Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę. - Netkobiety.pl

Elle88 czy Ty aby faktycznie nie jesteś zbyt przywiązana do swoich interpretacji, hę?

Nadmienię tylko, nie zostawiłam męża dla kochanka. Nie jestem z nim w związku. Nie będę.

A odpowiadając na pytanie. Nie jestem póki co szczęśliwa.
Powiem Wam jedno - WYGODA, to miałam w starym życiu i przyznam, brakuje mi jej.
Było bezpieczeństwo, czułość, sex, poczucie że reszta jest szczęśliwa, a i ja kamuflując swoją niewiedzę na temat uczuć do męża, potrafiłam być zadowolona.
Teraz mi tego zwyczajnie brakuje. Przyzwyczaiłam się do pewnych rzeczy. Nie raz nawet brakuje mi kontroli męża. To chore.

Obecnie, co mnie nadal trzyma przy mojej decyzji, to uczucie: WOLNOŚCI.
Ale nie w takim sensie, że latam z dup.. na prawo i lewo. Wręcz przeciwnie,
prawie w ogóle nie wychodzę z domu. Chodzi o to, że mogę oddychać pełną piersią.
I wiem, jestem świadoma, że moje życie zależy wyłącznie ode mnie.

Madowa, doprecyzuj jeszcze proszę, jaka jest Twoja decyzja. Samotność, tak?

Nie wiem, Elle88, czy się myliłaś i w czym. Ja to widzę chyba inaczej. Oczywiście, można wyciągnąć na plan pierwszy magiczne hasło WYGODA. Przez nią rozumiemy w związku to bezpieczeństwo, kontrolę nawet, czułość, współogarnianie, regularny seks. Ale to też jest harówa. Praca nad empatią, plenieniem głupich nawyków i odruchów, temperowaniem egoizmu. W dodatku ceną jest to, że trzeba czasem (czasem przez dłuższy czas) przymknąć oko, ucho i intuicję na to, że się nie czuje tego elektryzującego mrowienia w sercu i kroczu. No ale co? Ja w wyjściu z tego - z jednej strony bezpiecznego, a z drugiej wymagającego harówy i ustępstw - świata też widzę wygodę. Wygodniej jest przecież łodzią sterować w pojedynkę niż uzgadniać kurs we dwoje.

Między spółką a wiecznym mrowieniem jest cała gama stanów pośrednich i ja chyba jestem zwolenniczką złotego środka.

W długim związku miłość nie zawsze się tak samo objawia: czasem górę bierze namiętność, czasem czułość, czasem troska, czasem przyjaźń, czasem zazdrość, czasem poczucie bezpieczeństwa... itd. To nie znaczy, że jak jest jedno, to reszta przepada bezpowrotnie. Przyjdzie i czas reszty. Po prostu nie wierzę w długotrwały związek oparty wiecznie na fascynacji spod znaku wysokiego C. I cieszę się, że nie wierzę. Bo gdybym wierzyła i tego pragnęła, to całą wierność by ch...steczka strzeliła.

Jasne: kluczowe jest tu pytanie, jak bardzo musisz się nagiąć. Brak uczucia trudno ukryć przez dłuższy czas, a nawet gdy się to udaje, potrafi obrzydzić życie do reszty. No i pytanie: po co?

Nie wiem, czy mu ze mną tak wygodnie było. Chyba że przez wygodę rozumiemy brak zmian. Bo jeśli brak problemów (przynajmniej chwilowy), to właśnie odejść jest całkiem wygodnie.

Widzę to wszystko. Idealizuję ten związek, patrząc na niego tak, jak inni z boku patrzyli. Bo z niego świetny partner. Tylko pewnie nie dla mnie. Jak zarąbiste pantofle, tylko nie w Twoim rozmiarze. I tego mi żal. Że chodziłam tyle lat w za ciasnych butach i właśnie wtedy, kiedy przestało mi przeszkadzać, że trochę obcierają, bo przecież są takie śliczne, to one się zepsuły.

Generalnie bardzo trafnie to w tym poście opisałaś. Zwłaszcza metafora Benny Hilla trafiona w punkt. Naprawdę podziw mnie bierze, jak na podstawie samych tylko wypowiedzi formułujesz takie subtelne analizy. Mówiąc szczerze nie sądzę, żeby np. on zrozumiał różnicę między Benny Hillem a prawdziwie zaangażowanym gościem.

Tak w ogóle nie żałujesz? Mnie w to teraz trudno uwierzyć. Myślę o tym tak: gdybym ja była bardziej elastyczna i nastawiona na siebie, toby było super.

Jakaś trwoga mnie ogarnęła, jak to przeczytałam. Widzę liczne podobieństwa. Kusi mnie, żeby zapytać, czy dzisiaj wierzysz, że ktoś może ogarnąć bardziej i budzić większe uczucie? I żeby z nim się dało żyć.

