyć z projekcją wyidealizowanych wspomnien i wizji partnera, bo osobiście uwazam, że jest to jedna z największych krzywd jakie sobie człowiek robi po rozstaniu.

Głód partnera? A skad ten głód sie bierze? Niska wartosc + brak milosci u rodzicow(?)/szczescia(ogolnie - czyli włącza sie mechanizm zależności od 2 osoby). Im bardziej tym pozwala sie na wiecej. Im wiecej wad/kompleksow w sobie, tym wieksza tolerancja na wady u innych. Szczegolnie jak niska swiadomosc. Powinno sie wiedziec, ze jesli cos mozemy zmienic, to tylko w sobie, siebie. Jesli zmienimy to nagle swiat widzimy inaczej i przyciagamy inne osoby. Dzis czytalem ladna historyjke opisującą przebieg tego wszystkiego. Najpierw dwoje ludzi sie wiaze, jest piekna milosc, ale oni sa na etapie nieszczescia i niedowartosciowania. Pozniej dorabiają się forsy, układają życie i juz przestaja sie kochać, bo mozliwosci sa juz duzo wieksze, chce sie coraz wiecej, potrzeby są juz inne. Milosci brak, bo to tylko spełnienie jakis tam potrzeb mylnie nazwane takim uczuciem. Czasem emocjonalnych, a czasem jak widac tylko materialnych.

marek, no i jak tu tęsknić za taką osobą która traktuje przedmiotowo, oszukuje, manipuluje, udaje? Atrakcyjnosc i bogactwo ludziom psuje w głowach, przez co tracą kompletnie na wartosciach. Takie egoistyczne wyrachowanie. Brzydze sie. Dobrze, ze Cie to nie ruszylo, a nawet mogloby odepchnac, bo to zdzirowate zachowanie. Im sorry.

Thepass dokładnie tak jak napisałam, głód miłości. I jest tak jak mówisz po czesci. O swoich brakach dowiadywałam się w trakcie trwania tego niby "związku". W momentach, których nie dostawalam zainteresowania ze strony partnera uruchamialo się coś w rodzaju braku tlenu, paniki, jeszcze większego pożądania. To nie jest tak, że chciałam tego. Naprawdę zależało mi na normalnym związku i wiele razy chciałam przywrócić nas na właściwy tor. Byłam jednak marionetką w jego rękach, on to doskonale wykorzystywał. Myślę, że moja podatnoscią na takie manipulacje ściągnęłam go w ogole do siebie, taki typ człowieka. Jego ego rosło moim kosztem, a ja na to przyzwalalam łatwą ręką, w imię "miłości":).
W momencie, w którym się ocknęłam, powiedziałam stop i chciałam budować, ale na zdrowych zasadach on się przestraszył i na tym koniec.
To jest drugi związek, w którym rezygnuję z siebie i zgadzam sie na coś co jawnie mi nie odpowiada. Zauważyłam ten problem dopiero niedawno. Chcę zmieniać się żeby już nigdy nie uzależniać swoich humorow, szczęścia i wyborów całkowicie od drugiego człowieka. Mam nadzieję, że mi wyjdzie, ze swoją pracą uda mi się zwiekszyc poczucie wartosci i co za tym idzie, tak jak mówisz, nie będę przyciągać ludzi, którzy swoje braki chcą wypełniać innymi osobami.

Zawsze jak tu wchodzę i czytam wpisy, z których aż bije 'zwiększona świadomość' i zamiast bierności i zawodzenia widzę chęć poukładania sobie wszystkiego w głowie i wzięcia odpowiedzialności to aż mam dreszcze z radości

Jak mówię, jeśli chociaż garstka osób dzięki temu wątkowi zrozumienie pewne mechanizmy i je wyeliminuje u siebie, to warto jest się produkować Zawsze ta 1 osoba dokłada się do 'zwiększenia ogólnej świadomości', bo tak naprawdę istnieje tylko to, ale wiara w dualistyczna wizję świata powoduje, że ludzie wierzą, że jesteśmy od siebie poodzielani zupełnie, stąd przekonanie, że należy dbać tylko o siebie i "wyrwać" ile się da, nie 'oddając' nic w to puste miejsce. Temat rzeka

