Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę. - Netkobiety.pl

Dokładnie.
Dlatego ja dzisiaj stawiam na przyjaźń - nie mówię, że zamiast chemii
Zresztą, ja mam łatwiej, bo u mnie cholernie trudno o motylki takie na poziomie 'reakcji wizualnej' na faceta.
Ale relacja typu: chemia i nawet nie wiem czy lubię tego człowieka - ważne, że się dzieje -to nie dla mnie.

To samo z seksem.. Dla mnie "fajerwerki" płyną z innego rodzaju więzi, na pewno nie sam wizual.
W ogóle nie wiem jak można się samym wyglądem tak nakręcić abstrakcja dla mnie..Chyba zawsze byłam pod tym względem jakaś z innej planety.

Reasumując: Musi być idealne dopasowanie pod względem mentalnym (rozwój emocjonalny + te same 'rdzeniowe wartości') - to daje podstawę pod trwałą przyjaźń, a w kwestii wyglądu - wystarczy, że nie posiada cech, które mnie odrzucają.
Dla mnie to w ogóle nie jest jakaś wielka filozofia, tylko chodzi o to żeby znaleźć w tych konsumpcyjnych czasach kogoś, kto myśli podobnie.

Moim zdaniem jesteś tylko kolegą. Gdyby chciała coś więcej to by to powiedziała. Dobrze zrobiłeś.

Dlatego też podniosłem się, podziękowałem za miło spędzony czas i wyszedłem.
Nigdy nie zrozumiem kobiet bo tak jak napisałaś NIE WIE CZEGO CHCE = NIE CHCE...
Może i z matematyki byłem "nogą", ale to równanie wydaje mi się powinno zgoła inaczej..
Na chłopski rozum to gdy ja byłbym w jej sytuacji i BYM NIE WIEDZIAŁ CZEGO CHCĘ
to poznałbym oba wyjścia (walka o związek i definitywne zakończenie związku).
Nie mam raczej co liczyć na jakieś inne rozwiązanie a więc może ktoś ma fajny
sposób na zapomnienie o byłej..? Wiem, że praca, hobby i znajomi.. ale zawsze pojawia się luka w tym wszystkim i myślę..

Oj nie, nie to nie tak. Bodajże "przeleciałem" z 3-4 strony.. ale gdybym miał dojść do końca i dopiero napisać opisać swoją historię to.. byłoby przedawnione ;P Nie no myślę, że nie pójdę na skróty i jednak przeskanuje wszystkie strony w poszukiwaniu podpowiedzi.

Najgorsze za sobą? Czyli co?

Enona widocznie na nie tak działa sama mysl o tym, lub takie mechanizmy. Nie wszyscy tak mają, choc trzeba przyznac ze jak czyta sie ze zwiazki i tak i tak sie wypalają, pociag seksualny odlatuje lub nigdy nie ma go na wysokim poziomie to z czym tu dyskutować? Dostepnosc, przewidywalnosc, spokoj, stabilizacja. Dla wielu to takie przyjacielskie = aseksualne.

Nie sądziłam, że aż taki przekaz popłynął.
Aczkolwiek w niektórych przypadkach i tak może być.
Pewnie napotkaliście pary, którym życie przed ślubem układało się jak staremu dobremu małżeństwu,
a po fakcie posypało jak zamek z pisaku.
Na ludzką psychikę oddziałuje fakt, iż dopóki jesteśmy w związku który nie jest obciążony obietnicą (czyli zobowiązaniem),
a trwa dzięki naszej własnej nieprzymuszonej woli, dopóty czujemy się w nim dobrze, swobodnie.
Po "obciążeniu" obietnicą, staje się on obowiązkiem, a przestaje być tworem naszej dobrowolności.
Jesteśmy razem bo chcemy, a nie dlatego, że coś sobie obiecaliśmy.

Musisz zrozumieć, że Twoje poczucie wartości i powołanie Cię do życia na tej Planecie nie sprowadza się do zdania: "Mam faceta "

Ale widzę, że daleka droga do tego..

