Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę. - Netkobiety.pl

Hej wszystkim :-)

U mnie w porządku, dzięki za troskę. Uciekam w pracę, zapelniam czas i może dlatego mnie tak mało wirtualnie. Ale powiem wam, że to działa. W porównaniu do tego, co było, jest nieporównywalnie lepiej :-) Wiem, że pogoda nie pomaga, jest szaro i smutno, jednak cieszy mnie myśl o Świętach, to już nie tak daleko :-) Dołki trwają coraz krócej, miewam też chwile absolutnego szczęścia. Jest dobrze :-) Jedyny minus, jaki zauważam to ochlodzenie wewnątrz, gdy pomyślę o kolejnym związku, randkach. Czuję, że to jeszcze nie ten czas. Za bardzo boli w środku.
A jak wy się trzymacie? :-)

Hej wszystkim.
Widziałam go dziś na parkingu pod sklepem. Nie wyszedł z auta mimo to oglądałam się za siebie parę razy...męczy mnie to, że moge go spotkać w kazdej chwili. Do tej pory się telepię w środku...wszystko jest taki świeże i boli   A co gorsze myslę o nim, tęsknie...za tym katem...dobre wspomnienia wracają...szybko przypominam sobie o tym wszystkim co sie stało ale średnio pomaga

Chicago, myślałeś  profesjonalnej pomocy? Psycholog, psychiatra? Przepraszam, że tak wprost, ale jeśli minęło tyle czasu a u Ciebie wcale nie jest gorzej a wręcz przeciwnie, to czy jest sens się męczyć i tracić czas?, tracić życie? Pomyśl tez odrobinkę o sobie i o tym, co dla Ciebie dobre. Wybacz sobie błędy, jakie popełniłeś w tej relacji i nie wracaj do tego. Staraj się patrzeć do przodu, nie na to, co było. Nie jesteś w 100% odpowiedzialny za to, co się stało.

U mnie chyba podobnie, ale po prostu o tym nie myślę. Wypełniłem sobie czas do granic możliwości - ciągle robię coś co sprawia mi przyjemność i mnie pasjonuje. Poznałem w ostatnim czasie też kilka osób, ale nikogo tak interesującego jak ex (choć z wyglądu ładniejsze, ale to mało istotne). Niby wszystko jest w porządku, ale ciągle przebija się w głowie myśl, że moje życie straciło sens i w zasadzie to nie wiem po co żyję. Nigdy też nie bałem się śmierci, ale nie mam myśli samobójczych - głównie dlatego, że wyrządziłbym krzywdę bliskim. Czuję się trochę jak bohater ostatnio obejrzanego filmu "Knight of Cups". Jeśli myślę o chwili obecnej to wszystko jest okej, bo robię fajne rzeczy, rozwijam się, nie mam powodów do narzekań. Wszystko jest jednak też bezsensu, tylko zapchajdziurą, ślepym pędem. Zobaczymy jak sytuacja się rozwinie, może to normalny etap po rozstaniu, pt. odczuwanie pustki.

Autre,
Psychlog pomaga ludziom, ale ja go nie potrzebuje bo zrodlem tej hustawki emocjonalnej jaka przezywam jestem ja. Pisalem wam kiedys ze walczylem i chcialem wszystko zakonczyc po mojemu, podziekowac pozegnac sie. I tym samym wciaz walczylem i nie odlaczylem sie od niej wogole po rozstaniu.
Stad moje hustawki emocji. A ostatnio jest po prostu bardzo zle. A dlaczego? wytlumacze nizej chlopakom.
Camaro, Kamil,
Jako faceci mamy byc niby mescy stanowczy itd itp. Ale nic nas tak nie rani jak porzucenie przez kobiete. Cierpi nasza duma, nasze serce. I ja tez umiem zajac sobie czas. Mam co robic, tylko jak pisze kamil sprawia to radosc chwilowo uciekam myslami od sedna sprawy, ale w rzeczywistosci wiem tez ze jest to ucieczka od tego czego chce a miec nie moge.
U mnie doszlo do ostatecznego spotkania. I to co tam przezylem bylo dla mnie wspaniałe. A to co przezylem dzien pozniej bylo szokiem. I dzis po 4h snu(wiecej organizm spac nie pozwolil) jestem tu w pracy i czuje jak rece mi drżą serce wali, a ja nie wiem za bardzo co poczac. Moze jestem facetem kochajacym za bardzo, a moze poprostu kochajacym. Juz sam siebie nie rozumiem. Czuje sie bardzo zmeczony fizycznie i psychicznie ale decyzji czy dalej bede w tym stanie trwal jeszcze nie podjalem.
Moze opisze wam cala historie popoludniu...

A jeszcze Ci powiem Chicago, ze dokladnie pamietam moj stan w pierwszym tygodniu po rozstaniu. Tez nie moglem spać,usiedziec na miejscu przez minute, ucisk w sercu... Wzialem wtedy kilka dni wolnego i spedzilem ten czas z rodzina. Troche pomoglo. Dlatego moze pomysl nad krotka przerwa od pracy, uspokojeniem mysli, emocji. Ps. Pisalem ostatnio wiadomosc priv do jednego uzytkownika z forum, ktory bardzo przezyl rozstanie: depresjja, leczenie farmakologiczne, itp. Zapytalem jak sie teraz czuje, czy sie wyleczyl. Ku mojemu zdziwieniu odpisal
(A minely 2 lata od jego postow). Odpisal ze juz praktycznie w ogole nie mysli o ex,  jest mu obojetna. Spotyka sie z kims innym ale jest ostrozniejszy. Takze jezeli jemu przeszlo, a byl w strasznej rozsypce, to przejdzie i nam. Grunt nie tlumic tego w sobie, pogodzic sie z faktami i miec nadzieje na lepsze jutro.

Ej chłopaki..?? Co się dzieje?
Myślałam że tu cisza bo każdy już odchorowal ex i idziecie do przodu a wygląda że proces u niektórych dopiero się rozpoczął..