Figazmakiem Dzięki, to miłe Fajnie, jeśli też trochę osób nas podczytuje 'z partyzanta'
A ta wiedza to jest jakby 'nie moja' tylko dostępna dla wszystkich właśnie przez otwarcie się na intuicję i to co jest prawdziwe po prostu. Stąd tyle osób często widzi to co pisze podobnie, tylko po drodze zapomniało i potem mają takie "achaaa..no jasne, że to jest właśnie tak!"

Hm... Czy zbyt sobie schlebiam, myśląc, że moje wynurzenia o miłości miały na to wpływ, Madowa? Dlaczego sama odkryłam to za późno?

Madowa, jak myślisz, jaka byłaby Twoja decyzja, gdyby nie córka?

W pewnym sensie odepchnęło, bo wczoraj jak koledze opowiadałem to nawet stwierdziłem, że teraz nie mógłbym jej nawet dotknąć.

Wiesz jakby mi powiedziała wprost, że zrywa kontakt bo ktoś się pojawił to jeszcze byłoby ok, bo przecież umawialiśmy się tylko na sex. Ale ona się zarzekała, że sama sobie przemyślała w co oczywiście nie wierzyłem. ten sex to był dla niej czas, aby trzymać mnie w jednej ręce a drugą szukać kogoś nowego. Jakby przez jakiś czas nie znalazła to pewnie by chciała do mnie wrócić. Dobrze, że się stało inaczej.

Jej zachowanie było bardzo wyrachowane, udawała - mówiła do mnie kochanie, że ciągle mnie kocha itp a dwa dni później odcięcie, bo niby chce ułożyć życie Klasyczny przykład

Ja za nią nie tęsknię. Tęsknię czasami za tym, aby być w związku - ale to jest to co opisałeś o głodzie partnera. Także z tym też walczę. Generalnie u mnie sporo się zmieniło. Sporo zrozumiałem. Wyciągnąłem wnioski itp itd.

Zyczliwy Masz w 100% rację, wiem o tym.

Meteor a co u Ciebie?

Zyczliwy Nie rozumiem zupelnie ten spiny na zakladanie rodziny w tak wczesnym wieku. I wydawało mi się, że właśnie wzrosła tendencja na sparowanie się i pierwsze dziecko raczej przed 30, a nie po 20stce

Cóż u mnie stara bieda. Pracuję wreszcie, ale wczoraj znowu zostałem wyproszony z mieszkania mojej żony. Powodem była błaha różnica zdań, dotycząca naszego wyjazdu na weekend. Ja chciałem, a ona twierdziła że nie możemy jechać. Rano powiedziała mi, że już czas abym opuścił jej mieszkanie. Wyszedłem bez słowa, a na odchodne usłyszałem jeszcze, że może bym jej podziękował za to, że mnie przyjęła na miesiąc wrzesień do swojego mieszkania... Nawet nie odpowiedziałem.
Już mi nie żal, myślę że lepiej być poza tym, niż być służącym w jej mieszkaniu, wyprowadź psa, pozmywaj, ugotuj, przynieś, wynieś rowery, pobaw się z psem, słysząc wciąż naigrywania się jej dziecka, typu "nie lubię Cię". Bez sensu, rola wycieraczki mi nie odpowiada.
Na luzie już to przyjąłem, bo i czym się przejmować. Seks był, kiedy jej się chciało, tzn. raz na tydzień. Zero miejsca dla siebie, zero moich rzeczy, po prostu gościnne mieszkanie razem, a jak coś było nie tak, to pa, idź już i wszystko, a ja mam być wdzięczny za to, że mnie przyjęła.
Nie patrzę wstecz, taka moja rola mi nie odpowiadała i mi nie odpowiada. Obyło się tym razem bez afery, wyszedłem bez słowa, choć szukała zaczepki, ale nie potrzebne mi to już było.
Cisza, ale jakoś nie cierpię, myślę że ten miesiąc pokazał mi, jak daleko jesteśmy od siebie, jak mnie traktowała i jaką miałem rolę w tym małżeństwie. Nie chcę tego i już. Dziś poszukam mieszkania, będę sam, trudno, przeżyję. Zresztą zaznaczyła mi, że za rok chcą wrócić do swojego rodzinnego miasta. Szkoda, ale sam już nie wiem właściwie szkoda czego? Chyba moich marzeń i tęsknoty za czymś czego nie ma. Nawet nie wiem, czy kiedykolwiek było.
Najważniejsze aby nie zmięknąć i nie wrócić, kiedy ona nabierze znowu ochoty i tęsknoty.
A najgorsze jest w tym wszystkim to, że nie mogę sobie znaleźć miejsca na świecie, przy tak niestabilnej kobiecie, nie mam swojego kąta, spokoju i bezpieczeństwa. To bolało mnie najbardziej i czas bym się sam ze sobą odnalazł wreszcie.