Godzisz się?

Nawet nie wiem jak to skomentować.. Może wykop sobie dołek odrazu i czekaj, może Cię który facet przygarnie taką oddana, płaczącą, bezbronna.
Wysoko mierzysz i wysoko się cenisz, nie ma co

Ps. Z tego co napisałaś w ostatnim zdaniu to Ty opiekuna albo Ojca szukasz, nie partnera.

O wsparciu mówimy wtedy, gdy osoba radzi sobie świetnie sama - wtedy zapraszając kogoś do swojego życia, nie staje się dla partnera ciężarem, na którego zrzuca całą odpowiedzialność za poczucie szczęścia i oczekując żeby był 'plecami' czy innym materacem, bo "życie jest ciężkie". Tak myślą dzieci.

A to, że trzymałaś dystans i że bym nie pomyślała, że taka jesteś.. To o niczym pozytywnym znowu nie świadczy, skoro to maska za którą chowa się mała dziewczynka w ciele dorosłej kobiety.
Tego żaden zdrowy mężczyzna nie wytrzyma.

Przykro mi, ja nie widzę w takim podejściu, dorosłej 29 letniej Kobiety niczego, co można by podziwiać.

Widzę, że od ostatnich 2 stron zmieniłaś podejście o 180 stopni w stosunku do tego co pisałaś.
Jesteś rozchwianą emocjonalnie niedojrzałą Kobietą, która rękami i nogami zapiera się by w końcu wydorośleć i wziąć życie w swoje ręce, bez przysysania się do sutka swojego potencjalnego faceta.

Powodzenia w dalszym jojczeniu i skowyczeniu do księżyca.

Witajcie,

pozwólcie, że dołożę swoje 3 grosze do tematu.

