Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę. - Netkobiety.pl

Nie, poczucie się dobrze ze sobą to wynik zintegrowania. Sama integracja ma zawsze 2 etapy:
1. dezintegracja: Czyli etap konfrontacji ze swoimi "cieniami", spojrzenie im w oczy, zaprzestanie przed nimi ucieczki - co powoduje poczucie 'rozpadania się', a następnie analizę czegoś przed czym tyle uciekaliśmy i nie chcieliśmy zauważyć, że jest częścią naszej osobowości, jak wszystko pozostałe, co akceptujemy
2. integracja: czyli ponowne "złożenie się" do kupy, włączenie niechcianej wcześniej części osobowości, ale już z innym nastawieniem, z pełną akceptacją - czyli 1 'cień' rozpracowany, bo "stanął w świetle świadomości", zniknął

Od tej pory mamy poczucie, że tworzymy pewną całość, przestajemy się czuć jak dr Jeckyll & Mr. Hyde
Sobą można być tylko kiedy akceptuje się swoja osobowość, bez wyjątków. Co nie oznacza, że nie można i nie należy się dalej rozwijać.
Ale ma to inna motywację już, brak w tym desperacji.

Narzekać, że sie nikogo nie ma w wieku 20 lat i że nikogo nie znajdzie, bo nikogo nawet fajnego nie ma? Jak to nie ma? A skąd taka wiedza?
Czyż to nie traktowanie siebie jako kogoś lepszego, do którego inni nie mają startu? To co z toksycznym związkiem gdzie występował objaw tzw płaszczenia? Czy to taka lepszość wyszła?
Zmiana środowiska jedynie moze cos zmienić. W wieku 20+ lat najwieksze zmiany standardowo powinny przyjsc. Studia, praca, wyjazdy, szkolenia, pasje (bo ludzie z pasją, ciekawi czy intrygujący - zawsze są w hierarchii wartości wyżej). Gdzie chce poznać tych ludzi, jeśli sie tego nie robi i tkwi w środowisku dom-praca-dom-impreza? Taki przykład skrajny oczywiście, ale mysle ze wcale nie taki nietypowy. Jak ktoś znalazł kogoś w szkole, za szkołą, gdzieś przez znajomych ze szkoły to ma właśnie jakiś związek w wieku nastoletnim jeden czy drugi, a moze i piąty - coś moze wychodzi z tego, nie wiem. To jest kwestia środowiska, w którym sie kogoś poznało i sie to skonczyło. Następne środowisko daje kolejne pole manewru. Na samych portalach czy forach widać jak wiele osób nie ma nikogo. No ale jak sie liczy na kogoś lepszego niz samemu sie jest, to oczywiscie jest ciężko. Np sam siedzi na portalu, a innych krytykuje. Jesli chodzi o wczesne związki to ludzie i tak są niewystarczająco dojrzali na poważne związki, w których wiadomo co będą robić za 10 czy 20 lat i nie wiadomo czy razem, czy nie zmienią się priorytety, a nawet poglądy. Dla mnie prawdziwie powazny zwiazek moze przyjsc tylko wtedy jak juz wiemy czego chcemy i ze tego nie zmienimy, jak juz mamy ustabilizowaną sytuacje materialną, poznawczą, więc nie będzie takich skoków w porywie - dziś wyjeżdzam, zostawiam wszystko, zmieniam zycie.  Oczywiscie kobieta, ktora sie nie rozwija pewnie chce dzieci i rodzinke od zawsze, więc wystarczy jej ktoś z kim taka rodzinke moze zalozyc i ją chce. A czy młodego faceta na cos takiego stać? Czy jemu tez sie nie zmienią priorytety jak sie nie doszkoli, wypłynie dalej, pozna inne kobiety, z ktorymi bedzie robił coś więcej niz dzieci? Dlatego ja w takie powazne zwiazki w młodym wieku nie wierze. Nie z racji czarnowidztwa tylko racjonalizmu i obserwacji. Ludzie na to nie są gotowi i nie mają prawa być, bo nikt nam z góry dobrej sytuacji nie zapewni, a zycie jednostajne ludzi też męczy. Na sama mysl typu 'stare malzenstwo' juz maja kwasne miny. Nie byłoby tylu problemów typu rutyna po nawet roku znajomosci, gdzie to jest wystarczający powód na zakonczenie. Sami są nudni, a szukają kogos kto im ciekawsze zycie zapewni. I tak szukaja szukaja, zmieniaja partnerow. Dlatego tyle rozstan jest i to w kazdym wieku, a czy jak ktos został rzucony albo nawet nigdy nie miał związku to juz znaczy, ze gorszy? Ludzie moga znalezc rozne rzeczy do tego, by do siebie pasować i przeszlosc nie bedzie miała znaczenia. Za dobrze by było gdyby w kazdym dało się zakochać od pierwszego wejrzenia. Przeciez to zawsze sztuka miec kogos 'wyjatkowego', a wiec to bedzie jedna osoba z iluś tam. Te ileś tam to żaden wyznacznik.