Wszystko spoko pod warunkiem, że ludzie mają warunki do zakladania rodziny. Niestety, ale mamy taką sytuację w kraju, ze ludzi młodych mogących pozwolić sobie na wlasny kąt jest wciąż za mało i mieszkają z rodzicami.
Znam wielu młodych facetów, którym zachcialo się rodziny, dziecka, ale nie do końca byli przygotowani na wszelkie tego konsekwencje i w pewnym momencie zapalił im się grunt pod nogami. Jesli ktos mysli, ze będzie ttylko różowo, łatwo i przyjemnie to jest zwyczajnie mentalnie nieprzygotowany.

Człowiek który nie chce rodziny też może mieć wartości, tylko inne.
Po prostu dojrzała osoba powinna wiedzieć, że uczucia to za mało, nie powinno się nimi kierować. Jest jeszcze życie i cała jego otoczka. Najpierw trzeźwe spojrzenie na sytuacje, racjonalnie, twardo stąpać po ziemi, a pozniej dopiero realizacja czegoś za coś pozniej będzie sie brało duuużą odpowiedzialność. Z gory znac konsekwencje czynów, miec plan, a nie lecieć na spontan jak wielu młodych i bujających w marzeniach.

Ja trochę mniej filozoficznie.Moi drodzy wyszło szydło z worka.Dowiedziałem się dziś ,że romans mojej byłej trwał od końca starego roku.Czyli wychodzi na to ,że jeszcze przez ponad 3 miechy jechała na dwa fronty.Teraz skłaniam się ku temu twierdzeniu,że każda prawda wyjdzie na jaw,i dziś wyszła przypadkowo od koleżanki,jej koleżanki z pracy.Normalnie mnie szlag trafia,jak sobie pomyślę ,że do niej wracałem,gotowy byłem przepraszać i Bóg wie co jeszcze.Zabijać się chciałem,po psychiatrach latałem,wszystko przez takiego kurwiszona.Trzymajcie mnie bo nie wyrobię.Ale jestem wściekły na siebie.Byłem taki ślepy i głupi.Wszystko teraz się składa do kupy.Ja poprostu nie rozumiem jak ona mogła w tym czasie chodzić do gościa i potem spółkować ze mną,we łbie mi się nie mieści.Ktosz to był do jasnej cholery,w kim ja się zakochałem.Najlepsze jest to że koleś jest żonaty i po paru miesiącach ją kopnął w dupę i wtedy też zaczęła skamleć do mnie,jaki to błąd popełniła,jak to głupio zrobiła,o Matko Boska.Niech mnie ręka boska broni przed takimi kobietami.Już nic nie czuję do niej oprócz obrzydzenia,opluć bym jej nie chciał.Dzięki Ci Panie Boże ,że nie wyszło ponownie,bo bym wyszedł na takiego idiotę jakiego świat nie widział.K...wa niech no tylko zadzwoni (robi to co tydzień,2 tyg) to ja jej dam.Nie ma mowy o nawet najmniejszej znajomości.Czy ona się nie bała że to się wyda?Dobra nie ma o się co przejmować.A koleżanka wiedziała od początku,tylko nic mi nie chciała mówić,żebym się nie załamał.Nie ma to jak solidarność jajników.Fakt faktem ,że kontakt z jej koleżanką miałem i mam słaby.Ecchhh wziąć kija i lać po dupie,bo po dobroci to nic nie wyjdzie.