Miesiąc temu rozstałem się z dziewczyną. Jeszcze w lipcu myślałem, że mam wspaniałą i wartościową kobietę. O szczegółach możecie poczytać w moim wątku. W każdym razie, ostatni czas był dla mnie okresem odczuwania przeróżnych emocji. Był szok, niedowierzanie, smutek, gniew, a teraz ponad to wszystko wybija się satysfakcja. Dziś cieszę się, że postawiłem sprawę jasno i zobaczyłem prawdziwą twarz tej osoby. Poza tym, nie mam sobie nic do zarzucenia po rozstaniu, a to chyba bardzo ważne. Ale od początku? Czy było łatwo? Każdego dnia dużo myślałem o całej sytuacji, a początki były bardzo ciężkie. Jak nałogowiec potrzebujący bucha wchodziłem na jej profil na facebooku, nie wiedzieć czemu. Mimo założenia filtra na koncie mailowym wchodziłem do tego magicznego folderu o jakże kuszącej nazwie ?kosz?. Co tam na mnie czekało? Pojęcia nie mam, ale wiem jedno ? w tamtych momentach chciałem właśnie tego.  Poranna pobudka, jestem sam ? dam radę? Spacer, jak osoba o tak miłej buzi i dobrych oczkach może się tak zachować? Czytanie książki, w czym jestem słabszy od tego gościa? Praca, może to jednak ja coś sknociłem? Czas spać, co ona teraz robi? Sprzątanie mieszkania, w tym grzebanie i wybieranie jej rzeczy. Fajnie było tak razem? Może ktoś uzna to za niemęskie, ale wielogodzinne rozmowy telefoniczne z mamą pozwoliły mi się wygadać, wyrzucić wszystkie emocje z siebie. Jestem jej niesamowicie wdzięczny, za wszystko. To forum zaś pokazało mi, że nie jestem jedyną osobą w takiej sytuacji, jedynym frajerem, który dał się oszukać. Zaraz, czy na pewno frajerem? Czy kochanie to frajerstwo?  Od początku brak kontaktu z nią, jednak okupuje to psychiczną męczarnią. Czuję, że tak trzeba, a ludzie na forum to potwierdzają, i moja mama też, a raczej przede wszystkim. Mama i siostra mówią, jakie podejrzane sygnały widziały, ale zawsze chciały dobrze ? żebym był szczęśliwy. Dlaczego tego nie widziałem wcześniej? Bo miłość zaślepia jak metanol. Problemy z mieszkaniem powoli się rozwiązują, w pracy wszystko dobrze. Kurde, jestem sam i sobie z tym wszystkim radzę, ale zaskok. Zaraz, oczywiście, że sobie radzę. Przed związkiem sobie radziłem, czemu teraz ma być inaczej? Kurtyna opada, dowiaduje się wszystkiego zaglądając pierwszy i ostatni raz na jej skrzynkę pocztową. Pisała mu jak wiele w nim widzi tego, czego we mnie nie ma. Nawet wspominała coś o prezerwatywach, bo chyba dopytywał czy używaliśmy. Wielkie kowadło spada mi na łepetynę, nokaut i gwiazdki. Po kilku godzinach jest lepiej, no przecież teraz to już sytuacja jest czysta jak łza. Przypominam sobie maila, w którym pisała swojemu ojcu, jak to pewnie mama już mówiła mu o ?tym chłopaku?. Data: jakieś dwa tygodnie po naszym zerwaniu. Jej matka tuż po ?ostatecznym rozwiązaniu? próbowała zrzucać na mnie winę, cytowała biblię, instruowała co mam robić, żebym pisał do córki. Nigdy bym nie chciał być w ciele takiej osoby, która później się dowiedziała o wszystkim.  Może błahostka, ale oni zrozumieli, wiem to. Misterny plan mojej byłej posypał się jak domek z kart. To nie tak miało być, to ja miałem wyjść na tego złego. Ktoś powie: czy to ważne? Dla mnie ważne. Jest ten nerwowy poranny kaszel, nieodłączny towarzysz chyba od miesiąca.  Jednak poza tym z każdym dniem lepiej. Nigdy więcej nie mogę popełnić tych błędów, które popełniłem wybierając właśnie ją. Elle88 pisze, że nie można iść na kompromisy z wartościami. To jest to, tylko nie potrafiłem wcześniej tak tego nazwać. Układam puzzle w swojej głowie, a w międzyczasie zajadam czekoladę. A co, pozwoliłem sobie i pochłonę teraz całą wielką tabliczkę. Co tam, że wieczór i pewnie nie spale tego? Teraz to ja jestem dla siebie ważny, idę przed siebie z podniesioną głową i robię to, co sprawia mi przyjemność. Chyba póki co tyle?

No ja bardzo zazdroszczę, że czekolada wystarczyła...

Czasem małe rzeczy jednak poprawiają samopoczucie, a im więcej tego - tym lepiej. Czy to jest czekolada, jakiś film, czy po prostu zwykły spacer wieczorem -whatever. Jasne, że to nie rozwiązuje problemów, ale pozwala jakoś ułatwić marsz do przodu. Tylko tyle...

To też nie jest tak, że jest super. Cały czas zostaje złość, z którą ciężko walczyć. Złość na osobę, która była w stanie wyrzucić do śmieci coś, co dawało szczęście. Z jednej strony wiem, że nie była warta mojego uczucia, a z drugiej strony też próbuję to jakoś ogarnąć myślami, trochę zrozumieć. Nachodzą wspomnienia tych wszystkich dni, gdy mówiła jaki jestem wspaniały i jakie szczęście ją spotkało. Wspominała nawet, że marzy o tym, żeby tak właśnie wyglądało nasze życie za 40 lat. Żeby wciąż była między nami namiętność, uczucie i wzajemne wsparcie. Co dziś z tego zostało? Wystarczyło, że wyjechała na dłużej i priorytety gwałtownie się zmieniły. Wczoraj złapał mnie dół, jakże przytłaczający. Rozumiem, że zrobiłem prawidłowo, ale zarazem wciąż nie potrafię pojąć tej jednej rzeczy - dlaczego? Złość mnie ogarnia, że dla niej to było tak łatwe....tak po prostu, pójście do innego. Dlaczego dla mnie wciąż takie ważne jest, żeby ona zrozumiała swój błąd. Podświadomie czekam na to, mimo odcięcia kontaktu. Dlaczego dziewczyna mając takie wspaniałe życie stawia nagle wielką kreskę i zadeptuje mnie jak robala? Czy to źle, że zadaję sobie takie pytania? Czuję się silny, jednak te sprawy wciąż nie dają mi spokoju. Wstydzę się tego, ale chciałbym widzieć ją żałującą swojej decyzji.