Gdzieś w sieci mignął mi taki obrazek - kobieta i mężczyzna po rozstaniu. Kobieta pierwszy miesiąc płacze i rozpacza,  potem odżywa, bawi sie i idzie naprzód. Mężczyzna odwrotnie - najpierw czuje że żyje a po miesiącu przychodzi depresja i rozpacz.
Coś w tym jest ze obie płcie radzą sobie z tym zupełnie odwrotnie.
U mnie minął właśnie 2 miesiąc, o ex myślę tylko w ten sposób ze gdzieś tam żyje i istnieje jednak nie mam już wobec niego kompletnie żadnych uczuć. Jest mi całkowicie obojętny.
Nie spotykam się z nikim, przelotna wcześniejsza znajomość sama się urwala tak więc myślę że proces wyzdrowienia po rozstaniu zawdzięczam tylko sobie. I Magii

Bardzo chciałabym wam pomóc, dac receptę na to aby przebiegło to tak sprawnie i szybko jak u mnie ale nie wiem jak to zrobić
U mnie to sie po prostu stało samo. Pewnego dnia poczułam że weszłam na wyższy poziom i nie ma powrotu do stanu poprzedniego.
Przewartosciowalam wszystko w swoim życiu, przedstawilam myslenie na opcję "Ja i tylko ja się teraz liczę " i od jakichś 2 tyg jestem innym człowiekiem.
Tak jak radzi Camaro - trzeba się odciąć od wszystkiego.
Ja usunelam wszystkie maile sms-y, zdjęcia w tel żeby mnie nie kusilo grzebać w nich czasem.
Nie mam sentymentów bo on też ich nie miał.
Na dzień dzisiejszy najbardziej wartościową osobą w moim życiu jestem JA. A potem będzie jeszcze nowy "ktos"
Na tą chwilę jest mi super samej, i aż mi głupio zarzucać was moim optymizmem.
Chciałabym naprawdę żeby i u was tak się zadziało że za 2 dni wstaniecie z łóżka i poczujecie nowy grunt pod nogami.
Póki co proszę,  czytajcie książkę i stosujcie się do rad. Jeżeli nic innego nie działa to Magia musi

Little
zależy jakie żarty się was trzymają
Moje żarty mają drugie dno tylko jeśli ktoś na prawdę mi się podoba.
W innym przypadku po prostu zwyczajnie robie sobie jaja

Zakochana
kochanie przykro mi że dowiadujesz się takich rzeczy o ojcu swojego dziecka...
Wiem że po cichu liczyłaś że on się opamieta i poczuje coś do was chociazby na kształt partnerstwa...?
Że ojcostwo przybliży go do ciebie.
Tak się jednak nie stało bo jak widać on sobie zamknął już ten rozdział dawno temu.
Pamiętaj że jesteś jeszcze pod wpływem emocji związanych z narodzinami malutkiej więc bądź dla siebie bardziej wyrozumiala - masz prawo czuć się tak jak się czujesz.
Widzisz sama że nie masz absolutnie żadnej kontroli nad tym człowiekiem i nie masz wpływu na jego zachowanie.
Co możesz zrobić?
Przytulić córeczkę, zrobić sobie cieplej herbaty i poprzeklinać na wszystkich drani tego świata z twoim ex na czele.
Nie wiem czy to pomoże ale na pewno da ci kontrolę nad samą sobą i własnym życiem.
Przytulam cię

Najgorsze jest właśnie to, że nic nie mogę zrobić. No, a szczerze powiedziawszy to nie wiem czy już nie jestem na skraju wytrzymałości... Mam dość, po prostu. Łapię się na tym, że nie mam siły zajmować się dzieckiem. Potrzebuję przytulenia, czułości. Nawet nie mam kiedy odespać, jestem przemeczona, a od niego nie mam żadnego wsparcia... Już nie wiem co robić... Co to da że poprzeklinam czy ja przytule? To nie zmieni mojej sytuacji... Wiem, że powinnam myśleć o małej, ale boli mnie to, że nikt nie pomyśli o mnie, a jest mi naprawdę ciężko... Nie mieście mi że muszę dla niej. Wiem, że choćbym miała się czołgac to muszę sobie poradzić bo nikt tego za mnie nie zrobi...  Ale tu chodzi o mnie... Nie mam już siły... Tak bardzo go kocham i taj bardzo za nim tęsknię... Jeszcze muszę go widywać... Ja już mam dość,  ja tak nie chce

@Chicago
Mamy całkiem podobne historie. Moja ex też była zakochana i wydawało się jej, że kocha - często powtarzała, że nigdy mnie nie zostawi, że jest ze mną szczęśliwa, że tak wielce zakochana. Było to też widać w jej czynach - troszczyła się, robiła niespodzianki, dawała wsparcie, cieszyła moimi sukcesami. A ile my rozmawialiśmy! Potrafiliśmy wyjechać na 3 tygodnie do obcego kraju, nie mieć internetu, spędzić ten czas wspólnie i ani chwili się nie nudzić czy kłócić. Każdego dnia w "zwykłej codzienności" też gadaliśmy, pisaliśmy SMS, dzwoniliśmy bez końca, codziennie.

Podobnie jak ty, dużo pracowałem, wieczorami czytałem książki lub wykonywałem kolejne zadania. Na koniec zarzuciła mi, że zbyt mało czasu jej poświęcałem. Początkowo w to uwierzyłem, ale to jednak była ściema, wymówka na oczyszczenie sumienia, zrzucenie winy. W końcu spędziłem z nią tysiące godzin na rozmowach, wspólne weekendy, kilkadziesiąt podróży, wiedziała że planuję się oświadczyć, mieliśmy wspólne plany na budowę domu i przyszłość. Dawałem wsparcie, pomagałem we wszystkim, dostawała prezenty, niespodzianki, etc.

I co? To nie miało nic do rozpadu związku. Powodem było, że spotkała kogoś innego, zakochanie jej przeszło, a motylki przeleciały na inną osobę. Niczego bym nie wiedział, gdybym nie sprawdził jej facebooka i telefonu (nawet po tym się wypierała, że to tylko kolega). To była dobra decyzja, inaczej męczyłbym się tak jak ty dzisiaj. Ona odchodząc też płakała, a po odejściu pisała smsy, dalej próbowała się troszczyć, wspierać. Ale to już nie była miłość - może litość, szacunek za te wspólnie spędzone lata, nie wiem. Czyli to nigdy nie była miłość.

Nie chcę pisać czarnych scenariuszy, ale u Ciebie może być podobnie. Płacze, bo boli ją twoje cierpienie. Tęskni, bo to były fajne czasy. Czuje się zraniona, bo myślała, że nigdy się w niej nic nie wypali. To wszystko jednak przeszłość, bo mogła zakochać się w kimś innym (być może nawet bez wzajemności, to bez znaczenia). I to nie była miłość, a co najwyżej zakochanie. Nie miej więc do siebie żalu, odpuść i staraj się iść dalej.