Może nie wystawiam sobie tym najlepszego świadectwa, ale ja z takim stanem emocji weszłam w ten związek całkiem świadomie po dwóch latach zmagania się z uczuciem tyleż ogromnym, co destrukcyjnym i kompletnie niezagospodarowanym (to osobna historia). Może już na wstępie była we mnie pewna rezygnacja, a raczej nadzieja, że skoro z tak wysokiego konia spadłam, to może teraz na warsztat wezmę sobie uczucie niewinne, ale na miarę człowieka. A ono się z czasem rozwinie, zwłaszcza że zapał po drugiej stronie duży.

Drugi akapit Twojego posta opisuje z kolei w 100% podejście mojego ex partnera do naszej relacji
To on był tym, który spadł z 'wysokiego konia', stracił -jego zdaniem - wielka miłość (tamta kobieta go zdradzała z kim popadnie od początku do końca - także jak dla mnie to on nie był z nią w żadnym związku, ale widocznie mu to pasowało) - zresztą, kiedyś sam mi się do tego podczas któregoś z zerwań przyznał (nie pamiętam czy to było 10-te czy 21-sze, wybacz )
Przy powrotach ciągle mi powtarzał, że on już nie chce takiego uczucia, takiej wielkiej chemii, bo to tylko kłopoty..że szuka spokojnego, stabilnego uczucia itp. Ale muszę przyznać, że mówił to w taki sposób, że trudno było nie dostrzec w tym nostalgii i porównywania, oczywiście na niekorzyść, pomimo rozumowych deklaracji.

I to się dało odczuć w jego "zaangażowaniu" - każda kłótnia skutkowała: 1) zdiagnozowaniem mnie jako histeryczki, itp. 2) a potem na zgodę był "Benny Hill"
Tylko, że nic się nie zmieniało..Zawsze czegoś w tym związku brakowała. Uczucia, intymności, przyjaźni, zaangażowania..no wszystkiego.

Duuużó czasu mi zajęło by zrozumieć, ze kłótnie które prowokowałam były tak naprawdę takim desperackim krzykiem o uwagę i uczucie od niego. Paradoks, bo sama nie umiałam mu tego dać.

Dzisiaj szukam PRZEDE WSZYSTKIM uczucia (autentyzmu) w relacji, bo tylko na tym jest sens dalej budować, jest to jakiś fundament.
"Umówić się" można między sobą na wiele rzeczy - poza uczuciem.

Oczywiście, że wierzę, że można kochać, być kochanym i jeszcze sensownie to wszystko poukładać.
Ale jak mówię.. można w życiu iść na wiele kompromisów, ale nie w priorytetowych kwestiach.

Będzie dobrze, zobaczysz.
Tylko potrzebujesz czasu żeby emocje opadły.

Wtedy zobaczysz, że to za czym najbardziej teraz płaczesz to utracona iluzja. Piękna, ale iluzja

Hm... Mój też spadł z wysokiego konia właściwie (może nawet wyższego, bo mój to była fantasmagoria), tylko nigdy tak naprawdę nie dopuścił mnie do głębszych szczegółów na temat uczuć do żony. Poza tym, że też był zdradzany, że były niechciane ciąże i że na koniec nie wytrzymał jej depresji. Ale to są suche fakty, a nie zwierzenie o uczuciach.

Smutno.

Kolejny raz strzał w dziesiątkę.

Czasem się zastanawiam.. Może poczułabym się w małżeństwie szczęśliwa, gdyby mąż się zmienił..
Ale czy wtedy on byłby szczęśliwy? Nawet ja wiedząc, że mąż się męczy nie potrafiłabym czerpać radości z tego związku.
Nie chce żeby ktoś się do mnie dostosowywał, ani ja do niego. Chcę swobody, chcę czuć się silna, a partner niech będzie pięknym uzupełnieniem mojego szczęścia.
Oczywiście można iść na wiele kompromisów.
Jeden może nauczyć się zamykać klapę od sedesu, drugi odkładać kapcie w swoje miejsce,
ale jeśli partnerzy nie zgrają się na poziomie podstawowym to będzie to wieczna szarpanina.
A przecież ludzi jest na świecie mnóstwo, być może za rogiem czeka ktoś z kim
moglibyśmy się zgrać idealnie. Z tym, że boimy się zmian. Dopada nas przyzwyczajenie
i tkwimy w czymś co czasem daje nam ochłapy szczęścia, bo myślimy,
że nic już dobrego nas w życiu nie spotka. A to że w ogóle jesteśmy w związku to i tak dar
od losu który chcemy utrzymać za wszelką cenę.

Enona, czy wybrałam samotność?
Na chwilę obecną tak. Bo chcę sama ze sobą poczuć się dobrze,
dobrze we własnej skórze. Nacieszyć się siłą.
Tak to sobie wyobrażam, bo póki co nadal toczę walkę
z myślami o powrocie do czegoś co nie ma szansy bytu.
Próbuję zawładnąć nad emocjami.
Być może kiedyś pojawi się ktoś z kim będę mogła pójść przez życie,
ale nie śpieszę się.

Najpierw JA.

Hehe, Życzliwy, idealnie nigdy nie było i pewnie nie będzie, zresztą nie o to w tym chodzi by cały czas czuć się "na zwyżce"
Wystarczy stabilność emocji, błogość, spokój, pewność że jest dobrze jak jest.