No jasne,że można kogoś spotkać.Niestety przeważnie jest tak,że towar lepszy wybrany. To nie jest tak,że  się nikt mną się nie intersuje.Pierwszy dzień mojej nowej pracy wyglądał tak,że każdy z facetów chciał mi pomóc. Oj ,ale słodkie to było Jak na razie nie jestem zdesperowana i wiem,że to korzystne nie będzie jak mnie to dopadnie. Tylko z czasem bedą na pewno śluby coraz to więcej osób z mojego środowiska, a ja załużmy nawet faceta nie będę mieć. Jak na razie sama chce zmienić swoją osobę swój charakter,aby być lepszym dla innych. Teraz często zdażało mi się tak,że kto mi się podobał był już ZAJĘTY/ZARĘCZONY. I co ? Pozamiatane. Teraz mam ciekawą obecnie sytucję. Miałam jechać w góry 3 tyg. temu. Kolega ze studiów zaproponował. Znamy się dobrze nawet bardzo. Codziennie ze sobą pisaliśmy na face i takie tam . Na zjazdach po zajęciach kino, zakupy. Wszystko razem. Dużo osób myślało,że jesteśmy razem. Co się okazało z górami? Stchórzył 4 dni przed powiedział,że nie jedzie ,bo kasa czas itp. Ściemniał w cholere. Spotykając się z nim ,we wrześniu na uniwerku powiedzieliśmy sobie tylko cześć. Super facet na prawdę.

Nie odciąłeś się, odetniesz się jak ją usuniesz ze znajomych bądź zablokujesz. Wiem, że i tak możesz ją odblokować i nadal na nią patrzeć ale nie zobaczysz już tego co ona pisze i co widoczne jest tylko dla jej znajomych. Ciężkie działanie ale ja tak zrobiłem. Ona zablokowała mnie a ja zablokowałem ją jeszcze na jednym koncie, które miałem. Mam jeszcze inne konto ale nie jest tam moją znajomą i nieraz zaglądam czy zmieniła swoje zdjęcie profilowe. No niestety ale tak jest.

I tutaj powiem Ci z mojego doświadczenia, że jest z Tobą ok. Przeszedłeś do kolejnej fazy po rozstaniu. Myśleć będziesz, choć już nie tak często, nie będzie Cię już to tak paraliżowało jak na początku. Będzie ból, żal ale nie rozpacz zżerająca Cię od środka.

Też o niej myślę, jestem pogodzony z sytuacją, podświadomość działa ale co to zmieni. Nawet jakby chciała wrócić to nie mógłbym jej tak ot zaakceptować. A co jeśli się już parzyła z jakimś gościem a teraz miała by wrócić do mnie? Miałem być mężem a teraz co? Powrót? No fucking way!

Tym się zajmij. Moje pierwsze spotkanie z dziewczyną po rozstaniu było wielką porażką. Ja pieprzyłem coś od rzeczy, ona znudzona i do tego we łbie miałem jeszcze eks. Zajmuj się nią a nie swoją eks. A na siłce walcz dla siebie. Mów sobie "co ja nie dam rady?" Hehehe to pomaga. Ja takiego powera dostałem, że w szoku jestem.

WALCZ MAREK !

Zacznijmy od tego, że jestes już inną osoba, niż tą którą byłeś jeszcze będąc w związku.

Postaram się jak znajdę chwilę tutaj coś wspomóc, póki co mało czasu, dużo się znowu dzieje u mnie, ale dobrego tym razem, stąd nie mam czasu na myślenie o mojej eks i jakiś zdystansowany jestem do tego tematu.

W ogóle odezwała się do mnie z podtekstami i propozycją umówienia się na kawę, wyjście na imprezę dziewczyna, w sumie bardziej znajoma mojej eks, ale znajoma, a nie przyjaciółka, której cały czas moja eks zazdrościła jej figury i tego, kiedyś jak wspomniałem, że spotkałem ją na ulicy, to oczywiście zakompleksiony toksyk zaczął mi wyjeżdżać, że pewnie się śliniłem. Nevermind, ale przyjaciółki jej się żalą, że eks ma je w dupie, coraz więcej dookoła mnie ludzi, którym moja eks zazdrościła, których zgnoiła, itd. W ogóle mam bardzo dobry kontakt z byłymi mojej eks (lol). Czyżby dążenie na siłę mojej eks by wszyscy ode mnie się odwrócili i w efekcie karma wraca, że od niej ludzie "odchodzą". Nie wiem, ale coś ostatnio dziwnie to wszystko wygląda. Większość z tych ludzi jest całkiem wporzo, tak więc IT IS OKI.

Przy okazji, odbijając od tematu i pokazując, że teraz jest czas na rozwój osobisty, to dostałem propozycję umowy o pracę, a nie przedłużanie śmieciówki. Oczywiście oferta złożona z uwzględnieniem tego, że numero uno, to zrobienie dyplomu, hajs się zgadza, więc warto korzystać.
Myśl jest twórcza, prawo przyciągania, można to nazywać jak się chce, ale skoro wstaje wcześnie rano i cieszę się, że ide do pracy, zmęczony ale zadowolony po każdym dniu wracam i jestem mega szczęśliwy, to nie dziw chyba, że nastrajanie się pozytywnie=pozytywny efekt i pompowanie tego szczęścia.

Jacek84 a jaka waga obecnie? no ja za 3 tygodnie wracam do kuźni wykuwać nową zbroje pod moją skórą, w końcu :3

Jeszcze raz gratuluję

I nie przesadzaj z tym brakiem czasu

Ok, a jak się zachować w razie spotkania z byłym? NIe ukrywam, że wolałabym tego unikać, ale jest taka ewentualność i chciałabym wyjśćz tego z tarczą. Chyba najlepiej bez emocji i z dystansem, tylko obawiam się, że mogę z tym przedobrzyć i wyjdzie to bardzo sztucznie.