A ja bym się dał za nią pokroić na plastry.Nikt nigdy mnie tak w ch...a nie zrobi.

A ja i tak dziękuje sile wyższej,że mnie to spotkało.Wyznaje taką teorię,że wszystko się dzieje po coś i w tym wypadku czuję,że też tak jest.

Trochę sobie ulżyłem.Kupiłem setkę wódki na sen trzepnąłem i lepiej mi się będzie spało.Nie będę już myślał o tym,w dupie to mam.Ona nie jest warta sekundy myśli i poświęcania jakiegokolwiek czasu na jej osobę.Wygadałem się,wlnąłem kielicha (angiekę raczej) ulżyło mi i koniec,kropka.Dobrej nocy wszystkim.

Joy - pomimo tego, że twierdzisz iż Cię to nie rusza, moje serdeczne wyrazy współczucia. Być z taką za przeproszeniem szmatą to żadna przyjemność, chyba że przyjemność traktujemy sensu stricte jako przyjemność tylko cielesną...
Masz szczęście w tym wszystkim, bo związać się z kimś takim to byś dopiero popłynął, a tak przynajmniej wiesz, że nie warta uwagi taka kobieta, gdyż z tyłu głowy masz od razu sygnał, że byłeś tylko alternatywą...
Masz naprawdę szczęście, choć brzmi to może głupio, ale życie przed Tobą i nie patrz do tyłu na złą kobietę, bo mimo wszystko chyba dużo jest tych fajnych i wartościowych jeszcze na świecie

Szukam psychoterapeuty. Mąż chce korzystać z każdej możliwości pomocy.
Mówi żebyśmy zaczęli już od następnej soboty, tylko nie wiem czy uda mi się znaleźć psychologa z wolnym terminem.
Odkąd dopuściłam do siebie myśl, że spróbuję raz jeszcze jakoś śpię spokojnie, wysypiam się.
To dla mnie nowość, przez ostatnie kilka m-cy nie miałam porządnie przespanej nocy.
Ale wciąż targają mną myśli. Nadzieja bije się z rozsądkiem.
Wiem, że go nie kocham, ale może uda się coś we mnie wskrzesić.
Na chwilę przestały mnie męczyć wyrzuty sumienia, że rozwalam rodzinę,
bo widzę uśmiech córki i radosną, pełną nadziei twarz męża.

Stary dzięki, za powodzenia i chęć pomocy, póki co spróbuję swoimi siłami. Jednak nie mówię, że w przyszłości nie skorzystam.

Enona ja mimo wszystko zostanę przy swoim wyobrażeniu miłości i związku.
Mam nadzieję, że tego który ciągnęłam z mężem przez 9 lat nie będzie. Chce go zostawić daleko za sobą,
a zbudować coś nowego. Nie wiem czy to możliwe, ale jeśli nie spróbuje nie dowiem się.
Gdyby nie było córki zapewne zerwałabym z nim wszelki kontakt. A tak, muszę co dwa tygodnie patrzeć na jego cierpienie
i serce mnie boli. Po prostu nie mam możliwości odciąć się od niego co byłoby najlepsze tak jak w większości przypadków.