To nie jest tak, że jesteś "wyleczony" jak nie masz wspomnień, bo przecież ich nie wymażesz.
Chodzi o to, że te wspomnienia są neutralne, a ja nie oszukuję sama siebie.

Przez oszukiwanie rozumiem w kółko wracanie do tego co było, analizowanie, złość o to jak to się potoczyło na ex-partnera (ta emocja mówi najwięcej, ze dalej emocje są) oglądanie zdjęć czy idealizacje przeszłości.

No i ta pewność, że to nie miało przyszłości -bezcenna

Witam.

Widzę, że tutaj rozmowy trwają i są tutaj mądrzy ludzie a więc może i ja wtrąciłbym swoją historię, która trwa do dziś.. Od czego zacząć? Najlepiej od początku.. Byliśmy ze sobą 4 lata, zerwaliśmy 1,5 miesiąca temu. Dodam, że ja mam 22 lata a ona 21. Wiadomo, przez te 4 lata były okresy lepsze i gorsze, były spięcia, ale były też chwile szczęśliwe. Przeszliśmy wiele przez ten cały okres. Właściwie to ten czas nie jest tak bardzo istotny jak to co było przez ostatnie 1,5 miesiąca. Otóż zaczęło się błahostką, jak zwykle lekka sprzeczka i (nie spodziewałem się tego szczerze mówiąc) moja ex zakomunikowała mi, że ona potrzebuje czasu, że pogubiła się w tym wszystkim, że ma teraz ciężki okres i ona potrzebuje ciszy i spokoju. Na początku nie rozumiałem tego, ale gdy spędzałem czas samemu powolutku ułożyłem sobie wszystko w głowie, starałem się ją zrozumieć i udało się. Godziłem się na to choć było mi ciężko bez niej, ale postanowiłem przecierpieć. Zdawałem się sprawę z moich błędów bo ona sama przyznała, że czasami używałem wobec niej "chłodnika", nie okazywałem uczuć i przyznam, że ten ostatnio było. Przez ten czas przemyślałem to i zrozumiałem wszystko. Przyjąłem to, ale powiedziałem jej, że wolałbym rozwiązywać problemu twarzą w twarz, zaproponowałem spotkanie przy piwku, ale ona coś kręciła, że akurat wtedy nie może, że odezwie się, szczerze przyznam, że ten cały czas żyło mi się odziwo dobrze, nie myślałem o niej, zajmowałem się sobą, ale dałem o sobie znać po jakimś czasie. Stwierdziła, że nadal mnie kocha, ale nie jest gotowa by budować związek na nowo i (tutaj popełniłem błąd mojego życia..) zacząłem jej tłumaczyć, że swoje złe postępowanie zrozumiałem i, że wiele przemyślałem.. Twierdziła, że wierzy w to i, że na pewno zaprocentuje to w przyszłości.. Załamałem się, po prostu ręce mi opadły i nie wiedziałem co robić.. Byłem przygnębiony, ale starałem się umówić z nią na zwykłą rozmowę, odrzucała zaproszenia bo to, bo tamto itd.  Nie powiem, bo kilka razy łza poleciała mi z oka a ponieważ nie jestem wylewny w swych uczuciach to coś takiego było na prawdę oznaką smutku.. Kiedy pytałem dlaczego nie chce spróbować raz jeszcze, dlaczego nie chce odbudować tych 4-lat twierdziła, że boi się na nowo przywiązywać i boi się rozczarowania... Po tym praktycznie odpuściłem. Tak mijały dni, rozmawialiśmy tak po koleżeńsku i od pewnego momentu nastał przełom (większy lub mniejszy, ale jednak..) - otóż moja była otworzyła się na mnie, tzn zaczęła wydzwaniać, opowiadać mi jak mijał jej dzień, co ja dzisiaj robiłem, jakie plany na dzień lub weekend. Nie popadałem w hurraoptymizm, rozmawiałem normalnie bez zbędnych emocji i gdy wydawało mi się, że mogę teraz atakować ona sprowadziła mnie na ziemię - pewnego razu napisała mi wiadomość, że szybko się pocieszyłem po naszym związku bo zobaczyła zdjęcie z imprezy na której jestem ja wraz z kolegami i znajomymi koleżankami.. Oczywiście nic na tym zdjęciu nie było takiego co by było skandaliczne tym bardziej w realu, nawet mało z nimi rozmawiałem. Po rozstaniu z nią postanowiłem wrócić do sportu, dodatkowo zapisałem się na siłownię a więc dni w tygodniu lecą jak szalone, gdy ona się dowiedziała o tej siłowni to zapytała z przekąsem dla kogo chcę być taki przystojny - oczywiście moja odpowiedź była taka, że teraz gdy mam mnóstwo czasu to muszę sobie jakoś zajmować czas.. Nie do końca chyba uwierzyła. W ostatnią sobotę zadzwoniła do mnie i tak od słowa do słowa umówiliśmy się na herbatę (termin ruchomy bo nie wiadomo jak z pracą itd.) i mam wątpliwości, iść i zachowywać się jak bym miał już na to wszystko wylane czy być może tajemniczo starać się rozmawiać z nią o nas? Kocham ją nadal i tego nie ukrywam przed nikim, zależy mi na niej a czy jej na mnie? Nie wiem bo nie mogę określić tego. Mówiła wiele razy, że nie jestem jej obojętny i że nadal coś do mnie czuje, ale czy gdyby tak było to spławiałaby mnie..? Mam ogromny żal do niej, że nie potrafiła spotkać się i powiedzieć sobie wszystko w twarz... Mam żal do niej ponieważ stwierdziła, ze chyba coś się wypala a teraz wiem, że to nie wypalenie a kryzys w związku, który notabene trwał 4 lata więc takowy musiał przyjść prędzej czy później..