Nie wiem czy pamiętacie, ale 1,5 miesiąca temu moja Ex miała problem i potrzebowała mojego wsparcia i się o nie prosiła. Ja jej pomogłem a trzy dni później zerwała ze mną kontakt i stwierdziła "Oboje wiemy, że ja nie mogę już Cię wspierać. Musi to zrobić nowa dziewczyna.".

Powiem Wam, że życie jest przewrotne. Dzisiaj ja jestem w takiej samej sytuacji, z takim samym problemem jak ona wtedy. I dotarła do niej ta informacja. Napisała mi smsa "Że jest w szoku!'. Coś jej odpisałem a ona tylko wysłała smutny uśmiech :(.

Trochę się głupio poczułem bo potrzebowałbym jej bliskości i chciałbym, aby mnie wsparła i przytuliła w tym momencie tak jak ja to robiłem. Ale jednocześnie po raz kolejny mi to uzmysłowiło, że ona ma mnie kompletnie w dupie, bo nawet nie zapytała jak się trzymam.

Poza tym nawet jakby zaproponowała wsparcie to bym je odrzucił.

BTW. Nie jest ze mną źle i daję rade. Piszę to po to, aby pokazać jakie życie bywa przewrotne. Wtedy mi bardzo dziękowała za wsparcie. Teraz miałaby okazje się zrewanżować...

Zgodzę się z Tobą i dlatego napisałem, że to kolejny dowód na to, że jej już nie zależy.

Jak chłodno na to patrzę to też zdaje sobie sprawę, że co niby miałaby zrobić? Przecież nie rzuci wszystkiego i nie przyjedzie.

Jakoś podświadomie od czasu do czasu szukam pretekstu do kontaktu, co jest mega słabe bo jakaś część mnie ciągle chce powrotu tego związku (ale chyba to nie jest rozsądek).

Wiem, że to koniec i na każdym kroku jest to podkreślane. Wiem, że jedyną szansą na cokolwiek jest odcięcie. W sumie nie wychodzi mi ono źle, ale jednak raz na x czasu wyślę głupiego smsa.

Tak to jest uzależnienie, przywiązanie itp. Wiem o tym.

Ale ja mam taką świadomość. Nawet zacząłem się z kimś spotykać.
A co do tęsknoty to wydaje mi się, że u mnie to nie jest tęsknota. Bo ja nie tęsknie. Zresztą opisywałem to wczoraj kilka postów wyżej.

Absolutnie nie. Basen, siłownia, znajomi. Ja nie myślę o niej w taki sposób. Zobacz mój wczorajszy post. Nr #4829

Ja nie tęsknie i jestem świadom rozstania. Żyję swoim życiem, nie mam dołów, załamań itp. To już mi minęło. Można powiedzieć, ze od początku września te wszystkie sprawy mam w głowie ułożone. Oczywiście może nie w 100% o czym świadczy czasami szukanie kontaktu + myśli, że chciałbym, aby ona się odezwała. Ale generalnie uważam, że ze mną jest na prawdę dobrze.

Elle88 "takie" czyli jakie, pełne entuzjazmu i radości z życia? Kurde, od kilku dni w końcu luz na głowie, fakt żyje sesją i pracą i niczym więcej, no ale lepsze to niż myśleć i skupiać swoje myśli, czas na czymś co nie ma sensu. Dlatego keep going

Lovelka17 ohoho, to że Tobie mam czas odpisać na maila, nie znaczy, że mam czas wejść na netki i spędzić 30 min na pisaniu jednego posta

Jacek84 ciężko wjechać suchą masą, chyba, że mówimy o "słodyczach" dzięki ktorym 10 kg bez zalewania tłuszczem w miesiąc robisz
Kolejna chudzinka, jak thepass ja poniżej 90 kg na redukcji nie schodzę, a wzrost ten sam co Ty, poza "sezonem" ~110 kg deal with it
Tłuszcz na poziomie 16-18% no ale przy takiej wadze, to ciężko o cokolwiek, grunt, że klata bardziej do przodu niż brzuch XD

EDIT:

Dwie godziny po napisaniu posta spotkałem sprzedawczyka przyjaciółkę mojej eks w mieście, to jest własnie testowanie mnie przez los tą "osobę", widziałem jak dotąd 3 razy w tym roku, w tym raz jak jeszcze z eks byłem, także pozdro.

marek, Czytałam tego posta, który poleciłeś i ..brak mi słów.
To jest coś okropnego, co Ty fundujesz tej nowej dziewczynie.
Jesteś z nią, ona się biedna angażuje pewnie powoli, a Ty myślami ciągle przy ex.

Rozumiem, że czujesz się bezradny, ale w dalszym ciągu powinieneś być odpowiedzialny i fair wobec tej kobiety.
Chciałbyś być na jej miejscu? W nieświadomości, że co byś nie robił i jak się nie starał, to ona i tak by myślami błądziła przy eksie?
Może jeszcze w trakcie seksu też wyobrażasz sobie, że robisz to z eks? (nie odpowiadaj!:P)

Pamiętaj, że to co zrobisz świadomie złego wróci do Ciebie.

Piątka Życzliwy That`s right that`s right!
Ale tu nie chodzi nawet o wchodzenie w związek, co w ogóle ZWODZENIE, że ma się taki zamiar. A wiadomo, że w ogóle to nie w głowie komuś, kto marzy o zejściu z eks.
Bo można powtarzać w kółko, że się potrzebuje czasu blabla.. ale czas byłby wtedy jakby się poświęcało 100% nowej relacji dążąc do zacieśnienia, a nie jako 'plaster'.