Hej nie wiem czy ktoś kojarzy moją historię.
Pisałam kiedyś o problemach z koleżanką ex chłopaka z którą potem miałam konflikt i pare nie wyjaśnionych spraw.
Problm polega na tym ,ze pare misięcy temu doszłysmy do porozumienia ,ze oddam sobie z tą dziewczyną rzeczy i wyślemy przez poczte. Ja to zrobiłam już pare miesięcy temu, ale na swoje rzeczy czekam do tej pory ( w tym prezent sukienka od mojej mamy na której mi zależy).
Pisałam do niej z miesiąc temu czym mi wysłała tą paczke bo jej nie mam stwerdziła ,ze zgubiła mój adres i nie miała jak wysłać wysałam jej sms-em i na portalu społ , w razie czego chyba poraz setny raz. Ale póki co nie doczkełam się tej paczki pisałam do niej ostatnio ale zero odezwu, a z tego co wiem alaska niedługo chyba daleko wyjeżdża to już wtedy napewno nie odzyskam swoich rzeczy.
Myślicie,żeby odezwać sie do kogoś ze znajomych byłego chłopaka (bo jego na pewno nie poproszę o pomoc) którzy mają z nią kontakt ,zeby jej się zapytali czy wysłała te rzeczy ,a jak tak to jaką firmą itp.  Czy po prostu strawić to ,ze już nigdy nie odzyskam swoich rzeczy, a na ukienc zwlaszcza mi zależy.

Życzliwy, bo się wykończysz chłopaku

Poza tym dokładnie Cię rozumiem, o to mi tez chodziło.
To wszystko co planujesz nie musi być na cito, to po prostu jest Twój cel, Twoje marzenie, dla mnie to świadczy o jakimś tam poukładaniu w Twojej głowie, wiesz czego od życia chcesz, a warunki czy sytuacja w Polsce nie mają tu akurat znaczenia.

miedzianaaa no niestety też mam ten problem i raz na kilka dni wejdę sobie na profil eks
To niesie za sobą masę rozkmin, bo jak coś zobaczysz to zaraz w głowie miliard myśli. Z czasem coraz rzadziej się jednak zagląda, w końcu chyba się przestaje w ogóle sprawdzać, bo nasze własne życie jest an tyle "bogate" w nowe doświadczenia itd i przestajemy sprawdzać.
Jednakże najlepszą rzeczą jaką można zrobić to wg mnie przestać myśleć co robi, z kim jest, itp. To w dużej mierze przyczyniło się do tego, że przestałem rozkminiać, a  zacząłem skupiać się na własnym życiu.

Tak z racji, że niedziela itp, to mam coś dla Was fajnego..

Czas jest tylko sprzymierzeńcem, ale to Ty sama musisz sobie postawić sprawę jasno, to jest rzeczą najważniejszą. Twierdzenie, że to kwestia czasu, czy też że czas leczy rany jest nieprawdziwy, wg mnie osoby, które tak twierdzą, są słabe i chcą by to czas sam za nich wykonał całą robotę, a tak być nie powinno. Czas daje nam możliwość wykonania tej ciężkiej pracy nad sobą.
Też bardzo chciałem się zmienić, być innym człowiekiem, twardszym, jeszcze bardziej ogarniętym życiowo, im bardziej chciałem tym mniej to mi wychodziło, ale się nie poddawałem. Wpadłem trochę w problemy, bo duża ilość imprez skończyła się nawet z tym, że zacząłem sobie jarać, chlać kilka dni z rzędu itd. W końcu gdy przestałem się skupiać nad zmianami, a zwyczajnie prowadzić swoje życie, wtedy zacząłem się zmieniać, teraz jestem zupełnie inną osobą, chyba taką jaką chciałem (mówię chyba, bo to dopiero 2-3 miesiące innego mnie). Nauczyłem się też wielu rzeczy, przede wszystkim "pompować" moje zalety, tłumiąc wady. Dla przykładu, moją ogromną zaletą jest to, że szybko, łatwo łapię kontakt z ludźmi, potrafię się dogadać, itd. Zacząłem jak najwięcej tej zalety ukazywać, dawać jej poszaleć. Co dzięki temu mam? Wielu przyjaciół i znajomych, którzy bez względu an wszystko zawsze wyciągają rękę gdy mam problem. Stąd zaliczyłem sesję dzięki ich pomocy, bo niektórych rzeczy nie dałbym rady sam wykonać. Poprzez dobre rozmowy z ludźmi załatwiłem sobie mega pracę. Kolejna rzecz, dostałem materiały potrzebne mi do pracy dyplomowej. Super ofertę jeżeli chodzi o miejsce i treningi, tak by przygotować się do Mistrzostw Polski 2015. Ostatnio nawet dużo podrózuuje, rejsy jachtami, wycieczki do większych miast w Polsce, itd. Nie mam czasu by wracać do tego co było, to co mam teraz jest tym o czym marzyłem będąc w moim nudnym związku, mimo, że nie chciałem rutyny, starałem się wyjść z tego, to miałem świadomość, że trzeba by zrezygnować ze związku, nie chciałem tego i tłumiłem w sobie te marzenia o wyjazdach, itp. W końcu los mi to dał, początkowo się wzbraniałem, chciałem wrócić do byłej, teraz już tego bym nie zrobił. Niestety zdałem sobie sprawę, że chcę być w życiu prawdziwie szczęśliwy, robić to co kocham, to co sprawia mi radość. Ta dziewczyna nie była mi tego w stanie zaoferować. Nie jestem wściekły i nie mam w sobie nienawiści do niej, po prostu to nie było to.

