Rodzice partnera i ich wieczne komentarze - Netkobiety.pl

Autorko, zadajcie im kiedyś pytanie retoryczne dlaczego oni komentują. Może da im to do zastanowienia. Na pewno się mocno zdziwią takim pytaniem.
Nie wiem jak ty, ale gdybym była na twoim miejscu, to nie pozwalałabym sobie na komentarze ani te dotyczące twojego chłopaka, a już na pewno nie pozwoliłabym sobie na komentowanie mnie samej. No nie umiałabym siedzieć cicho jak mysz pod miotłą. Po prostu buzia nie zamykałaby się w odwecie. Musicie ich z lubym jak najszybciej naprostować - inaczej ciężkie życie cię czeka.

Nie porównuj się z narzeczonym, bo to są jego rodzice i dziecko nie pamięta tak słów rodziców jak ty czyli osoba obca.

Autorko, ludzie mają różne wady, ale maminsynek nie nadaje się na męża.
Wybór należy do Ciebie.
Jak nie wiesz  jak sieqymiksiwac z takiego długiego związku,to znajdź pracę za granicą  powiesz, że mieszkanie Twoje! wynajmujesz na ten czas. I się powoli odetnij.
Od nich

To bez znaczenia, jeśli są telefony, stały kontakt i wpływ.

To prawda. Ja bym nie wytrzymala z takimi tesciowymi I bym juz predzej zerwala niz brala np slub i sie meczyla przez minimum 50 lat zycia

Nie chodzi o głupkowate uśmiechanie się, ale o typowe puszczanie mimo uszu. Większość rodziców ma tak, że lubi sobie pogderać. A już tym bardziej rodzice, którzy zaliczyli wpadkę w młodym wieku, bo próbują nadrabiać "dobrymi radami" jak już dziecko jest dorosłe.

Nawiasem, komentarz/pytanie autorki czy mam zawsze posprzątane jednoznacznie powinien zapalić ci lampkę ostrzegawczą.

Oboje są koszmarnymi dziećmi. Jak na 27 lat zachowują się mega niedojrzale i raczej są ze sobą z wygody i przyzwyczajenia niż czegokolwiek innego. Zaczęli młodo, rodzice ich ustawili na start, ale pomysłu na siebie i swoje życie widać, że nie mają żadnego. Dlatego nie są w stanie ogarnąć normalnych relacji z jego rodzicami.

Osobiście patrzę głównie na to, co jest napisane. Obserwacje i wnioski to kolejna rzecz, jakie warto wyciągnąć, ale nie ma co ukrywać, że takie przypadki nie są odosobnione.
Trzeba przyznać, że tutaj facet Autorki wykazuje się nieprzeciętnym brakiem asertywności i zdecydowanej postawy wobec swoich rodziców. Niestety dał sobie w pewnym momencie wejść na głowę czy raczej pępowiny nie odciął. To ewidentnie jego problem, który się za nim ciągnie i w co też wmieszał samą Autorkę.
Co do jej przyszłych teściów: rozumiem, że można od czasu do czasu odwiedzać swoje dzieci, doradzając im czy pomagając, jeśli tylko same to akceptują. Czy jednak sterowanie ich życiem lub natarczywa kontrola na niemal każdej płaszczyźnie mają być normalnym zjawiskiem?  Jak rodzic się "tłumaczy" w takich momentach? "Mam prawo!" czy "Wiem, co jest dobre dla mojego dziecka!" O ile z jednej strony wydaje się to wręcz absurdalne, że dorośli ludzie wiedzą lepiej na temat potrzeb innych dorosłych ludzi niż ci ostatni sami chcą dla siebie?
Raczej kryje się za tym pewien powód, jak choćby własne braki czy nieprzepracowane problemy z lat młodzieńczych czy zwyczajna chęć kontroli nad wszystkim, co tylko możliwe. Osobiście się nie dziwię Autorce, bo nawet same telefony od potencjalnych teściów wprowadziłyby mnie w stan białej gorączki.
Niech każdy zajmie się swoim życiem.