Niby oczywistość, ale zapomina się o tym skupiając na sobie często.

Pewnie dlatego, że ten rodzaj inteligencji nie zależy od emocji
Niestety tej drugiej nie uczą w szkołach.

Co do wieku.. ja niestety nie mogę powiedzieć żeby wiek u mężczyzn bardzo przekładał się na rozwój emocjonalny, u nich to zależy jednak nie tyle od ilości doświadczeń co ich jakości i co POTEM z tym zrobili.
Czy wykorzystali ten czas do autorefleksji czy do "zapomnienia" i dalej popełniają te same błędy, tylko twarze się zmieniają.
Pogadać też nie zawsze jest o czym, zwłaszcza jeśli jest jak piszesz Życzliwy i gadka toczy się na poziomie bardzo powierzchownym (flirty, cielesność, itp.)a mnie się trudno zaangażować w tego rodzaju rozmowę na dłużej niż kilka minut.

Dokładnie. To jest jeden z plusów bycia świadomym w takiej prozie codziennego życia Że jest się odpornym na manipulacje, dostrzega się ją bez problemu i można nie reagować.

Nie, moje rozstanie nie było dla mnie szokiem, bo sama je zaplanowałam Więc tu trochę inna historia.
Bardziej chodzi o to, że ja dobrze wiem czego oczekuję od mężczyzny, od związku -wiem jak chcę żeby wyglądał i w tym momencie nie interesują mnie półśrodki, bo radze sobie z tzw. "ogarnianiem" siebie i swojego życia sama - więc do tego akurat facet mi niepotrzebny.
A jeśliby to miało byc jedyne moje kryterium to pewnie nie byłoby problemu.

Chęć fizyczności jest, jasne. Tylko o czym wielokrotnie pisałam - też to zależy u mnie od paru czynników, nic na siłę

To źle, że jestem facetem, uczuciowym? Nie trzeba mi słodzić, mi nikt przez ostatnie 3 lata nie słodził, i jakoś żyję, w sumie w końcu nauczyłem się, że słodzeniem jest to, że pierwszy nie dzwoniłem i nie pisałem danego dnia. A jak ktoś mnie bombarduje tutaj takimi określeniami, to nie sposób przejść obok tego łukiem. ;-)

Ma to swoje plusy i minusy. W teorii powiem, że dalej jestem tak samo uczuciowy, ale bardziej cwany, czasem może chamski, a z pewnością nie daje i nie dam się zgnoić i poniżyć, spłaszczyć, jednocześnie nie mam zamiaru w żadnej relacji dążyć do tego, by numerem jeden, było postawienie na piedestale mojej twardości teraz. Wręcz przeciwnie, dalej chcę piętnować to co we mnie najlepsze, ale jeżeli ktoś tego nie będzie doceniać, będzie to wykorzystywać, to nie mam zamiaru w dupe wchodzić i się prosić, miejmy do siebie w końcu szacunek.
Lepiej słodzić, tak jak uczucia mówią, niż zgrywać bohatera w związku, albo po prostu mieć w dupie związek, ale ciągnąć to bo nic innego "lepszego" na horyzoncie nie ma, chociaż to domena niedojrzałych, więc o takich nie mówmy, bo podejrzewam, że żadne z nas już nie będzie się związywać z dzieciakami.

Jasne, pod warunkiem, że nie chodzi o kompromisy ze SOBĄ. A kiedy wiążesz się z kimś, kto zadaje Ci ból i Cię nie szanuje, a Ty spuszczasz głowę to sorry.. w tym momencie jedyny kompromis na jaki idziesz to ten z szacunkiem do samego siebie.
A my tu o takich właśnie rozmawiamy. Nikogo nie skreślamy ani nie szukamy ideałów.

Zresztą, póki nie jesteś w stanie wyobrazić sobie, że istnieją osoby, które naprawdę nie potrzebują być w związku po to by "nieść ciężki krzyż zwany życiem" wspólnie, bo tak raźniej, to nie zrozumiesz o czym tu mowa.

Ps. A syndromem "kwaśnych winogron" określiłabym sytuacje, gdzie ktoś udaje sam przed sobą radość z faktu zakończenia związku, a tak naprawdę poleciałby na 1 pstryknięcie (to z reguły dotyczy porzuconych).
Taki uśmiech przez łzy.
Zdecydowanie czym innym jest odejść ze złego związku, robić swoje będąc uczciwie otwartym na coś nowego, ale BEZ DESPERACJI i biciem głowa o ścianę, że życie bez związku nie ma sensu, bo to już trąci jakąś druga skrajnością.

Zrozum: Nikt tu singielstwa pod niebiosa nie wychwala, ale nie pchamy się w coś nowego po to tylko żeby sobie odhaczyć 'ptaszka' i miec status: zajęty. Mam nadzieję, że wychwycisz różnicę.

Wybacz, jakaś bolesna nuta? Wiesz dobrze, że wyrywasz zdania z kontekstu?Miałem wrażenie iż to celowe, ale z czasem... to chyba podświadome działanie.:)
Do informacji :Wyobrażam sobie. Jestem sam, jest mi dobrze, brakuje mi tylko sex-su(ale takiego z całowaniem szyj) Nie potrzebuje do tego bliskości, to jest mi potrzebne na co dzień.