Im dłużej czekasz, tym dłużej cierpisz. Ona cię nie kocha, inaczej byłaby przy tobie.

@kamil-bydgoszcz,
Faktycznie historie mamy bardzo podobne.
I ja spodziewam sie ze tak wlasnie zakonczy sie to u mnie. Dokladnie tak samo. 
Jej łzy i słowa bedac przy mnie brzmiały cudownie. Ale co z tego jak właśnie poza bardzo   rzadkimi spotkaniami nigdy nie wykazala inicjatywy wlasnej zadzwonic, zaaranzowac spotkanie. Nie raz mialem tak ze dzwonie, a w miedzyczasie naszej rozmowy ona spotyka znajomą, mowi ze oddzwoni zaraz, a okazuje sie ze moj telefon milczal juz do konca dnia.
Tak samo ostatnio w glosie poznac bylo ze wazniejsza jest rozmowa z osoba z ktora wracala z pracy niz ja. I to oburzenie na moje slowa ze tesknie i szkoda ze sie nie zobaczymy w tym tyg. Wtedy sam wybuchlem.. niepotrzebnie, bo wywiazala sie gadka bez ladu i skladu a ona tylko czekala az skoncze by rzucic sluchawka.
Dlatego lepiej tego bym nie ujał. Łzy są bo boli ją moje cierpienie, bo pieknych chwil bylo multum. Bo kochała?
I też dostrzegam niepokojące znaki w jej otoczeniu. Dużo znaków zapytania, nowe znajomosci, czasem i nastoletni chlopcy wokol niej. Odpowiedzi jak ty nie poznam. Nie znam haseł, a kontrola w zwiazku to rzecz mi obca, choc bylby to najlepszy sposob na dowiedzenie sie calej prawdy.
A tak musze sam odpuscic albo dalej starac sie o pseudo uczucie. Bo co znaczy po 3 prawie miesiacach "nie wiem, Poszlam dalej i nie wiem czy chce wracac do tego".
To jest decyzja dla mnie bardzo trudna. Ale powoli uswiadamiam sobie ze najlepsza dla mnie.
I wyobrazam sobie w 100% jak sie czujesz. Jak moglo cos co bylo tak kompletne skonczyc sie w taki sposob? Czujesz sie oszukany, zraniony, czuje bezsensownosc i pustke.I mimo tego ze wiesz ze gdzies tam dasz rade zwiazac sie znow z kims nowym, wiesz tez ze pamiec o ubieglym zwiazku bedzie cie zatruwac od srodka. I to jest najwiekszy strach...
Dlaczego idealne zwiazki w ktorych na pozor nic  nie brakuje sie koncza?

Girl
Soczysty buziak dla ciebie :* 
Taka była moja misja wczoraj żeby naładować pozytywnie Girl i udało mi się
Od teraz będzie tylko lepiej, gwarantuje Ci kochana.

Dla was chlopaki mogę pomóc i zasugerować przeczytanie  jesli nie ksiazki to chociaż recenzji lub opinii nt  "Nie zalezy mu na tobie". To pozycja dla bab ale wystarczy zamienic 3 os l.poj i juz mamy naszych meskich adresatów. 

Jak byk jest tam napisane co robi osoba której NIE ZALEZY na związku i która NIE KOCHA.
Jeżeli nie dotarło to jeszcze do was w sposób naturalnej kolei rzeczy musicie być niestety brutalni i zmusić się do przeczytania tego.
Prościej się tego nie da zrobić i nie ma co dywagować czy ona może się waha, a może potrzebuje czasu, a może to czy tamto.
Gó....no prawda. Niczego już nie potrzebuje od was. Najwyżej świętego spokoju i im szybciej to ogarniecie w głowach tym lepiej dla was i waszego otoczenia.

To się da zrobić i nie jest to wielki wyczyn tylko trzeba chcieć się pożegnać że smętnym kochankiem rodem z ponurego romansu a zacząć być silnym konkretnym facetem.
Wstać jeśli padłeś i ruszyć naprzód. Świat czeka a z nim nowe możliwości.
Tylko trzeba chcieć.

Chicago wiesz dlaczego idealne zwiazki sie koncza? Bo najzwyczajniej nimi nie byly - przynajmniej dla jednej ze stron. A jesli tak, to i o zadnej milosci nie moze byc mowy. Na łzy i słowa się nie naberaj. Tylko czyny i fakty!!! A te są takie, że Twojej ex juz NIE MA i na 90% przerzuciła swoje zainteresowania na kogoś innego. Moja też do końca zrzucała winę na mnie, ale ja tego nie kupiłem. Mimo że nie miałem ciężkich dowodów jak Kamil zakończyłem to, bez większych protestów z jej strony Także najzwyczajniej w świecie Panowie i Panie, nasi ex nie byli przeznaczeni dla nas. Najważniejsze i najcieższe zadanie dla nas , to sobie to uswiadomic i zaakceptowac.

Oj nie, nie byli nam przeznaczeni.
Cale kurde szczescie, bo moj ex jest nawiedzony! Mel zna cala historie, moze potwierdzic. Hah, teraz mam z tego ubaw. Nawet moze mi go szkoda, bo wdepnal w niezle bagno, choc jemu sie wydaje, ze jest lepszy od innych, tzw szarakow. Masakra jakas. Ale jego problem!
Juz mi moj ex zycia nie zatruwa!

Mel, dzięki za polecenie tej książki. Jest świetnie i przystępnie napisana, z lekką dozą humoru, ale znakomicie trafia do głowy. Jak chcecie, mam ją w pdf-ie, to wyślę, tylko się zgłaszać

Lecę od końca, bo ostatnio nie ogarniam

Little, super zabawy Ci życzę. baw się dobrze, tańcz i śpiewaj i daj się ponieść chwili Świetnie sobie radzisz. Grunt to nie myśleć.