No paranoja, przyznaję. Myślałem, że mam już wszystko pod kontrolą, a jednak nie do końca. Myślę, że gdy przeczytałem jej maila do tego chłopaka to coś we mnie pękło. Z jednej stron kurtyna opadła, a z drugiej - podważyła nasz związek. Mimo, że czuła się w nim szczęśliwa. Trudno mi powiedzieć na jakim etapie jestem, ale dobrze sobie radzę w pracy i każdego dnia coraz lepiej funkcjonuję. Tylko jeszcze żeby dać spokój tym myślom, że ona może być szczęśliwa po tym co się stało.

Trochę głupio napisałem, tak naprawdę to nie życzę jej źle. Bardziej właśnie chciałbym, żeby pojęła wszystko co zrobiła. Jednak faktycznie, to jest paranoja i od tego nie powinno zależeć moje samopoczucie. Co do prawdziwego źródła problemu to wiem, że jest we mnie. Nawet nie mam na myśli tutaj tylko faktu niedostrzegania "czerwonych lampek", wcześniejsze kompromisy z wartościami. Z różnych przeczytanych historii wywnioskowałem, że trzeba się czuć bardzo dobrze z samym sobą, a dopiero później brać się za poważny związek. Tyle teorii... trudniej to wcielić w życie, ale będę do tego dążył.

Dzięki, starałem się od początku poskładać to wszystko do kupy i mogę dziś śmiało powiedzieć - jest dobrze. Może nie uwolniłem się na 100%, ale wszystko idzie w dobrą stronę. Chyba ktoś nade mną czuwa Jakże kluczowe w tym wszystkim było odcięcie się od eks i skonfrontowanie się z własnymi myślami. Niewiele ponad miesiąc temu czułem się jak przegrany, za to dziś jestem zwycięzcą. Zwycięzcą, bo dałem sobie szansę na fajniejsze życie. To co było nie rozwaliło się przypadkiem, tylko tak miało być i zwyczajnie było do bani. Wtedy rzygałem tęczą, a teraz aż sam się temu dziwie i nawet trochę się z tego śmieje. Wciąż czeka mnie praca nad sobą, ale już chyba jest z górki.

Swoją drogą to forum, a już w szczególności ten wątek, jest niesamowitą pomocą. Oczywiście uzależnia też bardzo, ale można tu znaleźć większość odpowiedzi. Przeczytałem sporo wątków, a wiele z nich jest dosłownie jak kalka. Czasem wręcz mam wrażenie, że nie da się nie znaleźć pewnego rodzaju "odbicia" własnej sytuacji. A Twoja rola Elle w kształtowaniu tej jakości jest ogromna. Bardzo pomagasz ludziom, Ty i inni doświadczeni w temacie. Chcę dziś powiedzieć wielkie DZIĘKUJĘ.