BTW Krzyż !uwierz razem jest raźniej . (dla mnie krzyż to wierzyć w swoją wartość na tyle by udźwignąć brak wartości w drugim człowieku)
Boimy się że może boleć, więc uciekamy w łatwe rozwiązania, które przynoszą szybki skutek/
paradoksalnie-ja rozumiem słabość rozumowania przyczynowo skutkowego-bo to często interpretacja a nie fakty. Ale widzę, że w drugą stronę tylko taka awersja. Takie pitu pitu mądro-głupie
Wiem, że to głupie i życie mi pokazuje, jak reagują ludzi (niby silni, ale słabi) na to spuszczenie głowy:) Ale ja uważam, że pokazanie swojej słabości jest wielką siłą. Inne zagadnienie czy próbuje się z nią walczyć. I zrozum, jeśli ktoś tego nie docenia to mówię spadam. Moim zdaniem w życiu chodzi o to by nigdy nie popaść w skrajność-w obsesje , droga środka jest bezpieczna, ale nie ma tu amplitudy - lub + .
Więcej się nie zagłębiam, bo meritum zanika. Nie atakuje was, doceniam że są tacy fajni ludzie jak wy.Życzę wam powodzenia w waszym szczęściu. To nie jest po prostu moje szczęście. Dobrej Nocki

A ja nie twierdzę, że jest superancko samemu. Jest okej, ma to swoje plusy, ale ma też i minusy. Nie potrzebuję związku jak tlenu by żyć. Potrzeby ludzkie jak seks? Do 18 roku życia sobie jakoś radziłem, teraz też radzę i nie tylko w ten jakże subtelny sposób
A widzisz, to co. Ja jestem typem uczuciowym, romantykiem, dla mnie seks to nie rżnięcie drewna w tartaku, (choć i tak też czasami trzeba), tylko uwalnianie silnych emocji połączynych, a nawet więcej powiedziane, wywołane pożądaniem, mega odczucia, a jeszcze lepszy seks, trudno, mam 22 lata, okres zycia, gdzie hormony najbardziej szaleją, testosteron mi wypływa razem z woskowiną uszami, a ja jestem sam. Czy płaczę z tego powodu? A czy płaczesz gdy masz ochotę na bułkę wieloziarnistą z masłem, serem gouda z dziurami, z suchą krakowską w plastrach i plaster pomidora makarena i do tego szczypta soli i pieprzu, a w lodówce tylko chleb z biedronki, ten gumowy za 1,29 zł i pasztet podlaski, otwarty już, stoi od tygodnia i woda zaczyna się zbierać i lekko "obesechł", bo ktoś wieczka dobrze nie zamknął? Nie. Ja też nie, choć o seksie równie mocno i intensywnie myślę i mam mega ochotę.

Widzisz, phayura niektórzy mają jakiś niesmak w ustach po tej ostatniej kanapce, znaczy się związku. Nie każdy od tego co przeżył potrzebuje tego samego, jeżeli miał partnera to nie koniecznie chce znów mieć kogoś. U mnie tez bywa różnie, raz chcę, raz nie, ale wiążą się z tym nie tyle przeżycia, emocje, co fakt jakim jest poznanie odpowiedniej osoby. Nie mam zamiaru wchodzić w związek z kimś do kogo nie ma chemii. Czy chemia po rozstaniu u mnie była? No jasne, dwa razy, z czego raz tak intensywna, że czasami wspominam częściej tamtą relację niż relację z moją eks. O drugiej coś tam wspominałem, jak z zazdrością wyjeżdżała i, że tak to ujmę "klamka opadła" i odechciało się, wszystko przeminęło jak w tym tytule "Przeminęło z Wiatrem".
Ja uważam, to za głupotę z tym spuszczaniem głowy i atakowaniem, jak ten kot w butach ze shreka. Co to robił niewinne oczka, by za chwilę wyciągnąć szpadę i pociąć wszystkich. Cwaniactwo, udawanie, aktorstwo to druga strona ludzi słabych, którzy silnie tworzą sobie aurę zayebistości, a w rzeczywistości są słabi, tak, to oni są słabi. Lubię takich ludzi rozbrajać i z twardych cwaniaków miękną, albo zaczynają się gubić w tym swoim dziwnym, stworzonym przez siebie świecie.
Po co pokazywać komuś rzeczy, które nie urzeczywistniają tak naprawdę tej prawdziwej naszej osoby? Kolejny przykład, pokazywać kobiecie jak mocno mi zależy, wręczając kwiatki przez pierwsze pół roku związku, a gdy się przyzwyczai i będzie miała już wystarczająco dobrze tam gdzie powinna, odciąć to i sprawić, ba, zmusić ją by się starała. "Będziesz się starała, będą kwiatki". A co to koncert życzeń? Bawienie się w dziecinadę. Ja kupowałem kwiatki, bo lubię to robić, zarówno kupować, jak wybierać i wręczać, cholerną satysfakcję z tego odczuwam i sam się cieszę z tego, że dumnie idę przez całe miasto z wielką różą do wybranki mego serca. Wiesz co? Nie udawałem ani razu, i średnio co dwa tygodnie przez prawie 3 lata były róże. Poza tym uważam, ze na pokaz to można sobie uszyć ubranie na spektakl w teatrze, w którym się występuje, albo pójść na pokaz mody. Aha, i jeżeli uważasz, że pokazywanie słabości jest wielką siłą, po to by przyzwyczaić kogoś do słabości, a później do wykorzystywać i pokazywać co innego, to jestes dla mnie fałszywy. A fałszywymi ludźmi mówiąc, delikatnie podcieram sobie dupę, a później wyrzucam w krzaki, przez co ten mój świat krzaków wygląda jak przydrożny las, czy tam wydmy przy plaży nad morzem Bałtyckim w Polsce, gdzie po wejściu przez dziurę w płocie i przejściu 10-15 metrów widzisz tzw. papierówki, czyli myślisz, że to białe zwinięte to kwiat, a to jednak chusteczka po robocie.