Samo zjawisko nadopiekuńczości czy zaborczości nie jest specjalnie rzadkim zjawiskiem, ale te szczegóły odnośnie sprawdzania czystości w mieszkaniu brzmią tak absurdalnie, że ich skala nie pozwala w nie po prostu uwierzyć. Jeśli jednak ktoś twierdzi, że takie zachowanie jest przejawem normalności czy rodzicielskiego "prawa", to nie życzę mu tego, aby doświadczał podobnych "uprzejmości"..

No to napiszę wam więcej, już tak dla odmóżdżenia. Zaczęło się z jego rodzicami, kiedy mieliśmy razem pojechać na pierwsze wakacje. Mieliśmy 19 lat, wiadomo, pieniądze od rodziców. Ja pokazywałam rodzicom oferty, to słyszałam "ale wybierzcie coś fajnego, wybierzcie coś, żeby było bezpiecznie, to fajne, tamto fajne". A rodzice chłopaka: "na to ci nie damy, bo za daleko do plaży, nie będzie wam się chciało chodzić. Na to też nie dostaniesz, bo tu nie ma basenu, nie będzie wam się podobało, na to nie dostaniesz, co ty wymyślasz, przecież tu jest jakiś aquapark dla dzieci, weźcie sobie coś innego, będą wam dzieci krzyczeć pod oknami". W wieku 22-23 lat on jeszcze nie pracował, ja już miałam swoje pieniądze, a jego rodzice zaproponowali że za jakieś tam wyniki na studiach dadzą mu w prezencie wakacje. Umawiamy się słuchajcie ze znajomymi w czwórkę, wybieramy Grecję, a ja słyszę, że jego rodzice nie chcą mu dać tych pieniędzy na tę Grecję, bo my już tam byliśmy i mamy brać coś innego. Wszyscy W SZOKU.
A jeszcze pamiętam jak miał jechać już w wieku 23-24 lat na delegację. Mama do niego zadzwoniła, że mu sprawdzała pociągi, żeby sobie wziął ten, bo tak najlepiej, żeby wziął czyste skarpetki, żeby pamiętał, żeby spakować coś tam... a on powiedział "dobra mama, nie ustawiaj mi życia". Co zrobiła mamusia? popłakała się, że jej syn uważa, że ustawia mu życie...

No juz ci mowilismy, ze to jest mamisynek. Zawsze byl. Jak jemu w wieku 24 rodzice wszystko sponsorowali i go ustawiali, to on po prostu nigdy nie dorosl i chyba tez sam jest wygodnicki i mu pasuje, ze mu rodzice zaplaca i za niego zdecyduja. A stawia sie jedynie w sytuacji kiedy naprawde przesadzaja. Ciezka sprawa, ja bym nie chciala takiego faceta. Wolalabym jechac na bieda wakacje niz byc na lasce i rozkazach rodzicow.

Autorko stoisz przed wazna decyzja. Jak w przyszłości będzie ok to nie ma o czym gadać. Jednak jak się uda to rozwod, dzieci, (mozliwowsci sparowania znacznie ograniczone), może samotne wychowywanie. Jest nad czym myśleć. I tu jest medal który ma dwie strony

1. Jeśli zakładasz (jak wiele babek) że jak kocha to się zmieni to wywal to z głowy. Na tym forum są dziesiątki watkow babek rozczarowanych po 2, 5 czy nawet 23 latach że facet sie nie zmienił.  Załóż że się zmieni ale na gorsze. Zeby po tym było dobrze to sytuacja wyjściowa (obecna) musi być przynajmniej mocno przyzwoita. Co Cie w nim wkurza wiemy. A za co go kochasz, szanujesz, co w nim cenisz?