Camaro, dzielimy, ten sam punkt widzenia. Gdyby związek był idealny, nie skończyłby się. Z prostego powodu: w takim związku obu osobom na sobie zalezy w niemal jednakowym stopniu. Obie chcą dawac (od) siebie drugiej stronie. Jeśli ta proporcja się chwieje, to nie jest idealny związek. Wyobraźcie sobie, że ktoś o was dba i pozwala dbac o siebie. Kontaktuje się z wami i wiecie, że wy też możecie się z nim kontaktować. Mozecie porozmawiac o wszystkim, macie wspólnotę myśli, uczuc, wspólne wspomnienia, przeżycia za sobą, historię. To jest idealny związek i do tego dążcie. Nie ma co zadowalać się podróbkami tylko po to, żeby kogoś kochać i miec w swoim zyciu. Ludzie, którym dziś zazdrościcie kradzionych pocałunków czy spacerów za rączki, jutro mogą się rozstać. Nie zyczę nikomu, ale takie są realia. Niejedna, wydawałoby się, dobrana para zakończyła taką relację. Tym bardziej (choć może nie brzmię teraz optymistycznie), trzeba zabrać się za siebie, za pracę nad sobą, walke ze schematami w głowie, żeby być odpowiedzialnym za siebie i swoja dojrzałością wewnętrzną nie dopuścić do kolejnego rozstania. I znaleźć kogoś, kto mysli tak samo i tak samo nad sobą pracuje. Dlatego pesymistycznie, że stworzyć trwaly związek nie jest wcale łatwo. Namiastki tak, owszem. Masz je na ulicy, w klubie, w parku. Gros relacji jest na chwilę, na kilka lat. I wiem, że nikt nie planuje zakończenia i wchodzimy związek z myslą, że może to będzie to. Till the end i tak dalej, ale nie zawsze ma się to szczęście. I Camaro dobrze mówi: tylko czyny i fakty. Nie słowa. W słowa łatwo uwierzyć, gdy pojawiają sie emocje, zaangażowanie. Ale przychodzi taki moment, że po kłótni najczęściej z ukochaną osoba przychodzi chwila zdrowego rozsądku i myślisz: co było mówione a co zostało zrobione. Niedorosly partner powie wtedy: nie rozliczaj mnie, a Ty co robisz, za dużo ode mnie wymagasz, ciagle tylko Ty i TY. Nie wierzcie w to. Powtarzam: NIE WIERZCIE. Jesli kierujecie się rozumem i naprawdę wiecie co ustalaliście a co nie ma pokrycia w czynach, to proste zrzucanie odpowiedzialności i winy na was. Czy ktoś, kto tak robi, kocha? Czy jest to cudowny i idealny związek? Nie

Mel, uwielbiam Cię za te słowa: "To się da zrobić i nie jest to wielki wyczyn tylko trzeba chcieć się pożegnać że smętnym kochankiem rodem z ponurego romansu a zacząć być silnym konkretnym facetem.
Wstać jeśli padłeś i ruszyć naprzód. Świat czeka a z nim nowe możliwości.
Tylko trzeba chcieć."

Zdobyłas nimi moje serce dzisiaj :*

Girl, czytałas tą stronę polecana przez Agę : moje dwie głowy? Jak tak opowiadasz o swoim eks, to mi się przypomina moja pierwsza kobieta Dopiero, gdy dopuszczasz do siebie rozum i oddzielasz emocje, oczy Ci się szeroko otwierają jak bardzo można manipulowac człowiekiem, nie?

Chicago, człowieku, szkoda Cię dla niej. Naprawdę. Jesteś człowiekiem pełnym pasji, zaangażowania. Swoją kobietę potrafisz na rękach nosić. Powiedz czemu godzisz się na to, żeby ktoś tak z Tobą postępował? Czemu zabiegasz o nią a panna ma muchy w nosie i fochy. Jak będzie chciała, zadzwoni, jeśli nie, to nie. A Ty cierpisz i przeżywasz. O ile Twoją reakcję rozumiem, jest zupełnie ludzka, to pomyśl czy jej świadczy o miłości czy choćby szacunku lub przynajmniej o dobrym wychowaniu. No nie, chyba się co do tego zgodzimy. Ty jeszcze poznasz co to prawdziwa miłość i idealny związek. Wiem o tym. Tylko nie możesz trzymac się kurczowo tego, co się rozpada, bo waszej relacji już nie ma. Podam Ci kilka przykładów ze zdrowego związku, jesli masz jakieś wątpliwości.
Pisze sama do Ciebie, jeśli Ty nie napiszesz?
Pyta jak minął Ci dzień, tak sama z siebie?
Proponuje spotkania, bo chce Cię zobaczyć?
Określa Cię słodkimi słówkami albo jakimiś waszymi przydomkami, o których tylko wy wiecie?
Wie o Twoich problemach i pyta o nie?

Powiedzmy, że to taka podstawowa piątka, bo pewnie jeszcze wiele można dopisać. Jeśli na każde z tych pytań odpowiadasz 'nie', to nie ma sie nad czym zastanawiać. Jeśli mówisz "nie, ale...", tak samo.

Jak pisałam wyżej, dobrze, że otwierasz oczy i zaczynasz przypominac sobie, że panna nie była tak idealna, jak sądzisz. Z czasem będzie tego więcej, o ile będziesz konsekwentny. Przygotuj się.

Radziłam Ci pomoc psychologiczną nie dlatego, żebyś uczestniczył w mega długiej terapii. Nie, chodzi o to, żebyś opowiedział komuś profesjonalnemu o tym, co Cię trapi, o swoich przeżyciach i odbył dosłownie kilka spotkań. Ja tak zrobiłam kiedyś w okolicach pierwszego rozstania. Wystarczyło kilka spotkań i psycholog naświetliła mi jak to jest. Zwróciła uwagę na problem wzajemności i równorzędności relacji. To pozwoliło mi przemyśleć sobie pewne sprawy, więc moze i Tobie pomoże.

Kontrola to nigdy nie jest dobry sposób, wybij to sobie z głowy. Jak powiedziała moja koleżanka: jak sprawdzisz raz, nie powstrzymasz sie kolejny i kolejny. Po prostu trzeba więcej czasu poświęcić na poznanie drugiego człowieka, żeby mu zaufac na tyle, iż wiesz, że jesteś dla niego priorytetem.