A czy twierdzisz, ze popadam w obsesję? Jasne, idzie tym sobie banie spieprzyć, mój dobry ziomek, łeb jak sklep, gadam z nim jak z thepassem czy Elle ale typowi coś w stykach się poprzepalało i ciągle ta sama nawijka, ciągle sobie coś wkręca, fakt o dziwo wariat przyciąga to, a że tą wkrętką są kobiety, to po prostu alvaro, że hej.

Spoko, nie mówię, że jesteś słaby i weź wyjdź, albo idź już spać, wręcz przeciwnie lubię jak ktoś wyraża swoją opinie na dany temat, dyskutuje ze mną odnosnie jakiś tam wniosków wyciągniętych i przytoczonych, bo to pomaga mi tworzyć ten mój świat, dostrzec to, czego nie dostrzegłem.

Przy okazji, nie jestem potworem, żyję normalnie, zachowuje się normalnie w rzeczywistości, nie jestem wytworem mojej psychiki, który w autobusie patrzy się, a nawet powiem GAPI się na dziewczynę, która siedzi twarzą do mnie i przeszywa ją wzrokiem, z przymrużonymi oczami, zwężonymi ustami i powtarza sobie w głowie raz, za razem "BĘDZIESZ DZISIAJ MOJA!". Choć, przecież tak wg innych działa prawo przyciągania, powtarzać sobie to, czego chcemy. Wiesz jak to tak naprawdę działa? Znów wykorzystam dzięki metodzie NLP, poprzez modalności obrazując Ci pewien aspekt. Wyobraź sobie, że studiujesz w jednym miejscu, a Twoja kobieta w drugim, przychodzi wymarzony weekend, pakujesz się, piątek po południe, jedziesz pociągiem x kilometrów do niej, wiesz, że chata będzie wolna, cały tydzień, a może miesiąc czekać, żeby sobie pouprawiać miłość, myślisz o tym, nastrajasz się, krępujesz się trochę, bo na samą myśl robi Ci się twardo, ale wierzysz, że będzie dobrze, że coś tam się zdarzy, wyobrażasz to sobie, finał finałów wszyscy znamy, nie będę dalej się rozpisywał, bo nie o to mi chodzi. Tak samo ja w głowie jadąc do pracy tworzę sobie w głowie, co będę dzisiaj robił, czy zaprojektuję coś, czy może coś wykombinuje i wszyscy mnie pochwalą, a może szef zawoła mnie by dać mi podwyżkę. W ten sposób myśląc, a robię to codziennie, nastrajam się bardzo pozytywnie, w pracy lecę jak burza, 8h mi mija tak, że zawsze jest "eee, posiedziałbym ze 2h jeszcze". W końcu bam, opisywałem chyba wczoraj jeszcze, jak mnie szef na rozmowę zawołał by rzucić hasło "Ziomuś, podpisujemy umowę o pracę, za 7 tysięcy zł w miesiącu, pasuje?" i tak o to dążę do celu, z dnia na dzień, z minety na minetę.

Wybaczcie za te metafory, ale to najbardziej oddaje to jak to wszystko widzę.

Hej wszystkim:) dawno już mnie tu nie było myślę że czas na pożegnanie. Nie jestem tym podbudowującym przykładem. Nie jest tak jak było.... i nie będzie.... Ani z nim ani bez niego.... po prostu nie da się cofnąć czasu.... Wydaje się że wszystko jest ok: żyję pracuje, bawię się ale cały czas drzazga pozostaje... Nie chce was demotywować możliwe że gdybym miała kogoś innego na horyzoncie sprawa wyglądałaby zupełnie inaczej - nie wiem. Fakt faktem przydałby się już jakiś Herr Flick, ale nic na siłę. Prawdą jest że czas leczy rany - boli dużo mniej, właściwie prawie w ogóle ale blizna pozostaje, i nie wiem czy kiedykolwiek zniknie. Życzę wam wszystkim powodzenia bo dobrzy z was ludzie z wielkimi sercami!!! Ciumki :*:*:*
Będę tu jeszcze zaglądać w chwilach zwątpienia:)
Wasza: Helga:*

phaya nie mam zamiaru być nieżyczliwy, chamski, czasami ręcę opadają jak tutaj na forum, gdy komuś coś tłumaczymy, ktoś łapie o co chodzi i nagle pisze post "MAM W DUPIE, BĘDĘ CZEKAŁ NA NIĄ I 10 LAT, CHCE BYĆ Z NIĄ I TYLKO Z NIĄ". Nie twierdzę, że to są Twoje słowa, czy podobne posty piszesz. Widzisz, rozstanie to dobry bodziec, by coś w życiu zmienić, na czymś się skupić, ludzie którzy korzystają z tego daru, odnosza gdzieś sukces na jakiejś płaszczyźnie. Tak ostatnio obserwuję, większość ludzi po rozstaniu w "coś" ucieka, skupia się na tym i odnosi w tym "sukces", czasami ktoś odnosi sukces w karierze, w sporcie, w samorealizacji, w czymkolwiek, często niestety ludzie odnoszą ten "sukces" w narkotykach, alkoholu, czymkolwiek takim, uciekają od problemu własnie w "to". Nie twierdzę, że nie jest tak jak mówisz, jestem facetem, wychowanym przez matkę, co mogę miec w głowie? Same wartości męskie? No, nie. Kwestia umieć wykorzystać tą zdobytą wiedzą i doświadczenię i wykreować w swojej głowie taki pewien stan świadomości. Ja np bardziej rozumiem teraz kobiety, ich postępowanie, tak samo innych ludzi, dzięki temu jest mi łatwiej. Nauczyłem się spostrzegawczości, co cholernie mi pomaga w życiu codziennym. Pamiętasz jak pisałem, że czerpię mega radość z dawania szczęścia, z pomocy innym? Teraz czasami nie muszę widzieć wzorkiem, że ktoś ma problem i potrzebuje pomocy, częsciej wyczuwam to. Nie narzucam się nikomu, ani nie jestem obsesyjnym ratownikiem życia.