2. Z drugiej strony jest mnostwo watkow babek i facetow narzekających na to że latami nie mogą znaleźć "normalnego" faceta lub "normalnej" babki. Więc to też może być trudne. I tu trzeba też trzezwo oceniać swoje wymagania wobec drugiej strony. Wydaje mi się że Twój facet warczy na Ciebie bo bombardujesz jego układ z rodzicami (oczywiście słusznie ale on odbiera to jako atak i wieczne przypierdolki). Chodzi mi o to ze jezeli to jedyna rzecz która "rozwala" Wasz zwiazek to może warto powalczyc i naprawiać? Ale na pewno do wyjaśnienia tego ukladu nie podejmowałbym poważnych decyzji.

Daj mu książkę o której Ci pisałem i sama najlepiej też przeczytaj

A przeczytaj drugi wątek autorki i dodaj dwa do dwóch.

Serio - 2-3 wizyty w roku to jeszcze nie siedzenie na głowie.

A jak autorka i jej partner mają problem z podstawami, to i nie dziwota, że rodzice się dopierdalają do pierdów.

Jeśli osoba dorosła, będąc w pewnym wieku, sabotuje wszelkie próby odcięcia się od rodziny czy osiągnięcia stabilizacji życiowej, oznaczać to może, że podświadomie jest jej tak wygodnie. Ponarzeka coś tam od czasu do czasu, ale skoro nie potrafi czy też nie chce zerwać tych kontaktów, tłumacząc to choćby takimi utartymi frazesami, jak "przecież to moi rodzice!" lub "to moja matka!", może to wskazywać, że rodzice dalej mają stanowić dla niej/dla niego ratunek czy raczej parasol bezpieczeństwa albo chociaż wyrocznię we wszystkich sprawach, jakich się podejmują. Rodzice tego gościa a szczególnie jego matka świetnie go wytresowali, aby posłusznie tańczył dokładnie tak, jak oni mu zagrają.
Pomijając już częstotliwość ich wizyt, to bezpośredni charakter takich odwiedzin, mający charakter inspekcji przeprowadzanej przez jakiś państwowy organ administracyjny, dawno już skłoniłby innych na miejscu Autorki do odejścia albo postawienia swojemu partnerowi ultimatum.

I teraz zadaj sobie pytanie czy faktycznie tak jest czy to może nie wybiegi autorki. Bo jak się w toku dyskusji okazało, to tych wizyt rodziców autora wcale nie ma jakoś dużo. Bo to nie jest aspekt, który można pominąć. Choć z pierwotnego postu wynikałoby, że takie coś ma miejsce kilka razy w tygodniu przynajmniej.

A biorąc pod uwagę oba jej wątki, to te 'inspekcje' jak je opisałeś, równie dobrze mogły być nietrafionym żartem sytuacyjnym, czy jedynie szpilą w jej kierunku.

Generalnie to nie jest tak, że tacy rodzice są jacyś super toksyczni, a ich 'ustawienie do pionu' jest niemożliwe. Powiedziałbym nawet, że to banalne zadanie > wystarczy zacząć zachowywać się jak osoba dorosła, a nie rozkapryszony, kłótliwy bachor. I to dotyczy zarówno tego chłopaczka, jak i autorki.

A próbuj cokolwiek wypracować, jak nasza bohaterka nawet nie potrafiła powiedzieć wprost swojemu narzeczonemu, że nie lubi jego rodziców.

Generalnie nie powinno się mówić na temat rodziców partnera to co ślina przyniesie na język. Bo nigdy nic dobrego z tego nie wyniknie i nic nie zmieni na lepsze.

W tym przypadku zamiast na siłę zmieniać partnera, co wiadomo, że się nie da, należy zrezygnować z takiej relacji.

Widocznie antropologię z kimś innym niż ja miałeś, JSparrow.
Chociaż raczej nie podejrzewam Cię o czytanie takich lektur.
Patologie zdarzały się zawsze i zdarzają, przeważnie jak ktoś z rodu nestorów nie realizuje się w swoim związku, to ma za konika wtrącanie się do młodszego pokolenia.
W zdrowych układach tak nie ma, a w Biblii wprost napisano Ci wprost na temat małżeństwa.
Wspólczuję Twojej synowej albo Twojej żonie
Nie ważne ile razy ruszą tylek do nich, zagłada się do lodówki a tesciowa wyskakuje!
A jak się urodzą dzieci to się tylko nasili.
Tutaj zainteresowanie życiem dzieci wykracza daleko poza zwykłą ciekawość czy chęć doradzenia, dziwne ze ktoś tego nie widzi.
Pewnie sam tak ma.