Kochałem się z moją byłą żoną, byłem tak daleko, już do nowego życia tak blisko i jestem w dupie. Moje wyobrażenia to wypaczony obraz zbliżenia, a ona mimo że ma łzy w oczach , oczy którym gwiazdy mogą składać pokłon, widzę jak bardzo jest spaczona przez łatwiejszą ścieżkę. Ciągle chcę ją ratować, ja już nie chce , proszę pomóżcie. chce już żyć, udaje mi się, ale tez ślepia ścieżka. Jesień się zbliża,moja ulubiona pora roku-wrzesień, słońce i barwy przyrody, a ja już czuje tą samotność która mi daje nieskończoną ilość rozwiązań ,a  w głowie bije: ona jest zesłana mi dla mego uzupełnienia, choćby mówiła takie rzeczy, po których 99% uciekała by, ona uzupełnia mnie -bo jest obok . Madowa mnie szczęście sprawiają najprostsze sytuację, ale one są tylko składowymi złożoności. Chciałbym z nią żyć byśmy nawzajem się rozumieli. Ale usłyszałem,że jestem ujowym ojcem, -kasa, ujowym uchaczem -nie szarpie za włosy, ujowym człowiekiem -nie walczę, a ja na to zlewka. Mam taką siłę którą czerpię z dzieciństwa , a mimo to, oddał bym za nią życie, bo widzę jak bardzo jest pogubiona. Bo cholernie się w niej spalam.-nie potrafię wyrzucić tego programu . Może boję się spalać sam?
Chciałbym powiedzieć spier... , ale widzę jak bardzo jestem silny. Z tej siły nie mogę przejść obok niej słabej obojętnie, poczułbym się wtedy słaby.  Może tu jest problem

nie zapytam się jak żyć, bo to mnie dopada i widzę w tym jedyne rozwiązanie mojego istnienia, żałosne, ale moim zdaniem, jedyna możliwość spełnienia, nie szczęścia,
Tak mnie wychowali , oddać życie co dla ciebie cenne, choćby tego nie doceniali. Elle chciałbym, podświadomie czuje ,że wiesz o czym mówisz, jak daleko jesteś , tylko jak mistrz i Małgorzata, dokąd to prowadzi, Błogi stan jest szufladką, bo odrzuca dla naszego samopoczucia ból. Ból uszlachetnia, gdyby go nie było, nie była byś tym kim teraz jesteś. Nie ma rozwiązań wygranych, na końcu zawsze jest zero.

O matko.. Phaya weź Ty opisz po ludzku sprawę.. ciężko mi się czyta.
Albo jestem niekumata po urlopie.

Po pierwsze masz ode mnie w łeb!
Jak się teraz czujesz?
No właśnie...
Też tak się czułam! Ale nie ma to jak uczyć się na własnych błędach.

Jesteś mega zagubiony...

...tak Ci się tylko wydaje. Z tego co widzę daleka jest droga, którą musisz pokonać

Pyaha: Przyznam szczerze, że jak czytam Twoje posty to jest w nich tyle choasu i jakiejś takiej ..emfazy , że ciężko mi się przez to przebić.
Problem podstawowy u Ciebie to to , że Ty sam nie wiesz czego chcesz (to, że chcesz żonę ratować to jest przymus wynikły z emocjonalnego kipiszu, który masz w głowie, więc to się nie liczy )
Wiesz, często bierzemy się za ratowanie/pomoc innym, a tak naprawdę prawdziwym głęboko ukrytym motywem jest brak pomysłu na siebie, na swoje życie.
U Ciebie to jest doprowadzone do skrajności - piszesz, że bez żony, dzieci, rodziny nie istniejesz. Wkręciłeś się w te myśli tak głęboko, że się z nimi w 100% utożsamiasz i z tej perspektywy nie widzisz jak jest to ograniczające dla ciebie i obciążające podejście.
Dodatkowo, kiedy emocje biorą górę i cierpisz żeby ten ból jakoś zracjonalizować poszedłeś dalej i dorobiłeś do tego całą ideologię, od której mnie się po prostu przewracają flaki - jakieś "cierpienie i ból uszlachetnia", "walka za rodzinę do ostatniej krwi" i inne, wybacz- dla mnie pretensjonalne - hasła, które zasłaniają pustkę, która zapewne poczułbyś gdybyś na chwilę odstawił te wszystkie role za którymi się od lat chowasz i chciał znaleźć w tym siebie.
SIEBIE- nie ojca, nie męża, nie czyjegoś syna.. Umiesz w ogóle spojrzeć w ten sposób i zobaczyć co się pod tymi wszystkimi maskami, egzaltowanymi emocjami i dramatami (które sam nieustannie napędzasz) kryje?
Kim jest ten facet ? Bo BYŁ zanim poznał swoją żonę, zanim urodziły się dzieci.. a potem "zrósł się" z nimi w jakiś jeden dziwny twór i zatracił zupełnie swoja odrębność. To co odczuwasz teraz to tego skutki. Nie potrafisz już odróżnić gdzie kończysz się Ty, Twoje granice, a gdzie zaczynają/kończy się żona, dzieci.. Jesteś, ale nie żyjesz swoim życie. Jesteś, a jakby Cię nie było.
Nie potrafisz już powiedzieć czegokolwiek o sobie nie zaczynając zdania od: "Moja żona..": jak się zachowała, co powiedziała, jak sobie radzi albo nie radzi.
Jesteś współuzależniony. Jak żona alkoholika od swojego męża.
Widzisz to?