Nie zapominajcie, że w życiu mamy jakiś cel, a jeśli nie mamy to sobie stwórzmy, tak łatwiej się żyje, tak samo jak jakieś zasady moralne, regulaminy, przepisy wg których trzeba postępować, to nie tyle ogranicza naszą swobodę, co pomaga nam w dojściu do celu, bo droga jest zawężona. Kwestia tylko umieć to wykorzystać, jak prawnik w sądzie, znając kodeks, wie jak zagiąć kogoś, jak prawnie komuś z dupy zrobić jesień średniowiecza.

Kolejna sprawa, zaczynam rozumieć, czemu ludzie po latach wracają do swoich "byłych" przez, których cierpieli. Nie da się chyba zamknąć na zawsze furtki, możemy tylko tak sobie wmawiać, ale po co? Widzę, że często jest tak, że były partner odzywa się po latach, kiedy już ta druga osoba żyje swoim życiem i nagle bum, wszystko wraca. Warto naprawdę zablokować wszystkie drogi kontaktu z eksami, każdy twardy, wszyscy mądrzy, ale jak przyjdzie co do czego to każdy wymięknie. Sam widzę teraz, jak tęsknie za swoją paczką sprzed 3 lata, która rozpadła się, bo ja miałem 19 lat, inny tok rozumowania, myślenie, początki związki, gdzie inna atmosfera - dojrzalsza panowała, studia, itd. A oni? Minęły 3 lata, a oni dalej są na tym samym etapie, poziomie na jakim byli w wieku 16 lat. Chlanie, noszenie glanów, jako okres buntu tylko w wieku 21 lat nie wiem czemu się buntują, chyba, że to taki life-style. Imprezki, głupie teksty, zachowywanie się jak dzieciaki i naśmiewanie z dziećmi chorymi na zespół Downa. Nie ukrywam, chciałbym z nimi się spotkać, wypić piwo, pogadać, bo mimo wszystko czasami byli dojrzali. Dwa razy z nimi kontakt urwałem, po ostatnim razie minęło pół roku i żyję świadomością, że próba odnowienia kontaktu będzie czymś w rodzaju wróceniem do eks. Mocno ciągnie, bardzo chcę, ale jak wracam, to widzę, że dalej jest ten sam syf, próbuje coś zmienić, ale dalej jest do dupy, finał finałów jest taki, że ból i złość jest większa niż poprzednim razem. Mimo wszystko, do pewnych relacji, z pewnymi ludźmi nie warto wracać, choćby nie wiem co. A nie będę ukrywać, że raz na kilka miesięcy mam okres "a w sumie mógłbym utrzymywać koleżeński układ z eks" - nie ma takiej mowy, to mnie zabije, poza tym po co to robić? Z sentymentu? Bo jeżeli z tęsknoty, to tym bardziej nie ma co się zastanawiać, bo wydłuży się znowu okres rekonwalescencji.

A jako pochwalenie się, bo uważam, że w końcu do mnie to doszło, przestałem zwracać uwagę na te sny, te przywiązania, nie rozkminiać co jest czym, a rzecz najważniejsza, wczoraj znowu pisała jedna z przyjaciółek mojej eks, czy wtedy do klubu przyszła ta moja nowa dziewczyna o której mówiłem, a jej nie było. Nawet nie odpisałem, pisała coś tam jeszcze, ale to olałem, mimo, że ciągnęło mnie poszydzić sobie z tego, to wiem, że sobie tylko krzywdę zrobię. Nie rozstrząsam, a bynajmniej póki co nie staram się zastanawiać czemu mnie wypytują o to czy mam dziewczynę, po czym dodają "ale wiesz, ja w ogóle nie gadam z [imię mojej eks] o Tobie, o jej nowym związku też nie". Po prostu traktuję te ich gadanie jako "winda", dzięki której znowu pojadę na dno, a tego nie chcę.