Chicago, jako kobieta snuję wizję tego, co ona czuje. Być moze nie zakochała się w nikim. Nie wiem trudno mi powiedzieć. Moze próbuje sobie umilić czas flirtami, podnieść swoja wartość we własnych oczach (kiepsko, ale zawsze). Moze po prostu, jakkolwiek to będzie brutalne, nie chce być z Tobą. Być moze znudziła się, moze uznała, że to długo trwa a ona nie jest w pełni szczęśliwa i nie chce tego ciagnąć. Nie wiem. Mogę tylko dywagowac.
Natomiast a propos tego, nad czym się zastanawiasz:
- tęsknota - tak, jeśli ktoś tęskni, to się kontaktuje. Wszystkimi możliwymi sposobami. Gdy ma wątpliwosci czy nie wychodzi na desperatkę/desperata, mówi o tym wprost. Jesli piszesz jej wiadomość na messengerze, ona odczytuje i milczy i nie zadaje sobie trudu, by potem chociaż napisac "przepraszam, byłam zajęta', to panna Cię nie chce.
- upartość - jesteś da niej osoba, która przeszkadza jej w nowo odzyskanym życiu. Zrozum to. Ograniczasz jej wolność w ten sposób, dlatego im Ty będziesz bardziej naciskał na spotkania i kontakt, tym bardziej będzie się do Ciebie zwracała negatywnie i źle o Tobie myslała. Odpuść tak zupełnie i zajmij sie sobą - każdy Ci tu już to chyba powtarzał. Co jeszcze jest niejasnego?
- łzy - proszę Cię... Nie powiem, że kazda kobieta umie płakac na zawołanie, ale są takie, które to potrafią. To tyle w temacie szczerości. Choć fakt, mogło ją ruszyć sumienie na widok Twojego bólu i szczęsliwych wspomnień. To też możliwe, ale nie obiecuj sobie po tym zbyt wiele. Po prostu sie rozkleiła chwilowo.
- zranienie - czas jest zawsze najlepszym rozwiązaniem. Nie dam Ci nadziei co będzie za kilka-kilkanaście lat, ale może kiedyś uda wam się spotkac na kawie bez żalu. Ale jeśli zamierzasz na nią czekac, to Ci dam w pewną częśc ciała. Chcesz przeczekac życie i je zmarnowac? Zwariowałeś?! Dla laski, która nawet do Ciebie nie oddzwoni?
- fazy życia - masz prawo z nią zamieszkać wtedy, gdy nie tylko ona będzie na to gotowa, ale i Ty. A ona nie ma prawa wywierac na Ciebie nacisku ani Cię do tego zmuszać. Jeśli komuś się powodzi lepiej a komuś mniej, to zawsze da się to pogodzić ze sobą tworząc związek, natomiast niegrzecznie jest komus to wypominać.
- samopoczucie - tym powinienes się zająć. Nie nią. Tylko i wyłacznie sobą. Stracisz bliskich, stracisz zdrowie, pracę i co, nadal będziesz czekał? Stań się człowiekiem z pasjami, wszechobytym, związanym z rodziną i przyjaciółmi, optymistą. Tacy ludzie przyciagają innych podobnych sobie. A nikt w stylu twojej eks nie jest Ci potrzebny.

Do dzieła! Na co Ty czekasz, chłopie? Jest póxniej niż Ci się wydaje. Nie masz czasu do stracenia

Zakochana, wiesz co ja sądze o tak szybkim pakowaniu się w związki po związkach? To, że facet jest bezrefleksyjny i egoistyczny. Zamiast skupić się na Tobie a przede wszystkim na małej, on już szuka nowych wrażeń. Za kim tęsknisz? za facetem, który poleciałby za spódniczką, gdybyś mu odmówiła albo miała gorszy okres? za kimś, kto nawet małej nie potrafi wziać na ręce? A co, moze jest dobrym ojcem? Moze zaproponował, że chociaz weźmie ją na jeden dzien, żeby Cię odciążyć? Ja nie mam słów, tylko dziwię się po kim wciąz płaczesz. Ten pan nie jest Ciebie godzien. Znajdziesz kogoś odpowiedzialnego, kto nie zostawi ani Ciebie, ani Bianki.

Chicago, książkę już wysyłam.

Tak, jesteś człowiekiem z wadami. Jak każdy
A tak do zapamiętania: jeśli ktoś Cię krytykuje, obojętnie za co, zastanów się czy doszedł tak daleko, że ma do tego prawo. Zastanów się czy w ogóle dasz mu prawo do krytykowania Ciebie, to po pierwsze. A po drugie, pomyśl czy sam reprezentuje sobą tyle, że jego uwagi dotyczące krytyki Twojej osoby są cenne. Niestety, na ogół jest tak, że ludzie krytykują, żeby kogoś obwinić a samemu mieć czyste ręce, pozbyć sie odpowiedzialności. Bo widzisz, jeśli ktoś krytykuje Cię konstruktywnie a masz świadomość, że jego uwagi są cenne i celne, bo jest osobą dojrzałą, kto niejedno przeszedł i wiele wie i wykazał się mądrością, to wówczas to przemyśl. Ale jeśli, jak mówisz, kiedyś wszystko pasowało a teraz nic nie odpowiada i wszystko jest źle, to nie bierz tego do siebie. Wyobraź sobie, że ktoś jak mały wredny ptaszek skacze i ćwierka uporczywie : to Twoja wina, twoja wina, żeby Cię zdenerwować, pogorszyć nastrój i samoocenę. O, albo jak kukułka w zegarku, coś takiego mam na myśli Nie bierz tego do siebie. W każdym rozstaniu wina leży po obu stronach, ale Ty bierzesz na siebie 100% a tak nie można. Musiałbyś byc tyranem, despotą, damskim bokserem i notorycznie ją poniżać, sprawdzać, być pod każdym względem łajdakiem, aby tak było. Spokojnie, na pewno tak nie jest. Nie wierzę w Twoje 100%, nawet w 50% nie wierzę

Z jednego się bardzo, ale to bardzo cieszę. Z tego, że otwierasz oczy Oby tak dalej, dasz radę

A dziękuję, dobrze Póki co, nie przyciągnęłam jeszcze niczego spektakularnego, ale wszystko przede mną Na razie skupiam się na pozytywnych uczuciach, nawet sporo we mnie wdzięczności do eks, bo tak naprawdę wiele mi dala. dzięki niej wiem na ile jestem gotowa dla drugiej osoby, jak wiele mogę dac z siebie.  Że potrafię prawdziwie kochać i dzięki temu związkowi dowiedziałam się wiele o sobie. Serio, dziękuję jej w myślach, bo nadal pilnuję zasady: zero kontaktu. Eliminuję żal, gorycz i smutek. Wiadomo, nie zawsze się da, ale coraz mniej tego we mnie
Jest pięknie
Aczkolwiek mało to skromne, dziś podziękowałabym między innymi sobie, że doświadczenia w moim życiu sprawiły to, że umiem czytać między wierszami a przez to zapobiegać przedostaniu się do mojego życia osób, które mogą mi zaszkodzić lub przez które będę cierpieć. Taki pozytywny aspekt

To jest to coś, co robisz codziennie a czym miałaś się podzielić, jeśli będzie działać?