Kolejna sprawa, miewam od czasu do czasu sny z eks, ale po wstaniu, nie rozkminiam i nie przypominam sobie co mi się śniło, zaczynam robić swoje i ulatuje wszystko to, co mi się śniło, nie potrafię sobie nic przypomnieć i to baaardzo mi pomaga, to taki mój sposób na te rozmowy, spotkania czy inne z eks. Taką walkę przyjąłem wobec tej nici emocjonalnej, o której kilka stron temu pisałem.

Nazwę to w inny sposób, jeżeli trenujesz, ćwiczysz sport zawodowo, jesteś dietetykiem, koniec końców uczysz się słuchać swojego organizmu, wiesz czego chce, czego potrzebuje, jak go kontrolować by osiągać swój cel. W taki sam sposób ja zacząłem słuchać losu, który nie mówi mi wprost co jest grane, tylko pokazuje na zasadzie "domyśl się", tak też robię i śmiało powiem, że cel osiągam.
Przy okazji nauczyłem się jednej bardzo ważnej rzeczy, to jest empatia. Bardzo często wiem kto jaki ma zamiar, czego chce, czego oczekuje, dzieki temu jeszcze bardziej ta moja zaleta jest wyciągana na wyżyny. To samo się tyczy ludzi, jako samych ludzi, wiem i widzę kto jest toksykiem, a od takich ludzi uciekam, bo strasznie ciągną na dół.

Kolejna sprawa, nauczyłem się kontrolować swój nastrój. Nie słucham smętów, wole energiczną muzykę, te słowa, które nadają życiu kopa, motywacji, radości z życia. Nie oglądam debilnych programów, robiących sieczkę z mózgu, idiotów z mtv, przez których w klubach sami super-ruchacze i najcudowniejsze piękności. Tak nawiązując do tego, nie polecam imprez w Sopocie, drogo jak cholera, a ludzie którzy się tam bawią to w większości snoby, uważają co to nie oni, jak bardzo hajsem rzucają, jacy są cudowni i wspaniali, dlatego tez takich miejsc unikam. Co dzięki temu mam, że robię takie rzeczy, które przed chwilą wymieniłem? Chociażby to, że otaczam się normalnymi ludźmi, życzliwymi, czerpię radość z życia garściami. Jasne, pada pytanie, ale rezygnuję z innych rzeczy, które dawały mi uciechę. No jasne, eks tez mi dawała motywacji do życia i radości, tak myslałem, póki nie spróbowałem nowego życia, zamiast wzbraniać się od tego co daje los, zgodziłem się i pogodziłem z tym co mi daję, ale to raczej w formie wyzwania a nie kary za coś.
Często się boję niektórych rzeczy, bo mnie przerażają, są tym przed czym zawsze się wzbraniałem, pomimo świadomości jakie to korzyści wprowadza. Zauważyłem, że będąc z eks nauczyłem się podejścia do życia "chcę żyć spokojnie, normalnie bez żadnych sinusoid życiowych", ale czy to naprawdę jest to czego od życia chciałem/chcę? Mam aktualnie pracę z wyjazdami za granicę, podpisując umowę powtarzali mi, że mam się liczyć z wyjazdami to tu to tam. Przeraża mnie to nieziemsko, ale cholera jasna żyje się raz, dlaczego nie korzystać z tych możliwości. Zostałem nazwijmy to "obdarowany" jakąś tam wiedza, możliwościami, predyspozycjami to dlaczego tego nie wykorzystywać? Ilu jest takich ludzi, którzy mieli talent, ale bali się go wykorzystywać, ćwiczyć ten talent? Jak bardzo ich życie mogoby się zmienić, mogliby być bogaci, przeżyć swoje życie na highlifie, ale nie, wybrali nudne życie, aż do śmierci, tylko dlatego, że się bali. Nie chcę tak skończyć, jeżeli jestem dobry w sporcie, chcą mnie do sekcji, kadry, gdziekolwiek to idę, nie mówię "nie, bo po co, bo ja hobbystycznie, bo trzeba jeździć, bo to bo tamto".