A co tu taka cisza dzisiaj?

Ja też bym chętnie coś nowego i mądrego poczytał ...

Gościu, jesteś zgłoszony. Ogólnie to po co robicie taki offtop?

EDIT// Żeby nie było, że kontynuuje offtop...

Może napiszę jakie pozytywne zmiany u siebie zauważyłem. Przede wszystkim minęła złość, nie tylko do ex, ale też do jej matki. Teraz zauważyłem, że jej e-mail był tak naprawdę wołaniem o pomoc dla córki. Mam duży szacunek do jej rodziców, miło wspominam każdy pobyt u nich w domu. Nawet zacząłem im współczuć całej sytuacji, gdzie córka postawiła na szali wszystko (łącznie z tym czym zajmowała się w Polsce) i teraz chce zostać w USA, robić tam doktorat i być z Turkiem. Totalna zmiana człowieka.

Cały czas mimo wszystko czuję pustkę, ale staram się ją wypełniać na ile mogę. Właśnie wróciłem z siłowni i muszę przyznać, że dużo pozytywnej energii na mnie spłynęło Coraz mniej myślę o ex, ale wiem, że cały proces musi trochę potrwać. A wiecie co jest najciekawsze? Przypadkowo zobaczyłem jej zdjęcie na facebooku (u znajomej) i stwierdziłem, że nawet z wyglądu mi się już nie podoba.

Hoho, jestem, takiej przerwy ponad tydzień nieobecności to jeszcze nie miałem.

Co tu dużo mówić, wyjechałem z miasta rodzinnego, sesja poprawkowa i o dziwo, w życiu tak z sesji poprawkowej się nie cieszyłem jak teraz. Nie było czasu na głupie rozkminy, toteż przebywałem w towarzystwie ludzi, którzy nie pytali o moją eks, o to z kim jestem, itd. Fakt, smsy od znajomych z rodzinnego miasta były i użalanie się kumpla, którym teraz się bawi przyjaciółeczka mojej eks. Patologia.

Poza tym przez to, że tutaj nie zaglądałem, nie rozkminiałem sobie w głowie czegoś w rodzaju "a jak by to u mnie było", a to i tamto. Jest w końcu dobrze i liczę, że tak zostanie.

Wróciłem do rodziców, kumple oczywiście z domu wyciągneli i z przykrością oznajmiam, że są ludzie, którzy do usranej śmierci chyba się już nie zmienią, zero posuwania się do przodu, zero wyjścia "po nowe", siedzą na dupie z tym co mają i nawijają tak jak nawijali o tym jak to byli w związku, ale już nie są i jak bardzo szukają ale im się to nie udaje.