Nie opowiadaj bajek Ela210 - cały system feudalny opiera się na bezwzględnym posłuszeństwie i sukcesji dóbr wszelakich związanych ze stanem szlacheckim. W biedniejszych warstwach społecznych dzieci były takim samym zasobem jak trzoda hodowlana, bo to tania siła robocza i towar do sprzedaży. Dalej tak jest w krajach 3ciego świata.

A tak to wyglądało do czasów rozwoju demokracji w XX wieku. I to też dopiero w jego drugiej połowie.

Dzisiaj mamy inne czasy i inny ustrój społeczny oraz ogólną świadomość humanitarną.

Autorka, której się po prostu życie przestało układać szuka sobie winnych. Padło na nielubianych przez nią rodziców partnera. Ot i cała tajemnica. Moi rodzice też gderają. Jak tylko zrobi się zimno to zaraz jest 'pamiętaj o szaliku', 'załóż kalesony, nie wstydź się' i inne tego pokroju. Jak w święta rozmowa się potoczyła w stronę wspominków, to  ze śmiechem mi wytykali, że jak byłem mały to za którymś razem zamiast posprzątać swoje zabawki, to je wjebałem do szafy i zablokowałem krzesłem, żeby się drzwi nie otworzyły i żeby się nie wysypało. Ojciec wstał i zajrzał do szafy - typowo - dla ojcowskich podśmiechujków. I wszystko odbyło się w śmieszkowej atmosferze. Ale jakbym miał o coś żal do rodziców, chował jakąś urazę to też mógłbym przedstawić taką historię w podobny do autorki sposób. Czy byłoby to prawdziwe? Nie.

Większość z nas słyszała teksty i komentarze typu "tylko jeszcze tu nasrać i przyklepać". Ale też większość z nas zaczyna dojrzewać i przechodzi okres buntu i późniejszej stabilizacji. Dla swoich rodziców dalej będę dzieckiem. Nie ma znaczenia, że jestem dorosłym facetem. Ale zaakceptowali fakt, że nie jestem już dzieckiem dopiero jak zacząłem się zachowywać jak dorosły człowiek. A nie rozkapryszony małolat jak w przypadku autorki i jej partnera.

PS. Rok 1948 w najbogatszym kraju świata, który wygrał 2 wojną światową (odcięcie pępowiny)

10+ lat samego małżeństwa.

I nie mam problemu ani z rodzicami, ani z teściami. Tak samo jak moja żona. Tylko między nami jest taka różnica, że

1) nie tkwimy w przechodzonym związku bez perspektyw
2) nie oszukujemy siebie wzajemnie

Zasadniczo to ty tu przyszłaś płakać. Na nielubianych (niedoszłych) teściów, na swojego pożal się boże narzeczonego z dupy i jego koleżków rodem z rynsztoka.

A w dekalogu jest mowa o CZCZENIU swoich rodziców i sprzeciwianie się woli rodziców odkąd pamiętam było rozpatrywane w kategoriach grzechu.

I co w związku z tym?

A co ma autorka do tego? To ty pierdolisz jakieś farmazony o Biblii i odcinaniu pępowiny, w sytuacji kiedy KK interpretuje nieposłuszeństwo (z jednym tylko wyjątkiem) wobec rodziców jako grzech.

...ale jak dostał zaproszenie na wesele, to jako osobę towarzyszącą wziął matkę he he...

Sorry Elu, ale brniesz w taką samą skrajność, jak opisana przez Autorkę, tyle że z odwrotnym wektorem.
Przecież to normalne i oczywiste, że rodzice lubią podoradzać, poserwować trochę swoich mądrości życiowych i ogólnie interesują się życiem swoich dzieci - także dorosłych.
Kwestia proporcji i rozsądku, którego Ty się w tym wątku sztucznie wyrzekasz w ramach beznadziejnej próby udowodnienia, że moje jest mojsze niż twojsze.