Witaj!

Czyli co? Urwać totalnie kontakt? Zrobiłem to i tak jak napisałem - z początku byłem zachwycony bo czułem się wyśmienicie (jak na zerwanie z dziewczyną) dopiero później przyszły smutki i tęsknota. Powiem tak: gdy chciałem o niej zapomnieć to próbowałem rozmawiać i umawiać się z innymi dziewczynami, ale coś mi mówiło, ze to nie to. Nie wiem, może szukałem w innej dziewczynie tak na prawdę jej? Może za wcześnie na nowe znajomości..?

agree

Nie polecam takiego rozwiązania, choć wiem jak korci.

To, ze Ty będziesz czekał na odp. to pewne. Gorzej jak się nie doczekasz i będziesz czuł się jeszcze gorzej.
Olany i zignorowany, a tu 'serce na dłoni' itp.

Powiem Ci z własnego doświadczenia (i nie tylko): Jak Kobieta (partner powiedzmy) nic już nie czuje, to ŻADNE słowa, żadne piękne wiersze, listy, obietnice tego nie zmienią.

Jak coś gaśnie to nie po to żeby próbować to rozpalać w identycznej wersji jak było, tylko po to żeby się przetransformować: w inna relację najczęściej, o innym już charakterze. Ale na to potrzeba chwili refleksji po obydwu stronach i "trochę" czasu.
Daj jej ten czas, nic nie tracisz.

Jesteś facet czy baba? Co masz w majtkach? Są tam jaja? Zależy Ci na dziewczynie? Spotkaj się z nią, napisz list, napisz co do niej czujesz, jak to wszystko widzisz, niech wie, że kochałeś, kochasz i wyraziłeś swoje prawdziwe uczucia. Stać i czekać, aż ona wykona krok to możesz do usikanej śmierci. Tak postawisz wszystko na jedną kartę, albo wóz albo przewóz, nie będziesz za jakiś czas sobie wypominać, że "a mogłem z nią pogadać, a  to i tamto". Ja po pierwszym rozstaniu napisałem list, wyraziłem co czuję i wykazałem chęć naprawy związku, ona - nie, oznajmiła grzecznie, że to koniec. Wyszło później, że się spotkaliśmy, wszystko wróciło, ale to chyba był okres sztucznego ubicia tęsknoty. Dalej to już było ciągnięcie martwego kota, płaszczenie się itd, czyli bez sensu. Wiem jak to łatwo powidzieć, olej coś co kochałeś/kochasz ponad życie, ale jak coś się raz spieprzy, to bardzo ciężko jest to naprawić. Jak zbijesz dzban, to nawet jak go posklejasz dalej będzie taki "w rozsypce".
Wiele rzeczy dzieje się nie bez przyczyny. Ja cierpiałem okrutnie, a teraz dochodzę do podobnych wniosków co Elle88, że dobrze się stało jak się stało bo ani ja ani ona w tym związku nie bylibyśmy szczęśliwi, ciężko to powiedzieć i szkoda wspólnego czasu, no ale dzięki temu sobie pewne rzeczy uświadomiłem.