Zakochana, rozumiem, że hormony, zmienność nastrojów, może akurat taki dzień, ale popatrz co masz zamiast skupiać sie na tym, czego Ci brakuje. Pomóc Ci?
Masz kochających rodziców. Masz wspaniałą, zdrową córeczkę, która może i spać nie daje, ale jest cząstką Ciebie na tym świecie. Przekazałaś swoje geny dalej, cząstka Ciebie przetrwa w niej Małej niczego nie brakuje, zarówno pod względem fizycznym, zdrowo się rozwija, jak i psychicznym. Wasze podstawowe potrzeby sa zaspokojone. Masz dostęp do edukacji, możesz więc się rozwijać. Zakończył sie związek z Piotrusiem Panem, który nie dorósł do roli ojca. Nie musisz martwić sie o przyszłość z nim w związku. O to czy pójdzie do innej, czy nie przepije wypłaty albo nie podniesie na Ciebie ręki. Każdego dnia budzisz się pod ciepłą kołdrą, zjadasz pyszne śniadanie i niczego Ci nie brakuje.

Nie rozumiesz, że skupiając się na brakach będziesz miała ich więcej? Że niezadowolenie generuje jeszcze więcej niezadowolenia?
Jestem pewna, że gdy pomyślisz, zobaczysz, że masz o wiele więcej niż tu wypisałam. Skup się na tym, co dobre. Przebacz mu to, że nie dorósł do roli ojca. Że znalazł sobie inna. Dzięki temu Ty i Bianka nie musicie go znosić. Jesli teraz nie umie sie zająć córką, sądzisz, że gdybyście byli razem, byłoby inaczej? Za kim tęsknisz? Za kims, kogo nie ma i kto już nie wróci. Przebacz mu i podziękuj, że uwolnił Cię od siebie, bo zasługujesz na kogoś innego, ko będzie umiał docenić ten skarb. Naprawdę, ulży Ci

A jesli potrzebujecie sobie poukładać w głowie, to polecam do słuchania na dobranoc:
http://www.pokochajcalasiebie.pl/podcas … aj-siebie/

Bianka... fajne imię

Zakochana
niektorym starcza 2 m-ce inni po 2 latach nadal tkwią w tym samym punkcie. Wiesz skąd się bierze ta umiejętność szybkiej analizy swojej sytuacji? Z doświadczenia.
Mądrość życiowa i odporność psychiczna jest wprost proporcjonalna do ilości przeżytych lat i otrzymanych od losu kopniaków.
Niektórzy z nas tu to już starzy weterani

Ty jesteś dopiero na poczatku tej drogi i nie dziwi wcale to ze ogromnie cierpisz przez bylego. Oddalas mu całą siebie, pokochalas szczerą niewinną miłością a teraz masz wrażenie że świat ci się skończył. Nic bardziej mylnego.
Życie się tak naprawdę dopiero dla ciebie otwiera i zobaczysz to za jakiś czas.
Dowiedz sie co czuła twoja mama kiedy twój ojciec was zostawił? Zapytaj ją jak sobie z tym radziła, pomyśl że skoro ona przez to przeszła i dała radę to ty również dasz.  Faceci przychodzą i odchodzą ,dziś możesz mieć trzech jutro żadnego ale rodzinę i córkę będziesz miała zawsze i to w ich kierunku teraz się zwróć.

Rodzice to opoka i jedyna stałość w moim życiu i nie wiem co bym zrobiła bez ich wsparcia. Rozmawiaj ze swoimi jak najwięcej, jeżeli możesz się przed nimi całkowicie otworzyć to zrób to. Wyjdziesz z tego kobieto tylko daj sobie jeszcze trochę czasu.

Ileeee do czytania!!!
Ja wczoraj na koncercie sie tak super bawiłam!!! Byłam wdzięczna czułam wdzięczność,że mogę tam być to dzieki Wam kochani dobrze reaguje :*
Dziś ide na kawę z mężem cholera sama nie wiem czy to nie jest randka
Mam nadzieje się dobrze bawić i na tym się skupiam zdam relacje jak wroce
Wszystkim życze miłego dnia i weekendu !!! Buziaki

Witam was wszystkich , jest to mój pierwszy post na tym forum, czytam od kilku dni i czytam z powodu mojej sytuacjii w życiu , nie chce robić nowego tematu skoro ten tętni życiem.

A więc zacznijmy 5 lat związku, ja 23 ona 20 lat, poczatki jak początki , motylki w brzuszku i sielanka, ostatnie 2 lata - było o wiele więcej kłótni, zrobiła bardzo głupią rzecz, praktycznie zdradziła mnie emocjonalnie, o czym dowiedziałem sie nie od niej, zagryzłem zęby wybaczyłem, jednak podczas częstych kłotni i scen mojej zazdrości (niestety ta sytuacja którą jej wybaczyłem mocno na mnie wpłyneła) często wypominałem jej to co zrobiła - niestety, ogólnie ona ułożona dziewczyna, imprezy sporadycznie, 0 nałogów, dryg do dzieci niesamowity u mnie w rodzinie nazywali ją "matka polka" od kiedy ją poznałem czyli jak miała 15 lat poprostu jej największą pasją były dzieci, czy to małe bobasy z rodziny którymi sie opiekowała, nawet przyjeżdżała z nimi do mojego domu na całe dnie , ja raczej nerwus ale nosiłem na rączkach, przez ostatnie 2 lata widzieliśmy sie praktycznie CODZIENNIE, ostatnie pół roku, kiedy ona kończyła szkołe, zaczeła szukać pracy zaczeliśmy planować wynajęcie jakiegoś mieszkania, ba ona marzyła o wspólnym naszym dziecku, i wiecie co ? możecie sie śmiać ze mnie, że 23 lata i chce mieć dziecko (tutaj marzenie stworzenia prawdziwej rodziny której nigdy niestety nie miałem, przemoc alkohol itd) , ustaliliśmy że po nowym roku zaczniemy sie starać kiedy będziemy już na swoim, jakiś miesiąc temu po kłótni słysze od niej przez telefon "to koniec, nie jestem gotowa na związek" normalnie strzał w ryj, DZIEŃ przed tym! oznajmiła mi że odłożyła pieniądze na kaucje do wynajęcia mieszkania bo napewno będzie potrzebna, wspomniała że chce mieć już brzuszek sic! powiedziała mi że mnie kocha ale nie chce ze mną być, dodam że przy kłótniach jest z niej straszny nerwus i potrafi powiedzieć rzeczy których potem żałuje, tak też myślałem teraz, jednak nic z tego, oczywiscie po rozstaniu sfrajerzyłem sie totalnie, błagałem, prosiłem , płakałem , kwiatki (czyt. klasyk), oznajmiła mi że była ze mną nieszczęśliwa i sie sama oszukiwała że będzie dobrze, poblokowała mnie centralnie wszędzie, fb, telefon , i inne takie duperele , o_O , dziewczyny/kobiety , czy to jest normalne że dziewczyna mówi o mieszkaniu dziecku żeby następnego dnia powiedzieć ahoj? spadaj?