Cholera, życie to skrzynia ze skarbami, to od Was zależy czy bierzecie wszystko i ładujecie po kieszeniach zawartość tego pudła, czy się boicie, że ktoś Was zobaczy i później będą problemy przez to. Ile to złoto/skarby dałoby Wam? Wiele. Trzeba w życiu ryzykować, podejmować decyzję, nie bać się życia. Pomimo młodego wieku i tego, że mało przeżyłem, to śmiało powiem, że wiele w życiu zrozumiałem, wielu rzeczy się nauczyłem, zacząłem żyć tak jak żyć powinienem, uważam słusznie. Nie bójcie się życia i tego co daje Wam los, nie ma nic gorszego niż stawianie sobie granic, stawiajmy poprzeczki w życiu zamiast granic. To nie życie jest do dupy, tylko granice jakie sobie stawiamy.

Taka rzecz mnie jeszcze naszła, spostrzeżenia z klubów, wiadomo weekend, młody chłopak, to imprezuje. Ilu facetów poznaje kobiety, korzysta z życia mówiąc przedmiotowo "wyrywając na chatę", ilu dobrze się bawi, ilu poznaje nowe osoby, które przeradzają się w przyjaźnie, miłości, albo są zwyczajnymi podporami w znalezieniu pracy, mieszkania, współlokatorów. Przez głupię choć nie do końca tak głupie podejście, czy też wyzbycie się tej obawy, nieśmiałości w życiu otrzymuje? Przykładowo podoba mi się dziewczyna w klubie, ale boję się, nie podejdę, nie zagadam, wracam do domu i tyle. Jak się zmienia życie gdy do niej podchodzę? Być może to kobieta mojego życia, bawimy się, wymieniamy numerami telefonu, umawiamy się raz, drugi, ósmy. Zakładamy wspólny związek, rodzinę, miłość ponad wszystko i teraz pytanie, co straciłem w ten sposób w klubie? Dziewictwo ewentualnie pieniądze, żeby zapłacić za taksówkę, która z nią pojadę do domu. A co tracę wracając do domu BO SIĘ BAŁEM? No właśnie, odpowiedź jest chyba prosta.

Zaufasz, kwestia zrozumienia, nowego nastawienia do życia. Co do długości Twojej drogi do nowego życia, to już w dużej mierze od Ciebie zależy
Trzymam kciuki, będzie dobrze, tylko się nie poddawaj. Jak masz chwile słabości to pisz, zawsze chętnie ktoś tu Tobie pomoże/wytłumaczy coś

No niestety, ludzie często uciekają od związków gdy robi się "poważnie", bo boją się, czują, ze nie do konca się wybawili, czasami lepiej, że porzucają niż robią na złość w związku, jest taka atmosfera dusząca, albo jeszcze gorsza jak partner zaczyna zdradzać ...