Elle88 śmiesznie to zabrzmi, ale ciągle doszukiwałem się jak wyleczyć się całkowicie, rozumiem po Twoim wpisie, że całkiem to może po utracie pamięci jak Alzheimer mnie dopadnie (podobno dopada ludzi inteligentnych ) będzie okej.
Rzecz w tym, że wspomnienia owszem są, ale nie wywołują we mnie łez i katowania się, nie idealizuję partnerki (w sumie w końcu, bo 2 miesiące temu jeszcze ją bym na rękach nosił). Z tym wracaniem jest dosyć róznie, czasami wstanę i coś mi w bani siedzi jak kolec w dupie, po siadaniu w krzakach róż, ale w gruncie rzeczy nie męczy mnie to "aż tak", choć gdzieś tam po głowie chodzi. Najgorzej, że zawsze się bałem spotkać ją przypadkiem na ulicy, na moje szczęście udało się to tylko raz przez całe wakacje. Teraz wróciłem do "siebie", tu nie ma szans bym ją spotkał, dzięki czemu przestaję jak idiota się rozglądać, cholera wie czemu, jakaś obawa, nie wiem. Męczy mnie jednak, że to samo mieszkanie, a więc wracają wspomnienia, fakt nie niszczą mi głowy, ale się pojawiają. Może to też efekt tego, że koniec wakacji, znowu trzeba wracać do nauki, do życia codziennego, to chyba mnie przytłacza, bo tak było co roku, jak po 3 miesiącach sielanki i widywania się codziennie z eks, ze znajomymi, wracałem tutaj gdzie nie miałem swojej "paczki", dziewczyny, rodziny, itd. Trochę się przez te pół roku pozmieniało też, bo więcej wychodzę do ludzi, dzięki czemu i tutaj mam znajomych, cóż zobaczymy jak ten rok wyglądać będzie. Ponoć łatwiej jest się odbić, gdy tego kogoś nie ma w naszym życiu już w ogóle, mówię o braku kontaktu czy nawet głupiego widywania się, pożyjemy zobaczymy, jestem inny niż przed wakacjami, myślę, że rozsądniejszy i pokusie sprawdzania i wyciągania informacji z jej przyjaciółek nie ulegnę już. Dziwi mnie to, jak sobie potrafiłaś uzmysłowić, że to nie ma sensu i tak nagle móc mieć kontakt z eksem bez wywoływania emocji. U mnie chyba emocje wywołuje fakt, że trochę napieprzyła mi w życiu i dopiero od jakiegoś miesiąca zaczęło ze mnie schodzić, jak wspominałem kiedy wyzbyłem się tej "nienawiści". Oczywiście, nie ukrywam, że sam sobie krwi też napsułem tym ciągłym roztrząsaniem tego co było, wpajaniem sobie czegoś do łba.
No cóż, z miesiąc temu tu pisałem, że "teraz myślę, że jestem świadomy, choć świadomym to pewnie będzie za 1,5 roku", co zresztą poparłaś. Dalej trzymam się tej teorii, bo uważam, że miesiąc temu pieprzyłem jeszcze trochę.

Kolejna sprawa, trochę zmieniłem swoje życie, staram się ciągle je zmieniać, troszeczkę przybliżyć do życia idealnego, do takiego w którym będę szczęśliwy. Automatycznie naszło kilka zmian, bo zaczeły się pojawiać ciekawe osoby - kobiety. Niestety, wciąż niekompletne i w 100% przypadków (o czym miałem pisać wczoraj), to dziewczyny świeżo po rozstaniu, które same nie wiedzą czego teraz od życia chcą, a szkoda, bo wydają się wartościowe, choć zniszczone jak i ja przeżyciami. Albo takie, które szukają teraz przygody, pozdrawiam tą, która mówi mi, że na palcu to pierścionek zaręczynowy, a chłopak "jest - nie jest", czyli kolejna, która nie wie sama czego chce od życia.
Nie mam zamiaru teraz kogoś przekonywać do siebie, czy leczyć z tej żałoby po rozstaniu, choć jest jedna dziewczyna powiedzmy "ciekawa", tylko jakoś jestem uprzedzony żyjąc wizją "plasterka". To chyba efekt, ostatnim dwóch relacji, gdzie świeżo po rozstaniu szukały sobie nowej miłości, trafiłem się ja, ale uciekłem, bo za bardzo naciskały, za szybko się to działo, a mnie to odrzuca, bo nie związuje się z kimś, do kogo nie czuję chemii, a od razu to można co najwyżej "polecieć w ślinę", a nie w związek.

Elle88 powiedz mi taką rzecz, albo ktokolwiek inny tutaj na forum czy po takim traumatycznym, dramatycznym i w ogóle przeżyciu jakiego doznałem ja i kilka innych osób na tym forum, da się jeszcze kiedyś zakochać w kimś? Tak, by wyzwolił się ten wulkan emocji? Żeby ta osoba była pierwszą i ostatnią rzecza w ciągu dnia o której myslę? Żebym złapał motywację do życia, czuł motorek każdego dnia, latał z bananem na ryju i czekał z niecierpliwością i podjaraniem się, aż mi odpisze na mój wiersz do spania?

Jak dla mnie sprawa jest jasna.
Nie widzę tutaj półśrodków. Szkoda czasu.
Oczywiście ona dopóki nie znajdzie nowego obiektu zainteresowań
będzie Cię traktować jako wyjście awaryjne.
Gdy opadać będzie euforia wolności,
gdy poczuje się samotna,
gdy będzie chciała poczuć się kochana.
Będziesz Ty. U Ciebie tego zaznała i z tym jej się kojarzysz.

Mnie chodziło raczej o to, że do wyleczenia się nie potrzeba wyzbywać się wspomnień. One mają sobie być.
Tylko trzeba mieć na nie w głowie 'osobne pudełeczko '' ładnie obwiązane kokardką z napisem: "Już wiem co tam jest. Dziękuję, ale nie będę tego już potrzebował. Ale kładę je tutaj - to jest miejsce na takie sprawy" - można sobie zwizualizować

to jest 1 metoda.