Jestem rozbity jak 1500 puzli, zapewne połowe ominąłem bo drygu do pisania to ja nie mam, dodam że teraz po rozstaniu zaczeły sie u niej imprezki itd, czego jej nigdy nie zabraniałem, ba chodziła tam razem z przyjaciółkami które znam od praktycznie dziecka, bo sam niestety ale nie lubie łazić po klubach itd.

Jak myślicie? Czy może rutyna, monotonia, pogubiła sie? czy naprawde jest w ogóle jakieś światełko w tunelu?

edit : jednak założe swój temat, a co mi tam.

Chicago, spokojnie, my tu sobie radzimy. Lepiej lub gorzej, ale zawsze do przodu. Nie miej wyrzutów sumienia, pomóż przede wszystkim sobie

To zrozumiałe, dopiero teraz do Ciebie dotarło, że to koniec i musisz się z tym pogodzić. To taka największa i najtrudniejsza droga pod górkę, ale będzie warto. Popatrz w niebo i wyobraź sobie, że widzisz szczyt. Pomyśl jak będziesz tam wyglądał: ogarnięty, poukładany, śmiało patrzący w przyszłość, kochający siebie. Warto do tego dążyć? Pewnie, że tak

Trudne chwile wszystkim się zdarzają. Sama wypłakiwałam się dziś w wirtualny rękaw Mel i Zakochanej, więc jeśli potrzebujesz wsparcia, pisz jak najwięcej. O tym, co czujesz, co Ci w głowie siedzi. Zawsze ktoś tu wpadnie

Problem finansów dzieli pary i jako optymistka powiem Ci: dobrze, że teraz to wyszło niż później. To raz a dwa: Twoja eks musi sobie sama poradzić z tym, że to jest na tyle poważna przeszkoda, na ile ona uważa to za przeszkodę. Tak długo, jak jej to przeszkadza, nie upora się z tym. Ty jej pomagałeś, wspierałeś, mówiłeś, że to nie jest żaden problem. Nie odpowiadało jej, to niech radzi sobie z tym sama.

Ej, mieszkanie razem to czasem zupełne przeprogramowanie sobie życia. Tu nie ma kompromisów. Musicie tego chcieć oboje. Jeśli ktoś na Tobie to wymusza, nie daj się. Przecież to Ty musisz wziąć graty i się przenieść, czasem zmienić pracę, pożegnać sie ze znajomymi, z którymi już nie tak łatwo będzie sie zobaczyć. Wbrew pozorom, to ogromny krok.

Chicago, jeśli ktoś, kobieta czy mężczyzna, czuje się niepewnie, to o tym mówi. Po to mamy języki, po to mamy umiejętność wypowiadania słów i łączenia ich w logiczne zdania. Po to jest związek, żeby w nim nawiązać dialog. Jeśli się boi cokolwiek powiedzieć albo nie chce, to związkiem nie jest. Nie powiedziała nic, jej strata. A Ty nie możesz brać całej winy na siebie, nawet za to, czego nie zrobiłeś albo czego nie zrobiła ona

Hej Aga. U mnie stabilnie. Oswajam sie coraz bardziej z samotnoscia. Dzisiaj pierwszy raz zorganizowalem sobie calodniowy samotny wyjazd. Brakowalo jej obok, ale dalem rade i bylo calkiem przyjemnie. Co do tego co napisalas, to troche sie nie zgodze. Odnosze wrazenie, ze na sile chcesz sobie wmowic ze samotnosc jest super,a wiekszosc zwiazkow mimo pozorow nie jest szczesliwa (dziewczyna poganiana przez chlopaka w galerii). Ty, ja i inni z forum jestesmy teraz sami. Nauczmy sie tej samotnosci, zaakceptujmy ja, odbudujmy swoja samoocene jesli ucierpiala po rozstaniu. I najwazniejsze pokochajmy siebie i to jakimi ludzmi jestesmy. A wtedy gdy bedziemy juz wolni otworzmy serducha na nasza prawdziwa polowke/milosc. I uwierz , ten odpowiedni tez czasem zdenerwuje sie, ze za dlugo chodzisz po galerii (zart) Milego wieczoru

Ja się  chyba nawet nie muszę zbytnio oswajać z samotnością bo jak spojrze wstecz to ostatnie  kilka lat w związku emocjonalnie czułam się bardzo samotna.
Tak więc niewiele się w tej kwestii zmieniło oprócz fizycznego braku drugiej osoby.

Jeżeli wiec spojrzeć na to z tej strony to jestem teraz sama ale wcale nie samotna. Mam siebie - najukochańszą istotę pod słońcem

A ja dzis mam wewnątrz walkę między buntowniczką a pacyfistką. Ta druga mówi: napisz, podziękuj za wszystko i obwieść, że chcesz to zakończyć i że wiesz, że nic z tego nie będzie i zamknij kłódkę ze swojej strony. A buntowniczka na to: a dlaczego ja mam się odzywać? Przecież decyzja o rozstaniu nie była moja. Dlaczego mam komuś robić dobrze i jeszcze mu dziękować? I tak cały dzień mam takie myśli. Oczywiście nie przez caly czas Tylko na ogół obu mówię dziś: dobra, cicho tam, idę czytać/na zakupy/zadbac o siebie i co tam chcecie innego A poza tym spokojnie. Łapię się na tym, że tęsknię za pracą, bo wtedy przynajmniej mam mysli i czas wypełnione. Zbyt wiele wolnego jednak grozi dołkiem, ale już wiem dlaczego. Po prostu za mało robię dla siebie. jakkolwiek to może nieskromnie zabrzmieć. Nie rozpieszczam siebie i oto są efekty. Nie robię nic, żeby było mi dobrze samej ze sobą. Nie stawiam siebie na pierwszym miejscu.