Faktycznie miłość idealnie można porównać do narkotyków, po rozstaniu cierpimy bo jest uzależnienie, wypisujemy do eksów, do przyjaciółek eksów, zastanawiamy się, jak narkoman, którego ciągnie to wstrzyknięcia sobie czegoś. W końcu przychodzi moment, gdzie świadomośc wygrywa nad podświadomością, że to jest złe, i rozdrapywanie ran, przyniesie efekt "dna".

pahaya skoro masz tytuł inżyniera to sam rozumiesz, jak studia zmieniły Twoje życie, jak patrzysz na te same rzeczy, na otaczający Cię świat przed studiami i po studiach, więcej rozumiesz, więcej rzeczy jest dla Ciebie "jasna", wiesz jak działa silnik, czym jest wykres entalpia-entropia dla turbiny, na czym polega 1 zasada termodynamiki Newtona, jak się odnosi do świata, albo jak działa silnik Stirlinga (jeżeli nie te studia), to wiesz czym jest transmitancja operatorowa, jak się odnosi Prawo Kirchhoffa, albo znasz zasady mechaniki gruntu.
Tak samo jest z rozstaniem, przed rozstaniem nie kumasz świata, po rozstaniu świat wydaje Ci się inny. W oby dwóch tych przypadkach jest tak, że niekoniecznie musisz "po" mieć nową wiedzę i inne spojrzenie. Niekoniecznie musisz być inżynierem z wiedzą, może to być zaliczanie na ściagach i zdobycie tego tytułu jakimś cudem, tak samo po rozstaniu zamiast odrobić lekcję jaką jest wyciągnięcie wniosków, możesz popełniać te same błędy, over and over again, jak to Nelly śpiewał.

A jak tego przejścia dokonać?

Kochani, widzę wiele nowych "twarzy", pewnie niewiele kto mnie skojarzy (jadę rymami ;d), aczkolwiek też byłam częścią tego wątku. I chyba w odpowiednim momencie przychodzę - coś mnie tutaj przyciągnęło dzisiaj. Chciałabym poprzeć słowa Elle o sztyfcie. U mnie wszystko potoczyło się bardzo szybko. Świadomość pojawiła się oczywiście nie od razu, ale kiedy zaczęła przychodzić to nie zagłuszałam jej emocjonalnymi wytworami. Teraz nawet już nie pamiętam na czym tamten związek polegał, jakim człowiekiem był ex. Kurcze, życzę mu jak najlepiej ale nie wiem nawet jak on wygląda dokładnie. Co robi, co lubi, nie obchodzi mnie to. Cieszy mnie, że zakończyło się coś mega toksycznego i niszczącego mnie.

Przyznaję, szybko wyszłam z tej walki. Miesiąc z kawałkiem? I w momencie kiedy zrozumiałam, że ex nie jest mi do niczego potrzebny, że samotność, własne towarzystwo uwielbiam ponad wszech miarę, odzyskałam radość życia oraz nową energię pojawił się ktoś w moim życiu (Życzliwy nawet na fejsie obczaił ). Jesteśmy razem zaraz trzeci miesiąc. Życie nie jest cukierkowe, więc i mój księciunio ma wady. Tak jak i ja. Ale jest równowaga. 50/50 jak to mawiał thepass. Inni patrzą na nas i mówią, że dajemy kopa. Nawet kiedy tylko siedzimy obok siebie i nic nie robimy. Czuje się szczęśliwa i nie pojmuje jak mogłam wtedy zadowalać się jakimiś nędznymi okruchami?! Szit!  Teraz nagle facet potrafi patrzeć razem ze mną w przyszłość zachowując przy tym własne ja. Kwintesencją naszego związku jest towarzyszenie sobie w samotności.

Także...szable w dłoń. czy jakoś tak ; )

Tenko, lepsze cztery miesiące plasterka niż sześć lat śpiocha...

Albo jeszcze inaczej. Nie tylko zmiana sytuacji, ale osoby. Niby jest inna, niby mozna racjonalnie opisać ją inaczej. Ba, lepiej, ale program dzieki ktoremu został dokonany wybor jest taki sam. Nadal mamy te same potrzeby i cele. Najszybciej przychodzi na mysl oczywiscie chęć pomocy drugiej osobie, współczucie, chęć naprawy - i niby 2 rozne osoby, ale w głebi "cos z nimi jest nie tak" i to wlasnie ten mechanizm przyciąga, a nie cała reszta. Logicznie czy swiadomie sobie wytlumaczymy roznice, a nie bedzie to prawda.

Napisałeś, że "wszystko wraca" :> Dlatego się czepiłam

Niektórzy piszą też coś o jakichś "bliznach" , niczym piraci albo jeńcy wojenni
Dla mnie jest to objaw dalszego pielęgnowania w głowie swojej "wielce nieszczęśliwej historii" i zaciąganie się tym, niczym starą skarpetą.
"Ach, czymże bym był/była bez mojej rzewnej historii..?" itp.

Odpowiadam: SZCZĘŚLIWĄ ZIOMALKĄ/ZIOMALEM

Enona, brak mi słów na ciebie..
Z kogo Ty chcesz zrobić głupiego? z NAS?
Przyszłaś na wątek, który ci poleciłam żeby ci pomóc zrozumieć pewne mechanizmy, a ty robisz sobie z niego kolejny pretekst żeby zapytać jak uratować to gówno , z którego się wyrwałaś?

Jesteś jak narkoman w fazie największego głodu. Można go lać pałką po głowie, a ten otrzepie się i na wpół przytomny i trzęsący się w swojej delirze zapyta: "to gdzie moja działka?"

Dramat.

Wrócimy do tematu jak wytrzeźwiejesz

Większość z Was jest tymi zdradzonymi, porzuconymi, zranionymi...
Ja stoję po drugiej stronie barykady: zdradziłam, porzuciłam, zraniłam.
Jednak czasem się zastanawiam kto ma gorzej.
Ciężko mi poradzić sobie z faktem, że rozwaliłam nam życie.
W sumie całą trójką mieliśmy je unormowane, jednak ja za plecami czułam,
że relacja z mężem to nie jest to.
Może dostanę od was po nosie, ale muszę się zapytać.
Czy warto poświęcać naprawdę aż tyle aby znaleźć własne szczęście?