Druga, bardziej "mojsza" to taka, że ja po prostu pozwalam myślom i emocjom (w tym wspomnieniom) przez moja głowe przepływać swobodnie, tylko nie nadaję im znaczenia, wagi. To da się zrobić, z czasem jest naturalne, ale trzeba panować nad samokontrola "nie zatracania się" w swoich myślach, w historiach jakie umysł nam z nich układa.
I to jest wyleczenie

Nie wiem czy to do mnie pytanie..Jeśli tak to ja nie mam kontaktu z eksem. Nigdy nie byliśmy przyjaciółmi, więc nie ma sensu ich udawać po wszystkim.
Ale nie latałabym za nim tasakiem po ulicy, gdybym go spotkała a na rozmowę nie mam co liczyć, bo on nie potrafi znosić porażek z godnością. Dla mnie jest neutralny.
Napisałam natomiast, że miewam kontakt z jego znajomymi - serdeczny i dobry. I tu nic się nie zmieniło.

Dokładnie tak zrób. Powiedz co Ci leży na sercu i tyle. Ale jeśli ona to odrzuci to się odetnij. Nie atakuj smsami itp

Życzliwy - uważam, że tak. Jesteś w stanie się zakochać. Tak samo jak ja jestem w stanie. Jeszcze nie teraz, ale kiedyś na pewno. To kwestia poznania odpowiedniej osoby.

Wspomnienia Ex zawsze będą. Przykładowo moja była rozstała się z pewnym chłopakiem 5 lat temu. Nie otrzymywali kontaktu, ewentualnie kilka smsów raz na rok. Po tych 5 latach on wziął ślub. Jak ona się o tym dowiedziała to sama stwierdziła, że jakoś dziwnie się poczuła. Oczywiście była w 100% wyleczona i miała innych facetów, ale sentyment pozostał.

Ja tak samo wiem, że jak się dowiem kiedyś, że ona bierze ślub to też przez chwilę o niej pomyślę - z sentymentu, z tego, że to ja miałem być jej mężem. Normalka

Jak się rozstawałem to koleś mi powiedział. Że z czasem o niej zapomnę, czasami tylko przy wódce wspomnę i nic więcej. Taka prawda. Uważam, że każdy z nas kiedyś może się ponownie zakochać i być szczęśliwym. Ale nic na siłe;)

Aha Życzliwy jeszcze jedno. To był Twój pierwszy poważny związek, a pierwszą poważną dziewczynę zawsze się najdłużej wspomina i ma się do niej sentyment. Drugiej, trzeciej czy kolejnej już się tak nie pamięta.

Moim zdaniem nie da się pozytywnych wspomnień wyzbyć. One zawsze pozostają. Po prostu po jakimś czasie mniej się do nich wraca i nie wywołują już tak dużych emocji. Ale pamięta się to co było pozytywne i czasami fajnie do tego wrócić, wiedząc, że nie zmąci spokoju a za dwie minuty zapomnę, że to wspominałem

U mnie powodem kłótni a co za tym idzie rozstania także była drobnostka i to mnie boli bo przeżywaliśmy gorsze chwile i dźwigaliśmy się. Ja byłem gotowy na tą rozmowę już od dłuższego czasu, to ona się bała tego, czy tym razem podejmie rękawice? Mam nadzieję, że tak bo chciałbym porozmawiać z nią szczerze. Wyłożę tą kawę na ławę i niech się dzieje co chce. Jest fantastyczną dziewczyną, ale nie jest bez wad i wiem, że za jakiś czas znajdę kobietę, która nie będzie gorsza od niej. Czy w razie czego wróciłbym? Myślę, że na pewno spróbowałbym naprawić ten związek a jak by wyszło to by się dopiero okazało.

Czytam czytam i to samo zrozumiałem. Po prostu dodałem od siebie jak to widzę - a widze to tak samo jak Ty

Moim zdaniem takie rzeczy jak nieprzeklinanie i niepalenie to po prostu cechy, które cenisz u kobiety i nie mają nic wspólnego z Ex.

Porównania do Ex są złe w innym wypadku. Podam Ci przykład na sobie. Spotkałem się z pewną dziewczyną. W trakcie gadki zapytałem czy lubi jeździć rowerem. Odpowiedziała, że nie. A mi od razu lampka w głowie "Ooo a Ex lubiła jeździć". I to jest chore i bardzo słabe. Bo dlaczego nowa osoba ma być gorsza tylko dlatego, że nie lubi czegoś co lubiła Ex?
Trzeba się tego wyzbyć, to jeden z elementów wyleczenia. Moim zdaniem jeden z trudniejszych.

marek987 a to miałem jakiś czas temu coś takiego, że w bani tak porównywałem, w identyczny sposób jak opisujesz, teraz jest coś na zasadzie ściany, nie porównuję w głowie w ogóle, jakoś tak dwie rózne osoby, każda inna na swój sposób.

Tutaj akurat mówię wprost, bez oszukiwania czy czegoś takiego, to chyba pomogło mi najbardziej te braki porównywania. Zresztą trzeba sobie pewne rzeczy uświadomić, np to, że eks zawsze będzie ponad inne dziewczyny, póki nie przestaniemy porównywać. Jak dziewczyna w klubie z która tańczę pierwszy raz ma tańczyć lepiej, albo ma być lepsze wyczucie w tańcu między nami, jeżeli tanczę z nią pierwszy raz? A z eks miliard razy, przez co wiedziałem na ile mogę sobie pozwolić, itp.