Uciekam czytać najnowszą Beatkę. Wreszcie
A wam życzę spokoju w myślach i samych dobrych chwil

Witajcie Kochani!!
Ja to chyba się gdzieś zapodziałam w obłokach
Byłam na kawie-randce 10 godzin trochę nam zeszło Hahahaha.
Bawiłam się super,uśmiałam do łez i od dawna tak miło nie spędziłam czasu. Wieczór skończył się namiętnymi pocałunkami   jest miło

Kamil bardzo trafne ! Myślę,że każdy z nas powinien zacząć od miłości do siebie
Ja ostatnio o ex praktycznie nie myśle tzn nie pojawiają się myśli z nim związane,wiem że wynikiem tego jest ta niespodziewana znajomość ale naprawdę nie narzekam z tego powodu
Wszystko jest po coś w naszym życiu,te bolesne rozstania mają nam o czymś mowić,pozwolić często odnaleźć siebie żeby kiedyś poznać tych właściwych partnerów.
Ja teraz bardzo się obserwuje,uważnie podchodzę do wielu rzeczy,najważniejsze to uczyć sie na błędach i ich nie powielać. U mnie teraz to taki dobry czas radości etap poznawania kogos fajnego bez względu co bedzie dalej. Nie myśle o tym co bedzie jutro żyje tu i teraz i tak jest fajnie
Miłego dnia kochani .

Little, dobrze Cię czytać taką szczęśliwą i pozytywnie nastawioną :-)
Kamil, dzięki! Zapisuję i zabieram do moich ulubionych cytatów :-)
Mel, staram się, choć ostatnio czuję, że to wszystko jakoś opornie idzie. Jak gdybym innych umiała pocieszać a sama się zapadała. Nie wiem co robić. Umiem dostrzec pozytywy w otoczeniu, ale gdy stoję przed lustrem, powraca do mnie problem odpowiedzialności za to rozstanie. Myśli, że może gdybym napisała, wyjaśniła dlaczego milczę , to zrozumialabym jej punkt widzenia i powody, dla których postanowiła tak a nie inaczej. Nie umiem spojrzeć sobie w oczy i powiedzieć: jesteś piękna, dobra, zasługujesz na najlepsze i ono do Ciebie przyjdzie. Nie umiem, bo w to nie wierzę, gdyż idealizuję nadal moją eks. Mimo tego, że widzę coś miłego w myślach i zaraz pojawia się coś niemiłego dla równowagi. Mam w sobie zrozumienie dla niej, wybaczenie. Rozumiem, że zrobiła tak, bo nie mogła inaczej. Bo to wydawało jej się właściwe, dojrzałe. Ale problem tkwi w tym, że po mojemu to nie jest dojrzałe. Natomiast czas i w jej i w moim przypadku pokaże czy właściwe. Trudność mi sprawia wiara, że jeszcze kogoś znajdę. I tak, już słyszę jak mi mówicie, że nic na siłę i że mam pobyć sama ze sobą. Wiem, sama bym to komuś powiedziała. Najtrudniej stosować się do własnych rad ;-) Wy możecie spotkać kogoś wszędzie. Wystarczy zagadać. U mnie to problematyczne: jest czy nie jest? Miejsc stricte do szukania też jak na lekarstwo. Wczoraj siedziałam i zastanawiałam się czy w ogóle związek to moje powołanie. Może nie każdy się do tego nadaje? I tak, wiem, że smęcę, co niepodobne do mnie, ale tak chciałam to z siebie wyrzucić, w razie gdyby ktoś kiedyś stał na tym samym etapie.

W ogóle gdzie jest Girl? A Doris?

Autre
Łapię się czasem na podobnym myśleniu. Co jeśli nikogo tak fajnego już nie poznam? Co jeśli już nikt tak naprawdę mnie nie pokocha? Co jeśli kolejne będą tylko gorsze i gorsze? Albo znowu odejdą? No więc szybko kontratakuję argumentami. Przede wszystkim zadaję sobie pytanie (skradzione chyba od Ciebie): a co one mogą mi dać, czego sam nie mogę sobie wziąć? Wsparcie? Mam u rodziny i przyjaciół. Towarzystwo? Mam u rodziny i znajomych. Miłe słówka, adorację, zainteresowanie? Mogę wzbudzać w innych ludziach. Bez partnerki dalej możemy realizować swoje pasje, wstawać z uśmiechem na twarzy, zarażać dobrym humorem, spełniać marzenia (swoje i innych). Niczego nie musimy szukać, musimy polubić siebie bo tylko na siebie możemy liczyć tak naprawdę. Czytając biografie wybitnych ludzi, rzadko kiedy jest nawet wspominana żona/mąż - ludzie mogą prowadzić tak fajne życie, że sprawa uczuć jest tu mało istotna. Anyway, prowadząc tak fajne i ciekawe życie, przyciągniemy podobne nam towarzystwo. Więc skup się na sobie i rozwijaj, ucz nowych rzeczy, wychodź do ludzi. Tylko tyle i aż tyle

agnieszka855a
Twój ex ciągle do Ciebie pisał, co dawało Ci pewne poczucie kontroli, panowałaś nad sytuacją. Mogłaś w każdej chwili się rozmyślić, spróbować przebaczyć, naprawiać. Im dalej odchodzisz, tym bardziej tracisz kontrolę nad sytuacją. Więc pewnie dopiero zaczyna się najgorszy okres - moment, w którym sobie uświadomisz, że nawet jeśli byś chciała to już nie ma drogi powrotnej. Że to koniec - już nigdy z nim nie porozmawiasz, nie zobaczysz jego uśmiechu, nie wtulisz w ramiona. Zapewne serce będzie wciskać banialuki, że on się zmieni, że jednak kocha i marnujesz swoją miłość życia. Pisz wtedy na forum, wyrzucaj z siebie te emocje, ale nie wracaj do gościa, który użył przemocy wobec Ciebie. Kiedy emocje opadną, spojrzysz na wszystko z dystansem i będziesz zadowolona z podjętej decyzji.