A uczciwa prawda jest taka, że niedoszli teściowie Autorki są ponadprzeciętnie nieznośni, ale ona sama bardzo się postarała by nieprzyjemna sytuacja nabrzmiała - swoją wielkoletnią biernością i udawaniem, że jest wszystko ok.

Wiesz ze dawniej na wesela nie było zaproszeń, cała wieś się schodziła, e niektórych wsiach e Grecji np do tej pory tak jest.
Nieznośne to mogą być dzieci.
To są patologiczni teściowie. Oby niedoszli, serio.
A Autorka miała 17 lat, gdy się w tę sytuację wplątała i nie jej rolą jest ustawiać jego rodziców.
Mam wrażenie że niektórzy żyją w jakiś dziwnych środowiskach, albo czytają tematy po łebkach. Albo jeszcze jedna opcja sami są w wieku teściów autorki a mają tak nudne życie, że noszą się z zamiarem zatruwania go swoim dzieciom i ich towarzyszom.
Dla mnie temat wyczerpany, autorce zyczę przemyśleń, bo to o jej życie chodzi.

Autorka założyła tutaj trzy tematy.

1) narzeka na niedoszłych teściów (gdzie o swoich uczuciach na ich temat kłamała przez DEKADĘ swojemu partnerowi), gdzie z kontekstu wynika, jakby siedzieli im na głowie 24/7, a ostatecznie okazuje się, że są to 2-3 wizyty w roku

2) narzeka na niektórych koleżków swojego narzeczonego, których zachowanie odpowiada przysłowiowemu rynsztokowi

3) narzeka na zachowanie samego narzeczonego

Paradoksem sytuacji jest to, że to nie teściowie są tutaj winni, tylko ona. Po pierwsze dlatego, że kłamała cały związek zaogniając jedynie konflikt pomiędzy nią a nimi i pomiędzy partnerem a jego rodzicami. A po drugie dlatego, że tkwi w przechodzonym związku bez perspektyw z rozpieszczonym i najzwyczajniej nie do końca samodzielnym egoistą, który jest z dziewczyną ze zwykłej wygody, bo tam nawet za grosz szacunku nie ma, bo typ kpił i wyśmiewał jej łzy kiedy martwiła się umierającą babcią i rozwodzącymi się rodzicami.

Z takiego związku się ewakuuje, a nie planuje listy gości, bo żeby nie wiem jak się spinała i ile pary by z jej uszu nie uleciało, to i tak niczego nie zmieni w zachowaniu teściów czy partnera, a przez jej kłamstwa i tupanie nóżką będzie tylko gorzej.

Ile trzeba mieć lat, żeby skumać, że na kłamstwie w bliskich relacjach daleko się nie zajedzie?

hint >>>

http://www.zsposieciny.pl/male-klamstwo … y-problem/

Nie w tym rzecz. To, że kłamstwo ma krótkie nogi - w szczególności w rodzinie - to jedna z podstawowych nauk, która jest w nas wtłaczana od najmłodszych lat.

Przypomnę, bo to w innym wątku wypłynęło - partner autorki przez cały ich związek nawet nie wiedział, że ona nie lubi jego rodziców. A jednak swoim zachowaniem prowokowała ciągłe tarcia i kłótnie na tej linii, żeby dali im święty spokój. Widzisz tu pewien dysonans, czy nie bardzo? Przecież to zawsze będzie prowadzić do eskalacji problemu.

Naprawdę uważasz, że prawie 30letniej babie trzeba tłumaczyć tak podstawowe rzeczy, jak to, że okłamywanie partnera w fundamentalnych sprawach zawsze kończy się kwasem?

Naszym incelom tłumaczycie, żeby dorośli. A jak przychodzi kompletnie zdziecinniała księżniczka w podobnym wieku, to ją usprawiedliwiacie na każdym kroku......