Ot co! Zaczynasz rozumieć marku.

Zaczynasz łapac dużo szybciej ode mnie, a to dobra wiadomość. Tak samo życie wspomnieniami, ja np sobie zafundowałem w te wakacje wspomnienia życia, przeżycia życia dzięki temu mam czym żyć, co wspominać i są to inne rzeczy niż eks. Został jeszcze sylwester jako zmiana skojarzeń z Sylwestrem, choć mimo wszystko nie wspominam Sylwestrów z eks dobrze, bo zawsze pokazywała swój "charakterek" i tak wszystkie trzy Sylwestry zawsze kończyły się kłotniami cholera wie o co, chyba to lubiła, albo idąc na tą imprezą szła ze swiadomością kłótni.

A widzisz czemu przytoczyłem Sylwester? Własnie dlatego, że wspomniałem, że to ostatnia rzecz, która jest "kluczowa". Jasne, po co sobie wkręcać, że ten Sylwester będzie wielkim bum, bo z kim innym spędzany itd. Tyle, że przyciąganie tego i nastawianie się w ten sposób, nastraja mnie dość negatywnie i przyciąga wspomnienia, a powinienem teraz inaczej zaprogramować wspomnienia pod Sylwester.

Nie tracę czujności, jestem ponad tym, bo widzę co to wprowadza, so keep calm, sweetheart.

W ogóle zauważyłem, że w rzeczywistości gadam o eks w momencie gdy spotykam sie z tymi "porzuconymi" kumplami, co sprowadza mnie do powracania do mojego cudownego przykładu, bo chcę im coś wytłumaczyć na przykładzie, no niestety ten jedyny przykład przychodzi, przez co zauważyłem, że gdzies ostatnio za dużo tej eks było, co w efekcie odbijało się na moich postach tutaj na forum, czyli wniosek prosty, MAME OSZUKASZ, KUMPLA OSZUKASZ, ALE ELLE88 NIE OSZUKASZ.

Tak jak wspomniałem, sobie zakotwiczyłem jakieś urojenia pod już samą nazwę "Sylwester", w związku z czym tak reaguję. Jak znajdę więcej czasu to postaram się nad tym popracować, żeby nie wbijało mi to jakiejś strzały w głowę.

Wracając do pewnych technik, chodzi mi tu o submodalności, Elle88 rozumiem, że przywoływałas negatywne wspomnienia, po czym zamieniałaś je na dobre wspomnienia i kotwiczyłaś na dobrych, tak? Często mam tak, że jak mam wolną chwilę, dla siebie, staram się przywoływać te złe chwile i zamieniać na dobre, śmieszne, takie które za chwilę pojdą w zapomnienie i nie bede do nich wracał w głowie, ale pojawia się taka ściana a jej towarzyszy niesamowita niechęć wracania do tego co było, po prostu coś na zasadzie, że musisz się uczyć do kolokwium, a cholernie Ci się nie chce. Nie wiem jak sobie z tym poradzić, chyba, że lepiej zostawić to takim jakie jest. Po co ruszam to w ogóle? Mam w planach poprzemieniać wszystkie wspominki w głowie