Tam gdzie ja uciekłem, jest totalnie inne myślenie, studia, praca, znajomi, inne życie, nowe, wydaje mi się być lepsze, niż to ciągłe marudzenie i narzekanie na wszystkich a przede wszystkim na kogoś, kto ze mną zerwał

Niestety chyba w tym wieku w którym się znajduję, ludzie przechodzą drugi okres bunty, trzeci jest po okresie przekwitania, jak 40 letnim facetom palma odbija i zaczynają chodzić "na dupy" po klubach. Miałem okazję gadać z nie jedną, lecz z kilkoma koleżankami, tak szczerze, żadna z nich nie patrzy racjonalnie, mądrze, rozsądnie na przyszłość, jedna zerwała z chłopakiem po 5 latach związku, trzyma typa dalej w obwodzie, szmaci go, spotyka się z nim, pisze z nim, a i tak chodzi spać z kim innym. Brak słów, no ale cóż, na głupotę nie ma rady, może tacy ludzie kiedyś w życiu się ogarną.

Jak to mówią "najciemniej pod latarnią" i tak też się stało, moi przyjaciele, w sumie to nawet para, ich podejście do życia, do związku, do wszystkiego jest tak dojrzałe, że dla mnie to jest nieprawdopodobne, w życiu tak dojrzałego związku nie widziałem jak ten tworzony przez nich, chociaż to chyba nie związek, a idealna relacja. Nie ma zazdrości, nie ma nienawiści, ale nie ma też pokzywania na siłę jak są szczęśliwi i że się w ogóle nie kłócą, wręcz przeciwnie pokazują całą prawdę i nie ukrywam, że sam chcę taki związek z kimś normalnym zbudować. Jak to określił ten kolega "bo kobiety nie szuka się w klubie, lecz w bibliotece", coś w tym jest, haha

No nic, uciekam, prawdopodobnie coraz rzadziej tu zaglądać będę, tak więc ograniczam się do konwersacji mailowej

Szkoda, że takie związki rzadko się zdarzają

Za dużo metafor, za mało konkretów i działania w tym wszystkim.
Co z tego, że sobie pogadasz jak po uszy leżysz pan w g...nie i nie przyjmujesz żadnej innej perspektywy.

Twoja sprawa oczywiście, niemniej dla mnie dalsza rozmowa w tym tonie mija się z celem, bo sprawiasz wrażenie faceta, który znacznie bardziej niż prace nad sobą i dyscypliną wewnętrzna ceni sobie nurzanie się w metaforach o wyidealizowanym sensie cierpienia, miłość pojmuje jako jakiś rodzaj dziwacznego "oczekiwania" w ponurym zawieszeniu na uj wi co.
Mnie tam to nic nie robi Cierp waść, jeśli lubisz.

Mnie po prostu trudno jest czasem się postawić w twoją skórę, bo masz swoje lata, rodzinę, powinny za tym iść jakieś refleksje, pewna taka ...umiejętność ogarniania swoich emocji (nie to żeby ich nie odczuwać, ale ty popadasz w skrajności..jak nastolatek momentami, wybacz). To wszystko sprawia, że przypominasz mi bardziej faceta, który naczytał się romansów i filmów w stylu "Hrabia monte christo" i na tym swoje decyzje życiowe i perspektywę opiera.
Wybacz, ale... sam wiesz

A skoro piszesz, żeśmy się pomylili (jak zwykle;)) z diagnozą co do ciebie, bo ty masz SIEBIE...to do cholery bądź raz konsekwentny i zamiast skulony jak spocona mysz gdzieś w kątku oczekiwać na każdy ruch żony, pokaż, że potrafisz wziąć życie w swoje ręce i po prostu ŻYJ!!!