Miałem już nie pisać, ale to silniejsze ode mnie
Życzliwy dziękuje, mam nadzieję, że z  takimi osobami jak ty ludzkość pójdzie do przodu. Miałeś takie dzieciństwo, a to nic nie zmienia, masz być mężczyzną i brać odpowiedzialność nie tylko za swoje życie(najpierw), ale też za tych których kochasz, ale oczywiście bez obsesji Więc Śmiało do przodu i nigdy nie spisuj toksycznych ludzi na straty(bo tam mogą być osoby,które potrzebują interakcji z tobą) . Uświadamiaj ich, bo to zmienia ich rzeczywistość,nie na siłę i nie przez pryzmat swoich oczekiwań ale dla nich.
Dywagacje na temat studiów, tytuł inżyniera etc nie czynni z ciebie lekarza;)
Wszystko jest energią, nieskończoną , może nie mierzalną przez nas, tu i teraz,ale 0=0 1=1 i co z tego, że w innym stanie skupienia i na innej płaszczyźnie. Energia to fala która w naszym ludzkim postrzeganiu zanika, dobra znowu odbiegam:)
Ważne jest z skąd pierwotne źródło powstało. pierwotnej energii.
Reasumując moje posty, wszystko co chciałem powiedzieć: nigdy nie dajcie sobie przypisać jakieś idei, która dla was nie jest szczęściem, ciągle myślcie, nie bądźcie za bardzo chłonni na nowe , ale też nigdy zbyt defensywni , Myślcie, sami podejmujcie decyzje. I do przodu ludzie, nigdy nie dajmy się spowalniać innym,WY decydujecie o waszym szczęściu.  Choćbyśmy się mylili, plecak ciążył nam tak, że dalej nie chce się iść, to i tak podejmując decyzję, spoglądając w lustro zobaczymy siebie. To największe zwycięstwo. Paradoksalnie proste.
Madowa z perspektywy czasu, nie uszczęśliwiaj męża na siłę, jego cierpienie to nie twoje cierpienie, ty masz osiągnąć satysfakcje, swoje szczęście. Ono jest w tobie, tylko nie bój się swoich myśli;)
Ja osiągam moją satysfakcję z bycia tu i teraz,  moje doświadczenia to mój plecak, ciężki jak hu. ale to wszystko to jest piękne.
To że dzięki internetowi mogę poznać waszą perspektywę,to jest  jak terapia grupowa-a to banał _a jednak tym banałem zbliżamy się do siebie, coraz bardziej może się rozumiemy, Tylko czuję, ...że ty go gdzieś kochasz madowa, ale słuchaj się elle , ja gówno wiem.
I jedno pytanie do was,
co odpowiedzieć synowi średniemu (zawsze zamkniętemu w sobie)9 latkowi, na placu zabaw gdy mówi nagle : tato ty jesteś normalny. -ale dlaczego to mówisz? , bo ty patrzysz jak się bawimy,a mama siedzi w telefonie.(portale randkowe)
Co robić? Mówię im, mama ma dużo na głowie, bardzo was kocha ,nie jest jej łatwo, ale widzę jak cholernie jest mu ciężko, co tam moje przeżycia-choć doprowadziły mnie na skraj podcinania sobie żył, ale jak oni muszą być  silni, mimo swojego cierpienia trwają.
Jak im pomóc naprawdę?
Jak pomóc sobie w tym cierpieniu? uciekać? mam dość. Nie umiem wyzbyć się swojej obsesji -pełnej rodziny. Pewnie mógłbym kogoś poznać-czuje coraz bardziej, że mógłbym, i dać namiastkę rodziny, ale wiem że nie tylko potrzebują mnie, ale przede wszystkim matki. Oddałbym wszytko by skupiła uwagę tylko na nich. I to by było moje szczęście.
Ale wiem dzięki wam, że to może być moją projekcją.  Mimo to nie wiem co powinienem zrobić, odpuścić, czy trwać w tym świecie pół gwizdka, czy może walczyć o nią dla nich? Paradoksalnie jakie to było by łatwe gdyby ich nie było.

Elle interpretacja jest konieczna, bez tego nie ma punktu odniesienia, inaczej stoi się z boku, mówiłem że to oszustwo-myliłem się, bo myślałem że wpychasz sobie jakąś idee, a ty jesteś jeszcze dalej ,po za tym , jak to jest- jest z tym dobrze ?
I jak do interpretacji się nie przywiązywać? uwielbiam myśleć, że może być tak lub na wspak, ale na końcu zawsze muszę coś wybrać

A więc tak... Jutro umówiona jest herbatka i jutro wyrzucę z siebie wszystko co leży mi na sercu.. a jak poszło to opiszę to jutro wieczorem

życie, nie oceniam ludzi na podstawie postów , bawię się konwencją literacką postów.
Ale dziękuję ci za powyższego posta. Nie miałem o tym pojęcia jak żyłeś i jak sobie poradziłeś. Pragnę tylko by moja b.żona była taką matką jak twoja Mama:) Myślłem o tym jak zniosę, że moje dzieci będą miały do czynienia z jakimś fagasem, ale nie zauważałem perspektywy moich dzieci. Dzięki za pomoc.
Jesteś wielkim człowiekiem, Dlatego mówię jeszcze raz: jestem pod wrażeniem jak łapiesz życie za rogi.
Moje rady z wdzięczności za pomoc,chociaż jestem pewny, że o nich wiesz, ale przypomne:
Dla sportowca"Upadki są po to by nauczyć się wstawać" dla eks" Nie pomożesz komuś, kto pomocy nie chce. " ale może zasiejesz ziarno, tylko tyle i aż tyle możemy zrobić.

Madowa : Bardzo mi się podoba Twoja "jajeczność" w obliczu sytuacji, której częściowo byłaś prowodyrem.
Piszę 'częściowo', bo to nigdy nie jest tak,  że odpowiadamy za to jak druga osoba reaguje na nasze poczynania, co czuje.
Tak, kolejny dysonans poznawczy - NIE JESTEŚMY odpowiedzialni za to jak partner decyduje się czuć w związku z czymś tam ..

Jesteś szczera ze sobą, nie idziesz na łatwiznę, nie szukasz szybkich rozwiązań na skróty - byle Tobie było dobrze, byle znów się przytulić do ciepłego torsu męża, który jak sama wiesz, przyjąłby Cię z otwartymi rękami.
Ktoś powie, że się znęcasz..ja mówię, że pokazujesz ludzkie oblicze- empatię. Nie sztuka jest wrócić by uszczęśliwiać kogoś swoim kosztem, co jak zauważyłaś, kopnie nas prędzej czy później w tyłek.

Największe jaja pokazujemy wtedy kiedy nie wykorzystujemy czyjegoś oddania, słabości, miłości żeby zrobić sobie dobrze, dopompować ego.

Widzę też z Twojego opisu duża ckliwość i szacunek do męża, który pozornie wydaje się że się zagubił podczas zdrady - teraz się odnalazł