Bo póki co wegetujesz i karty rozdaje żona..choć tu trudno mówi o celu rozdawania tych kart, bo nie jest nim sprawowanie kontroli w związku, bo ona ma na to wywalone. Natomiast na pewno sprawuje kontrole nad twoim umysłem niczym Master of Puppets a ty się temu jak rasowa pipka poddajesz.
I tyle.. więc nie dorabiaj ideologii, nie szukaj kolejnych dowodów na to jak bardzo wzorowym mężem jesteś w swej "lojalności" (o którą cie nikt nie prosi) i cierpiętnictwu, tylko skonfrontuj wreszcie swoje werterowskie podejście w stosunku do niektórych elementarnych życiowych spraw, które wymagają twardego stąpania po ziemi a nie bujania na obłokach poezji i zacznij działać.
ŻYJ chopieeeeee

Hej!
Dawno mnie tutaj nie było.
Co u mnie? hmmm dobrze:) jest dobrze:) Jak to Elle88 określiła ładnie, robię operację na otwartym mózgu. Dżisas nie jest to łatwe, ale powoli dążę do przodu bez oglądania się za siebie. Zastanawiałam się, dlaczego tak strasznie zabolało mnie rozstanie z nim po niespełna 4 m-c?! Bosze.. to TYLKO 4 m-c a nie 4 czy 14 lat:) a jednak zabolało. Oszukiwałam siebie... idealizowałam coś, co gdy opadały emocje wiedziałam, że nie ma sensu. Uczepiłam się nie jego osoby, ale atencji, adoracji,  ciepła, pochwał, namiętności jakie mi  pobieżnie, na 'odczep się' ofiarowywał.  A przecież w głębi serca wiedziałam, ze to nie ma sensu ignorowałam wiele sygnałów ostrzegawczych bo zależało mi na emocjach które On mi dostarczał.
Tak, teraz wiem, że tak naprawdę to mam niskie poczucie własnej wartości. Wiem, że jestem osobą która wyrastała w rodzinie zimnej emocjonalnie.. dlatego 'rzucam' się a jakikolwiek przejaw czułości. Tak, mam zadatki, albo jestem kobietą która kocha/będzie kochać za bardzo.
To jest mój czas, uświadamiam sobie, ze dopóki nie pogodzę się  pewnymi aspektami ze swojej przeszłości, dopóki nie poczuję się pełnowartościową osobą, szczęśliwą i zadowoloną. Dopóki siebie nie pokocham i nie zaakceptuję, nie będę mogła powiedzieć sobie prosto w oczy patrząc w lustro "jestem szczęśliwa". To nie będę normalnie żyć a wegetować to nie stworzę normalnej  zdrowej relacji z mężczyzną...
Uf.... lepiej późno niż wcale:)

Tenko miesiąc, osiem, czy 20 lat, bez znaczenia, jeżeli uczucie jest tak samo mocne. Fakt, gorzej po dłuższym okresie czasu, bo do bólu po rozstaniu dochodzą wspomnienia i przyzwyczajenia. Trzymaj głowę wysoko i nie daj się temu co w tej głowie szaleje, wszystko będzie dobrze, musisz tylko tego mocno chcieć
https://www.youtube.com/watch?v=SYM-RJwSGQ8 :Q

A jak ta co znajdziemy w bibliotece i tak jest stałą klubowiczką, a przepraszam dicotecowiczką? Na jedno wyjdzie, a że raz wpadła do biblioteki...

Hej, chyba sobie jaja robicie z tą biblioteką

A co ludzie z biblioteki nie relaksują się w clubach?

Trochę się pośmiałam

phaya: jeśli ty naprawdę myślisz w tak chaotyczny sposób jak piszesz to jest gorzej niż sądziłam.
Czasem piszesz tak bez ładu i składu, że zastanawiam się czy w połowie każdego zdania jesteś jeszcze na tej swojej "orbicie", czy cie gdzieś po drodze nie wysadza..

Jedno jest pewne: nie rozumiemy się. Ty uważasz,ze byłeś po 1 i po 2 stronie: bzdura- będąc tu gdzie ja nie miałbyś najmniejszej potrzeby "z powrotem" wracać. Jeśli byłeś to tylko bardzo pobieżnie i myląc pojęcia, co zresztą robisz do tej pory.

Paradoks polega na tym, że negujesz coś o czym nie masz bladego pojęcia.

I nie, nie chybiłam..chociaż to ma dla mnie drugorzędne znaczenie.